سيڪشن؛ لطيفيات

ڪتاب: ڀٽ جو شاهه

باب: --

صفحو :26

 

نائون داستان

 

ويٺيس وک نه اُپڙي، تون آرياڻي آءُ،

چڪيءَ تو سين چاءُ، پاسي ڀر پيئي رڙهي.

 

XX

She sate her down: no step could she advance;

She cried come, Ariyani: worn am I

And deep in love with thee. Towards thy side

I creep.

 

هيڪليائي هاڻ، پورينديس پنهونءَ ڏي

ڪنديس ڪوهيارل سين رُچي روح رهاڻ،

رُلي ڇُلي ڇپرين ڪنهن پر لاهينديس ڪاڻ،

آهيان گهڻو اَڄاڻ، سُور پِريان جا ساڻ مون.

 

Where Punhun is, I'll go alone,

Glad in my hillsman I'll delight my heart.

O'er mountain wandering, wandering, somehow thus

I'll find my need assuaged. Oh, fool am I!

 

دوست ڏٺائين دل سين، ورچي تان نه وهي،

لانچي لڪ لطيف چئي، پهڻن منجهه پهي،

سندي نينهن نِهي، ڪئي سرفراز سسئي.

 

With me abides the pain that comes of friends.

Her heart discerned her lov'd one. Overborne

Not thus she rested. Nay, so saith Latif,

She scorns the pass and enters stony gorge.

The lovestruck Sasui to honour rose.

 

ڏهون داستان

 

آءُ اوراهون سپرين، وڃَ مَ اَڳاهون،

ٿڪيءَ کڻي ٿرن ۾ ٻاڪاريو ٻاهون،

درد جون دانهون، مون مارينديون، موٽُ تون.

 

XXI

'Come near, Beloved, go not far away.'

Outworn she raised aloft her arms and cried

Amidst the desert waste: 'My cries of grief,

Will kill me, Loved One, come thou back to me.

 

آءُ اوراهون سپرين، پري وڃ مَ پِي،

موٽُ، مرندين ڇپرين، تون جيارو جِي،

هوت مَ ڇڏج هي، پنهون، پيادي پنڌ ۾.

 

Come near, Beloved, go not far away.

Return. Mid mountains, Giver of Life, I die.

O Punhun, Friend of mine, desert me not

While forward on my feet I make my way

 

مَڇُڻ وَرَ، وِسارئين، آري لڳ اَللهَ!

توکي ساريو ساه، اُڪنڊيو آهون ڪري.

 

O Ari, Husband, for the sake of God

Forget not me. My living core remembers

In heaving sighs.

 

سنڌيون سور ڪرينِ، هڏُ پڻ ڪڙهي هوت ليءِ،

پِرين جي پاڻ ڏنا، سي ستي سک نه ڏين،

جي ماڻهن کي مارِين، تن سورن کي سڏ ڪريان.

 

My joints are paining and

My bones a-boil for my beloved Friend.

In very sleep indeed love's pain no rest

Vouchsafes. I summon pains that murder men.'

 

منڌ نه منجهان تَنِ، پسي لڪ لڏينِ جي،

جا پَرِ کاهوڙِيَنِ، سا پر سِکي سسئي.

 

Not such is Sasui as tremble they

Who see the pass. For she hath learnt the way

That is betrodden of Khahoris feet.

 

 

سُر ديسي

 

پهريون داستان

 

مُٺيس جَهلِ مَهارَ، ڪُٺيسِ ڪاهِ مَ ڪَرهو،

مون نماڻيءَ جي نِجُهري ڀيرو ڪَجِ ڀَتار،

ساجَنَ تُهان ڌار، ڏٺم ڏينهن قيام جو.

 

XXII

Misfortune slays me. Seize the reins. Alack!

Drive not the camel off. Come, visit me

Lowly within mine hut, O Husband, Friend.

Without thee I have seen the judgment day.

 

ڏاگهن ڏيرن، ڏونگرن تنهي ڏنم ڏک،

سي سڀ ڀانيم سُکَ، هيڪاند ڪارڻ هوت جي.

 

Bad hap they brought me, camels, spouse's kin

And hills. Yet joy I counted them in hope

I'd join my love.

 

اَڱڻ مٿي اوپرا جڏهن ڏاگها ڏٺئي ڏينهن،

وٺي سَڙَڪ سسئي هوند وِهُ وِهاڻيءَ سينءَ،

چوٽيءَ سين چانگن کي جڙِ زنجيرن جينءَ،

ته هوت تنهنجو هينءَ، پنهون نئائون نه پاڻ سين.

 

When, Sasui, during day

Thou sawest alien beasts within the yard

Thou should'st have held them till the evening time.

With chains of thy head's hair hadst thou them bound,

They had not filched Punhun thy love away.

 

اَڱڻ مٿي اوپرا جڏهن ڏٺئي توڏا،

ونگي نه وارن سين تن گورن جا گوڏا،

لڪن جا لوڏا، هوند نه سٺئي سسئي.

 

Thou sawest alien beasts within the yard:

With thy head's hair thou didst not fasten them,

Oh why? Thou wouldst not then have undergone

The grievous torture of the mountain-pass.

 

اڳي اُٺ رڙن، مون ڀيري ماٺ ٿي،

پلاڻيندي پاڻ ۾ ڪڇيو ڪين ڪٺن،

ڪا جا مام مٺن، هِن پِڻ هئي هُن سين.

 

The camels used to grunt. But this one time

For me was nought but silence: not a word

The drivers uttered saddling up the beasts

To drive them off, some seret bargain made,

This man with that. No! No! not wicked were

 

مٿان جيءُ جتن، گهوريو گهوري سسئي،

پازي جي پنهل جا ڪارون ڪري تن،

ڪيچِ متان ڪا ڪن، بيشُڪري ڀنڀور جي.

 

Sayid.

Yielding her life to camelmen, to Punhun's hinds called Sasui,

Lest any man in Kech should treat her Bhambhor town ungratefully.

 

ڏهون داستان

 

واڪو هَڏِ مَ لاهه، ڪرِ سَڏُن مٿي سڏڙا،

متان تنهنجي ڪاءِ، سڳر ۾ سار ٿئي!

 

XLIII

Cease not calling. Utter cries on cries

Lest memory of thee fade

Amongst the camelcade.

 

وهين ۽ ويلا ڪرين، پڇين ٿي پانڌي،

هاري هيڪاندي، ڪنهن پر ٿيندينءَ هوت سين.

 

Thou sittest idling! Dost thou ask thus wise;

'What of the travelers? Whither journey made?

Oh! By what way aright wilt thou with Hot unite?

 

وهين ۽ ويلا ڪرين، اِيءَ نه اُڪنڊ آه،

سي لاڳاپا سڀ لاهِ، اوريان اُڀيارين جي.

 

Thou sittest idling? Such is not love's way.

Break all the bonds that tied

Thee fast to Bhambhor side.

 

پاڙي ناه پروڙ، ته ڪا رات رنجائي گذري،

ٻانڀڻ ٻروچن جي گهائي وڌي گُهورَ،

هڪ سسئي ٻيا سُور، ويا پٽيندا پاڻ ۾.

 

The neighbours know not sad night turned to day.

By thought of the Baluchis tried.

The Brahman girl a wound of grievous sorrow found.

Here Sasui was: there sorrows were. The two

Went off together mourning.

 

تان ڪا ڪِجو ور، ڪميڻيءَ تي ڪيچيا،

آءٌ اوهان جي آهيان بندي بي ثَمر،

اَچي ڪوهيارل ڪَرِ، دلاسو دلگير کي.

 

O men Kech. Returning

Come somehow to this wretch whom woes subdue.

I am your slave without the food of earning.

To me sad stricken, come, hillsman, bring comfort home.'

 

ڇا جي ڏنگا ڏير، منهنجو ڏِينهن ڏنگو مَ ٿئي،

اُٺن ۽ اوٺيئڙن جي ڇا وهيڻو ويرَ؟

هِي ڪميني ڪير، جا اَمُرَ کي اَڏي ڦري؟

 

My husband's kin. But only let my fate

Be fair. What evil lies in camelkind

And keepers? O what luckless girl is she

Who finds herself athwart the will of God?

 

ڌُريائين ڌاريان، مِٽ مئيءَ جا نه ٿيا،

مدي ڏيرن من ۾، آءٌ کليو کيڪاريان،

صبح جان ساريان، ته اُٺ نه اُوتارن ۾.

 

The camelmen were strangers from the start,

No friends of wretched me. My husband's kin

Bore me ill-will. I smiled and welcomed them.

By morning's tally camels none I found

 

جَتَنُ ڪَج جتنِ جو آيا ڪ اِيندا،

وٺي پنهون پاڻسين وٽان تو ويندا،

دم نه دميندا، سڌاريندا ساڻيهه ڏي.

 

Where camels rest. Ware camelmen: thy're come

Or coming. Punhun they will take away.

Breathing no breath, and set their course for home.

 

ٻيو داستان

 

اَلله ڪارڻ اوٺيا ڪرها مَ ڪاهيو؟

جانبَ جڏي جيءَ جو اَڳانڍو آهيو،

لاڳاپو لاهيو، متان منهنجو سپرين.

 

XXIII

Sasui.

Drive not he camels off for Allah's sake,

O camelmen,. Ye friends adored, sustain

This bruised heart. Burst not my loved one's bond.

 

اَلله ڪارڻ اوٺيا ليڙا نِيو مَ لُر،

نڀئو نماڻي پاڻسين، ٻانهي جهلي ٻُرَ،

مون کي ماري منجهه ٿي سندي هوتن هُرَ،

ڪچو لايان ڪُرَ، ڪيچان اوري جي وران.

 

Drive not the camels off for Allah's sake

In haste, O drivers. Take thy slave beside.

Let her clutch the camel's hair. Love's memory

Effects the ruin of my soul within.

In deep dishonour shall I plunge my race

If from the men of Kech I turn aside.

 

بره مڻايس بَرُ، نه ته سُکي ڪيرَ سڌون ڪري،

گهڻو ڏوريائين ڏک سين ڏيرن ليءِ ڏونگَرُ،

شل وري آيس ور، سفَر مئيءَ جا ساب پيا!

 

Sayid.

Love set her wandering 'er the desert waste.

What else fills happy girl with such desires?

In grief for husband's kindred midst the hills

She did much journeying. Had her spouse returned,

Her luckless journeyings would have found her grace.

 

ٽيون داستان

 

پرٽن جي پاڙي، جاڙ گذاريم جيڏيون،

جنهين مون کي ماريو سُورن سين ساڙي،

اِرادي آڻي، سانگين سين سڱ ڪيو.

 

XXIV

Ah womenfolk! Beside the washerman in vain

My time I spent, which hap hath me undone.

Burning me up with griefs. Heaven willed that I

Contract a marriage bond with passing folk.

 

ڇوري ندوري نڪو مائٽ منڌ جو،

سوين هلن ساٿ سين ڪمِي ۽ ڪوري،

آءٌ پڻ اُن مان آهيان لنگهي ۽ لوري،

تون لنگهائين، لطيف چئي، ٿرن جا ٿوري،

آهيان اَزوري، تنهنجي ترهي مَنَ لنگهيا!

 

A woman luckless, left without her kin!

In hundreds with the caravans there go

Workmen and weavers: yet this beggar me,

Creature of little worth, (so sings Latif),

God, bring me past the Thoris, watering place.

I have no strength: on thy bark let me cross.

 

چوٿون داستان

 

سمر جنهين نه ساڻ، هوت حماتي تن جو،

ڪري ڇيڄ ڇپر ۾ پنهون اِيندو پاڻ،

ٿيندي روح رهاڻ، لحظي منجهه لطيف چئي.

 

XXV

Sayid.

The Friend helps them whose panniers are not full.

In happy throng hillmidst will Punhun come

And in a twinkling gladdened the soul will be

Thus saith Latif.

 

جبل سُڄن جال، اَڏا آريچن کي،

هاڙهي ڏي هٿ کنيو ڇَپَر مِڙان ڇال،

ڪيچي وئڙا ڪالهه، آءٌ اَڄ ٿي ڏونگر ڏوريان.

 

Sasui.

Full many hills, men say,

Stand where Arichas are. T'wards Harho's hill

Lifting my hands, let me the mountains join.

'Twas yesterday the Kechis went. Today

I roam the hills counting.

 

ڇپر ڇَمَرُ ڀانيان ڪانڀو ۽ ڪارو،

پَٻُ وجهنديس پٺ تي صبح سوارو،

وڃڻ مون وارو، ڪين وهنديس وچ ۾.

 

As thy were clouds,

Kambho and Karo hills. The hill of Pubb

By early morning I shall leave behind.

Now must I go: nor shall I rest between.

 

پنجون داستان

 

 

ڪرڙا ڏونگر، ڪَہ گهڻي، ٻي واٽن تي واري،

اَڏا لڪ، لطيف چئي، ٻيا بر سُڄن باري،

جا منزلن ماري، سا قادر ڪيچ رساڻئين.

 

XXVI

Sayid.

The hills are harsh, the dust is great;

The paths are all o'erlaid with sand.

The passes hinder, saith Latif,

And fierce, they say, the deserts stand.

Her, worn by journey stages, Lord,

Bring safe within the Kechis land.

 

سِڪي جان ستياسِ، تان سڪ سمهڻ نه ڏئي،

جاڳي ستيس جن لَيءِ، سي آيا تان نه اُٿياس،

ڀينر آءٌ ڀُلياس، نه ته سِڪ سُمهڻ ڇا لڳي.

 

Sasui.

By love o'ercome I fell asleep.

Love brought no respite to my frame.

I sank to slumber keeping watch

For those I loved. But when they came

I woke not, sisters. I was wrong

To make of love and sleep the same.

 

ماڻڪ مِٽ سندوم، اُنداهيءَ ۾ سوجهرو،

حشر ويل حساب ۾ ڇڏي نه ويندوم،

ساريو سڏ ڪندوم، ڪوهيارو ڪيچ ڌڻي.

 

He is a jewel, this my kin:

In darkness he is as the light.

When on the reckoning day they count

He will not let me from his sight.

He'll call me and remember me,

My hills man, Lord of Kech-land's right.

 

ڇهون داستان

 

پنهونءَ سين پرت جو ڪو جو پيچ پيوم،

ڀنڀي هن ڀنڀور ۾ وِهڻ وه ٿيوم،

متيون موٽڻ سنديون ڪاڪيون ڪيمِ ڏيومِ،

سرتيون ساهُ سَندوم، ٿيو حوالي هوت جي.

 

XXVII

So much with Punhun is my love entwined,

To live in beauteous Bhambhor is for me

As poison. Urge no coming back, mine aunts.

My life, O friends, is given in trust to Hot.

 

ڪو مُنهن ڪُٺَل آئيو، ناه ويچاريءَ وَسُ،

هوت تنهنجي هٿ ري گوليءَ ٿئي نه گَسُ،

ڏي ڏکيءَ کي ڏَسُ، ته موڙهي ڪو منهن ٿئي.

 

The stricken one some indication had.

The wretched girl is strength less; nor can slave

Without thy hand, Hot, follow any path.

Show her some sign her muddled sense may grasp.

 

ڪڏهن تان ٻاجهه پَئي، ساجن مُنجُ سلام،

سڪ تنهنجي سپرين ڪيو تَنُ تمامُ،

هٿين هاج وِهُ ٿي، نيڻين ننڊ حرامُ،

آءٌ دوست نه سهان دامُ، تون وِندر ٿو ويلا ڪرين.

Sometime in mercy speak me fair, Belov'd

My love for me my body hath undone.

Hands' work is poison, sleep to eyes forbid.

I cannot wait an instant, Friend, whilst thou

In Windar taste the joys of happiness.

 

جڏهن پنيءِ باس، ڇپر هوت پنهونءَ جي،

اَديون آريچن جا وڻن مڪا واس،

آيَل پُني آس، ڪامل آيو ڪيچ ۾.

 

When to the hills there Punhun's fragrance came

The trees breathed forth Arichas' redolence.

The wishes, mother, of my heart come true.

There hath arrived in Kech the Perfect One.

 


 

سُر معذوري

 

پهريون داستان

 

هلندن هوت پنهونءَ ڏي، کجن ڪي کوٽيون،

پاهَڻُ تنهين پَٽُ ٿئي، جي لالن لَيءِ لوٺيون،

سڀ سهيليون سڪ تي چُنجون ۽ چوٽيون،

ٻانڀڻِ ٿي ٻُوٽيون، ته کِينَئي ڪُتا ڪيچ جا.

 

XXVIII

Sayid.

Those girls are false who tired while journeying

Towards the Friend, the Punhun whom they loved.

But they who suffered trouble for their love

Find stone as soft as silk: and happy are

All they who're bruised and broken in the quest.

O Brahman girl, let flesh be cut as meat

The Kech dogs raven and devour what's cut.

 

سڀ ننگيون ٿي نڪرو، پڙهڻ ڇڏي پوءِ،

مهند مڙنئان هوءِ، ڪهي جا ڪين کڻي.

 

All girls, go naked: put no clothing on.

Lo: first of all the throng is she who ploughs

Her way light-handed.

 

وَصُلَ تنهن وڃائيو سِينڌِ سرمي سِيئن،

سا لُوٺي ليلان جيئن، مَڻيون جنهن مِٽُ ڪيو.

 

Who bedecked yourself

With neat hair-parting ruined union's joy.

She who like Lilan loved the jewel's appeal

Was scorched with burning.

 

هورِنِ هاڙهو لنگهيو، ڳوريون پاسي ڳوٺَ،

ڪيچ تنهين کي ڪوٺ، ڪِين جنهين جي ڪڇ ۾.

 

They who nothing bore

Crossed Harho's hill, and seeking love they came

Beside the village of their heart's desire.

Kech sent its summoning call to them who went

But carried nothing underneath their arms.

 

ٻيو داستان

 

ڀائي حال هلي ويا، ڪنهن کي سُور سَلان؟

کنيو لڄ لطيف چئي، لڪن منجهه لُڇان،

پانڌي ڪيرُ، پُڇان، وِهان تان وس پيو.

 

XXIX

My bosom friends have gone away:

To whom shall I my sorrow tell?

With shame as burden (saith Latif)

I roam amongst the passes. Who

A traveller is for me to ask?

Let me sit down that there may come

Into mine hand what I desire.

 

ڪنڊا مون پيرن ۾ توڙي لک لڳن،

آڱر اَڱوٺي نه مِڙي، ڇپون پير ڇِنَنِ،

ته به ويندي ڏانهن پِرين، جُتي ذات نه پائيان.

 

Le thorns in thousands pierce my feet:

Let big with little toe not join:

Let feet be torn upon the rocks.

Nay: when I go towards my love

I'll put on no such thing as shoe.

 

جتيون سي پائينديون، جنهين پير پرين،

لاٿيون سڀ پرين، سسئيءَ سپيرِن کي.

 

They'll put on shoes who count their feet

As they would friends. For her love's sake

Sasui put her shoes away.

 

ٽيون داستان

 

مري جي ته ماڻئَين جانيءَ جو جمال،

ٿِئَين هوند حلال، جي پَندِ اِهائي پارئين.

 

XXX

By dying live that thou mayst feel

The beauty of Beloved. Thou

Wilt surely do the righteous thing

If thou wilt follow this advice.

 

مر ته موچاري ٿِئين، ويهي جيءُ مَ جوءِ،

منڌ مرڻان پوءِ، پهچندينءَ پنهون کي.

 

Die, that thou prosper. Sit not down,

O woman, live and after death

Thou wilt unto thy Punhun come.

 

مرڻا اَڳي جي مُئا، سي مري نه ٿيا مات،

هوندا سي حيات، جيَئڻا اڳي جي جيا.

 

They who so died before their death

By death are not in death subdued.

Assuredly they live who lived

Before their life of living was.

 

جِئيَڻان اَڳي جي جيا، جڳ جڳ سي جِيَئن،

موٽي ڪِينَ مرن، مرڻا اَڳي جي مُئا.

 

Who lived before their living was

From age to age will live for aye.

They will not die again who died

Before the dying came to them.

 

پر ۾ پڇي پِرين کي مري نه ڄاتوءِ،

’موتُؤ‘ منڌ نه سوءِ، ڪَنڌُ ڪڄاڙئان ڪاٽئين.

 

Thou didst not know thy death was there,

In quiet questing for thy love.

Thou didst not hear, O woman, this:

'Die: why dost thou behead thyself?'

 

چوٿون داستان

 

هٿين، پيرين، مونڙين، هلج ساڻ هِنئَين،

عشق آريءَ ڄام جو جئن نباهي نِئين،

جان جان ٿي جئين، تان پاڙج ڪوم پنهونءَ سين.

 

XXXI

Sayid.

Use feet and hands and knees, go on:

Go forward earnestly that thou

Bring to its crown Lord Ari's love.

As long as life lasts, let none else

The equal of thy Punhun be.

 

هٿين، پيرين، مونڙين، ڪهج ڀر ڪپار،

متان ڇوري! ڇڏئين پرين جي پچار،

توکي سند سسئي سَنَدَي لنؤ لغار،

هُجنِ هوت هزار، ته به پاڙج ڪوم پنهونءَ سين.

 

Use feet and hands and knees, trudge on

With all the strength thine head command.

Fond girl to give up news of him

Thou lovest! For the spark of love,

O Sasui, is thy passport's aid.

Let there be Hots in thousands, yet

Make none of them thy Punhun's peer.

 

ڏکيءَ ڏورڻ پاڻ تي ويچاريءَ وڌو،

ڏيلُ جنهن جو ڏک سينَ سڀوئي سڌو،

هئڙُسِ اَڳ لِڌو، پوءِ ٿي ڪري پنڌڙا.

 

The wretched girl laid on herself

The task of searching for her love.

Her body which with anguish sore

Was tortured, suffered pains of fire.

Her fate, foredoomed ere that, was writ.

So later came the trudgings-on.

 

پنڌ نه پنڌن جيترو، ڪئن سُڄندي ڪِيہَ،

جيڪر ڪريان رِيہ، پر چوندا مُنڌ چري ٿي.

 

Great was the distance: could a shriek

Be heard across it?

Sasui

If I cry

The folk will say that I am mad.

 

چونم مَرُ چري ٿي، پر جي سڏ سُڻِينِ،

مر مون کي ڏين، ماڻهو اَچيو مهڻا.

 

Well, let them say it; if they hear,

They only heart the cry I raise.

Yes, let them come and give reproach.

 

ماڻهو ڏيئي مهڻا مون کي ڪندا ڪوه؟

جي ڇوڙيُمِ ڇوهُ، ته پٿون ٿينديس پير تي.

 

What will reproaches do to me?

If I speed onwards I shall be

In pieces broken when I fare

Upon the tracks my love has made.

 

پنجون داستان

 

جَهلي تان نه رهان ڌاران پسڻ پرينءَ جي،

اَپر عاجز آهيان، لالُن جان نه لهان،

فردا مون ڦٽي ڪي، وعدي ڏي نه وَهان،

صباح سِين نه سهان، خواه مِڙِين خواه مارئين.

 

XXXII

Sasui.

Restrain myself howe'er I try,

I cannot stay unless I see

Beloved's face. Unbounded grief

Without my love assaileth me.

Avaunt, tomorrow: I'll not bide

By promise that tomorrow tells.

I cannot wait tomorrow's day:

Or meet me, love, or kill me, else.

 

جيڪي ميڙِ مُٺيءَ کي، جيڪي سي مار،

ڏکيءَ کي ڏيکار، هيڪر هوت اَکين سين.

 

Bring union to a wretched girl,

Or kill her: only show her eyes

The Friend she loves.

 

ڏکي ڏک وسار، سيڄ ڦٽي ڪر سسئي،

پٽين پير نهار، ته آرياڻي اُتان لهين.

 

Sayid.

Sad soul, dismiss

Thy sorrow from thy memories.

Away with thy luxurious couch,

O Sasui girl. Out o'er the ground

Seek, to the finding, Ari's feet.

 

ڏکيءَ سنديون ڏونگرِين پسو پٽون پُون،

مئي پڄاڻا منڌ کي روجهه رڃن ۾ رُون،

ڀُڻان اِنهين چُون، ته مئيءَ اَسان کي ماريو.

 

Lo! Curses fall on hills around,

The curses of the hapless one.

When she is dead, the deserts through,

The deer with constant wailings say:

'She who is dead hath killed us too.'

 

ڏکيءَ توءِ ڏُڪار، توڙي وَسن مينهڙا،

صاحب هٿ سُڪار، وس آهن هَٿڙا.

 

Afflicted one, thy famine stays

Though there may fall the showering rain.

The Lord hath plenty in his hands.

In raising hands to Him there's gain.

 

ڇهون داستان

 

آءٌ نه گڏي پرينءَ کي، سهسين سڄ ويا،

هلڻ وير هئان، ديکي شال دم ڏيان!

 

XXXIII

Sasui.

I did not meet my love although

An hundred suns to setting sped

O let me yield my life when I

Have seen him, hence my journey made.

 

آءٌ نه گڏي پرين کي، تون ٿو لهين سِج،

آءٌ جي ڏيئين سنهيا سي نيئي پريان ڏج،

وڃي ڪيچ چئج، ته ويچاري واٽَ مُئي.

 

I have not met my love but thou

Art sinking to thy rest, O Sun.

The messages I give thee, take

And tell to my beloved one.

To Kech go, say: 'The sad one died

Upon the path.'

 

آءٌ نه گڏي پرينءَ کي مٿان آيو موت،

جيڪس ٿينديس فوت، فنا هن فراق ۾.

 

'Twas not for me

To meet my love: death supervened

I'll die, be nothing utterly

In separation from my love.

 

وِلاڙيو وڻين چڙهي، ڳِجهنِ ٿِيندي ڳاه،

سسئي سوريءَ چاڙهيو پِريان لاءِ پساه،

هُو مِرون، هيءُ ماه، ڪِين ڪمينيءَ رکيو.

 

Sayid.

She will become the vultures' food,

Upon the trees, for all her speed.

For her love's sake Sasui stood

Her life upon the gallows tree.

There wild beasts are: her flesh is here.

She kept back nought, the wretched one.

 

رُڃن ۾ رڙ ٿي، ڪَرَ ڪُرڪي ڪُونج،

نعرو منجهه نڪُونجَهه، اِيءَ تان اَهَ عشق جي.

 

Within  the wastes a cry comes sheer;

And mournful sound of wailing crane.

A shriek within the eddy rings:

It is the cry of lover's pain.

 


 

سر حسيني

 

پهريون داستان

 

اُلهي سڄ اَوير ڪِي، ڏٺائين ڏونگر،

سسئيءَکي، سيد چئي، سورن جو ثمر،

ڪٺل رکيو ڪَرُ، ويچاريءَ وڻڪار تي.

 

XXXIV

Sayid.

With set of sun the leteness came:

On mountain fell her gaze.

With sorrows she was furnished;

On Wankar's block she laid her head,

Victim of evil days.

 

اُلهي سڄ اوير، مَ ڪر معذورينِ تي،

پسي مران پير، ڏُونگرِ، ٻاروچن جا!

 

Sasui.

Sink not, O sun, nor make it late

For those o'ercome with woe.

Hill, if I see Baluchi tracks,

No matter if life go.

 

ويو ٻاروچو نڪري هاڻي ڪريان ڪيئن؟

سج اُلٿي سيئن، سٽون ڏينديس سڃ ۾.

 

Out and away Baluch hath sped.

By me can aught be done

Now? I shall haste across the waste

As soon as sets the sun.

 

ويٺي مون ويو، لُڙهي سج لَڪن تان،

آءٌ ڏوريندي ڪيترو پهڻن پير پيو،

سُورن ساڻ سِهو، اَچي ٿيئَڙم جيڏيون.

 

Across the stones how many steps

Must I take roaming on?

Girl friends, it was with griefs alone

Relationship I won.

Let none come with me; only waste,

They say, lies on and on.

 

سرتيون سُڄي سُڃ، متان ڪا مون سين هلي،

پاڻي ناه، پنڌ گهڻو، اڳيان رائو، رڳي رڃ،

متان مري اُڃ، ڪا ڏئي پاراتو پنهل کي.

 

No water there, the distance great:

Before me, desert, sand.

Cursing Punhun's name let none

Of thirst die in that land.

 

ٻيو داستان

 

ڪي ڌرتتي ماءُ، ڪي ڄَر سندي سڄڻين،

هلي ۽ واجهاءِ، ٻنهي ڄيرن وچ ۾.

 

XXXV

Sasui.

O mother, love's consuming fire assails me from my love:

In part 'tis love's internal flame, part heat of day above.

I go and going hesitate amidst the double burning-fire.

 

مٿيان مٿي مچ، ٻريم ٻاروچن جو،

مون کي طعنا ٿي ڏئين، جئن نه پروڙين سچ،

اَمڙ واري اَچ، ته سِٽَ سڻايَنءِ سور جي.

 

High o'er my head for the Baluch the flames of conflagration rise.

And yet thou tauntest me because the truth is hidden from thine eyes.

Return, my mother, that I may tell thee the language of my woe.

 

منجهان منهنجي روحَ، جي وڃي ساڄن وسري،

ته مَرُ لڳي لُوهَ، ٿَرَ ٻاٻيهو ٿي مران.

 

My love forgotten, verily for me the parching winds may blow;

And I may perish in the waste as doth the desert lark expire.

 

اَمڙ وڃي اَڻ، چرکو اَتڻ وچ مان،

ڪتيمُ ٿي جنهن ڪاڻ، سو ڪوهيارو ڪيچ ويو.

 

O mother, from the spinning seat remove the spinning wheel away.

That man of hills for whom I spun went home to Kech nor did he stay.

 

پهي ڪا م پِڃاءِ، امڙ منهنجي آسري،

ڏيئي لت چرکي پوڻيون پاڻيءَ پاءِ،

ڪتيم ٿي جَنهِين لاءِ، سو ڪوهيارو ڪيچ ويو.

 

Card not the ball of cotton now if, mother, thou for me dost care.

Kick down the wheel and cast the cotton-ends upon the water's face

That man of hills for whom I spun went home to Kech, which is his place.

 

پَهي ڪا مَ پڃاءِ، امڙ منهنجي آسري،

ڏئي ڪي ڪتاءِ، مون کي نينهن نهوڙيو.

 

Card not the ball of cotton now if, mother, thou dost care for me.

Love struck me down. Get cotton spun and pay for it the spinning fee.

 

ڪتڻ ٻنِ، ڪپاه، کوهِ اَتڻ ٻن جيڏيون،

ساڄن منهنجو ساهُ، هاڃي منجهه هڻي ويو.

 

The wheel and cotton, spinning seat, O girls, banish anywhere.

The man I loved, who is my life, has gone and brought me sorrow's pain.

 

اَتڻ چونَمِ ڪَتُ، تاڻيان تند نه نڪري،

پاڻاڻ رَوئي رت، چرکو مون چِڪ ڪيو.

 

In spinning-place the say to me: 'Spin.' Though the strands I pull and strain

No thread emergeth. But the wheel to stain with tears hath been my lot.

With tears of blood.

 

جئن جئن تپي ڏينهن، تئن تئن تاڻي پنڌ ۾،

ڪو آڳانجهو نينهن، ٻانڀڻ ٻاروچن سين.

 

Sayid.

The Brahman girl pulled forth the thread of faring long.

Some ancient love she must have had to bind her to Baluchi throng.

 

جئن جئن ڀِڄي رات، تئن تئن تاڻي پنڌ ۾،

ڀوريءَ ٻي نه تات، جيڪا سا جتن جي.

 

As night to dripping fullness swelled, she pulled and gathered journey's thread.

Poor one, what'er her thinking was, to camelmen for her 'twas wed.

 

نڪو ليکوئي ٿيو، نڪو تتو ڏينهن،

تهان اوري نينهن، ڇنو اَتڻ وارئين.

 

She sallied forth and paid no scot, nor had the day become then hot.

Ere that could be, she burst the ties that bound her to the spinning girls.

 

جان جئين تان جَلُ، ڪانهي جاءِ جلڻ ري،

ٿڌيءَ تتيءَ هَلُ، ڪانهين ويل وهڻ جي.

 

Burn while thou livest, there's no place except for fire that in thee swirls.

In cold, in heat go on, go on: there is no time to stay and rest.

 

تان تان ڪَرهَلُ ڪاه، جان جان اَٿيئي سوجهرو،

متان ٿئي اُونداه، پير نه لهين پرينءَ جو.

 

Drive on the camel while 'tis light,

Lest darkness fall and thou not sight

The tracks of them thou lovest best.

نئون صفحو --  ڪتاب جو ٽائيٽل صفحو
ٻيا صفحا 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30
هوم پيج - - لائبريري ڪئٽلاگ

© Copy Right 2007
Sindhi Adabi Board (Jamshoro),
Ph: 022-2633679 Email: bookinfo@sindhiadabiboard.com