|
3
مولود
مولود
(1)
ٿل:
وڃي مديني جي گهوٽ کي، ڏج نياپو ڪهي ڪانگل
آڏو عرب پار ڏي اوري ڪرمَ انگل.
وچ وسارج ڪيم ڪي پرزا ڏيئي پکيئَل.
زارغ ڪر زاريون ٻهون، ٻولج ٻاٻيهل.
روضي مهندان رسول جي، وڃي ڪوڙين ڪر ڪر ڳل.
لئون ته مون کي آ ڪانئڙا، اندر ۾ ڪا اجهل.
پاڙي پرين جي، ڳوڙها ڳاڙج ڳل.
دانهون دردمندن جون، اونائج اڪمل.
واحد لڳ ”ولي محمد“ کي ميڙين ساڻ مرسل.
مولود
(2)
ڪر عور مون يتيم جو سيد قريشي ڪامل
ڏي صحت تندرستي غم مون ڇٽي هي سائل.
1-
دنيا جي دور ۾ مون ڪيا ڪم سڀيئي اجايا
مرسل تون ڪر سجايا، اڳتي رهان نه غافل.
2-
حضرت، حضور پنهنجو ڏيکار مون کي هيڪر
ذاتي رهي قلب ۾ صورت ٿئي مون شامل.
3-
سڻ تون سوال سائين ننگي اي ننگ پرور
چانئٺ چمان چپن سان، عرفات ۾ ٿيان شامل.
4-
عيبن ڀريو آءٌ آهيان ساري امت ۾ ظاهر
حامي تون ڪر حمايت وحدت ٿئي مون حاصل.
5-
مون کي بخير خوبي پهچاءِ مير مرسل
مڪّي جو ٿيان مساڪن، منجهه حبّ ٿيان نه ڪاهل.
6-
دارالبقا وڃي ٿو سڀڪو پنهنجي ثمر سان
مون بي ثمر جي سرور سنهنجي تون ڪر منازل.
7-
هاڻي فضل جي مون سان ڪر تون ڪا مدد مالڪ
علم لودني ڏي مون آهيان اٻوجهه جاهل.
8-
هن رنگپور جي رنگ مؤن مون کي ڇڏاءِ سائين
ڪر قلب منهنجو دائم پنهنجي ذڪر سان مائل.
9-
تنهنجو ’ولي محمد‘ کي شب روز خيال محڪم
محبت جو جام ڏيئي ڪر جلد تنهن کي واصل.
مناقب
1-
وه دور سارا دنيا مجمع محمّدي
لوه قلم مين لکهيا مجمع محمّدي.
2-
حق ني کيا هي ظاهر روزّ جزا ڪا محشر
باطن مين نام اُس ڪا مجمد محمّدي.
3-
رسمِ فقرڪِي اهل نفاقون سين ناپسند
وه خاص رسم فقرا مجمع محمّدي.
4-
گرچ طواف ڪعبه هم حج اڪبري
ليڪن آسي ڪِي معني مجمع محمّدي
5-
مذڪوره ڪربلا ڪا نهين جانتي هئين ڪجهه
حالت يه ساري شهدا مجمع محمّدي.
6-
اهل العلوم مذهب اپني ۾ ره گئي
حُبِّ علي سين زيبا مجمع محمّدي.
7-
آواز ’ربّ اَرني‘ رمزيست درميان
اسرار طور سينا مجمع محمّدي.
8-
ظاهر ظهور مهدي جب هوويگا عيان
تحقيق اُس ڪا غوغا مجمع محمّدي.
9-
حُسن ڪمال يوسف ’ليس ڪَمّثلہ‘
بنياد اُس حسن ڪا مجمع محمّدي.
10-
بولا ٿا دار اُوپور منصور ’اناالحق‘
دل ڪي صحن ۾ ديکا مجمع محمّدي.
11-
آدم سين آگي حضرت ڪي نور ڪا ظهور
روح الامين سُنيا مجمع محمّدي.
12-
لولاڪ ڪي صفت ۾ حضرت ڪا هي نشان
حڪمِ خدا سي بنيا مجمع محمّدي.
13-
ڪهتا ”ولي محمد“ دل ڪي يقين سين
عرش و فلڪ و عقبيٰ مجمع محمّدي.
4
شبد
شبد
ساڌو ساڌ سنگت ۾ راکو ڌيان، ڇوڙ دُوئِي اَڀمان.
1-
مولچڪر ڪا ڪرو نظارا، نيئم سٻڌ سِي جوت نهارا
اَنتر ڀِيتر سِرّ سبحان.
سِشٽ ڪول مون نام پَڇانو، ساسُو ساسِي آپ ۾ ڄانو
جگياسي سنگ ڪرت بيان.
اوهون سوهون ڀَجن پڪارو، پريم رس ڪا نعرا مارو
گگن منڊل مين سرگ مڪان.
تِرگهٽ تيرٿ هويا جس پر، گهٽ آجواڙ سمايا تس پر
اَنبرت جام ديا ڀڳوان.
ديس اگم ۾ چلنا هويا، پنجري مين هر ڪو سويا
جسڪا سُپنا رهت نشان.
ڪَهت ”ولي محمد“ دم ذاتي، مَرت لوڪ هويا اثباتي
گُر صوفي صاف ديا مجهه دان.
غزليات
)سنڌي، هندي ۽ پارسي(
غزل سنڌي
روپ تلنگ
محبوب جي صفت جو، مَٽ آفتاب ناهي.
فامت جي اڳيان سَرَوَ کي، سَروي خطاب ناهي.
دَر کي حسن ڏندن جي، مخفي ڪيو منجهه صدف
خوشبوءِ زلف جنهن جي، منجهه گل گلاب ناهي.
لالي ڏسي لين جي، عبرت ۾ لعل ٿيو
يا قوت مٽ تنهن لب جو، منجهه ڪنهن ڪتاب ناهي.
آبِ حيات چشمو، آهي ظُلمات جي اندر
ڄام ذقن جي آب جو، همسر ڪو آب ناهي.
”ولي محمد“ جو ثاني، ساري جهان ۾ ڏس ڪو
جنهن منهن ڏٺو محبوب جو، تنهن تي حساب ناهي.
روپ بروو
*
اي دل سجاڳ ٿي ڏس، همسر ڪٿي ڪٿي،
جي تنهنجا يار جانِي، دلبر ڪٿي ڪٿي.
هئا بادشاهه ملڪ ۾ روئي، زمين سڀ
شاهي خطاب تن جا، دفتر ڪٿي ڪٿي.
جوڙي عمارتون جن، لايا هزار لک
تن جا نشان ڏس تون، سنتر ڪٿي ڪٿي.
جي هئا طبيب دانهن، حاذق وڏا حڪيم
تن جا دڪان خالي، جنتر ڪٿي ڪٿي.
هن دؤر جي بهار جو، آخر خزان لقب
ڏسندين نه تنهن ۾ ڪو خوش، اڪثر ڪٿي ڪٿي.
تون ’ڪلّ مَن عليها‘ آيت ۾ رک خيال
ڪهڙا پڇين ٿو باب، سڪندر ڪٿي ڪٿي.
جن ٿي چوايو پاڻ کي، ’اَنا رَبُّڪُم‘ مدام
تن جا تون ڏس خزانا، لشڪر ڪٿي ڪٿي.
ڪر تون ”ولي محمد“، شهه عشق جي مقال
ٻئي در نه ڇڏ خيال کي، خوشتر ڪٿي ڪتي.
هندي غزل
روپ بروو
ساقي ديدار يار کان جزمين کَڻهن کَڻهن.
دي جام مجهه کو تجهه بن بسري جشن جشن.
منگتا هون مئين خدا سي وصلِ مدام دوست
يون عندليب دائم کهتي چمن چمن.
ميري درد دل کا دارو تيري جو هاتهه هي
آبِ حيات اُس کا چاهِ ذقن ذقن.
گر مئين اُسي فراق مين جب هوئيگا شهيد
اُس وقت اپني هاته سي کيجئبو دفن دفن.
اب دل مجهي مَپُرس اسي درد کا احوال
غير از وصال اس کي سوزم وطن وطن.
ليکن جِسي کا صوفي هادي هي رهنما
او جاوي جب لحد مين بولي سجن سجن.
جس نه ”ولي محمد“ دم دم کيا هي ياد
آخر خدا کريگا اُس کا ملن ملن.
روپ ڪلياڻ
تيري ديدار مين هادي ميري دل کا نظارا هي،
کرون ميئن کيا ڪسي ظاهر بهت اس کا پسارا هي.
نهين کجهه بات ملني کا کوئي رستا مجهي معلوم
جسي مين عاشقاد سيتي خزاد مين پهر بهارا هي.
نگهه کر ديکهه يه ساقي ميري دل کا يقين قائم
هميشه جام صبحا سي دماغم پُر خمارا هي.
خدا بن حال ميري ڪا نهين ڪو دوسرا واقف
که ساري رين مين مجهکو ستارون کا شمارا هي.
حسن کي باغ کي خواهش ساري هُون ملک مين پهرتي
چمن مين يُون پهري بلبل کهان ميرا هزارا هي.
اگر هووي خطا ميري کرو تم معاف ائي دلبر
ميرا اس ملڪ فاني مين ڪهٿ دو دن کا گذارا هي.
”ولي محمد“ نه کيجئي غم وصال، يار کا هرگز
هجر کي راهه مين آخر اِسي مشکل کا چارا هي.
روپ پهاڙي
ديا ساقي مجهي پيالا، اُتر گيا وهم هستي کا،
سارا اسرار هم ديکا عجب صورت پرستي کا.
مثل مهتاب تها، روشن، حقيقت کا کهليا گلشن
حسن کا هوگيا درسن، هڻيا شک دل شکستي کا.
سِري ڪي سير مين جاکر، حسن کا جب ديکها دفتر
وسر گيا خيال مجهه پر، هوس کي بندبستي کا.
دنيا کي دؤر کي لذت، جسي کا هي لقب ذلّت
اُسي کي نهين روا مِلّت، مکان هي تنگدستي کا.
مشاخي چهوڙ دي بلکل، رندي کي رمز سي رِل مِل
اوپر گل هو مثل بلبل نه کها غم شب گذشتي کا.
اسي منزل مين هر عاشق، گهي پُرجوش گهه سالک
گهي وه عبد گهي مالک، گهي سربار هستي کا.
عجائب بيخودي کا دم، جسي مين نهين دنيا کا غم
دَرُوني دل اندر تها گم، خسارا بُوالهوستي کا.
همن هون عشق کي طالب، جو هي کُل ئِي اوپر غالب
کهون مين کيا کسي بالب، مالک هي سر نوشتي کا.
”ولي محمد“ نه کسکو کهه، طريقت کيکفر مين ره
صوفي کي رمز سين وه وه، هوا مطلب اَلستي کا.
روپ ڀيروي
ائي دل گذر مکان مؤد چلنا هي رين دن مين،
رنگپور کا سير ديکها، آب جائونگا وطن مين.
ساکن هود جس عدم کي اب جائونگا عدم
مشتاق هود اُسي کا لس چاک پيرهن مين.
ذاتي سود ذات مل گئي باقي رهي صفات
مورت بهي گم هوگئي تصوير کي حُسن مين.
هاتف مجهي بتايا رسته وصال کا
شيرين سي مل گيا فرهاد کوهِ کن مين.
خاکي قفس کا مطلب فاني فنا کهون
جس کا علاج کهه گئي تحقيق بُت شکن مين.
ظلمات مؤن سکندر خالي نکل گيا
عاشق وصال پايا معشوق کي ذقن مين.
لالي لباد کي سُن کر عبرت مين لعل تها
يا قوت هم اُسي پر محبوب تها يمن مين.
کيسا بياد کرود مين دلبر کي رمز کا
قابو کيا هي مجهکو اُس زلف کي رسن مين.
دنيا سرائي ماتم جس کو نهين بقا
عاشق مدام رهتي ديدار کي جشن مين.
گلزار معنوي کا تمثيل کيا کرون
کهليا چمن چمن پر اسرار گلدن مين.
حب الوطن کي معنيٰ يود حج اکبري
ديکهو ”ولي محمد“ تم قلب کي صحن مين.
روپ بروو
ائي دل وصال کا دم مجهه پر جشن جشن،
گلزار معنوي کا کهليا چمن چمن.
ذاتي سود ذات مل گئي ثابت هوا اِسم
مورت کي خاک خاک مين هوگئي دفن دفن.
صورت کا نقش عاشق رکهتي هين دل اندر
معنيٰ: اُسي کي کهه گئي حب الوطن وطن.
صوفي کا دين مذهب وحدت وجود هي
جزوي عقل کيا جاني جس کو کٽهن کٽهن.
آبّ حيات چشمهء ظلمات کي اندر
مجهکو هي آبِ حيواد چاه ذقن ذقن.
آيت هي ’يَرزُقُن‘ شهيدون کي شان مين
عاشق شهيدِ عشق نه رکهتي کفن کفن.
جس کا ”ولي محمد“ شافع امام هي
تس کو القاء حضور تها نبوي حُسن حُسن.
بروو
تيري حسن کي ديدار کي کا کيسا لقا کهون،
ساري جهان مين وصف اُو ’شمس الضحيٰ‘ کهون.
وحدت کا جام دي مجهي ساقي شتاب سين.
اُسي جام کي خمار مين دارالبقا کهون.
فاني فنا مکان مين رهتا هون کوئي دم
اّسي دمبدم کي سير کا شاهي عطا کهون.
اي ماهتاب تاب تو دنيا کي دؤر مين
يون رين کي ظلمات مين ’بَدَرُ الُّـدجيٰ‘ کهون.
داروء درد عشق نهين جانتي طبيب
تيري مشک بوئي زلف مين دارالشفا کهون.
کهولو نقاب اي صنم عين الوصال کا
اِس نور سي مخمور هو شکرِ خدا کهون.
کشف القلوب ديکهه دل مسجود هوگئي
صورت تيري سون کعبهء و قبلہ نما کهون.
ارض و سما مشهور تها جلوه جمال تو
جس کي صفت کي شان مين زيب وضيا کهون.
کهتا ”ولي محمد“ صوفي کي رمز مين
ذاتي آواز مثِل بلبل نوا کهون.
بروو
دل مَحو هوگويا هي محبوب کي حسن مين،
مشتاق هود اِسي کا بلبل مثل چمن مين.
ذاتي هي ذات ميري مُلکِ عدم مين داخل
قسمت مجهي پهسايا اِس زلف کي رسن مين.
فاني مکان مين اَب رهنا نهين مدام
خاکيٰ کا جام مَٽ کوپهر جائونگا وطن مين.
صوفي ديا هي مجهکو وحدت کا جام بهرکر
کهليا صنوبري کا گلزار گلبدن مين.
آدم کا پوش کرکي کرتا هون بادشاهي
نهين کوئي مڪان يکجا رهتا هون عشق بن مين.
معنيٰ مين نهين تفاوت، رنگ مين پڙا هي شک
معلوم کرکي ديکهو نسرين نسترن مين.
حق ني بنايا کعبه بتخانه هم اُسي
ثابت هوا ’اناالحق‘ منصور کي دهن مين.
آدم کي شان مين هي ’ونَفَخت‘ کا لقب
اِس بات معنوي کو جاني کوئي لَکهن مين.
کهتا ”ولي محمد“ دم دم کي سير کا
ذاتي مجهي دکهايا ’اَنحد‘ کي گهورگهن مين.
(8)
اي يارو وفادار سرا مين کهبي تو آءُ،
ائي دلبر جمال نما مين کبهي تو آءُ.
آج کيا سبب که بزم مين تم بولتي نهين
اي بلبلِ وصال نوا مين کبهي تو آءُ.
لي جا اُسي کي خوشبو از بوستان حسن
اي بوءِ عاشقان تو صبا مين کبهي تو آءُ.
دارد ”ولي محمد“ ايس حالتِ مدام
سَراپا فدائي تُست وفا مين کبهي تو آءُ.
(9)
پيالا مجهه ديا صوفي شراب بي حجابي کا،
هويا ديدار دل اندر صنم کي ماهتابي کا.
حُسن کا جب ديکها دفتر عقل گم هوگيا سارا
تهيا ظلمات مؤن ظاهر شعاعِ آفتابي کا.
رندي کي رمز مين ديکهو اُسي اسرار کي معنيٰ
زلف کا دام هي اُس کو اشارا کاميابي کا.
قلب کي سير رهتي هون، صورت کي سنگ پهرتي هون
مثل نرگس کي کرتي هون، نظارا نيم خوابي کا.
”ولي محمد“ نه ره غافل، دنيا کا عيش عشرت کُل
اسي کو چهوڙ دي بلکل، خسارا هي خرابي کا.
روپ پرڀاتي
کهليا قلب جس کا بذکرِ نصيرا،
کيها خوف اُس کو هي منکر نکيرا.
همن هون پياسي چو بلبل اُداسي
رهونگا قفس مين به يوم الاسيرا.
ديا جام صوفي مجهي بيخودي کا
هويا ورد دل پر ’سميعءٌ البَّصيرا‘
معنيٰ اس بيان کي هي مخفي دل اندر
کرون مين کيا ظاهر نذيراً کثيرا.
”ولي
محمد“ شُد تخلّص محمَّد شَفِيعش
تميا دل مين داخل سَراجءٌ منيرا.
غزل هندي فارسي آميز
روپ آسا
صبا وه مزده مارا که آن دلدار کب آوي،
وصالِ يار مي خواهم، پري رخسار کب آوي
رَوَم در گلشنِ خوبان کنم ديدار آن دلبر
چو بلبل در چمن پرسم گل، گلزار کب آوي.
بَرائي صحبتِ، جانان خيال، بيخودي دارم
طبيبِ درد سودايان مسيحا وار کب آوي.
چو يعقوبِ هجر دارم که آن ماهي مصرِ بينم
زليخان وار مي جويم، که در بازار کب آوي.
بيا ساقي بده ساغر که من مستم زعشقش او
نه نوشم بادهء گلگون بجز ميخوار کب آوي.
”ولي محمد“ طريقِ عشق مين بيني در اين منزل
که چز منصور در وحدت کسي بردار کب آوي.
روپ شام ڪليان
تجهي خيال رفتن دل را بسي محال،
مجکو هجر نه ديوو مشکل بسي کمال،
هم کو که شمع بزم ميسّر تمي شود
يا رب شکر نمايم بينم شبي وصال.
ساقي بيمار جام بنوشيم در چمن
جس کا نشه هي غالب دارم همي خيال.
مجهي وصال يار، محبا با اشتياق
يکدم بيا بوصل که ديکهو ولي جمال.
کهتا ”ولي“ يه عرض ببادِ صبا مدام
در راه عشق کشتم رعنا بصد خيال.
غزل فارسي
(1)
نورِ است به خورشيد ز انوار محمد
روشن اند جهان هردو بديدار محمد.
لولاک چه رمزيست به افلاک نهان
فردوس مکان باشد گلذار محمد.
شب معراج ملائک که فتادند
به عبرت
ديدند به چشم خود دستا محمد.
لقمان چو مسيح است فلاطون بحکمت
هستند شفا گيرز سرکار محمد.
در روز قيامت که بميدان حشر
بر جمله جهان باشد سردار محمد.
مِريست که در آيتِ قوسين بادنيٰ
جبريل کجا داند اسرار محمد.
ائي ”ولي“ شکر خدا کن به صحابهء حسنين
شد شعر تو مقبول بَدربار محمد.
(2)
دلا دَور دنيا بقائي ندارد،
گذر گاهه نامش وفائي ندارد.
چراميخوري غم نشيب و فرازش
بجز جام وحدت دوائي
ندارد.
بذکر خدا باش مقبول دائم
که اين نام حَقِ فنائي ندارد.
به بين سير ظلمات همچو سکندر
بجز شمع خضري ضيائي ندارد.
بدرالبقا مي روي عنقريب
به اعمالِ صالح جفائي ندارد.
اگر خيال داري بديدار جانان
بَدُون راه وحدت لقائي ندارد.
بود شعر تو زيب ورائ ”ولي“
که دُر بي بها شد بهائي ندارد.
روپ بهاڳ
اين حال بيخودي را ائي ناصحاچه داني،
جز عاشقان نه داند اين رازها نهاني.
ظاهر درين طريقه دارند مفلسي را
باطن همہ بشوکت جمشيد يا کياني.
گربشنوِي حديث از راه عاشقي او
ني زهد تو بماند نه ناصحا توماني.
برمن مکن ملامت واقف نئي رَغّيش
ما ملّتِ ندارم جُز ملّت حقاني.
طاقت صبر نه دارم زين بحر بي کناره
در مؤجِ مِي گذارم اَيّامِ زندگاني.
ما هيچ ره ندارم از حال بيخودي او
صوفي وسيلهء شد در سير لا مکاني.
شکرِ خدا بگويم ائي زاهدا مُدامي
باما رسد بخاطر از دوست ’لَن تراني‘
ساقي
دلم ربوده با بادهء وصالش
زين ساغرِ رسيدم در ملک جاوداني.
من در جهان نمودم بسيار جُستجوئي
از در ”ولي محمد“ ديديم کامراني.
(4)
ائي سَرو خوش خرام توئي دلربائي ما
ائي يار گلعذار بيا در سرائي ما.
ائي باغبان چرا تو صفِ گل کُئي تيار
غير از وصال آن گل خار است برائي ما.
داروئي درد عشق نداني توائي طبيب
غير از وصال دوست نبا شد دوائي ما.
مصباح هر دو عالم نورِ تو اصل آدم
بهرِ خدا تو باشي يک شب ضيائي ما.
’يُحيِي يُمِيتُ‘ شيوهء دلدار ائي ”ولي“
در دست غمگسار فنا او بقائي ما.
(5)
بنما خطا کئي ديدهء، از من چه سبب رنجيدهء
ائي دلبرِ دلدار من، وي شاهدِ غمخوار من
مقبول کن گفتار من، جلدي بيا درکار من.
ديدم صفت حُورو پري، با تو ندارد همسري
بوئي تو دارد عنبري، گويائي چون تو گوهري.
ائي ماه من بَدرُ الُّدجيٰ، هر گز مَشو از من جدا
همذات شو بهرِ خدا، بينم دل اندر تو لقا.
من بنده ام چو بندگان، دارم چو قمري طوق آن
تعريف حُسنت دربيان، شب روز شدوردِ زبان.
ائي ساقيء کوثر ببين، حالت مرا برسر زمين
همستم غلامءِ باليقين، خواهم شرابِ درد اين.
دَورِ فَنا کُلِي گذر، تحقيق کل يوم بَتر
اين خاک پايت در نظر، دائم مرا کحل اًلبصر
ائي شافعءِ هر دوسرا، ائي مالکِ ملکِ بقا
گاهي ”ولي“ را رُونما، هر جاءِ توئي مشکلکشا.
(6)
بيا ساقي علاجِ کن بجز توکئي شفا بينم،
دوئي را دور کن از دل که وصلِ تو لقا بينم.
منم جويائي وصلِ تو، تو منزلِ لامکان داري
برائي ديدنِ رُويَت هزاران مبتلا بينم.
عجائب شوق ديدارت چُنان اثبات شد در دِل
که چُون خوابِ زليخان هم رُخِ يوسف صفا بينم.
نميدانم کفر دين را نه مذهب ملّت دارم
گدائي کوئي تو بودن بهرحال روا بينم.
کُشيدم خويش را ازخود بملکِ بيخودي رفتم
درآن وادي صبر بهتر عقل آنجا خطا بينم.
کجائي ائي شه خوبان به پيشِ تو کنم سجده
ملامت گرکند عالم من اين رحمّ خدا بينم.
شرابِ عشق ميخواهم بيا ساقي بده ساغر
چون مجنون غير از ليليٰ همد شيء را فنا بينم.
چشيدم درد از عشقت فتادم در بحر عبرت
درين دريائي بي پايان، وصالِ تو دوا بينم.
وسيله عاشقان باشد ”ولي محمد“ بهر مشکل
که در قرآن صفاتِ او ميانِ هل اَتي بينم.
(7)
’نَحنُ اَقربُ‘ بالقين از درس قرآن ديده ام،
وصف حسنِ آن به از فردوس رضوان ديده ام.
دل چو آئينه لقا بنما شده در بيخودي
صد هزاران رنگ از چاکِ گريبان ديده ام.
عشرت دنيا نه زيبد در طريقہء عاشقي
راحتِ اين روح را از چشم گريان ديده ام.
صورت شيخم خضر سد چون سکندر در وجود
شکر لِله که اندر اين ره آب حيوان ديده ام.
بسته ام در دام ليلي همچو مجنون خويش را
بوئي زلفِ عنبرينش در بيابان ديده ام.
کعبهء دل را نمودم سجده ها از بهر اين
آب کوثر را درين چاهءِ زنخدان ديده ام.
عام را آسودگي از حُبّ دنيا مي شود
عاشقان را لذتِ در ناز خوبان ديده ام.
ديدهء دل شد چوبينا اندر اين مُلکِ وجود
همچو نورِ شب قدر اِسرار پنهان ديده ام.
با توَ کلّل باش در دريائي وحدت بيخودي
ائ ”ولي محمد“ شفيعِ بهرِ طوفان ديده ام.
(8)
بيبن در سير کعبُه دل، طوافِ سروري کردم،
بديدار جمالِ دوست، حــّـجِ اکبري کردم.
گرفتم جام از ساقي، چشيدم آن مئي وحدت
براءِ بيخودي رفتم، لقائي کوثري کردم.
کفر اِسلام را ديدم، به پيشَ عشق منسوخ اند
وصالءِ يار در معنيٰ، چو ماه و مشتري کردم.
شنيدم ’اَلفَقرُ فَخرِي‘، دلمزاين شوق حيران شد
غلامِ صوفيان گشتم، وسيله حيدري کردم.
چوروئي دوست را ديدم، بچشمِ دل در اين قالب
نهادم سر به پائي او، علاجِ رهبري کردم.
چهٿ داني حالت مستانرا، مشو منکر توائي ناصح
نه طاقت ماند از وصفش، بيان سرسري کردم.
کشيدم نقش صورت راز، مکتب عشق چون بردل
به حسنِ او شدم مائِل، تماشا بتگري کردم.
شرابءِ عشق نوشيدم، يقين در دل شده قائم
به رسمي بي حجابي ها، سُجودِ آن پري کردم.
دل اندر قطرهء محبت، عطا شد با ”ولي محمد“
شدم همچو صف پُردُر، مطالب گوهري کردم.
(9)
منم آن مرغ ملکوتي کجا شد آشيانه ما،
درين ملکِ فنا آورد بخواهش آب دانه ما.
اگر پرسي ز حالِ ما بيانِ جوشش عشقم
ٻيا بشنوز دل پُرغم حديثِ جان فشانه ما.
نمودم پوش اِنساني به بهرِ سير پنهاني
اگر اين سِرّ کنم ظاهر شود غوغا فسانه ما.
نشستم در قفس خاکي ولي از شوق مي نالم
که از حُبِ وطن دارم دل اندر داستانه ما.
بدامِ زلف آفتادم چو مجنون بررخِ ليلِي
کجا داند ظاهربين ز لذت جاودانه ما.
ملامت مي کنِي برمن تو منصف باش ائي زاهد
که غير از يار کئي زيبد دگر چيزِ بخانه ما.
چه حاجت از کفن دارم شهيدِ خنجرِ عشقم
زيارت گہ روا باشد به پيشِ آستانه ما.
صيا چون بگذر گاهي بکوئي دلبر رعنا
ز روئي مهر بانهيا رساني اين نرانه ما.
”ولي محمد“ در اين حالت رسد گر حکمتِ لقمان
نباشد جز وصالِ او علاجِ دل ديوانه ما.
(10)
ائي دل ببين چه حُسنِ دلدار نازک است،
رنگش وبوئي از گل گلزار نازک است.
رويش چو ماه تابان جسمش چو گلبدن
قلمت ز سروِ زيبا رفتار نازک است.
ساقي بجام شيشه شراب است نا پسند
بايد اياغ گل که لبِ يار نازک است.
هوشيار باش معنيٰ کوه طور ديده
دعويٰ مکن وصال کہ ديدار نازک است.
در دام زلف ليليٰ مجنون صفت شدن
جز راه بيخوديها اين کار نازک است.
آهسته باش دائم پيشِ پري رخان
بيجا مگو سخن که ستمگار نازک است.
تارِ طنبور بازار برابر کہ مي شود
اين رشتہُ محبت بسيار نازک است.
راهِ ملامت است رسيدن بکوئي دوست
خاموش باش اينجا اين بار نازک است.
بهتر ”ولي محمد“ در راه عاشقي
ظاهر مشو کہ حالتِ سردار نازک است.
(11)
آيا وسيله مُريدان ترا بشارت باد،
هزار بار بشارت ز حق عنايت باد.
عطا نمود خدا بر تو تاج شاهِ شهيد
گرفت جلوه تلقين با استقامت باد.
زهي نصيب زر درگاه حق شد برتو
رسيد اوج کرامت بتو سلامت باد.
شنيده ام کہ تو
مسند نمودهء قائم
ازين جلوس حقيقي بتو کمالت باد.
به حاسدانءِ ترا کرد حق خراب خجل
نفاق وار ترا هم بدر زوالت باد.
دعائي اهل دلان مستجاب کرد خدا
بود شامل حالت بتو هدايت باد.
نِدا رسيد زغيبم ’شهاب الدين صوفي‘
کند ظهور چو مهدي بتو امامت باد.
ترا سجاده نشيني ز حق شده حاصل
چو تختگاه
سليمان بتو امانت باد.
”ولي“ قديم مُريد است بندهء درگاه
دعائي نيم شبي او تُرا حمايت باد.
(12)
دير است ساقيا قدحِ پُر خمار کن،
يعني زمئي وصال مرا رستگارکن.
رسمِ کفر طريقت عين شريعت است
مارا بجام وحدت واقف ديدار کن.
بانگِ الست ربِي هم موج مي زند
’قالوا
بليٰ‘ جوابش ما زيب دار کن.
عبرت پذير گشتم در سير معنوي
اثبات نيز او را دستور وار کن.
دائم بدر فراقت مجنون صفت شدم
از مشک بوئي ليليٰ باغ و بهار کن.
دنيا سرائي فاني ’لاتفرح‘ به بين
وَ آز قطرهء محبت دارالقرار کن.
شب روز مي گذارم در بحر بيخودي
اين راز را بشوقِ ذکر بر کنار کن.
حُسنِ تگرا چه يوسف زيبا شنيده ايم
خاطر مرا بخوابِ زليخان بيدار کن.
شدائي ”ولي محمد“ شافع شفيع تو
لا ميم اَحمد است بدل اعتبار کن.
(13)
وه چه رمزيست که گولذار حسن مي بينم،
صورت شمس لقا را به چمن مي بينم.
چشمہُ آب حيات است بظلماتِ نِهان
من همان آب درين چاه ذقن مي بينم.
اهل دنيا به غم وسيم زر اندر ماتم
عاشقان را به بسِ زيب جشن مي بينم.
اي صبا عين وصالست بزلفِ مُشکين
بوئي آن زلف بہ از مشک ختن مي بينم.
وصف حُسنش چه کنم ظاهر ائي ظاهر بين
دمبدم از وصلش حبّ وطن مي بينم.
کعبہء دل کہ چو ديديم نموديديم سجود
شکر لِلـہ کہ طوافش به بدن مي بينم.
”ولي محمد“ تو در اين حالت دائم بصبر باش
هر کہ با عشق بود او بہ امن مي بينم.
|
