|
هويا قاصد روانا ڪيچ راهِي،
وڃي ڏينهن رات مَهري مست ڪاهي.
جنهين ويلي ٿيا رهبر روانا،
پڙهيس اول نفل دردؤن دوگانا(3).
چايانس هٿ کڙي منگدي دعائين،
اسان ڪون يار، يا رب! تون ملائين.
ٻٻيهي ڪون مُهت ڏيوين، الٰهي!
اسان ڏي حال دي تيڪون گُواهي.
پنهل دي واڳ وهندوئي ولائين،
اَلہ سائين! سگها دلبر ملائين.
وڃي ڇوهون مَيا تپ تيز مَهري،
ڪري پرواز باشي وانگ بحري.
نه ڪجهه قاصد ڪٿانهين ڏينهن ٺارئي،
نه اُٺ ڪون اَن ورائي گاهه چارئي.
پڪا توشا تنهين دي نال خاصا،
نه کوڙئي لَهه ڪٿان هين پهر پاسا.
ڪران ڪِتلي حقيقت مين ڪهاڻي،
هويا وڃ ڏينهن ڏهوين ڪيچ ساڻي.
اڃا سو روز، رَهندا پهر باقي،
هويانس ڪيچ دي ماڻهو مُلاقي.
لٿا قاصد اول وڃ آپڻي گهر،
ڪشالي ڪاٽ ڪوهان دي سَڀي ڪر.
ملي مادر اُنهين ڪون پيُو پيارا،
قبيلا، خويش، خوش ٿيا ڪڙم سارا.
مَهاڄڻ ميل مُکي، پئنچ آئي،
بهت ڀاڪر تنهين ڪون ڀيڙ پائي.
ڪيتاني خوب کيڪر ڪر نِرالي،
پُڇاني خبر سڀڪا ساٿ والِي.
آکيس: ڪُلِي، خدا هَي خير ڪِيتا،
اسان سامانُ جيڪو رخت(1)
نِيتا.
شهر ڀنڀور دي وچ عام اَرزان(2)،
ولي هن حاڪمان ديان عجب طرزان.
مگر محصول منگدي سخت باري،
پريشان حال هرڪو هي وپاري.
اياسين خان ڪون هُڻ حال ڏيوڻ،
حمايت هوت دي گهِن، نال نيوَڻ.
ڳئي ول آدمي، سڻ خبر ساري،
رهي جا رات باقي، گهر گُذاري.
صبح ويلي پنهون دي پــيش آيا،
کيڪاريان خان چا، تن نال لايا.
زياده زور ڪيتس، چا تلافي،
عزت آهي اُهين دي ڪاڻ ڪافي.
پڇيس احوال آکيس ڏي خبرچار،
ڪران تيڪون ڏهاڙي ياد مين، يار!
ڪمر چُون ڪڍ رکيس چا نيازناما،
پنهون دا پڙهه ٿيا وه! مست جاما.
رکئي چا، چُم اکئين تي، رند(1)
رُقعي(2)،
پئي لنگهه تَن تَنهين دي، پار تُڪي(3).
پڇي پانڌيءَ ڪنان(4)
سڀ خان، خبران،
لڳن مشتاق دي سر سخت تبران(5).
حقيـقت پڙهه، پنهون مخمور هويا،
نه ڪيتي نال تنهن گفتار گويا.
آکيس ڪيتا سڄڻ، ميڪون موالي،
ڏيوي موڪل شلا! شہ شير عالي.
خلاصي جاءِ، پنهون دي نال رهبر،
صفت صورت سڻائي، چا بيان ڪر.
حسن بانو بلاشڪ، حورزادي،
لکين عاشق اُهين دي در فريادي.
جڏان يڪبار بانو نظر ڀالي(1)،
ڪري ديوان دانش عقل والي.
پدم پُرنُور، پَريان وانگ چالي،
صحيح سا حور هي، فردوس والي.
ڪبڪ، رفتار ڪيتي جو شرمسار،
نرم آواز، پُر شيرين گفتار.
ڏسيجن ڏند چون داڻي اَناران(2)،
مثل ڪــنگري قلعي دي وه قطاران.
ڪمانون تير ابرو دي هوائي،
سهن عاشق، سدا سر ڪون نوائي.
لبان تي زور هووس سرخ لالي،
عشاقان ڪون ڪري، مَي بن موالي.
ستارا نقش زهرا، ماه مضبوط،
ڪريندي قيد چون هاروت ماروت.
قمر ٻاجهون، نهين ڪوئي نار ثاني،
مگر هي عشق تيڏي دي دواني.
رکايا اسم انور، جوڙ سسئي،
بلوغت ڪون مسين مهتاب، رسي.
سڻي سڀڪا خبر ساري پنهون خان،
آيا وچ جوش جنبش دل پريشان.
جيوين آهل ڪري(1)
آهو شڪاري،
تيوين تنهن ڪون لڳي بندوق لاري.
ملڻ دي ڪاڻ ٿيا مجـنون دوانا،
وساريس ملڪ محبت خويش، خانا.
قصا ڪرڪر اُتون مل رات آئي،
ڏکي سا رات، ٻهه راوت(1)،
لنگهائي.
صبح صادق ٿيا جان بانگ ويلا،
پنهون عاشق اٿي آيا سويلا.
ٻٻيهي ڪون اُٿاريس ڏي اشارا،
سخن ٻوليس ڪوئي ٻهڳڻ، ٻجهارا.
آکيس ميڪون نهين آرام آندا،
براڳي بره ڪيتا بدن ماندا.
سڄڻ دي سڻ سنيهي جان جامان،
ٿيا پرزي بدن، پهتا سلامان.
دکايهءِ آڻ جيوين درون دونهان،
تيوين ميڏي اڳون ٿي نال سونهان.
ڪريجي ڪو فڪر تدبير جلدي،
اَنــدر آڙاهه آتــش آڳ ٻــلــدي.
نهين لائق اِٿان راتين لنگهاوڻ،
جُڳاوي وڃ سڄڻ ڪون منهن ڏکاوڻ.
شهر ڀنڀور دا، جلدي ڏکيجي،
ميوا محبوب دا، چل وڃ چَکيجي.
ڪريجي آول قبلي گاه راضي،
منيسي منت عالي خان آزي.
پدر مادر ڪرڻ راضي سعادت،
صحيح افضل ڪنون اعلى عبادت.
چلئي ڏونهين چنبي گهن(1)
جلد آئي،
ڏيکو هندو ڪيهي حرفت هلائي.
آيا آري اڳون منشي ٻٻيها،
ڪريندا زود ظاهر ڳالهه ايها.
ڪناري ڪول پاسي خان عالي،
دوزانو(2)
ٻهه رهيا مانند سوالي.
پڇيا احوال عالي زود جـــــــــلدي،
ڏِتي هٿ جوڙ، هندو واه! ولدي(1).
آکيس راجا، تُسان ڏا مَين سلامي،
عمر ساري گذاريم، وچ غلامي.
تيڏي اقبال دي مين نال، سائين،
لهان هر ملڪ وچ تعظيم جائين.
نيتم هڪ قافلا ڀر، شهر ڀنڀور،
ڏٺم برسر زمين بغداد تي شور.
سسئي سرڪش، شهر و شاهزادي،
ڪريندي ڪاروانان نال تَعدي.
ڏتي لک شاه تيڪون راهداري(2)،
حڪم هي حُور دا هر ملڪ جاري.
غصب توڙي ڪري سڀ ساٿ سارا،
نهين تنهن دا ڪوئي عيلاج چارا.
ڪرن شہ ڪون لَکين فرياد نالي،
نه ٿيوي غور، توڙي عمر ڳالي.
اُنهين گلنار دا گذران اينوين،
سُڻايا مين بندي، مظلوم جِيوين.
نهايت نار دي ٿِيوسي سلامِي،
لڌياسي وڃ خبر تنهن دي تمامِي.
منگيا محصول ظالم زال، باري،
نظر آيُم ڳئي ڳل رقم ساري.
ڪريجي نَنهن، نهين تعظيم رهندي،
ڳيس ڏر، ڏيک تابش طرز تنهن دي.
ڪيتم بازي، اڳون هٿ جوڙ، آزي،
منگيم فرجا فقط فرصت درازي.
حڪم ڪر ساٿ سارا، چا جهلايس،
تڏان دانهين تُسان ڏي در تي آکيس.
ڪران در ڇوڙ تيڏا، ڪنهن ڪون فرياد؟
سِگها ڪر شاه دولہ، داد دلشاد.
تيڏا هر ملڪ دي، وچ نام ناموس،
تون هين نادر مثل، چون شاه طيموس.
ميڪون هڪ چاڙهه ڏي نر، نال ٻيٽا،
ڪري وڃ خان، تنهن دي نال کيٽا.
وڏي مين نال ڪيتي زال ظالم،
نظر ڪر ڏيک عادل، عقل عالم.
پنهل دي ٻانهن منگندا مين، ازاري،
ڪري مر مير ميڏي رُستگاري(1).
وچاران دا وسيلا هِي آرياڻي،
سدا سرتاج، سڀڪنهن نال(2)
ساڻي(3).
اسان ڪون آسرا تنهن دا مُدامي،
جنهين دا نان، محمد (صلعم) مير حامي.
وسيلا دو جهان وچ، شاه شافي،
اسان ڪون اسم تنهن دا، قوت ڪافي.
رکي جيڪو نبي (صلعم) دي نال رايا،
تنهين در دوجهان مقصود پايا.
در بيان رخصت خواستن ٻٻيها از عالي،
براي بردن پنهون خان، طرف ڀنڀور.
سڻو صاحب، اَول عالي اَلايا،
سڀا سڻ ڳالهه، راجي رخ ولايا.
نه ڪجهه منظور ڪيتس ڳالهه آري،
آکيس: آکين متان هندو، دوباري(1).
ڪٿان ڀنڀور، تي ڪٿ ڪيچ مڪران،
ڪيوين ڏيوان پسر پيارا، پنهون خان.
پنهل ميڏي حياتي، جان جاني،
ثمل(2)،
توشا هميشہ زندگاني.
اسان ڪون نُورچشمان دي، حياتي،
نظر آوي جدا جالڻ، مماتي.
پنهل محبوب فرزند هي پيارا،
جيوين يعقوب، يوســف نال آرا(3).
تنهين دي ٻانهن ٻاهر مين نه ڏيسان،
پنهل ٻاجهون(1)
جدا، ڪيوين ڄليسان(2).
هويا(3)
يوسف، جيوين وچ مصر ياڪي(4)،
خدا ڪيتا مسين پيُو دي ملاقي.
متان آوي پنهل ڪون پسند ڀنڀور،
ڪيها ڄُلسي اَساڏا تان زبر زور.
عمر گذاري، آئي درپيش پيري،
ڪريسي ڪون ميڏي دستگيري.
ورائي هوت هن، فرزند ٻئي چار،
زماني دي اڪابر، سڀ خبردار.
حمل، هوٿي چنون، چوٿان هڱورا،
ڪريندي او نهين زر، زيان ڀورا.
ڏيوان تيڪون، منڱين جي چاڙهي چارئي،
اڪابر، عقل والي، بخت باري.
پنهل پنجوان اسان ڏي زندگاني،
مسافر ڪونه ڏيسان ماه ثاني.
عرض ڪيتا ولا ڪافر دوباري،
سندايُس(1)
خان ڪون گهت اسم باري.
ڪهيُس صاحب، ڪرين جي تون ڀلائي،
پنهل دي ٻانهن ڏي نام خدائي.
ڪريندا پنهل هر ڪنهن دي حمايت،
ڏيوو رخصت تنهين ڪون ڪر عنايت.
پنهل آکيا ادب دي نال، بابا!
تون هين صادق صحيح قبلا تي ڪعبا.
دعا ڪر دست چايون(2)،
دل بجانون،
منگو مين ڪاڻ نصرت(3)،
در دهانون(4).
دعا ڪر ڏي ميڪون رخصت رِضا نال،
نه ڪجهه وڃ ڏينهن لئسيان ماه مين سال.
پيم دل تي قصد، ڀنڀور ويسان،
مبارڪ فتح دي، تيڪون سُڻيسان.
نه ڪجهه ڪر تون وَپاري ڪون بيراضي،
ڀلي ٿيوي تنهين دي ڪارسازي.
تيڏي در دا سدا مودي، وپاري،
ڪرڻ لائق تسان ڪون نگهداري.
ڏتي رخصت پنهون ڪون، شاه عالي،
ڪپِي شهباز دي، قادر، دوالي(1).
ڪري جيڪو سچائي دل بجانون،
لهي مقصود، مطلب دوجهانون.
اصل مشتاق دا هي اَلہ واهي،
ڪري دارين دي وچ بادشاهي.
عشاقان دا هميشہ، عشق هادي،
ورائي عشق مولى، نر، نه مادي.
سدا جو عشق دي نوبت وڄيسي،
تنهين ڪون قبر، قيامت ڪيا ڪريسي.
بره تي دين دا جنهن ڪون طريقا،
رکي شاهان مثل سو شير شيڪا(1).
اسان ڏي عشق ڪيتي، چا عدالت،
آيا دُز نفس، دشمن در خجالت(2).
(3)
دوگانا= دوگانه، ٻه رڪعتون نماز (شڪرانه).
(1)
رند= پهلوان، بهادر. اشارو پنهون ڏانهن.
(3)
تڪي= تير. پير لنگهه.......... تُڪي= تنهن
(پنهونءَ) کي (خط پڙهي)، گويا بدن ۾ تير لنگهي
پيا.
(2)
اناران= انار، ڏاڙهون. هت اشارو ڏاڙهونءَ جي
ڪَڻِ ڏانهن.
(1)
آهل ڪري= جهُڪي، نِوي.
(1)
چلئي ڏونهين چنبي گهن= ٻئي، چنبا چنبن ۾ يا
هَٿُ، هَٿ ۾ ڏيئي هليا.
(2)
دوزانو= گوڏر، گوڏن ڀر.
(2)
راهداري= رستي جي چِٺِي.
(4)
ياڪي= دور، پري؛ بيوفا.
(4)
در دهانون= واتان، وات مان.
(1)
دوالي= رسي (پير واري).
|
