|
سُر سارنگ
پهريون داستان
آگميو آهي، لڳہ پس، لطيف چئي،
وُٺو مينهن وڏڦڙو، ڪڍو ڌڻ ڪاهي،
ڇن ڇڏي پٽ پئو، سمر سنباهي،
وِهو مَ لاهي، آسرو الله مان.
I. THE SONG OF THE RAIN (I)
See, saith Latif, the somber cloud
Hath lowered and the big-dropped rain
Is fallen. Take the cattle out
And make your way across the plain.
Desert your huts. Your panniers fill
Against the need of coming hours.
It is no time in God-despair
To sit and idle. Lo: it showers!
آڳم ڪيا اَلله، لڳہ پس لطيف چئي،
پَلرُ جي پالوٽ سين پٽن جهليا پاه،
واحد وڏائي ڪئا مٿي گسن گاه،
سانگين وريا ساه، اُٺن آب آگوندرو.
See, saith Latif, hath Allah brought
The clouds in ever thickening mass.
From brimming pools the waters flow
To make the footing green with grass.
God, One indeed, of gracious thought
Hath clad the paths in verdure; rain
Is come, blithe rain, for them who roam.
Wayfarers draw fresh breath again.
اَڄ پڻ اُتر پار ڏي ڪارا ڪڪر ڪيس،
وڄون وسڻ آئيون ڪري لعل لبيس،
پرين جي پرديس، سي مون کي مِينهن ميڙيا.
Today too in the northern sky
The clouds are gathered black as hair.
The lightning flashes bring the rain
And choose a crimson cloak to wear.
My friends that dwelt in far-off parts
Are by this rain-force drawn to me.
Today too in the northern sky
The clouds to peaks rise toweringly.
روزي تان رسول جي ڪيو وڄڙِين وارو،
ڀريائون ڀير پئي نظر سين نارو،
هادي ڀر حڪم سين هيءُ تڙ تاسارو،
نرمل نظارو، پيءُ پسايو پانهنجو.
Across the Holy Prohet's tomp
The lightning streaks did swiftly leap.
They smiled in kindess on the scene
And filled the stream with water deep.
O Guide, send now Thine orders forth
And fill this thirsty watering-place.
The Holy Prophet, best of friends,
Hath showed his abounding grace.
سارنگ سار لهيج، الله لڳ اڃين جي،
پاڻي پوڄ پٽن ۾، ارزان ان ڪريج
وطن وسائيج ته سنگهارن سک ٿئي.
O Lord of Rain, for Allah's sake,
Forget not them whom thirst doth try.
The plains have flood of water. Make
The grain that growth cheap to buy.
سارنگ سينگاري وڄون وسڻ آئيون
مون کي کنوڻ خوش ڪيو، جا ڪڪر ۾ ڪاري
جهڙن جهونگاري، لاٿم ڪٽ قلوب تان.
Upon the land pour shower on shower
That happy may the herdsmen be.
The lightnings came to bring the rain.
The black cloud's flash delighted me.
There in the sky the nimbus grew
Until its burbling drops did start.
My soul was sad. The humming rain
Hath cleared the blight from off my heart.
ٻيو داستان
اَڄ رسيلا رنگ، بادل ڪڍيا برجن سين،
ساز، سارنگيون، سرندا، وڄائي برچنگ،
صراحيون سارنگ، پلٽيون رات پدام تي.
I. THE SONG OF THE RAIN (II)
Behind the tower the cloud today
Its form in lovely hues arrayed.
Violas, fiddles, violins
And drums the happy people played.
Last night out o'er the Padam Lake
The raingod emptied jar on jar.
ڪڻڪن ڪانڌَ چت ڪيو، جهڙ پسيو جهڄن،
ورن ريءِ وانڍن اَڏيا، پکا، سي مَ پسن،
اُتر ڊاهي اُن جا، ته ڪنهن کي ڪارون ڪن،
وارث وري تن، اَچي شال اولا ڪري!
But wives are gloomy seeing cloud
And thinking of men's plight afar.
They built them, spouseless, huts
of reed,
But see them not. Should north wind rise
And blow them down, who will there be
To hear the wives' complaining crise?
ڪڻڪن ڪانڌ چت ڪيو، جهڙ پسيو جهڻڪن،
سڻئو رڙ رعد جي، ڪليون ٿيون ڪنبن،
واتون ڪين ڪڇن، ويچاريون ورن ريءَ.
Women see
The rainclouds and they think of men
And lose their souls in misery.
They harken to the thunder's crash,
With heartstrings all a-quake with fear.
Poor creatures, from their men cut off,
They speak no word to reach the ear.
ٽيون داستان
مند ٿي، منڊل وڄيا، تاڙي ڪي تنوار،
هارين هر سنباهيا، سرها ٿيا سنگهار،
اَڄ پڻ منهنجي يار، وسڻ جا ويس ڪيا.
I. THE SONG OF THE RAIN (III)
The season's here:
Glad converse and sweet music sound.
Shrills cuckoo clear:
The ploughmen fit their
ploughshares for the ground.
Herdsmen are happy. Yea! His fine array
For joyous rain my friend has donned today.
مند ٿي، منڊل وڄيا، اؤجهڙ جهاٽي،
هڪ ارزان اَن ٿيو ٻيو مکڻ منجهه ماٽي،
ڪلمي سين ڪاٽي، لاٿم ڪٽ قلوب تان.
The season's here:
Glad converse and sweet music are.
Mass clouds appear:
The corn is cheap: there's butter in the jar.
I spake the Word of God and by its art
Cast out the rust that overlay my heart.
مند ٿي منڊل وڄيا، موٽي آيو مينهن،
لعل پرين لکمير چئي، ساريم سارو ڏينهن،
جن سين نيڻن لايو نينهن، سي پرين پيهي گهر آئيا.
The season's here:
Glad converse runs: sweet music rings:
Rain's back to cheer.
Daylong I thought
of friends (so Lakhmir sings).
My friends for whom these eyes of love did shine
Have hither come and sought this house of mine.
محب منهنجا سپرين، آڻيئي الله
توکي ساريو ساه، اڪنڊيو آهون ڪري.
I. THE SONG OF THE RAIN (IV)
O Love, O Friend, may Allah bring thee near me:
My life remembers, yearning with a full deep
sigh.
ڪانڌ تنهنجي پاند ريءَ سنجهي سِيءَ مران
ڪامل ڪپاهن ۾ پيئي ٺار ٺران
تاري هن تڳان، ته ور وهاڻيءَ ورندو.
O husband, perfect, if thy skirt enfold not me.
With cold I shiver neath the bedclothes lying,
Or cling to door-pin, hoping dawn will bring me
thee.
آڳم ڪيو اچن سڄڻ سانوڻ مينهن جيئن
پاسي تن وسن، جي سڀ ڄماندر سڪيا.
Like clouds in Sanwan, friends have gathered:
they are here.
They dwell with her who lifelong wished to have
them near.
چوٿون داستان
اوڇڻ گهرجي آجڪو، پکو نه پيتمُ،
دوست پڄاڻان دمُ، جا رهي، سا رَنَ ٿئي.
I. THE SONG OF THE RAIN (V)
I need the shelter built for me.
No crazy hut have entered I.
Yea: be she widowed who doth breathe
One breathing after loved friend die.
اڄ پڻ اتر پار ڏي ڪڪر ٿو ڪري
وسيو سي ڀري، جي ڏر ڏينهن کانئيا.
Today indeed towards the north
Clouds form: and water rains upon
The earth to fill the hollow pits
That men scooped out in days agone.
ڪانڌ مَ ڪهڙ کوڙ، مون جهڙ ڏٺو اُڀ ۾،
سٽائون سانوڻ جون، جوڻيجون چوي، جوڙ،
لاٿم گوندر گوڙ، کنوڻِ مون کي خوش ڪيو.
O Master, build my shelter now.
Clouds I have seen athwart the sky.
'Make Sanwan plans', saith Junejo.
The thunder made my sorrow fly.
The lightning filled my heart with joy.
سڄو صاف نه اُڀري سرلي وچان سڄ،
منهن چڙهيو ماڻهن کي ڏي واڌايون وڄ
هينئڙا کپ مَ کِڄ، سگها ملندءِ سپرين.
The sky is cloudy nor the sun
Doth show his face with radiance clear.
The lightning bringeth kindly news
Such as mankind is life to hear.
O heart of mine, be not cast down:
Soon wilt thou find thy friends again.
موٽي مانڊاڻن جي جڙي ڪيائين جوڙ
وڄون وسڻ آئيون ٻهه ٻهه ڪري ٻوڙ،
انن جا عالم ۾ کرن اندر کوڙ،
سارنگ لاٿي سوڙهه، سانده سهائو ٿيو.
A second time has God arranged
The fashioning of the clouds of rain.
To bring the rain the lightning came
To pour their water everywhere,
This place and that and all around
Will in such plenteous bounty share.
موٽي مانڊاڻن جي واري ڪيائين وار،
وڄون وسڻ آئيون چَؤڏس ۽ چوڌار،
ڪي اُٿي وييون استنبول ڏي، ڪن مڙهيا مغرب پار،
ڪي چمڪن چين تي، ڪي لهن سمرقندين سار،
ڪي رمي وييون روم تي، ڪي ڪابل، ڪي قنڌار،
ڪي دِليءَ، ڪي دکن تي، ڪي گڙن مٿي گرنار،
ڪي جنبيون جيسر مير ڏي، ڪن ڪئو بيڪانير بهار،
ڪنهين ڀِڄايو ڀڄ کي، ڪنهين ڍٽ مٿي ڍار،
ڪن اچي عمرڪوٽ تان وسايا ولهار،
سائينم سدائين ڪرين مٿي سنڌ سڪار!
سائين رب ستار، عالم سڀ آباد ڪرين.
1. THE SONG OF THE RAIN (VI)
The lightning sped themselves aloft and
glittered in Stamboul.
To Western parts they took their way:
They flashed and flickered in Cathey.
On Samarkand they lighted of their kindly memory
full.
They fared to Rum and Kabul: and they reached to
Kandahar:
O'er Delhi roared a thunder rain,
And boomed above the Deccan plain
And cast their living light-bolts out and over
the Girnar.
They went aside and changed a course to verge on
Jaisalmir:
On Bhuj a heavy drenching showered,
On Dhat a gentle rain they poured
And gladdened into happiness the folks of
Bikanir.
To Umarkot they derted, there to flood the
grassy meads.
On my Sind aye shed water, Lord,
And plenty, Marcy's Self, accord.
Make this whole world to burgeon with Thy grace
of rainy deeds.
حڪم ٿئو حڪيم جو، ٿا سارنگ ساٺ ڪجن،
وڄون وسڻ آئيون ٽهه ٽهه مينهن ٽمن،
جن مهانگو لهي ميڙئو، سي ٿا هٿ هڻن،
پنجن منجهان پنڌرهن ٿيا، ايئن ٿا ورق ورن،
ڏڪاريا ڏيہ مان شل موذي سڀ مرن،
وري وڏيءَ وس جون ڪيون ڳالهيون ڳنوارن،
سيد چوي سڀن، آه توه تنهنجي آسرو.
I. THE SONG OF THE RAIN (VII)
The orders of the Orderer pass:
The rain god doth his function fill.
The lightnings come to bring the rain:
The pattering raindrops are not still.
The grain-amassers, mad on gain,
Do wring their hads: and fifteen grows
From five-a threefold quickening.
So speed life's pages to their close.
May all who trade in famine greed,
May all the misers disappear.
The cowherds tell of heavy rains,
All hope to feel Thy mercy near.
اندر جُهڙ جهور وهي ٻهر ڪڪر نه ڪوءِ،
وسائي سا وڄڙي جنهن کي حب هوءِ
لالن جهين لوءِ، تن اوڪاڻين نه اکيون.
Within my heart the cloud-bank spins,
The outward sky is calm serene.
The lightnings rain for them who love
And in Friend-Trust have eyesight keen.
آگمجي آئيو، اتران ڪري اُور
پرين هُئڙا ڏور، سي مولا مون کي ميڙيا.
In great and greater mass they form
The clouds that gathered from the north.
Far-off my friends were. God hath joined
Them with me on their journeying forth.
سُر ڪيڏارو
پهريون داستان
ڏٺو محرم ماه، سونڪو شهزادن ٿيو،
ڄاڻي هيڪ اَلله، پاڻ وڻنديون جو ڪري.
II. THE MARTYRS (I)
Muhurram's holy month is come,
The Princes' day of woe.
And Allah doth what pleaseth Him,
The One who all doth know.
محرم موٽي آئيو، آيا نه اِمام،
مديني جا ڄام، موليٰ مون کي ميڙئين!
Again is come Muhurram's month.
But no Imams are here.
O God, in kindness let me be
Madina's ruler near.
مير مدينئان نڪري آيا نه موٽي،
ڪارا رڱج ڪپڙا اَدا نيروٽي،
آءٌ تنهين ليءِ لوٺي، جي مير مسافر رانئيا.
Madina's lords did hie them forth:
But they did not com back.
O brother dyer, dye my clothes.
In sober mourning black.
سختي شهادت جي مڙوئي ملار،
ذرو ناه يزيد جو اُهوئي آثار،
ڪُسڻ جو قرار، اصل هو امام سين.
They wandered forth to cruel doom
When fate with bloodshed came.
Because of their untimely end
I put myself to shame
سختي شهادت جي نسورو ئي ناز،
ڪي رند پروڙن راز، ڪربلا جي قضيي سندو.
The hardness of their martyrdom
Is as mild summer's day.
No trace, no sign of Goddes love
Yazid's heart did display.
سختي شهادت جي ملار مڙوئي
ذرو ناه يزيد کي آثار اهوئي
ڪسڻ هو ڪوئي، اصل امامن سين.
With the Imams that he'd be slain
Did fate a promise write.
The hardness of their martyrdom
Is unalloyed delight:
And God-moved men do meditate
On Kerbela's sad fight.
ٻيو داستان
جهيڙو لاه يزيد! عليءَ جي اولاد سان،
ڪا نه پسندين عيد، حسن مير حُسين سين.
II. THE MARTYRS (II)
Forget the feud with Ali's kin
That thou dost wage, Yazid.
With Hassan and the Mir Husain
Thou'lt see no happy Id.
جنهين جهيڙيو ڪالهه، عليءَ جي اولاد سين،
هي تنهين جي حال، جي جماعتي يزيد جا.
Ah! Luckless is the case of them
Beside Yazid who stood,
And yesterday did fight against
The sons of Ali's blood.
ڪِلي وير ڪٽڪ ۾ هي جي حسن هو!
ڀيڙو پنهنجي ڀاءُ سين پتنگ جيئن پيو،
آهي ڪير ٻيو، جو ڪري مدد مير حسين سين؟
Oh! That within the ranks had been
Hassan at battle-tide.
As moth seeks flame, so had he sought
To reach his brother's side.
ڪِلي وير ڪٽڪ ۾ ڀاڪر جو پائي،
اڃان اُن کي جِيئڻ جو آسانگو آهي،
سورهيه سو چائي، جو رڳو ئي رِڻِ گهِڙي.
Who other Mir Husain could help?
Of life still hope hath he
In battle time who armour dons;
He showeth bravery
حَسَنُ ناه حُسين وٽ، ٻيلي نه ٻانهون
ساڻيهه شهزادن جو آهي آڳاهون،
يزيد جُلاهون، تيلان ڪري ٿو تڪڙيون.
Alone who enters on the field.
But Hassan is not by
To helpmete prove for Mir Husain
Or aid in servanty
The Princes' land is father on:
And pours Yazid amain
Blow upon blow. The world doth know
Of Hassan and Husain.
حسن مير حسين جي سُئي جنگ جهانَ،
اُڏاڻا اُورِ ڪري ڪارين پَکين ڪان،
پِئرُ، ڏاڏا ۽ پاڻُ، سَيّد سڀ مَلهائيا.
And of the battle that they fought.
Black-feathered arrows flew.
The Holy Sayid showed himself,
A hero brave and true
حسن مير حسين کي رُنو ٽِنِ ٽولن،
گهر ماڻهن، ۽ جهنگ مِرُن، ۽ اُڀن ۾ مَلَڪَن،
پَکُين پاڻ پَڇاڙيو ته لَڏيو هوت وڃن،
الا شهزادن، سوڀون ڏئين سچا ڌڻي!
To self and his forefather's race.
In grief three gatherings cry:
Men in their homes, beasts in the wil
And angels in the sky.
Their friends are gone: the fowls of air
To earth dashed bodies frail.
O Allah! Righteous Master, grant
The Princes may prevail.
حسن مير حسين جو جن نه هينئڙي جار،
خالق رب جبار، ڪين مرهيندو تن کي.
If there be men within whose souls
No grief in sorrow flow,
On them Creation's Mighty Lord
No favour will bestow.
ٽيون داستان
ڪُوپا ڪِلي ڪوڏِيا راوت ڪين رهن،
سائن سر فدا ڪيا اڳئان امامن،
’يُجاهِدُونَ في سبِيل الله‘ ڪم اهوئي ڪن،
حورون هار ٻَڌَنِ، سِهِرا شهِيدن کي.
II. THE MARTYRS (III)
Brave men love battle, from the field
Hold not themselves aloof.
The holy ones did yield their lives
In the Imam's behoof.
With God's name on their lips they fought;
Their wisdom ran thuswise.
They garlanded and crowned were
By maids of Paradies.
ڪامل ڪربلا ۾ آيا سيّد شير،
تن ماري مصرين سين ڍونڍ ڪئا اُت ڍيرَ،
دهليا اُت دِلير، پسي حملو ميرُ حسين جو.
To Kerbela as lions came
The perfect ones of God:
They plied Egyptain blades and heaped
The corses where they trod:
ڪامل ڪربلا ۾ آيا اڄ امير،
ويهي ويرين سامهان تکا هنيا تن تيرَ،
هئي ائين تقدير، اصل امامن سين.
And brave men trembled at the charge
Of Lord Husain's array.
The Princes, perfect ones, are come
To Kerbela today.
They flinched not but their arrows shot
In swiftly-moving shower.
Their fate foredoomed that they should be
With the Imams this hour.
دوست ڪُهائي دادلا، محب مارائي،
’الله الصمد، بي نياز،‘ او سا ڪري جا چاهي
انهيءَ ۾ آهي، ڪا اونهي ڳالهه اسرار جي.
God killeth whom He loveth most:
Thus are His favourites slain.
The All-Best, Allah, recking nought,
Doth as His heart is fain.
دوست ڪهائي دادلا محب مارائي
خاصن خليلن کي سختيون سهائي،
انهي منجهه آهي، ڪا اونهي ڳالهه اسرار جي.
The wisdom in such actioning
Is veiled from mine eye.
Behind remaineth something deep
And wrapped in mystery.
چوٿون داستان
گهوڙن ۽ گهوٽن جِيئڻ ٿورا ڏينهڙا،
ڪڏهين منجهه ڪوٽن، ڪڏهن واهي رڻ جا.
II. THE MARTYRS (IV)
Short are the days that horses live:
Short days the warriors eke.
Some time they man the forts, some time
The battleground they seek.
جَنّتَ سندين جُوءِ، فائق هليا فردوس ڏي،
فاني ٿئا في الله سين، هو سين گڏيا هوءِ،
رب ڏيکارئين روءِ، اُنهن جي احسان سين!
Their home is Heaven. Lo! The brave
Are gone to Paradise.
From God they passed: to God they came.
Lord, fashion fate this wise.
هُئي هدايت حُرّ کي ازل ۾ اصلان،
جو چڙهي آيو جنگ تي هلي هُن پاران،
ايندي ئي چيائين امام کي ’گهوريسُ آن مٿان‘،
’لايُڪَلَفُ الله نفسا اِلاّ وُسِعَها،‘ جيڪا
پڄنديم سا،
تنهن گهوٽ به لڳا گهاءَ، سو پڻ شيرُ شهِيد ٿيو.
Thankful for them Thy visage show.
The early doom of prime
Did plan the plan of Hur's emprise
And bring him at this time:
And set him with that side to join.
To the Imam he said
Whene'er he came, 'This life is thine,
This life, though I be dead.'
'God sends not woe without the power
To bear that burden well.
What I can bear, that will I do.'
There too that hero fell.
حُرَ هلي آئيو مانجهي، مردانو،
هو عاشق آگ جو، پتنگ پروانو،
مانَ راضي ٿِئي رَسُول رَبّ جو، نبي تو نانو،
هيءُ سر سمانو، گهوٽ مٿان ئي گهوريان.
With wound sore-stricken, yielding life,
A martyr Hur became.
He showed his brave courageous soul,
A lover of the flame
As moths are. 'May God's Messenger,
The Holy Prophet, He,
Thy Father's sire, e'en thus be pleased
With this thy bravery.'
ڏاڙهي رت رتياس، ڏند ته ڏاڙهونءَ گُلَ جئن،
چوڏهين ماه چند جئن پڙ ۾ پاڳَڙِئاس،
ميڙي ۾ محمد مير جي مَرُ مَرڪي ماس،
تنهن سورهيه کي شاباس، جو مٿي پِڙ پرزا ٿئي.
' May I for such yield up my life'.
His lips did these words pour.
Blood dyed his beard red, red his teeth
As is pomegranate flower.
His turban shone upon the field
As shines full fortnight's moon.
Well may that mother smile who meets
Her Lord Muhammad, son.
All glory to that hero be
Upon the open plain
Who, hacked to pieces on the field,
With grievous blows was slain.
پنجون داستان
ڪوفين ڪاغذ لکيو وچ وجهي الله،
اسين تابع تُنهنجا، تون اسان جو شاه،
هيڪر هيڏي آءُ، ته تخت تابيني تنهنجي.
II. THE MARTYRS (V)
The men of Kufa wrote God's name
And thus their missive sent:
' Thy subjects we; thou art our King.
Come hither: pitch thy tent.'
ڪوفين قهر ڪيو، ٿيا جماعتي يزيد جا،
پَليتن کِي پِڙ ۾ ورِنُہ وَرِ پيو،
تن دنيا تي دين مٽيو، هوءِ شير شهادت رسيا.
' The throne is thine'. They falsely spake
And sided with Yazid;
And brave men fell to unclean foes
Who by ignoble deed
ڪوفي ڪربلا ۾ پاڻي نه پيارين،
اُتي علي شاه کي شهزادا سارين،
نڪريو نهارينِ، چڙههُ مِير محمد ڪارڻي.
Sold trust for gain, in martyrdom
The heroes' name to link;
And Kufa host no water gave
In Kerbela to drink.
The Princes' thoughts in Kerbela
Do with great Ali rest.
They venture forth and gaza around
And thus their faith attest:
پرهه پکي آئيو ڪربلا مان ڪهي،
تنهن روضي پاس رسول جي اچي هانڪ هنئي،
ته ڏٺيم رُڪَ رَئي، تون چڙهُه مير محمد ڪارڻي.
Come, O Thou Lord Muhammad, come:
Causer of Causes, rise.
An early dove from Kerbela
Its weary journey flies.
پرهه پکي آئيو صبح سوارو
روضي پاڪ رسول جي هنيائين هاڪارو
’مانجهين ڪيو مارو، چڙه مير محمد عربي‘.
Helting by God's apostle's tomb
It uttereth this doom:
' Muhammad, Causer of Causes, Lord,
Come, rise up in thy might.
The glitter of the flashing sword
Hath shone before my sight.'
راءِ ڏياچ ۽ ٻيجل جي ڪهاڻي
راءِ ڏياچ گرنار جو بادشاه هو، سندس ڀيڻ کي ٻيجل
نالي هڪڙو پٽ هو، جنهن جي لاءِ هڪ فقير اڳڪٿي ڪئي
هئي ته هو پنهنجي مامي راءِ ڏياچ کي قتل ڪندو.
ويچاريءَ ڊنل ماءُ پنهنجي نڀاڳي پٽ کي هڪ پيتيءَ ۾
بند ڪرائي، درياه ۾ لوڙهي پنهنجي جان ڇڏائي. اها
پيتي لهوارِي لڙهندي هيٺ تي هلندي وئي ۽ هڪ مشهور
ڳائڻي کي هٿ اچي وئي، جنهن ٻيجل کي پيتي مان ٻاهر
ڪڍي نپايو ۽ پالي جوان ڪيو ۽ ڳائڻو بڻايو. ٻيجل کي
پنهنجي اعليٰ خاندان هجڻ جي ڪل ڪانه هئي ۽ هڪ وڏو
گويو ٿي ويو ۽ هنڌين ماڳين مشهور ٿيو. سورٺ نالي
هڪ ڇوڪري هئي جيڪا انيراءِ نالي هڪ راجا جي ڌيءَ
هئي، ڏاڍي سهڻي هئي، جنهن تي راجا راءِ ڏياچ ڏسڻ
سان اڪن ڇڪن ٿي پيو ۽ ساڻس شادي ڪيائين. ٿوري وقت
کان پوءِ راجا راءِ ڏياچ ۽ انيراءِ جي وچ ۾ ڪنهن
ڳالهه تان دشمني پيدا ٿي پئي. راجا انيراءِ گرنار
جو گهيرو ڪيو پر ان کي فتح ڪري ڪونه سگهيو. پوءِ
راجا انيراءِ اهو اعلان ڪيو ته جيڪو ماڻهو وٽس
راءِ ڏياچ جو سر وڍي آڻيندو ان کي تمام وڏو انعام
ملندو. جڏهن ٻيجل اها ڳالهه ٻڌي ته هو راجا راءِ
ڏياچ وٽ ويو ۽ کيس راڳ ۽ موسيقي سان ايڏو موهت
ڪيائين جو آخر ۾ راجا پنهنجو سر ٻيجل کي ڏيڻ
قبوليو. راءِ ڏياچ ۽ ٻيجل وارو سر هن واقعي سان
متعلق آهي، جنهن ۾ ٻيجل سرِ جي سوالي بنجي راءِ
ڏياچ جي محلات ۾ ويو هو ۽ ڳايو ۽ موسيقي وڄائي هئي
۽ جڏهن لنگهي واري لاڳ ۽ سورٺ جي سورن لاءِ
سوديبازي ڪئي هئي ته ان فقير واري اڳڪٿي پوري ٿي
وئي هئي، جنهن ۾ راجا جي سر وڍڻ جو ذڪر هو.
سر سورٺ
پهريون داستان
اَلله جي آس ڪري هَليو هِيائينِ،
چارڻ ٻڌا چنگ کي جهُوڙا ۽ جهائين،
ڏولي راءِ ڏياچ جي ڏوران ڏٺائين،
وينتيون واحد کي تنهن وير ڪيائين،
ته سٻاجها سائين، راءُ ريجهائين راڳ سان!
III. THE KING AND THE MINSTREL (I)
With hope set in Allah he parted from here,
The Singer who decked with a stringing
Of tessels and rattles the fiddle he played.
He saw from afar the royal sedan
Of King Diach and thus began
At that very moment with prayer humbly prayed
To Him who is One:
' O Merciful Master, by Thee be it made
That the King shall delight in my singing.'
پرڏيهان پنڌ ڪري آيس آڳاهينءَ ماهِ،
جي وِهاڻي ويرم ٿئي، ته مون هينئرِي هلاءِ،
سونهارا سورٺ ور ڳالهه هنئين سين لاءِ،
سو مڱڻهار مَلهاءِ، وچان ويرين آئيو.
' From a strange land I'm come, having traveled
last month
If the night take a long time in speeding,
E'en let me go now. But this ponder well,
O Sorath's good spouse, in thy heart,
To this beggar thy favours impart:
For he midst his foes hath come hither to dwell.
تو در آيس راجيا، ٻيا در ڇڏي دور،
سائل ٿو سينِ هڻي هردم آن حضور،
ٻيو نه گهري مُورِ، اَمل ڏيو اُن کي.
At thy door, O King,
Others' doors left behind, while the prayers on
prayers swell
In thy presence of suppliant pleading.'
' Nought else doth he beg: give the jewel
without price.
ٻيا در ڏيئي ٻينِ کي، آيس تنهنجي در،
سونهارا سورٺ وَرَ ڪا مُنهِنجي ڪر،
ڀلا ڀيري ڀَرِ، پالهو پاندُ پينار جو.
O Sorath's good spouse, do me favour.
Others' doors I have left: I am come to thy
door.
With a turn of thy palms
Give this beggar thine alms.
Fill his empty lap up.' There was wonder galore
That Bijal the Singer
ڪي جو ٻيجل ٻوليو، ڀنيءَ ويهي ڀان،
راجا رتولن ۾ سيباڻو سلطان،
آءٌ مٿاهون مڱڻا مقابل ميدانَ،
گهوريان لک لطيف چئي تنهنجي قدمن تان قربان،
مٿو هيءُ مهمان، هلي آءُ ته هت ڏيانءِ.
Should sing till the dawn and the King (nay! nay
more!)
The Sultan, found joy of full flavor
As in his red swing he reclined and he cried:
' Come up, sacred bard, where clear space is.
At thy feet I would pour out in sacrifice
A mint of money. This head's my guest:
Come, here I yield it at thy request.'
ڪَنهِين ڪَنهِين ماڻهئَين پيئي ڪَلَ ڪائي،
رسيا جي رمز کي تن پارسي پائي،
”اَلاِنسانُ سرِيَ و اَناسِرَه“ ورتي ايءَ وائي،
ته راجا راڳائي، هردوئي هيڪ ٿيا!
In some men a deep perception lies.
To life's great mystery
They reached. In that Secret they made them wise
Of things hidden where of this the trace is:
' Man is My secret: I am his.'
Here lies the key to mysteries.
This phrase the singer took to sing
The song he sang before the King:
And when he sang, where there were Two,
The pair to single One-ness grew. |
