|
•
اکين ۾ هڪڙو خمار آهي نظر ۾ ڪنهن جو جمال آهي
نه مون کي دل جو خيال آهي نه دل کي منهنجو خيال آهي
اسان کي ۽ خواهش مسرت اسان کي ۽ فڪر عيش و راحت
اسان جي ڇا آهي زندگي ۽ اسان جو ڪهڙو مال آهي
اهو ئي گل ۽ اها ئي شبنم اهو تبسم اهي ئي آنسو
اهو تنهنجو جواب آهي اهو ئي منهنجو سوال آهي
حيات ۾ ملي ڪا راحت ۽ قيد ۾ راس اچي مسرت
اهو نظر جو فريب آهي يا ڪنهن جو حسن خيال آهي
نه پڇ اي همدم تون مون کان هي غم پسندين جو فسانو هرگز
جهان کي جنهن مان ملي ٿي راحت اهو ئي منهنجو ملال آهي
بيان الفت ٻڌائيندي اڄ ته هن کي تنوير جي خموشي
خرد کي ڪهڙي مجال آهي جنون کي ڪهڙو ڪمال آهي
•
•
پُر ٿي مليو هو پيالو ليڪن چپ تي آڻي ڪين سگهياسين
هڪڙي حياتي حاصل ٿي هئي سا ڀي ماڻي ڪين سگهياسين
گل ته ٽڙيا پر دل نه ٽڙي هر طرف کان آيا رنج مڙي اڄ
اهڙو بهار آيو هو ساٿي جنهن کي ماڻي ڪين سگهياسين
ساز به هو آواز به هو محفل به هئي ۽ دل به هئي پر
سوچيون ٿا تنهن هوندي ڀي ڇو تند کي تاڻي ڪين سگهياسين
ٿرَ جي مارن وانگر رلندي رلندي پنهنجو روح ٿڪي پيو
هن دنيا جي وسعت ۾ ڪنهن ماڳ کي ماڻي ڪين سگهياسين
چنڊ جو ويس مٽائي آيو هو سپرين ڪلهه رات اسان وٽ
جنهن کي ڄاڻي ڪين سگهياسين جنهن کي سڃاڻي ڪين سگهياسين
تنهنجي اکڙين جي اونهائيءَ ۾ ڇلڪيا ٿي چاهه جا چشما
پريت جو مٺڙو مٺڙو پاڻي تن مان آڻي ڪين سگهياسين
هينئن لهرن سان لڙندي لڙندي گذري وئي جي پنهنجي حياتي
مانجهي ڇا ٿيندو جي ڪشتي پار اماڻي ڪين سگهياسين
مکڙي مرڪي ماڪ رني پر ڪجهه سوچي ۽ چپ ٿي وياسين
راز هو اهڙو جيڪو ڄاڻڻ بعد به ڄاڻي ڪين سگهياسين
•
•
ياد آئي ان طرح سان اسان کي خزان جي ڳالهه
وسري وئي بهار و گل و گلستان جي ڳالهه
مرڪي ڏنو ٿي گل ته وري ماڪ ٿي رني
گلشن ۾ ڪنهن به ڪين ٿي سمجهي اسان جي ڳالهه
دنيا ۾ ۽ سڪون ملي ڪنهن غريب کي
تون ڀي زمين تي ٿو ڪرين آسمان جي ڳالهه
ٿيو ذڪر تنهنجي مرڪ جو ۽ گل ٽڙي پيا
اي جانِ ڪٿي اچي پهتي ڪٿان جي ڳالهه
جيڪو افق کان دور ۽ هن پار ٿو وسي
تنوير ٿو ڪري انهي ئي نئين جهان جي ڳالهه
•
جڏهن مان زندگانيءَ کان ويس ٿي تنگ دنيا ۾
تڏهن اي موت تنهنجي اهميت تي اعتبار آيو
•
•
منهنجي دل ٿي جلي بهارن ۾
آهيان گلشن ۾ يا شرارن ۾
بي سهاري ٿيس سهارن ۾
يعني لٽجي ويس بهارن ۾
شبِ فرقت جي ظلمتن کي پناهه
ملي تنهنجي سياهه وارن ۾
زندگيءَ کي ڏٺم ٿي ناچ ڪندي
تنهنجي مبهم انهن اشارن ۾
منهنجي تقدير جو ڪري روشن
نور اهڙو ڪٿي ستارن ۾
راهبر گم ۽ منزلون ناپيد
زندگانيءَ جي رهگذارن ۾
شور هو زندگيءَ جو موجن ۾
موت جي خامشي ڪنارن ۾
سچ ٻڌائج او گل بجز تنوير
ڪنهن کي ويران ڏٺئه بهارن ۾
•
•
وري لبريز پئمانا ٿين ٿا
وري آباد ميخانا ٿين ٿا
ضرورت ناهي چشمِ تر جي هاڻي
بيان تارن کان افسانا ٿين ٿا
پراون کي اتي پنهنجو ڪجي ڪيئن
جتي پنهنجا ئي بيگانا ٿين ٿا.
جڏهن ٿو خون دل ٿئي تن ۾ شامل
تڏهن رنگين افسانا ٿين ٿا
ڪرن ٿيون بجليون جن تي فلڪ ڇو
اهي منهنجا ئي ڪاشانا ٿين ٿا
غزل تنوير ديواني جو ٻڌندين
خرد وارا به ديوانا ٿين ٿا.
•
•
دل جي خلش هڪ مبهم مبهم ٿي ويندي اڄ زيست جو حاصل
ديدهِء پُر نم مهرِ خموشي چئي ڏيندا احوال مفصل
دور افق ۾ حدِ نظر وٽ ڌنڌلو ڌنڌلو ٿي ڏسجي ڪجهه
همت هار نه هاڻي ساٿي دور نه آهي پنهنجي منزل
روزِ قيامت مون کي ڏسي ۽ حيران ٿيو خود داورِ محشر
منهنجا گناهه ناقابلِ بخشش منهنجي حالت رحم جي قابل
منهنجا ساٿي منهنجا همدم راهه سان منهنجو ڪهڙو تعلق
پيشِ نظر جي آهي منهنجي هڪڙو مقصد هڪڙي منزل
ساري جهان کي پنهنجو دشمن آهي بنائڻ ڏاڍو آسان
پنهنجو بنائڻ ڪنهن کي ياد خود ڪنهن جو بڻجڻ آهي مشڪل
اي چارهه گرهن کي ڇڏي ڏي سمجهين ڇا تنوير جو غم تون
پنهنجي پنهنجي دل آ سڀ کي پنهنجي پنهنجي سڀ کي مشڪل
•
•
ڇڏي منزلون جيڪي ڳوليندا رهبر
اهي گم سدا رهگذارن ۾ هوندا
اڃا خون آهي اسان جي رڳن ۾
اڃا ڪجهه ٽڙيل گل بهارن ۾ هوندا
نه هوندا ته دريا ۾ ڀي ڪين هوندا
جي هوندا ته طوفان ڪنارن ۾ هوندا
انهن چند غنچن جو الله واهي
جي مرجهائجي ويا بهارن ۾ هوندا
گلن کي مبارڪ بهارون جو هاڻي
اسان جا نشيمن شرارن ۾ هوندا
اهو وقت ڀي نيٺ تنوير ايندو
جو افلاڪ پنهنجي اشارن ۾ هوندا
•
•
سدائين سهندا رهياسين ستمگرن جا ستم
سٺو نه ٿيندو اوهان جو ستم اي اهل ڪرم
قريب آهي سحر دل نه هار اي همدم
سياهه رات جو ماتم ڪري ٿي هيءَ شبنم
اسان جي عزم جي توهين راهبر جي تلاش
۽ ٿيڙ کائي رسڻ منزلن تي پنهنجو ڪم
اگرچ آهي تنفس ئي زندگيءَ جو دليل
تلاش زيست ۾ آواره آهي هر هڪ دم
ٻڌون ٿا اهڙو زمانو قريب تر آهي
جو سمجهيو ويندو اسان جو ئي عم جهان جو غم
گلن جي مرڪ جان تنوير مان به اڄ ٿو چوان
ٻڌائي ڪوئي اچي مون کي ڇا هي ٿيندو غم
•
•
سهڻ وارا هر دم تي چپ ڪين رهندا
ڪڏهن دل جا دريا ته اٿلي به پوندا
جن آهن دکايون دلين منجهه دونهيون
انهن جي هٿان ٻئي جهان نيٺ سڙندا
وري هي اکيون آسمان ڏانهن کڄنديون
وري مينهن وسندا وري پاند پسندا
ڦٽن جي ڇٽڻ سان احساس ويندو
وري سور ملندا وري چاڪ چڪندا
اندر جي اندر ۾ ئي رهندي سدائين
نڪو سور سلبا نڪو سور لهندا
بهارو اوهان جا ستايل اوهان ڏي
نه ڏسندا نه ڏسندا ڪڏهن ڪين ڏسندا
•
•
اچو او ساٿيو نئين راهه ڳوليون
جو پيش رهبر ان منزل نه آهي
اسان جو ڪم ته موجن سان لڙڻ آ
اسان جي ذهن ۾ ساحل نه آهي
سڪون دل جو جتان آندو هيو سين
رهي باقي اها محفل نه آهي
اڳوڻو ڪشمڪش جو لطف ڪونهي
اهو طوفان اهو ساحل نه آهي
غمِ دوران به ٿو بي لطف ٿي پئي
جي ان ۾ تنهنجو غم شامل نه آهي
تمناءِ سڪون ۽ زندگيءَ مان
حياتي موج آ ساحل نه آهي
•
•
آءُ ڪا پنهنجي ٻار او پيارا
ڪنهن کي ڪنهن جي سار او پيارا
ڇڏهي هنگاما دنيا جا
هل ته هلون هن پار او پيارا
تو جئين مون ڏي مرڪي نهاريو
تو توتي آيو پيار او پيار
ڇا لئه وڇوڙي جڳ تو مون کي
ويهي ڪجهه ويچار او پيارا
مان ڪيئن تو سان نينهن نباهيان
مون تي حياتي بار او پيارا
مرڪي مرڪي ڇو نه گذاريون
ڏينهن حياتي ڏينهن چار او پيارا
مکڙي جڏهين تو جيان مرڪيو
ٿي ويو ان سان پيار او پيارا
مون کي اڃا ڪجهه ڪرڻو آهي
وقت جي وِکَ بيهار او پيارا
• |
