١-

ڪنز، قدوري، ڪافيا، ڪي ڪونه پڙ هٺوم

سو پار ئي ٻيو ڪو، جئان پرين لڌوم.

٢-

سڄڻ منجه هئام، مون ويٺي واءُ ٿئا

هيڏان هوڏان هٿڙا، هيٺين جاڙ وڌام.

٣-

’لا‘ لاهيندي ڪن کي، ’لا‘ مورهين ناهه

’بالله‘ ري پرياه، ڪٽ نه ڏسي ڪو ٻيو.

٤-

جوڳي جاڳيوس، ستو هئس ننڊ ۾

تهان پوءِ ٿيوس، سندي پريان پيچري.

سرتين سارنگ سکن جو، مون کي رويو رهائين

آءُ ٿي هلان هوت ڏي، تان هو واريو وهارين

وريتون ورن سين، ويٺيون گهر گهارين

پنڌان ٿيون کارين، ڪانه هلائي ڪيچ ڏي.

١-

نينه نياپي نه ٿئي، سڌين سيڻ نه هون

ڪاريين راتين رت ڦڙا جان جان نيڻ نه رون.

٢-

هنيون نه حاضر جن، پرين نه اکڙين ۾

ٺلها ڍنڍا سکڻا، هينئين جاڙ جين.

٣-

جي جاڳندي من ۾، ستي پڻ سيئي

من پريان نيئي، پڳهيو پاڻ ڳري.

٤-

جي مون سڏ ڪئا، ڀنڀوران ٻهار ٿي

جي سي پري سئا، ته هوند نه وئا نڪري.

٥-

ڪاڻياريون ڪيئن ڪن، عمر آڇا ڪپڙا

جن جا ٿرن ۾، ور ٿا ويڻ سهن.

٦-

جوري اتي جن، داغ تنهنجو داسڙا

تون ڪيئن مٿان تن، چنيسر چت کڻين.

٧-

هنج تتهين هوءِ، اونهي ۾ اوڙاه جو

اي ڪانيرو ڪوءِ، جو ڇاڇر ۾ ڇيرون ڪري.

١-

حسن حبيبن جو جنين ڏٺو ماءُ

تني منجهان ڪا، سک نه ستي ڪڏهين.

٢-

جتي ’ڪون’مڪان‘ ڪو، تت ڪيائون سير

اتي عالم عاقل ڪيترا، پروڙئو پائين پير

اي ڳجها ڳجه جي ڳالهڙي، ڪمتر پروڙي ڪير

اڻ-پير ۾ پير، ڪني پاتو پيريين.

٣-

واجهائيندي وجهلندي لڳم گهڻا ڏينه

ڪوه ڄاڻان ڪوه ٿيو ماءُ! منهنجي نينه!

١-

جيجان! جوڳ جا، ڪي آڳانجها سور

اوءِ پيهي وئا پاڻ ۾، ڏوري ڏونگر ڏور

ڇڏيا لئي سبحان جي، تن جوڳين ضرور

سي آديسي آرؤر، اورانگهي اڳي وئا.

٢-

تڪيا پسي تن جا، من ۾ ٿيو ماتام

آيل! آديسين ري، اچي نه آرام

اوءِ دونهين وارا دام، ڏيئي وره واٽ ٿيا.

١-

اره جهليو گانجرو، ٿا مٿي کوه کڙين

گهيٽا، ٻڪر چاريو، وريتيون وارين

تاسياريون تڙن تي، سارئو ٿا سانگين

آڌي رات، عنات چئي، تيڻن کي تاڻين

سنت جا رسول جي، پڇيو ٿا پارين

مارو ڏن نه ڏين، عمر جي اوصاف ۾.

٢-

که ڪوڙي، ڊهه، مکڻي، جت ڳاگيون ڳم ڳنڍير

ڀيريو ڀرٽ ڀچٽي، ميڙين منجه ملير

ڍيي، ڍامڻ، ڍڪڻي، ڪانو، ڪرٽو، ڪرير

سڻ، سياڇ، ساڏوهيون، ساريان منجه سرير

تن کي واحد مينهن وسائيا، ٿاهرئا ٿر ڌير

سيد چئي، ساڻيه جي، گهر کٿيرين کير

ثابت رکي سير، پرچي اوءَ پنوهار سين.

٣-

ڪين آڻين، ڪين چاڙهين، ڪين واڻين کٿن

قوت ڪکائون سومرا! پاتائون پٿن

عمر! آهراري جا، سنڀوڻا سٿن

تن جا ڏڌن ڏيل نپائيا، پلاءُ تان نه پڇن

دور دو پيازا اڳهين، اگر ڏونه نه اچن

عادت ناهن اس جي، است آڪوري پين

ڪانا قيد ڪوٺيون، ڏک ۾ ڏيکار تن

شال سدا سک وسن، الاهي! عنات چئي.

٤-

اڇو آب، عنايت چئي، ڍوئو مٿان ڍٽ

نوڻيون نيل الٽيون، ڇاڪ رهائين پٽ

نيجل ڀريا ٽوڀڙا، پاڻي ٿئو پلٽ

وليون چڙهيون وڻن سر، موئن سڳنڌي ڇٽ

تون سونهين سومرين ور! ويٺو مٿي کٽ

جتي ڄلن ڄٽ، سو آنءُ ڏيه ڏاڏاڻو گهران.

١-

گلبدن جون گجريون، ارم اوڍيائون

چوٽا تيل ڦليل سين، واسينگ ويڙهيائون

مشڪ محبت پاڻ ۾، لڱين لايائون

ڪوڏان پوتائون ڪچئان، سيلا سنڌيائون

اهڙيءَ پر، عنات چئي، راڻو رانيائون

سوموٽي ڪين پاهون، جو وڃي ڪاڪ قرارئو.

٢-

لڏن ليمي لام، وٽئو پينگهون پٽ جون

اتان ٿي عنيبر جا اڌمئا عذبان

ڍنگر ڍٽ ڪنڌين تان، اٺا پاڻو اڻ

ڇٽ ڇڳيرن آئئي، ڪاهيائون ڪيڪان

اچئو اجهورن ۾ ٿا ٻهڪن ٻر ٻهاڻ

ڪوٽن تان ڪر کنيائون، ته ڪرنانگن جانڌان

آئي گام گمان، لٿا لوڌيڙن کي.

١-

آئي بوءِ ڀنڀور کي، سرهي منجهان ساٿ

بيٺا بازارين ۾، لائي جت جبات

دران ديوارئين چڙهيو، ٿيون راڻيون ڪن رئات

پنهون آندي پاڻ سين، جهڙيائي جمات

اٺن تان، عنات چئي، لٿي جاڙ جڪات

سندي هوت حمات، ڪيچ پهتو قافلو.

٢-

نڪي رڻڪيان ڪڻڪيا، ڪٺ نه ڪڇيائون

پوندي بار ڀڀڪيا، ٻوٿين ٻڌائون

جود جمازي جهانجهرا، ڪامئين ڪاهيائون

آڌيءَ رات، عنات چئي، ليڙا لانچيائون

ڄل م ڄام ڄٽين جا، پنهون پرانهون

اچين اوراهون، ته جيان جانڪيتان نه مران.

١-

جنهين تڪ تارو، ٿو راجا رسي اتهين

خاصي خلوت خان جي، اتهين اوتارو

سکيو نه سورٺ ور، ننو ناڪارو

انءُ تيلان سر گهران، توکان تمارو

جنٽي سڻي جاجڪ جي، لڳس من موچارو

ڏينهينم سوارو، ته ڏيکاريانءِ ٻئي ڏيه ۾.

١-

اٺو ڍٽ پٽ پارڪر، اٺو سارو سوارو

مينهن، مور نه مٽيو، ونگو ويچارو

اٺا پٽ پراڻ جا، لڪڙي، سامارو

وڌي گاه وڏو ٿئو، تنهن موه ۾ موچارو

وڄڙين وري ڪئو، ڍلي تي ڍارو

ترائي تار ڪئائين، وهيري وارو

ٿڌا وڻ ولهار جا، جت صدر سونهارو

اکڙين آرو، اوڏانهين عنات چئي.

١-

لڳي ڪوسو واءُ، لوڪ مڙوئي لهسيو

اڀن منجهان آئيو، هي هي جو هڳاءُ

طيورن تنواريو، پنهونءَ پڄاڻاءُ

رسيو سور شبان کي، وحوشن وٽاءُ

مروئن موت قبوليو، اپر افسوساءُ

بر پڻ ڪن بُڪاءُ، اڪنڊيا آريءَ لئي گهڻو.

١-

جهڙا پانن پن، تهڙيون سالون مٿن سائيون

عطر ۽ عبير سين، تازا ڪيائون تن

مڙهيا گهڻو مشڪ سين، چوٽا ساڻ چندن

سونهن رپي سون سين، سندا ڪامڻ ڪن

ڪيائين لال، لطيف چئي، وڏا ويس ورن

منجه مرڪيس من، سوڍي سين سڱ ٿيو.

٢-

سون ورنيون سوڍيون، رپي رانديون ڪن

اگر اوطاقن ۾، کٿوريون کٽن

اوتيائون عبير جا، مٿي طاق تڙن

ٻاٽن ٻيلون ٻڌيون، پسيو سونهن سڙن

ٿيا لاهوتي، لطيف چئي، پسڻ لئي پرين

اجهي ٿا اچن، ڪاڪ ڪڪوريا ڪاپڙي.

١-

پنهوارن پاٻوهيو، ڪي وس واهوندن

لٿو سيءُ، لطيف چئي، ٻڌو ڦڻ ڦرن

اوءِ تاڪورين ڪنئري، سرتيون مٿان سسن

عمر! ان اڳوندري، پاسي ڪانڌ ڪتن

پائر ڏنيون پٺيون، ننڍن نور انڀن

کاهڙ کٿيون خاصيون، اوچيون ات اچن
ڪڍيو پيڻ ڪهن، ملير گهرجي مارئي.

٢-

پنهوارن پاٻو هيو، ڪي واهوندن وس

عمر! انهين ڏيه جا، ڏوٿين ڏنم ڏس

وليون وڻ ڦلاريا، للر نڱيو لس

آڻيو وجهن آهرين، سندا ٽوهن طس

ميوا، مڃر، ماکيون، سڀڪا چکن چس

ماڙيءَ وهي مس، ملير ويندي مارئي.

دهشت دم درياه ۾، جت جايون جانارن

نڪو سنڌو سير جو، مپ نه ملاحن

درندا درياه ۾، واڪا ڪيو ورن

سڄا ٻيڙا ٻار ۾، هليا هيٺ وڃن

پرزو پيدا نه ٿئي، تختو منجهان تن

ڪوجو قهر ڪنن ۾، ويا ڪين ورن

اتي اڻ تارن، ساهڙ! سير لنگهاءِ تون.

موٽي منڊاڻن جا، ڀري ڪيائين ڀر

وڄون وسڻ آئيون، ڪوڏان کڻي ڪر

مينهون پاڻ مراديون، ٿڌا چرن ٿر

وڏي اوه آئيون، پٺيءَ لائي ڦر

ساري اچيو سامهيون، ڏين کير سڄر

ساڻ وانڍين ور، پريون پرچڻ جون ڪيون.

سانوڻ مند، شريف چئي، وڄون جنهن ورن

اوءِ انائين اڳريون، جي لوڊيري رهن

جهڙي پڪ پانن جي، تهڙو رتو منجه اکين

جهڙو ماه هلال جو، تهڙي ڀير ڀرن

بَينسر پوتا پيڪ لڙهئين، موهيو من موتين

وڏي سري ان کي، جي لالن تي لٽڪن

آسڻ ٻاسڻ ان جا، پاڪيزا پٿين

ڪنهن سببان سناسي آئيو، آتڻ مٿي ان

سوڌيون شڪارين سين، ظاهر ڪيون جوڳين

سرها شڪاري ٿيا، ته دايون تي درن

تازي ڪاهيائون تڪڙا، وڃن ۽ وهسن

اچي ڪاڪ ڪنڌين ۾، ڍارو ڪيو ڍاٽين

ڪين اڄهي ان کي، ته ڪين ڪامڻ کي ڪهن

جا مومل من منجهن، سا راڻو ريبي هليو.

گجريان ٿي گجئون، تنهن ۾ ڇلين ڇه نه ڪوءِ

مهانئي محمود ڀڙ، جن جو منجه مجلس هوءِ

ڪافر ڪٽئو ڪرماڻيين، جنهن تي هئي دانهياڻي جوءِ

ميم جنهين جي من ۾، هت سنبهي سوءِ

مڱن سوڀ، شريف چئي، اٺوپهر اوءِ

ڪرهل پريان ڪوءِ، اوسانور سگهو سانڍئو.

سر منڊل ۽ سارنگيون، ات هئا ڪماچا ڪئين

جنهن اٿڻ تون آئيو، ات ڪڇيو تان نه ڪنهين

جڳ سڪي ٿو جنهن کي، سئي تند تنهين

جيلانه صلاح هيس، شريف چئي، تيئن ڪيائين سر سنئين

مڪائين مڱڻهار ڏونه نالڪي نئين

اتان آڻجاهس ايلچيا! جئان واٽ وهين

سڀڪا ٿيس سنئين، ڏسندي ئي ڏاتار کي.

١-

شال م سڪين ساڱرا! برڪت ربّ جبّار

جه تو راڄ رهائيا، چوکنڊيءَ چوڌار

مهتا مياڻين ۾، ويٺا ڪن واپار

تو ۾ جهلن جهالارين واريون، پايو هار هزار

رسين تن، رنگريز چئي، اڃيان جي آپار

وهين ويرو تار، سڀر سدائين ساڱرا.

منهن اٺي ماڻهين، سهسين سرهايون

لٿو ڏک ڏرڙ ڀريا تڙ ترايون

اوهن واريون اسريو، رنڀن ٿيون رايون

ڪي سهڙندي ڏڀن سامهيون، ڪي ڌريائين ڌايون

وجهي کير خوش ٿيون، ماٽين ۾ مايون

گيهي هليا گهه کي، پر ڪيون ڀرن ڀايون

پيرو چئي، پٽن ۾، ڪن ولوڙا وايون

جي رکاڻن رنجائيا، تن ولهن واڌايون

ٻايون ۽ دايون، پکي سونهن پانهنجي.

مينهون مينهن سونهن، سونهن مور ملار ۾

وڻ سونهن ولهارين، تڙ ريلي راڄ سونهن

مانڌاڻيون ۽ ماٽيون، ڀريا ڀاڻ سونهن

مکڻ مهمانن کي، ڏينديون ڏڌ سونهن

ٻائن اڳيان ٻانهيون، دايون در سونهن

ڄام چئي، ڄٽين کي، لويون لڪ سونهن

پکا پٽ سونهن، تن ۾ سونهن سپرين.

ڪارون ڪج قريب سين، کهين بار کڻيج

ڪسبُ ڪج معدوم جو، اسم عين پسيج

ماڻهو مڙئي مٽ پسي، ضعيفن ڪرم ڪريج

مٿي دعوت حق جي، هنجن جيئن هليج

نيزي ڪنا نينهن جي، ڪنڌ ۾ ڪڍائيج

بُخاري سريج، سڀوئي سهک ٿئي.

سسئي جي سمجهه سين، جان پروڙيم پاڻ

تان پنهون مون پنڊ هو، وچان هئڙم پاڻ

”ونحن اقربُ اليه من حبل الوريد“ مون ۾ مونهين ساڻ

”وفي انفسڪم افلا تبصرون“ پنهنجو پسنديس پاڻ

”وهو معڪم اينما کنتم“ هرجا توئي ساڻ

بَل اهوئي اهيين، ظاهر باطن ڄاڻ

”اينما تو لوا فئم وجه الله“، سمجه تنهنجو شان

وڃي جنهن گمان، سو سسئي آهي سڀڪو.

پنهل ويو ڙي جيڏيون! ويو زال ڇڏي زر ۾

اٺن رات رڙيون ڪيون، ڀيڄ ڀنيءَ ڀر ۾

پنهون ڏٺائين نه سيج تي، تڏگهورون ڏئي گهر ۾

هئي هئي ڪيو هنبلا ڪري، ٿي دست هڻي در ۾

بيبي خان بلوچ لئي، ٿڪي نا ٿر ۾

اورڻ پيس عجيب لئي، وڃي ڏورڻ ڏونگر ۾

ڪانڌ مليس ڪر ۾، ٿيس باري بخت بنگو چئي.

جيڪا اوبي ان، تنهن کي قدر ناهه ڪپاه جو

ان منهنجي آهي ان کي، جو ڪتي ڪپاهه نه

نڪي سانئر سهر ٻڌي، نڪي ڍنڍين ڪڙڪن ڪن[1]

نڪي سخي سخاوت کؤن رهي، توڻي ڌرتي ڏئي نه ڌن

سوره سوڀ کؤن نه مڙي، توڙي الٽي آنگاس ان

تيتر رهي ڪينڪي، جيتر ڪري گهاءُ ان

چڙهي تنهن تخت تي، قاضي ڪري قضائن

پلنگ پلونگي نه ٺهي، سيچاڻو سائن

آگ نه آيو لوه جنهن، تپي ڪيو تاءُ نه

پسو سرتيون سارنگ جو، جنهن ڪيو تلهر تي تاءُ نه

گنگا ڏي کوسائين هليا، پليا پيءَ مائن

ڇتيون کڻي ڇڳير هليا، ڪلاچي جي ڪن ڏانهن

انهن وهه وٽيون ڀريون، ڪلالن ڪاتن

سبهه ٿي پار ڪڍيا، چوڙيلين چائن[2]

تند چوريندي منگتا، تو ريجهايو رائن

جنهن ڏنو سر نانءُ الله جي، جنهن کي ڪپندي آيو

ڪهڪاءُ نه

ڄاتو ڄام تماچي ڪينڪي، جنهن ڪيو پريندي

سمن سان ساءُ نه

مومل مهمانن کي، تون گهر ويٺي گهاءُ نه

ميهر چيو سهڻيءَ کي، ته ٿي عشق آ ان

ڏسي چٽ چري ٿي، پوءِ گهڙي جهليس گهاءُ نه

مجنون چيو ليليٰ کي، ته ڳنه ندي جو نانءُ نه[3]

هير ۽ رانجهي جي ڪچي ڪندو الله نه

اها بازي، بنگو چئي، کڻي ويٺي کانئن

پوءِ جيڪا اوبي ان، تنهن کي قدر ڪهڙو ڪپاه جو.