|
ھيءَ ڪامڻ مايا
گوري تيرا گام بڙا پيارا
مين تو گيا مارا،
آڪي يھان ري.
رولو ھڪ ميوزڪ ھائوس شاپ مان ايندڙ مھاڀاري آواز
تي بيھي ٿو وڃي ۽ مان سندس نيڻن مان اٻڙاٽ ڪري
ٻاھر نڪري ايندڙ پيڙا کي محسوس ڪندي بيھجي ٿي
وڃان. ڪجھھ بھ ٿي پوي، مون کي ھن سان الاھي
ھمدرديون آھن، پر ائين چوڻ سٺو ٿيندو تھ مان ذري
گھٽ ھن جي پيار ۾ ولوٽجندي ٿي وڃان ۽ ڪڏھن ڪڏھن
دھلجي ويندي آھيان تھ ھي ھپيءَ جو ٻچو مون کي ڇڏي
تھ نھ ويندو. مان مرڪ سان پڇانس ٿي: ”مسٽر رول، ڇا
ٿيو؟“
”ڪجھھ نھ. ڪڏھن ڪڏھن سوچيندو آھيان، اڙدو گانا
ڏاڍا من موھيندڙ ھوندا آھن.“
”بڪ نھ، اڙدو کان مون کي نفرت آھي.“ ۽ ھو وائڙو ٿي
کن لاءِ مون ڏانھن ھڪ ٽڪ نھاريندو ٿو رھي.
”تون ڪڏھن ڪڏھن بنھھ سچ چئي ڏيندي آھين. اسان وٽ
ڪروڌ ۽ نفرت کان سواءِ ٻيو بچيو ڇا آھي!“ رولو چڙي
ٿو وڃي.
”نفرت انگيز شين کان نفرت ڪرڻ ڏوھ نھ آھي.“
”ھا – پر ان اڙدوءَ جي چڪر ۾ ويچاري ڪشور، مڪيش ۽
لتا کي وچ ۾ ڇو گھرجي؟ انھن جي نري ڇو گھلي وڃي؟
ساري، منھنجو موڊ آف ٿي ويو آھي.“
”ڇا ٿو چوي تنھنجو موڊ صاحب؟“
”مان فلم نھ ڏسندس.“
”تون ڪروڌي احمق آھين، چريا اوٽول جون فلمون
ڪراچيءَ ۾ قسمت سانگي اينديون آھن ۽ اڄ لاسٽ ڊي
آھي.“
”مان پنھنجي جيون مان ان فلم کي ڪاٽا ڪري ٿو
ڇڏيان.“
”پر مان نٿي ڪري سگھان.“ مون کي ڪاوڙ اچي ٿي وڃي.
”مان ڪڏھن ٿو چوان تھ تون نھ ڏس.“ ھو نماڻو ٿي مون
سان بلڪل ڀِچي ھلڻ ٿو لڳي. سندس ائين ڀِچي ھلڻ سان
مون کي ڏاڍو مزو ٿو اچي. اھڙو جيئن ڪنوارپڻي ۾
نينگريون سپنن جا راجڪمار کڻي ھلنديون آھن. پوءِ
مان ڪاوڙ مان کانئس وٿيرڪي ٿيندي دٻڙاٽ پٽيانس ٿي،
”ھپي، ڇا اھو ضروري آھي تھ تنھنجي انيھءَ ايلفينٽا
باٽم پينٽ جا پائنچا منھنجي ساڙھي سان ھر ويل
وچڙيا پيا ھجن؟“
”ڇا.....!؟“
”ڌوڙ.“ مان مرڪي ٿي پوان ۽ جيون ۾ الاھي سالن کان
پوءِ ٻانھن سندس ٻانھن ۾ وچڙائي ٿي ڇڏيان.
”ڀلا ھيکل فلم ڏسندي مون کي مزو ڪيئن ايندو؟“
”ڇو!..... تنھنجو تھ سارو جيون ئي ھيکل آھي.“
”ٺيڪ آھي، پر تون ايترو فالتو وقت ڪيئن
گذاريندين؟“
”سڙڪن تي ھلندي گذاري ڇڏيندس. وقت کي ئي تھ ٿيلھو
ڏيڻو آھي.“ ھن جي انھيءَ ڳالھھ تي آئون تپي تکي ٿي
وڃان ٿي.
”عجيب ماڻھو آھين تون! وڏي مشڪل سان ڊيڊيءَ فلم
ڏسڻ جي موڪل ڏني آھي. زمانو ڏاڍو خراب ٿي ويو آھي.
ھيکل ھلڻ تي ڪاوڙجي ٿو.“
”تون اجايو پئي ڪاوڙجين. فلم ختم ٿيڻ ويل آئون
سنيما جي در تي بيٺو ھوندس.“
”تون جي ھيڏانھن ھوڏانھن ٿي وئين تھ پوءِ؟...!
الائي تنھنجو ڪھڙو اعتبار آھي.“
”توکي مون تي اعتبار ڪڏھن بھ ڪين ايندو.“ کن لاءِ
ھو مون کي لاجواب ڪري ٿو ڇڏي.
اسين ٻئي ھلندا ٿا وڃون، طرحين طرحين پوسٽرن سان
سجايل سينما ڏانھن. ھوا جي جھوٽي سان منھنجي
ساڙھيءَ جو پلئھ ھن جي مک کان لھرائجي وري منھنجي
پڪڙ ۾ اچي وڃي ٿو. مان محسوس ڪريان ٿي تھ ھو
ڏکوئجي ويو آھي، جيئن ننڍڙين ننڍڙين ڳالھين تي
سدائين ڏکوئجي ويندو آھي. مان شدت سان محسوس ڪريان
ٿي تھ ڪجھھ ڏينھن کان منھنجي اندر ھن لاءِ آجھاگ
پيار پئدا ٿي ويو آھي، جنھن کي سوين سوڙن ۾ لڪائڻ
کان پوءِ بھ آئون لڪائي نھ پئي سگھان ۽ گھر ۾ سڀ
کان وڏي جيڪا ڳالھھ پئدا ٿي آھي، سا اھا تھ رولوءَ
ٻن ٽن ڏينھن کان موسيقي ٻڌڻ بند ڪري ڇڏي آھي، نھ
تھ جڏھن ڏس، ريڊيو ڪيسٽ سان گڏ پاڻ بھ پيو وڄي ۽
ناچ ڪري.
”ڇو ڀلا؟.... ٻن چئن ڏينھن کان ڏاڍو ماٺار ۾
آھين؟!“
”مان؟“ ھو ڪنھن ٻوڏار مان موٽي ٿو اچي.
”ھا.“
”الائي ڇو، ھاڻ ڪراچي وڻي ئي نھ پئي.“
”ڇو ڀلا، چرس تي پابندي لڳي وئي آھي ڇا؟“
ٽوڪ مان لڳاتار نھاريندي ٿي وڃانس.
”ھتي ڪابھ شيءِ بند نھ ٿيندي آھي.“ ھو ساڳي
نماڻائي سان وراڻي ٿو. ”تون فلم ڏس، مان ايلفيءَ
جا ٽيلار ڪندس. الائي ڇو دل چوي ٿي پھاڙي ڍنڍن
ڏانھن ھليو وڃان. سيف الملوڪ ڍنڍ تي پھچڻ کان پوءِ
ڀاسندو آھي، ماڻھو ڪو سلوڻو سپنو ڏسي رھيو ھجي.
ساندھ ھلندڙ سندر دردناڪ سپنو.“
”ڇا!......“ مان دھلجي ٿي وڃان. سينما جي ويجھو سو
رپئي جو نوٽ پرس مان ڪڍي سندس ھٿ ۾ ڏيان ٿي. رش
ڪانھي.
”ھيئن ڪر ٻھ ٽڪيٽون وٺ.“ اسان ٻئي ٽڪيٽن لاءِ
سينما ۾ اينٽر ٿيون ٿا. ھو ٿڪل ٿڪل انداز سان ٽڪيٽ
وٺي موٽي ٿو، رڳو ھڪ ٽڪيٽ.
”مون ٻن لاءِ چيو ھو.“
”ساري، مون کي ڌرم جا ڌڪا کائڻا آھن.“ ھن جي
انھيءَ ڳالھھ تي مون کي ڏاڍي ڪاوڙ ٿي اچي.
”ٻڌ، شام جو متان سينما جي در تي ڪا غير ملڪي عورت
وٺيو بيٺو ھجين. حالتون خراب آھن. اڄڪلھھ رڳو سي
آئي اي جون عورتون پيون ھلن. تو ڇٻل کي ڪھڙي خبر،
بابو ڪاوڙجي ٿو.“
ھو ٽڪيٽ وٺي موٽ ٿو کائي.
”غير ملڪي عورتون ايتريون وانديون بھ ڪينھن.“ ھو
ساڳي پيڙا مان منھنجي منھن ۾ نھاري، باقي پئسا
واپس ٿو ڪري.
”ھون – سڙڪن تان سگريٽن جا ٽوٽا ميڙيندين ڇا؟ رکي
ڇڏ.“ آئون رعب ٿي رکانس ۽ ھو پئسا گيدي ۾ رکندي،
سينما جي گيٽ ڪيپر سان ڳالھائي ٿو. الائي ڇا......
”ٻڌ، اگزيڪٽ ساڍي ڇھين وڳي ھن ڪارنر تي بيٺو
ھججان. اھي ارڏايون چاچي سان ھلندءِ، ڊيڊي ڏاڍو
سخت ماڻھو آھي، پادر ھڻندءِ.“
”ھون... ھا.“ ھو ھليو ٿو وڃي ۽ مان ھائوس ڪيپر جي
لائيٽس تي پنھنجي سيٽ تي اچي ٿي ويھان. ڪنھن فلم
جو ٽريلر پيو ھلي. مون کي سينما ۾ اچي ڏاڍي مونجھھ
ٿي محسوس ٿئي. ساھ گھٽيندڙ مونجھھ. الله الله ڪري
لارڊ جم جو ٽائيٽل ھلي ٿو. فلم شروع ٿي وڃي ٿي.
مان چاھيان ٿي ٽائيٽل موسيقيءَ ۾ پاڻ کي لوڙھي
ڇڏيان. پر ذھن ۾ الائي ڪھڙا واساما ٿا اڀرن.
پنھنجو پاڻ تي ڪاوڙ ٿي اچي. سڀ سيٽون خالي آھن.
”ھان، سڙڪن تائين ڪيئن ھلندو ھوندو، ھيکل ھيکل.
بابي جي بادشاھي اٿس جنھن سان مرضي اچيس، تنھن سان
ڳالھائيندو. مھانڊي کي ديسي عورتون نھ ٿيون وڻن.
ساڙھيءَ لاءِ چوندو آھي تھ ڪنھن بھ اڻ سبيل ڪپڙي
جا پنج ڇھھ وال سٺي نموني ان بدن کي ويرھي ڇڏجن تھ
اھا ٿي ساڙھي.“ ھونھن.... وڏو آيو آھي يورپين
اسڪالر جو ٻو. پاڻ مرداڻا ڪپڙا پائي پوءِ بھ جھڙي
ڪر رن ڀڳي وڃي. مون کي ڏاڍي ڪاوڙ ٿي اچي تھ ھو مون
کي سنيما ۾ ائين ھيکل ڇو ڇڏي ويو؟ وري مٿان اھو
خيال تھ مون کيس ايترا پئسا ڇو ڏنا؟ الائي ڪھڙا
نشا پتا وڃي ڪندو! فلم ڏسڻ مون لاءِ عذاب ٿي وڃي
ٿو. الائي ڇو بار بار منھنجي اندر ۾ ڊيڄوڙا اڀرن
ٿا ۽ فلم اسڪرين بدران منھنجي اکين آڏو گھڙيءَ
گھڙيءَ ھڪ ايڪسيڊنٽ سين اچي وڃي ٿو ۽ فلم ۾ جيڏي
وڏي ڌماڪي بازي آھي، ان کان وڏي ڌماڪي بازي منھنجي
ذھن ۾ پئدا ٿي وڃي ٿي.
”ھون، نڀاڳو..... ڏاڍو دکاڙ ھڻي سھڻين عورتن پٺيان
جھونگاريندو ويندو ھوندو.“ مون کي ڪشٽ ٿا اچن. فلم
ھلندي ٿي رھي. اوٽول جي سھڻي پرفارمينس ڪڏھن ڪڏھن
مون کي فلم ۾ لوڙھي ٿي ڇڏي ۽ ڪڏھن ھن جي اوٽارن ۾
لڙھي ٿي وڃان. ڊيڊي بھ چوندو آھي، چريا کريا تڏھن
بھ پنھنجا ۽ پھريون ڀيرو مون کي پنھنجائپ جو احساس
اڀري ٿو تھ ھو منھنجي سڳي چاچي جو پٽ آھي. جڏھن
ننڍڙا ھئاسين تڏھن ھو سکر ۾ اسان جي گھر آيا ھئا.
اسان جي جدا رھڻ جو سبب منھنجي پڙھائي ھئي، جنھن
تي منھنجو چاچو سدا لاءِ منھنجي پيءُ کان رسي ويو
ھو ۽ وڏي ٿي، سندس پٽ لاءِ سدائين اھو ٻڌندي رھي
ھئس تھ مڇن جي ساوڪ ايندي ئي ھو لوفر ٿي ويو ھو.
چرس، شراب، ڀنگون، گانجا، پوپا، الائي ڇا ڇا ڪرڻ
لڳو ھو ۽ پوءِ ايڪٽر ٿيڻ جي شوق ۾ گھر ڇڏي ڀڄي ويو
تھ يڪو گم. ڪڏھن خبر پوندي لاھور ۾ آھي، ڪڏھن
دبئيءَ ۾ تھ ڪڏھن ترڪي. ھاڻ متيو آھي تھ ڪڏھن ڪھڙن
مائٽن ۾ تھ ڪڏھن ڪھڙن دوستن ۾. ٽڪاؤ ڄڻ ھن جي ڀاڳن
م لکيل ڪينھي. مھيني کن کان اسان وٽ آھي. اسين کيس
ڏاڍو پيار ڏيندا آھيون. ڪو کيس مسٽر ھپي تھ ڪو
مسٽر رول چوندو آھي ۽ ھو چڙندو ڪينھي ۽ مون
کي..... مون کي ھو ذرو بھ بگڙيل نھ لڳندو آھي.
ڪڏھن ڪڏھن ڀاسندو آھي تھ سڀ ڪجھھ ھو ڄاڻي واڻي ڪري
رھيو آھي. ھاڻ ڀلا اھا بھ ڪا ڳالھھ آھي تھ ماڻھو
ڪڪڙ جو آنو نھ کائڻ جي ھد تائين ويشنو ھجي، تھ اھا
جيو ھتيا آھي!؟ گھر ۾ شيد رڳو آئون ئي ساڻس ٺيڪ نھ
ھلندي آھيان. ان لاءِ تھ ھن وٽ سوسائٽيءَ لاءِ ڪي
بھ ايٽيڪيٽز ڪينھي. جڏھن مرضي ايندس، منھنجي ڪمري
۾ گھڙي ايندو. بس چوندو، سنان پاڻي بھ نھ انھيءَ
ڪمري ۾ ڪريان. وس پڄيس تھ گڏ سمھي پوي.
”ھان – عيب ئي ڪھڙو آھي گڏ سمھڻ ۾؟.... رڳو ڪنھن
ساھيڙيءَ کي ئي چوڻو پوندو تھ مون کي وڻي ٿو. مون
کي منظور آھي.“ اندر ۾ دل ڦٿڪو ٿي کائي ۽ سوچيان
ٿي: ”مار پويس، ھي ٻھ اڍائي ڪلاڪ ڪيئن نبرندا؟ ھن
پاسي، ھن پاسي سيٽون خالي آھن ۽ ان جو ڪارڻ منھنجي
ھن سان اڍنگي روش آھي.“
”ڪٿي ڀاڙو ڪري ڪيڏانھن ھليو نھ وڃي. ڪجھھ بھ ٿي
پوي، منھنجو سوٽ آھي. ڪھڙو بھ آھي مون کي وڻي ٿو!“
الله الله ڪري کيل ختم ٿئي ٿو ۽ مان پگھر ڳاڙيندي،
سينما ھال کان باھر نڪران ٿي. ھن سان گڏ اوند
ماڻھو ڏسي، مون کي ڏاڍي ڪاوڙ وٺي ٿي وڃي. ماڻھو
غير ملڪي ٿو لڳي.
”ڪير آھي؟“ مان تپي ڏانھس نھاريان ٿي.
”فرينڊ آھي.“ ھو پنھنجي دوست کي اڌ اشارن ۽ اڌ
انگريزي ٻوليءَ جي الوداعي جملن سان چلتو ڪري مون
ڏانھن اچي ٿو.
”فلم وڻي؟“ ھو ساڳي نراسائي وڪوڙيل آواز سان
ڳالھائي ٿو.
”ھا، اوٽول سچي بھ تمام وڏو آرٽسٽ آھي.“
”ھا، مون کي سندس اکيون ڏاڍيون وڻنديون آھن.“ ھو
منھنجي نيڻن ۾ نيڻ کپائي وراڻي ٿو ۽ آئون سندس
ٻانھن ۾ ٻانھن وچڙائي ساڻس ڏاڪن کان ھيٺ لھان ٿي ۽
کڙيون کڻي سندس وات سونگھڻ جي ڪوشش ڪريان ٿي. وات
۾ مڙئي چرس جھڙي ڪا بوءِ اٿس ۽ مٿان اٿس سگريٽ جي
ڦوڪ ڦوڪان.
”ڇا تون سگريٽ ڇڏي نھ ٿو سگھين؟“
”نھ، سگريٽ منھنجي ٻالاپڻ جو يار آھي.“
”سچ ٻڌاءِ، سٺا، سھڻا يار گھڻا ڪيئي؟“ آئون کل
روڪي ٿي چوانس.
”ھون... ھتي ڪير ٿو ڪنھن جو يار ٿئي.....؟ ھو مون
ڏانھن اگھور نيڻن سان نھاريندي اونھون ساھ ٿو ڀري.
”ھي ڪير ماڻھو ھو؟“
”واٽ ويندو يار. چيائين ”موھن جو دڙو“ ڏسڻ ھلين تھ
صلاح ٿئي.“
”ڇا؟.....“ منھنجو من دھڪو کائي ٿو وڃي.
”مون اھي کنڊر نھ ڏٺا آھن. من جنھن سٺي ڳالھھ لاءِ
چوي، اھا ضرور پارجي. جيون بار بار ٿوروئي ملندو
آھي.“ ھن جي آواز ۾ ڄڻ آدجڳاد جون پيڙائون ڀرجي
ٿيون اچن.
گھر پھچي آئون پنھنجي ڪمري ۾ جلدي جلدي سمھن جا
ڪپڙا پھريان ٿي تھ ممي جي کاڌو ڪڍڻ کان پھرين آئون
ڪچن ۾ پھچي وڃان ۽ اھڙي اٽڪل ڪريان جو اسان ٻنھي
کي کاڌو گڏ کائڻو پوي. اھو سڀ ان ڪري جو ھاڻ ھو
منھنجي ڪمري م نھ ايندو آھي. ممي کاڌو کڻي اچي ٿي.
ممي ڪاوڙيل ٿي لڳي:
”سچي چوندا آھن، ڌيءَ ڌڻ کي نھ پڙھائجي.“
”ڇو ممي؟“ مان حيران ٿي ماءُ ڏانھن نھاريان ٿي ۽
ممي منھنجي ڳالھھ تي اونھو ساھ ٿي ڀري.
”تون بدتميز آھين.“
”ڇو ممي، مون ڏوھ ڪھڙو ڪيو آھي؟......“
”ڪنھن کي ڪجھھ ڏجي نھ تھ آزارجي بھ نھ.“
”ڇا مطلب؟“
”تنھنجو ڪم ڪھڙو ھو ھن کي فلم تي وٺي وڃڻ جو؟“
”منھنجو سوٽ آھي، ان ۾ ڏوھ ڪھڙو ٿيو آھي؟ ڇا ھن ڪا
شڪايت ڪئي آھي؟“
”الائي، سنڀرتون پيو ڪري!“ ممي دک کان ڪنڌ کي ڌوڻ
ڏئي ھلي وڃي ٿي. مان کاڌو کائڻ کان سواءِ ھن جي
ڪمري ۾ پيھي ٿي وڃان.
”ھپي، يو آر گوئنگ؟“
”ياپ.“
”نائو، ان دس ٽائيم.“
”نو، ارلي مارننگ، الائي ڇو دل ٿي چوي، چل اڙ جا
ري پنڇي.“ ھو اھا ڳالھھ اھڙي ريت ٿو ڪري، ڄڻ ھن جي
جيون جو سمورو نرواڻ ”موھن جي دڙي“ ۾ آھي. مان ھن
جي بئگ م نھاريندي ٿي رھان، جنھن ۾ ڪپڙن جي ھلڪڙي
خوبصورت وڳي سان گڏ پنھنجي ضرورت مون سموريون شيون
سجائي رکندو آھي.
”وري ڪڏھن ايندين؟“
”سار، خبر مون کي نھ پوندي آھي.“ مان شڪست کائي
فلور کان ھيٺ نھاريان ٿي. رات جي روشنين ۾ چوراھي
تي ماڻھو تڪڙا ايندا ويندا ٿا نظر اچن. ڌنڌليل،
ڀٽڪي ويل آتمائن جيان ڇاپاڪا ھڻندڙ ماڻھو. مان
الاھي ڪجھھ کيس سمجھائن گھران ٿي پر الائي ڇو
نڙيءَ مان ڪا وائي ئي ڪانھ ٿي اڪلي.
رات جو مون کي ننڊ نھ ٿي اچي. اوجاڳي کان نيڻ ڦاٽن
ٿا. ڀاسي ٿو ڪمري ۾ جن پيا ھلن. مان ڊڄي امان
ڏانھن ڊوڙان ٿي. امان ننڊ ۾ الوٽ آھي. ھپي سندس ڪڇ
۾ ستل آھي. جيئن ٻارڙا ماءُ جي ٻانھن سيرانديءَ
ڪري سندس ڪڇ ۾ وات وجھي سمھندا آھن. مان ماٺڙي ڪري
وري پنھنجي ڪمري ۾ موٽي ٿي اچان.
صبح جو سوير، سج اڀرڻ کان بھ اڳي ڪچن مان مميءَ ۽
ھن جا آواز ٻڌڻ ۾ اچن ٿا. مان ھاسيڪار ڪچن ۾ اچي
کيس ڏيکائي ڏيان ٿي. ھو ڏاڍي موھ مان منھنجي ويجھو
ٿو اچي ۽ چانھھ جا آخري ڍڪ ڀريندي ڳالھائي ٿو:
”ساري، مان وڃان پيو، ٿئنڪز فار يوئر سيمپٿي ائنڊ
لو.“
منھنجي واتان ڪوئي اکر ڪونھ ٿو اجھي ۽ ھو ممي کي
سينڌ تي ڪس ڪري، بئگ ڪلھي سان لڙڪائي، گڊ باءِ
ڪري، ھليو ٿو وڃي ۽ اوڀر کان ھيکل سج ڄڻ رت روئندي
ٿو اڀري ۽ گذري ويل زماني جو سارو ڪامڻ ڄڻ وگھري
آڪاسن ۾ ڦھلجندو ٿو وڃي.
يگ يگ جي پيڙا
ھاڻي ھو گھر ۾ ايندي ئي ڦان ٿي ڪري پيو آھي ۽
ساوتريءَ پنکو ۽ ايئر ڪنڊيشنز ٻئي آن ڪري ڇڏيا
آھن. ھوءَ ٻارڙن کي دڙڪا ڌوما ڏئي، لان ڏانھن راند
کيڏڻ لاءِ موڪلي، ڏڪندي، تڪڙي تڪڙي ھن مٿان اچي
بيٺي آھي ۽ ڏاڍي پيار مان، جيترو پيار، رومانس ۽
مامتا اندر ۾ اٿس، اوڏيءَ ئي پيڙا مان ھن کي پڪاري
ٿي:
”ڊارلنگ... ڪجھھ تھ چئھ، ڇا ڊاڪٽر گھرايان؟“
”...... ....... آ..... اون.... آ...... آھ.....“
جواب نھ پائي ساوتري اونڌن گوڏن ڀر ويھي، سندس ڳلن
تي پيار ڀريو ڇھاءُ ڏئي ٿي.
”تون تھ چڱو ڀلو گھر ويو ھئين. ڇا ٿڌو پاڻي
پيئندين؟ يونيڊ واٽر، ريئلي آئون ڊڄي وئي آھيان.
طلاق ٿي وئي آھي تھ ڇا ٿيو، ماڻھو تھ ساڳيا آھيون.
ڏس، پنھنجي وچ ۾ ٻھ ٻارڙا بھ آھن. منھنجو تنھنجو
رشتو تھ ڪٽجي ويو آھي، پر ڪھڙو مذھب آھي جو ھنن
ٻارڙن جو سنڱ ڪاٽي وٺندو؟ الا، توکي ڪجھھ ٿيو تھ
ھي ٻار يتيم ٿي ويندا، ھونئن ڪھڙا يتيم ناھن. اون
– غلام يتيم ٻارڙن جو ملڪ. مان ھينئر ئي ٿي ڊاڪٽر
گھرايان.“ ھو ٽيليفون ڏانھن وڌي ٿي ۽ ھن ۾ ڄڻ ڌپي
ڌپي ساھ پئجي ٿو وڃي.
”ھون....... نھ...... نھ....“ ھو ڊوڙي ڪريدل ڏانھن
وڌيڪ سندس ھٿ مٿان ھٿ رکي ٿو ڇڏي.
”چيم نھ، آئون ٺيڪ آھيان.“
”ڌوڙ ٺيڪ آھين.“
”ائين ئي ذھن ۾ ڪڏھن ڪڏھن پڪڙ پئجي ويندا آھن.“
”نھ، تون ڪوڙو آھين. اڌ بھ نھ بچيو آھين. ٻن ڏينھن
۾!...... ايڪسري ڪرائڻ ۾ آھي ڇا؟“
”ساوتري، تنھنجو سوڳنڌ، ڪجھھ بھ ڪينھي. ائين سمجھھ
توکي ڏسڻ لاءِ سانگ رچائيندو آھيان.“
”نھ، تون ڪوڙو آھين، تو ڪڏھن بھ مون سان سچ نھ
ڳالھايو آھي.“
”تھ پوءِ ٻڌ، منھنجو پيار تو سان ٻن چئن سالن يا
نڪاح جو نھ، پندرھن سال اڳي جو آھي. يا جڏھن...
جڏھن مون توکي ھڪ ماڻھوءَ سان سڙڪ تان گذرندو ڏٺو
ھو. ھڪ ئي نھار سان مان ڄڻ نئون ڄمي پيو ھئس.....“
”پندرھن سال اڳي؟“
”ڇا توکي اعتبار نٿو اچي؟ الائي ڇو، مون توکي ماڻڻ
نھ پئي چاھيو. تون ڪلاڪار ھئينءَ ۽ مان ھڪ آرڊنري
ماڻھو.“
”پر اڳي تھ تو اھڙي ڳالھھ ڪڏھن بھ نھ ڪئي.“
”ڇا ضروري آھي تھ پيار ۾ سڀ ڪجھھ ٻڌائي ڇڏجي تھ
ڪيڏو پيار ڪريان ٿو توسان؟“
”اون – اھو ڪھڙو پيار آھي جو ماڻھو آپزورو ٿي وڃي.
تون منھنجيون ڳالھيون مڃين ڇو نھ ٿو؟“
”آئون ضدي آھيان، پنھنجي درياھ جيان خودسر.“
”ڇو؟....“
”ھر ماڻھو ائين آھي. ھر ماڻھو پنھنجي ھلائڻ چاھي
ٿو، پاڻ مڃائڻ چاھي ٿو. چيم نھ، آئون ٺيڪ آھيان.
ڏس، ٺيڪ ٿيندو ٿو وڃان نھ؟“ ھو بوٽ ۽ جوراب لاھي،
باٿ روم ڏانھن وڌي ٿو. ساوتري بھ باٿ روم ۾ اچي ٿي
۽ ٽب ڀرڻ لاءِ نلڪا کولي ٿي.
”جلدي ڇاپڙ ڇاپڙ ڪري نھ نڪرجان. آئون تو لاءِ
چانھھ تيار ڪري وٺان ۽ ھا – چانھھ پئندين يا
شربت؟“
”چانھھ.“
”ٺيڪ آھي، مان بھ چانھھ ئي پيئندس.“ ھوءَ ڪچن
ڏانھن وڃي ٿي ۽ گھرو اونھو آٿت ڀريل ساھ کڻي،
چانھھ تيار ڪرڻ لڳي ٿي. اندر باٿ روم مان پاڻيءَ
جا اواز اچڻ ٿا لڳن. ساوتري ڪيٽلي سوئي گيس تي
چاڙھي وري ڪمري ۾ اچي ٿي.
”پاني ٺيڪ آھي؟“
”ھا، ٺيڪ آھي.“
”ھيئن ڪر نھ، شيمپو سان سڄي ٽب ۾ جھڳ پئدا ڪري
ڇڏ.“
”ھا ھا، جيئن چوندينءَ، تيئن ڪندس.“ اندران آواز
اچي ٿو.
ساوتريءَ کي وري اوچتو ڪا ياد اچي ٿي. ھو٤ ال۾آڙ:٤
مان ڌوبيءَ جي ڌوتل ٽوال ڪڍي ٿي.
”ٿورڙو در کول، ھي ٽوال وٺ. ٻارڙن اھو ٽوال گندو
ڪري ڇڏيو آھي.“
”ٺيڪ تھ آھي.“
”اڙي ڀائي مڃ بھ. توکي ڪڏھن فريش ٿيڻ بھ ڪين اچي.“
باٿ روم جي لاڪر جي آواز کان پوءِ در ٿورڙو کلي ٿو
۽ ساوتري کير جھڙي اڇي اڇي ٽوال وارو ھٿ اندر
وڌائي ٿي ڇڏي.
”اڄ کاڌو کارائڻ کان اڳ ڪين ڇڏيندي سانءِ.“
”ھا ھا، رات سمھاري ڇڏجام.“ ھو بيزاريءَ سان
اندران ڀڻڪي ٿو ۽ ساوتريءَ جي چھري تي مرڪ اچيو
وڃي، روئاريندڙ مرڪ. ھوءَ وري ڪچن ۾ اچي، خوبصورت
پليٽ ۾ نمڪين ۽ مٺا بسڪوٽ ٽيبل تي رکي ٿي ۽ گرم
پاڻيءَ ۾ پائوڊر جا چار پنج چمچا گھولي، کير ٺاھڻ
لڳي ٿي ۽ پاڻمرادي ڀڻڪي ٿي:
”توبھن، ھاڻي فرج کي بھ انھن ٻن ٽن ڏينھن ۾ ئي
خراب ٿيڻو ھو!“ ھوءَ سڪل کير کي پاڻيءَ ۾ پوري ريت
ملائڻ لاءِ زور زور سان ملائيندي، وري ڀڻڪي ٿي:
”توبھن، ھاڻ تھ ھر ڳالھھ مصنوعي ٿيندي ٿي وڃي.“
ٽڪاؤ نھ ايندي ھوءَ وري باٿ روم جي در تي اچي ٿي.
اندران ڇل ڇل پاڻيءَ جا آواز ايندا ٿا رھن.
”ٻڌ، چانھھ ڇو، مان آرينج رس ڇو نھ ٺاھيان؟ ھانءُ
ٺري پوندو.“
”اڙي ڀائي، سڪون سان وھنجڻ ڏي. تنھنجي چپن مان
نڪرندڙ آواز ۾ گھٽ رس آھي جو ھاڻ آرينج رس پيئان.“
کن لاءِ ماٺر.
”توبھن، توسان تھ ڳالھائڻ ئي گناھ آھي. ڀلائي ڪر
ڄٽ سان، ڦيري ھڻ پٽ سان.“ ھوءَ گلاس ۾ چمچو
گھمائيندي، ڪجھھ ڪاوڙ مان ڪچن ڏانھن موٽي ٿي.
ٻاھران ٻئي ٻارڙا ڊوڙندا ٿا اچن، ڏاڍا خوش.
”ممي اڄ فلم ڏسنداسين، سينما ۾. تنھنجو ھي فرينڊ
ڏاڍو پيارو آھي. فيچر فلم، لڙائي واري.“
”اڄ تھ ٽي ويءَ تي رنگين فلم آھي.“
”نھ، سينما اسڪوپ.“
”ٺيڪ آھي، فلم ڏسنداسين. ھاڻ ڪتاب ھلي کوليو.
اسڪول جو ڪم ڪندي ٻرو ٿو چڙھيو.“
”ٻرو ڇا ٿيندو آھي ممي؟“
”ٻئي پنھنجي ڪمرن ۾ وڃو.“ ھوءَ ٻارڙن کي ڇينڀي،
چانھھ تيار ڪري ٿي ۽ ان کان پھرين جو ٽري، ٽِي
ٽيبل تي آڻي رکي، ھو وھنجي ساڳيا ڪپڙا پھري، ٽوال
سان وارن کي اسفنج ڪندو ٻاھر اچي ٿو.
”ڇو، بات روم ۾ وڇون ھئا ڇا؟“
”تھ ڇا باٿ روم ۾ ننڊ ڪريان؟“ ھو اونھون آٿت ھاڻو
ساھ ڀري، سامھون ڪرسي تي وھي ٿو.
”سچ، ھاڻ تھ تون مون لاءِ انولا، موزيمبيق ۽ جنوبي
افريڪا جيڏو وڏو مسئلو ٿيندو ٿو وڃين. ٻڌاءِ نھ،
ڇا ٿيو؟“
”منھنجي ذھن ۾ زرزلو پئدا ٿي ويو ھو. ٻھ ٽي ڌوڏا
آيا، وري پنھنجي ساڳي گردش ۾ اچي ويو.“
”ڪڏھن ڪڏھن زرزلو ڪندڙ ذھن، ٻين کي بھ ساڙي وگھاري
ڇڏيندا آھن.“
”اھي آتش فشان ڪندا آھن، نھ ذھن. مان تو جيئن
ٻرندڙ نھ، ٿڌو پھاڙ آھيان، ٿڌو ٿڌو.“
”چانھھ پي.“ ھوءَ ڪپ ڏانھس وڌائي ٿي. کن لاءِ ٻئي
کوئجي بسڪوٽ چٻاڙيندا، چانھھ ۾ چمچا گھمائيندا ٿا
رھن.“
”آئون سمجھان ٿي توکي منھنجي ضرورت آھي، ڏاڍي گھڻي
ضرورت.“
”اھڙيون ڳالھيون نھ ڪر، مڙسھين نھ اچي وڃي.“
”پوءِ ڇا ٿيندو؟“
”ھو ڪوبھ شڪ کائي سگھي ٿو.“
”چيم نھ، پوءِ ڇا ٿيندو؟“
”طلاق ٿي ويندءِ.“
”بنان ڪنھن اوڻائيءَ جي؟!..... تھ پوءِ مان بھ
ڪنھن جي مھتاج نھ آھيان. گھر، گھر جو سارو سامان،
ٻار، جو ڪجھھ آھي منھنجو آھي. مون ڪو کانئس
دستاويز نھ لکرائي ورتو ھو تھ طلاق ڏيڻ ويل توکي
ھيترا پئسا ڏيڻا پوندا. مان ريس ڪورس جي گھوڙي نھ
آھيان جو پاڻ کي شرطن جي قيد ۾ محسوس ڪريان. چوندي
سانس، ڪامريڊ جا پٽ، ماٺڙي ڪري ٽي پٿر در تي رکي
ھليو وڃ.“
”ڇا اوھان ۾ ڪا اڻ ٻڻ آھي؟“
”ھا، آھي. ھاڻي اھا ڪھڙي ڳالھھ آھي جو ھن سرڪار
لاءِ اھا پنھنجي آئيديل لائيف ڇڏيان، جنھن لاءِ
مون پندرھن سالن جو دوزخ ڀوڳيو آھي.“
”ڇو ٿي ٽارچر ڏين؟“
”اوھ، تھ توکي ٽارچر ٿيندو تھ مون کي وري طلاق ٿي
وئي؟“
”ھا.“
”ڀل ٿئي. ھيئن ڪر، اڄ رات ٻارڙن سان سمھي پئھ.
ماڻھو ٿي پوندين.“
”مان ماڻھو ٿيڻ چاھيان ئي نھ ٿو. مون کي ھن سماج
کان نفرت آھي.“
”ٻارڙا مانھو نھ، ٻارڙا ھوندا آھن. الا، جھڙا
ڀولڙن جا ٻچا.“
”پر آئون پرائي گھر ۾ ڇو سمھان؟“
”ڇو، گھر کڻي پرائو ھجي، ماڻھو تھ سڀ تنھنجا آھن.“
ساوتريءَ جي ان ڳالھھ تي ھو ٽڪ ٻڌي ساوتريءَ ۾
نھاري ٿو ۽ ڄڻ روئي ٿو پوي:
”نھ، ڪوئي ڪنھن جو ڪونھي. ھرڪو ھيکل آيو آھي ۽
ھيکل ويندو.“ ھن جي ڳالھھ تي ساوتري گھٻرائجي ٿي
وڃي.
”تون سچ ٿو چئين، ڪڏھن ڪڏھن من چوندو آھي، ميرلن
جيان، ٻنھي ٻارڙن سان گڏجي، الاھي ساريون ننڊ جون
گوليون کائي، وڏي اگھور ننڊ ۾ ھلي وڃان.“
”ٻارڙن سان گڏ ڇو؟“ ھو چانھھ جي پيالي وات تائين
آڻيندي رڪجي سواليھ نيڻن سان ڏانھس نھاريندو ٿو
رھي.
”ٻارڙن سان گڏ سمھڻ ۾ مزو ايندو آھي. ان معاملي ۾
آئون فرعون جي بھ ڏاڏي آھيان. ون جيئن چاھيو آھي،
تيئن ئي ٿيو آھي.“
”۽ جي آئون ٻارڙن سان سمھان تھ پوءِ؟“
”پوءِ شايد آئون رڳو اڪيلي، پنھنجي ڪمري ۾ اگھور
ننڊ ۾ ستل پاتي وڃان.“
”نھ، اھو تون مون کي بلئڪ ميل پئي ڪرين؟“
”سڄي ھيومن سوسائٽي ھڪ ٻئي کي بلئڪ ميل ڪري رھي
آھي، مون توکي ڪيو تھ ڇا ٿيو؟“
”۽ صبح جو جي آئون نھ جاڳان تھ پوءِ؟“
”تون جاڳي پوندينءَ، ان لاءِ تھ تون بزدل نھ
آھين.“ ھوءَ چانھھ جا ڍڪ ڀري ٿي. الاھي دير ٻنھي ۾
ماٺار پئدا ٿي وڃي ٿي.
”ڪنھن کي بھ بلئڪ ميل ڪرڻ نيچ ڪم آھي.“
”۽ اھو نيچ ڪم نھ آھي جو تون ٻيرو ڀيرو مون کي
بلئڪ ميل ڪوٺيو آھي. اھي اکر مون کي ڪان جيان لڳا
آھن. شيم.“ ھوءَ روئي ٿي پوي.
”مان معافي ٿو گھران. مان نھ ٿو چاھيان تھ تنھنجي
جيون ۾ ڪا اڻوڻندڙ ڳالھھ پئدا ٿي پوي.“
”مان ٻار نھ آھيان.“
”ٿي سگھي ٿو مان تنھنجو ساٿ نھ ڏئي سگھان. منھنجو
ذھن ٽٽي چڪو آھي. مان ھاڻ رومانٽڪ جيون ڇڏي، ڪجھھ
ٻيو سوچڻ لڳيو آھيان.“
”اسان ٻنھي کي ھڪ ٻئي جي نھ، ٻارڙن کي اسان ٻنھي
جي ضرورت آھي ۽ اسان ٻنھي کي ٻارڙن جي.“
”توکي ھوندي، مون کي ڪانھي.“
”پوءِ مرڻ لاءِ منھنجي دروازي تي ڇو ٿو اچين؟“
کن لاءِ ھن جي وائي اچڻ بند ٿي وڃي ٿي.
”اڳتينھ ايندس.“
”چيم نھ، ڪوڙ نھ ڳالھاءِ. ٻار پوءِ جي پئداوار
آھن، توکي منھنجي ضرورت آھي.“
”ھا آھي، پوءِ ڇا تون منھنجي ضرورت پوري ڪندينءَ؟“
”ھا، مان نوڪرياڻين، ميٽرن ۽ نرسن جيان تنھنجي گھر
جا سمورا ڪم ديانتداريءَ سان ڪنديس.“
”پر مان تھ بي گھر ماڻھو آھيان، جلا وطن. اھڙا
لاڏ، ڪار ۽ بنگلي وارا ماڻھو ڪندا آھن. مان تھ ھڪ
ڪنگال ۽ ناڪام اسڪالر آھيان. ٿري ناٽ ٿري جي سچي
گولي مان نڪتل. اھو بھ کنڊراتن جو. چانھھ لاءِ
مھرباني.“ ھو اونھو ساھ کڻي اٿي ٿو. ھوءَ در تائين
کيس ويندو ڏسندي ٿي رھي.“
”تون سوئر آھين، آئون تنھنجا ٻئي ٻار ماري
ڇڏينديس.“ ساوتريءَ جي ڪڙڪيدار آواز تي ھو ڪنڌ
ورائي ڏانھس نھاري ٿو ۽ در تي ٽيڪ ڏئي، کن لاءِ
منھن ۾ گھنڊ وجھيو، منجھس نھاريندو ٿو رھي.
”پوءِ تھ آئون سمجھندس تھ تون سچي بھ ذھني مريض
آھين. سڄو ڏوھھ منھنجو نھ، تنھنجو ھو.“
”ان جو مطلب تھ تباھيءَ جو ڪارڻ رڳو مان آھيان؟“
”نھ، اسان ٻئي آھيون ۽ اسان ٻنھي کان وڌ ھن صديءَ
جي ماڻھن جو ڪردار آھي. مون کي تھ اڄ تائين سمجھھ
۾ نھ پيو اچي تھ سڙڪن تي ھلندي ھاڊثا ڇو ٿا جنب
وٺن؟ تو ۽ مون جھڙا حادثا.“ ھن جي ڳالھھ تي ساوتري
ڍڪون ڀري روئڻ ٿي لڳي ۽ ھن کي ڪھڪاو ويڙھيندا ٿا
وڃن.
”مر نھ، موٽي ايندس ۽ ٻڌ، کاڌو پچائڻ جي ضروري
ڪانھي. مون کي تنھنجي ھٿن جي ڪا شيءِ ڪانھ وڻي.
مان پنھنجو ڪم پاڻ ڪندس.“
”آئون بھ ڪا تنھنجي بابي جي نوڪرياڻي ڪانھ آھيان.“
۽ ھو ڏانھس نھارڻ کان سواءِ ھليو ٿو وڃي ۽ ھوءَ
ڌماڪي سان در بند ڪري ٻارڙن جي ڪمري ۾ اچي ٿي ۽
لڙڪ اگھندي، ٻارڙن سان ٻار ٿي وڃي ٿي.
|
