|
(2227)
نالو ڙي سهڻي! اڳيان مال جي اٿئي.
نالو=منگهن> مَ+ گهـِـڙ. مال جي= وَهـُـڙي>
وَهه+ ڙي.
مَ گهـِـڙ ڙي سهڻي! اڳيان وَهه (تـِـکَ) اٿئي.
(2228)
نرنان ۾ جاءِ جي، ذات پنهنجو آ.
نرنان= نصير> نه+ سـِـيرَ. جاءِ جي= پؤڙي.
ذات= خوجا> خواجـ*. پنهنجو= خوني.
نه سـيـِـرَ ۾ پئو ڙي، خواجـہ خوني آ.
(2229)
ڪاٺ ڪاٺ کي اڳيان، نرنانءُ اٿئي ڏاڍو، نار
نالي فقير ڙي!
ڪاٺ(جو) = هر> هرهر. ڪاٺ(جي) = چوني>
چونئي. نرنان= خواجـہ(خضر). ڏاڍو= خوني.
نار نالو= سهڻي. فقير= ملنگ> مَ لنگهه.
هر هر چونئي اڳيان خواجـہ اٿئي خوني، سهڻي! (هتان)
مَ لنگهه ڙي.
(2230)
سهڻي، نرنانءُ ڪاٺي ڙي!
نرنانءُ= نصير> نه+ سيرَ. ڪاٺي= پاهوڙي>
پئو+ ڙي.
سهڻي، نه سير پئو ڙي!
(2231)
ڪڙمڪا ٻانهي جا ڙي سهڻي!
ڪـُـڙمڪا= واهڙ. ٻانهي= ناتر> نه+ تـَـر.
واهڙ نه تـَـر ڙي سهڻي!
(2232)
جڏهن ڏٺئي ڪاٺ دريا ِّ ۾، تڏهن هندو نالي تون.
ڪاٺ= لڙهو> لڙهه. هندو نالو= منگهن> مَ+ گهڙ.
جڏهن ڏٺئي لـُـڙ درياءَ ۾، تڏهن مَ گهڙُ تون.
(2233)
اَن جن ۾ نه گهڙ، ذات ڪندينءَ ڙي!
اَن جا= ماپارا> ماه+ پارن. ذات= اوڏ.
ماهه پارن ۾ نه گهڙ، او ڏڪندينءَ ڙي!
(2234)
نه ڪک نارنان، اڳيان سٽ جون ڙي،
متان وجهي مٽيءَ جو، ڪنئي شهر ڙي.
ڪک= تـَـر. نارنان= سهڻي، سـُـٽَ جون= واڳون.
مٽيءَ جو= چـَـڪُ. شهر= ڇـِـني.
نه تـَـر سهڻي، اڳيان واڳون ڙي،
متان وجهي چـَـڪ، ڇڏينئي ڇـِـني ڙي.
سهڻيءَ جو سجاڳ ٿي درياءَ تي وڃڻ
(2235)
ڪاٺي لڳي، ساز وڳا، نارنان جاڳي، ڪپڙي جا ڪاٿي؟
ڪاٺي= لار. ساز= چڙا. نارنان= سهڻي. ڪپڙ جي=
هڙ> ساهڙ.
لارَ لڳي، چـَـڙا وڳا، سهڻي جاڳي، ساهڙ ڪاٿي؟
(2236)
پکي نه ڏٺائين، پر پوکون ڏسندي ويئي.
پکي= گگهه. پوک= ڪـَـتي> ڪـَـتيون.
گگهه (اونداهي) نه ڏٺائين، پر ڪـَـتيون ڏسندي
ويئي.
(2237)
ڪکن ۾ جر جو، ڪونه ڏٺو هو ڪامڻي.
ڪکَ = ڪانهن. جر جو= ڪـَـچو. ڪامڻي= سهڻي.
ڪانهنِ منجهه ڪـَـچو، ڪونه ڏٺو هو سهڻي.
(2238)
گاهؤن گاهه ڏٺائين ڪين، ڪاريگر جا ڏسي ٻنيءَ
جا ٿيس.
گاهه= ڪـَـچو. گاهه= پڪو. ڪاريگر جا= چـِـٽ.
ٻنيءَ جي= پڪ (مـِـٽي).
ڪـَـچو پڪو ڏٺائين ڪين، چـِـٽ ڏسي پـَـڪ ٿيس.
(2239)
ڪاريگر جو هوس، پر ڪاسبڪي ڪار نه کنيائين.
ڪاريگر جو= چـِـٽ. ڪاسبڪي ڪار= ٺوڪڻ.
چـِـٽ ته گهڻوئي هوس، پر ٺوڪي نه کنيائين.
(2240)
نالو رن رکيو، شهر نه نيائين پاڻ سان.
نالو= جوڌو> جو+ ڌوئي. شهر= سوئي> سو+ ئي.
جو ڌوئي رَن رکيو، سو نه نيائين پاڻ سان.
(2241)
رڇ ريءَ دلبر، مون کي ڪين مرض.
رڇ= دلو> دلي. مرض= مـَـلـِـي> مـِـلي.
دِلي ريءَ دلبر، مون کي ڪين مـِـلي.
(2242)
جر جا ڏسي نه بيهه، ڪاٺ ته نانوَن کي ملون.
جر جا= بحر. ڪاٺ= تـَـر. نانو= محب.
بحر ڏسي نه بيهه، تر ته محبن کي ملون.
(2243)
جر جا ڏسي نه بيهه، توکي جر جا جهليندا ڪين.
جر جا= ڪـُـنَ. جر جا= جهولَ.
ڪـُـن ڏسي نه بيهه، توکي جهول جهليندا ڪين.
(2244)
پوک ۾ گهڙين ٿي، تڏهن کاڄ وکر نرنانءُ نه اٿئي.
پوک= تار. کاڄ(جي) = تـَـڙ> ٿـَـڙ. وکر= ڪـَـڻِ.
نرنانءُ= لائق.
تار ۾ گهڙين ٿي، تڏهن ٿڙڪڻ لائق نه اٿئي.
(2245)
کڻ رڇ، پئو وڻ ۾، ڳهه تان ڪيم وسار،
نار نالي نر جي، سـِـير لنگهنديئن پار.
رَڇ= گهڙو. وڻ= ساتار> تار. ڳهه= والي.
نار نالو= حرمت. نر نالو= حبيب.
کڻ گهڙو پئو تار ۾، والي تان ڪيم وسار،
حرمت ساڻ حبيب جي، سير لنگهنديئن پار.
(2246)
رڇ پئو پوک ۾، تنهنجو ڳهه وڙ ٿيندو.
رڇ = تـَـسري> تان+ سـِـري. پوک= تار. ڳهه= والي.
تان سري پئو تار ۾، تنهنجو والي وڙ ٿيندو.
سهڻيءَ جو ڪچو گهڙو کڻي درياءَ ۾ گهڙڻ
(2247)
نالي کنئي، تڏهن نالو درياءَ ۾.
نالو= سڪندر> سڪ+ اندر. نالو= ساڌو> سا+ ڌو.
سڪ اندر (جي) کنئي، سا ڌُو درياءَ ۾.
(2248)
عورت گاهه ڏسي، جر کان شهر جي ٿي ڪين.
عورت= سهڻي. گاهه= سيءُ. جر= درياءَ. شهر=
هٽڙي> هٽي.
سهڻي سيءُ ڏسي، درياءَ کان هٽي مور ڪين.
(2249)
ڪپڙي رڇن ۾، عورت لوهه جي ٿي.
ڪپڙو= ڪارو> ڪارن. رڇ= ڪـُـنو> ڪـُـنن.
لوهه جي= ڪـَـهي> ڪاهي. عورت= سهڻي.
ڪارن ڪـُـنن ۾، سهڻي ڪاهي پئي.
(2250)
نالي واري لوهه جي، نار جنگ جي کٽيءَ واري ۾.
نالو= ساهڙ. لوهه جي= سانگ> سانگي. نار= سهڻي.
جنگ جي= ڪاهه> ڪاهيو. کٽيءَ(جي) = ڪـُـنِ.
ساهڙ جي سانگي، سهڻيءَ ڪاهيو ڪـُـن ۾.
(2251)
جر جو ڏسيو، شهر جي ٿئي ڪانه،ساز جا ڪندي ويئي.
جر جو=مهراڻ. شهر جي= هٽي. ساز جا= ڌان ڌان.
مهراڻ ڏسيو هٽي ڪانه، ڌان ڌان ڪندي ويئي.
(2252)
کاڄ کنيو نرنانءُ ڏي، مال جا ڪندي وئي.
کاڄ= وَهُ. نرنانءُ= ميهار. مال جا= ڦر.
وَهه کنيو ميهار ڏي، ڦرڪندي وئي.
(2253)
نار گهڙي نار ۾، زناني ڪندي ويئي.
نار= سهڻي. نار= سير. زناني= مـِـهرَ> ميهر.
سهڻي گهڙي سير ۾، ميهر ڪندي ويئي.
(2254)
عورت رڇ ڪاٺ ۾، مرونءَ جون ڪندي ويئي.
عورت= سهڻي. رڇ= گهڙي. ڪاٺ(جي) = سير.
مرونءَ جون= ڪيهون.
سهڻي گهڙي سير ۾، ڪيهوُن ڪندي ويئي.
(2255)
جا درياءَ ۾ گهڙندي، سا ليکي جا نه ڪندي،
عورت نرنانءَ لاءِ، وڃي ڪپڙ جا ڪندي.
درياءَ جي= سير. ليکي جا= ڏهاڪا> ڏڪندي.
عورت= سهڻي. نرنان= ميهار. ڪپڙ جو= ڦڙڪو.
جا سير ۾ گهڙندي، سا نه ڏڪندي،
سهڻي ميهار لاءِ، وڃي ڦرڪندي.
(2256)
جيڪا قرآن ۾ گهڙندي، سا مڇي جا کـِـيندي.
قرآن(جا) = سيپارا> سيءُ+ پارن. مڇيءَ جا= ڦٿڪارا.
جيڪا سيءُ پارن ۾ گهڙندي، سا ڦٿڪارا کـِـيندي.
(2257)
ڪپڙي مال پوک جي، تڏهن ڪا رڇ جي نه ڏسي.
ڪپڙي(جي) = بوندي> بوند. مال(جو) = وِره>
برهه. پوک جي= لائي. رڇ= گهـَـڙي.
بوند برهه لائي، تڏهن ڪا گهڙي ته ڏسي.
سهڻيءَ ۽ ڇـُـٽي پير جي گفتگو
(2258)
جت عضون ۽ ڪاٺن، تون ڪيئن ذات ڙي!
عضوو= تارُون> تارُو. ڪاٺ(جا) = ڏَڪ. ذات=
لنگها> لنگهين.
جت تارُو ڏَڪن (اُتان) تون ڪيئن لنگهين ڙي!
(2259)
نر نالي ۾ آهي، سا نر نالي نـِـئي.
نر نالو= سڪندر> سـِـڪ+ اَندر. نر نالو= ساٿي>
سا+ ٿي.
سـِـڪ اندر ۾ آهي، سا ٿي نـِـئي.
(2260)
نالا ڀڃ فقير! ڏي ذات متيون مئيءَ کي،
جيئڏ نرنان جي ڪامڻي، ور سان تان نه ٿئي.
نالا=محب> مَ+ حـُـب. ذات= ڏيپار> ڏي+ پار.
جيئڏ= رتي. نرنانءُ= ميهار. وَرُ = ڏَمُ.
مَ حـُـب ڀڃ فقير! ڏي پارَ مئيءَ کي،
رَتي دل ميهار سان، ڏم سان تان نه ٿئي.
(2261)
اِتئون فقير، متان ڪاٺ هڻئي رڇ ۾.
فقير= ملنگ> مَ لنگهه. ڪاٺ= اوڀارو> اوڀاري رڇ =
ڪـُـنو> ڪـُـن
اِتئون مَ لنگهه، متان اوڀاري هڻئي ڪـُـن ۾.
(2262)
لوهه وٺيو پئي آءُ، متان نه پئين وڻ ۾.
لوهه(جو) = ڪـَـپُ. وڻ= ساتار> تار.
ڪـَـپ وٺيو پئي آءُ، متان نه پئين تار ۾.
(2263)
نالي نر کپايا، تون پوک ڙي!
نالو= درياءَ خان. پوک= ڇانهين> ڇا آهين.
درياءَ خانَ کپايا، تون ڇا آهين ڙي!
(2264)
نرنان فقير ڪاٺ جو، پر نارنان ان جي ئي ڪين.
نرنان= ڇٽو> ڇـُـٽي. فقير= پير. ڪاٺ جو=
ڇينڀو> ڇينڀيو. نارنان= سهڻي. ان جي= مـُـوڙي.
> مـُـڙي.
ڇـُـٽي پير (گهڻئي) ڇينڀيو، پر سهڻي مـُـڙي ئي
ڪين.
دلو ڀڄڻ ۽ سهڻيءَ جو ٻڏڻ
(2265)
جڏهن هن جو ڪاٺ ٿيو، تڏهن مرض ٿي ويئي.
ڪاٺ(جو) = ڦيٿو> ڦـِـٿو. مرض= هڏڪي>
هيءَ+ ڏڪي.
جڏهن هن جو ڦـِـٿو (ڀـُـريو)، تڏهن هيءَ ڏڪي ويئي.
(2266)
اکر منجهه اَچيو مڇيءَ جا کائي، پنهنجا کڻيو نرنان
ڏي وڃي.
اکر= سين> سير. مڇيءَ جا= ڦٿڪا. پنهنجا= ڪرَ.
نرنان= ميهار.
سير ۾ اچيو ڦٿڪا کائي،پر ڪرَ کڻيو پئي ميهار ڏي
وڃي.
(2267)
کوريءَ جو مون کنيو، بٺيءَ جو نه هوس،
تنور جو جڏهن پيوس، تڏهن آويءَ وارو نه رهيو.
کوريءَ جو= ڀيلو. بـَـٺيءَ جو= تؤ. تنور جو=
ڇنڊو(تنور تپڻ جي آزمائش لاءِ هنيل ڇنڊو).
آويءَ جو= دِلو.
ڀيلو مون کنيو، تؤ نه (آيو) هوس،
ڇنڊو جڏهن پيوس، تڏهن دِلوئي نه رهيو.
(2268)
مڇيءَ جو ته منهنجو هو، جر جو ته منهنجو نه.
مڇيءَ جو= چـِـٽو. جـَـر جو= ڪـَـچو.
چـِـٽو ته منهنجو هو، ڪـَـچو ته منهنجو نه.
(2269)
مٽيءَ جن ڀلايس، نه ته جر جيءَ ۾ ڪيئن گاهه ڙِي!
مٽيءَ جو= مارنگ> مان+ رنگن. جر جي= تارَ.
گاهه= پواڙي> پوان+ ڙي.
مان رنگن ڀلايس، نه ته تار ۾ ڪيئن پوان ڙِي!
(2270)
نالي مون نه کنيو، مون ليکي نالو ڙِي!
نالو= ٺاڪـُـو> ٺوڪي. نالو= رَتو.
ٺوڪي مون کنيو، مون ليکي رَتو ڙي!
(2271)
ڏينهن ڪيس چري، نه ته وڻ ڦر نيان ها پاڻ سان.
ڏينهن= چـِـٽو> چـِـٽن. وڻ ڦر= پڪو.
چـِـٽن ڪيس چري، نه ته پڪو نيان ها پاڻ سان.
(2272)
مـِـرون ڀلايو مون، نه ته وڻ جو کڻان ها پاڻ سان.
مـِـرُون= چيٽو> چـِـٽ. وڻ جو= پڪو.
چـِـٽن ڀلايو مون، نه ته پڪو کڻان ها پاڻ سان.
(2273)
ڏينهنِ ماري هياس، تڏهن گاهه ڏٺو هئم ڪونه ڪو.
ڏينهن= چـِـٽا> چـِـٽَ. گاهه= ڪـَـچو.
چـِـٽن ماري هياس، تڏهن ڪـَـچو ڏٺو هئم ڪونه ڪو.
(2274)
هو ته پکي وڻ جو، پر نرنان کڻي گاهه ڪيو.
پکي= چـِـٽيل. وڻ جو= پڪو. نرنان= ڪرم.
گاهه= ڪـَـچو.
هو ته چـِـٽيل پڪو، پر ڪرم کڻي ڪـَـچو ڪيو.
(2275)
وڻ منهنجي مٿي ۾، ڪهڙو ڏوهه ڪاسبي!
وڻ= ڪـَـچو. مٿو= ڪـَـرَم. ڪاسبي= ڪنڀار.
ڪـَـچو منهنجي ڪرم ۾، ڪهڙو ڏوهه ڪنڀار!
(2276)
نالي تي جلد پهچان ها، پر گاهه مٽيءَ جي
ڪري وڌي.
نالو= عثمان> سـَـمن. گاهه= ڪـَـچو. مٽيءَ
جي=ڪچائي
سـَـمن تي جلد پهچان ها،پر ڪچي ڪچائي ڪري وڌي.
(2277)
نالو ڏسان ڪانه، جنهن تي نالو کڻان.
نالو= صادق> سا+ دِڪَ. (دِڪي). نالو=
آدم> دم.
سا دِڪَ ڏسان ڪانه، جنهن تي دم کڻان.
(2278)
مال جي مون وٽ ناهه، جو عضوي جي وڃان.
مال جي= کـَـلي. عضوو= تـَـري.
کـَـلي مون وٽ ناهه، جو تـَـري وڃان.
(2279)
جڏهن مال جن ۾ هياس، تڏهن نرنان ڏٺم ڪينڪي.
مال جون= سـِـيرون> سيرن. نرنانءُ= بچو> بچاءُ.
جڏهن سـِـيرن ۾ هياس، تڏهن بچاءُ ڏٺم ڪينڪي.
(2280)
ڪاٺن منجهه هياس، تڏهن مـِـرون ڀانيم ڪونه.
ڪاٺ جو= سيروُن> سـِـيرُن. مـِـرون= ڀولو.
سـِـيرُن منجهه هياس، تڏهن ڀولو ڀانيم ڪونه.
(2281)
پکي ڪئي مون سان، نه ته کاڄن ڪير پوي.
پکي= ميهر. کاڄ= سـِـيرو> سـِـيرُن.
ميهر ڪئي مون سان، نه ته سـِـيرن ڪير پوي!
(2282)
اٿم مرض نرنان، نه ته جرجو ڪيو جر جن ۾.
مرض= عشق. نرنان= سچو. جر جو= لڙهو> لڙهي.
جر جون= لهريون.
اٿم عشق سچو، نه ته لڙهي ڪير لهرين ۾.
(2283)
جيتن جهڙي آءٌ نه هياس.
جيت= تاروئڙا.
تارُوئڙن جهڙي آءٌ نه هياس.
(2284)
پکيءَ جو ڪري حاڪم جو ڪرين ها، ته تنهنجو
شهر ڪئين ذات ٿئي؟
پکي جو= ٺونگو. حاڪم جو= ٺيڪ. شهر=
پڪو. ذات= پـُـسيا> پـُـسي.
ٺـُـونگو هڻي ٺيڪ ڪرين ها ته تنهنجو پڪو ڪيئن
پـُـسي؟
(2285)
نرنان ڏٺو هـُـيئي، تڏهن ڌڪ جو کڻين ها.
نرنانءُ= رَتو. ڌڪ جو= واڄو> وڄائي.
رَتو ڏٺو هـُـيئي، تڏهن وڄائي کڻي ها.
(2286)
وڻ وڻ جا پون، پوءِ گاهه ڇو کنيئي؟
وڻ جا= پڪا. وڻ جون= پـُـسيون> پـُـسيو.
گاهه= ڪـَـچو.
پڪا پـُـسيو پون، پوءِ ڪـَـچو ڇو کنئي؟
(2287)
لوهه جو ڏٺو هيئي ته کڻي عضوو ڪرين ها.
لوهه جو= وَٽ(تورو). عضوو= پاسو.
وَٽُ ڏٺو هيئي ته کڻي پاسو ڪرين ها.
(2288)
لوهه جا ڏٺئي جر جي ۾، تڏهن وڻ جا ڪرين ها!
لوهه جا= مارا. جر جو= درياءَ. وڻ جا= ٽارا.
مارا ڏٺئي درياءَ ۾، تڏهن ٽارا ڪرين ها!
(2289)
ڏٺئي ڪاٺ درياءَ ۾، تڏهن هندڪي وڃ ڙِي!
ڪاٺ(جو) = مارو. هندڪي= هـَـٽي.
ڏٺئي مارو درياءَ ۾، تڏهن هٽي وڃ ڙي!
(2290)
نالي ۾ ذات ڏٺيِّ، تڏهن وهٽ جا ڪرين ها.
نالو= مهراڻ. ذات= مـَـستوئي> مستي.
وهٽ جي= ٺاپر.
مهراڻ ۾ مـَـستي ڏٺئي، تڏهن ٺاپر ڪرين ها.
(2291)
ذات ڏٺئي درياءَ ۾، ته مال جي ڪرين ها.
ذات= ڪـَـسـَـر. مال جي= ٿانهر.
ڪسر ڏٺئي درياءَ ۾، ته ٿانهر ڪرين ها.
(2292)
عورت ڪري سڏ، ٿي رڇن ۾ قابو.
عورت= سهڻي. رڇ= ڪـُـنو> ڪـُـنن.
سهڻي ڪري سڏ، ٿي ڪـُـنن ۾ قابو.
(2293)
مان پئي وڏيون ڌڻ جون ڪيون، موٽ نرنانءُ! مان
ڪک جي.
ڌڻ جون= ڪانگون (تنوارون). نرنانءُ= ميهار.
ڪکن جي= مـُـئي.
مان پئي وڏيون ڪانگون ڪيون، موٽ ميهار، مان
مـُـئي.
(2294)
اي پکي، اَڃان ٿو راند جو ڪرين!
پکي= ميهر. راند جو= داءُ> سوداءُ.
اي ميهر، اَڃان ٿو سوداءُ ڪرين!
(2295)
اي نرنانءَ! ڪپڙي جو نه، رڇن ۾ پوءِ.
نرنانءُ= ميهر. ڪپڙي جو= ڏَرُ. رڇ= گهڙِي.
اي ميهر! ڏر نه، گهڙِي پؤ.
(2296)
پنهنجن تي چڙهي ٿي نرنانءُ ڏسي.
پنهنجا= ٻيٽا> ٻيٽ. نرنان= ميهار.
ٻيٽن تي چڙهي ٿي ميهار ڏسي.
(2297)
پـُـٽـَـن ۾ پيئي، تڏهن ٿي ڳنڍ کي سڏ ڪري.
پـُـٽَ = ٻيٽا> ٻيٽن. ڳنڍ= هـَـڙَ> ساهڙ.
ٻيٽن ۾ پيئي، تڏهن ٿي ساهڙ کي سڏ ڪري.
(2298)
ڀلو ڙي ميهار! پوک گهڙندي ڪا رڇ ۾.
پوک= مـُـورِي> مون+ ري. رڇ. ڪاسي>
ڪا+ سـِـيءُ.
ڀلو ڙي ميهار! مون ريءَ گهڙندي ڪا سيءَ ۾.
(2299)
جڏهن وڻ هياس، تڏهن مرض هئڙم ڪونه ڪو،
جڏهن هندڪي ۾ پياس، تڏهن جر جن ماري آهيان.
وڻ= ٻائر> ٻار. مرض= سـُـور. هندڪي= وَهي.
جر جا= غوطا> غوطن.
جڏهن ٻارُ هياس، تڏهن سور هئڙم ڪونه ڪو،
جڏهن وهيءَ ۾ پياس، تڏهن غوطن ماري آهيان.
(2300)
پنڌ جي ذات ٿي، تڙ مال جي آهيان.
پنڌ جي= ساڻي. ذات= سردار. تڙ= وِيئري>
ويرن. مال جي= وڪوڙي.
ساڻي ٿي سردار، وِيرن وڪوڙي آهيان.
(2301)
اي الله! ڏي پوک جي، ڪر ڪاٺ جي ته نار نالي ٿيان.
پوک جي=هـَـٿي. ڪاٺ جي= ڪنڌي. نارنالو=
حليمان> هلي+ مان.
اي الله! ڏي هـَـٿي، ڪر ڪنڌيءَ ته هلي مان وڃان.
(2302)
ذات نر نالا مرض نالا تون.
ذات= پاتا. نرنالو= رَمون. مرض= ڪـَـڍَ.
نالو= ڪريم.
پاتار مؤن ڪڍ ڪريم تون.
(2303)
پـُـٽن تي پير ڌري، ٿي ڪامڻ سڏ ڪري،
الله اهو ڏينهن ڪري ته ڳالهايان ڳنڍ سان.
پـُـٽ= ٻيٽو> ٻيٽن. ڪامڻ= سهڻي. ڳنڍ=
هڙ> ساهڙ.
ٻيٽن تي پير ڌري، ٿي سهڻي سڏ ڪري،
الله اهو ڏينهن ڪري ته ڳالهايان ساهڙ سان.
(2304)
ڪاٺ ڪاٺن تي ذات ڇڏيم، تنهن کان پوءِ آءٌ
مال جي.
ڪاٺ= ٻاريو> ٻر. ڪاٺ= ٻائو> ٻانهن.
ذات= زؤنر> زور. مال جي= لـُـڙهي.
ٻـَـر ٻانهنُ ڇڏيو، تنهن کان پوءِ آءٌ لڙهي.
(2305)
جرجن ڪئي پچار، اڄ ڪا کائون نار.
جر جون= مڇيون. نار= سهڻي.
مڇين ڪئي پچار، اڄ ڪا کائون سهڻي.
(2306)
سهڻيءَ کي ٻه ٽـِـٽَ هجن ته ٻڏيئي ڪا نه ها.
ٻه ٽـِـٽَ = هڪ’ڊُون‘، ٻيو’ڊِين‘> ڊُونڊِي(ٻيڙي).
سهڻيءَ کي ڊونڊي هجي ته ٻڏيئي ڪا نه ها.
(2307)
جڏهن ذات ٿي آيس، تڏهن جر به لوهه جو ٿيو.
ذات= کٽي. جر= تانگهو. لوهه جي= تار.
جڏهن کـُـٽي آيس، تڏهن تانگهو به تار ٿيو.
(2308)
جـَـرجن منجهه جـُـڙي ڪا ويچاري ذات واري.
جر جون= لهريون. ذات= ڪنڀار> ڪنڀاري.
لهرين منجهه لـُـڙهي، ڪا ويچاري ڪنڀاري.
(2309)
ويچاريءَ ويو مرض، مال جي ڪندي درياءَ ۾.
مرض= ساهه. مال جي= دڪ دڪ.
ويچاريءَ ويو ساهه، دڪ دڪ ڪندي درياءَ ۾.
(2310)
عورت نالي مرد جي ڪپڙي جي.
عورت= سـُـهڻي. مرد= ميهار. ڪپڙو= ٻـُـڏو> ٻـُـڏي.
سهڻي، نالي ميهار جي ٻـُـڏي.
(2311)
ٿـُـلهي، متاري، جهرڪي.
ٿـُـلهي= سهڻي. متاري= وَهـُـه. جهرڪي= ٻوڙي.
سهڻي وَهـُـه ٻوڙي.
(2312)
جتي رات هئي، اتي نالا نام کڻي ويا.
رات= لـُـڙهي. نالو= ڪـَـڙڪيو> ڪـَـڙڪي.
نام= ڪـُـن.
جتي لـُـڙهي، اتي ڪڙڪي ڪـُـن کڻي ويا.
(2313)
جتي هئي ڪپڙي جي، اتي عورت راند کڻي ويئي.
ڪپڙي جي= ٻـُـڏي. عورت= لـَـهر. راند= لوڏَ
> لوڏي.
جتي هئي ٻڏي، اتي لهر لوڏي کڻي ويئي.
(2314)
نالو نالي ناهه، تڏهن زحمت راند کنيو وڃي.
نالو= هيمن> هيءُ+ من. نالو= تارو> تارُو.
زحمت= لـَـهـَـرِ(عورتون لـَـهـَـر ڪنديون آهن
يعني جهـُـولڻ) راند= لوڏَ> لوڏَيون.
هيءُ مـَـنُ تارُو ناهه، تڏهن لهر لوڏيو کنيو وڃي.
(2315)
هيءَ مـُـٺي جيت هئي، پر ڪنهن مرض ماري وڌي.
جيت= تارُو. مرض= لـَـهـَـرُ.
هيءَ مـُـٺي تارُو هئي، پر ڪنهن لـَـهـَـرَ ماري
وڌي.
(2316)
جيت مان نه هياس، ڪاٺ مون سان ڪئي.
جيت= تارُوئڙو. ڪاٺ(جو) = ڪارب> ڪا+ رب.
تارُوئڙي مان نه هياس، ڪا رب مون سان ڪئي.
(2317)
کاڄ ماري سهڻي، عضوي ڪيئن لڳي!
کاڄ= سـِـيرو> سـِـيرن. عضوو= ڪنڌ> ڪنڌي.
سـِـيرن ماري سهڻي، ڪنڌيءَ ڪيئن لڳي!
(2318)
ڪاٺ لنگهي سهڻي، وڃي ڪکن نالي ٿي.
ڪاٺ(جي) = ٻيلنگهه> ٻئي+ لنگهه. ڪکن جي=
مـُـئي. نالو= سـُـرهي.
ٻئي لنگهه لنگهي سهڻي وڃي مـُـئي سـُـرهي ٿي.
(2319)
پکيءَ جو جر جي کان ته تو ڇو ٻوڙي؟
پکيءَ جو= پـُـڇ. جر جو= دررياءُ. پکي= ٻوڙي.
پـُـڇ درياءَ کان، ته تو ڇو (سهڻي) ٻوڙي؟
(2320)
پکي پاڻ خدا، ڪهڙو ڏوهه رڇن کي!
پکي= ٻوڙي. رڇ= ڪـُـنو> ڪـُـنـَـن.
ٻوڙي پاڻ خدا، ڪهڙو ڏوهه ڪـُـنـَـن کي!
(2321)
پکي پاڻ خدا، ڏي ڏوهه رڇن کي.
پکي= رَنجڪي> رنج ڪيئي. رڇ= اَبن.
رنج ڪيئي پاڻ خدا، ڏئين ڏوهه آيـَـن کي.
ميهار جو سهڻيءَ سان گڏ ٻڏڻ
(2322)
کاڄن ۾ سهڻيءَ جو، پکي نيٺ مئو.
کاڄ= ســيرو> سـِـيرُن. پکي= ميهر.
سـِـيرُن ۾ سهڻيءَ جو، ميهر نيٺ مـُـئو.
(2323)
جر جو اوزار نه، سڄڻ ته چنڊ جو ڙي!
جر جو= ترڻ> تري. اوزار= رَندو> نڪرندو.
چنڊ جو= ڏٺو.
تري (ڪنهن) نه نڪرندو ڏٺو ڙي!
----- |
