|
ٽيون داستان
ڪنهن جنهن گهيڙ گهڙي، جئن اؤتڙان تڙ ٿِئوس،
سالم وتي سهڻي، ڪُنن ڪين ڪيوس،
اُهس اکڙين ۾ پريان جو پيوس،
حقان حق ٿيوس، هئي طالب حق جي.
III
Sayid.
The sloping bank, whence Suhini sought the
water's way,
Gave not good entrance; yet proved good to her
who went
In safety where the whirlpools harmed her not at
all,
While love of her beloved shone within her eyes.
Of right her rights she won who went in search
of them.
هئي طالب حق جي ڌوڏي لاڪون توڙ،
نه ملاح، نه مَڪُڙي، نه ڪو ٻڌئين نوڙ،
پاڻي پنيءَ ٻوڙ، سهڻي لنگهي سير جو.
She sought, e'en beauty's self, her rights till
fate's sad end.
She had no help of sailor nor of boat; nor rope
She tied, but crossed the current on an earthen
jar
Whereon she sate with water reaching to the calf
full high.
ساري سک سبق، شريعت سندو سهڻي،
طريقتان تکو وهي حقيقت جو حق،
معرفت مرڪ، اصِلِ عاشقن کي.
Learn well the lesson, Suhini, of the hidden
Law,
How by the mystic way the Truth of Justice
speeds.
True knowledge is in sooth the joy to them who
love.
Her eager spirit daily Dam would seek to quell
With constant chiding. Yet amidst the torrent's
flow
She turned not shorewards, keeping true her
promise made.
جهول نه جهلي سهڻي، سائر سٽ سندياس،
جنهن ڄائي اهڙي عاجزه، سا مَرُ مَرڪي ماس،
پسين جي پئاس، ته جيڪر عشق آڻئين.
No flood of waters might hold Suhini back. For
her
An ocean's crossing was no weightier than a step
that's ta'en.
Well may that mother smile who bore to life a
girl
So sadly fated, saying: 'Suhini, if thou seest
Love's longing, surely thou wilt bring that love
to thee.'
ٻانڌي جي ٻيلي ٿئين ته حال ڳرهيان هيءُ،
سَگهو ساعت نه جِندڙو، جر ري مُنهنجو جيءُ،
ساوڻ سيارو ڀانيان وَهِ پريان جي وِيءُ،
پار جن جو پيءُ، وڃڻ واجب تن تي.
Suhini.
O log that floatest, be my friend, and I'll
unfold
My inmost thoughts, e'en how without there water
be
The rainy Sanwan like dry winter I would count;
And hold Beloved's river but as meadow-land.
For it is right that they should corss the water
flood,
If those they love are standing on the farther
shore.
واهڙ وهين مَ شال سڪي ٻيلاٽيون ٿئين!
پسان تنهنجي پيٽ ۾ لاڻا، لوت ليار،
جنهن تو سڀ ڄمار، آسائتيون ٻوڙيون.
O channel, would thou flowed not, with the land
between
The runnels dried to firmness. In thy bed I'd
see
The saltwort flourish and the lut and liar grow
Yea! In the bed of thee who all thy life hast
drowned
The women who have hopped to reach thy farther
bank.
چوٿون داستان
اديون سڀ اندام منهنجا چڙن چوريا،
لارُن جا لنؤ لائي سا ڪيئن اَڇيان عام،
لڳيس جنهن جي لام، سو دوست دلاسا مُنجي.
IV
O sisters! How the tinkling bell
Has set my limbs to sprightly dance.
To stranger-folk how may I tell
The love that doth my heart entrance?
With arrow that hath pierced my heart
My herdsman lover sends me joy.
The bells that make my senses start
In gladness do my soul employ.
کڙڪن خوش ڪياس، محبتي ميهار جي،
پسڻ ڪارڻ پرين جي آڌي ٿي اُٿياس،
ستي جاڳياس، سانڀر سپرين جي.
At midnight's hour I did uprise
That I might my beloved see.
I slept, but shook sleep from mine eyes
When the bell tinklings came to me.
جياريس سنڀار، ڪوه ڪريندم گڏجي؟
ويروتار وجود ۾ پرين جي پچار،
سي سڄڻ هئن نه ڌار، جي هِينئَڙي ۾ حَلَ ٿيا.
My quickened pulses livelier beat
As on his memory mind did rest.
'How will he treat me when we meet?'
So sought the heart within my breast.
My thoughts are always with my love
While life still holds me: and may they
Whose molten hearts in mine do move
Be sundered from me ne'er away.
هن ڀر سُيمَ هوءِ، ستي سنڀارن جي،
چت چڙن چوريو، ذوق ٿيڙم جوءِ،
محبتي ميهار جي بالله پيم بوءِ،
وڃي روبروءِ، ديکيان دوست ميهار کي.
By Allah's favour came to me
Beloved's fragrance in this place.
Lo! I will go that I may see
The much loved herdsman face to face.
هن ڀر سُيم هاڪ، ستي سنڀارن جي،
محبتي ميهار جي چڙن چوريم چاڪ،
اُنهن جي اوطاق، وڃڻ واجب مون پيو.
I slept and heard the sounds of bells
That tinkled on the farther strand.
They moved my heart. Delight now dwells
Within me for this gladsome land.
ٻيلي پار ٻُرِي، مون کي چڙن چوريو
محبتي ميهار جي ستي شاخ چري
مٿي جهوڪ جهري، پونديس پاريچن جي.
I slept and heard the sound of bells
Vibrating on the father shore.
My heart the herdsman's message tells
And sets my nerves a-tingle more.
مَري تان مَ مهارَ، وٿاڻ وِلهو مَ ٿئي،
وڇن جي وڇار جو شل ونگو ٿئي مَ وار!
ساهَڙُ مون سينگار، ماڻهن ليکي مِهڻو.
Oh! It is right that I should go
Where my beloved rests his head.
That herdsman die? Ah, no! Ah, no!
Nor empty be his cattle stead.
Young buffaloes he guardeth, oh!
May harm reach hot one hair of his.
He is mine ornament, although
Men may revile with calumnies.
پنجون داستان
سانده سڀ درياه، پري ڪنڌي پار جي،
ڇڪي ڇوليءَ ۾ گهڙي جتي جيءُ وِڻاهَ،
پسيو ڏوه ڏڪي هِنيون، آر مٿي اَرواح،
جي توهُ ٿئي تو ڏانهن، ته وير وهيڻو ناه ڪِي.
V
Sayid.
All, all is water and the distant bank afar.
With love's deep thrill did Suhini risk her life
To enter in. Her heart had cognizance of sin
To set her trembling there amidst the watery
waste.
If mercy meet thee, eddies matter not at all.
گهڙيا سي چڙهيا، ايهين اَٿيئي،
مئي متي مهراڻ ۾ پَو ٽپو ڏيئي،
ته ميهار مليئي، سنڀوڙو سيڻاه سين.
Have others entered and have won their way
across?
So wilt thou likewise. Leap within the raging
flood;
Prepare thy goatskin that the herdsman thou
mayst meet.'
جيڏانهن چِت چاهُ گهڻو، آر به اوڏانهين،
وڃي وَه واڪا ڪئو تکو تيڏانهين،
ميهار ملائين، لهرن منجهه لطيف چوي.
Where will and heart surge, currents run in
strict accord
And pour by swiftly in a roaring rushing stream.
'O mayst thou compass midst the waves that
herdsman's tryst.'
Thus hath Latif the Poet spoken in his verse.
پليان پليو نه رهي نِرتون نينهن نبار،
گِهڙان گهورئو جِندڙو اُٿل مان اوپار،
جنهين من ميهار، هلڻ تنهين حق ٿيو.
Suhini.
'I try to check the noble urgings of my love
But stay they will not. Sacrificing then my life
I'll enter and I'll make the passage of the
flood.
Whose thoughts are on the herdsman they are
right to go.'
ته ڪر ڪيئن سُئي، جي سِير نه گهڙي سهڻي،
هت حياتي ڏينهڙا ڪر هڏهن تان نه هئي،
چڪي تنهن چري ڪئي، جو ڏنس اُن ڏُهي،
سهڻيءَ کي، سيد چوي، وِڌو قُرب ڪُهي،
هوئهين هوند مئي، پر ٻڏيءَ جا ٻيڻا ٿيا.
Sayid.
Could fame of Suhini e'er been heard, if in the
stream
She had not entered? Here perchance but short
her span
Of days had been. The herdsman milked the the
buffalo
And with the sip of milk he gave her made her
fey.
Love, thus the Sahid says, undid her utterly.
Death was her mankind's fate. But she who
drowned in death
Did by her drowning win a twofold recompense.
جاهڙ اندر جيءَ، ساهڙ ڏني ساه کي،
ساهڙ ڇڙي نه ساهه جي، ساهڙ ساهڙ سينءَ،
ساهڙ ميڙ سميع، ساهڙ ڇُڙي ساهجي.
Suhini
'There looms the whirlpool. Here stand I. The
wrath of Dam,
My husband, can I suffer? Who would place her
foot
Upon the waters did not Heaven decree the act?
At time of early morning dawn my weird I dree.
Sahir bound the knot that binds my life to me.
May not that knot of Sahir's that is life be
loosed.
O God who Hearest, make me Sahir meet, that then
The knot of life may in fulfillment loosened
be.'
ڇهون داستان
اَلست اَرواحن کي جڏهن اَمر ڪيو اَحَدَ،
هو منِ ڪاڍو ميهار ڏي سهڻيءَ سڪڻ سڌ،
دلو دَور درياه جي ڪئو ارادي اَڌ،
جيڪي آيس ڏونهن عَهَدَ، سوپاري مُنڌ پاتار ۾.
VI
Time was when God, the One and the Eternal,
spake
Unto the souls and thundered: 'Am I not your
Lord?
Then, even then, to Suhini had there come a love
And longing for the neatherd. 'Twas of God's own
will
That might of waters broke her earthen pot in
twain.
What fate God's will had fashioned for her there
indeed
She brought to due fulfillment in this world
below.
کامان، پچان، پڄران، لُڇان ۽ لوچان،
تن ۾ تونس پرين جي، پيئان نه ڍاپان،
جي سمنڊ مُنهن ڪريان، ته به مون سُرڪيائي نه ٿئي.
Suhini.
'My body burns. With roasting fire
I am consumed but make my quest.
Parched am I with Beloved's thirst,
Yet drinking find in drink no rest.
Nay, did I drain the ocean wide
'Twould grant in not one sip a zest.'
ڪاري رات، ڪچو گهڙو، اُوڻٽيهين اُونداهي،
چنڊ نالو ناه ڪو، دريا دڙ لائي،
ساهڙ ڪارڻ سهڻي آڌيءَ ٿي آئي،
اِي ڪم اِلاهي، نه ته ڪُنن ۾ ڪير گِهڙي.
Sayid.
The night is black: the pot unbaked.
Month's days in final dark are shed.
No beam of moon; the waters roar.
For Sahir's sake has Suhini sped
Art midnight there. Through God alone
Could thus the stream be entered.
ڪاري رات، ڪچو گهڙو، مٿان وسي مِينهن،
هيڪو ڀَو بيراهه جو ٻيو سانڀاران سينهن،
شال مَ ڇڄي نينهن، گهڙان گهوريو جندڙو!
Suhini.
'The night is black; the jar unbaked,
And (horror!) comes the falling rain.
Here trackless water: lions there
Are prowling, to safe life a bane.
Oh be my love not shattered when
I enter counting life as vain.'
ستون داستان
سانڀاران سڏ ڪيو اُڀا چونم اچ،
هڪ تکوئي تارِ وَهي، ٻيو ڪميڻي ڳرڪچ،
ساڻي جنهين سچ، ٻُجهان سي نه ٻڏنديون.
VIII
Suhini.
Folk stand upon the distant bank and hail me,
'Come!'
But two-fold peril holds mine humble heart in
check,
The swift deep current and the jar unfired in
kiln.
With whom the truth is, they, I know, will never
drown:
For see the women who thus cross from shore to
shore.
ڀريو ڀر درياه، پس جي پار پون ٿيون،
ٻڌ توڪل ترهو آهر ساڻ الله،
جن جي ساهڙ ساڻ صلاح، سي ڪين ٻڏنديون ڪڏهين.
Sayid.
With help of Allah then make thou of faith thy
raft.
These women ne'er will perish who take Sahir's
word.
Wise men do clutch at bushes when they're like
to drown.
See (saith Latif) the virtue that resides in
reeds:
Perchance they bring thee safely to the bank:
perchance
They break and take thee with them down amidst
the flood.
هينئڙي حجون ڇڏيون قوت رهيم ڪانه،
مون تي موٽج مون پرينِ، ساهڙ ڄام سبحان!
آهيان گهڻو اڄاڻ، ڀِرُ ڀَليرا سپرين.
IX
My heart of its hopes is shorn;
No strength within me lies.
Come back to me now, my love,
O Sahir, lordly and wise.
Return to me, love most kind,
I am foolish, ignorant, vain.
Of the peril that was with the jar
Not inkling stirred my brain.
آءٌ ڪِ نه ڄاڻان اِيئن، ته جر گهڙي جوکو ٿئي،
پر قضا جا ڪريم جي تنهن کان ڪنڌ ڪڍبو ڪيئن؟
هڪ لکئي ٻئي نينهن، آڻي اوليس اول ۾.
From the doom of the Merciful One
May man hope to free his head?
Ensnared by my fate and love
I am caught in the toils and led.
تڙن جا طعنا، سڀيئي ڏينم سرتيون،
درياه ديوانا، سڻ حقيقت حال جي.
The women have mocked me all;
'Where wilt thou, pray, alight?'
Ocean, roaring in madness hear
The storying of my plight.
طعني ليءِ تران، مٿي وه واڪا ڪئو،
مون کي سڪ، سيد چئي، مر محبت منجهه مران،
وچان ڪينِ وران، ڪنڌيءَ منهنجو ڪارڻي.
Because of the taunts I swim,
I swim in the surge and cry.
'Love holdeth thee', (saith the Sayid)
Of a sooth in love let me die.
تران تان مران، وَران تان وَهُ وِتِرو،
هينئڙي ۾ هوت جا اچن گهور گهڻا،
پسيو پاڙي واريون ڏسيو ڏوه ڏران،
وچان ڪئن وران؟ ڪنڌيءَ منهنجو ڪارڻي.
From the water's midst can I turn?
O'er there is my lord, my love.
I die if I swim. If I turn
Too strong will the current prove.
Of Beloved within my heart
Full riches of thought appear.
The women around me I see
And I see my sin and I fear.
سڪ تنهنجي سپرين جئن تران تئن تارِ،
تون رهين روح ۾، تونهين اَکِنئان ٻَهارِ،
پرين تنهنجي پار، مون واجهائيندي وره ٿئا.
From the water's midst can I turn
With my lord on that farther brink?
Beloved, I love thee so well,
As I swim, that the deeper I sink.
Outside art thou of mine eyes,
Yet dwellest within my soul.
While I yearned for thee, love, my love,
The tide of the years did roll.
سڪ تنهنجي سپرين ڪپي ۽ ڪوري،
سگهان نَه چوري، ڏاڍو نِيَرُ نينهن جو.
Beloved, my love for thee,
Chafeth and cutteth my heart.
Strong bonds that thy love hath bound
I cannot sunder apart.
سڪ تنهنجي سپرين اندر ٿي اَجهل،
ٻڙڪئو ٻاهر نڪري، کوري کانِئي کل،
ريءَ سيرائيءَ سل، مون کي وڌا سڄڻين.
Beloved, I yearn for thee.
From that love doth my weakness cower.
From the kiln of my worthless skin
Love mounteth in blazing power.
سڪ سڪندين لاءِ، وڇوڙئا ميڙ پرين،
ايڏي سگهه سچا ڌڻي توهي کي آهِ،
تن جنهين جو طالبو، مِهر تنهين کي پاءِ،
ميڙائي جو ماءُ، ڪانءُ لنوندو ڪڏهين؟
The friends who have pierced me through
Needed not the gimlet's bite.
From yearners the yearning take, O love,
And the severed souls unite.
For such is that strength of thine
Who art both true and lord.
To her who maketh the body's quest
Do thou thy mercy afford.
Of the trysting when will the crow,
Mother, glad notes give forth?
Time is old since I saw my friends
How shall I judge their worth?
ڏٺي ٿئَم ڏينهن، ڪُہُ ڄاڻان ڪهڙا پرين،
نيڻ ڀرجي نينهن، پلٽيا پاريون ڪري.
I yearned. Set a thousand suns.
Bereft the years did I spend
(Though I cannot suffer a moment's loss)
Of folk that I count as friend.
ڏٺي ڏينهن ٿئام، ڪُہ ڄاڻان ڪهڙا پرين،
سهسين سج اُلهي واجهائيندي وئام،
تن ريءَ سال پئام، جن ريءَ ساعت نه سهان.
I think not of home nor spouse.
Nought else my senses thrills.
But the herdsman alone for me
The living moment fill.
گهر، نه ور، نه وَٿ ڪا، اهم من مِهار،
اِن اوسيئڙي اُٿيان سنجهي ڪري سينگارَ،
پرين تنهنجو پار، پسان مان پر ڪنهين.
I deck my beauty betimes
Hoping Beloved to see.
He dwelleth across the stream
May he somehow appear to me!
ساهڙ ڌاران سهڻي اَڌوتي آهي،
ڪنڍيون جو ڪاهي، پاسي تنهين پاڪ ٿئي.
X
Sayid.
Away from Sahir Suhini is a thing unclean.
But by the side of him who drives the horned
kine
To purity she riseth. She doth droop and fade
From Sahir severed. Fever hath set in upon
Her girlish beauty. Pity for her wretched state!
ساهڙ ڌاران سهڻي آهي ۾ آزار،
ڏم پاسي ۾ ڏکندو، صحت وٽ سنگهار،
توڏيءَ سندي تن جي دوا ۾ ديدار،
پسي منهن ميهارَ، ته هوند سگهائي سگهي ٿئي.
She, maimed and unlovely in her illness now,
Passeth time sighing, by affliction held away
From Sahir. By the neatherd health abides. Near
Dam,
Her husband, she doth nought but illness know.
ساهڙ ڌاران سهڻي، هيءَ تانِ جُهڪي زال،
توڏيءَ تپ شروع ٿيو، هَيءِ هيڻيءَ جي حال!
جڏ ريءَ جمال، اَگهي ٿي آهون ڪري.
A sight of Sahir's physic for the beauteous
girl.
His face if she but see, she surely will get
well.
متان گهڙين سهڻي، اَڄ درياءَ ۾ دم،
ڪاريءَ رات ڪنن ۾ ڪهڙو اٿيئي ڪم؟
متان جاڳي ڏم، پڇي پاڙي واريون.
The current, Suhini, hath a wicked power today.
O enter not. What business in the black of night
Hast thou within the eddies?
Suhini.
May not Dam awake
And make his inquisition of the neighboring
folk!
No matter; let him ask them 'What is Dam to do?'
(Thus Suhini speaketh.) They who are in need
have work
Within the eddies. For my herdsman's sake I give
These bones, this skin of mine, in willing
sacrifice.
جان جان هئي جيئري، ورچي نه ويٺي،
وڃي ڀونءَ پيٺي، سڪندي کي سڄڻين،
جان جان هئي جيئري، ويٺي نه ويساند.
Sayid.
While she did live she would not wearied take
her rest;
But entered earth's bosom longing for her
friends.
She sat not silent while life pulsed her limbs,
but dead
She drifted on the waves towards the herdsman,
dead.
ور اُونداهي راتڙي، کہ چانڊوڻي چانڊان،
اوري مهاران، مُنهن ۾ پسان ڪو ٻيو.
Suhini.
'The black of night is better. Banish
moonlight's moon.'
(Thus cried she) 'May I never face of other see
Beside the neatherd's face.'
سائر ٻوڙي سهڻي، نه ڍوري نه ڍنڍ،
اکين منجهه اُڪنڍ، مُيائي مهار ڏي.
Sayid.
It was the ocean deep,
No shallow creeklet drowned her, nor the swampy
marsh.
Love for the neatherd filled her eyes in death
indeed.
O listen to the message that in death she gave:
نه مون ناناڻئان کٽيو، نڪيءَ ڏاڏاڻئان،
پرين جي پاران، مون سين وڏائي وڙ ٿيا.
'I gained no profit from the house of my sire's sire,
Nor from the house of mother's sire. But from my
friends
Great were the kindness that showered thence on
me.'
مومل راڻو ڪهاڻي
مومل، ڪاڪ ڍنڍ جي ڪناري تي رهندڙ هڪ دولتمند
واپاريءَ جي ڌيءُ هئي. شهرت ۽ دولت سندس ڪيترا
چاهيندڙ پيدا ڪري وڌا هئا. پر گهڻا ته وقت کان اڳي
ئي ختم ٿي ويا. ان ڳالهه کان بي ڊپو ٿي، راڻي،
جيڪو سوڍو راجپوت ۽ ڪاڪ ڍنڍ کان پنجاهه ميل پري
لوڍي جو ويٺل هو، مومل کي ماڻڻ جو پڪوپهه ڪيو. هو
عمرڪوٽ جي بادشاه عمر جو وزير هو. ڪو وقت آيو جو
مومل ۽ راڻي جي وچ ۾ محبت جو رشتو پيدا ٿي ويو ۽
سندن شادي ٿي وئي. راڻي کي پنهنجي هڪ زال اڳ ۾ به
هئي. سو مومل جي شاديءَ کي پنهنجي خاندان کان ڳجهو
رکڻ لاءِ ڪنهن سان به ٻڙڪ ٻاهر ڪانه ڪڍيائين، هر
رات مومل سان ملڻ لاءِ لوڍي کان ڪاڪ تائين پنجاه
ميل جو سفر ڪندو هو. هن سفر ۾ پنهنجو هڪ تکو اٺ
استعمال ڪندو هو، جيڪو سولائيءَ سان هي پراهون پنڌ
هڻي ويندوهو. هڪ رات راڻو مومل وٽ ڪونه پهتو ته
هوءَ ڏاڍو اٻاڻڪي ۽ وياڪل ٿي پئي ۽ کيس بيوفا
سمجهيو، سو هن هڪ حرفت هلائي. ڇا ڪيائين جو پنهنجي
ڀينرن مان هڪ ڀيڻ کي راڻي جهڙا ڪپڙا پهرائي پاڻ
سان سمهاري ڇڏيو. راڻو ان رات دير سان پهتو. مومل
جي کٽ تي ٻه ماڻهو ستل ڏٺائين ۽ سمجهائين ته مومل
کي ڪو ٻيو محبوب به آهي. راڻو غيرت ڪري هليو ويو
پر پنهنجو لڪڻ مومل جي پاسي ۾ رکي ويو، جيڪو مومل
لاءِ ڄڻ هڪ ڳجهارت هو. صبح جو مومل اهو لڪڻ سڃاتو
۽ حقيقت کي سمجهي ورتو ۽ محسوس ڪيائين ته سندس ئي
اٽڪل بازيءَ کيس نهوڙي نيو آهي ۽ پنهنجي مورکائي
کان راڻي کي گنوائي ڇڏيائين! مومل راڻي کي گهڻو
ڪجهه سمجهايو پر هن ساڻس سرچاءُ ڪونه ڪيو. مومل
راڻي جو سُر مومل جي غلطيءَ ۽ راڻي سان سرچاءَ ۾
ناڪاميءَ متعلق شاعري آهي. شاعريءَ ۾ راڻي کي
مينڌرو ۽ سوڍو به سڏيو ويو آهي. مينڌرو سنڌ جي لاڙ
واري حصي جي هڪ ذات آهي. شاه عبداللطيف جي رسالي ۾
ڍوليو (پيارو) به سڏيو ويو آهي، جيڪو ڍٽ جو رهاڪو
هو، جيڪو لوڍي جو ٻيو نالو معلوم ٿئي ٿو.
سر مومل راڻو
پهريون داستان
شمع ٻاريندي شبَ، پره باکُون ڪڍِيون،
موٽ، مران ٿي مينڌرا، راڻا ڪارڻ ربَ،
تُنهنجي تاتِ، طلب، ٿي ڪانگ اُڏايان ڪاڪ جا.
I
Lo! Dawn has burnt the lamp of night
And set day's first streaks in the sky.
Come back, O Mindhro prince, I pray
For Allah's sake, come back. I die.
In search of you I sent the crows
Of Kak upon their way to fly.
اُڀي اُڀارِيام، نَکٽَ سڀ نئي ويا،
هڪ مَيو، ٻيو مينڌرو سڄي رات ساريام،
ڳوڙها ڳَل ڳَاڙيامِ، سُورجَ شاخون ڪڍيون.
I stood: the constellations rose,
And all the constellations set.
The camel and the Mindhro prince
Did all night long my memory fret.
Adown my cheeks the tears I shed
Till branch in branch of sunlight met.
ڪَتِيُنِ ڪَرَ موڙيا، ٽيڙُو اُڀ ٽيئي،
راڻو رات نه آئيو، ويل ٽري ويئي،
کُہ سا کاڻي، آتڙي، جا پرين ري پيئي،
مون کي ڏَن، ڏيئي، ڍوليو ڍَٽِ قراريو.
There wander the Pleiades and waxed
The three stars in Orion's nolt.
The prince at night-time tha not come.
Time passed away for night to melt
In fiery pit without my love.
In Dhat stayed Dholio. Grief I felt
رَسُ مَ رُسڻ گهوريو، پَرچُ م وَنءُ پَري،
ماريس ڦٽ فراق جي ۽ جِهتَ جي ذري،
لالن جي، لطيف چئي، شال مون سُونهائي سري،
آيسِ تو ڳري، ته سوڍا سُکياڻي ٿيان.
Don't sulk. Away with sulking. Come,
Make up our quarrel, nor go far,
The wound of separation smarts
And brings some little pang to mar.
May my love guide me. I'm come near
You. Find I gladness where you are.
ڪاڪ ڪَڙهي، وڻَ وِيا، ٻَڙيا رنگ رتولِ،
تو پڄاڻان سُپرِين هينئڙي اَچن هولَ،
جي مون سين ڪيئهءِ قولَ، سي سِگها پارج سپرين.
Kak's waters boil. The trees are gone,
The painted halls with fire waste laid.
Without you, love, my heart has dread.
Forthwith make good your promise made.
If you came back, O Mindhro love,
A monstrous folly you displayed.
جي اِيندي موٽهنِ مينڌرا وِڏي جاڙ ڪياءِ،
ڪي وَرُ نه هئين وَلها، هوند جتي مون جاڳاءِ،
ته ستيءَ جي ساڃاءِ، سوڍا سُڀاڻي پئي.
Had you not been my husband, Spouse,
Perhaps you'd roused me while I slept
A little, and by morning known
The truth the sleeping woman kept.
ٻيو داستان
نه مون وارثُ نه ولهو، نه مون سَڱُ، نه سِياڪو،
تو پڄاڻا سُپرين آيُمِ اولاڪو،
پانڌ يا پاراڀو ڏجو ڍاٽيءَ ڍول کي.
II
I have no guardian, nor have I a spouse,
No marriage bond, nor kin in marriage linked.
Without thee, loved one, dread hath come to me.
O travellers, blame the darling man of Dhat.
Come to the curtyard of the longing girls.
Be reconciled, beloved. Thee away,
One moment's time I cannot tolerate.
ڪري موٽَ مينڌرو، جي لُڊاڻيان لالُ،
ته گهر تڙ مٿانئس گهوريان ۽ پڻ پنهنجو حال،
راڻي ڌاران راڄ ۾ مون نه گهرجي مال،
سوڍي کي سوال، ڪريان ٿي قرب جو.
Join me, O life of life, O sight of love,
That pain may vanish. Would that he come back,
My darling Mindhro prince, from Ludho town.
I'd sacrifice mine house and everything,
Nay more, my life's existence, just for him.
مون گهر اَچي جي ٿئي، مينڌرو مهماڻ،
آڻي جهوڪِيان آڳ ۾، ڄيري وِجهان ڄاڻُ،
تاڻي تَنورُن ۾ ڀيري هڻان ڀاڻُ،
پيڪن سُوڌو پاڻ، ۽ گهرتڙ گهوريان پرينءَ تان.
Unless my Rano in the kingdom is,
I want not wealth. I beg the Sodha's love
From him. If he but come within mine house
To be my guest, I'd take whate'er I know
And cast it out upon the fire to burn.
I'd take my pride and throw it in the oven.
I'd sacrifice myself, with parents too,
And house and all within it for my love.
ڪِينَ ساڱاهيم سپرين، جاڙُون ڪيم جي،
سوڍا مون کي سي، موٽي منهن ۾ آئيون.
The follies of mine action, love, I did
Not realize. My follies have come back
To me, O Sodha prince, to shame my face.
سوڍا صبر تنهنجو مومل مت ٿيو،
تو جو ڪالهه ڪيو، تنهن مديون ميٽي ڇڏيو.
Ty patience hath a lesson been to me,
To Momul. For thine action yesterday
Hath blotted out my vain stupidities.
ڍولي ڍڪي آهيان، هيس اُگهاڙي،
ڏيئي لِکَ لاڙي، ڪڪر ڪيائينم ڪاڪِ جو.
Ungirt I was and Dholio covered me.
His little gift of silk he made as cloud
Of Kak to hide my nakedness. Now he
Hath raised me up to be anointed bride,
And I am happy in my happiness.
سوڍا، صَبُر تُنهنجو لَڄايَن مَرَڪُ،
نه ڪُڇَنَ سين لَڪُ، ريءَ رُڪ راڻي وَڍيو.
Thy patience, Sodha prince, an honour is
To modest girls. The nose of my disgrace
Without a word, without a knife he cut.
سوڍا صبر تُنهنجو سڀني سيکاري،
مومل جي واري، ڪوهُ ڄاڻا ڪوهُ ٿيو؟
Thy patience, Sodha prince, a lesson is
To everyone and now 'tis Momul's turn.
How do I know the things that came to pass?
سوڍا شرمايون، پسي عيب اڳيان،
نڪ نرجايون، هُيون منهنجي حق ۾.
O Sodha prince, the girls were shamed who saw
Their former shamelessness. Within my fate
Disgraces live.
موري مُنهِن وڏا ٿيا، وَڍيان تان نه وڃن،
اَديون اَناسين، تن ڪوجهن کي ڪوه ڪريان؟
Like blooms they blossomed and
To bigness grew. Their noses though I cut,
Disgraced they go not. What am I to do,
O sisters, with these noseless, hideous things?
ٽيون داستان
ڍَٽَ مَ وڃج ڍولَ، ڪاڻياري ڪاڪِ ڪري،
آءٌ اڳهين آهيان ٻڌي تُنهنجي ٻولِ،
توکي ساري سپرين رُنُمِ منجهه رَتولَ،
ٽڪاڻا ۽ ٽول، وسَهه مون وهُ ٿيا.
III
Beloved, go not off to Dhat
To leave me now in helplessness.
I'm bound by that once-word of thine.
I wept upon my swinging bed
With memory in my heart for thee.
راڻا نڄاڻا، ته ڪئن وڏُ وِڙهنِ وِلَها،
پيئي کِہَ کٽن تي، ٿيا پلنگ پُراڻا،
جائي، گلَ جَباتَ جا توري ڪُوماڻا،
ڌَريائي ڌَونرا ٿيا، وَر ريءَ وِهاڻا،
مينڌرا، ماڻا، توريءَ ڪنديس ڪن سان!
Belive me, love, all places, things
To me are like as poison made.
O Rano, husband, know I not
The reason why thine anger rose.
Upon the cots hath fallen dust.
The couches have become outworn.
The place is faded: of Jabat
The flowers are withered, thee, love, gone.
The pillows that were kept are gray
With cream-hued dust. To whom shall I
Without thee, gentle coaxings urge?
Mindhro, come back: forgive my sins.
مِيان مينڌرا موٽُ، بخش ڪر بُڇائيون،
تون گهڻيُن جو گهوٽُ، مون وَرُ تون هڪڙو.
Thou bridegroom art of many girls:
But art to me the only spouse.
راڻي سَندو روح ۾ پسو پَڳَہُ پيومِ،
ٻيڙيءَ جئن ٻڌي ويو سوڍو ساه سَندومِ،
وِهَڻَ وِهُ ٿيومِ، جاڳيو ٿي جَرُ هاريان.
See, Rano's cord within my soul
Is fastened. As a boat is tied,
The Sodha bound this life of mine.
To poison idleness is turned.
Awake I pour out flooding tears.
ويٺي نِتُ نهاريان راڻا تُنهنجو راهُ،
موٽائي ماڳن ۾ آڻيندُءِ اَللهُ!
سوڍا تو ڳَر ساهُ، نه ته راڻا گهڻا راڄ ۾.
Thy coming ever I await.
O Rano, thee may Allah bring
Back to mine house, My life's with thee,
O Sodha, else within the land
Would many other princes be.
|
