|
•
پيار جو بارڪ ڪيئن کڻي سگهبو
پيار جي ڳالهه ئي لڳي ٿي ڳري
ساهه ۾ ائين سمائجي وئين تون
جيئن وڃي کير منجهه کنڊ ڳري
تو بنا عمر ٿي وئي پوري
تنهنجي غم کان سوا گهڙي نه سري
تنهنجا ڳل هي مکڻ سندا چاڻا
وقت جي گرمين ۾ ويندا ڳري
رات پيالي ۾ جنهن ٿي ناچ ڪيو
آئين اکين ۾ اڄ سا لال پري
اڄ ٿي نڪتا شفق منجهان شعلا
صبح جي باهه ۾ ٿي رات ٻري
روز تارن تان ترڪندي ٿي رهي
هيءَ نظر چنڊ لاءِ آهي چري
دل تي ڇانئي اماس جي اوندهه
ياد چوڏهينءَ جو چنڊ آيو وري
منهنجي دل جي زمين کي چيري
آئي اڀري سَلي جان ياد وري
دائما پُر هو تنهنجو جامِ جمال
دل ٿي سرڪي ته مون ٿي سرڪ ڀري
منهنجي لڙڪن جي اونهي پاڻيءَ ۾
تنهنجي صورت ڪنول جان آئي تري
آ تصور به ڄڻ ته ٽانڊاڻو
لاٽ نڪتي ۽ باهه ڪيئن ٻري
•
•
يا ته هڪ باهه لڳائي ڇڏجي
يا ته هي چڻگ وسائي ڇڏجي
ماڪ مان دونهون دکائي ڇڏجي
چڻگ جو ويس مٽائي ڇڏجي
سمنڊ تي مينهن وسائڻ وارا
ٿر ۾ ڪا بوند وسائي ڇڏجي
جيڪو دردن کان ڀڄي ڳولي اجهو
تنهن کي سيني ۾ سمائي ڇڏجي
زندگي گهارجي مرڪي مرڪي
زهر ۾ کنڊ ملائي ڇڏجي
ڪنهن اڳيان ڪنڌ جهڪڻ ڪين ڏجي
بهتر آ سِرُ وڍائي ڇڏجي
جيڪڏهن روح وڃي ٿي ماندو
گيت تنوير جو ڳائي ڇڏجي
•
•
هيءَ عمر سوا تنهنجي گذري ته وڃي ٿي پر
تون هيئنءَ ته مٺي هئي ۽ ناهين ته ڪڙي آهي
هڪ پل جي سڪون خاطر صدين کان دل انسان
هر هر پئي رني آهي پل پل ڀي رڙي آهي
ڪنهن وقت ۾ ان مان ئي هر دل ۾ ڀڀڙ ٻرندا
جنهن چڻنگ سان دل منهنجي سالن کان سڙي آهي
هر سونهن ڀري شئي ڏي ڇڪجي ته وڃي ٿي پر
ڇڪتاڻ ۾ رهندي دل ڪنهن ڏي نه لڙي آهي
سچ ساڻ سدا جيئندا، ڪڏهين به نه سي مرندا
جن پنهنجي حياتي ئي سچ ساڻ جڙي آهي
تنوير اسان کي ٿو ميٺاج ملي سچ ۾
جنهن ڳالهه ۾ ڪوڙ آهي سا ڳالهه ڪڙي آهي
•
•
سڀ ڪو سچ جو ساڻي آهي
ڪير آ جيڪو نه چڙهندو ڦاهي
نئون جڳ سو ئي سگهندو ٺاهي
هي جڳ جڳ به ڇڏيندو ڊاهي
ڪنهن وٽ چڻنگ ته ڪنهن وٽ دونهين
سڀ ڪنهن دل ۾ گرمي آهي
دل ۾ ٿي هيءَ اڻ تڻ پيدا
ماڳ کان اڳتي الائي ڇاهي
جڳ سان ڇنوسين ناتو ڇا ٿيو
تو سان ڇڏبو ناتو نباهي
مارن وانگر پنهنجي نظر ڀي
اڄ هِت آهي سڀان هُت آهي
سڀڪو پنهنجيءَ ۾ پورو آ
ڪير ٿو ڪنهن سان سور ورهائي
•
•
اڏيءَ تي اوهان کي پڪاري ڇڏيو سين
مري خود توهان کي جياري ڇڏيوسين
پياسين منجهي ڪاڪ ۾ ايترو اڄ
جو مومل کي دل تان وساري ڇڏيوسين
گهڙي کن ٿڌي ڇانو ۾ ٿڪ ڀڳوسين
اُسن ۽ لُڪن کي وساري ڇڏيو سين
اسان کي ڇڏي ڏيو ته موجن سان الجهون
اوهان کي ته آڻي ڪناري ڇڏيو سين
اسان جن سهاري ٿي گهاري حياتي
انهن ئي اميدن کي ماري ڇڏيوسين
حياتي هڪ اهڙو پيالو هئي جو
نڪو پي سگهياسين نه هاري ڇڏيوسين
جيئن چنڊ چمڪائي ٿر جي ڀٽن کي
او تنوير جڳ تيئن اجاري ڇڏيو سين
• |
