سيڪشن؛ شاعري

ڪتاب: چندن هار

باب-

صفحو :18

 

(5). بحر رمل اَ خرب

فاعلاتن فعولن فعولن

 

202.شراب جي شڪايت (مسمّط)

بند : جيڪو لئُون ٿو شراب سان لائي ،

تنهن کي ماري شراب کپائي .

1. ٻُڌ شراب جي مون کان ڪهاڻي ،

گڏ ٿيا ان ۾ باهه ۽ پاڻي ،

جنهن کي لذّت انهيءَ جي سيباڻي ،

تَنهنجا جيرا اُهو ٿو جلائي، جيڪو لئون ...

2. ٿيو مرڪّب منجهان آب َ ۽ شر َ ،

خَير اُن مان رسي ڪو نھ ڪنهن پر ،

آب ُ هِي ڪري بي آب يَڪسَر ،

آدميءَ مان مرون سو بناڻي، جيڪو لئون ...

3. جو نڀاڳو شرابي ٿئي ٿو،

نھ مَري ٿو نَڪي سو جئي ٿو،

جيڪو ماڻهو شراب پئي ٿو ،

تنهن کي موٽي شراب ٿو کائي، جيڪو لئون ...

4.  وجهي شراب اندر ولوڙو ،

وجهي جان ۽ تن ۾ وڇوڙو ،

ڪري انڌو ۽ گُنگو ۽ ٻوڙو ،

عقل، هوش ۽ حَواس وڃائي، جيڪو لئون ...

5. آدميءَ لاءِ شراب ُ ٿي آفت ،

شل نھ ڪنهن کي پوي ان جي عادت ،

نھ ڇٽي تنهن کان ڪو تا قيامت ،

عُمر ساري رَندن ۾ رُلائي، جيڪو لئون ...

6. ڪريو يارو! شراب کان پاسو ،

اِنهيءَ ڦاهيءَ ۾ مور نھ ڦاسو ،

نھ چکو سو، رتِي هوئي يا ماسو ،

زهر جهڙو ضر رسو رسائي، جيڪو لئون ...

7. موت جو ڀاءُ بيشڪ ٿيو سو ،

مُنڍ آهي خرابين سڀن جو ،

مُر شرابِي تونگر هجي ڪو،

نيٺ پنڻن جان اُن کي پنائي، جيڪو لئون ...

8. اِن ندوري گهڻا گهوٽ گهايا ،

ڪيترا ٻيڙا ٻوڙي گنوايا ،

دين دنيا ٻنهي کان وڃايا ،

اِن بلا کان ڌڻي شل بچائي ! جيڪو لئون ...

 

203.هاريءَ کي صلاح

1. آئي موسم، تُون ڪر پوک جي ڪار،

چڙهيو پاڻي، کُهاڏو ٿيو تيّار ،

ڪر تُون پورهيو ۽ همّت نھ تون هار ،

کڻ تُون ڪوڏر ڪُلهي تي، ٿِي هشيار ،

ادا هاري ! اُٿي چاڙهه تون نار ،

ويهِي ڳاڏيءَ تي ڏاندن کي ڳٽڪار .

2. وڍي جهنگ آئٺو تُون صفا ڪر ،

ساڙ ڪهٻر تھ ڌرتيءَ اچي هَر ،

ٻڌي ٻارا ، ٻَنا رک تون نيسر ،

مالهه ۾ ڪنگرن جي تون رک سار، ادا هاري ...

3. ريج ڏئي، ٻج ڇٽي پوءِ اٿلاءِ،

ڦُٽي آخر ، وڌي ۽ ڀري جاءِ ،

ڪري ٻُوري ۽ پوءِ سَنگ آڻاءِ ،

چڙهي پيهي تي بيهي هڪل جهار، ادا هاري ! ...

4. اَن ُ پچي نيٺ ۽ پئي لابارو ،

اچي ٻاريُڻ رکڻ جو بھ وارو ،

   ڳاهي، وائُري ڪڍج اَنّ سارو ،

ڀري گنديون رکج ڪاسا خروار ، ادا هاري ! ...

5. ياد رک تون ”قليچ“ جو گفتو ،

لڻندو سو نيٺ، پوکيندو جيڪو،

ڪرڻيءَ ڀرڻيءَ جو وهنوار ايءُ ٿيو ،

ڪري اُن تي عمل سارو سنسار ، ادا هاري ! ...

 

(6). بحر رمل مخبون مسدّس

فاعلاتن فاعلاتن فعلات

 

204.خبردار ۽ سجاڳ رهو (انجيل مان)

ٿي ڪيو وعظ يسوع ڪٿ هڪ وار ،

ڪئي ماڻهن سان انهيءَ هيءَ گفتار .

ڄاڻي سڀڪو ٿو ، آهي جڳ فاني ،

نھ پڇي موت ٿو پيري جواني .

آهي سڀني جي مٿان بيٺو اجل ،

سُڌ نھ ڪنهن کي تھ ڪڏهن چئي . تون هل .

تنهنڪري آهي مناسب اي يار !

رهجي ان لاءِ هميشه تيار .

جو خبردار رهي ۽ سجاڳ ،

ٿئي شامل ٿو انهيءَ ساڻ سڀاڳ .

ڇڏيو غفلت تڏهن آئين اي پيارو !

رهو پهري تي سدا هشيارو .

هڪ ڏيان ان جو اوهان کي آءٌ مثال ،

ٿئي معلوم حقيقت سندي حال .

ڪو سفر تي وڃي، پنهنجو ڇڏي گهر،

چوي دربان کي پنهنجي هن پر :

تون رهج در تي خبردار سدا ،

تھ اچي ڪو نھ لنگهي چور گدا .

حڪم مالڪ جو مڃي سو دربان ،

رهي پهري تي ، لڳائي سڀ ڌيان .

تئين اوهين پڻ رهو هردم بيدار ،

ننڊ ڦٽايو، رهو دائم هشيار .

جاڳي سڀ وقت ، ڌڻيءَ کي ڪريو ياد ،

تا  رهو جڳ ۾ سدا خورم شاد .

گهرو هر وقت ڌڻيءَ کان به دعا ،

تھ اوهان جا ڪري مطلب پورا .

 

205.پنج نعمتون ”عين“ واريون

نعمتون پنج اصل کان آهن ،

جي آهن عين عنايت ۽ ڪمال .

جنهن ڪنهين عبد تي حق کان ٿيون عطا ،

ٿيا اُنهيءَ جا چڱا اخلاق خصال .

پنجني ۾ ٿي اچي ”عين“ اول ،

”عمر ۽ علم، عمل، عيش، عيال. “

 

206.سچائي ۽ سنوت (جاميءَ مان)

ان کي سڏجي نھ ڪڏهن صاحبدل ،

جو رکي هڪڙي زبان ۽ ٻي دل .

دل جي ڏامر جي ٿي، منهن ڪافوري ،

سچ کان سڀ کي ٿئي حاصل دوري .

ٿي منافق نھ، سچو رهه سڀ سان ،

پنهنجو ڪر ظاهر، باطن يڪسان .

يڪ دل ۽ يڪ طرف ۽ يڪرئو ٿي ،

کان دورنگن، تون سدا يڪسوُ ٿي .

ٿي ڏنگائي بھ ۽ ڪُوڙائي، خطا ،

۽ سچائي ۽ سڌائي ٿي روا .

ڳول سچ، ، ٻول بھ سچ، سار بھ سچ ُ ،

ڏس بھ سچ، ٻُڌ بھ تون سچ ، ڌار بھ سچ ُ.

جي سنئون تِير وڃي، ماري نشان ،

جي ڏنگو هو ّءِ، گُسي ري شڪ ۽ گُمان .

ڏس ُ چتائي تون الف بي جا اکر ،

’الف‘ جو سڀ کان مٿي ٿيو نمبر .

’الف‘ آهي سئون ، ٿيو تڏهن اهڙو ،

تون بھ ٿين اِئين ، جي رهين سنئون ۽ سچو .

ڪيميا آهي سچائي ۽ سَنوت ،

دل جي ٽامي کي ڪري سون ُ ، سُتت .

 

207.عشق جا عجيب ڪم

عشق اهڙا ٿو ڪري ڪمّ سَدا ،

جي ڪڏهن ٿِي نھ سگهن کان انسان .

بلبل آهي اُها،جا باغ اندر ،

پڙهي هر دم ٿي هَزارين دَستان .

 

208.قناعت جي تعريف

مُنهن قناعت ڏي ادا ! جي آڻين ،

زندگاني تون خوشيءَ جِي ماڻين .

اصل کان هرڪو اچي اِيئن ٻُڌنڌو ،

”قانِع آزاد ۽ طامِع بندو .“

 

209.برائي جي بدران ڀلائي ڪر

ڪَر َئِي غمگين جو ، ڪر تنهن کي شاد ،

جو ٻَڌي تو کي، ڪر اُن کي آزاد .

نيڪ نت رهُه تون بدانديشن سان،

ڪر چڱائي تون خطاڪيشن سان .

سمجهه، ظالم سندي تون رنج کي گنج،

داغ کي باغ تون ڄاڻي، کڻ هنج .

بخشش ۽ معافي ڏي تون ساڻ خوشي،

پاسو ڪر دوست ! ڪنا ڪينھ ڪَشِي .

جي ڪڏهن تو ڪئي بي احساني ،

ڍور ٿئين ، شڪل اَٿئي انسانِي .

 

210.وصال کان فراق چڱو

هڪڙي عاشق کان پڇيو مون، اي يار  !

ڪيئن گذارين ٿو تون، چئو ، سان دلدار ؟

چيائين : گڏ اُن سان رهان ساري عمر ،

منهن اُنهيءَ جو پيو ڏسان ساري عمر .

مون پڇيس: تو سان ٿيو يڪدل يڪرو ُ ،

يا جفا، جور ڪري، ٿئي بد خو ُ .

چيائين: خوش گهاريون اسين شام سحر ،

آهيون هڪ ٻئي سان سدا شير شڪر .

مون چيس : اهڙو جڏهن تنهنجو يار ،

وصل ۽ نت اٿئي آرام قرار .

ڏٻرو ۽ زرد تڏهن آهين ڇو؟

درد ُ ، غم مُنهن تان نھ تون لاهين ڇو ؟

چيائين : وڃ وڃ ، تون نھ ڄاڻي ٿو سبب،

تنهنجي بيخبري اي احمق ! ٿي عجب !

عشق ۾ ساز کان ٿيو سوز ضرور ،

قرب کان بُعد ، ۽ نزديڪ کان دور .

قُرب ۾ خوف رهي ٿو کان زوال ،

بُعد ۾ آس رهي لاءِ وصال .

خوف ۾ نت ٿو جگر جان ڳَهي ،

سدا اُميّد ۾ دل خوش ٿي رهي .

ان ڪري، شاهه ڀٽائي ٿو چوي :

” جو فراقان، سو وصالان نھ ٿئي .“

 

 

(7). بحر هزج سالم

مفاعلين مفاعلين مفاعلين مفاعلين

 

211.علم زماني جو نئون دور

 ويو دورو حڪومت جو، هلي حڪمت ٿي اڄ ساري،

آهي علم ۽ عمل جي چئو طرف جڳ ۾ عملداري .

آهي دنيا ۾ رهڻو جنهن کي ، تن کي مَر  هجي معلوم ،

تھ آهي جِهل ، نادانيءَ جي معنى ذ ِلت ۽ خواري .

هلي اڄ علم ريءَ ٿو ڪين ڪم رازن ۽ واڍن جو ،

ٿي هر فن ۽ هنر ۾ علم ۽ ڏاهپ جي لاچاري .

تجارت جي نھ هوندو علم مان واقف جي سوداگر ،

تھ سودي مان ڪڏهن کٽندو، ڪمائيندو نھ واپاري .

نھ خدمت چاڪري تن نوڪرن جي ڪا پسند ايندي،

ڌڻين کي، جي انهيءَ کي ڏسندا ڪنهن ڀي علم کان عاري .

سَئيسَن، بورچين، درزين کي ڏيڻا امتحان آهن ،

ٿيو اڄ مدرسن توڙي هٽن ۾ فلسفو جاري .

نھ ڌنڌي وارو ڪوئي سمجهجي ٿو معتبر ري علم ،

نھ حجّام ۽ نھ قاصائي، نھ عطار ۽ نھ پاساري .

خدائيءَ جي مٿي، تعليم جي فرمان روائيءَ هيٺ ،

نهاريو جيڏي ، ٿي علم ۽ هنر جِي گرم بازاري .

 

212.ڇڙهو رهڻ ۽ پرڻجڻ جو مقابلو

ڇڙها هئاسين ، گذاريوسين ٿي نت آزاد ۽ انتها ،

نھ پنهنجي يا پَرائي جي هئي سين دل ۾ ڳڻتي ڪا.

ٿي خرچيوسين ۽ کاڌوسين، ٿي چوڙيوسين ۽ ماڻيوسين ،

ڏنو ڪنهن ٿي نھ ڏوراپو، نھ ڪنهن ٿي ڪئ پڇا ڳاڇا .

خوشيءَ جي نو ڪري هئي ۽ پڙهڻ ڳائڻ جي مشغولي ،

فراغت سان عبادت پڻ، ميّسر دين ۽ دنيا .

صفايون ڏئي رهياسين خوش ٿي ، خوراڪي ۽ پوشاڪي ،

ڪڍي سينڌيون، وجهي سرما، هنياسين تيل ٿي سرها .

ڪئي سين نيٺ پوءِ شادي، خدا ڪئي خانھ آبادي ،

هئاسين جڳ کان اڳ بهتر، ٿياسين پوءِ جڳ جهڙا .

رهياسين خوش ٿي پرڻي بعد پڻ گهَر َ جي محبت ۾ ،

ورهه ٻھ مَحو هئاسين، جيسين هڪڙو ٻار ٿيو پيدا .

لنگهيا جئن سال، ڄاوا ٻار، پئي برڪت ججهي گهر ۾ ،

وڌيا تيئن انتظار ۽ فڪر ، ڏک ۽ خرچ ۽ سودا .

فراغت ۾ پئي حرڪت، عبادت ۾ پيو رخنو ،

نمازن منجهه ٻچن ٻارن جا فڪر ۽ خيال شامل ٿيا .

انهيءَ پر، جڳ کان اڳ بهتر ۽ پوءِ همسر ۽ پوءِ ابتر ،

حياتيءَ جي ترقّيءَ ۽ تنزّل  جا اهي درجا .

نڪاح آهي پناهه شيطان کان هن نفس جي بيشڪ ،

۽ بند ُ آهي شريعت جو ، پَوَن مومن انهيءَ ۾ ٿا .

سُکن لاءِ شڪر ڪن ۽ ڪن ڏکن لاءِ صبر دنيا ۾ ،

ٿين جنت ۾ داخل حشر ۾ ، شڪر ۽ صبر وارا .

”قليچ“ آزاد ٿيو ان بند ۾ پڻ، گرچھ چيو حافظ :

”کھ عشق آسان نمود اول ولي افتاد مشکلها “ .

 

213.ڇوٽڪاري جو رستو (انجيل مان)

ٻين تي جي نھ لايو ڏوهه ، ٻيا اَن تي نھ لائيندا،

مَئي جنهن ماڻ سان ڏيو، ٻيا بھ اَن کي ماڻ سو ڏيندا .

ڪَٽَر تون ڀاءُ پنهنجي جي اکين ۾ ڇو نهارين ٿو ؟

ڏسين ٿو ڇو نھ ايءُ جو ڪاٺ پنهنجي اک ۾ ڌارين ٿو ؟

ڪُتن کي پاڪ شيءِ ڏيو ڪانھ ، اَن کي چڪ نھ پائن ٿا،

ڏيو موتِي نه سُوئرن کي، تھ پيرن ۾ نھ ڪن پُرزا .

ملي اُن کي، گهري ٿو جو، لڀي ان کي، جو ٿو ڳولي ،

جو کُڙڪائي گهِڙڻ لاءِ ٿو، انهيءَ کي دَرُ ڏين کولي .

اوهين ٻارن کي پنهنجي ٿا چڱيون چيزون ڌيو چونڊي،

اوهان کي ڪيئن ڌڻي آن جو نھ ڏئي ، جيڪي اوهان گهرجي ؟

هَلن ماڻهو ڪُشادي دَرَ مان ۽ ميدان مان اڪثر ،

پون ٿا پر منجهي ان ۾، ٿين ٿا ناس پڻ يڪسر .

حياتيءَ ڏي وڃي جا واٽ سا سوڙهي، سنهي آهي،

لهَن ڪي ٿورڙا  ان کي، وٺي سو جنهن جو جيءُ چاهي .

سنڀاليو عالمن ڪُوڙن کان، جو اَن کي ٺڳيندا سي،

رڍُن جي ويس ۾ آهن بگهڙ، تن کان ڀڄو پاسي .

نھ ڏيندا ڊاک ڪنّڊا ۽ نھ ڪَن اَنجير ڪانڊيرا،

سڀئي وڻ پنهنجي ميون تي چڱا بڇڙا سڃاپن ٿا .

اچو مون وٽ تھ آءٌ  اَن کي سچي تعليم سيکاريان ،

اوهان کي ڇوٽڪاري جو سنئون رستو آءٌ  ڏيکاريان .

جو هلندو ان تي سو بچندو، ٽَڪَر  تي گهر ُ ٿيو اُن جو ،

جو مُڙندو، نيٺ سو مرندو، جو واريءَ تي سندس گهر ٿيو .

 

214.پردي جي تعريف (مخمس)

1. جي ابن الوقت آهن تن جي لاءِ آزار ٿيو پردو،

نھ جن کي ننگ ۽ ناموس تن لاءِ عار ٿيو پردو ،

تماشائي جي ميڙن جا، تني تي بار ٿيو پردو ،

جتي شرم ۽ حيا ڪونهي اَتي بيڪار ٿيو پردو ،

اکين ۾ تن انڌن جي ڄڻ چُڀڻ لاءِ خار ٿيو پردو .

2. لکين خوبيون ۽ نيڪيون پاڻ منجهه پردو لڪائي ٿو ،

هزارين فائدا ديني ۽ دنيائي رسائي ٿو .

گناهن کان گهڻن قسمن جي ، مَردن کي هٽائي ٿو ،

بد انديش ۽ بد ڪارن کان زالن کي بچائي ٿو ،

شرارت، شَيطنت ٽارڻ جو ذمّھ دار ٿيو پردو .

3. سڀن جا هن زماني ۾ ڦِري اَخلاق ٻيا ٿيا هاءِ !

ڦيرايا مغربِي تعليم تن جا خيال، تن جي راءِ،

ٿا ڄاڻن، آهي دنيا هر طرح آزادگيءَ جي جاءِ،

چَون نادان سي، پردو رکڻ مشڪل ٿيو جڳ لاءِ ،

حيا ورندي ڏني تن کي تھ ، ڇا دشوار ٿيو پردو !

4. مخالف جي ٿياپردي جا، ان ۾ ڇا ڏسن خوبي ؟

تني وٽ ستر ، اوگهڙ، روشني، اونداهي هڪ شيءِ ٿي ،

حيا، ايمان آهي،ستر، پردو حڪم ٿيو ديني ،

ٿيا جي بي حيا، پرواهه تن کي ناهي پردي جي ،

حيا وارن شريفن لاءِ نِت درڪار ٿيو پردو .

5. جي آهن نيڪ، تن جِي آبرو عزت ٿي پردي ۾،

جِيَن سي ٿا ڀي پردي ۾ ، مرن سي ٿا ڀي پردي ۾ ،

جي عادت ٿي، تھ پوءِ ناهي ڏکيائي ڪائي پردي ۾ ،

خوشيءَ سان ٿا گذارن سي حياتي پنهنجي پردي ۾؛

پڇو جي سچ تھ تن جو مُونس ۽ غمخوار ٿيو پردو ،

”قليچ“! آهي طلسم ايءُ هڪ ، عجب اسرار اُن ۾ ٿيا ،

بچائڻ لاءِ عصمت جي، حيا جِي ڀت ٿِي هيءَ پيدا ،

 بلاشڪ سَدّ کان آهي سڪندر جي بھ ڏاڍي سا ،

ڀلي ياجوج ۽ ماجوج  ڪوشش رات ڏينهن ڪن پيا ،

چَٽي سگهندا نھ سا، جو لوهه جِي ديوار ٿيو پردو .

 

215.يار منجهه سڀ ڪجهه موجود

جي مطلب مَئي مان ٿيو مستِي، تھ سا اک يار جي ڌاري ،

جي گل مان رنگ جو مطلب، تھ سو رُخسار ڀِي ڌاري ؛

پريشانِي، ڏنگائيءِ کان ٿيو حي بخت بد منهنجو،

تھ ا ِيءَ دلبر جي زلفن جِي بھ هر هڪ تار ٿِي ڌاري ؛

 

216.شيعن وٽ غدير، خلافت جي ثابتي

خلافت جي علِيءَ جِي معتبر شاهد، ’غدير‘ آهي ،

نبيءَ هُس مومنن جو جڏهن سڏي مَولى ڪيو اَولى .

وڙهن پوءِ ڇو ٿا معنى تھ مڙئي، مَن ڪُنت مولى جي ؟

علي مَولى، اُنهيءَ معنى سان، جنهن سان ٿيو نبي، مَولى .

217.حق ڪيئن ٿو ڏسجي؟

هڻڻ لوهه ۽ پهڻ سان آتش سوزان ٿئي پيدا ،

ٻَئِي عالَم هڻيِن برهم تھ پوءِ جانان ٿئي پيدا .

نھ ڏسجي شمع جو ٿو نُور هن فانوس خاڪيءَ مان ،

مِٽِي جڏهن جسم جِي ويهي، تڏهن مَس َ جان ٿئي پيدا .

 

218.پنهنجوپاڻ زميندار

هنجن جا داڻا ساوا ڪن اکين جا، ماڻهو پاڻي ڏئِي ،

ٿيّا هاري پنهنجا، ۽ ٻج ُ نار کوهه پنهنجو ، زميندار آءٌ .

نھ پروا مينهن جي مون کي، نھ دريا جي ڪڍان آءُ ڪاڻ ،

نھ ڳڻتي ڍل ۽ ٻج ڀَت جي، نھ ڪنهن جو ٿيان قرضدار آءٌ .

 

219.قلندر ۽ زاهد جو فرق

قلندر ُ رند آءٌ زاهد، جهانن ٻنهني کان فراغ ،

رکين تُون دين دنيا ٻئي، نھ مون وٽ هِي نھ مون وٽ هوُ .

ڪريان زاري ۽ نيزاري جو اُن ري ٻيو رکان آءٌ ڪين ،

۽ تو وٽ زور زر ٿيا ٻئي ، نھ مون وٽ هِي نھ مون وٽ هو .

 

220.سچي سخا

 سو درويش آهي سلطان دل، جو سڄ جان فيض پهچائي ،

اگهاڙن کي ڏئي زر بفت، ڏسجي خود اگهاڙو ئِي .

سخا چئجي سچي سا، جا ٻين جي لَئي ، نھ پنهنجي لئي،

اُها مينهن آهي رحمت جو، چڱي بڇڙي تي ئي ليٽي .

سخا بدلي سندي اُميّد تي آهي رياڪاري ،

ڏ َئِي هڪ، ڏهه گهرڻ عيوض خدا کان ، بلڪ ستّر ڀِي .

 

221.سچي درويشي

سليمانيءَ جِي ڇڏ دعوا، اول هن ديو نفسيءَ کي ،

ڪُهي رک، بند ڪر، يا لوڌي ڪڍ يا اُن تي غالب ٿي .

نھ درويش آهي سو، جنهن کي هَوَس هو ئي تاج شاهيءَ جو ،

سو درويش آهي، هڪُ ٿِي جنهن کي ، سلطاني ۽ درويشي .

 

222.مسجد ۽ ميخاني جي وچ ۾ واٽ

نھ مسجد ۾ ڇڏينَم ٿا، چو َن، هي شخص رند آهي ،

نھ ميخاني ۾، جو ڄاڻن ڪچو ميخوار تا هِي آهه .

چَون، مسجد ۽ ميخاني جي وچ ۾ واٽ هڪ آهي ،

آهيان عاشق غريب آءٌ، مومنو ! سا آهي هڪڙي راهه ؟

 

223.صنعت لف نشر

جڏهن دشمن تي  هُو ڪاهي يا اُن تي سنگ هُو ساهي ،

پئي مئي جڏهن مجلس ۾، هڻي جڏهن گوءِ منجهه ميدان .

فلڪ اُن جو ٿئي گهوڙو ۽ تير اُن جو پُڇر تارو ،

پيالو سج ٿئي ان جو، نئون چنڊ اُن جو ٿئي چوگان .

 

224.يوسف جا ٽي پهراڻ

ڪتابن ۾ پڙهيو ٿم، دوستو  ! يوسف جي ڏک سک وقت ،

تھ پنهنجي عمر اَندر اُن کان ٽي پهراڻ کسجي ويا .

هو هڪ سو، جو ڀريو رت ۾ دغابازيءَ کان ڀائن جي،

ٻيو ڦاڙيو زليخا، جنهن ڪئي تهمت مٿس برپا .

ٽيو سو، جو کڻي ويا ان جا ڀائر مصر مان ڪنعان ،

جنهين جي بوءِ کان يعقوب ٿيو نابين مان بينا .

مشابهه پهرئين سان مُنهن منهنجو، ۽ ٻئي سان ٿي دل منهنجي،

ٽيو حاصل ٿئي، جڏهن دوست سان واصل ٿيان يڪجا .

نئون صفحو --  ڪتاب جو ٽائيٽل صفحو
ٻيا صفحا 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36
هوم پيج - - لائبريري ڪئٽلاگ

© Copy Right 2007
Sindhi Adabi Board (Jamshoro),
Ph: 022-2633679 Email: bookinfo@sindhiadabiboard.org