|
راٺوڙ، راجپوت
ھو ويٺو آھي.
۽ سنڌو – سنڌو ٽٻاٽٻ وھندو ٿو وڃي ۽ اتر الھندي
کان ايندڙ ھوائن ۾ ڄڻ مارئيءَ جي ملڪ جي ھيرن جا
ھڳاو آھن.
ھو ڏسي پيو. درياھ جي بچاءُ بند مٿان، پوڙھو سئيس
گھوڙو پيو ڊوڙائي. کير جيھي اڇي گھوڙي مٿان،
ڦلھياري چٽ آھن. گھوڙو اوچي اوچي بند تان جڏھن ھيٺ
لاھيارو ٿو وڃي تھ ائين ٿو وڃي جو درياھ ڪوھن تي
نھ رسيس.
ھو ڏسي ويٺو: درياھ چڪار وھندو ٿو وڃي.
”ھان، ڪئين خان گھوڙا ڊوڙائي کپي ويا. ڪئين ھمير
پنھنجو خمير کائي کپائي ويا پر درياھ جي اھا ئي
ساڳي ڪار آھي!“ ھو سوچي ٿو. پوڙھو سئيس گھوڙو
اڳھيانھس، بندر تي اچي ٿو بيھاري.
”ڇورا، ٿڪ اڇلاءِ، آئون بھ رجپوت آھيان.“ سئيس
اڳھيانئس گھوڙي تان لانگ لاھيندي ٿو چئي.
”ڇو؟..... ٿڪ جو اڇلايان؟“
”اڙي راٺوڙ آھين نھ؟“
”ھا ھا، راٺوڙ آھيان.“ راٺوڙ جي منھن ۾ ڄڻ گھنج
پئجي ٿا وڃن. ”ڀلا تو ڪيئن سڃاتو؟“ راٺوڙ، سئيس ۾
سگريٽ دکائي ٿو نھاري.
”اڙي، آئون گھوڙن جي اڍ سڃاڻان، تون تھ ماڻھوءَ جو
ٻچو آھين. مڙس جا پٽ ٿڪ اڇلاءِ.“
”گھوڙو ڪنھن جو آھي؟“
”ڪنھن جو بھ آھي، ھينئر منھنجي لانگ ھيٺان آھي. پٽ
آھي پٽ، اصل من.“ سئيس ڪشٽن مان ٿو چوي ۽ گھوڙي
ڏانھن پيار مان نھاريندي، ڍاپجي نٿو ۽ راٺوڙ،
راٺوڙ ڄڻ سگريٽ جي دونھن ۾ لڙھي ٿو وڃي. دونھون،
جيڪو اتي وڃي رھندو آھي، جتي ڪوئي شھسوار ڪين رسي.
”بابل، قران ڏاڍا ڊنل آھيون. ھزار کان مٿي تھ
ڳڻيندو ويس. ھاڻي خبر نھ ٿي پوي تھ ھي ڪائون نمبر
غازي مرد آھي؟ سگريٽ پياريم.“ سئيس ٿڌو ٿڌو ساھ ٿو
ڀري.
۽ ھو – چپ چپات سان سگريٽ دکائي ٿو ڏئيس. ”واھ ڙي
جوان واھ، ٻيلي ھاڻ رسول پاڪ کي مڃ، کڻي ٿڪ
اڇلاءِ. بابا اسين زمانا ڏسيو، ڌڪ کايو ويٺا
آھيون. رب پاڪ منھنجي توبھن، بابا واڳ ھٿن مان
ڇڏايو پئي وڃي. ذات خفتي سڃاڻيو ويٺا آھيون.“ سئس
ٿڌن ساھن سان جانا ٿو ڀري.
”جھونا، ڇو ٿو منھنجي واتان دريا شاھ جي پاڪ واري
گندي ڪرائين؟ منھنجي وات ۾ ٿڪ آھي ئي ڪانھ.“ راٺوڙ
نماڻو ٿي، بيزاري ٿو پڌري ڪري.
”ڏس گھوڙو پنھنجو نھ وڏيرن جو سھي، پر غازي مرد کي ھلڻ سيکارڻ
وارا اسين آھيون. ڀلا ھيئن ڪر، ساسيءَ جي پنيءَ
مٿان چڪر ھڻي اچي. بابا غازي مرد ڪير سڏائي! قران،
پٽ آھي پٽ. اٿي الله جو نالو وٺي ٺپريس. اسين ذات
خفتي سڃاڻون. رب پاڪ منھنجي توبھن.“ پوڙھو دم ڀرجي
وڃڻ سان کنگھي ٿو ۽ راٺوڙ محسوس ڪري ٿو، پوڙھي کي
دم جي بيماري آھي.
”تون پنھنجي دوا ڇو نھ ٿو ڪرائين بابا؟“
”دوائون الله جون آھن بابا. ڪوڙا سامي، ڪوڙا سامين
پنڌ. حيف ٿئي ڀاڙي، نھ ٿڪ ٿو اڇلائين نھ غازي مرد
جا پٺا ٿو ٺپرين.“ سئيس جلھھ ٿو ڪري. راٺوڙ منجھس
نھاري، ڪروڌ مان سٽ سان اٿي ٿو ۽ گھوڙي مٿان اگھور
نيڻن سان ھڪ گھمرو ڦري ٿو. گھوڙو ڏسي، راٺوڙ جي
اندر ۾ ڄن چير پئجي ٿا وڃن.
”بابا، قران مون کي گھوڙو ھلائڻ ڪين اچي، سال ٿيا.
مان ڇڙواڳ چؤباز سوار آھيان. منھنجو کاريل گھوڙو
ڪڏھن سڌرندو ڪينھي. اھي سڀ اوھان جا وھم آھن.“
راٺوڙ ڪڏھن ڏاڍي موھ مان گھوڙي ۾ ۽ ڪڏھن پوڙھي
راجپوت سڏائيندڙ سوار ۾ ٿو نھاري.
”ڇورا، ڳالھائين ڪنھن سان پيو؟ آئون بھ مينڌرو
راجپوت آھيان. ذات سماٽ وڏيرو مون کي سڃاڻي. پرائي
شيءِ ۾ ائين نھاربو آھي؟!“ سئيس اکيون ٿو ڦوٽاري.
”ڀيڻھيان، خفتي ٿي ڪري ايترو نھ ٿو پڄئي تھ ڀٽاري
جي پٺيءَ تان کڻي ھٿ ڦيرائين......“
۽ راٺوڙ – راٺوڙ ڏاڍي موھ مان گھوڙي ۾ نھاري، ٽوڪ
جو ڌڪ پچائي گھوڙي جي ڳچيءَ، ڊگھيءَ ڊگھيءَ کير
جيھي اڇي بج تان يڪي ٻانھن ڦيري ٿو.
”اچي جھونا، ھاڻ تھ خوش ٿئين. آئون ماڻھو آھيان،
ڏائڻ ڪين آھيان. الله توکي بخشي ڏئي، کاڄي ڪين
ويندو.“
”ائين ڪر بابلا، ڪو وزم ڪو پاڻي.“
”نھ، مھربانيون.“ راٺوڙ ڏاڍي اونھيءَ نھار سان
سئيس ۾ ٿو نھاري.
”بابا، جانارن سان ايڏو پيو ڪبو آھي!؟“
”اڙي بابلا، ڪھڙيون ٿو خبرون پڇين. جڏھن ماڻھن جا
قلوب ڪارا ٿي ويندا آھن، تڏھن ماڻھو ماڻھن کان بچڻ
لاءِ جانارن ۾ ٻک وجھندا آھن. بابا، زاري آھي.“
سئيس وڏي ٿڌي ساھ سان اندر ۾ ڄڻ نيزاريون ٿو ڪري.
”چاچا خدا ڪندو خوش ھوندين.“ سج کي پھاڙن کان لھي
ويندو ڏسي راٺوڙ موڪلائڻ جون ڪندي، نئون سگريٽ ٿو
دکائي.
”ترس بابلا، ٻيلي ڏاڍا ڊنل آھيون. جتي باھ ٻلي اھا
جاءِ جلي. ھيئن ڪر، منھنجي گھوڙي کي امامن جو ڪارو
سڳو ٻڌي وڃ.“
”ڇا پيو چئين جھونا! ھي راڪٽ جو زمانو آھي. امامن
جي نالي تان صدقي، پر مان گيدي ۾ ڪارا سڳا کڻي ڪين
ھلندو آھيان.“ راٺوڙ ڦاسي ٿو وڃي!
”پٽ، جيڪي ڄڻين سي پالين، اچي وٺ سڳو. يا علي مدد
ڪري پير ۾ ٻڌي وڃينس.“ سئيس چوي ٿو.
۽ ھو!
ھو حيرت ۾ حيران ٿي پوڙھي سئيس ۾ نھاري ٿو ۽ کانئس
ڳانو وٺي، گھوڙي جي پير ۾ ٻڌي ٿو.
”ھاڻ تھ خوش ٿئين چاچا؟“
”بابا، الله ڪندو خوش ھوندين. قران ڏاڍا ڦٽيل
ھوندن.“ راجپوت سئيس دعائون ٿو ڪري.
۽ راٺوڙ
راٺوڙ مرڪندو ٿو وڃي. تڄرا تڄرا درياھ جي ڪنار
وٺيو.
ھڪ کن ڏکن
جو، ھڪ کن سکن جو
الفيءَ مان دوستن سان موڪلائڻ کان پوءِ رڪشا ۾
ويٺو آھي ۽ پنھنجي ننڍڙي فليٽ ڏانھن ويندي، پنھنجي
ننڍڙي فليٽ ۾ تمام وڏي جواڻ پٽ تي سوچيندو پيو
وڃي، جيڪو ھينئر بھ ايترو ئي چلولو آھي، جيترو
سندن ننڍو پؤڻن چئن سالن جو پٽ. ھن کي خبر آھي تھ
ھينئر ھو ڏاڍي بيچينيءَ سان سندس اوسيئڙي ۾ ھوندو.
چيو ھئائينس تھ جي سچي پچي منھنجو پيءُ ھوندين تھ
اڄ رات مون سان گذاريندين، نھ تھ آئون وري ڇڏي ڀڄي
ويندو سانءِ ۽ اھو بھ چيو ھئائينس تھ ڏس، آئون تو
لاءِ ڇا ڇا ڇڏيو ٿو اچان. ڪالھھ مون کان منھنجا سڀ
دوست ڪاوڙجي ويا تھ اسان بھ تنھنجي ان يار سان
ملنداسين. پر مان انھن سڀني کي ڪاوڙائي آيو ھئس تھ
اڄ بابي سان مان ھيکل گھمندس. سٺي فلم ڏسندس ۽ تو
وٽ مون لاءِ وقت ئي ڪينھي! آئون فادر ۽ سن جي رشتن
۾ ڦاٿل ناھيان – الائي ڇو، تون مون کي وڻين ٿوپ.
ھاڻ اھي ھئا جملا جن ھن کي جلدي کان جلدي گھر ڀڄڻ
لاءِ گھيرٽن ۾ آندو ھو ۽ ھو سڄيءَ سنگت کي اڌ ۾
ڇڏي اٿي ڀڳو آھي. ھو سوچي ٿو:
”ھي ڇورو تھ مون کي پاڳل بنائڻ لاءِ آيو آھي. شرم
نھ ٿو اچيس منھنجي آڏو ڇورين سان چميون چٽڪا
ڪندي.“ ۽ وري سوچي ٿو: منھنجي جيون ۾ ٻيھر جي اھو
ڇورو نھ اچي ھا تھ ڪھڙو آسمان ڏري پوي ھا. موپن کي
تھ خبر بھ ڪانھ ھئي تھ ھو جيئرو بھ آھي. اھو بھ
ايڏيءَ سھڻائيءَ سان. ڇھن مھينن جو ھو، مان کيس
ڇڏي ڀڄي ويو ھئس، نانيءَ حوالي ڪري. ائين ڇڏي ڀڳو
ھئڻ جيئن مرڻ وارا پلونگڙا ٻار ڇڏي لاڏاڻا ڪري
ھليا ويندا آھن يا جيئن سپني ۾ ھڪ ماڻھو ڇھن مھينن
جو ننڊ ۾ ستل ٻار، بيبي ڪارٽ ۾ کڻي باغن ۾ زال سان
گھمي رھيو ھجي ۽ سپنو ٽٽي ويو ھجي ۽ ھاڻ جڏھن
پنجويھن سالن کان پوءِ اوچتو ئي اوچتو ھو سندس
جيون ۾ اچي ويو آھي تھ ھن جا ھوش ٺڪاڻي لڳي ويا
آھن ۽ ڀرپور انداز سان ھن کي محسوس ٿيڻ لڳو آھي تھ
ساڀيان سپنن کان بھ سھڻي ٿيندي آھي ۽ زبردست انداز
سان ھن کي اھو بھ فيل ٿيڻ لڳو آھي تھ پيءُ ۽ پٽ ۾
بھ ايڏو ئي رومانس ٿي سگھي ٿو، جيڏو ڪنھن حسين
ڇوڪريءَ ۽ ڇوڪري ۾ ڇتو رومانس.
ھو سوچن جي اکٽ ٽوپار ۾ آھي. محسوس ڪري ٿو گھر تھ
ھو پوئتي ڇڏي آيو آھي.
”اري، روڪو ڀائي روڪو، ميرا گھر تو پيڇي رھ گيا!“
ھن جي ڳالھھ تي پٺاڻ ڊرائيور ڪشٽ کائيندي، الائي
ڇا ڀڻ ڀڻ ڪندو، گاڏي ھن جي اشاري سان موڙي ٿو. ھو
الائي ڇو ضرورت کان وڌ خوش آھي. ڊرائيور جي بيھودي
ورتاءُ جي باوجود بن ٽن روپين بدران ھو کيس پورا
پنج رپيا ڏئي، پنھنجي فليٽ جي ڏاڪڻ ڏانھن وڌي ٿو.
فليٽ واري بلڊنگ پنجن ڇھن ڪٽنبن ۾ ورھايل آھي. ھيٺ
نھايت ئي شاندار مھاجر فيملي آھي، سامھون نھايت ئي
سوشل ڪرسچن فيملي ۽ ٻين جي ھن کي خبر ڪانھي تھ ڪير
اچي ٿو، ڪير وڃي ٿو؟ ھن جو فليٽ ڇڙھن جو فليٽ آھي،
پر پوءِ بھ پاڙيوارا سندس ڏاڍي عزت ۽ آجيان ڪندا
آھن، سدائين ساڻن مرڪي ملندا آھن ۽ ھن کي ڪڏھن بھ
اھڙي شڪايت نھ ملي آھي تھ تنھنجو ڇوڪرو، ڇوڪريون ۽
ڇوڪرا وٺي اچي ٿو ۽ ريڊيو ڪيسٽ جا ٻئي اسپيڪر پوري
آواز سان کولي، اسان جي ننڊ ڦٽائين ٿا. ان مان ھو
محسوس ٿو ڪري تھ ڇوڪريو ڪا بھ اھڙي گندي حرڪت نھ
ٿو ڪري، جنھن سان پاڙي وارن جي منھن تي ھو ھلڪو
گھنج بھ محسوس ڪندو ھجي ۽ گھر کي لاڪ نھ ڏسي، ھو
ائين ئي ناڪ ڪري ٿو، جيئن سدائين کندو آھي ۽ کن ۾
در کلي ٿو. در ڪامران کوليو آھي، پر سندس نھار
ڪامران کان بھ پھرين، اندر سنھڙي ڪانچ جھڙي اجري
ڪاري سمھڻ جو وڳو پھريو، اونڌي، ٻانھون ۽ ڄنگھون
ڦھلايو ستل ڊگھي ڊگھي ڀرپور ڇوڪريءَ تي پئجيو وڃي،
جنھن جي ڳاڙھيءَ انگيءَ ۽ ڪڇي مان سندس جوڀن ڄڻ
ڦاٽ کائيندو ٿو رھي. ھوءَ پھرين ئي نھار سان ڪا
حسناڪ فرينچ ڇوڪري ٿي لڳي. ڪنواري ڪنواري، ڳاڙھي
ڳاڙھي، ونجھھ ڇوڪري. جوڀن جا وھ ۽ تھھ چڙھيل، اھڙي
ڇوڪري، جھڙي سڙڪن تي ھلندي پنجن ڇھن سالن کان پوءِ
ئي ڪٿان واٽ ويندي ڏسڻ ۾ ايندي آھي، آئوٽ سائيڊر.
”ڇا مان اچان؟“ ھو گھٻرائجي ٿو وڃي تھ ھيءَ وري
ڪٿان ڦاسائي آيو؟ ھوندي ڪا امريڪن ھپي، جھٽي آيو
ھوندو ھوائي اڏي تان.
”او ڪم آن.“ ھو لاپرواھيءَ سان چوي ٿو ۽ کيس ٻئي
ڪمري ۾ وٺي ٿو وڃي، ان لاءِ تھ ڇوڪري کيس ڏسي ائين
گھٻرائجي وئي آھي، جيئن واھڻن جي نئين شاديءَ واري
عورت مڙس سان چمي چٽڪو ڪندي، گھر جي ڪنھن ڀاتيءَ
کي ڏسي لڄوڙي ٿي، کن لاءِ حواس وڃائي وھي. ڇوڪري
پاڻ کي فرش تي پيل خوبصورت رلھيءَ سان ڍڪيندي، باٿ
روم ڏانھن ڀڄي ٿي. ھن جي پٽ جي دوست جو خوبصورت مک
بھ فنڪ ٿي ويو آھي ۽ ھو موڙي تان منجھي اٿي بيھي
ٿو رھي. ”جمي ھيءَ تنھنجي ڀيڻ آھي يا زال؟ جي ڊيڊي
سان ملڻ گھري ٿي تھ واھ، جي نھ تھ سڀ بور پا
ٿينداسين. وٺي وڃ پنھنجيءَ کي.“ ۽ پٽس پنھنجي
ساٿيءَ کي ائين چئي پنھنجي ٻئي ڪمري ۾ اچي، پٽ تي
ڪشمور ميٽنگ مٿان وڇايل غاليچي تي وھاري، لاڪس ٺڪر
جي اوچي مٽڪي مان، ٺڪري جي وٽيءَ ۾ پاڻي آڻي ٿو.
نھايت ئي فرج جھڙو ٿڌو پاڻي.“
”ڪير آھي؟“ ھو غور سان پٽ ۾ نھاري ٿو.
”ڪير بھ آھي، وڻئي ٿي، سڏيانس؟“
”نھ، ھوءَ تھ ويچاري پاڪستان ڇوڪرين جيان شرمائي
پئي. وڃڻ ڏينس.“ ھو ڇوڪريءَ کي تڪڙ مان ٻئي ڪمري ۾
ڪپڙو بدلائيندو محسوس ڪندي، پٽ کي روڪي ٿو.
”اوھ ڊيڊي، ڇا جينئس ڇوڪري آھي! اھڙي ڇوڪريءَ جو
ساٿ ملي وڃي تھ پوءِ ماڻھو سٺ ستر سالن جيئڻ بدران
ٻھ اڍائي سؤ سال جي ويندو.“
”پوءِ کڻي شادي ڪرينس.“
”او نو ڊيڊي، شادي تھ قيد آھي. آءِ ايم اي ٽريولر.
اھڙو مسافر، جنھن کي ڪنھن جي ڳولا آھي. ڪڏھن
ڀاسندو اٿم تھ ھي منھنجو ٻيو جنب آھي. آئون ھتي
وڏي ڪارج سان آيو آھيان. مان ڪنھن ھڪ ڇوڪريءَ ۾
الجھي، مرسڊيز يا وڏي بينگلو جي قيد ۾ پاڻ کي جڪڙڻ
نٿو چاھيان.“ ھو اونھون ساھ ڀري، سندس ھٿ مان
پيالي وٺي، اوبر پيئڻ لڳي ٿو ۽ وري ٽھڪ ڏئي کيس
ائين ٻک ٿو وجھي جو ھو پاڻ کي منجھندو ٿو محسوس
ڪري.
”اوھ ڊيڊ، سچ تون ايترو پيارو ۽ بيوٽيفل آھين جو
تون عورت ھجين ھا تھ آئون روميو جيان توکي ماڻڻ
لاءِ ست ڪوٽ اورھانگي اچان ھا ۽ ھر سامھون ايندڙ
کي پنھنجي ترار سان رتو ڇاڻ ڪري ڇڏيان ھا....“ ھو
کيس ڳيراٽي پائي چمي ٿو ۽ ھو پٽ جو ٻاراڻو پيار ۽
پھلواڻ وارو ٻوجھھ پاڻ مٿان محسوس ڪندي، کيس ٻانھن
جي پوري طاقت سان پري ٿو ڪري ۽ ڪاوڙجي ٿو:
”ڇو ڀڙوا، مان توکي ڇوري ٿو لڳان؟“
”نھ، ڇورين کان بھ وڌيڪ سھڻو. ھاڻ ڏس نھ ڪيڏي نھ
وڏي ٽريجڊي آھي جو منھنجي دوستن مان ڪنھن کي ويساھ
ئي نھ ٿو اچي تھ تون منھنجو پيءُ آھين! سچ اھا
ايذائيندڙ ڳالھھ آھي تھ ماڻھو سنھن ساک کڻي تھ ھي
منھنجو پيءُ آھي ۽ پوءِ ھڪڙو ماڻھو بھ اھڙو نھ ملي
جو ويساھ آڻي.“ ھن جو موڊ آف ٿي وڃي ٿو.
”پر ڍنڍوري جي ڪھڙي ضرورت آھي تھ آئون تنھنجو پيءُ
آھيان؟ تون تھ چوندو آھين ماءُ پيءُ، ڀاءُ ڀيڻ،
زال سڀ واھيات ۽ ڪچا رشتا آھن، ھڪ ئي رشتو آھي،
پيار جو، فرينڊشپ جو. پوءِ ڀلي اھو فردن جو ھجي يا
ملڪن ۽ قومن جو!“
”اوڪي ڊارلنگ، گڊ نائيٽ.“ ڇوڪري ويندي ٿي چوي.
”نائيٽ.“ ھو ڇوڪريءَ جي آواز تي کيس در تائين ڇڏڻ
بدران وٽس ئي ويٺو ٿو رھي.
”آھي.... اھو تاريخ جو سڀ کان وڏو سچ آھي. مون کي
سڀني ڳالھين جي ڄاڻ ھوندي بھ مان سمجھندو ھئس تھ
مان ڌرتيءَ مان ٿوھر وڻ جيان ڦوٽھڙو ڪري نڪتو
آھيان. پر..... توسان ملڻ کان پوءِ مان محسوس
ڪريان پيو تھ مان ماڻھوءَ جو ڦر آھيان. دو ڊيڊي،
اڄ رات وري گڏجي سمھنداسين، خدا جو سنھن ڏاڍو مزو
ٿو اچي، ڏاڍو مزو ٿو اچي.“ ھو ٻارڙن جيان پيءُ کي
بستري تي ڪيرائي سندس ڇاتيءَ تي آسيس سان سسي ٿو
رکي.
”نھ ڀائي نھ، تون سمھڻ جو بيھودو آھين. تنھنجي
ڀاڪرن ۽ اڍائي مڻن وارين ڄنگھن جي ٻوجھي کان آئون
پاڻ کي چپجندو ٿو محسوس ڪريان.“
”پر منھنجي دوست ڇوڪرين کي تھ منھنجا ٻک وڻندا
آھن. واٽ آر يو ٽاڪنگ ڊيڊي!“
”اڙي پوءِ آئون ڪا ڇوري آھيان ڇا؟“ ھو ڪاوڙجندي
بالڪونيءَ ۾ اچي بيھي ٿو. ھيٺ بِلو جين جي پينٽ ۽
جاڪيٽ ۾ کيس ساڳي ڇوڪري نظر اچي ٿي ۽ پٽ جو دوست،
جنھن کي شايد اڃا تائين ٽئڪسي نھ ملي آھي. ڇوڪري
ڏانھس نھاري ٿي ۽ وري ائين گھٻرائجي ٿي وڃي، جيئن
پھرينءَ رات جي ڪنوار صبح جو پاڻ کي لڪائڻ جا جتن
ڪري.
”يار، ھيءَ تھ سنڌي ڇورين جيان ٿي شرمائي.“
”پوءِ ڇاھي؟ سنڌڻ ناھي تھ پنجابڻ آھي. ويچاري آئي
ئي توسان ملن ھئي، پر الائي ڇو توکي ڏسي گھٻرائجي
وئي. تڪڙ مان پينت بدلائيندي ٻھ ڀيرا تھ اٿڙي
ھئي.“
”مون سان ملڻ آئي ھئي، ڇو؟!“
”بس چيائين آئون تنھنجو پيءُ ڏسن چاھيان ٿي ۽
ڪالھھ مون کي ڊراپ ڪندي جڏھن تو کي ڏٺائين تھ
ڪاوڙجي پئي تھ تون مون کي احمق پيو بڻائين. ھي
ماڻھو تنھنجي ننڍي ڀاءُ جيڏو ٿو لڳي. ھن کي تھ
منھنجي ڳالھھ تي اعتبار ئي نھ پئي آيو.“
”ڇا سچي بھ تنھنجي دوست جي زال آھي؟“
”ھا.“ پٽ لاپرواھيءَ سان ورآڻي ٿو.
”پر مون کي تھ ڀاسي ٿو تون پيار ۾ آھين، اونھين
گھري اکٽ پيار ۾؟“
”ڇو ڀلا، دوست جي زال سان پيار ڏوھ آھي ڇا؟“
”مان تھ توسان بھ پيار ڪريان ٿو. ڇا نھ ڪريان؟ مون
وٽ پيار کان سواءِ ڪجھھ بھ ڪينھي. ڇا اھو بھ ڇڏي
ڏيان!.... ھاڻي تھ پرٿويءَ تي رھڻ بھ عذاب ٿيندو
ٿو وڃي.“ ھو دکي ٿي وڃي ٿو.
”نھ نھ نھ، تون ڪاوڙجي ويو اھين.“
”پوءِ گڏجي ڇو نھ ٿو سمھين؟“
”چڱو سمھون ٿا. ڏس، ٽنگ مٿان نھ رکجانءِ ۽ ڳرا ڳرا
ڀاڪر نھ پائجانءِ. اھڙا ٻک وجھڻ سان تھ زالون بھ
ڪاوڙجي وينديون آھن.“
”ڪٿي اھڙن ٻکن جي ڪري ئي مميءَ توکي ڊائيورس تھ نھ
ڪيو ھو؟“ پٽ کيس ڳيراٽي ٿو پائي.
”بڪ نھ.....“ ھو رسي ٿو وڃي.
۽ رات جو ھو ٻئي گڏ سمھن ٿا. پٽ ننڊ ۾ آھي ڪين جاڳ
۾، پر ھن کي ننڊ ڪانھي. ھو محسوس ڪري ٿو، ھن جو پٽ
تمام گھڻو جواڻ ٿي ويو آھي. قد ۾ ھن کان کڙو ۽ بدن
۾ ڀرپور آھي ۽ ھن جيان مھانڊا بھ باربيئرن ٿس. ننڊ
۾ ڪڏھن ھو پٽ جو ڳاٽ پنھنجي ڇاتيءَ تي ٿو محسوس
ڪري ۽ ڪڏھن ھڪڙي ڄنگھھ پنھنجي سٿرن مٿان ۽ ھن کي
ائين محسوس ٿيندو ٿو رھي تھ اڃا سندس پٽ ننڍڙو
آھي، ايترو ئي ننڍڙو، جيترو سندس چئن سالن جو
ننڍڙو پٽ بروسلي ۽ الائي ڪڏھن کيس ننڊ نھوڙي ٿي
وڃي.
صبح جو آرسيءَ آڏو کيس ھڪ چٺي ملي ٿي. ھن جي پيرن
ھيٺان ڄڻ زمين نڪري ٿي وڃي. چٺيءَ ۾ آھي: ”ڊيڊ،
آئون الائي ڪيڏانھن اڏاڻو وڃان، ڪالھوڪي ڇوڪري
منھنجي زال آھي ۽ اھو ڇوڪرو سندس ڀاءُ. مون لڪي
ساڻس شادي ڪري ڇڏي آھي. تون ڊڄ نھ، ھوءَ تنھنجي
مٿان ٻوجھھ نھ بڻبي. تو سان مون کان بھ گھڻو پيار
ڪري ٿو. ڪڏھن سڙڪن تي ؟؟؟ ڏسينس تھ پيار ڪجانس.
مان لڄيندو آھيان. آئون اوھان ٻنھي کي ڇڏيو پيو
وڃان. الائي ھن ڌرتيءَ جي گولي ۾ ڪھڙي ڪشش آھي
جيڪا مون کي وڻ وڻ ڀٽڪائيندي ٿي رھي.“ ۽ ان کان
پھرين جو ھو چڪرائجي ڪري پوي، ھو چٺي مٺ ۾ ڀيڙي ٿو
ڇڏي ۽ ڪپڙا بدلائي، شيو ڪرڻ کان سواءِ ٻاھر ڊوڙي
ٿو. ھن کي انھن ھپين جي ٽولي جي سڄي ڄاڻ آھي ۽ سج
اڀرڻ ويل ھو انھيءَ پارڪ ۾ پھچي وڃي ٿو. ڪيرل
ساڳئي ڪاري سليپنگ گائون سان تنھا تنھا کيس باغ ۾
ھلندي نظر اچي ٿي.
”ينگ ليڊي، ويئر از ماءِ چائيلڊ؟“ ھو ڪيرل جي
ويجھو اچي ٿو. ڪيرل ڇرڪ ڀري ھن ڏانھن نھاري ٿي.
”آءِ ڊونٽ نو.... آءِ ڊونٽ نو.....“ ڪيرل ھن کي
ڏسي، ڊيھو ڀري، سامھون وڏي بنگلي ڏانھن اٿڙندي،
رڙندي ڊوڙي ٿي ۽ ھو ھڪ بينچ تي ويھي، نيڻ ٻوٽي ٿو
ڇڏي ۽ ڀنواٽيون کائيندي، نيڻ کولي ٿو ۽ اندر ۾
مونجھھ محسوس ڪندي واڦي ٿو:
”ھان..... ڀلا ھيءَ ڪھڙي ريت آھي، ڪھڙو انقلاب جو
ماڻھو پيءُ کي ڇڏي ڀڄي وڃي؟ ٻڌ کان وٺي، ھن دور جي
ماڻھن تائين ائين ڇو آھي؟! انھيءَ رشتي، انھيءَ
ڀٽڪڀٽڪان جي ڪڏھن پڄاڻي ٿيڻي آھي ڪين نھ؟“ ۽ ھو
اندر ۾ تؤنس محسوس ڪري نلڪي مان پاڻيءَ ڍڪ پي،
منھن ڌوئي، ائين ٿھمر ۾ اچي ٿو وڃي، جيئن ڪو سندر
سپنو ڏسڻ کان پوءِ ماڻھو ھڪ نرواڻ ڀريل آسيس محسوس
ڪندو آھي. آسيس جيڪا سدائين آڪاسن ۾ پئي ڊوڙون
پائيندي آھي.
|
