1-

عشق اندر ۾ لايون چوٽيون، ڏاڍيون ڏنائين اوٽون موٽون،

ماس هڏن تان ڳري.

2-

برهه بيشڪ بالا آهي، ڪاڻ تهين کي ڪهين جي ناهي،

شاه گدا ٿو ڪري.

3-

دردن دل تي ديرو لايو، سوز سڄڻ جو روز سوايو،

سُهڻل ري نه سري.

4-

پاڻ پچائج پاڻ ۾ پيهي، ”مائلَ“ مهل جيئن نه وڃيئي،

ڌيان ڏِسُ تون ڌري.

1-

دل هيڏي جُدائي ڪيئن سَهي، جيڪا گڏجي توسان روز رَهي،

جنهن کي ياد سندو ۽ هڪ پَلُ نه لهي، تنهن کي پاڻ پَسائج پيارا وري.

2-

پهرين پيارُ ڏئي پو ڌار ڪرڻُ، اينهين واجب ناهي توکي ڪرڻُ،

مون مُئي ۾ ناهي مُور سهڻ، آهي تنهنجي فراق جي ڳالهه ڳري.

3-

اچ اگلِيءَ جا آڌارَ پرين، هِن جي جڏي جا جيارَ پرين،

روئان آبُ اکين زارو زار پرين، دل درد کان دلبر آهه ڀَري.

4-

مون ”مائلَ“ کان ايڏو رهڻ جدا، وار واڳ ولهيَ ڏي نامِ خدا،

رهون هاڻ سڄڻ ٿي پاڻ ڪَٺا، تنهنجي ڌار سَري پَرَ مون نه سَري.

1-

ڀُليل سان تون ڀيڙو اچي ٿي، پارسَ منهنجا پيرَ،

ساڻي سگهو ٿيُ سرورَ سَڏَ ۾.

2-

دنيا جي درياءَ آهه نهوڙيو، پارِ اُڪارجُ سِيرَ،

ساڻي سگهو ٿيُ سرورَ سَڏَ ۾.

3-

توکان سوا ٻيو ڪونه آ ڪامل، وارثُ منهنجا وِيرَ،

ساڻي سگهو ٿيُ سرورَ سَڏَ ۾.

4-

”مائلَ“ تي ڪا مهرَ نظرَ ڪر، مرشدَ ماهَ مُنيرَ،

ساڻي سگهو ٿيُ سرورَ سَڏَ ۾.

1-

تنهنجو جورو جفا سڀ جانب جائز، منهنجي مُلڪ دل ۾ تون فائقَ فائزُ،

سِڪ سوزُ سندُم توکي سارنِ.

2-

ٻي جو نه مون ۾ ڪجهه ڪي به وڃي ٿو، سو پنهنجو ڪَيون مون ڏي ڪوهُ سَنڃي ٿو،

سي جاهلَ ڌيانَ کي ڌارن.

3-

تنهنجي هر ڪا ميار مون ڏي محب ٺهي ٿي، ٿِين ڪنهن پَر خوش ائين دلڙي چئي ٿي،

احساسَ ”مائلَ“ جا پِرتِ پيا پارنِ.

1-

اهو فرزند امين محمّد، ۽ پوٽو طالب الموليٰ،

دلاورَ دادلو دلبرُ، سندُم دلدار اڄ آيو.

2-

خوشي جنهن جي تؤلد جي، سڄي فقراءَ ۾ آهي،

مبارڪ مھ جبين منور، مٺو مهدار اڄ آيو.

3-

ٿيا احسان مولا جا، ڪيا جنهن وَڙ وڏا آهن،

سڄڻ سهڻو سخي سرورُ، سڀن سينگار اڄ آيو.

4-

ڌڻي منهنجا لکين تنهنجا، ڪري ”مائلُ“ ٿو شڪرانه،

جماعت سروري جو زيبُ وَرُ سينگار اڄ آيو.

1-

دلڙي آهي درد سَتائي، ماس هڏن تان مٺڙا جائي،

ڪاتِن جيئن ٿو ڪوري.

2-

تون به جدا ٿئين پاڻُ پَسائي، ويتر دل جا سُور وڌائي،

چاڪَ چرئي جا چوري.

3-

قسمت مونسان ڪينَ رهايو، توکان ڇِني ٿي تڏهن مِلايو،

تنهن سان پوان نه پُوري.

4-

”مائلَ“ تي تون مهر کڻي ڪر، ڀورل جنهن آ تنهنجي جهلي ڀَرِ،

ڇِنُ نه ڪڏهن تنهن ڇوري.

1-

هاءِ لائينون حُبَ مان وڇائي، لو لائينون تن سان ملائي،

ڪري گرائوٽنگ تن چؤڦير، جهَڪُن جهولن کان تن کي بچايون.

2-

سڀ اسٽيشنون سِڪَ تِن تي لڳائي، فٽنگ فِڪر ڊي جوائنٽ جوڙائي،

ڏئي پختا تن کي پيرَ، روشن ڪرايون سڀئي جايون.

3-

ٽيسٽ رپورٽون فارمَ پُر ڪرائي، ڊمانڊ نوٽن جون رقمون ڀَرائي،

اِشو ميٽرُ ڪيون اُن ويرف، ته حسابن ڪتابن ۾ ٿين سولايون.

4-

گِرڊ اسٽيشن گوندر جي پهرين هڻائي، بِرهه بريڪرَ تن ۾ لڳائي،

ڏئي او سي بن جا ايرَ، ڏيهَن جڳن کي ڏيون روشنايُون.

5-

اسٽيمنٽون الفت بنائي بلڪل، وِرهه ويريفڪيشن ڪري ٽيڪنيڪل،

ڪڍي غلطين وارا غيرَ، ”مائلَ“ محبت مان پاس ڪرايون.

1-

محمّد^صه جي محبت ڏنئين اهڙي دل کي،

جنهين ئي قلب تان ڇڏيو ڪَسُ کي لاهي.

2-

پيار آ پنجن سان چاهيان ٿو چارئي،

ٻارهن ۽ چوڏهن ڇڏيو سِڪَ کي ساهي.

3-

هُو مستي محبت جي مشرب آ منهنجو،

انهي ئي رمز ۾ ڇڏيو ربَّ راهي.

4-

جيُون ٿا جهان ۾ فقط هن ڪري ئي،

محبت ۾ مولا رهون گاهي ماهي.

5-

مقصد آ منهنجو پرين جي پِرتِ ئي،

جهان جي جنجهٽَ ۾ رکيو يار ڇاهي.

6-

”مائلَ“ محب جي ئي پِرت کي آ پاتو،

انهي جي ئي اُلفت ۾ قربئون پيو ڪاهي.

1-

هئي مرضي خدا جي هيئن ڪرڻ، ٿيا سبب انهي لءِ پو بنجڻ،

ڪيو ظاهر جن هي قوم سان رڻُ، ايندو نيٺِ عذاب اُن قهري.

2-

آهي حڪمت هادي جي هِن ۾، جنهن جوڙيو جهان کي آ ڪُنَ ۾،

جيڪي ظاهر ٿيو سو باطن ۾، ڏسو سوئي ملي جنهن وسيعُ نظري.

3-

هو جامِ شهادت سندءِ مُقدر، ڏنئي الله الستئون جو قادرُ،

رهيو رنگ انهي جو اهڙو ظاهر، تمثيل اهڙي سان نه تاريخ ڀَري.

4-

آهي پهريون مثالُ دنيا ۾ ٿيو، جيئن توکي شهيد ڪرايو ويو،

تنهنجي سِرَ تي سُوري سينگارُ ڪيو، منشا مولا جي اچي آخر پَري.

5-

چيو جئي ڀٽو پي گهڻن ماڻهن، سمجهيلَ، مَستن، معصومن،

ٿي سمجهيو ڪنهن ڪنهن ان رمزن، وئين سِرَ تي کڻي هيءَ بِرهه ڀَري.

6-

ڪئي ”مائلَ“ رمز ۾ ڳالهه ڳُجهي، پيا ماڻهو اِن ۾ آهن مُنجهي،

هي رمز نه سمجهڻ تو سنهنجي، آهي نيت جنين جي کوٽي کَري.

1-

باهه بره جي تابَ تپشَ ۽ طلبن تنهن کي تايو،

سوزُ الم غم ساعَتَ ساعَتَ سهڻل جنهن کي ستايو،

دردِ وڇوڙو جنهن کي جاني مورهئون هاڻ ٿو ماري.

2-

هاڻ نه ڪر تون هِن کان هِن دم بلڪل بي پرواهي،

حالت ههڙي ۾ هِن کي ڪا سَڪَ نه ڏئي ٿي ساهي،

دم دم ۾ پئي ياد سندءِ سان جَيڙو پنهنجو جياري.

3-

ساهُ ۽ سيني ۾ ئي سا پئي سهڻل توکي سَمائي،

هيڏي جدائي هيئن ڪرڻ ڪا جنهن کان ڪين جُڳائي،

پرت پڪيءَ جي قول ڪيل کي پيارل پيئي پاري.

4-

مهر ڪري رَسُ ”مائل“ کي جنهن تات ڇڏيو آ تائي،

تات سندءِ ۾ وريو وريو نيڻن نير وهائي،

ان جي اُلفت پيارا وڃ تون اُلفت ساڻ اُجاري.