الف اِسم سو اعظم آهه،

ڪاهه ڪري تون اوڏنهن ڪاهه،

ڇڏ، ٺلهو جو ٺاهيئي ٺاهه،

بيشڪ سوئي بيپرواهه،
  دنيا وانگر آهي درياهه،
 ”توبهه توبهه“ ڪر تڪرار-

بي جو هاڻي سڻو بيان،

شامل توسان آهه شيطان،

هلندي متان ٿي حيران،

نفس ندورو آهه نادان،
 ڌريان ئي ڪو رکج ڌيان،
ڇڏ خماري ٿي هوشيار-

تي توڪل تند وڄاءِ،

تن ۾ وڃي ٿو تنهنجو ڇا؟

مرندي مهل ڪندي ”هاءِ هاءِ“،

مال مڏيون ڏي واٽ خداءِ،
 ڪوڙا! بچائين ڪنهن جي لاءِ؟
 بيٺي توتي آهه ڀُلڪار-

ثي تون ساجهر ڪر سعيو،

دشمن توکي آهه دٻايو،

دل ۾ رکين ٿو ڪهڙو رايو؟

ڪوڙ خسارو ڪم نه آيو،
جيڪي ڀانئين سو پرايو،
 ڄٽ وڃايئي ڇو ڄمار-

جيم ڏسو سڀ هيءُ جهان،

سڃا! ميڙيئي ڇو سامان؟

آخر ٿيندو تو ارمان،

دنيا فاني منجهه فرمان،
 مري ويندين تون مروان!
 اٿئي عيش منجهان آزار-

حي هلا يا جن احڪام،

ڀانيائون هونداسون مدام،

سيئي ڏٺا مون منجهه مقام،

تڪڙ طرحين ڪيائون تمام،
 ڪوٽ ڇڏيائون سڀ قمام،
 ٿيا دنيا کئون ڌارو ڌار-

خي خوديءَ جا ڪيائون خيال،

ڪوهه ميڙين تون مڏيون مال؟

هاڻ وڃئي ٿي هٿان ڳال،

حال وڃائي ٿي بيحال،
 ڇو وجهين ٿو جيءُ جنجال؟
 خوف رکي ٿي خبر دار-

دال ئون دنيا آهي درياء،

ڪئين امير ڪئين امراء،

سُڃا، هاڻ ته ڪي ساڱاء،

لکين لُڙهيا شاهه ۽ گداء،
 باور ڪهڙو ڪيئون بدخواهه،
 قادر سُڄي رب قهار-

ذال ئون توکي ڇا ضرور؟

پُر نشي ۾ وئين وهلور،

اڳيئون اٿئي ربّ غفور،

مئي دنيا جي ڪيئي مخمور؟
 هر گز مرندين اي مغرور!
 جنهن جي لااُبالي سرڪار-

ري ئون رلي مرندين رول،

ٻيئي  اٿئي  ڏکيا  ڏول،

جِت تراڙو ترندو تول،

جيڪي ڀانئين ڀرڏا(1) ڀول،
  چُهڙا! ڪرين ڇو چاٻول،
 اتي روئندين زارو زار-

زي ئون ظاهر ڀانئين زور،

تو منجهه اڃا چور چڪور،

توتي ٻرندي آگ اَتور،

ويئي عمر، ٿيو اجهور،
 ڀاءُ نه ڀانئين لچ لغور،
 ڇوڙ وڏائيءَ جو واپار-

سين ئون ثابت ٻُڌ صلاح،

تنهن سان پُوئي ڇڏ پساهه،

مرشد هادي ڪر همراهه،

اوّل آخر آهي الله،
 وٺ رباني رستو راهه،
 ضامن جو آهي ذميدار-

شين شريعت سان شامل،

حق هدايت ٿيئي حاصل،

ڪوڙا! ڪوهه ڪرين ڪر ڳل؟

واٽ وٺي تون اِيها هل،
 ٻيو مڙيئي ٿَئي خام خلل،
 ڇو ڪميڻا! ٿين گرتار-

صاد ئون صافي رک سرير،

طالب هوئين ته مڃ تقدير،

توکي دشمن ڪيو دلگير،

ڇڏ طمع جي تون تدبير،
 اُتي مُوڙها ڪئين مهمير،
 ڏس ته تڙيا طمعدار-

ضاد بيهي ڪر ته دانهون،

آگو من سڻئي آهون،

خاوند بخشيندو خطائون،

ٻئي مٿي تون کڻ ٻانهون،
 تنهنجون ويون آهن واهون،
 غافل گندا گنهگار-

طوئي طمع جا طرحين تال،

موذيءَ ميڙيا مڏيون مال،

تن تي واڻيا وڙهن وڪال،

جن ڇڏيا سي سڀ ٿيا سال،
 اڄ مئا ڪي مئڙا ڪال،
 ڏيل تنهين جا مون ڏيکار-

ظوئي ظاهر برزمين،

هتي توکي پيرين پِين،

لاف هڻين ٿو لچ لعين!

تڪبر جي ڪئي تلقين،
 منهن تي ميون صاحب چَيِن،
 هوندين هاويءَ منجهه حمار-

عين عمر ان ۾ اثبات،

پوءِ پڇاڻا بيحد بات،

ڪندين حشر ۾ تون ’هيهات’،

پهرين سجهي ٿي سڪرات،
 تيز تکي آهي واٽ صراط،
 سڻ ته سڻايانءِ پڪا پار-

غين ڇو ٿو ٿئين غرقان؟

مُوڙها! مال ڪيئُي مستان،

اتي ڏيندين تون امتحان،

فاني اٿئي هي جهان،
 جت ترندو تر ميزان،
 تو ۾ بديون بارو بار-

في ئون فنا ۾ پاڻ پون،

ڀِڙا وجهين ڇو تون ڀن؟

ٻيو پڇاڻو آهي مَلڪن،

مال ميڙيا تو ڏکيا ڌن،
 ’قبر ڏاڍي ڀيڙ ڀتين،
 خاوند جو آهين خطاڪار-

قاف ئون ڏاڍو ڏينهن قيام،

وٺ شريعت جا احڪام،

ٿيءُ غلامن جو به غلام،

خاميين خوش کلين ٿو خام!
 لچا! لاٿئي ڪوهه لغام؟
 خاوند کي چئو ‘خير گذار‘-

ڪاف ئون ڪنهن پرڪين وسار،

حرص هنر ۾ ٿِي مَ حِمار!

دوزخ توتي آهي دهڪار!

صاحب سڀني منجهه سُپار!
 هرگز مرندين تون مُنهن ڪار!
 ستر ڪر مون ستّار-

لام ’اِلٰہ‘ سين خيال لهراءِ!

ڪم نه ايندءِ ماءُ پيءُ ڀاءُ،

هتان جيئري ٿيءُ جداءِ،

نفس ڪميني کي ڳالهاءِ!
 يار برادر جاءِ بجاءِ،
 ڪوڙ پچارين ٻچا ٻار-

ميم مداين کان منهن موڙ!

اسم ذاتي چپن سان جوڙ!

عيش اندر مان ڪُل اُلوڙ!

وحدت منجهه وجود ولوڙ!
 خوفِ خدا جو خيمو کوڙ!
 رڳو تون مَ ٿيءُ ريڍار-

نون ئون نفس آهي نادان،

غافل ڀانئين ڇو گمان!

دل ۾ دزد آهين دگران،

هر وقت وجهندءِ ذليل زيان،
 تون منهن ۾ آهين مسلمان،
 اڳيان ڪندءِ مارو مار-

واو وڃائي ڇڏ وِماس!

لوڪ دنيا جو لاهه لباس،

سڀڪو توکي چئي شاباس!

ويڙهي وجهي وڌ وسواس،
 ٿي خساري کان به خلاص،
 خاصو اٿيئي ڪين خمار-

هي ئو حرص ۽ ڇڏ هوس،

ڀُليا! ڇڏي گندا گس،

هيڏا حرص ڪيئي حارص،

ريءَ عقل سڀڪي عبث،
 ماڻهو نه آهين اي ناقص!
 ماڻهو چونئي ٿا مردار-

لا لطف جو وريو واءُ،

ڪهڙو امت کي ايذاءُ،

احمد ايندو عاصين لاءِ،

اڳتي شافع ڪندو شفاء،
 جت ڏيندو هر ڪنهن جاء،
ﷴ مالڪ سو مختار-

يي ئون يڪدل ٻَڌ يقين،

گانڊو! متان ٿين غمگين،

سي ٿا تو چڱائي چِين،

جي ٿيا ڪلمي جي قطار،

مَرڪڻ ڀانءِ نه، ٿي مسڪين،
 مومن دنيا کي نه مڃين،
 ”شفيع محمد“ ڪرم شمار،
 سي سڀ پرور لنگهيا پار-

الف اباڻا ياد پيا،

دل تي تن جا درد دکيا،

سانگي نڪري سانگ ويا،
ويا وڃڻ کي ڪين وريا-

بي برهه جو کليو باب،

قلب ڪڙهي ٿي ويو ڪباب،

اُڇلون ڏيو وهي اکين آب،
ڪونه مُڪو ڪو جهانگين جواب-

تي ئون توشا طعام ڪئين،

دل کي وٺڻ لاءِ دام ڪئين،

عمر آڇيا انعام ڪئين،
حيلا صبح ۽ شام ڪئين-

ثي ئون ثابت صدق سندوم،

لحظي ۾ هي لُڙ لهندوم،

قادر پنهنجو ڪرم ڪندوم،
پرور نيئي پار ڪندوم-

جيم جيڏين سان جيءُ جڙيو،

مَنڊ محبت جي من کي مڙهيو،

قرب ۾ قابو قلب ڪَڙيو،
اهڙو الفت ۾ آهيان اڙيو-

حي ئون حال ٿيا ٿم هيڻا،

پاڻان ٻڪيءَ کان ٿين ٿا ٻيڻا،

فرق نٿا ڪن ڦڪيون ڦيڻا،
سانگي ٿيندم شال سڱيڻا-

خي ئون خيال وطن جو خوب،

ملڪ ملير ڀانيان محبوب،

ماڙيون ڪين ڪندم مرغوب،
مقصود منهنجو ۽ مطلوب-

دال ئون دل ٿي ڪين لڳي،

جنهن نه ڏٺو ههڙو اهنج اڳي،

هت بيوس آهيان من ڀڳي،
 سا هِن تر ۾ ڪيئن تڳي-

ذال ئون ذڪر ڌنارن جو،

سهڻو  اِسم سنگهارن جو،

پيارو نالو پهنوارن جو،
 ورد زبان ٿر وارن جو-

ري ئون راتو ڏينهن رڙان،

ساريو سانگي پيئي سڙان،

قابو ڪوٽن منجهه ڪڙهان،
 حال وڃايم هڙان وڙان-

زي ئون زور هلي نه ذرو،

دور ڌنارن دڳ درو،

پوي نه پائر جو ٿو پرو،
 ڀيڻي ڀر جهل ناهه ڀرو-

سين ئون ساري سانگين سانگ،

ڪوڙين اُڏايم ويهي ڪانگ،

ڀر ڀٽن جي ڇيلن ڇانگ،
نهوڙيس نانگي نيهن جي نانگ-

شين ئون شڪر جو رهيم شان،

رحمي رحم ڪندو رحمان،

مارن آڏو ملندم مان،
 ديس جو درسن ملندم دان-

صاد ئون صبر صداقت ساڻ،

ملهائي وينديس ڀونگا ڀاڻ،

ڪڍنديس ڪين عمر جي ڪاڻ،
 هادي حمايت ٿيندم هاڻ-

ضاد ئون ضد عمر جو زور،

ڀڃي ۽ ڀوري ڪنديس ڀور،

زاري ظلم جفا ۽ جور،
مرڪائينديس مارو مور-

طوئي  ئون آهيم طلب تمام،

ڪيئن وساريان سي وريام،

محبت ماروئڙن جي مدام،
 جن سان ڄم کان رهيس ڄام!

ظوئي ظالم ۽ زور سهي،

وينديس نباهي وقت وهي،

ويئي طبيعت آهه ٺهي،
 ويندا جلدي لڙ لهي-

عين ئون الفت عمر سندي،

مونکي سڪ آ ساڻيهه سندي،

ڪنهن پر ڪين قبول ڪندي،
سا ئي ڪنديس جا وڻندي-

غين ئون غم جو سمنڊ تري،

نوڻيون ڏسي پوندا نيڻ ٺري،

وينديس ويڙهيچن ڏي وري،
 کاهڙ پهچي ٿينديس کري-

في ئون فڪر اندر في الحال،

ڪوٽ ۽ ڪوٺيون ڀانيان ڪال،

آهي جيئڻ ٿيو جنجال،
 ساعت هڪڙي ڄڻ سؤ سال-

قاف ئون قرب وطن جو وهواهه،

پائر ۾ آهه منهنجو پساهه،

ساڻيهه ۾ آهه سوگهو ساهه،
 ڪريان نڪريو روز نگاهه-

ڪاف ئون ڪاٽي قيد جا ڏينهن،

رهجي ايندم ننگ ۽ نيهن،

وينديس موٽي وُٺڙي مينهن،
 پورو ٿيندم شوق جو شينهن-

لام ئون لڄ رکندم سائين،

اٿئي، ويٺي، سُتي سدائين،

جنهن جي در تي آهيان دانهين،
 پرور ڪين ڇڏيندم پاهين-

ميم ئون ساريم ماروئڙيون،

کاهڙ ۾ هو آهن کڙيون،

جن سان منهنجون جيءُ جڙيون،
 رويو مون لئي ڪن رڙيون-

نون ئون نباهي وينديس ننگ،

ويندو دوريءَ وارو دنگ،

رهبر سانگين سان منهنجو سنگ،
 ڇڏي پٿرڻيون پوش پلنگ-

واو وصل جو ورندو واءُ،

ڪندا ندوريءَ جو سي نياءُ،

سانگي لهندم سڌ سماءُ،
 وڃي پٽن تي پسنديس ڀاءُ-

هي هجر ۾ هنجهون هاريان،

نڪريو تن جون راهون نهاريان،

پنهنجن سانگيڙن کي ساريان،
 ويڙهيچن کي ڪيئن وساريان؟

ا^ءلف ئون آهه اهائي آس،

جن لاءِ آهي اندر اداس،

وينديس جلدي پنهوارن پاس،
 جن لئي باسي آهيم باس-

لا سان لهندا لُڙ ۽ لهريون،

قرب وارن سان قرب ڪچهريون،

وڃي پائر ۾ ڪنديس پهريون،
 رس رهاڻيون چوکيون چهريون-

يي يقينئون سان سچ سير،

”طالب“ تن ۾ آهي اڪير،

موٽي وينديس ملڪ ملير،
 ساڻيهه پسان ٿئي دل سڌير-