|
باز آمدن دائِي از مالڪ و فرستادن مَهتي را برطرف
پُنَهل وَ روانه شُدن مهته.
آَکِيس وَڃ پيشِ پُنَهل دِي شتابِي،
اَلہ ڪِيتِي اســان ڏِي فــتحــيابِــي.
جَنهِين وِيلي وَڃين تون پُنَهل تائِين،
اَول مَيڏيان ڏِوِين تِنهين ڪُون دُعائين.
تُساڏي سِڪ سَڀا رَب پيش نيتي،
خدا مَيڏِي سَچي چا سِينڌ ڪِيتِي(1).
نِسائِين دِي ڪَريِندِي نَر گِلائين،
عُـــمر آکن نسائين(2)،
بيوفائِين.
ڪرين احسان مَيڏِي ياد ٿورِي،
مَتان آکين، هَلايم حڪم زوري.
پيا رنگريز ڪُون مـين نارِ دا ننگُ،
ڪِيتُس ڪـــوتہ(1)
سُخن(2)
چــا(3)
نَقشُ برسنگ(4).
مَنگين محبوبُ دِي جي تون وصالِي،
سِگهي وڃ ڏي سَـڄَڻ ڪُون هُڻ ڏکالِي.
ڦِٽِي ڪَر هوڏ، هستِي، مُلڪ، مالي،
دُنيا ڪُون دُور ڪَر ٿـي دست خالِي.
مَتان تُون ڪيچ ڪُون ڪَر ياد رووين،
سُڻايان مين تَيڪُون هوشيارُ هووين.
سِگها وڃ ڏِي پنهون ڪُون تون نياپي،
آکــيسين رُوبَــرو وَڃ آپُ آپي.
ڪنَيزڪ دِي ٻَٻيها سُڻ ڪَهاڻِي،
اُٿِـــي آيا آڳُـــون عاشق آرياڻي.
سُڻايُس هوتُ ڪُون ڪَر حالُ سارا،
جو ڪُجهه آيا ٻَٻيها سُڻ وِچــارا.
صحيح سڀڪا خبر سارِي سُڻائِي،
پُنهون دِي گوش تي گُفتار لائِي.
ٿيا خوشحال خورّم شير شادان،
پُنِيان چنهن دِيان سڀئي دل دِيان مُرادان.
آکيس آهَس خُدا دا مين سوالِي،
ڏِتِي طالع(1)
تَڏان مَـيڪوُن ڏِکالِي.
جَڏان سائِين سَچي ڪُن مَين سَندايا(2)،
تَڏان محبوبَ مَيڪُون هي مَنگايا(3).
اُمالڪ عشق آيا چَنگ جوڙِي،
آَڳُون تَنهِن دِي پُنهون تلوار ڇوڙي.
پَڳان، پيچان، لُنگيان لاهِيان آرياڻِي،
ڪيتُس پوشاڪَ ڪالِي، ڪَڍ پُراڻِي.
تَنبُو طوُلان، وَهَاڻي، گِلم، غالِي(4)،
لُـــٽائِي مــســتُ ٻــيٺا ٿِـــي
مـِوالِي.
فَنا ڪيتسُ سڀَو اسبابُ فانِي،
رکيس دِل تي هِڪو دلدارُ جـانِي.
شُتر مَهرِي، عِراقِي، اَسپ گهوڙِي،
لُٽيندا خُوب هرگز مُنهن نه موڙِي.
صفا ڪِيتُس سِڀوئِي صافُ تَرڪا(1)،
پايُس خاڪِي ڳِچِي وِچ خوب خــِرقا(2).
مَليُس مُنهن ڪُون ڀَڀوتا(3)
چُون فقِيران،
رُنا ياران، اَمـيران، تــي وَزيــران.
پَنُهون ڪامل جڏاهِين ڪيچُ ڇوڙيا،
چُنُون تَنــهِـــــن نال شامِل شُوم(4)
ڪوڙهيا(5).
حقِيقي هوت دا بَدنام ڀائِي،
آيا تَنهِن ڪُون اَصل عاشِقُ رَلائِي.
بَلوچان ڪُون جَنهِين بَدنام ڪيتا،
ڀَڄائِـــي ڇوڙ ڀائِـي پَڪِڙ نيتا.
دِوانا ٿِيا پُنُهون دِي ڏيکِ چالِي،
چُنُون سمجهيا ڳَيا ڪَپ بازُ دُوالي(1).
اُنهين آکيا، ادا! تُون ٿي سِياڻا،
چَـــريا ڪِيتُــئي چــا مـــــارِ
داڻا.
مَتانَ ڪا نارِ تَيڪُون نِگَہ آئي،
تَنهِين تَيڏِي سَڀا مَت چا منجهائِي؟
رکي جيڪو نِسائين نالِ ياري،
تَنهين دِي سِر اَصل آوي خُـواري.
نِسائين ڪُون مَڪر هوندي هَزاران،
ڪَرن سوگهِي سِـــياڻي بــيشُماران.
ڪَرينَدي ظُلم ڪِتلي زيانَ زالان،
هَزاران هو ڳَـئي تاراج تــالان(2).
نه ڏيوِي ڪا چُنُون ڪُون خانُ وَلدِي،
جَلي، جَولان کاوي، جوانُ جَــلدي.
جَنِين در دوجَهانون دست چايا،
ڪَرڻ وعظ آڳُون تَنهن دي اَجـايا.
جَڏان نر شير، نامِي نِڪل چَلدي،
نَهِين بالڪل اُهي سِرويچ وَلــدي.
سُڻيا لَبيڪ دا سَڏُ جنهن وَچاري،
سوئِي گهَر ٻَهه ڪيوين گهڙيان گذاري؟
چائَن سر چا تَلِي تي رِند راوَت،
ڪَرن حاصل صَنم دِي دوڙُ دعوت.
در بيان پند دادن چُنُون پُنهل را، و
جواب دادن او
(1)
سچي چا سينڌ ڪيتي= وعدو پورو ڪيو، عورتون وعدي
ڪرڻ وقت، سينڌ تي هٿ رکن، پر مرد سونهاريءَ
تي.
(2)
ڪوتہ سخن= ٿورڙي ڳالهه.
(4)
نقش برسنگ= پٿر تي ليڪو (پڪي ۽ پايدار ڳالهه).
ڪيتس..... سنگ= دائي چوي ٿي، ”رنگريز، منهنجي
ٿورڙي ڳالهه کي اهڙي نموني کڻي قبول ڪيو، جو
گويا پٿر تي ليڪو ٿي ويو.
(2)
سندايا= ستايو، ٻاڏايو.
(5)
ڪوڙهيا= ڪوڙهه جو مريض. هي پِٽ پاراتي جو لفظ
آهي.
(1)
ڳيا، ڪپ باز دوالي= جيئن باز دوالي (پيرن جي
رسي) ڇٽڻ کان پوءِ آزاد ٿي ويندو آهي، تيئن
پنهون به اسان کان ٽڳا ٽوڙي هليو ويو.
(2)
هزاران...... تالان= هزارين ڦرجي لُٽجي ويا.
|
