|
بيت
ماڻهپو ماڻهن مان- ويو ڙي ويو
هِرسُ، هَوَسُ ۽ هَٻَڇَ آهِه- گهڻن نيو ڙي نيو
ڪو ڪو انهي عادتَ کان- آهِه يارَ بچيو
اڪثر اجائي سيٽ ۾- اندر خيال رکيو
عشقُ سندءِ ڏي الله تون- ”مائلُ“ اڻ مَيو
جنهين سان جيو- آهِه هر انسان هِن دنيا ۾.
13 سيپٽمبر 1977ع، ڀليڏنو ڪاڪا
بيت-8
سڄڻ تنهنجي سِڪَ ۾- سِڪي سندم ساهُه
پرين سندءِ پُورن ۾- پَچِيو ٿيان پاهُه
ڪهڄاڻان ڪهڙو ٿيو- اوهان جو ارواحُ
آئون ڏوريان ڏُکن ۾- اوهين بنجو بي پرواهه
آهي اسان جو به الله- تون ڀَلي سُورَ سختيون ڏي.
بيت
عجيب تنهنجي عشق ۾- سڀئي ويئي سُرِت
پرين تو پارتَ- آهي اٻوجهن جي.
بيت
ڄٽي ڇا ڄاڻان- پرين سندءِ پيار مان
ريجهي ڪا راڻا- مهر ڪريو مون ”مائلَ“ تي.
بيت
”مائلَ“ تي مرشد- محبت سندءِ مهر ڪئي
الف جا عدد- پڙهائيئن پريت مان.
بيت
سڄڻ تنهنجا سُورَ- سَهڻا پيا ساهَه کي
جانِبَ جُدائيءَ ۾- پَلٽيو پون پورَ
جيءُ سندم جَلِي ٿيو- جُڏو آهي جُهورُ
ڪيا مون قُرب ۾- ڪهڙا آهن قُصورُ
عرض آزيون ٿو ڪريان- اي حاڪم هوتَ حضور
مِٺا مون ”مائلَ“ کان- وڃي ٿيو وهلُور
ڏُکويَن کان ڏُور- ڪڏهن ٿجي ڪينَ ڪي.
بيت
پيارا اوهان جي پِرت جي- پَل پَل آهِه پچارَ
ڇا کان مُنهن مَٽي وئين- محبَ مٺا منٺارَ
اٿم عجيب اندر ۾- آن سندا آزارَ
آئون اوڏو ٿو اچان- تون ڌِڪيو ڪرين ڌارَ
مُنهنجي مُحبَ تو مٿي- ناهي ڪابه ميارَ
ڪڏهن لهندين سارَ- مٺا هِن ”مائلَ“ جي.
بيت
جيڪو نه رکندو رُوح ۾- مُرشد جي محبت
اصل نه ٿيندي اُن کي- حاصُل هدايت
ڪڍي ڪُلفت قلب مان- ٿي سائين جي صحبت
يخرجهم الظلمات اليٰ النور- ٿي ان کي لڳي عِبرت
پر ڪندو جڏهن ڪمال سو- ”مائلَ“ ۾ محبت
اُن کان پوءِ اُن ماڻهو کي- سرندي سعادت
۽ ذهني قلبي سڪون سان- فائق ۾ فرحت
ڪڏهن ايندي قلب کي روئڻ ريَ راحت
جو اچيو اُن جي اُلفت جي- ٿو ڪري عشق امامت
بيماري تنهن بِرهه جي- عالي علالت
دم دم ان دُکيءَ جو- آهي عبادت
۽ الله سائين تنهن عاجز تي- ٿو رحمَ وَسائي رحمَتَ
ڏِسي ساري ڏيهه کي- ۽ کائي پيو عِبرت
ٻيو بِرهَه سندس ۾ برڪت- نيڪ نيتيَ نُور ٿيو.
10 محرم الحرام 1397هجري 1 جنوري 1976ع، ڀليڏنو
ڪاڪا
بيت
دلڙي دلبر يارَ تو- وڌي سُورَن منجهه سَٽي
سوز سوايو روز ٿئي- ڪنهن پر ڪينَ هَٽي
مون کان ڇو منهنجا پِرين- وئين محب مَٽي
ڪچايون سڀ ڪَٽي- مِل اچي هِن ”مائِل“ سان.
بيت
رهاڻ مان راحت- اچي روحاني رُوح کي
فِڪر ريءَ فرحت- ناهي ”مائلَ“ مَنَ ۾.
بيت
دِلَ ۾ ڌارَ ڌيانُ- هَٿان مَ وڃائج هَڙَ
ڪڍي غيرَ گُمانَ- ”مائلَ“ مِلُ تون محب سان.
بيت
توڙي سڏائين سَرَ ۾- ”مائلَ“ مسلمانُ
پر عمل رِيَ انسانُ- ڪڏهن ٿيندي ڪينَ ڪي.
28 آڪٽوبر 1961ع، آچر جي ڏينهن، حيدرآباد
بيت
اچ ته ڪريون آچارُ- پرين پِرِتِ جو پاڻ ۾
ته محبت جي منهنجا مِٺا- ڪنهن تي ناهي ميارَ
فذڪُروني اذڪرڪم- سدا آهي سار
”مائلَ“ جو منهنجا مِٺا- توتي آهي مدارُ
ٻيو سڀوئي سنسارُ- تو ڪامِلُ تان قُربان ڪيان.
بيت
جڏهن پاتم پاڻ ۾- دلبر دل جو يارُ
ته ويا مِڙَئي وِسري- سڀئي اَورَ ۽ پارَ
انهي ئي آثارَ- سڄڻُ سڃاتُم ساهَه ۾.
26 شوال 1392هجري 3 ڊسمبر 1972ع، هالا
بيت
”مائلَ“ جنهن سان مهر مان- ٿو ٿئي مولا مددگارُ
ته انهي اٻوجهه انسان جا- ٻيڙا ٿين ٿا پار
جو سائين ربّ ستار- تو مَرَهي اُنَ ماڻهو کي.
2 فيبروري 1975ع، سنڌ سيڪريٽريٽ، ڪراچي
بيت
تنهن کي لهر نه لوڏو آهِه ڪو- جنهن سان ساڻي آهِه
اللهُ
سو توڪَل سندي تُرَهَي- سولو کڻندو ساهُه
”مائلَ“ ان کي ڇا ڪندو- هن دنيا جو درياءُ
جو ان لءِ سمنڊ اٿاهُه- به ڪُجهه ئي آهي ڪين ڪي.
2 فيبروري 1975ع،12-D
محمد سوسائٽي، سائين جن جو بنگلو، ڪراچي
بيت
قادر هر ڪنهن ڪم جو- آهي مقرر ڪيو وقت
جي اُن وقت کان اڳ ڪم ٿئي- ته ڀلو چئبو بختُ
پر ڪرڻي انهي ڪم لاءِ- آهي محنت سخت
عزم پختي ساڻ گڏ- ٿيبونڪ نيت
ته ”مائلَ“ مولا مُهُتُ- ڏي ٿو اُن انسان کي.
27 محرم الحرام 1395هجرفي 9 فيبروري 1975ع، ماستر
منٺار علي ڏاهري جي اوطاق، هالا
بيت
مون کي هي معلوم نه هو- ته هادي آهي همدم
پاڻ پَسايئين پيار مان- قادر ڪري ڪرم
گولي گنهگار تي- ربّ ڪري رحمُ
پسان پنهنجي پاڻ ۾- داتا سو دم دم
ڏنئين عِلُمُ عشق جو- جنهن تي عِلِمُ ختم
بخشش باريَ هيَ ڪئي- آهي اڄ اُتم
ڳالهه ڪيان مان ڪهڙي- زبان نه ڪري ڪم
نه ڪو لکي سگهندو- ڀلي ڪهڙو هجي قلمُ
جمال ۽ جلالُ ڏِنئين- جيئن آهِه سردُ، گرم
”مائلَ“ کي مولا ڪيو محبت سان محرمُ
الله سائين آهِه ڪيو- مون کي ايئن مقدمُ
واصل ڪيئين وحدت سان- اُن ۾ ٿيسُ زَمُ
مڃي يا نه مڃي ڪو- اُن سان ڪونهي ڪمُ
ٿو محبت سان مبهم- واحد وريو ڪئين وَهَبَ ڏي.
27 محرم الحرام 1395ع 9 فيبروري 1975ع، پيربخش
لائٽ واري جي دُڪان تي، هالا شريف
بيت
هِڪَ ڏينهن نيٺ هلندو- هِتان هر انسانُ
رهندو نه ريَ ٻيو ربّ ري- آهي فنا جو مڪان
”مائلَ“ هِتِ مهمانُ- ماڻهو خبر ناهي ڪيترو.
27 محرم الحرام 1395ع 8 فيبروري 1975ع، 9:30 رات،
ڪراچي کان حيدرآباد ايندي بس ۾ سپر هاءِ وي.
بيت
عارضي انسان لءِ- آهِه موت به هڪ منزل
سفر وڏو آ سائين جو- جنهن جي نه ڪنهن کي ڪَل
”مائلَ“ سمائج محبت تون، جو آهين هِتِ ڪي پَلَ
ساٿي کڻي سِڪَ کي- هَليو وڃ تون جَلَ
ڪهڙي خبر ڪنهن پل- ”مائلَ“ مٽيندي موت کان.
27 محرم الحرام 1395هه 8 فيبروري 1975ع، 9:30 بجه
رات، ڪراچي کان حيدرآباد ايندي بس ۾ سپر هاءِ وي.
بيت
مَمات بعد حيات جا- اڃا آهِن سفرَ
پَسندو تڏهن پارُ سو- جڏهن پوندو منجهه قبرُ
”ڪل نفسً ذائقة الموت“- هي آيت جا اکر
روح نه ڪڏهن رحلت ڪري- بلڪُل سڀ بَشَرَ
ايندا الله سائينءَ اڳيان- مڙئي ڏينهن محشرَ
اعمال ناما انسانن جا- پوندا سڀ پڌرُ
لنگهندا پُلصراط سان- جا تِکِي کان تَبَرَ
ڏهِڪاءُ آهي تنهن ڏينهن جو- ۽ ڏاڍا خوف خطرَ
اُتي محمّدصه مسلمانن جي- اچي پارت
ڪندو پرور
۽ معافي ملندي مڙن کي- مهابي سروَرصه
سا خاوند سڀ خبر- آهي عِلِمُ غيبَ جي.
27 محرم الحرام 1395هه 8 فيبروري 1975ع، 10:00 بجه
رات، ڪراچي کان حيدرآباد ايندي بس ۾ سپر هاءِ وي.
بيت
اڳيان پويان ڏوهه سڀ- مون کي ڪر تون معافُ
حاضُر ڄاڻي رت کي- ٿو ڪريان اعترافُ
پنهنجي ڪيو ٿم پاڻ سان- اهوئي انصافُ
قلب سندي ڪعبي کي- ٿو تهدل ڪريان طَوافُ
الله سائينءَ آهي اُن ۾- قرآن چيو صافُ
پَڙهندس سوئي پِرتِ مان- محبت ساڻ مُصافُ
مُرشِدُ منهنجي محبت جو- بَٽَڻُ نه ٿيندو آفُ
سچ ٿو چوان صاف- ٻُڌو هينئين جي ڪَنن سان.
27 محرم الحرام 1395هه 8 فيبروري 1975ع، 10:00 بجه
رات، ڪراچي کان حيدرآباد ايندي بس ۾ سپر هاءِ وي.
بيت
موقعو ڏئين ڪونه ٿو- جو ڪجن حال احوالَ
ڇو نه ٻُڌو ٿا ٻاجهه مان- گذريا ڪيئي سالَ
ويترِ ورِيو پيو وجهين- حبيبَ هَٿ جا ڪالَ
مونکان تو منهن ڦيريو- ڪرين ٻين مقالَ
ڪريون ڪنهن مهل عرض جي- ته جهلين ساڻ جلالَ
ڪنهن پر ٿيندس ڪين ڪي- توتي آئون وبالَ
آڻي وڌئي عشق ۾- هاڻي غيرت جا سوالَ
سَين هڻون ٿا سائينءَ کي- جو سڀني سُڻي سوالَ
تنهن ڏيهن جي ڏاتار کي- معلوم مڙيو ئي حالُ
مهابي محمّدصه جي- ۽ انهي جي ئي آلَ
”مائلَ“ مون مسڪينَ تان- مولا لاهيندو ملالَ
اُڪاريندو احسان سان- سو جلالَ منجهان جنجالَ
پِرِتِ مان پروَر پالَ- ڏئي ڍَڪيندو ڍولُ مون.
27 محرم الحرام 1395هه 8 فيبروري 1975ع 11:00 بجه،
هالا شريف
بيت
ٻانهو جڏهن بخشڻ تي- ٿي اچي خدا جي ذاتِ
ته اچو لرزش ۾ وڃي- ٿي ڪُل ٿي ڪائناتِ
ڀڄي باطل ٿا ٿِيَن- مَري سي ئي ماتِ
۽ عشق اُن جي اندر ۾- ٿو اهڙا هڻي آلاتِ
جو سِڌو پنهنجي سائين سان- سو بلڪُل ڪري باتِ
پَسائيس ڏاتر ڏيهه جا- تُرتئون تفصيلاتِ
”مائلَ“ سِڪَ، صبر جا- مِڙَئي معامِلاتِ
ڏسي سوئي سڀَ کي- ۽ پڻَِ مَماتِ حياتِ
اُن کان پوءِ انسان سو- مَري نه ٿي ماتِ
جو پنهنجو ڪري پَرَوَر ٿو- ڪريس سدا حياتِ
سا قبول ڪري ڪريم ٿو- جا وائي ڪڍي واتِ
اهڙا ڪئين انعامات- الله سائين ڏي اُن کي.
15 فيبروري 1975ع، سنڌ سيڪريٽريٽ، ڪراچي
بيت
جيڪي جيئرا ڏئي نه سگهيا- سو مليم کان غائبن
سي سُتا پيا آهن پَٽَ تي- ڪامِلَ منجهه قبرن
کائڻُ تِن جي ماس تي- حرام آهِه ڪِينئن
رُوح رهي اُن جسمن ۾- رُڳو بُرقعو مَٽيوِ اٿن
غائبانا تِن سان- ملاقاتون ٿِيَنِ
نقش قدم تن نينهن جو- ڏسيو مُريدن
آهن غوث حق جا- منجهه فائق فقيرَن
۽ پِڻُ سروَرُ نوحرحه ٿا- انهي کي چون
سَپُوت تِن سائن ڪئي- پُٺِ ٿي مون پِيرَن
ته واحس سان وَهَنبَن- ”مائلَ“ مليو مهر مان.
2 صفر 1395هجري 14 فيروري 1975ع، صبح 10:00 بجه،
تغلق هائوس، سنڌ سيڪريٽريٽ، ڪراچي.
بيت
سچا هميشه ڪُوڙَن سان- ڦريو ڪن فسادُ
ڪُوڙا تِن جا ڪوٽَ ڀَڃيو- ڪن سچ ٻَڌلَ آزادُ
جو ڪوڙن جي هر ڳالهه آ- بلڪل بي بنيادُ
سچن حاصل سائين کان- ٿئي من جي سڀ مراد
ڪوڙن وٽ ڪلفت جو- ڪٺي رُڳو مواد
سڄڻن جي سنگت مان- سِڪ جو اچي سَوَاد
ڪوڙن جي آ قلب ۾- غير رڳو آباد
سچن جي سَريرَ ۾- عشق آهي آباد
۽ من جي سڀ مُراد- پوري ڪرين پَل ۾.
2 صفر 1395هجري، 14 فيبروري 1975ع، جمع 10:00 بجه
صبح، سنڌ سيڪريٽريٽ، ڪراچي
بيت
مخالفن کي موافق- ”مائلُ“ ڪري ٿو منٽَ ۾
روبُ وجهين رمزن جو- ته ماڻهو ٿِيَن متفِقُ
اُن کان پو پيدا ٿئين- شوقن جو شفق
جو اُلفت جو اُفقُ- ڪَرِڙو وجهين ٿو قلب تي.
11 فيبروري 1975ع، هالا
بيت
سچا هميشه ڪُوڙَن سان- ڦريو ڪن فسادُ
ڪُوڙا تِن جا ڪوٽَ ڀَڃيو- ڪن سچ ٻَڌلُ آزادُ
جو ڪوڙن جي هر ڳالهه آ- بلڪل بي بنيادُ
سچن حاصل سائين کان- ٿئي من جي سڀ مراد
ڪوڙن وٽ ڪُلفت جو- ڪٺي رُڳو مواد
سڄڻن جي سنگت مان- سِڪ جو اچي سَواد
ڪوڙن جي آ قلب ۾- غير رڳو آباد
سڍن جي سَريرَ ۾- عشق آهي آباد
۽ من جي سڀ مُراد- پوري ڪرين پَل ۾.
2
صفر 1395هجري 14 فيبروري 1975ع، جمع 10:00 بجه صبح
سنڌ سيڪريٽري، ڪراچي
چيو هيئن لطيف آهه- ”ته سچن ڪونهي سُور“
سچن جي سرير ۾- رڳو نرمل نُور
وجاءَ الحق ورَهق الباطل- باطل چَڪنا چور
سچا نهارين نظر سان- جي ڪنهن ۾ ڪريو گهُور
ته اچي اُنِ جي اندر ۾- پرت جو پل ۾ پُور
۽ اچيو ذات ربّ جي- ان ۾ ڪري ظهورُ
هر وقت رهي هاديَ سان- سو سانجهيءَ سحور
”مائلَ“ بخشي منٽ ۾- توڙي ڪيڏو ڪري قصورُ
هي داتا جو دستورُ- ٻانهي تي آ ٻاجهه جو.
بيت
روز روز رِفرنس- ڪهڙا ڏِبا قُرب ۾
ڪجهه ته رکبو پانهجو- ڪو ڪَامَن سينسُ
دلبر دئٽ مينس- ”مائلُ“ چوي ڏس محبت ۾.
بيت
سائين ڪيو تو سيگهه مان- ڪِني کي سُٺو
ڪچرو ساڙيئي قلب جو- ٻاري بِرهَه بٺو
قادُرَ تنهنجو ڪرشمو- اٿم اکن ساڻُ ڏٺو
انسان رڳو وَهِمَن ۾- پاڻهي پاڻ مُٺو
تون ڏِسين نه ڏاتار ٿو- ڪو عيبن جو چِٽو
رحمت وسائي ربّ تو- جيئن ساوڻ مينهن وٺو
تيئن آهي اُٺو- محبت سندي جو ”مائلَ“ تي.
5 صفر 1395هجري 17 فيبروري 1975ع، ڪراچي بنگلو
بيت
جتي اڳي ڪجهه نه هو- اُتي آهي سڀ ڪجهه
”مائلَ“ مولا جو رنگَ هي- سوڍي تون سمجهه
ڳولڻ سان ئي ڳجهه- ٿو لَڀي هر ڪنهن ڳالهه جو.
16 فيبروري 1975ع، ڪراچي
بيت
ڪڏهن به مون سان قُرب ۾- ڪيئي نه ڪو آپريشنُ
ڏسيو توکي ڏور کان- کايو وڃان سُنُ
محبت ريَ نه مور کپي- دلبر سندئي ٻيو ڌن
وسرين نٿو وجود کان- ڪا مون کي گهڙي کن
مَحِوَ مستيَ ۾ رهي- ٿو ”مائلُ“ سندو من
ريجهي نه ڪنهن پر ڪنهن- جوشن جو هي جَنُ
هيبت هاديَ آ ڏني- ٿو ڪري هرڪو ڪَنُ
محبوب منهنجا مٺڙا- ٻڌ تون ڏيئي تنُ
گهڻن گولاڙن جو- هت وڌي ويو آ مَنُ
آڻيا پيو امن- جنگيون ۽ جهيڙا ڪري.
27
محرم الحرام 1395هجري
بيت
”مائلَ“ مسلمانن مان- ويو دين رسولصه
الله ۽ رسولَ جو- اصل نه رکن اصول
وڃن نه سڌيَ واٽ مان- رڳو ڦيريون ڏين فضول
ڪلمون جي رسولصه جو- قلبئون ڪن قبول
ته مٿانهن معاف ٿئي- مولا جو حصولو
محبت ريَ نه مُور ٿئي- هدايت حصول
انهي ڪري عوام ٿو- ”مائلَ“ ٿئي ملول
هي اُلفت ساڻ اصول- رکن ته رَسن ربّ کي.
2 فيبروري 1975ع
بيت
پرور ڪيا پاڻ ئي- ٻيڙا تنهنجا پار
ريجهي سو ربّ پيو- جنهن سڀ اختيار
مولا تنهن کي مائل تون- ڪنهن دم ڪين وسار
”ونحن اقرب اليھ من حبل الوريد“- پنهنجي پاڻ نهارِ
”فذڪروني اذڪرڪم“- سائين کي پو سارِ
نه ڪرمُ ڪندئي ڪلتار- هردم ۽ هر ويل ۾.
10
فيبروري 1975ع، ڪافي هائوس ڪراچي
بيت
پنهنجي پاڻ پاڻ مان- پڻ ئي پاڻ پِيُون
خاوند ڏنيون خوشيون- سي کايو پيا کِيُون
لله ڪاڻ لوڪ جا- ڪوٺيو ڪم ڪريون
سمهڻ ۾ سائين ٿا- پنهنجي پاڻِ پَسُون
اُٿڻُ، وِهڻ ۽ هلڻ ۾- همدم ٿا سمجهون
بي واجبي ڪنهن تي- ڪاوڙ ڪين ڪريون
خلوص نيّت سان سڀني کي- چاهه منجهان چاهيون
جو مخلوق سڀ مولا جي- هڪجهڙي ٿا سمجهون
نيّت کوٽيَ جا سبب ٿا- ڪنهن کي ڪين ڏيون
الله سائين جي آسري- هتي پيا هلون
اهڙيَ طرح جيون ”مائلَ“ مولا جي مُلڪ ۾.
15 فيبروري 1975ع، ڇنڇر 3:30 بجه، تغلق هائوس،
ڪراچي
بيت
جنهن کي لڳا قُرب جا- قلب ۾ ڪيئي ڪانَ
تِرُ ترسن ڪين ڪي- اصل اُهي انسان
بيتابن کان بِرهه جي- ڪنهن جي ٻُڌن ڪانَ
چون برابر هيئن ٿا- ته تڪڙ ڪم شيطان
پر هُن جي تڪڙ تمام آهِه- کارڻَ لءِ انسان
۽ مخالفت مولا جي- ڇڏي ڪمينو ڪانَ
اُن جي تَڪڙ جي نيت کان- الله ڏي امانَ
پر هُن جي نيت هيَ آهِه- ته محبت رکون شانَ
تڪڙ آهي تن کي- ته پهچون محبوبن مڪان
پهچون هِڪدم پرين وٽ- ته ڪريون بِرهَه جا بيانَ
تِرُ نه تڏهن ترسن سن ٿا- ادا اُهي انسانَ
طلبن تَنَ جي تِن جي- آهِن ڇيڙيا ڪيئي تانَ
”جو ونحن اقرب من حبل اللوريد“- آهه قادر چيو قرآن
سو راڳ ڇيڙين رڳُن ۾- ٿا برهه جا ٿي سي ڀانَ
پرور تن کي پيار جا- پختا هنيا پيڪانَ
اهڙي همت کان انهن جي- آهن سوچ ۾ ڪئي سلطان
ته قادر وڌايا ڪرم سان- ڪيئي تن جا مانَ
آهن ”مائلَ“ مسلمان- اصلئون سي عاشق احمدصه
جا.
1 صفر 1395هجري، 13 فيبروري 1975ع، صبح 9:00 بجه،
اورينٽ بيڪري ڪراچي
بيت
وصفن وڻاياس- پاڻيهي پرينءَ کي
نه ته ڪنهن جهڙوڪينَ ڪي- ادا آئون هُياسِ
ڏسيو پنهنجي پاڻ کي- ٿي مَرمَ منجهه مُياس
ته قادَر کڻي ڪُلن کان- مٿي ڪيئن ڪياسِ
ڪري نوازِش مون ”مائلَ“ تي- پَروَر ڪيو پاس
ربّ کڻي ڪيو راسِ- ريزَ ڏئي رمزن جا.
12 محرم الحرام 1395هجري، هالا
بيت
اچ تون سگهو عاجز ڏي- لڪياري لڄپالَ
دُعا ڪريو دل سان- ته ٿئي واحد جو وصال
سيّد سڻئو سيگهه مان- سُواليَ سندو سوال
جيَ تان هاڻ جنجال- لاهيو مهر نظر سان.
نوشهرو
فيروز ويندي موٽر ۾.
نوٽ: هي بيت شاهه صدرسائين لڪياريَ سان منسوب آهي.
بيت
”مائلَ“ مون مسڪين جو- تون الله نگهبانُ
آهين مالڪ مخلوق تي- ڏاڍو مهربان
محبت مستيَ جو ڏنوئي- داوُرَ مون کي دانُ
مخلوق سندس ۾ مان به هُئس- اگلو هڪ انسانُ
بديون بخشي باري ڪئي- وڏو هي احسان
ڪريم پڙهائي قلب کي- منجهان قرب قرآن
ٻيو مالڪ ڏنئي مَنَ کي- اُتم هو ايمانُ
مِٽيءَ، منهنجي کي ڏنئي- مهر مان مولا مانُ
رَڳ رَڳ آهي ڇڙيو- طلب سندئي جو تانُ
پيو واکاڻيان تو واحد کي- برهه ۾ ٿي مان ڀانُ
تو سڳورا سبحان- ڪنهن پر وساريان ڪين ڪين.
9 مارچ 1975ع، ڊاڪٽر حيدرعلي قاضي جي ڪلينڪ تي
لطيف آباد حيدرآباد
بيت
پنهنجو عشق الله ڏئي- ڪيو محبت ۾ ممتاز
ٻاجهه ڪيائين ٻانهي تي- آهي باري بندء نواز
خالق خلقڻهار سو- آهي ڪريم ڪارساز
وڄي پيو وجود ۾- سڪ سندس جو ساز
هردم آهيان حضور ۾- نوڙت ساڻ نياز
جو چنبن منجهه چائي ويو- برهه سندس جو باز
خالص ڏنائين خيال کي- پراهون پرواز
۽ دهشت وڏي دل کي داوُرَ دل نواز
ٻيو پرور پڙهايو پرت مان- عشق سندو بائلاز
تڏهن اچي ٿو اندر مان- اُلفت جو آواز
اهو ربّ جو آ راز- ”مائلَ“ مون مسڪين تي.
9 مارچ 1975ع، ڊاڪٽر حيدرعلي قاضي جي ڪلينڪ تي
لطيف آباد حيدرآباد. |
