جنهين اچي بوءِ، پهريون پُور پرين جو
وايون وڃن وسري، هنيو حاضر نه هوءِ
وهن نيڻ نِڪون ڪري، ڳارهو ڳلين پوءِ
محبتي ارمعاملا، رت سڀڪو روءِ
جيڪو مون کي چوِء، ته ويهه وساري سپرين
اهڙو ڏڄڻ ڏيهه ۾، ٻيو نه ڀايان ڪوءِ
سا مومل مئي، جنهن موهيا پهيڙا
اچي پسو جيڏيون، سُڃي ڪاڪِ ٿئي
نه سا مومل ماڙئين، نه سا ڪاڪ وري
ايندا هئا ٻڌڙي، راڻا جنهن مڙهي
سڀيئي آتڻ واريون، وييون پنڌ ڪري
ويئي سا ولاڙ، ماڙيءَ اُتي جا هئي
ڪري هٿ خُوار.... نه ڪاهيو؟
اسين ٻانها تون ڌڻي، تون پاڻهن ڄان
سندي تُر ميزاڻ،[1]
ليکو ڪندين ڪن سين
ڀلو جنئي وير، مٿي آهن روجهڙيون
ماريءَ ڙو تو پير، ڄاريون بنيئي سگهڙيون؟
