|
پوئين پھر جو آواز
وڏي وڏي فجر ويل ھو اٿيو آھي. تارا ھڪ ھڪ ٿي آڪاس
۾ ڌيما ٿيندا ٿا وڃن ۽ ھو ھلندو ٿو وڃي. پھاڙي
پيچرو وٺيو، دور، الائي ڪيڏانھن ھلندو ٿو وڃي،
جيئن پاڳلن جو ڪوئي ٺام ٺڪاڻو نھ ھوندو آھي. بس
پنھنجي واٽ وٺيو پيا ويندا آھن ۽ پکي بھ آکيرن ۾
اڃا ننڊ ۾ الوٽ آھن. ھن کي خبر آھي، پھرين پکي ۽
سپون جاڳندا، ڏاڍي چرٻر ڪندا. ھن کي سمجھھ ۾ نھ
پيو اچي تھ اونچي اونچي پھاڙيءَ جي چوٽيءَ کان
ويھي پھرين ڌوڙ ڌئيءَ ۽ پوءِ پرھ جا رنگ ڏسجن يا
نئين اڏجندڙ اونچيءَ اونچيءَ بلڊنگ جي ڇت مٿان
بيھي ھوا وڻن ۾ ڦاسي، ٿڌا ساھ پئي ڀري. ھو وڻن جي
آواز تي غور ڪري ٿو.
”اسين سڀ ان آڪسيجن تي تڳو ٿا. ائين ٿو ڀاسي ڄڻ
رات ماڪ جا ڳوڙھا ڳاريندي روئندي پئي وڃي، ٿڌا ساھ
۽ سڏڪا ڀريندي ٿي وڃي.“ ھو چوڏس نھار ڦھلائي ٿو.
وايو منڊل ۾ دور دور، نيڻ نھار تائين دور بلبن جون
روشنيون، لائيٽز، ٽريفڪ پل جون روشنيون چوڏس شھر ۽
واھڻ جون. باقي چوڌر رات جي ڪاري رئي آھي، جنھن ۾
روشنين کان سواءِ ڪا شيءِ ڪانھ ٿي نظر اچي. سرڳڌام
۾ ايڪڙ ٻيڪڙ تارا بھ سانوڻ جي گھنگھور گھٽائن ۾
ڍڪجندا ٿا وڃن. آڪاس انڌو آھي. رات جي انڌوڪار
کان بھ وڌيڪ اونھو ۽ ھلندي، الائي ڪٿان ڪوئي آواز
گونجي ٿو:
”ٻڌين ڇو نھ ٿو؟“
”چئھ.....“ دکي ٻڏل آواز.
”ھل نھ، اڄ انھن انڌن پولارن ۾ گم ٿي وڃون. سچ ھاڻ
سٺو نٿو ٿئي. توکي ڏسڻ کان پوءِ ڌرتيءَ تي رھڻ
لاءِ دل نٿي چوي.“
”ڇو؟ مون کي تھ اڏرن لاءِ کنڀڙاٽيون کنڀ ڪينھي.
اسين ڌرتيءَ ۾ رڳو پورجي سگھون ٿا. پولارن م اڏري
نٿا سگھون. مان – مان توکي دوکي ۾ رکڻ نھ ٿو
چاھيان.“
”منھنجا نيڻ ڪڏھن دوکو نھ کائيندا آھن. ھاڻ تھ ٿڪي
چور ٿي پيا آھيون. باءِ گاڊ، تون جتي چوندين، جھڙن
پولارن ۾ چوندين، آئون پنھنجي ڪامڻ سان توکي
اوڏانھن اڏائي وينديس.“
”ساري. چيم نھ، مون کي ڪنھن جو انتظار آھي. ڀٽن ۾
پورجي وڃڻ تائين جو انتظار.“ ھو اونھون وڏو ساھ
ڀري ھلندو ٿو وڃي.
کيرٿر کان تيز ايندڙ، اٺي جي ھوائن جا جھوٽا، وڻ
وڻ ڌوڻيندا ٿا وڃن ۽ ڏور سپر ھاءِ وي تان سٺ ستر
ميلن جي رفتار سان روشنيون ڊوڙنديون ٿيون وڃن،
مشيني آواز ڀريل، ڳاڙھيون، سائيون ۽ سورج ونسي
روشنيون.
”ٻڌ.“
”ھون.....“
”تون پنھنجو پاڻ کي سمجھين ڇا ٿو؟“
”ڪجھھ بھ نھ.“
”نھ تنھنجي اندر ۾ ڪجھھ آھي.“
”مان بلائينڊ انڊر گرائونڊ وائيلڊ لائيف فيملي جو
مانھو آھيان. مان ڪيڙن ماڪوڙن جيان پنھنجو اندر
ڳوليندو آھيان.“
”نھ نھ – تون ڪوڙو آھين. تنھنجي سڄي ولوڙ مون لاءِ
آھي. ڪن کولي ٻڌي ڇڏ. تون مون کي ڪڏھن بھ ماڻي نھ
سگھندين. جي ائين ٿيو بھ تھ ان ڏينھن مان زھر کائي
ڇڏيندس. سمجھئين، آئون وڏي زن طلاق عورت آھيان.“
”تون اجايو پان کي گاريون پئي ڏين. مان – مون کي
خبر آھي تون شاندار عورت آھين.“
”تڏھن منھنجو پيڇو ڪندو آھين!“
”پيڇو!.... مون تھ ڪڏھن سڄيءَ ڄمار ۾ ڪا چاھنا ئي
نھ ڪئي آھي. ان معاملي ۾ آئون پڪو بڏسٽ نھ، ٻڌ
آھيان......“
”ڪوڙ... اھو ڪوڙ آھي. تنھنجي نيڻن ۾ تھ موھ ئي موھ
آھي!“
”موھ؟ ڇا اھو ڏوھ آھي؟ پوري پرٿوي پولار پاتار موھ
ئي موھ آھن – پوءِ؟“
”پوءِ تون ھٿ ڌوئي منھنجي پٺيان ڇو لڳو آھين؟
ماڻھو آنڱريون ٿا کڻن. مون کي سڄي انسان ذات کان
نفرت آھي، ڌڪار آھي.“
”ڌڪار تھ مون کي بھ آھي، پر پيار ڀريل.“
”وري پيار! تون نيچ آھين.“
”ناھيان ڇا..... پر ھڪڙي ڳالھھ ٻڌي ڇڏ. ڪوئي ڪنھن
جو پيڇو ڪونھ ٿو ڪري. اھو سڀ تنھنجو وھم آھي. اسين
سڀ پنھنجي پنھنجي وات وٺيو پيا وڃون.“ ھو ھلندي،
ھڪ وڏي پھڻ سان آٿڙي، پاڻ سنڀالي ٿو. من چويس ٿو
اتي ئي، ان پڙ تي ڊھي پوي. سدا لاءِ اھو پھڻ
سيرانديءَ ڪري سمھي پوي. ھو دور پوئتي ڇڏي آيل
گھروندي جي روشنين ڏانھن مڙي نھاري ٿو ۽ وري چوڌر
وارو منڊل ۾ اولھھ کان بادل کڄن پيا ۽ اوڀر ۾ ڪاري
رئيءَ مٿان ڌوڙ ڌئيءَ جو ڌنڌلو دودرو سرجڻ لڳو
آھي. پرھ پکيڙڻ لاءِ وايو منڊل ۾ ڪڪڙن جي ٻانگ جي
آوازن جو پڙاڏو ٻڌڻ ۾ پيو اچي. ايڪڙ ٻيڪڙ جاڳرتا
جا آواز ۽ ھو ھلندو ٿو وڃي، ماڪ ڀريل ھوائن ۾
ولوٽجندو.
”ڀلا ھي جيون آھي ڇا؟....“ ھو ڄڻ پنھنجو پاڻ سان
سوال ٿو ڪري.
”....... الائي ڇا آھي!“ ۽ ھوا سرنھن جي وڻن جي
اکٽ قطارن ۾ ڦاسي ڄڻ ڦٿڪاٽ ڪري لام لام کي ٻکئين
پئجي وئي آھي.
”سون..... آھ...“ ھو اونھون ساھ ڀري، سرنھن جي ھڪ
وڻ کي ٽيڪو ڏئي بيھي ٿو وڃي، ڄن کوئجي ٿو وڃي،
آدجگاد جي يادن ۾.
”اي.......“
”آئون چوان ٿي آھي ڇا؟“
”سچ جي تون نھ ھجين ھا تھ ڪجھھ بھ نھ ھجي ھا. الا
– ڪڏھن تنھنجي گھٽيءَ ۾ مئو پيو ھوندس.“
”وڃي جھنم جي تري ۾ پئھ.“
”ھيءَ دنيا جھنم کان گھٽ آھي ڇا!“
”نيٺ ڀلا آھي ڇا؟ ڇا وڃايو ٿئي؟“
”الائي ڇا ڇا وڃايو اٿم. الا – ائين ٿو ڀاسي ڄڻ
چوراسي لک جيوڻين جي ڦيري مان نڪري آيو آھيان.“
”اونھن..... مون کي تھ لڳي ٿو تار مڪان مان نڪري
ويو آھين.“
”جيئن سمجھھ.....“
”نھ، ايڏي اٻھرائي ٺيڪ ڪانھي. جيوڻين جي جنجار مان
نڪري ويو آھين تھ پوءِ مون غريب جو پيڇو ڇو؟“
”تون رڳو ٿورڙو مرڪي پئھ، ھليو ويندس.“
”ڪيڏانھن ويندين – ھان – ڪيڏانھن؟“
”مرين ڇو ٿي؟ پنھنجي گھر ھليو ويندس. مان دنيا
تياڳڻ جي سخت خلاف آھيان. ٿورڙو مرڪي پئھ نھ، باءِ
گاڊ آءِ ايم ناٽ ڪريزي فار اي سنگل ڪس.“
”تون پاڳل آھين.“ ھوءَ مرڪڻ کان سواءِ ھلي ٿي وڃي.
(اونھون ساھ)
ٽڪ...... ٽڪ...... ٽڪ...... ٽڪ...... ھو چپ چاپ
ڌوڙ ڌئي جي پيٽ ۾ ھلندو ٿو رھي. مٿي نڀ ۾ مان سون
ھوائن جا گھيرٽ آھن. ھن جو مٿو پيو ڦري، ھن کي خبر
ڪانھ ٿي پوي.
ڪڪڙو ..... ڪو.... ڪڪڙو – ڪو.......
ڪي ڪت ڪيڙوڪت .... ڪي ڪي ڪي ڪت......
ٽي ..... ٽي .... ٽي ..... ٽ ....... ي ...... ۽
پرندن جي آوازن سان گڏ دور پولارن ۾ ھيکل ٽيٽيھر
ٻاڪاريندو ٿو وڃي.
”ريننگ ريننگ ڊيز ائنڊ مڊ نائيٽ ڪلو،
ريننگ ڊيز.... ڪلو.... مڊ نائيٽ ڪلو....“ ھو محسوس
ڪري ٿو تھ ڪو ھيکل ھپي دور ڪٿان جھونگاريندو پيو
وڃي.
واٽ از ھپي ازم؟ ھن جي ذھن ۾ ھڪ اجايو سوال اڀري
ٿو اچي.
”ديئر از اي بِگ ائنڊ ھيوج ورلڊ آف ھپي ازم، ايوري
ويئر.....“ ھن جي ذھن ۾ سجايو جواب اچي ٿو وڃي. ھو
اڃا اڳتي ھلڻ ٿو لڳي. رات جي ڪارنھن ايڏي ڇڊي ٿي
وئي آھي جو پري پري کان ڪاريون مينھون ڏسڻ ۾ پيون
اچن ۽ محسوس ڪري ٿو ڌوڙ ڌئيءَ جي نوائيءَ ۾ پاڏن،
گابن ۽ ڇيلڙن جا ٻيڪراٽ ۽ رنڀون آھن. ھو وري ڪا
ڳالھھ ياد ايندي اوڀر ۽ ڏکڻ جي وچ ۾ دور دور نھاري
ٿو. ريلوي برج ڏانھن:
”ما جا دد، پل ڪٿي آھي؟ پل پانجي آھي نھ؟ ھان
ڀڙوا، پل پانجي آھي نھ، ھلو پل تي ھلون.“
ٻاتائيندڙ پتڪڙو آواز ۽ ھو ڌوڙ ڌئيءَ جي ڦلھياريءَ
کان ميٽاھينءَ ٿيندڙ رئيءَ ۾ وڏي وڏي پل ڳولھڻ جي
ڪوشش ٿو ڪري. ھرڪا شيءَ چٽي آھي پر پل ڪانھي. پل
مٿان شايد ڪوھيرو ڪريل آھي. بس رڳو پاڻي ڏسڻ ۾ ٿو
اچي، آنھريءَ جيان شفاف ۽ تجرا تجرا ٽڪ ٻڌل پاڻي.
پاڻي جو وھندو ٿو وڃي. گوناگون پاڻي جو سمونڊ ۾
لھي ويندو آھي.
”ھان!.... ڪڏھن ڪڏھن رات جي وھڪ ۽ درياھ جي وھڪ جو
آواز ساڳيو نھ لڳندو آھي!.... ڀلا ھي درياھ ڪٿان
ٿو اچي، ڇو ٿو اچي؟ درياھ سڪي پٽ ڇو نھ ٿا ٿي
وڃن......“
(ڪو آواز نھ، نھ اندران نھ ٻاھران) چيڀاٽيندڙ
ماٺار ۽ ان ماٺار سان ھو ھلندو ٿو وڃي، مٿانھين
ڏانھن. مٿاھيون جي ھن کي وڻنديون آھن.
”ڇو ڀلا!..... ماڻھن ھوندي ھي ايڏيون اونچيون
عمارتون ايڏيون جڙتو، ھٿرادو ۽ ڪکيءَ ھاڻيون ڇو
لکنديون آھن ۽ ھينئر، بند شيشن اندران بلبن جي
روشنيءَ ۾ ڪيڏو نھ وڻن پيون. ايڏيون پياريون! سچ
دل تھ چوي ٿي سڀ بلب ٻاري، دفتر بند ڪري، رات جو
ماٺ مٺي سان مٿن نيوٽران بم اڇلائي ڇڏجي.“ ھن جي
واتان ٽھڪ نھريو وڃي ۽ ھو پٿراھون جابلو پاسو ڇڏي،
مٿي ويندڙ ڏامر جي سڙڪ وٺي ٿو. وايو منڊل ۾ پکين
جي اڏام سان گڏ ماڻھن جي جاڳرتا جي کنگھار جا آواز
آھن.
”ھونھن.... سڀ بيمار – اٺين وڳين کان اڳ اٿندا
ڪين“ ۽ ھينگ تي ھو ھيڏانھن ھوڏانھن مڙي نھاري ٿو.
ڏھن پندرھن ڏھاڙن جو گڏھ جو کودڙو ھتان ھتان
ھونگڙيون ھڻيو پيو ماءُ کي چڳڙي ۽ ڊوڙيو پيو پير
جھلڻ جي ڪوشش ڪري. ڏڪندا پيرڙا، ھو گڏھ جو ٻچو ڏسي
ڏاڍو خوش ٿي وڃي ٿو. پاڻ مرادي ڳالھائي ٿو وجھي:
” ھان ڀلا – گڏھيون ويامڻ جي مند آھي ڇا؟.....
ھونئن بھ اڄڪلھھ رڳو کودڙا ڄمندا آھن.“ ھو وري ٽھڪ
ڏئي ٿو. ھو وري سوچي ٿو: ”جيڪر مان اھو کودڙو ھجان
ھا تھ ڪڏھن بھ وڏو نھ ٿيان ھا.“ ھن جو موڊ آف ٿي
وڃي ٿو. تڪڙو تڪڙو چاڙھي چڙھڻ لڳي ٿو ۽ الائي ڇا
ڇا سوچيندو ٿو وڃي ۽ وچ چاڙھي تي اچي کن لاءِ ھو
منجھي سامھون ڀري اونچي ٽڪري ڏانھن نھاريندو ٿو
رھي، جنھن جي چوٽيءَ تي ڄڻ ننڍڙو گھروندو ٺھيل
آھي. ھو وري ھلڻ لڳي ٿو.
۽ جڏھن ھو چاڙھي مٿان اچي، وڻن جي جھنڊ مان اوڀر
پاسي نھاري ٿو تھ ھن کي ڌوڙ ڌئيءَ جي ميٽاھين رنگ
۾ پرھ جا رنگ سرجندا ڏسڻ ۾ اچن ٿا ۽ ڪنھن جادوگر
ڄن ريلوائي واري پل پنھنجي ساڳي جڳھھ تي رکي ڇڏي
آھي، جنھن مان ڪاري انجڻ دونھان ڪڍندي گاڏا
گھريندي پئي وڃي ۽ پري پري تائين، ڳاڙھ ڳٽي پرھ جا
رنگ، مٿي مٿي آڪاس جي ڪارنھن کي ڳاڙھو کھنبو ڪندا
ٿا وڃن۽ ڏسندي ئي ڏسندي سج جي چوٿ ڪني، ڏکڻ کي
انڊلٺ لڳايو ڇڏي. اڌ گول وڏي وڏي انڊلٺ ريکا ۽
پوءِ جيئن جيئن ٽامي جيھو سج مٿي چڙھندو ٿو وڃي،
پرھ ۽ انڊلٺ جا رنگ ڦٽندا ٿا وڃن، تاڃي پيٺا
اڍڙندا ٿا وڃن. ڄڻ نانھن ٿيندا ٿا وڃن ۽ چٽا ٿيندا
ٿا وڃن. سج، آڪاس، پل ۽ پلاٽينم کان چمڪيلو ٽڪ
ٻڌيو وھندڙ درياھ ۽ سارو وايو منڊل. ھو اونھو ساھ
ڀري، وري ھيٺ لھي ٿو لڳي، لاھيءَ تان.
”اڙي – مان تھ ھتي رات جي پوئين پھر جا آواز ٻڌڻ
آيو ھئس!“ ڪا ڳالھھ ياد ايندي ھو بڙ بڙائي ٿو. ھو
ڪاوڙ مان ھيٺاھين ڏانھن تڪڙي موٽ ٿو کائي.
”ھان – رات جي پوئين پھر جا آواز!..... ھونھن.....
اھڙي رات ئي ڇا جنھن جي پوئين پھر ۾ جنڊ جي گھيرٽن
۽ ڍڳي گاڏين جي چنگ چڙن ۽ اوٺارن جي واين جا آواز
ئي نھ ھجن. اھڙي سڃيءَ ڀينگيءَ رات جا آواز نھ ٻڌا
ئي چڱا آھن.“ ڏاڍو سانتڪو ٿي بوٽن جا آواز ڇڏيندو،
اڳتي وڌندو ٿو وڃي.
ڌاڳا نينھن جا
برکا رت جي پھرين باک جي مھاڙ آھي ۽ ڌوڙ ڌئيءَ جي
جھل مان سرجندڙ ڌنڌلا رنگ، سؤ لک انڊلٺن سمان ۽
شبنم جون سونھن ٻڏاڻيون اکيون ۽ موھ.... موھ، جيڪو
ھن جي اندر ۾ آھي. ماري ڳاري ڇڏيندڙ موھ. ھوءَ
ڪالونيءَ ڏانھن چوڏس نھار ٿي ڦھلائي ۽ پوءِ وري
دور ماھيڙن جي وٿاڻ ڏانھن ٿي نھاري. ھن کي ائين ٿو
ڀاسي ڄڻ جاڳيل رڳو ھوءَ آھي ۽ پرندا آھن ۽ ميھار،
باقي سارو لوڪ ستو پيو آھي يا اوٻاسين ۾ آھي. وڏي
وڏي اسر ويل جڏھن ھوءَ جاڳي، بنگلي جي کليل لان ۾
اچي ويٺي ھئي تھ اوڀر ۾ ڪاري رئي ھئي ۽ دور وٿاڻ ۾
دکندڙ دونھين ۾ ماھيڙن جي ھلندر پاڇا ھئا ۽
ھاڻي.... ھاڻي مينھن جا ٻوٿ ھاڏرن ۾ آھن ۽ ماھيرن
مينھن جا ٿڻ ڌوئي ڌوڀ شروع ڪيو آھي ۽ پکين ۾ وڏو
چؤٻول آھي. ڪوئيلن جي ڪو ڪو جا پڙاڏا ڄن برھما لوڪ
جي ڀتين سان ٽڪرائجي موٽي ٿا اچن ۽ اوڀر ۾ ڪڪرن ۽
وڪوڙيل سج جي ڪني، ڏکا ڏکا نيراڻ مٿي ٿيندي آڪاس ۾
سونين ترارين سان وايو منڊل ۾ رت جھڙو ڳارھو ڳارھو
رنگ ڇٽيندي ٿي وڃي. ھوءَ بيچين ٿي پھاڙي پيچرن
ڏانھن نھاري ٿي ۽ اڌوتي منھن سان ماڪ ڀنل ڇٻر
مٿان، اگھاڙي پيرين واڪ ڪرڻ لڳي ٿي ۽ پوءِ لان مان
ڦرندي، بنگلي جي گيٽ کان پري پري، ڳارھي واڙھي
مارڳ ڏانھن وڌڻ لڳي ٿي، ڊگھو ڊگھو پھاري پيچرو
ڏئي، جيڪو ڄڻ باک ڏانھن ٿو وڃي. ھوءَ سوچي ٿي اندر
ئي اندر ۾.
ڪڏھن ڪڏھن سرڪل پولر جيان، برکا رت جي باک بھ ڪيئن
نھ انگھي پوندي آھي ۽ ڪڏھن ڪو سندر سپنو ڏسندي،
ننڊ جو ڇڄي وڃڻ ڪيڏو نھ ڪؤڙو لڳندو آھي، پوءِ تھ
ننڊ ئي ڪانھ ايندي آھي. ائين ڀاسندو آھي، ننڊ ۾ ڪو
ڦيھھ ڪڍي ويو ھجي. ھوءَ ٿڌو ساھ ڀري ٿي. اچانڪ ھن
جي اک جي رئينج ۾ ڳيرن جو جوڙو اچي ٿو وڃي. ھڪ ٻئي
سان گوٿناڪيون ڪري اڏاڻو ويندڙ جوڙو، جيڪو ڏسندي
ئي ڏسندي دور وڻن جي جھنڊ ۾ لھي وڃي ٿو ۽ ڪاري
ڪوئل جا آلاپ ائين مٺا ٿيندا ٿا وڃن، جيئن پرھ جا
رنگ. ھوءَ وري ٻيو ٿڌو ساھ کڻي ٿي. ھن کي ڀاسي ٿو
ھن جو من ٻڏي پيو، ٻڏندو ٿو وڃي. ھوءَ اندر ۾ ڪجھھ
محسوس ڪري ٿي، ڪٿان ڪائي شيءِ ٽٽي رھي آھي. جيون ۾
پھريون ڀيرو شدت سان ھوءَ محسوس ڪري ٿي، ھوءَ ھيکل
آھي. ھوءَ چاھي ٿي، ڪو ھجي، جنھن سان ھوءَ
ڳالھائي. ڪو ننڍڙو ھونگڙيون ھڻندڙ ٻار ئي ھجي،
جنھن کي ڪڇ ۾ کڻي ھوءَ ھلي، ھلندي وڃي باک ڏانھن
ھلندي وڃي بيبي مريم جيان.
”ھان... ڀلا منھنجو جيون بھ ڪو جيون آھي؟ تنھا
تنھا! سڀ ڪٽنب قبيلا ھوندي بھ تنھا تنھا؟ ان کان
تھ سٺو ھو جو ٻھ چار حرامي ٻار ڄڻي وٺان ھان، لڪ
چوريءَ، ساھيڙين جي آڌار سان، جن کي پاليان ھا
آئون. گھٽ ۾ گھٽ پوءِ ھيڏي گھٽ تھ نھ ھجي ھا.“ ھن
کي ماءُ پيءُ ياد اچن ٿا. ڀائر، سوٽ، ماسات،
پرائمي اسڪول جي زماني کان وٺي يونيورسٽي لائيف جا
ساروڻا.
ھلندي، ھوءَ مرڪي ٿي پوي. ذھن ۾ سرجندڙ ساروڻن کان
ھن کي الائي ڇا ڇا ٿو ياد اچي.
ھن کي ياد اچي ٿو:
ھن جي پيءَ جي دوستن جا پٽ ھن کي ماڻن لاءِ ڪيڏا
نھ ڪشت ڪندا ھئا. جڏھن... جڏھن ھوءَ چوڏھن سالن جي
ھئي. سندس ڪتابن ۾ چٺيون وجھي ويندا ھئا ۽ جڏھن
ھوءَ ھلندي ھئي، اکيون ٿِرڏيون ڪري سندس آڳا پيڇا
ڏسندا ھئا. ھوءَ ڀن ڀڻ ڪري ٿي:
”انھن مان ڪنھن ھڪ سان بھ جي شادي ڪريان ھا تھ بھ
اڄ موج ۾ ھجان ھا. جيئن مرضي اچيم ھا، تيئن ڪريان
ھا. ملان ٻڌل ھڪ مڙس ۽ سوين يار. پوءِ شايد سڀني
کي وڻان ھا. اڃا تھ بيڊ ۾ ستل ھجان ھا. بيڊ تان
اٿڻ کان پوءِ باٿ روم ۾ جيئن وڻيم ھا تيئن ڪريان
ھا. نوڪر پوءِ ڇا لاءِ ھوندا آھن!“ ھوءَ موٽ کائي
ٿي ۽ وري مڙي سج ڏانھن نھاري ٿي. رنگن کي ٽوڙيندڙ
سج ڏانھن، ھن کي محسوس ٿئي ٿو، ھوءَ پچي پئي، رجھي
۽ کامي پئي. ھوءَ محسوس ڪري ٿي ھن جي جيون ۾ ڪا
نئين ڳالھھ پئدا ٿي رھي آھي. اھڙي ڳالھھ، جنھن کان
ھوءَ اڳواٽ ئي گھٻرائجي وئي آھي ۽ جيون ۾ پھريون
ڀيرو ھن کي محسوس ٿئي ٿو، سڀ ماڻھو ھڪ جيھا ناھن ۽
ھوءَ..... پاڻ کي ڪنھن گرپ ۾ پئي محسوس ڪري. ھوءَ
محسوس ڪري ڪري ٿي ھوءَ ذھني طور سڪ ٿي وئي آھي، پر
پوءِ بھ ھوءَ شڪست کائڻ لاءِ تيار ڪانھين. ھن جيون
۾ پنھنجو پاڻ کان سواءِ ڪنھن کان بھ شڪست نھ کاڌي
آھي ۽ ھاڻي – ھاڻي پنھنجو پاڻ کان بھ شڪست کائڻ
لاءِ تيار ناھي. ھوءَ سوچي ٿي: ھاڻ جي آيو تھ؟...
۽ ھوءَ ڀڻ ڀڻ ڪري ٿي. پاڻمرادي:
”ھاڻ جي آيو تھ چوندي سانس، تو جيھا ڪئين آيا ڪئين
ويا. آئون ڪک ۾ ڪانو ھڻندڙ عورت آھيان.“ ھوءَ ڪشٽن
مان وارن کي جھٽڪو ڏئي، اکين تان وار ھٽائي ٿي.
سندس نھار لاءِ پٺيان، وڏي اڇيءَ ديوار کڄي ٿي
وڃي، جتي صبح سويري جھرڪيون قطارون ڪري ھل مچائي
رھيون آھن چوڳي لاءِ. اوچتو ھوءَ بربليون ۽ ٻيا
ننڍڙا ڪارڙا پکي ۽ ميٽڻيون ڏسي وائڙي ٿيو وڃي.
ھوءِ محسوس ڪري ٿي تھ ڪنھن بھ شيءِ کي ڏيار ڏجي تھ
اھا ڳچيءَ ۾ پئجيو وڃي. اڄ ھن جو موڊ ناشتو تيار
ڪرڻ لاءِ ڪينھي. پوءِ ھوءَ انھن پکين کي ڇا ڏيندي؟
ھوءَ پريشان ٿيو وڃي ۽ تڪڙي تڪڙي پنھنجي بنگلي جي
ڪڍن ۾ اچي ٿي ۽ جھونگاريندي اٽو ڳوھڻ لڳي ٿي.
ننڍڙا ڪارڙا پکي بک کان ڏاڍا چرڙاٽ ٿا ڪن. ھوءَ
ٻاھر نڪري پکين جي پاڻي پيئڻ جي پاٽوڙي ڏسي ٿي،
جيڪا ڀريل آھي. ھن کي خبر آھي تھ اھي ننڍڙا پکيئڙا
سندس جند نھ ڇڏيندا. ھوءَ گئس ٻاري، مٿانھئس تئو
رکي، مٺيون مٺيون ماني پچائي ٿي ۽ ڀور ڀور ڪري
پکين کي ڏئي ٿي. ھتان ھتان وڻن جي لامن تان پکيئڙا
ڊوڙندا ٿا اچن ۽ نوريئڙا بھ، جن لاءِ ھن جدا وڏا
وڏا ٽڪر اڇلايا آھن. ھن کي نوريئڙي جو ھٿن ۾ ماني
جھلي کائڻ ڏاڍو وڻندو آھي. ھوءَ وري آڳنڌ ۾ آرام
ڪرسي تي ويھي، چانھھ سان مانيءَ ڳڀو کائڻ جي ڪوشش
ڪري ٿي ۽ نوريئڙي کي ماني کائيندي ڏسندي ٿي رھي.
ھڪ ٻن گراھن کان پوءِ ماني کيس نٿي وڻي. ھوءَ
چانھھ جا چار ڍڪ ڀري ڪپ رکي ٿي ڇڏي. ھن جي ذھن ۾
پکين ۾ سڄي وائيلڊ لائيف لاءِ ھزارين خيال اڀرن ٿا
۽ نشٽ ٿي وڃن ٿا. ھوءَ وري ڀڻ ڀڻ ڪري ٿي:
”ڪنھن بھ سبجيڪٽ تي ماڻھو ڇو سوچي؟ جي مان آمريڪا
۾ ھجان ھا تھ ننگي ھپي ڇوڪري ھجان ھا. چرس جا وڏا
دڳاڙ ھڻي، ارھ ٿي ڦوڪ ڏيان ھا. ھن ڪچر سوسائٽيءَ
کان تھ ماڻھو ھپي سٺو آھي.“ ھوءَ ھڪدم اٿي ٿي ۽
اوچتو ئي اوچتو آرسيءَ آڏو پاڻ کي آرسيءَ ۾ ڏسندي
رنڀون ڪري روئي ٿي ۽ وري ٽھڪ ڏئي ٿي ۽ وري بُج
پٽيندي، باٿ روم ۾ اچي ٿي ۽ پاڻيءَ سان ٽٻ ٽب ۾
الاھين شيمپو ملائي، جھڳ ٺاھي، برش کڻي، ڪپڙا
لاھي، ٽب ۾ ويھي ٿي وڃي. پٺن کي برش ھڻندي ھن کي
ڏاڍو مزو ٿو اچو. اوچتو ھن جي من ۾ خيال اچي ٿو:
ھيکل بنگلو آھي. ھن جيون کان تھ بھتر آھي تھ ڪو
چاقو کڻي اچي، مون کي ريپ ڪري، چاقوءَ سان ڳڀا ڳڀا
ڪري، ٽب ۾ اڇلائي، منھنجو سڀ ڪجھھ کڻي وڃي ۽ جڏھن
ٽن چئن ڏينھن کان پوءِ بدبوءِ تي پوليس اچي تھ
منھنجي لاش ڏسي الٽيون ڪري. سڄي ڪالونيءَ ۾ وبا
ڦھلجي وڃي.
”پر مان ائين ڇو ٿي سوچيان؟“ ھوءَ ڀڻ ڀڻ ڪندي ٽب
مان اٿي کڙي ٿئي ٿي ۽ وڏو ٽوال سڄي ديھھ کي ويڙھي
پنھنجي خاص ڪمري ۾ اچي ٿي. ڪپڙا بدلائڻ لاءِ سندس
من نٿو چوي. بس ھوءَ بند بنگلي ۾ اسفنج ٽوال
ويڙھيو ھلندي، الماريءَ تان مئگزين کڻي، پڙھڻ لڳي
ٿي ۽ اوچتو ڪروڌ مان چلائي ٿي:
”توبھن، ھي سياسي ماڻھو بھ عجيب مخلوق آھن، شاعري
۽ سڄو فائن آرٽ انھن لاءِ عياشي آھي. جو ڪجھھ آھي،
بندوق جي نالي آھي! اکين تي عينڪ جا ڪارا کوپا
چاڙھي پاڻ کي حلالي سڏائيندڙ ماڻھو ڄڻ ماءُ پيءُ
حق شرع ڏسندي ڄاوا آھن. ڪيڏا نھ وڏا وڏا حرامي
ماڻھو ڪيئن نھ ڇاتيءَ تي ھٿ ھڻي پاڻ کي حلالي
سڏائيندا آھن.“ ٻاھر گھنٽي وڄي ٿي ۽ سوچي ٿي ڪير
آيو ھوندو؟ ھوءَ ڏاکڻي کڙڪيءَ مان پردو ھٽائي ڏسي
ٿي. ھن جي ساھيڙي بينا آھي.
”ڪمنگ“ ھوءَ دريءَ مان کيس آواز ڏئي ٿي ۽ انڊر
ويئر پائڻ ۽ ڪپڙا بدلائڻ کان سواءِ در کولي ٿي.
”ائي باھ لڳي، تون ائين نڪري آئينءَ؟“
”ڇو، ڪھڙو عيب آھي! ڏسڻ وارا تھ ڳوٿريءَ برقعي مان
بھ اِنڊ بُنڊ ڏسي وٺندا آھن.“ ھوءَ مرڪي ٿي.
”اڄ آفيس نھ ھلندينءَ ڇا؟“
”اڄ جو ڏينھن تھ مون کي ماتام جو ڏينھن ٿو لڳي. دل
چوي ٿي رزائن ڪري ڇڏيان.“
”ڇو؟...... توکي ٿي ڇا ويو آھي؟“
”شايد.... شايد مان تمام گھڻو سيڪسي ٿي وئي
آھيان.“
”پوءِ شادي ڇو نھ ٿي ڪرين.“
”نھ..... مان ڪتو پالينديس...... جانور ڏاڍا
وفادار ھوندا آھن.“
”ڇا ڀنگ کائي وئي آھين! چون ٿا اڄڪلھھ گٽڪي ۾ ڀنگ
پئي ھلي. ريئلي، ھاڻ تھ تو وٽ ايندي، مونجھھ ٿي
ٿئي.“ بينا ڏاڍي پريشان ٿي وڃي ٿي. ھوءَ لاڪس
چانھھ کڻي ٿي.
”ھينئر ٿوري دير پھرين مون چرس تي پئي سوچيو.“ ھن
جي ڳالھھ تي بينا رڙ ڪري ٿي.
”شبي! باءِ گاڙ ھو رڳو ڏسڻ ۾ ھپي ٿو اچي. تون
اجايو ھن کان الرجڪ ٿي وئي آھين.“
”پر تون ڇو پئي ڀڙوت ڪرين؟“ شبنم جي آواز تي بينا
بر ٿي وڃي ٿي.
”واٽ آر يو ٽاڪنگ، سڀ سچ ٿا چون. يو آر ميڊ.“
”پوءِ ھڪ چريءَ کي پرڻائي ڇا ملندءِ، وڃ دير ٿي
ويندءِ.“
”ٿئنڪ يو، تو وٽ اچڻ ئي احمقپڻو آھي.“ بينا پرس
سنڀاليندي، تڪڙي نڪري ٿي وڃي ۽ ھوءِ محسوس ڪري ٿي،
ماڻھو جاڳيا آھن. وڏي اچ وڃ آھي. ھوءَ ڳاڙھي انگي
۽ انڊرويئر پائي، مٿان سمھڻ جو سنھڙو گائون پھري،
اوچي کڙيءَ واري سينڊل سان لان ۾ ٽيلار ڪري ٿي.
ايندڙ ويندڙ ڪلارڪ، مالھي، چوڪيدار، پٽيوالا ٽيڏين
اکين سان سندس اٿرن ۽ سٿرن تان نھار ٻوڙيندا ٿا
وڃن. جي وس پڄين تھ ڪچو کائي وڃنس. ھن کي وري
عرفان جون اکيون ٿيون ياد اچن. نماڻيون، بيچين
اکيون، پيار ٻڏاڻيون ساڻيون اکيون ۽ وڏا وڏا ڇڙواڳ
وار. ھوءَ عرفان تي سوچي ٿي. ھن کي ائين ٿو ڀاسي
ڄڻ ڪمري ۾ ڪوئي ھلي ڦري پيو. ھوءَ محسوس ڪري ٿي تھ
کٽ تي ڪوئي اونڌو ستل آھي. ھوءَ مونجھھ محسوس
ڪندي، گائون لاھي، ھڪدم سلوار قميص پھري ٿي ۽ آفيس
وڃڻ بدران ننڍڙي اسٽيشن ڏانھن وڌي ٿي وڃي. ھن جو
ذھن ٻٽ بند آھي. ميل ٽرين ٻھ منٽ بيھي ھلي وڃي ٿي.
ھڪ ڄاڻ سڃاڻ واري عيسائي عورت لھي ٿي ۽ پنھنجي مڙس
سان ڏاڍا انگل ڪندي، مرڪون ڦھلائيندي، گيٽ کان
نڪري ٿي وڃي. ھوءَ انھيءَ عيسائي جوڙي ۾ نھاريندي
ٿي رھي. ھن کي محسوس ٿئي ٿو ساري ڄمار ھن ڪنھن
لاءِ بھ ٽرين جو انتظار ناھي ڪيو ۽ نھ ڪڏھن ڪنھن
کي انتظار ڪرڻ جي اجازت ڏني آھي.
”ھون – ڀلا ائين جي ڪو ايندو ھجي تھ ماڻھو ڇا
محسوس ڪندا آھن! ڀلا ائين ٻانھن ٻانھن ۾ ملائي ھلڻ
سان ڪھڙو مزو ايندو ھوند!“ ھوءَ شنٽنگ ڪاري انجڻ
ڏانھن نھاري ٿي، جيڪا ساوا ساوا سگنل اورانگھيندي،
ڪو ڪو، ڇھھ ڇھھ پئسا ٻھ ٻھ پايون ڪندي، ريتي
ٻجريءَ جا گاڏا گھريندي ٿي وڃي. ھن کي ڪاري انجڻ
ڏاڍي وڻي ٿي. ھوءَ ڪاري ڪاري انجڻ جي دونھين کي
ڏسندي، مٿي آڪاس ۾ نھاري ٿي ۽ واپس بنگلي ڏانھن
موٽ کائي ٿي. آڪاس ۾ ڇمر آھن. ھوءَ کن لاءِ
بالڪونيءَ ۾ ويھي ٿي. ھن کي سک نھ ٿو اچي. ھوءَ
وري اندر اچي بيڊ تي ڪري ٿي ۽ کن لاءِ اکيون ٻوٽي
ٿي ڇڏي.
”ڇو ڀلا، ڇا ڪاوڙجي ويو آھي؟ منھنجو ساڻس ورتاءُ
بھ تھ ٺيڪ ڪونھ ھو. پورو ھڪ مھينو گذري ويو آھي.
ھان – ڪجھھ بھ ٿي پوي، جينئس آھي ۽ کرو ماڻھو ۽
...... ۽ انا سان ڀرپور.“ اچانڪ ھوءَ محسوس ڪري
ٿي، باٿ روم ۾ ڪو آھي ۽ ٻئي ڪمري ۾ ڪو ھلي ڦري
پيو، ڪتاب پيو اٿلائي پٿلائي. ھوءَ اندر ڊوڙ ٿي
پائي ۽ اندر؟ اندر ڪاريءَ وارا ڪک آھن. ھوءَ ڪروڌ
۾ اچي پوري طاقت سان بيڊ اٿلائي اونڌو ڪري ٿي ڇڏي
۽ رانڀاٽ ڪري روئي ٿي.
|
