|
|
سيڪشن؛ سيڪشن |
ڪتاب: عجيب طلسم |
باب:
1 |
صفحو : 12 |
|
[15]
سر سدائين سٽ ۾
پير بھ آھن پير |
|
پر سر انھن کان سرسو |
قدم قدم تي جھڪڻو |
|
ڏي سجدا ڍيران ڍير |
ان جي پيشاني ۾ |
|
رڳي ڀلائي جا ڀير |
طالب مولا سڏجن |
|
ٿا ھردم مرد مٿير |
صبح ساڻ سوير |
|
ڏي سجدا سائينءَ اڳيان |
|
* |
|
پير فقط پرينءَ وٽ |
|
پري پھچائي |
سر سوين ڏئي سجدا |
|
محبّت مڃائي |
ڪفر ۽ اسلام ۾ |
|
فرق فرمائي |
محبّت جي مقتل جو |
|
ميدان ملھائي |
پاڻ کي پرينءَ لاءِ |
|
ڪڏيو ڪھائي |
ڳڻ سدا ڳائي |
|
طالبُ مولا تنھن جا |
|
* |
|
پير بھ آھن پير |
|
پر سر نھ رکي سانگو |
گلا غيبت جو کڻي |
|
گھور ڏئي گھانگو |
نڪري نرمل ڪاڻ ٿو |
|
نينھن ۾ ٿي نانگو |
ٻي مڙيئي ملڪ ۾ |
|
ٿئي مٿو مھانگو |
سر ٿئي سھانگو |
|
سڄڻ وٽ صديقي چئي |
|
* |
|
سر سدائين سنرو |
|
اوچي ڳاٽ اچي |
وعدي تي وصال جي |
|
ھو محبتي مچي |
رضا واري رمز ۾ |
|
بلڪل ڪين بچي |
نيزي واري نوڪ تي |
|
نينھن ۾ خوب نچي |
سانگو ڪيو نھ سچي |
|
ڪپجڻ کان قريشي چوي |
|
* |
|
پير نھ ڪڏھن ٿين |
|
سدا برابر سرن جو |
ھي مارڳ ۾ محبوب جي |
|
ھليو پيا ھلن |
سر وڃن سوري ڏي |
|
تھ وري ڪين ورن |
پير رڳو ئي پرينءَ لھءِ |
|
زخمي ٿيو پون |
طالب مولا تن کي |
|
شابسون بھ ھجن |
پر قربانيون ڏين |
|
سر سوين ئي سڄڻ تان |
|
* |
|
پير ويچارا پرت مان |
|
گھڻوئي ٿا ڪن |
سر ٿين جت صدقي |
|
ات ڪٿي پير پڄن! |
پير وڍيا تھ مٽي ۾ |
|
دٻجو ٿين دفن |
سر شھادت بعد پڻ |
|
نيزن تي چڙھن |
پير بھ طالب طلب ۾ |
|
مورھئون ڪونھ مڙن |
پر سرويچ ئي صديقي چوي |
|
صديق ٿا سڏجن |
پير ڦريو ڦٽجن |
|
۽ سر سدائين سٽ ۾ |
|
* |
|
پير بھ اھڙي ذات |
|
جو سر مٿن ڏي سجدا |
پير نھ وڍجن پرينءَ وٽ |
|
پر سر ٿئي گھاتو گھات |
سر جي صديقي چوي |
|
مقتل ۾ ٻي بات |
جت اڏي ۽ ڪات |
|
ات پيرن ڀيڻي ناھھ ڪا |
|
* |
|
پير بھ پير آھن |
|
پر سر وانگر نھ سٽ ۾ |
جت سر جي بازي ٿي لڳي |
|
ات پير نٿا پڇجن |
سر ٻڌن ٿا سھرا |
|
پيرن مينديون لڳن |
طالب مولا سر ئي |
|
ڪپجو قبول پون |
ڪونڌر سي ڪوٺجن |
|
سر ڪيا جن صدقو |
|
* |
|
پير پري ئي ٿا رھن |
|
سر سونھن لالڻ لڳ |
پيرن ڏني منڊ ملي |
|
سرن ڏني ٻئي جڳ |
پير سدائين پنڌ ۾ |
|
سر ڏين ٿا سڳ |
جنھن کي الله اوراھون |
|
سر ۾ سا ئي رڳ |
طالب مولا طلب ۾ |
|
سر ڏين چاھئون ڄڳ |
سر تھ اگھاڙا بھ ٺھن |
|
پر پير نھ ٻڌن پڳ |
سر سوري جي سامھون |
|
ھو دم دم ڳولن دڳ |
ھو مارڳ ۾ ئي مڳ |
|
ھي ڪپجو قربانيون ڏين |
|
* |
|
پير بھ پوريون ڪن ٿا |
|
پر سر چڙھن تي چوٽ |
جت پير پڄن ئي ڪين ڪي |
|
ات سر وٺن ٿا ووٽ |
پير تپن ٿا ڪوٽ |
|
سر ڀڃن ٿا ڪوٽ |
پير تھ موٽي بھ سگھندا |
|
پر سر آھن اڻ موٽ |
سرويچ ئي سدائين |
|
ڄٽ بھ ٿين ڄاموٽ |
ھي طالب مولا طلب مان |
|
ڪئي پرت اندر پالوٽ |
تھ پير نھ ٿين گھوٽ |
|
سھرا ٻڌجن سرن تي |
|
* |
|
صدقي سر تان سون ٿين |
|
۽ چاھھ منجھان چانديون |
سرويچن لئي سورميون |
|
محبّت ۾ مانديون |
جن جن ڪيون سرن سان |
|
رڻن ۾ رانديون |
انھي ور جي ورونھن کان |
|
وھون نھ ڪي وانديون |
سر جنين جا صدقي |
|
تن لئي ھلن ھيڪانديون |
سر ڏئي سھاڳڻيون |
|
بلڪل ٿيون بانديون |
سر ڏيئي سوکڙيون |
|
انھن ئي آنديون |
محبّت ڀلي مڻين ھجي |
|
تھ بھ پيرن پيرانديون |
سرن، سيرانديون |
|
سدائين صديقي چوي |
|
* |
|
ڪٿي پير پڄن |
|
سرن سان صديقي چوي |
پيرن ۽ پيزار تان |
|
ٿا صدقي سر ٿين |
پيرين پون ٻيڙيون |
|
سر سرھا گل چڙھن |
پير تھ ڪاٺي جا بھ ٿا |
|
ٽنگن منجھھ وجھجن |
پر ڪٿان ملن ڪونھ ڪو |
|
جي ٿا سر وڃن |
پير فقط چمجن ٿا |
|
۽ سرين ٻک پون |
سڄڻ سدائين سرن کي |
|
ٿا سيني رکيو سمھن |
پير پيراندي ئي رھن |
|
کڻي ھنڌ پلنگ ھجن |
سرن ھيٺ اچن |
|
ٻانھون ٻانھيارن جون |
|
* |
|
ٻانھون ٻانھيارن جون |
|
سرن وھاڻا |
سر لايو سر سان |
|
ڪن محبّتي ماڻا |
سر لھءِ ڪن سھاڳڻيون |
|
وار بھ وڇاڻا |
سيءُ سياري جو لڳي |
|
تھ پري نھ ڪن پاڻا |
سر ئي سيباڻا |
|
سورمن کي صديقي چوي |
|
* |
|
پير ويچارا پنڌ ۾ |
|
شوقئون ھلن شتاب |
ڪڙيل ڪن ئي ڪونھ ڪو |
|
ھلڻ منجھھ حجاب |
سچ ٿو صديقي چوي |
|
ڪپجو ٿين ڪباب |
مارڳ ۾ محبوب جي |
|
ٿين خون خراب |
ويھو رھن واٽ تي |
|
بلڪل ٿيو بيتاب |
چرڻ کان چور ٿي |
|
ھارائين حساب |
ڏين جنبڻ کان جواب |
|
تھ بھ سر سريو پڄي سڄڻين |
|
* |
|
ڪڏھن ڪنھن نھ ٻڌو |
|
تھ پيرن سوريون ماڻيون |
سر فدا ٿي سڄڻ کي |
|
ڳڻن ساڻ ڳڌو |
ٻيڻو ٿئي ٻين سان |
|
پر سڄڻ وٽ سڌو |
”الانسان سري و انا سره“ |
|
مورھئون ڪين منڌو |
سر وڃي سوري تي |
|
پنھنجي لالڻ کي لڌو |
سر ٿو صديقي چوي |
|
ڪري نھ ڪم ڪڌو |
سر سوري پاڻ وڌو |
|
پير اھي ئي پٽ تي |
|
* |
|
پير بھ پنھنجي جاءِ تي |
|
وڏا وڙائتا ٿِين |
محبوبن جي ماڳ ڏي |
|
پريو پھچائين |
حبيب جي حضور جي |
|
واٽ نھ وڃائين |
اھي ٿورا انھن جا |
|
اصل کان آھين |
پر سر انھن کان سرسا |
|
جو ڪنڌ بھ ڪپائين |
پيرن وانگر ڪين ڪي |
|
راز بھ ٻڌائين |
پير حقيقت پانھنجي |
|
لوڪان نھ لڪائين |
سر سڄڻ جي سر کي |
|
پاڻ ۾ پائين |
سچ پچ صديقي چوي |
|
ات پير ئي پڄائين |
پر سر ٿا سرچائين |
|
سجدا ڏيئي سڄڻ کي |
|
* |
|
سر کي جھلي سھڻا |
|
ٿا پلپل پيار بھ ڪن |
سو سو ڀيرا سڪ مان |
|
چاھئون چميون ڏين |
سر کي سيني تي رکيو |
|
محبّت مان ملن |
ٻانھون ھار ڪري کڻيو |
|
ڳچي منجھھ وجھن |
پري ٿيو پرينءَ کان |
|
تھ سر لئي خوب سڪن |
ويھو رھن ورھھ ۾ |
|
تھ اڱڻ عجيب اچن |
سر سلامت تنھنجو |
|
اھا دعا بھ چون |
طالب مولا طلب مان |
|
سر کي سلام بھ ڪن |
پرين پير چمن |
|
اينھين ٿئي نھ ڪڏھين |
|
* |
|
پير تھ رڳي پير ٿيا |
|
پر سرسا سر سو وار |
ڪارا وار ڪلھن تي |
|
رڳي رعبدار |
وڏا جاه جلال جا |
|
پيشاني ۾ پار |
بيحد ڀِرن جا ٿين |
|
ڏاڍا ڪي ڏھڪار |
اڙٻنگ آھن اکيون |
|
جنگي ٻئي جھونجھار |
پنبڻيون پيڪانن جان |
|
قھري منجھھ قطار |
نظرون نھارن جي کڻيو |
|
تھ شير بھ ٿين شڪار |
سونھن سونھاري سان |
|
شھپر ٻئي شھڪار |
ڪٿي گل گلاب جا |
|
ڪٿ رنگينا رخسار |
ڪنڍا نڪ ڪونڌن جا |
|
جڙيل جلويدار |
ڏند چپ سوڌا سھڻا |
|
گجگوڙيون گفتار |
اوچا ڪنڌ انھن جا |
|
جن جا مٿا مڻيادار |
صفون ڀڃن ٿا سو دفعا |
|
سھڻا سي سردار |
ڪسن تھ بھ قبول پون |
|
قربئون وٽ ڪلتار |
سچ پچ صديقي چوي |
|
ڪي ويھي ڪن ويچار |
تھ تسليم ڪن تن کي |
|
وھوا سڀ وينجھار |
تن کي پير پڄن ڪيئن |
|
جن جا حوصلا ھشيار |
پير ويچارا پٽ تي |
|
سر سدائين سوار |
طالب مولا تن جي |
|
وڃي پري پئي پچار |
ھو سوري جا سينگار |
|
سوري نھ سينگار تن جو |
|
* |
|
پيرن برابر پرينءَ ڏي |
|
نانگو ٿي نيو |
پر سر سڄڻ کي پانھنجو |
|
قربئون جھڪي ڪيو |
ات پير نھ پڄي سگھيا |
|
جت سر وڌي ويو |
پير رھيا ئي پٺ تي |
|
۽ ڳچي پاند پيو |
پي پيالو عشق جو |
|
سر کلي ٿيو کيو |
سر ئي ويو سڄڻ وٽ |
|
ات ٻيو نھ ڪو ٽيو |
سر پاتو صديقي چوي |
|
لالڻ وٽ ليو |
اينھين ڪڏھن ٿيو |
|
جو پيرن ٻڌو پٽڪو! |
|
* |
|
سچ پچ صديقي چوي |
|
چڱا ھئن ٿا چون |
تھ پيرن جايون پنھنجون |
|
جن ۾ جتيون پون |
پرين وھاري پاڻ سان |
|
تھ بھ پير پري ئي ھون |
ڪوڙ نھ ڪبو ڪڏھين |
|
جو صحيح سمجھيوسون |
سر سڄڻ جي سر سان |
|
سدا، ڏٺوسون |
چڳون تن جون چاھھ مان |
|
وٺيو دلبر ڌون |
سدائين سنڀرون |
|
تھ ھنجھون حاصل سرن کي |
|
* |
|
سدائين سرن جون |
|
جوٽون وھاڻا |
سڄڻ جي سينن کي |
|
سر ئي سيباڻا |
چمن پيشاني پيار مان |
|
پرين ٿا پاڻا |
سچ پچ صديقي چوي |
|
ٿين حبيبن ھاڻا |
ماڻا ۽ ٽاڻا |
|
انھن سان عجيب جا |
|
* |
|
جِتي سر کپت |
|
ات قدم ڪپجي ڇا ڪندا! |
سر جي اتي سوڀ ٿئي |
|
جت پيرن جي نھ پڄت |
سر، اتي صديقي چوي |
|
جتي گھورون گھت |
پرين پڇن نھ پيرن کي |
|
سر جي وٽن وڻت |
پير نھ ڪن پرڻ ۾ |
|
ڪڏھن ڪابھ ڪپت |
پر پيرن سندي پت |
|
سر ئي سدائين ٿو رکي |
|
* |
|
سسن جي سدا ٿئي |
|
رڻن ۾ ئي راند |
پير وڍجن تھ پري پون |
|
سسي پوي پلاند |
سچ پچ صديقي چوي |
|
وقت نھ ڏي ويساند |
ھڻيو ٿي ھنڌ ڪري |
|
سسي نھ وڃي وڙواند |
اھا اصلئون آھھ ڪا |
|
خاوند سندي خاند |
تھ سسيون نيزي پاند |
|
ڌڙ ويچارا ڌوڙ ۾ |
|
* |
|
ڏاھپ سان ڏولي |
|
جاني جوٽون ڪري ڏنيون |
ويھي ڪيئين ورونھن سان |
|
ٻاجھاري ٻولي |
اسان اڳ ۾ ئي تھ پي |
|
ڳالھھ اھا ڳولي |
سدا ملي سر کي |
|
جانب جي جھولي |
طالب مولا ڪو ڀڃي |
|
ھي پرجھي پرولي |
توڙي ھئا منجھھ ھولي |
|
تھ بھ ڦٽيل پير پري رھيا |
|
* |
|
پيرن ڇيھھ ڇنا |
|
تھ بھ پھچن در دوست جي |
سرن اچي آستان تي |
|
سجدا سو ڏنا |
سروھھ سوري کان وري |
|
ڪڏھن ڪونھ ڊنا |
موٽن مورھئون ڪين ڪي |
|
سينگارين سنا |
ڪوجھا جي ڪنا |
|
تھ بھ سڄڻ جا صديقي چوي |
|
* |
|
جڏھن پير پرڻ کان |
|
مورھئون ٿيا مجبور |
پھچايئون نھ پنھنجي |
|
منزل تي مھجور |
ڏنئون جواب جنبڻ کان |
|
سانجھي ۽ سحور |
منٿون مڃيئون ڪين ڪي |
|
۽ مڙيا نھ ھو مور |
تھ سر سرڻ ئي لڳو |
|
پھتو پھريين پور |
اگھيئين ھلي آستان سان |
|
نراڙ وارو نور |
ھو ويچارو وھڻ کان |
|
ويو ٿي وھلور |
قرب مان قريشي چوي |
|
ڪيائين ڪلور |
حاصل ٿيو حضور |
|
طالب مولا تڏھين |
|
* |
|
عاشق ھلن ابتا |
|
مورھئون مٿي ڀر |
سر ڀر سڌا ٿا وڃن |
|
دلبر واري در |
پيرين پنڌ وساريئون |
|
مرڳو ڇڏي مگر |
قرب مان قريشي چوي |
|
وڃڻ جي ڪن ور |
پارين ٿا پرت جي |
|
پيغمبراڻي پر |
سريو ڪن ھو سر |
|
منزلون محبوب جون |
|
* |
|
سپر سڀڪوئي ڪري |
|
ڪپر ڪري ٿو ڪو |
پيرن ساڻ تھ پنڌ ۾ |
|
ھرڪو ھلي ٿو |
جنھن پيرين پنڌ وساريو |
|
سو صادق ۽ سچو |
طالب مولا توڙ ڪري |
|
جيڪو جاني جو |
سر جنھين جو سٽ ۾ |
|
سر ڀر سري سو |
مڃائي مٿو |
|
محبّت محبوبن کي |
|
* |
|
ڪٿي سير سرن جو |
|
ڪٿي پيرن پنڌ |
ھن جو سير سماء تي |
|
ھنن ھي ئي ھنڌ |
قريشي چئي ڪنڌ |
|
قرب سان ٿو ڪپجي |
|
* |
|
سر کي چميون چاھھ مان |
|
ڏين وھون ويچاريون |
راتيون وھائن رمز ۾ |
|
سر سان سچاريون |
سيءُ نھ سريتن کي لڳي |
|
جن لئي سر ٿيا ستاريون |
سر کي سينن تي رکي |
|
ٻکجن ٻانھياريون |
وٺن ساءُ سرير جو |
|
سر ڏئي سوڀاريون |
منھن تي رکي منھن کي |
|
ڏين مٺيون موچاريون |
طالب مولا جن ۾ |
|
طلب جون تاريون |
سي ري سر سرچن ڪين |
|
ڪي سدا سوگاريون |
سر ڏنا جن سر کي |
|
گل تنين گاريون |
اھي سيني سمھاريون |
|
سريتن صديقي چوي |
|
* |
|
سريتِيون سمن تي |
|
سدائين سھڙن |
سريتن جي سڪ ۾ |
|
رکي سر نھ سمھن |
سريتا سريتن تان |
|
صدقو سر ڏين |
سريتا صديقي چوي |
|
سر ڏئي سرچن |
جي سر ڀر سري اچن |
|
تن پيرن پنڌ وساريو |
|
* |
|
سريتن ۽ سريتن ۾ |
|
وڏا فرق ڦير |
سريت سريتي ڪانھ ٿئي |
|
اھا آھي ڪير؟ |
سريتيون لڀن لکن مان |
|
سريتيون ڍيران ڍير |
سريتن رڳي سونھن ٿي |
|
سريتن ڀلا ڀير |
سريتن جي صاف دل |
|
سريتن من ۾ مير |
سريتيون سر ڏين ٿيون |
|
سريتون مڙئي خير! |
سريتون ھلن حساب تي |
|
نينھن جي ڪن نبير |
سريتن کي صديقي چوي |
|
حبيبن جي ھير |
سريتن سر پير |
|
سريتون ٿين سکڻيون |
|
* |
|
سريتون سو ھزار |
|
سريتي ڪاڪا ٿي ٿئي |
سريت ھرھر ڏي ھڏي |
|
سريت پلپل پيار |
سريت محڪم مال تي |
|
سريت وفادار |
سريت طالب طمع جي |
|
سريت قرب قرار |
سريت رڳو سمھڻ لھءِ |
|
سريت سار سنڀار |
سريت ٻي جو سر گھري |
|
سريت سر ڏي يار |
سريت پري پيرن سان |
|
سريت ڀر ڪاپار |
سريت فقط سامھون |
|
سريت پرپٺ پار |
سريت ڀلي سھڻي |
|
پر سيرت جا نھ سينگار |
سريت آخر ٿي ٿئي |
|
ڌڪا ڏيو ڌار |
ڄمي ڏي ڄمار |
|
سريت صديقي چوي |
|
* |
|
پير ڳولين پنڌ ۾ |
|
وريو وريو واٽ |
ڦٽجو ڦاڪون جي ٿين |
|
تھ اٿڻ کان ڏين آٽ |
سر ڪڏھين نھ سر ڪيا |
|
جي قرب مان ٿيئن ڪاٽ |
چڙھن نيزي نوڪ تي |
|
تھ بھ اوچا انھن ڳاٽ |
سچ پچ صديقي چوي |
|
ڪڏن جئن ڪنواٽ |
لڏن نھ اڳيان لاٽ |
|
مٿا مٿيرن جا |
|
* |
|
مدامي منصور جان |
|
سرويچ ئي سڏجن |
سر ھميشه حق تي |
|
ڪڏيو ٿا ڪپجن |
سر جِتي ڏين سجدا |
|
پير اتي نھ پڄن |
پيرن پڇا ناھھ ڪا |
|
سر اطاعت ڪن |
سردارن جي سٿ ۾ |
|
پير نھ پڳ ٻڌن |
وڻن ڪنھن کي ڪين ڪي |
|
جي اگھاڙا ٿين |
سر اگھاڙا سڀين پرين |
|
ٺھيو ٿا ٺھن |
ڪانگيون ڪلاھون ڪڏھين |
|
پيرن ۾ نھ پون |
قرب سان قريشي چوي |
|
سڀڪي سر سھن |
جھڪن جانب اڳتان |
|
تھ بھ ھنجن منجھھ ھجن |
پيرن پنڌ وساريو |
|
ڏسي سرڻ سرن |
تن لئي طالب تڏھين |
|
سڄڻ روز سڪن |
ٻنھي ٻانھن وچ ۾ |
|
سھڻن وٽ سونھن |
ٿا گفتا گوءِ کڻن |
|
سچ پچ صديقي جا |
|
* |
|
پيرن کي پريت جا |
|
اصلئون آھن انڌ |
ھلن ات ھو ھيج مان |
|
جت حبيباڻا ھنڌ |
نماڻن نصيب ٿيا |
|
رڳي پراڻا پنڌ |
پر قبول پون ڪنڌ |
|
سڄڻ وٽ صديقي چوي |
|
* |
|
پيرن پنڌ گھڻا ڪيا |
|
حبيب وٽ ھلي |
پِرين جي پيزار جي |
|
سرن مٽي ملي |
سورن جي صديقي چوي |
|
سرن ڳالھھ سلي |
ھڻي انھن ھنڌ ڪيو |
|
رمزن منجھھ رلي |
سر ٿيا جي صدقي |
|
تھ جاني جھول جھلي |
ھي ھلي ڪا چلي |
|
ٿين پير پرينءَ تان صدقي! |
١ ۽ ٢ مارچ ١٩٦٧ع
اسلام آباد
راولپنڊي |
نئون
صفحو --
ڪتاب جو ٽائيٽل صفحو
--گذريل صفحو
ٻيا صفحا
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
31
32
33
34
35
36
37
38
39
40
هوم پيج
--
لائبريري
ڪئٽلاگ |
|
|