|
ٽانڊاڻي جي لاٽ
روز وھندو آھي، وھائوءَ جي واٽ وٺي.
دونھين دکايو، ڀونگي جي ٿنڀ کي ٽيڪ ڏيو، پيو
واجھائيندو آھي، رات جي پوئين پھر ۾ ڀنڀرڪي اوڀر
جي اونداھي پولار ڏانھن، وھائوءَ جا گھاٽ جھليو.
ڏسڻ ٿو چاھي، اک ڇنڀ واريءَ وار وڇوٽيءَ کان بھ
سنھڙيءَ ان ريکا کي، جنھن پل، ڌوڙ ڌئيءَ جي جھول
وارن انھن اونداھن ڪوھيڙن جي تھن منجھان تارا، تر،
تڙوڪڻيون ھڪ ھڪ ٿي، ماڪ بڻجي ڇڻڻ لڳندا آھن ھيٺ
ڌرتيءَ تي ۽ اوڀر کان کڄندو آھي وھائو تارو، تر
جيان، ڏيئي جي واٽ جيان ٽمڪندو، سوت سوت مٿي
چڙھندو، اوڀر جي ڪاپار سان وڃي لڳندو آھي ۽ پٺيان
ڊوڙندي اٿس، لاک رنگ باک جي ڳاڙھاڻ.
ڏسڻ ٿو چاھي، وھائوءَ کي رنگن جي پاتار ۾ پيھندو.
سوت سوت پرھ جي آجھاڳ ڳاڙھاڻ ۾ لڙھندو!
ويٺو آھي، اک وجھيو، ڌرتي ۽ آڪاس جي سنگم واريءَ
ڦاڪ ۾، اونھي اونھي، ڌوڙ ڌئيءَ جي جھول جي ڪک ۾.
پاڳل!..... وڏي وڏي گول سج جيان، تر جيڏي وھائوءَ
کي بھ تھ رات جي اونداھين مان سوت سوت ڪني ڪڍندي
ڏسڻ ٿو چاھي ۽ سوت سوت لاک رنگ باک جي ڳاڙھاڻ ۾
ھوريان ھوريان ٻڏندي ڏسڻ ٿو چاھي! مي مت.... پريو
اٿس مٿو!...... ان اک ڇنڀ واريءَ وار وڇوٽي کان بھ
سنھڙيءَ پل کي بھ وقت جي حساب ۾ ٿو آڻڻ چاھي. ان
لاءِ بھ ڪي ماپ ۽ ڪانٽا ۽ گھڙيال ٿو مقرر ڪرڻ
چاھي. جا پل ڪنھن نھ ڏٺي، ڪنھن نھ ٻڌي، ڪنھن نھ
ڳڻي، جا پل آھي ڳاڻيٽي کان ٻاھر!
ڀلا اج تائين ڪنھن ھڪ پل کي ٻي پل ۾ داخل ٿيندي
ڏٺو آھي؟ ڪو ٻڌائي سگھي ٿو تھ ٽانڊيءَ مان نڪرندڙ
ڪوريئڙي جي ڄار جي تار کان بھ سنھڙيءَ دونھين جي
ڌار کي تھھ تھھ ٿي ھوا ۾ تحليل ٿيڻ ۾ گھڻا پل
لڳندا آھن؟ ڪو ٻڌائي سگھي ٿو ان کن جو مدو؟ نھ
ڪوبھ نھ....... ان لاءِ تھ اھي پل وقت جي ڳڻپ جي
حسان کان ٻاھر آھن. ائين، جيئن ھي اگھور پولار
فاصلن ۽ حدن جي حساب کان ٻاھر آھي! ڪوئي ٻڌائي
سگھي ٿو ان کن جو مدو؟ نھ ڪوبھ نھ..... ان لاءِ تھ
اھي پل وقت جي ڳڻپ جي حساب کان ٻاھر آھن. ايئن
جيئن ھي اگھور پولار فاصلن ۽ حدن جي حساب کان ٻاھر
آھي! ڪو ٻڌائي سگھي ٿو تھ ان جو ڇيھھ ڪٿي آھي؟ ڀلا
جي روشني جي رفتار کان بھ ھزارين ڀاڱا وڌيڪ تيز
راڪٽ پولار ۾ ڇوڙي ڇڏجي تھ اھو انھيءَ اکٽ پولار
جي حدن مان ڪڏھن نڪرندو؟ ڪيترين ڪروڙين پدم صدين
کان پوءِ؟ ٺاھي سگھجي ٿو ڪو اھڙو انگ؟.....
سوچن جي سمونڊ جي پاتار ۾ ٻڏاڻو، ويٺو آھي ڌرتيءَ
۽ آڪاس جي سنگم واري ڦاڪ ۾ اک وجھيو.
ڀلا ھڪ پل ٻئي پل ۾ ڪڏھن پيھندو آھي؟ يا ھڪ پل ٻئي
ھل کان ڪڏھن ڇڄندو آھي؟ اک ڇنڀ ۾ ڇا مان ڇا ٿيو
وڃي. اک ڇنڀ ۾ الائي ڪيترا ھزار پل گذري ويندا
آھن. ھر پل ٻئي پل ۾ داخل ٿي، مري کپي ويندو آھي.
ان پل کي ڪوبھ موٽائي نٿو سگھي. پوءِ اسين ڇو ٿا
وسھون تھ ڪڏھن نھ ڪڏھن اسين وقت کي پنھنجي قبضي ۾
آڻي ڇڏينداسين؟ ڪلاڪ ۾ سٺ منٽ اھن. ھر منٽ ۾ سٺ
سيڪنڊ آھن. ھر ھڪ سيڪنڊ ۾ گھڻا پل آھن ۽ ان ھر پل
جا گھڻا حصا آھن؟ اھي حصا جي پاڻ ۾ ڪڙي ڪڙيءَ سان
ملندا پل، سيڪنڊ، منٽ، ڪلاڪ، ڏينھن، ھفتا، مھينا،
سال، صديون ٺاھيندا آھن. اھي پل ڪيڏا قيمتي آھن،
انھيءَ جو اسان کي ڪوئي احساس ڪونھي. نٿا ڄاڻون تھ
ھڪ تارو ڪڏھن ۽ ڪيئن سوت سوت ڪني ڪڍي آسمان جي
وسعتن ۾ چمڪندو آھي. ڪڏھن ۽ ڪيئن آسمان جي ويڪراڻ
۾ ٻڏي ويندو آھي. اھو پل تھ اکين آڏو ترورا آڻي
ڇڏيندو آھي. نيڻ نھ چاھيندي بھ ڇنڀجي ويندا آھن.
اچانڪ اسين ڏسندا آھيون تھ ستارا ٽمڪن پيا! اچانڪ
اسان کي خبر پوندي آھي تھ ستارا ھڪ ھڪ ٿي نڀ جي
وشال رنگينين ۾ گم ٿيندا وڃن. وھائو الائي ڪڏھن ۽
ڪيئن، ڪھڙي پل اوڀر کان کڄندڙ ڳاڙھاڻ ۾ لڙھي ويو،
بس اسين رڳو باک جي رنگن کي ڏسندا رھجي ويندا
آھيون. نھ ڄاڻي ڪوريئڙي جي ڄار جي تار کان سنھڙي
ان پل ۾ ڪڏھن ۽ ڪيئن رات لڙڪ لاڙيندي ڏينھن کان
جدا ٿي ويندي آھي؟ بس اسين رڳو اوڀر کان سج کي بڻڇ
لھرائيندي، سوت سوت ڌرتي ۽ آڪاس واري ڦاڪ مان ڪني
ڪڍندي ڏسندا آھيون. (سج، جو سيڪنڊن ۽ منٽن جي قبضي
۾ آھي) اسين رڳو اڪ ڦلڙين، گل ٻوٽن، وڻن جي پنن ۽
لئيءَ جي ٽارين مٿان ماڪ ڦڙا چمڪندا ڏسندا
آھيون......
لئيءَ جي ٽارين جي ٻر ٻر ڦوندن ۾ ڦاٿل ماڪ ڦڙا
ڪيڏا نھ سھڻا لڳندا آھن. ڄڻ اڻميا امل ماڻڪ پيا
جرڪن. ڄڻ ھڪ ھڪ تارو، آسمان مان ڇڻي اچي لئيءَ جي
ڦوندن مٿان لڙڪي پيو ھجي!
سڀ ستارا اننت اونداھين مان ايندا آھن ۽ اونداھين
ڏانھن ھليا ويندا آھن. (حد کان وڌيڪ روشني بھ تھ
اونداھي آھي) اسين بھ اونداھين مان ايندا آھيون.
(شايد ھن پولار جي لاحد ڇيڙھن کان بھ پري کان!) ۽
نھ چاھيندي بھ اونداھين ڏانھن ھليا ويندا آھيون.
اسان جي اڳيان ۽ پٺيان اونداھيون مانگر مڇن جيان
وات ڦاڙيو بيٺيون آھن. اسين سڀ وقت جي خوفناڪ پل
صراط جي ترار کان تکي ڌار جي مٿان بي خيالا بيٺا
آھيون. اسين انھن اونداھين جو کاڄ آھيون.
ٽٽل ستاري جيان اکڙي، اسان کي اونداھين جي وات ۾
وڃڻو ئي پوندو. ڪو نٿو ڄاڻي تھ ھو ڪٿان آيو آھي؟
ڪوبھ نٿو ٻڌائي سگھي تھ ھو ڪيڏانھن وڃڻو آھي! بس
ائين ئي ھرڪو ماڻھو پنھنجي لاءِ ڪا واٽ ٺاھيندو
آھي. مون بھ تھ پنھنجي لاءِ ھڪ رستو چونڊيو آھي.
مان وھائوءَ جي واٽ وڃڻ چاھيان ٿو. وھائو، جو
ويندي ويندي ڦھلائي ويندو آھي روشنيون. پنھنجي
وجود جي شڪتي سان ڪري ويندو آھي اوڀر کي ڳاڙھو
کھنبو!
اوڀر ۾ واجھائيندي، اچانڪ محسوس ڪري ٿو تھ وھائو
تھ تمام گھڻو مٿي چڙھي ويو آھي، ڇڄڻ لڳا آھن
ستارا، ھڪ ھڪ ٿي پولار جي انڌن ڪوھيڙن مان ۽ ھوائن
۾ ماڪ گھلڻ لڳي آھي. وري ويڙھي وڃينس ٿو ھڪ وڏي
ناڪاميءَ جو احساس. محسوس ٿئيس ٿو تھ ھو نھ ڄاڻي
ڪيترا قيمتي پل وڃائي ويٺو آھي. ھر پل ٻئي پل کان
ڇڄندو وڃي. ھر ستارو ٻئي ستاري کان وڇڙندو وڃي،
جدا ٿيندو وڃي.
ھن ڏڍو، اچانڪ ھڪ ننڍڙو نکٽ، لڙڪ جيان چڻنگون
ڇڏيندو ھيٺ اونداھ جي پاتار ۾ گم ٿي ويو. اچانڪ ھن
کي خيال آيو:
ھنن ستارن ۽ اسان جي زندگين ۾ ڪيڏي نھ ھڪجھڙائي
آھي. ڪيڏو نھ ميلاپ! اسين بھ تھ انھن ستارن جيان
اٿاھھ گھگھھ ۽ گھپ اونداھين مان ايندا آھيون،
روشنيون ڦھلائڻ لاءِ ۽ اوندھ جي پاتار ۾ لڙھي
ويندا آھيون. اسان ۾ بھ تھ ئي ساڳي جلڻ ۽ جاڳڻ جي
ھير آھي! بس فرق رڳو ايترو آھي تھ اوندھ جي
ڦھلجندي ئي سڀ ستارا ھڪدم پنھنجي ماڳ تي مڙي ايندا
آھن، پر اسين جي ميڙا ڀڃي ھڪ وار ھڪ ٻئي کان وڇڙون
تھ پوءِ ڪڏھن نٿا مڙون، ڪنھن دڳ ماڳ ۽ مارڳ تي نھ.
ڪنھن ٿان، ڪنھن مڪان تي نھ! ائين ڇو آھي؟ اونداھين
کي ٽوڙي ڊاھڻ لاءِ وھائوءَ جي وات وٺي ڪيترا ماڻھو
آيا ھئا. ڪھڙا ڪھڙا ديپ دکيا ھئا ۽ اڄ ڪيڏي نھ
گھگھھ اونداھي آھي، ڪيڏي نھ موت جي ماٺار....
(اوندھ کان گھٻرائجي وڃيس ٿو من) ۽ اچانڪ من تي
تري اچنس ٿيون روشنين جون ساروڻين پٺيان
ساروڻيون.... ھانءَ تي ھري ٿا اچنس، مري ويل پل:
جڏھن روشنين تي سنگينن جا پھرا ھئا، جڏھن اوندھ جا
ديوتا ڪوريئڙن جيان، اوندھ جا ڄار اڻي رھيا ھئا،
تڏھن ھو اونداھي جي پولار جي الائي ڪھڙن ڇيرھن کان
ڀٽڪندو، ازل جا آواز سڻي آيو ھو. ٽانڊاڻن جا ترورا
ڏسي، تارن جي لاٽ ڏسي، ڏيئا ڏيئا ڳاٽ ڏسي، تڏھن ھن
محسوس ڪيو تھ ھو پاڻ بھ ٽمڪي پيو. تڏھن ھن محسوس
ڪيو تھ ھو ھڪ شڪتي آھي، طاقت آھي..... ھو پنھنجي
مشعل مشعل ساٿين سان گڏجي ھن اونداھي کنڊ کي سدا
لاءِ روشن ڪري ڇڏيندو ۽ ھو پاڻ بھ ٻين ننڍڙن ننڍڙن
ستارن جيان ھڪ تمام وڏي ٻرندڙ، دھڪندڙ، شعلا شعلا
گرھ جي چوڌاريءَ گردش ڪرڻ لڳو. ائين ٿي ڀاسيو ڄڻ
اونداھي کنڊ ۾ روشنين جي کير ڌارا پلٽي پئي ھئي.
ھوائن ۾ ھزارين جڳ مڳ، جڳ مڳ گيت گھلي ويا. ڌرتيءَ
جا گيت، لوھ لڱين انسانن جا گيت، روپاھين ۽ رڪاھين
ٻانھين جا گيت، اجھل آزاديءَ جا گيت، سون ورن
سنڌوءَ جا گيت. ڪڏھن نھ ختم ٿيڻ وارا، اجھل روشنين
جا گيت. ڀلا ڪو چئي سگھيو ٿي تھ اھي گيت ائين ئي
اونداھين جي سمونڊ ۾ لڙھي ويندا؟ موت جي ماٺار ۾
پيھي ويندا. ھر ھڪ روح کي تنھا ڇڏي!
اچانڪ ويڙھي وڃينس ٿو تنھائيءَ جو احساس. روح
چيڀائيندر ھڪ گھگھھ اوڻٽھيھھ اونداھي ٻاٽ جو ڪارو
۽ ڪؤڙو احساس. اندر جي پاتال جي گھراين مان نڪري
وڃينس ٿي دانھن:
آھ....... اھي سڀ گيت ڪيڏانھن ٻڏي ويا؟ ڪيڏانھن
ويا اھي روشنين جا پيغامبر؟ ڪو نئون سج اڀارڻ کان
اڳي ڪھڙي اوندھ جي پاتار ۾ لڙھي ويا؟ ڪٿي آھن اھي
ٽانڊاڻن جا ترورا؟ ڪٿي آھي اھا تارن جي لاٽ؟ ڪٿي
آھن اھي ڏيئا؟ ڏيئا ڳاٽ؟ ڇو...... اڄ ڇو آھن وڏا
وڏا ڳات جھڪيل، سجدي ۾ ڪريل؟..... ڇو آھي ايڏي
اونداھي؟ ڇو آھي ايڏي موت جي ماٺار؟ ڄڻ ڪڏھن ڪو
ميڙو ئي نھ متو ھو، مارڳ تي ڪا دونھين ئي ڪانھ دکي
ھئي. دڳ دڙن تي ڪو ڏيئو ئي ڪونھ ٽمڪيو ھو. ڄڻ
پولارن ۾ ڪٿي ڪو پڙاڏو ئي پئدا نھ ٿيو ھو، ڄڻ ڪو
سندر سپنو ھو، ٻارڙن جي اکٻوٽ راند ھئي، بي سبب،
بي مقصد...... بي معنيٰ.......
ڪو سانگ ساري، آلائي وڃنس ٿا نيڻ.
اچانڪ ڏسي ٿو وھائو آھي ئي ڪونھ. اوڀر ۾ ڦھلي پئي
آھي رت ورني، لاک رنگ باک. ويڙھي وڃيس ٿو قيمتي
پلن جي وڃائجي وڃڻ جو احساس. لئيءَ جي ٽارين ۾ ماڪ
ڦڙا ڏسي لڙي پونس ٿا نيڻن مان لڙڪ. نٿو چاھي اوڀر
کان ڌرتي ۽ آڪاس جي سنگم واري ڦاڪ مان سج کي سوت
سوت ڪني ڪڍندي ڏسڻ. (جنھن جي روشني قيد آھي) اندر
مان وري دانھن ٿي اڀريس. آھ..... ھي دوزخ جو
دونھون ڪڏھن ختم ٿيندو، ڪڏھن اڀرندو سک جو سورج؟
ڪڏھن ٿيندو ھي اونداھو کنڊ روشن؟
اچانڪ اوڀر کان منھن موڙي، ڪڇن ۾ ھٿ ھڻي، واسري ۾
ڏڪندو لڳو آھي ھلڻ، اولھھ ڏانھن. (جتان وٺندي آھي
رات جنم) وري ڪا واٽ ڳولڻ لاءِ ڪو مارڳ ملھائڻ، ڪا
جوت جاڳائڻ لاءِ وڃي پيو. ٽانڊاڻي جي ٽمڪاٽ جيڏي
آس کنيو، تارا تارا لاٽ ۽ ڏيئا ڏيئا ڳاٽ ماڻھن جي
تلاش ۾ وڃي پيو تڪڙو تڪڙو وکاريندو. ڪا نئين چڻنگ
ٻارڻ لاءِ:
جڳن کان،
اوندھھ جا ديوتا،
ڪوريئڙي جيان،
اڻن پيا، اوندھ جا ڄا!
ھڪڙو سوال
انھيءَ ڍنڍ جي ڏاکڻي پاسي کان وڻن جو ھڪ وڏو گھاٽو
جھنڊ ھو. مون ٻڌو ھو تھ اتي پرين جو آستانو آھي.
جيڪو بھ ماڻھو چانڊوڪين راتين ۾ انھيءَ پاسي نڪري
ويندو، پريون ان جو ڪنڌ ڀڃي ڇڏينديون! تنھن ڪري
ڍنڍ جي انھيءَ پاسي ڪوبھ ڪونھ ويندو ھو.
ھڪڙيءَ چانڊوڪيءَ رات جو آئون ٽلندو ڍنڍ جي انھيءَ
پاسي نڪري ويس.
ٿڌڙيءَ، اڻلکيءَ ھير ۾ ڍنڍ جو جرڪندڙ پاڻي لھرون
ھڻي رھيو ھو ۽ انھيءَ جي مٿان ننڍاکڙا ڪنول ھندوري
۾ ستل ٻارڙن جيان اکيون ٻوٽي، مشڪي رھيا ھئا.
لھرون ڪناري سان ٽڪرائجي، کين لوليون ڏئي رھيون
ھيون. ڪناري تي بيٺل نم ۽ سرنھن جا وڻ، حبشي ٻانھن
جيان بيٺا، پنھنجين سرھين، ٻور ڀريل ٽارين سان کين
پکو ھڻي رھيا ھئا ۽ پورنماسي چنڊ جو اولڙو لھرن تي
ڪنھن مصري نچڻيءَ وانگي ٿڙڪي رھيو ھو.
ٿوريءَ دير لاءِ مون خيال ڪيو، فطرت جو سينو ڪيترو
نھ وسيع آھي. ھوءَ ننڍڙين ڊين کي پيدا ڪرڻ ۽ انھن
جي حفاظت ڪرڻ لاءِ ڪيڏا نھ سامان ٿي پئدا ڪري!
۽ مان زندگي ۽ ان جي حسن جي باري ۾ سوچڻ لڳس.....
اسان جي ھيءَ دنيا ڪيتري نھ حسين آھي. پوءِ بھ
اسان جي زندگيءَ ۾ حسن جو حصو ڪيترو نھ مختصر آھي.
ڄڻ ڪنھن گھاٽي اونداھي ٻيلي ۾ ٽانڊاڻي جو ھلڪو
ٽمڪاٽ، جنھن کي حاصل ڪرڻ لاءِ اسين سڀ ھڪ ٻئي جي
اکين ۾ ڌوڙ وجھي رھيا ھجون.
۽ مان زندگيءَ جي اٿاھ اونداھين ۾ گم ٿي ويس، جتي
ملن ۽ مالگدامن جي ڀيانڪ، گڙگڙائيندڙ گوڙ ۾ ھر
گھڙيءَ جي موڙ تان ھزارين بکيا ۽ اگھاڙا، اپاھج ۽
بيمار چھرا، بدروحن وانگي منھنجو پيڇو ڪري رھيا
ھئا، جي ازل کان سوالي نشان بنجي، منھنجي اڳيان
اچي بيھي رھندا آھن ۽ جن کي اڄ ڏينھن تائين مان
ڪوبھ جواب نھ ڏئي سگھيو آھيان. انھن جي ڀيانڪ تصور
کان ڊڄي، مان ويرانن ۽ قبرستانن ڏانھن ڀڄي ويندو
آھيان، جتي مون کان ڪوبھ ڪنھن بھ قسم جو سوال نھ
پڇي سگھي – جتي ڪوبھ مون کي پنھنجا غمناڪ افسانھ
نھ ٻڌائي. ھتي اچي، مان زندگيءَ جو سمورو ڏک ۽ درد
ڀلجي، فطرت جي حسين نظارن ۾ گم ٿي ويندو آھيان.
مان ڍنڍ جي ڪناري تي نرم ڪلراٺيءَ واريءَ مٿان،
سيرانديءَ کان ٻانھن ڏيئي، نئون سنئون ٿي، ليٽي،
مٿي حد نظر تائين ڦھليل، گول، پورنماسي پڙاءَ کي
تڪڻ لڳس. چوڏھينءَ جو چنڊ، ڪوريئڙي جي ڄار ۾ ڦاٿل
ٽانڊاڻي جيان، ڪڪرن ۾ ڦاسي، ڄڻ ڦٿڪي ڦٿڪي ساڻو ٿي
پيو ھو ۽ تارا ائين ٽڙي پکڙي ويا ھئا، ڄڻ ماکيءَ
جي ماناري ۾ ڪنھن پٿر اڇلائي ھنيو ھجي. مون اکيون
ٻوٽي ڇڏيون. سامونڊي ھوائن ۾ گھليل ڏکڻ جي ھير
منھنجن وارن ۾ سر سر ڪري، منھنجي ٿڪل ۽ اپاھج ذھن
کي سمھارڻ جي ڪوشش ڪري رھي ھئي ۽ منھنجين اکين جا
پنبڻ ڳرا ٿيندا ٿي ويا.
اوچتو، ھوا ۾ سرسراھٽ پيدا ٿيڻ لڳي ۽ ان سان گڏ ئي
فضا ۾ موسيقيءَ جھڙن ٽھڪن جو آواز گونجي ويو. مون
ڇرڪي، مٿي آسمان ڏانھن نھاريو – ست سونھري پرن
واريون پريون ڍنڍ تي لھي رھيون ھيون! آئون ھڪدم
ڊوڙي، گھاٽين ڄارين جي جھنڊ ۾ لڪي ويھي رھيس. ست
ئي پھريون پنھنجا سونھري کنڀ پکيڙينديون، ڪونجن جي
وڳر وانگي گول دائرو ٺاھينديون، اچي ڍنڍ تي لٿيون.
انھن مان ھڪ پري، جا سڀني کان ننڍڙي ۽ معصوم ٿي
لڳي ۽ جا شايد پھريون دفعو آيل ٿي ڏٺي، خوشيءَ کان
تاڙيون وڄائي چوڻ لڳي: ”آھ، ھيءَ انسانن جي دنيا
ڪيڏي نھ حسين آھي – انسان تھ الائي ڪھڙا ھوندا.“
تڏھن ھڪ پري، جا سڀني کان حسين ٿي ڏٺي، وراڻيو:
”نھ، منھنجي معصوم پري، تو رڳو انسانن جي دنيا ڏٺي
آھي. پر جي انسانن جي زندگيءَ ۾ جھاتي پائي ڏسين
تھ ھوند ھيڏانھن منھن بھ نھ ڪرين!“ ۽ مون محسوس
ڪيو تھ ننڍڙيءَ پريءَ کي اھو ٻڌي ڏاڍو رنج ٿيو.
پوءِ ست ئي پريون پنھنجن سونن روپن جسمن تان
ڪيمخواب ۽ اطلاس جا وڳا لاھي، ٽھڪڙا ڏينديون
چانڊوڻيءَ ڇر تي ترڻ ۽ تڙڳڻ لڳيون.
مان ڪيتريءَ دير تائين اھو دلفريب منظر ڏسندو
رھيس. منھنجي دل ۾ ھڪ خيال آيو ۽ مان گھاٽين ڄارين
جي اوٽ وٺي، لڪندو اچي پرين جي جرڪندڙ ڪپڙن تي مڳ
ٿي ويھي رھيس.
ٻيون سڀ پريون جوتي ڪلڇ تي رقص ڪنديون، ترنديون،
پري پري تائين نڪري ويون ھيون، رڳو ننڍڙي پري مون
کان ٿورو پري، آسپاس جي ماحول کان بيخبر، بيدليءَ
سان ڇنڊا اڏائي رھي ھئي. شايد ھوءَ اڃا تائين
انسانن جي باري ۾ سوچي رھي ھئي. مون ھڪ ننڍڙي ڪڪري
کڻي، آھستگيءَ سان سنڀالي ھن ڏانھن اڇلائي. ھن
ڇرڪي مون ڏانھن نھاريو ۽ ڊڄي، وٺي سريلي آواز سان
رڙيون ڪيائين. ھن جي آواز تي اک ڇنڀ ۾ ڇھھ ئي
وڏيون پريون ڊوڙي آيون ۽ مون کي حيرت ۾ ڏسڻ لڳيون.
انھن مان ھڪ پري، جا سڀني کان حسين ٿي لڳي، اکيون
گھريون نيريون ۽ وار سونا ۽ مٿي تي راڻين وارو مڳٽ
ھوس، ڪاوڙ مان تپي باھ ٿي چوڻ لڳي: ”ڪير آھين تون؟
مان توکي پنڊ پھڻ ڪري ڇڏيندس! توکي ھتي اچڻ جي ھمت
ڪيئن ٿي؟“ ڪاوڙ ۾ ھوءَ اڳي کان بھ وڌيڪ دلڪش لڳي
رھي ھئي.
”اي روشنين مان آيل اپسرا! مان شاعر آھيان. مون وٽ
ڪجھھ سوال آھن، جي مان توکان پڇڻ چاھيان ٿو. پھرين
مون کي انھن جا جواب ڏي، پوءِ ڀل مون کي پنڊ پھڻ
ڪري ڇڏج.“
پري منھنجي انھيءَ جرئت تي ڪجھھ حيران ٿيندي، مون
ڏانھن نھاريو ۽ ڏاڍيءَ بيرخيءَ سان چيائين: ”جي
تون شاعر نھ ھجين ھا تھ مان توکي چڻي جيڏا داڻا
ڪري ڇڏيان ھا. ھاڻ جلدي پڇ جو پڇڻو اٿئي، پر ڪو بھ
سوال احمقاڻو نھ ھجي.“
مون سوال ڪيو: ”زندگيءَ کي حسين تر بنائڻ لاءِ سڀ
کان بھتر ڪھڙو اپاءُ ٿي سگھي ٿو؟“
پريءَ ڪجھھ سوچي وراڻيو: ”پيار ۽ امن. پر مون توکي
چيو ھو، ڪوبھ سوال احمقاڻو نھ ڪجانءِ. اھي ٻئي
شيون توھان وٽ ناياب آھن. اي موڳا شاعر، مرض رڳو
علاج معلوم ڪرڻ سان نھ، بلڪھ دوا حاصل ڪرڻ سان ختم
ٿيندو آھي. ھاڻي ٻڌا، اھي ٻئي شيون آھن اوھان وٽ؟“
ست ئي پريون منھنجي منھن ۾ نھاري، وڏا ٽھڪ ڏيئي
کلڻ لڳيون. منھنجين اکين آڏو اوندھ اچي ويئي. مون
کي ائين محسوس ٿيو ڄڻ ڪنھن زورائتي ڌڪ منھنجو مڻڪو
ڀڃي وڌو ھجي. مان ھڪ وڏي رڙ ڪري جاڳي پيس.
ڀنڀرڪي جو دونھاٽيل آسمان پنھنجي وڏي وات سان ھڪ
ھڪ ڪري، چنڊ ۽ ڪتين کي ڳڙڪائي چڪو ھو. سج جا تيز
تکا تجلا ڏيندڙ بڻڇ، اڀرندي کان لھرائي رھيا ھئا ۽
سڄو افق جنگ جي ميدان وانگي رتو ڇاڻ ٿيو پيو ھو.
|
