|
پيڻ جو پيام
ڀري پيءُ اڄ هڪ ٻه جام
هليو وقت ويندو وري ڪين ايندو
ڀري جام وانگر هي گردش جهان جي
پيڻ جو ڏئي ٿي پيام
پيڻ سان ئي پيارا زمانو مڃيندو
خبر ناهي ڪنهن کي اڄوڪي سحر جي
ٿئي يا نه ٿئي ڪا به شام
الائي وري وقت ايندو نه ايندو
سمان سال جي ڏک جو هڪ ڏينهن آهي
ته پوءِ عمر ڪيئن ٿئي تمام
اهو راز هي جام تو کي ڏيندو
حياتيءَ کي ماڻڻ گهرين ٿو جي سهڻا
ته وٺ وقت کان انتقام
جو هي وقت ڪنهن کي سڪون ڪين ڏيندو
•
پهريون وار
ڪري وار هي وقت تو تي او سهڻا
انهيءَ کان اڳي وارا ڪر
زمانو ٿئي سخت تو تي او سهڻا
انهيءَ کان اڳي پيار ڪر
کلي وٺ گهڙي پل جو لمحا کلڻ جا
هٿن مان نه کسڪي وڃن
هي ڳل تنهنجا يعني هي چاڻا مکڻ جا
متان وقت ويندي رجن
حياتيءَ جا پيالا ڀريل غم جي وهه سان
پيئڻ کان سواءِ ڪيئن ڪريون
گڏي مرڪ جو تن ۾ ميٺاج تن مان
گهڙين جون ٿا سرڪون ڀريون
عجب آهي مکڙيءَ تي جو ڄاڻندي ڀي
ته پل لاءِ آهي شباب
ڏسي تيز ڪرڻن ڏي هڪ مرڪ مرڪي
ڏئي موت کي ٿي جواب
ڪئي سال هڪڙيءَ گهڙيءَ جي خوشي لئه
سوين غم ٿا سهڻا پون
مگر مرڪ ايندي چپن تي گهڙيءَ لئه
سڀيئي ڏک ٿا وسري وڃن
•
جوڳي
او مرليءَ وارا جوڳي!
پنهنجي مِٽن کي ڦوڪيندي تون مرلي ايئن وڄائين ٿو
ڄڻ ڦوڪي تون روح فضا ۾ نغمن جان لهرائين ٿو
دريا شاهه جي لهرن وانگر سينو لاهين چاڙهين ٿو
ڄڻ ته فضائن ۾ گيتن جو هڪڙو واهه وهائين ٿو
يا ته فضائن ۾ نغمن جو هڪڙو ڄار وڇائين ٿو
زهريلن نانگن جي روحن کي جنهن ۾ ڦاسائين ٿو
يا ته اندر جي اونهائيءَ مان سر آڻي تون ڳائين ٿو
پنهنجي برهه جي باهه تون ساري جڳ جي دل ۾ لڳائين ٿو
ڄڻ ساري جڳ تنهنجي سورن واري ڀوڳ آ ڀوڳي
او مرليءَ وارا جوڳي!
پنهنجي راڳن سان رڳ رڳ ۾ ڪو ميٺاج ملائين ٿو
دک ۽ درد جا نانگ هزارين پيار منجهان پرچائين ٿو
جن کي پنهنجي تن جي تارن تي هي ناچ نچائين ٿو
مرليءَ جي ميٺاج سان تنهن جي زهر جو زور وڃائين ٿو
اهڙن زهريلن جي دل ۾ جادو ڪيئن نه لڳائين ٿو
پنهنجي دشمن تي ڀي حاڪم بنجي حڪم هلائين ٿو
هن دنيا جي رڻ ۾ تنهنجي مرلي ڄڻ مينهوڳي
او مرليءَ وارا جوڳي!
مان ڀي من جي مرليءَ تي ڪي گيت وڄائڻ چاهيان ٿو
مان ڀي پنهنجو پاڻ وڃائي سر ۾ سمائڻ چاهيان ٿو
مان ڀي هن ماٺي دريا ۾ لهرون آڻڻ چاهيان ٿو
مان ڀي دلين جي دنيائن ۾ باهه لڳائڻ چاهيان ٿو
مان ڀي ڳائڻ چاهيان ٿو ها مان ڀي ڳائڻ چاهيان ٿو
سهندي سور صدين کان منهنجي دل ٿي وئي آ موڳي
او مرليءَ وارا جوڳي!
مان به زماني جي دردن کي دل تان هٽائڻ چاهيان ٿو
زهريلن جي زهر کي ماري زور گهٽائڻ چاهيان ٿو
جن کان حياتي هانو ٿي هاري تن کي مڃائڻ چاهيان ٿو
پيار سان هر ڪنهن کي مان پنهنجي وس ۾ آڻڻ چاهيان ٿو
وقت جي وهه ۾ محبت جو ميٺاج ملائڻ چاهيان ٿو
تو جان مان او جوڳي من جي مرلي وڄائڻ چاهيان ٿو
تنهنجو من ڀي روڳي آهي منهنجو من ڀي روڳي
او مرليءَ وارا جوڳي!
ڦٽيون چونڊيندڙ
شاعر جي تصور کان سهڻي
ننڍپڻ جي يادن کان پياري
ايڏي سادي ايڏي مٺڙي
ڄڻ آهي ڀٽائيءَ جي ڪافي
اوندهه ۾ ڦٽيون ٿيون ائين جرڪن
ڄڻ جهر مر لاتي آ تارن
يا اڀ ڌرتيءَ تي ڦهلايو
موتين سان ڀريل پنهنجو دامن
چپ چاپ پلو هوءَ پوتيءَ جا
چانديءَ سان ڄڻ ته ڀري ٿي يا
هوءَ حور فلڪ جي آهي ڪا
تارن کي وڃي ٿي ڇنندي جا
جيئن چنڊ جي آئي وسامن ٿيون
تارن جون اڀ ۾ ڪئي ڏياٽيون
تيئن هن جي پلاندن ۾ هي ڦٽيون
هڪ هڪ ٿي وڃن ٿيون گم ٿينديون
هوءَ گيت اهو آهي جيڪو
ڪنهن جي به چپن تي ڪين آيو
هوءَ اهڙو گل آهي جنهن کي
ٽڙندي نه ڪهين ڀي آهه ڏٺو
•
پهاڙن جي پري
زندگي پنهنجي رواجي چال سان هلندي رهي
ڇو هيءَ نبض ڪائنات اڄ اوچتو بيهي رهي
او پهاڙن جي پري
روح ماٺيءَ ڍنڍ جي ڪنهن سطح جان خاموش هو
تو خبر ناهي ته ڇو ننڍرو پٿر اڇلي ڇڏيو
آيون لهرون ڪر کڻي
جيئن هلي ڪو زندگيءَ جي راهه تي بي فڪر ٿي
ٿاٻو کائي ڇرڪ ماريءَ ۽ وڃي گهٻرائجي
اهڙي حالت منهنجي ٿي
جي وڃي ٿي اوچتو کسڪي هٿن مان ڪا گهڙي
حيثيت ان جي رهي ٿي بس فقط هڪ خواب جي
وئي هٿن مان سا وئي
ها اهو سمجهان ٿو آهي عارضي دورِ بهار
پر خوشيءَ جي هڪ گهڙي آ عمر ڀر جو يادگار
توڙي سا گذري وئي
هي به ڄاڻان ٿو ته ٿيندس جلد ئي تو کان مان دور
پر هنن ڏينهن جي يادن جو کڻي ويندس سرور
جن ڏني آهي خوشي
چند يادن جي ڪڙين کي هر ڪو ماڻهو خود جڙي
پاڻ ئي زنجيرن ٺاهي قيد ٿو خود کي ڪري
عمر ڄڻ آ مارئي
زندگي جي خواب وانگر آهه پو اي مہ جبين
ڇو نه اڄ ان کي بنايون هڪڙو مٺڙو خواب اسين
وس به پنهنجي آهي هي
•
مانڊاڻ
زندگيءَ ۾ ڪڏهين تنهنجي مرڪ جو ميٺاڄ هو
تنهنجي اکڙين جو خمار
تنهنجي جوڀن جو بهار
وقت جو اهڙو دل تي سونهن جوئي راڄ هو
ساري دنيا هئي حسين
مون به ٿوريءَ دير لئه لاتي هئي لنو او پرين
زندگانيءَ ۾ حقيقت جي ڪڏهن تلخي هئي
زندگيءَ جي جام
مان
جو ڀريل هو زهر سان
مون به ڳيتون ڏئي دکن دردن جي وهه پيتي هئي
جام پر خالي نه ٿيو
جيئڻ
کپائڻ
ٿي گهريو مون تيئن ٿي سوير ڀربو ويو
جي حياتيءَ کان کان پري ٿي ۽ حياتي کي ڏٺم
موت کان ڀي سخت هئي
هيءَ دکن جي زندگي
هن مصيبت کان ڀڄي آکيرو ٺاهڻ ٿي گهريم
تنهنجي اکڙين ۾ مگر
وقت جي طوفان هر ڀيري ڪيو ٿي دربدر
جي گهڻو ويجهو ويس ٿي زندگيءَ کي او پرين
جيڪڏهن منهنجون اکيون
زندگيءَ سان چار ٿيون
ان جي اکڙين ۾ نياپو ڄڻ جيئڻ جو هو پرين
تو جيان پياري هئي
سونهن سوڀيا سان ڀريل هيءَ زندگي ساري هئي
ماڪ رئندي ٿي رهي مکڙي رهي ٿي مرڪندي
اهڙي حالت کي ڏسي
مان پيو آهيان منجهي
مرڪن ۽ لڙڪن جو ڄڻ ميلاپ آهي زندگ
ڪوئي کلندي ٿو روئي
اوڇنگارون ڏيندي ڏيندي ڪو ئي ٿو مرڪي ڏئي
زندگي ٽهڪن ۽ سڏڪن جو سڄو مانڊاڻ آ
يا حقيقت جان ڪڙي
يا چپ وانگر مٺي
خون جي بُو آهي يا گلڙن سندي سرهاڻ آ
يا شراب آ زندگي
جنهن ۾ تلخي ڀي ملي ٿي ۽ لطف ڀي
•
چتاءُ
اوهان جي زهر جي سقراط کي ڇڏيو ماري
تڏهن به سچ ٿو اڃا تائين زندگي ماڻي
اوهان جي دار و رسن تي مئو ته هو منصور
تڏهن به حق تي سگهيو ڪو به حرف ڪين آڻي
اوهان تي ماڪ ڏسي خوش ٿيو ته مکڙين ڀي
اوهان جي زور کان آهي ڇڏي ڏنو مرڪڻ
مگر اوهان جي اکين جو قصور هو ان ۾
رئڻ جي وقت به تن جي چپن تي هو مرڪڻ
اوهان جي سج کي ٽڪر ڀي ڪيو ته ڇا ٿي پيو
جي رات آئي تڏهن ڀي ڪڏهن نه اوندهه ٿي
انهيءَ ئي سج جا هزارين لکين ڀڳل ٽڪرا
ستارا ٿي ۽ فلڪ تي ويا ٽڙي پکڙي
هي ظلمتون ۽ هي اونداهين جا واچوڙا
سدائين ڪين ڏيئن جون دليون ڏڪائيندا
هي ذرا نور جا يعني هي چمڪندڙ تارا
ملي جي هڪ ٿيا ته سج ڪو جو نئون اڀاريندا
هي زرد پن ڏسي مايوس ڪين ٿينداسين
جو ڄاڻون ٿا ته اهي جلد ئي ڇڻي ويندا
رکي اميد بهارن کي پيا سڏينداسين
جي پنهنجي لاءِ نوان گونج گل کڻي ايندا |
