نامِ خدا يا مصطفيٰ!

(1) توکان مڱان صحت و شفا

   تنهنجي مريدن سان وفا،

يا پيران پير بادشاهه!

صحت و شفا، شرم و حيا

تنهنجي مڱئي سڀ کي نفعا

(2) نافِعً نبي جو نُور جو،

    معلوم انهيءَ مذڪور جو،

چَوڪي آهين تون حضور جو

سڀ ملڪ ۾ مشهور جو

(3) فرصت نه ڪيئه گردان ۾،

   مِهتر نُوح هو طوفان ۾،

   جذبان رسي جولان ۾،

اِيهو شاهه تنهنجي شان ۾

تون هئين اُنهي امڪان ۾

ڪشتي ڪڍيهءِ آسان ۾

(4) مهتر ابراهيم کي آڙاهه ڏنهن،

   يوسف بچايَهءِ چاههً ڏنهن،

يونس نبي درياءَ ڏنهن

اهو عطا ٿيُهءِ الله ڏنهُن

(5) پرور جڏهن پيدا ڪئين،

    دائي کڻي دستين ڪِئين،

تان ڀي تَولَدّ تون ٿئين

عرشين اُڏامي پوءِ وَئين

(6) تهتئون وَئين، آئين تِئين،

   عالَمَ سڻيو آهي، جئين،

پهريون مَناقب ڪيو مئقن

هردم وسين اندر هيئين

(7) ستاويهين رجب شهر،

       ٿيون شاديون برو بحر،

پيدا شده صائم دَهرَ

سڀ ديس ٿي ديني لهر

(8)  چار سؤ ستر سال هو،

      اِبنِ الا بُوشَہ صالحو،

تولد ٿيو وڏو طالعو

اعليٰ نبيءَجي آل جو

(9)  اعليٰ نبي جي آل هو،

      مرشد جنين جو تو جهو،

ساقي سَٻر سَڌَّر سِهو

آ تن مريدن غم ڪيهو

(10)   تنهنجو مريدن سان واعدو،

      جواب تنهن جو جائدو،

تنهن واعدي ڪيو فائدو

دل ۾ رکون ٿا قاعدو

(11) سِيرو سوا مُشڪ و عطر،

    نامِ خدا را خوب تَر،

    بد ذات ٿيا سي بي خبر،

(12) رحمان اڳيان رايو سنديءِ،

    منظور فرمايو سندءِ،

با اُو بِشوئي دَهن تر

رحمان ڪيُهءِ روشان تر

يا پير پيران بادشاهه!

پيغمبر اڳيان پايو سندءِ

گهرجي سدا سايو سندءِ

(13) اَسرار ربي ٿيو عيان،

    ڪن ڪِيرتُون ڪوڙين ڪيان،

باطون بيحد بي بيان

نوَ کنڊَ سڀ توکي نيان

(14) روشن ٿيا چوڏهن طبق،

     مخلص مرديءَ ٿيا، ملڪ،

هفتِ زمين، هفتِ فلڪ

ديو و پريءَ خادم خلق

(15) تنهنجي شرافت شان جو

    تون سر آهين سبحان جو

عظمت عِز مڪان جو

ڪونهي مٿو اِمڪان جو

(16) سر سبحاني تون آهين،

    قطب رياني تون آهين،

    به اين حال من داني تون آهين

محبوب حقاني تون آهين

غوث صمداني تون آهين

يا پير پيران بادشاهه!

(17) هن حال جي تو معلومي،

   همراه ٿي هر ڳالهه ۾،

زُوري زدَه ڪر ظالمي

يا شاهه قطب العالمين

(18) آنگشت سڄي تون سئين،

   اهڙي ڪرامت ٻئي ڪنهين

دوزخ وِسامي دَم تنهين

تون اوليا اهڙو آهين

(19) تون اوليا الله جو،

    شد مَهرو ماهه جو

    سوالي نه خالي تانهه جو،

اولاد علي شاهه جو

ڪو غور ڪرهان ڏاههءَ جو

يا پير پيران بادشاهه!

(20) فرزند تون حسينن، جو

  درگہ مٿي دِن رينَ جو

دارون ٿئين دارين جو،

آءٌ سائل تو ثقلين جو

اوجر مڱان عينين جو

يا پير پيران بادشاهه!

(21) هفت دختر جو پدر،

    فرزند ڪيئه سڀ يڪ نظر

توکان مڱان هڪڙو پِسر

اهڙي ڪرامت ڪرم ڪر

(22)سر اولياء سلطان تون،

   سڀڪو سنوارين ڪاجُ تون

والي وڏو وَر سماج تون

ڪنهن جو نه ڪر محتاج تون

(23) سر اولياء سلطان تون،

     جَنتَ سندو درمان تون،

    مشڪل ڪرين آسان تون

درگہ خَدا ديوان تون

ڏي دين دنيا جو دان تون

يا پير پيران بادشاهه!

(24)سواليءَ سپر سِهو جئين،

   آءٌ اوکون تنهنجو دنهين،

  پرسير ڪر مون کي ڪنهين،

چوڏول ۾ چاڙهيو تئين

ٻئي در وڃان ڪهڙي ڪيئن

يا پير پيران بادشاهه!

(25) لاکا، سپر، حاطم طئي،

    آدم ڪُلي، عالم زئي،

ٻنڌي کڙا ٻانهون ٻئي

تنهنجي ننگر ڏانهن طامعي

(26) چورن اچي چوري ڪئي،

     تن جا ويا اولا لهي،

”چارڻ“ چوندو ڇا چئي!

تن ڏي نظر ڪيئي نافعِي

اهڙي ڪرامت تو ڪئي

يا پير پيران بادشاهه!

 (27) معلوم سنڌءِ منقبا،

منظور ٿيسي مراقبا

دارون دوا ٻيا ڇاڪيا،

دعا در ته تنهنجا تاڪيا

(28) فقيهہُ نه ڄاڻان فارسي،

    دل کي ڏئين دَستارَ سِي،

    درڪار تنهنجي وارثي،

ساراهه ڪريان تان ڪارسِي

آهيان اٻوجهو آرسِي

يا پير پيران بادشاهه!

(29) وارث ولايت وير تون،

       ڪامل قطب ڪبير تون،

مرشد محي الدين مير تون

ڪل پيرن جو پير تون

(30) عالي نسب امير تون،

     دين و دنيا دستگير تون،

درماندگان دل ڌِير تون

يا پير پيِران بادشاهه!

(31) دل دُرس آ دستگير ڏي،

      يا پير تون دل ڌير ڏي،

آءٌ ڪيئن وڃان ٻئي پير ڏي

گهر گهر خوشحالي کير ڏي

(32) توڻي آهيان تقصير زد

     ”مُريدي لاتخو“ تنهنجو وعد

     ابنِ ابو صالح سيد!

تان ڀي توهان سان ايءُ عدد

يا پير! تو آ پاڪ جَد

خاطر خدا جي خُذ بِيد

(33) بَد نفس منهنجو بي جَلهه،

   قنهنجي شجاعت شهنشہ!

ڪشتيٰ بَدر يا بي مَلَح

احسان سان چاڙهين آلهه

(34) دائم اُجاريُهءِ دين کي،

     بِينا ڪيو نابين کي،

تشريف ڪَيَهءِ تلقين کي

ٿِي ماڙَ مون مسڪين کي

(35) مَردِي ڏيو نامرد کي،

     پرورش سندي پرورد کي،

ڪر سخرو روءِ زرد کي

ڪر دفع دل مان درد کي

(36) تون بادشاهه بغداد جو،

     سڻ عرض مون بدزاد جو،

     پردو رکين اولاد جو،

ڪو داد ڪر فرياد جو

تون ڪوٽ ٿي فولاد جو

يا ٻير پيران بادشاهه!

(37) جيڪو سندءِ غلام ٿيو،

    ڇا خاص ٿيو، ڇا عام ٿيو،

   تنهنجو نِڪو ئي نام ٿيو،

عالَم تنهِن انعام جو

تو پير جو پينام ٿيو

يا پير پيران بادشاهه!

(38) جيڪي وڪاڻا تو درين،

    پرتو آهيان سڀئين پَرين،

ڪوشش تنهين جي تون ڪرين

ويلهه اُتي وَهلو وَرين

(39) برڪت سندءِ بحرين برين،

    ڪوهه ڪاف ڪُل قَطرا ڪرين،

ايڏي شناخت تون سرين

پرچيو خدا سڀين پرين

(40)جڏهن نبي ڄام معراج چڙهيو،

   مُلڪ سارو تو ڏَنهُن وريو،

تڏهن قدم کڻي توتي ڌريو

ايڏو ڪرم توکي سَريو

(41)جڏهن حضرت رکيو تو تي قدم،

   اَپر توتي ربي رحم،

ايڏو ڪريمي ٿيو ڪرم

ڪيهو مريدن غم وهم؟

(42)جيڪو مريدن سان وَڳي،

   ڪر دور دشمن کي دَڳي،

   ٿيو ڇوٽڪو دامن لڳي،

ڪري دشمني سوڪيئن تَڳي

ٻوليو سندءِ آهي اڳي

يا پير پيران بادشاهه!

(43) دامن لڳي دلدارگي

    آزار کان آزادگي،

    اسلام تي اُستادگي،

ايمان عمر زياده گي

تعظيم ۽ تن تازگي

ڪا اهڙي ڪريو امدادگي

(44)ڪُل عِلم جو ارشاد ڪر،

    عالِم سندم اولاد ڪر،

اِرشاد جو امداد ڪر

دشمن قوي ڪل ماد ڪر

(45)تون دَرگہ خدا جو دفتري،

    پَٽ دين دنيا جي دَري،

راهِه خدا ڪر رهبري

واهُهر ٿي وَهلو وري

(46) مذهب سندءِ احمد جَنبل،

   خشڪي، بحر جي ڪو جبل،

ڪيهءِ علم تي اعليٰ عمل

چوڏهن طبق تنهنجو طبل

(47) ديدار جو مشتاق من،

       مُشرف ڪيو جڳ ۾ جُمن،

مونکي پَسايو پاڪ تن

توکان گهران اَمن و امن

(48) عرب و عجم ايران ۾،

    ڪشمير ۽ ڪاشان ۾،

    فِلنگي سندو فرمان ۾،

طنبول ۽ توران ۾

ڪاٻُول ۽ ڪرمان ۾

يا پير پيران بادشاهه!

(49) عرب و عجم اصفهان ۾،

    ٺٽي ننگر ملتان ۾،

صورت بندر سيوستان ۾

خادم سندءِ خراسان ۾

(50)عرب و عجم اَستِين تون،

    پورب پڇيم پَستين تون،

دهلي، دکن دَستِين تون

چنجي، چنجاول، چِين تون

(51)مشرق، مغرب، روم شام ۾،

   گرنار ۽ گُندام ۾،

بلخ و بيخارا، آسمان ۾

هند، سنڌ، تمهارلآ نام ۾

(52)مصري، مَڪاوي، مشهدي،

   يَڪ پاء شان قهقہ هَدِي

تو ڏات ڏاتر کان لڌي،

بدوي، بدخشي، بيحدي

چوچڪ سندءِ، چيلابندي

يا پير پيران بادشاهه!

(53) رک عِلتُون علامتون،

    مهرون مَ لاهيون ما مٿئون،

رک شومتئون ۽ شامتئون

قربان اُنهَن جي نام تئون

(54) ڪلام جي مقبوليت،

      وحدانيت جي وصوليت،

عداوت جي عَدوليت

حاجات جي حصوليت

(55)ڪُل پِيرن تي پڳ سندءِ،

   ”جمن“ مداحي سڳ سندءِ،

عالَم سوالي، جڳ سندءِ

بيزار جو پَس لڳ سندءِ

(56) پيزار جا پس لڳ گهڻا،

      عارف ٿيا تو وٽ گهڻا،

موليٰ وِڌي تو ۾ مڻيا

ڪهڙا ڳڻيو ڪهڙا ڳڻيا

(57) آهين ضعيفي ذات جو،

    بخرو ڏيارو ڏات جو،

سوالي سنجهي پرڀات جو

رک شرم مستورات جو

(58) ”جمن“ جاهل آهيان،

     تنهنجي در جو سائل آهيان.

ڪِرتون ڪَچو ڪاهل آهيان

يا پير پيران بادشاهه!

(59)جي باب منهنجي بداکر،

   وانجومَ ڪر منهنجو لکر،

   تنهنجي پَنهَه، تنهنجي پکر،

ميٽاءِ، ڪر سُبتا سَکر

تون روز قيامت تا حشر

يا پير پيران بادشاهه!

(60) اُتر، ڏکڻ، اولاهه تي،

     ڪو غور ڪر مان ڏاهه تي،

تنهنجو طبل سج، ماه تي

ڪلمون محمد شاه تي