Sindhi Adabi Board Online Library (Poetry)

سيڪشن؛ شاعري

ڪتاب: لُڙڪ ۽ مُرڪ

صفحو :16

ڏوهيڙا

(1)

ڪُن فَيَکُوٌن چَيءِ تڏهين الف لام چيم،

روحِن واري رغبت ۾ بيهي فرياد ڪيم،

امر ٿيو سلطان جو هي عشق توکي امداد ڪيم،

نام باهو جو ”لاشاري“ چئي انوقت پڙهي دلشاد ڪيم.

(2)

لا يحتاج اوهانکي ڄاتم محتاج بڻيو دلگير آهي،

فَنَضَخُتُ فِيٌہِ مِنٌ الرُوٌحِي تو ۾ ذات قدير آهي.

لامقصود فِي الدَارين اِلا هو تفسير آهي.

”لاشاري“ چئي معبود هميشہ حضرت باهو پير آهي.

(3)

مُوٌتُو قِبٌلَ اَنٌ تَمُوٌتُوٌ جِسم بڻائين فاني،

صِراطَ المُسٌتَقيِمَ اندر ٿيندءِ حاصل فيض روحاني،

سُبٌحٰنَ الَذِي اِسريٰ بَعٌبدِه ڏس تون لا مڪاني،

لک وار ٿيان قربان ”لاشاري“ جنهنکي مليو جاني.

(4)

يٰس مُزَمِل طٰہٰ اندر وصف آهي نوراني،

شائق تولئي پاڻ آ ذات آهي يزداني،

طَالِبُ الدُنٌيَا مُخَنِثُٗ وٺ خاصو راهه رباني،

ٿي سدا خاموش ”لاشاري“ ڪلمون پڙهه تون زباني.

{

دوها

(1)

سُکيا هجن ساڻيهه ۾، شل سڄڻ نه وڃن سانگ،

پرديسين جي پيار ۾، شل ڪانه اُڏائي ڪانگ.

(2)

سانگين وٽ سُک جو رڳو، اِيئَن آههِ نسورو نانءُ.

آهڙ جي آس ۾ لڀي، جيئَن ڪانڊيري جي ڇانءُ.

(3)

سوَ سوَ سُک ساڻيهه ۾، لک وَسڪارا ۽ مينهن،

ٻيلا ٿا ٻهڪن اُهي، پر ڪين گجن ٿا شينهن.

(4)

واءُ وڇوڙي جو گهليو، ويو ديس ڇڏي دلدار،

ساڳيو نقشو نينهن جو ۽ ساڳيو ئي سنسار.

(5)

اِيئَن ڏهڪايو ڏيهه کي، اڄ دولا بين جي ڊوهه،

ڪاريهر کي ڪنڌ کان، جئَن پڪڙي ڳاڙهي ڳوه،

(6)

ساريون لَٿيون سڪ جون، اي ڏيل نه ڏک کان ڏر،

چڻا پوکيون چاه جا، ڏيئي دوباريءَ جو هَرُ.

(7)

ويڇي سان سڪ وڌي ٿي ويتر، ڳوليان ڪهڙو هنڌ،

تنهنجي منهنجي عشق جي منزل، جئَن واريءَ جو پنڌ.

(8)

سِر تي ٻَهڙو، ڪَڇ تي گهاگهر، ٻُري ٻَڪري ساڻ،

ناز منجهان ڪيئَن نينگر نِڪتي، قهر ڪمائڻ ڪاڻ!

(9)

بين وڄائي، مَست بنائي، سڄڻ وئين تون سانگ!

جوڳي بنجي، ڳلي ڳليءَ م، توئي نچايا نانگ.

(10)

مُک سان مِهڻا ڏيندڙ، تنهنجو مَن ٿو ڏسجي ميڻ،

پاڻ ۾ پَرتل آهن پيارا! تنهنجا منهنجا نيڻ.

(11)

دليون حسينن جون اِئين کوٽيون، جئَن ڪي کارا کوهه،

حُسن انهن جو اِئين ٿو ٺڳي، جيئن سهڻا سهڻا ٽوهه.

(12)

سڄڻ! سفر جو سانگ ڇڏي ڏي، ڄاڻ پئي بَرسات،

ڏينهن جون سڀ ڏاڍايون وينديون، ريجهي ايندي رات.

(13)

سهڻا سير اوهان کي سونهي، چمن اوهان کي راس،

اَسين هوا جو جهونڪو بَنجي، وٺڻ گهرون ٿا واس.

(14)

دل ٿي ڳولي قرب سڄڻ جو، سڪندي ساه سميت،

مينهوڳيءَ ۾ جئَن مينهن وَساڙو، ڳولي ٿڌڙي ريت.

(15)

دَرد جون دانهون چوٽ چڙهيون، ڏِس مَن منهنجي ماڳ.

ٽَڪر مٿي اَڌ ڪُٺل ٿي ڳائي، ڪوهياريءَ جو راڳ.

(16)

موجن ۾ جنهن موجون ماڻيون، سوئي ڪنارو لهندو،

جيئَري جڳ م ساه اَسان جو نيٺ سَهارو لهندو.

(17)

اکيون اکين سان اَٽڪي وييون، ڪانهي ڄاڻ سڃاڻ،

نِم جي ڇانوَ ۾ واٽ مسافر: اڄ مانجهاندو ماڻ.

(18)

مِٺڙين مِٺڙين ڳالهين سان، ڪيئَن پرچن زهر پياڪ؟

قدم قدم تي ڪَڙي پيئَڻ جا، اَسين اڳي هيراڪ.

(19)

شيشي ۾ اڄ سڄڻ نهاريو. مُحب پکيڙيو منڊ،

اولهه کان سج اُڀري آيو ۽ اوڀر کان چنڊ.

(20)

پڌرو وکر ٿو سڀڪو وڻجي. ڳولي هَٽ بازار،

پنهنجو حُسن ڪيو تو پڌرو ٿيو اِظهار.

(21)

پرينءَ جو پاڙو مُور نه ڇڏجي، پَڌري ڪَجي پريت،

مجنون رڻ ۾ ڳولي ليليٰ، اِها چَرين جي ريت.

{

وايون

(1)

ايندا آخر اوڏا- ايندا مٺڙا ماڻهو!

محفل ۾ محبوب جي، وو، ڀڃي ويهنديس گوڏا

ايـــــــــــــــــــــــــــــــندا مـــــــــــــــــــــــــــــٺڙا مــــــــــــــــــــــــــــــــاڻهو.

ڪيچان ايندو قافلو، وو، ڏسبا تڙ تي توڏا

پينگهي منجهه پريت جي، وو، ڏيندو لالڻ لوڏا

سڪ ۾ سڄڻ جي سک ٿيو، وو، لهندا غم جا ڇوڏا

روز ازل جا ”رشيد“ ڏس، مست، موالي، روڏا

(2)

ساجن آهي ساڻ وو! منهنجي ساهه پساهه ۾.

ساٿي سڀ ڪنهن سير م... ڀَلو، آهي پيارل پاڻ وو!