|
بيت
قومَ پنهنجي لءِ قرب جو- لُوٺن نه آهِه لڳاءُ
وڏيرپ جو روز ڪن- بلڪل وڏو بچاءُ
جي اکيون پٽين اندر جون- ته سَڙيَن پوي سماءُ
درد دنيا جو اٿن- گَهرو اندر گهاءُ
سڏائين ٻاهر سيرُ ٿا- پر پِرِتِ نه اندر پاءُ
حسد، هَوسَ جو لڳي- اهڙو ڪو ويُنُ واءُ
جو ٿورو ڏجين ٿو کڻي- طلبن وارو تاءُ
ته عقلئون وڃن آئوٽ ٿيو- ۽ سڌُ نه رهين سماءُ
سِڪَ نه رکن سَريرَ ۾- جو ڪنهن کي اچي ساءُ
لوٺن منجهان لاءُ- مورهئون ويو ”مائلُ“ چئي.
30 جنوري 1977ع، ڊاڪٽر رشيد جو گهر، ڀليڏنو ڪاڪا
بيت
ڪَاڪَن واري قوم جو- آهِه حافظ هاڻ خدا
هيءُ تنظيمون رڳو تن جون- رُڳو ٺلها آهن کوکا
عهدَن تي آڪَڙجِيو- رڳو وڙهن پيا
انصاف نه رکن اندر ۾- رڳو رکن رِيّا
مَڇِن جي مثال جيئن- ٿيا آهن کِکا
مولا وجهين من ۾- هاڻي چڱي ڪا
ته خدمت ڪن ڪا خلق جي- اُتم آهي جا
ڪلفت ڪڍين قلب مان- ته سائين ٿين سَوَلا
محبت ملي ڪن پاڻ ۾- ڪڍُ رُلن جا رولا
جو ”مائلُ“ چوي مولا- تون قادر آهين ڪُلَ جو.
12 اپريل 1975ع، ڊسٽرڪٽ هيلٿ آفيس، حيدرآباد
بيت
هجيوَ لعنت لوڪ جي- ۽ جيئري ٿيو مُردار
پاڻ ئي پنهنجي پاڻ ۾- سڙيا هجو سنگسار
جو ”مائلَ“ مون مسڪين لءِ- خالي کائو خار
الله سائين اَٿوَ- واحدُ الُقهار
ٿورا ڏينهن مون کي- به آهي انتظار
وقت گذري گواه ٿي- پڌرا ڪندُوَ پار
”مائلَ“ مون مسڪين جو- آهي مولا مددگار
جو جلّ جلاَل جبّار- قادر آهي ڪُلَ تي.
17 مارچ 1975ع
بيت
”مائلَ“ مون مسڪين جو- آهي حافظ هو خدا
موڪل اوهان مڙني کي- آهي هاڻ ادا
کنئي ته اوهان جي ڪانه مون- اڃا آهي هَڙَ ڪا
جو غلط ڳالهين تي لڳي ٿا- ڀُليل کائو ڀَڙِڪا
چوان ٿو چِٽِ چڙهي- سچي ڳالهه صفا
ته مون کي ڪيو مولا- آهي مٿانهون مِڙِن کان.
17 مارچ 1975ع
بيت
جنهن جي سائين ڪندو سوَلي- تنهن کي ڪندؤ ڇا
اوهين اجايو دل ۾- سڙيا سوچيو پيا
”مائِلُ“ چوي مُرم ڪريو- انڌا ڏسو نٿا
اکيون وَئِيوَ پُورجي- جهڙا نابينا
حسد ۾ هَڄي ڪري- سَڙو، ٻَرو پيا
مون ته ڪڏهن ڪانه کنئي- اوهان جي هَڙَ ڪا
جو دل ۾ اوهين دڙڪا- ٿا مارڻ جا ڏيو ”مائلَ“ کي.
17 مارچ 1975ع.
بيت
قدرت جنهن جو ڪم ڪري- تنهن سان پُڄندو ڪيرُ
دُشمن ڀلي دِل ۾- کني ڪيڏو رکي ويرُ
ڪِي به نه ڪري سگهندو- جو هُن جي مَن ۾ ميرُ
الله سائينءَ وٽ دير آهِه- پر ناهي يار انڌيرُ
ذليل ڪري تنهن ظالم کي- ۽ پَٽِ نه ڇڏيس پيرُ
توڙي هجي پاءُ يا- توڙي هُجي سيرُ
جو پَروَرُ پاڻ نبيرُ- ٿو ”مائلُ“ ڪري تنهن
ماڻهوءَ سان.
17 مارچ 1975ع
بيت
سا قوم رهندي قرب سان- جنهن ڀَلو مِلي ڀوتارَ
ويهو پنهنجي پاڻ ۾- ڪَن انصاف سان آچارَ
۽ ڪَنِ جو ڪچهريءَ وچ ۾- هِڪ ٻي قول قرارَ
پورو ڪن ٿا پاڻ ۾- ڪريو انتظارُ
اخلاق اهڙي سان هَلن- جو وٿي نه پوين وارُ
جو آهي هَر ڪنهن ڳالهه جو- انصافَ تي آڌارُ
انصاف ري نه اڳتي وڌي- قومن جو ڪردارُ
”مائلَ“ پو معيار- ٿو مِلي تن کي مُلڪَ ۾.
19 ڊسمبر 1976ع، ڳوٺ مارُو ڪاڪيپوٽا، تعلقو ڳڙهي
ياسين، ضلعو سکر.
بيت
پيا آهن هر قوم ۾- اڃا تخريب ڪار
تن بُرن جي براين جون- آهن عادتون اِظهارُ
طرف تن جو سو وٺي- جيڪو رِيا ڪار
سچا نه ساٿي تِن جا- جو آهن سمجهدار
جي پابندي اُصول جي- ڪن گڏجي سڀ اختيارَ
ته ويتر ويڇا نه ٿين- پيار رهي رڳو پيارُ
ائين قومن جو ڪردار- ”مائلَ“ وڌي ٿو ملڪ ۾.
19 ڊسمبر 1976ع، ڳوٺ مارُو ڪاڪيپوٽا، تعلقو ڳڙهي
ياسين، ضلعو سکر.
بيت
قومون ڪن جي قُربُ- محبّت ”مائلَ“ پاڻَ ۾
۽ رکن سدائين هڪ ٻي- جو احترام، ادبُ
نيّت کوٽيءَ جو نه ڏين- هڪ ٻي کي سَبَبُ
اندر رکن اخلاق کي- جيئن مسلم چوي مذهب
ته راضي مٿن رسولصه ٿئي- ۽ ريجهي پوين
ربّ
۽ ڀائيچاريءَ بَلبُ- روشَنُ رهين رَحمتَ سان.
19 ڊسمبر 1976ع، ڳوٺ مارُو ڪاڪيپوٽا، تعلقو ڳڙهي
ياسين، ضلعو سکر.
بيت
پنهنجي ٿو پناهَه ۾- جنهن کي الله رَکي
ته ڍولُ ڍَڪيس اهڙو- جو لوڪ نه ڪڏهن لَکي
۽ دونهون سندس درد جو- ٿو دِل ۾ تنهن دُکي
جيئن چمڪي چوڏهينءَ چنڊ ٿو- بِرهَه ۾ تيئن بَکي
۽ دم دم سندس ديدار جي- سو چاهئون چاٽَ چَکي
جنهن کي سائين سنڀاليو سِڪَ مان- پرواهه ڪهڙي تنهن
کي
جو عشق سندس ئي ان جي- پيو پهرين ڏينهن پُکي
اهڙي عطا الله جي- ٿيندي آ تنهن کي
اصل نه ٿيندي اُن کي- ”مائلَ“ محتاجي ڪنهن جي.
بيت
ڪهڙي طرح ڪاڪي کي- ٿا چريو اوهين چئو
ڪپڙا ڦاڙي، گاريون ڏي- يا ڪُڄاڙو ٿس ڪِئو
يا ڪنهن سا بي واجبي- ادا ڪري پئو
يا اوهان مان ڪنهن جي- ڪا کائي آ هَڙََ وِئو
ڪهڙي خبر اوهان کي- ته ڇا ٿَس ٿئو
جي ڏسو اندر جي اکن سان- پائي ڪو لِئو
ته هي مَستي محبّت ۾ مَچي- جيئري آهِه مُئو
۽ مَرڻ بعد حيات وٺي- جَجهو آهِه جِئو
جي آن هوند پيچ پِئو- ته مُورِ نه چئو ها ”مائلَ“
کي.
16 فيبروري 1975ع، ملير ڪينٽ ملير هالٽ ڪراچي.
بيت
ڪَڏي واري مرد کان- ڪري هرڪو ڪَئُه
بي هَمت ماڻهوءَ کان- بلڪُل نه ڪنهن کي ڀَئُه
هِمت وارو هر ڪنهن کي- تُرتَئون ڏي ٿو تَئُه
غُرور ڪَري جيڪو- ته ماري اُن جو مَئُه
جو الله سائينءَ سان ان جي- لڳل آهِه لَئُه
اندرُ رهيسِ ايئن ٿو- ته پيرين نه ڪنهن کي پئُه
چوي پنهنجي پاڻَ کي- ته سچُ سڀِن کي چئُه
قلبئون پنهنجي ڪريمَ وٽِ- نياز منجهان ئي نئُه
ڪڏهن نه وِڪِجي ڪنهن وٽِ- کڻي ڪِروڙُ ڏي ڪو سَئُه
جو ربّ انهي کي رمزُن جو- ڏنو اهڙو رئُه
تڏهن جوشن منجهان جئُه- مُورِ نه هٽي ٿو ”مائلَ“
جو.
16 فيبروري 1975ع، ملير ڪينٽ ملير هالٽ ڪراچي.
بيت
مردُ انهي کي مڃجي- جيڪو رَکي ڪَڏو
هَلي وٽِس اچي ڪو- ته لَڄائي نه تَڏو
دشمن دسي ائينءَ ٿو- جو جُهريس هَڏو هَڏو
ويتر وڙِهيو تنهن سان- کڻائيس لَڏو
چون ته مڙس ته ڦڏو- نه آهي جيءَ جڏو
”مائلَ“ سوئي مُلڪَ ۾ سَڏِجي ٿو وڏو
باقي اَڳِڙِنِ جو گُڏو- ڪم نه ايندو ڪنهن کي.
15 فيبروري 1975ع، ڪاٽن ڪارپوريشن 11:30 بجه صبح،
ڪراچي
بيت
ظالم سڀ زبونُ- قادرَ ڪر تون قهرَ سان
مِڙِني تي ”مائلَ“ کي- مولا ڪر مَسِنُون
جنهن کي تنهنجي طلب جو- جيءَ ۾ آهِه جُنون
سو محبّت ۾ مَفِتون- آهه روز اَلستَ کان.
¤
12 محرم الحرام 1395هجري، هالا
بيت
”مائلَ“ مون مسڪينَ جي- پَرَوَرُ آهي پُٺِ
ڪيرُ به پَٽي نه سگهندو- هاڻي منهنجي مُٺِ
ريّا ڪارن ۽ ڪُوڙَن سان- جوڙي ڪندسُ جُٺِ
جو لالُ ڏني آ لَٺِ- مون کي محبّت مستيءَ جي.
1 صفر 1395هجري، 13 فيبروري 1975ع، فضل الحق
سومرو، سيڪشن آفيسر فنانس ڊپارٽمينٽ وٽ، سنڌ
اسيمبلي بلڊنگ، ڪراچي
عنوان: ڪَاڪَن واري قوم
بيت
ڪاڪَن واريءَ قوم کي- گڏُ ڪيو ”ڇُٽي پيرَ“
جو نَيو پرهندو نمازَ هو- مَٿي درياءَ سِيرَ
جنهن کي الله ۽ مُرشد جي- هُئي اندر ۾ اُڪيرَ
نائين 900 صديءَ جي سَنَ ۾- اَڪمَل
تنهن اڪثيرَ
وِرِڇُ ڏِني تنهن کي وليءَ- نِرمَلَ نوحرح
فقيرَ
آهن غوث حق جا- ”مائلَ“ مِير مُنيرَ
تَنين ئي تَقديرَ- بَدلائي آ ڀَالَ ڪري.
11 ڊسمبر 1976ع، 19 ذوالحج 1396هجري، ڇنڇر شام،
آچر رات ڀليڏنو ڪاڪا
بيت
ڪِلو نو ڪِيائين قَربَ سان- پِرتِ هَڻي پادَرُ
اِشارو اُلفت سان- تنهن نِرمَل ڏنو نَرَ
”ميان ڇُٽا“ مُور نه وِهيَئي- قومَ انهيَ اَکرَ
ديهه پينگهارو، ڪاڪا ۾- سي ويٺا ڪري گهَرَ
پينگهارو رَعيَتي، ۽ لَڙَهَه جا- ڪِن ورتا وڃي
بارڊر
ڇَپَر خان ديهه ۾- ڪي ويٺا ڪري وندرُ
ڪِن اِهانجو، جمالي ديهن ۾- جوڙيا مَنهَن منظرَ
چوڏهن آهن ڳوٺ- ۽ ٻيا ڇِڙوڇِڙ گهَرَ
سَتَ راڄِي پئي سڏجي- سا اندر ۽ ٻاهر
تپو پينگهارو، تعلقو هالا- ضلعي حيدرآباد اندر
پڌرا اُنهن ڳوٺن جا- آهن انگ اکرَ
سنڌُ سڏين تنهن صوبي کي- جا کُلِيَل آهِه خَبرَ
جنهن کي بابُ اسلامُ ڪيو- ڏُريَئُون آ داوُرَ
جِي آ،ل جئي پئي، جيئندي- جنهن قائم ڪيو قادُرَ
سَتَن پاڙَنِ مان وڌِي- ويڙها ويا آخر
تنهن جي سُڃاڻَپَ لءِ- رکيئون نالا نِشانبرَ
خبرَ پنهنجي ڪُرَ- ”مائلَ“ هيءَ منظُوم ڪئي.
11 ڊسمبر 1976ع 19 ذوالحج 1396هجري. ڇنڇر شام، آچر
رات ڀليڏنو ڪاڪا.
بيت
وڏو پاڙو ٿا چَون- پهرئين ”عيساڻي“
”سيٺار“، ”ڳاها“ گڏُ ٿيا- اُنهن سان ساڻِي
”مَرکِيو“، ”اڳهَم“ به گڏُ ٿيا- گَڏِيَنِ
”شَريفاڻِي“
”سِيراچَ“، ”فقيرَ“ پاڻ ۾- ۽ گَڏِيَنِ ”ڪَڪِڙاڻِي“
پوءِ ”چَنيسَرَ“، ”ٻُوڪَ“ هئا- ۽ ٻِئا هُئا
”ڪاراڻِي“
باقي ”قاسِماڻي“- ويٺا هئا وِچ تي.
بيت
اُتر ”ڀليڏني“ ڳوٺ کان- ”قاسمُ“، ”خدا بخشُ“
ڏکڻ ”پير بخشُ“ ۽ ”بيگُو“، ”بَچلُ“ تنهن ڀَرِ ۾.
بيت
اُلهندي اسان جي ڳوٺ کان- آهن ”سيراچون“، ”ڦُل“
اُڀرندي ”مُنڌو“، ”دِلاور“ ٿيا- ”پَريو“، ”خيرو“،
”بچلُ“
ٿو ”بچلُ“ سڏجي ”ميان ڇُٽو“- جِتِ آهِه اسان جو
اصل
ڇِروڇڙِ اوڏيءَ ڇَڪِ ۾- ۽ ”ڪَڪڙاڻِي“، ”ڪارو“ ڪُلِ
”مائلَ“ هليلُ هُلُ- جهجهائيءَ جو جُوءِ ۾.
11 ڊسمبر 1976ع 19 ذوالحج 1396هجري، ڇنڇر شام، آچر
رات ڀليڏنو ڪاڪا.
بيت
تُرتُ ٺاهي تنظيمَ تو- بَد نيتيءَ سان بيڪارَ
پَڌِرا پهرين ڏينهن هُئا- پِٽيَلَ سندءِ پارَ
پنهنجي پَڳَ بچائڻ لءِ- چٽُ ٿي وڇايئي ڄارَ
سُتو پيو هئين پَلنگَ تي- منجهيلَ جيئن مُردار
قومَ سڏَڻَ ۾ ڪُڌا رکيئي- رُڳو ساهيٽَن سارَ
غَريبن کي سڏڻ جا- اندر نه آيئي آچارَ
جو تو سمجهيو رهندا- منهنجا انهن سان وقار
کائي پنهنجي تون وئين- عقل کان ئي مارَ
يا مورهئون موڙهل ڪي مليئي- غـلط صلاحڪارَ
ويجها پنهنجي پاڻ کي- رکيئي اهي ئي يار
۽ تنهنجي هلڻ جا انهن جي- مَشِورَن تي مدارَ
جن ويجهو اچڻ نه ڏنئي- سُلجهيلَ سمجهدارَ
جن جي نظر ۽ قلب ۾- قومي هئا معيارَ
۽ مرشد سندي محبت جي- تن ۾ هُيَن تارَ
تِن ڏنا توکي ان ڏينهن هئا- اهڙا ئي اقرارَ
ته ڪمُ ڪندي جي قوم لءِ- ته ڪُلهو ڪُلهي ۾ يارَ
انهن جي هي اندر ۾- اڳئي هئا آزارَ
ته ڪماليت جا قوم کي- پَسايون ڪي پارَ
حالتون اهڙيون هيون- سچ پچ ته سازگارَ
جو آيا البت انهن کي- به اُن تي اعتبارَ
۽ خوش ٿي ڪيئون وقت جا- ويٺي انتظارَ
پَرَ گُذري وقت گواهَه ٿي- پَڌِرا ڪيوَ پارَ
ظاهر ٿي هَر ڳالهه وئي- ٿي فاتح ويا سچارَ
مِلي ويا آهن خَاڪِ ۾- ڪوڙَنِ سندا ڪارَ
جو ڏٺو هر ڪنهن کي پئي- سائين ربّ ستارَ
”مائلَ“ پڌِرا مُلڪَ ۾- مرد مڻيادار
ڳالهيون تِن ڳڻين ٿا- وريو وريو ويجهارَ
جو قادر ڪُل مختيار- مَرَهِيُن محبّت مان کڻي.
11 ڊسمبر 1976ع 19 ذوالحج 1396هجري، ڇنڇر شام، آچر
رات ڀليڏنو ڪاڪا
نوٽ: هي بيتُ علي بخش ڪاڪا جيڪو اُن وقت اسسٽنٽ
ڪمشنر هالا هو، ان ميٽنگ قوم جي سڏائي هئي. جنهن
بابت منهنجي نظر ۾ جيڪو هو مون هِن بيت ۾ لکيو
آهي. ”مائلُ سروري“.
بيت
ميٽنگن مان مُور- ماڻهو نه ٺهن مَلڪ جا
جيسين نه ڪڍبو قلبن مان- فِتنو ۽ فُتورُ
۽ ايجنڊا ۾ انهن جي- رکبو نه نيت نُورَ
ته ويتر ويڙهائينديون پاڻ ۾- ۽ ٿيندا هڀڪ ٻئي دُور
ڪج بخثثن، ريّاڪارن ۾- ويندو وقت ضرورُ
۽ هر ڪنهن کي رهندو- پنهنجو پنهنجو سُورُ
ايندو نه ڪنهن جي قلب کي- سچو ڪو سُرورُ
نيّت رکبي نيڪُ پوءِ- ڪندا سڀِ منظورُ
۽ صحيح سوچُن جو سَرِيَر ۾- پل پل رهندُن پُورُ
ويندو تِن جي وجود مان- غِيبت ۽ غُرورُ
هر هِڪُ ”مائلَ“ رهندو- محبت ۾ مسرورُ
پوءِ ٻارُ، جُوانُ ۽ جُهورُ- خوشيون ڪندو پيو خلقَ
۾.
11 ڊسمبر 1976ع
19 ذوالحج 1396هجري
ڇنڇر شام، آچر رات ڀليڏنو ڪاڪا
بيت
جنهن قوم ۽ ڪَيڙَ ۾- آهي نه انصافُ
ٿيندي هِڪَ ڏينهن وڃي- آخر اُها آف
”مائلُ“ چوي اي ماڻهِوئا- ٿو سچ پچ چوان صافُ
لوڪو ناهي لاف- ٻُڌو هِينئين جي ڪَنفنِ سان.
11 ڊسمبر 1976ع
19 ذوالحج 1396هجري
ڇنڇر شام، آچر رات ڀليڏنو ڪاڪا.
بيت
نه ڪَنِ نه سَهَن- نه ڪي ڏِيَن ڏَڍُ
پاڻان وِجهن وَڍُ- اچو ”مائلَ“ مَنَ کي.
11 ڊسمبر 1976ع
19 ذوالحج 1396هجري
ڇنڇر شام، آچر رات ڀليڏنو ڪاڪا.
بيت
عَادِلَ نام الله جو- اُن سان گڏُ حڪيمُ
قادر خلقِي قدرت آ- هو آهي پاڻ عظيمُ
محبّت ۾ جو مولا جي- رهي مستقيمُ
ته وَهَبَ انهيءَ کي واحِد ڏي- رازق ربّ رحيمُ
نظرَ انهيءَ تي نُورَ جي- ڪري نبيصه
ڪريمُ
مولا ڪري محبت سان- اُن جو قلب سَليمُ
هِنَ جهان ۾ هلڻ لءِ- فائق ڪريس فهيمُ
پاڪَ عشق جي عِلم سان- غفّار ڪريس غنيمُ
قادرُ سائين سان- پنهنجو ڪريس ڪليمُ
رهيس پنهنجي ربّ ڏي- اندرُ سدائين عليمُ
قادر پَسائين قدرت ٿو- جيڪا آهي قديمُ
نوازشن ساڻُ نعيم- ”مائلَ“ ڪري تنهن ماڻهوءَ کي.
بيت
جو ماڻهو پنهنجي مولا سان- من ۾ رکي محبّت
ته ڏسي پنهنجي پاڻ ۾- الاهي عبرت
ته قادر رکي آ قلب ۾- ڪيڏي وڏي قدرت
ٺاهِي هِڪَ هنڌ ڪيئن آهه- فائق هيءَ فِطرت
حقيقت ۽ معرفت- گڏجي رهن ٿيون دل ۾.
11 ڊسمبر 1976ع، 19 ذوالحج 1396هجري، ڇنڇر شام،
آچر رات ڀليڏنو ڪاڪا.
عنوان: ٿر جو سفر
ڏهر
اڪمَل کي عرض ڪيو- هو علي بهادَر پيرَ
ته ڪامل ڪيو قرب ڪو- والي وَرِنهَه وِيرَ
هلو ٿَرَ ۾ ٿَرِن ڏي- جنين اندر آهِه اُڪيرَ
مُريد مڙَئي تنهنجا- آهن اُهي اڪثيرَ
اُن تي اڪمَل انئين فرمايو- مسند نشين مُنيرَ
ته هاڻ انهن ڏي هلبو- ”ونهيل“ وِيرَ وزيرَ
پروگرام پَڪي ڪرڻ جي- ڪريو ڪا تدبيرَ
قادر قُربائتن جي- ڪئي موچاري تقديرَ
جو فيض ڀَرئي فقير- اچي ڀِٽُن تي ڀيرو ڪيو.
ڏهر
ڀِٽُن تي ڀيرو ڪيو- قربئون اچي ڪامِل
حيدرآباد مان هليا- هئي پهرين جت منزل
گڏ هليا هئا گوهر سان- ڪيئين محبتي ”مائلَ“
ڪلمي جي تنوار جا- هئا هيڪاندا هُل
اسٽيشن تي استقبال لءِ- هئا ماڻهو گهڻئي بيٺلَ
ڪي محبّبتي ڪي مريدُ- ڪي سيڪڙو سائل
ٿي ريل رُڪي جنهن جاءِ تي- اتي اُن مهل
ٿي محبتي مڙيا اچيو- جن هئي ڪامل ڪَلَ
سلام ڪيئون ٿي سِڪَ مان- نمي کي نِرمَلَ
جن هئا هَارَ هٿن ۾- اُنِ پاتا اچي اُنَ پَل
صورت ڏِسيو سُهڻي جي- ڪي ئي ٿيا قائلَ
اهڙو طرح اڪمَل- ماڻهو مڙئي موکِيا.
ڏهر
ڀِٽُن تي ڀيرو ڪيو- ڀَلي ڪري ڀالُ
سو سَن تيرهَن سؤ ستااَسي- هجريءَ وارو سالُ
تاريخ ڇهين ڏينهن خميس جي- سُڻي سوالَن سوالُ
مهيني شعبان ۾- اچي جڏن پَسايئين جمالُ
سرورُ چڙهي سوارُ ٿيو- ٻُڌي هُئن حالُ
ته ههڙي هاديءَ جو هو- هلڻ وڏو محالُ
پر ڪاملُ ڪري ڪمالُ- ڀلو ڀِٽُن تي آيو.
ڏهر
ڀَلي ڀِٽُن تي آيو- ساٿ وٺي سردارُ
حيدرآباد کان هليا- جتي هو کوکڙا پارُ
تن ۾ خليفو خاص هو- هِڪُ سيّد سمجهدارُ
حاجي فتح الدين شاهه- جنهن جو ڀَرمُ رکي ڀَتارُ.
ڏهر
جو مَڃي نه منهنجي مُرشد کي- سو بلڪُل بي ايمان
”مائلُ“ تنهن مُرشد جو ڇا ڪري بات بيانُ
اُهو مُرشد مهربانُ- ڀَلي ڀِٽُن تي آيو.
بيت
چيمُ انهن کي چِٽو ٿي- ته صلاح آهي سَوَلِي
ڪنهن توبچيَ تِکي کان- ڪا هَڻايونِ گولِي
يا پيرَ کڻي پڪو ڪري- ۽ گهَرايو ڪولهي
۽ حسابُ رکون هيءُ- جي ڳالهه اٿو کولِي
فورن سمجهي سا وئي- خَفِتِن جي ٽولِي
ته ٻولي جا ٻولي- سا ”مائلَ“ وٺو ميڙَ جي.
بيت
اُتران هَڻَڻُ پنجوڙَ جِي- تُرتئون ڪيون تِياري
اولهه رسيُون ڪُتن جون- جي موچارا ماري
اوڀَرُ ڪَڙو ماڻهن ڏيو- جنهن گهيري نه هُجي گهاري
ڏَکِڻان تَڙيونِ تاءَ سان- ڪري کُڙڪا کنگهڪاري
۽ فائز بندوقن جا ڪري- ڌُوڌَٽَ ڌَڌِڪاري
گهوڙَنِ ڀَلَن سوار ٻئا- چَڙهيلَ چؤڌاري
ڦاٽ کائن جو پوئتي- ڪجو هَڪَل هَاهَاري
ته آخر لهواري- ڪندا رُخ رَسِيُنِ ۾.
بيت
جي رَسيا رُخَ رَسِيُن جي- ته ڪَپَ کائيندا تِن
ڪڍي ڇڏجو ڇوٽَ مان- اُنهي مهلَ ڪُتنِ
ته مِلي مڙَئي انهن کي- هِڪدَم وڃي دَسِن
اُن کان پوءِ وٺن- ڪاري ڀوري کي.
بيت
اڃا به نڪرَن نه ٿَمَ مان- ته باهن ڪري بَڇَ
اٿو باڊيءَ اهڙا- جيئن ٽِهاڻي وَڇَ
بُل ڏِينِ بيمان جي- ته هَڻِجونِ ڏَڦا ۾ ڪَڇَ
جيئن ڪُتا آهِن سَلهاڙِيا- ريڙهين ۾ سان رِڇَ
تيئن ٽَنگُن سان گَڏُ پُڇَ- بِلڪُل ٻَڌِجو بيمان
سي.
ڏهر
مهر ڪري ميهار تي- آيو سروري سُلطانُ
جنهن وٽ ”جُهڳليي“ ڳوٺ ۾- مُرشد ٿيو مهمانُ
تاريخ سورهين، آچر رات- ۽ مهينو شعبانُ
۽ سترهين سومر رات- ميهار هو ميزبانُ
نالو انهيءَ نِرمَل جو- آهي محمّد زمانُ
سو سترهين پَڳَ سروَر جي- شاهي جنهن جو شانُ
”طالب المولا“ تنهن کي- ٿو سڏي سڄو جهانُ
اهو ڪامل قريشي آيو- الله وارو انسانُ
صورت سندس کي ڏسي- آڻين ڪَئين ايمانُ
”مائلُ“ ڪاڪا ڇا ڪندو- تنهن ڀُورل جو بيانُ
ٿو دليئون ڏي دانُ- سچن، صديقي سُلڇڻو.
ڏهر
تنهن ڀَلي ڀَلا ڀالَ ڪري- سُرهو ڪيو سڀ ٿَرُ
جي سِڪيا سالن کان پئي- تن اجريو هاڻ اندرُ
اُهو اجهو ۽ آڌرُ- ڀلي ڀِٽُن تي آئيو.
ڏهر
سچو صديقي سُلڇڻو- آيو موچارو مهمانُ
ڪنهن کي اِيءُ نه ڪڏهين- هو رڳو وهمُ گُمانُ
ته اڪمل ايندو اَڀَرَن تي- ايڏو ڪري احسانُ
پر ڪامل آيو قرب سان- سائين سرتُ سجانُ
تنهن مرشد آئي ملڪ ۾- وَڌيو مريدن جو مانُ
تنهن وڻَ ٽِڻَ سڀئي واسيا- ۽ خوش هر انسانُ
ڀِٽُن کي ڀَلو ڪري- ٿو سُرهاڻ ساڻ سُلطانُ
سا سُرهاڻ منجهس سائينءَ جي- جو صاحب ربّ سبحانُ
وصفون منجهس واحد جون- جنهن قادر مُڪو قرآنُ
جو مڃي نه منهنجي پِيرَ کي- سو بِلڪُل
آ بي ايمانُ
”مائلَ“ تنهن مُرشد جو- ڇا ڪري باتُ بيانُ
سو مُرشد مهربان- ڀَلي ڀِٽُن تي آيو.
ڏهر
ڀلي ڀِٽَن تي آيو- ساٿ وٺي سرورُ
تِن ۾ ”بَچُو راڄڙُ“، ”لاکو“، ”رونجهو“ ۽ ”ڦوٽو“
ذات کوکرَ
”بابُو“، ”لاَلو“ مهربان- ۽ ”محمد بخش ميربحر“
۽ ماڻهو هِڪُ وساڻَ جو- نالي ”غلام حيدر“
مِڙَئي مُريد، مُراد وند هُئا- هو هر هِڪُ ڊرائيور
جي هِمت ساڻ هليا پئي- گاڏِيُن هڻي گيئرُ
لا اِلــٰھ الا الله محمّد رسول اللهصه-
قلبئون ڪري ذِڪرُ
اهڙُ سُهڻِو کنيو ثمرُ- ساٿ هليو پئي سروَر جو.
ڏهر
اڃا انهيءَ ساٿ ۾- هو ”تاجُو ميربحر“
جنهن ڏنو هر رات ٿي- پهري جو چڪَرُ
”صالحُ خاصخيلي“، ”الهه بچايو مري“- به هردم هئا
حاضرُ
”محمد“، ”لُقمان“ ملازم هئا- جن ”پير علي بهادُر“
اسان سڄي ساٿ جو- اَڪملُ آهي آڌرُ
اِهي مهربانيون مُرشد جون- جو ڪيئين نيڪ نظر
ڪيو سُرهو هيءُ سفرُ- الله سائينءَ اسان جو.
عنوان: مختلف موضوعن جا بيت
بيت
صدقي توتان ساهه- پرين ڪيو مون پنهنجو
”مائلَ“ کي محبت ۾- مرڻ آهي مباحُ
ڄاڻي هِڪُ الله- رَهيو آهينم رُوح ۾.
11 رمضان المبارڪ 1391هجري 1 نومبر 1971ع،
حيدرآباد کان ڪراچي ويندي رستي ۾.
بيت
اگهِيا در عجيب جي- جي هليا منجهارئون حُبّ
پائي پانڌُ ڳچيءَ ۾- عجز ساڻ ادبَ
ڪرمين مِلن قربائتا- ٻيا سڀئي آهن سبب
راضي ٿين ربّ- ”مائلَ“ مليا محب سان.
بيت
عجيب اڄ ڏني- خاصي خوش خبر
ته عاشقن لءِ اسان جا- کُليلُ آهن درَ
”مائلَ“ مليا محب سان- ٿيا سجايا سفرَ
واليءَ ڪيا ورَ- پُنِيون مرادون مَن جون.
بيت
پُنيُون مُرادون من جون- ٿيا لايا سجايا
”مائلَ“ محبتن جا- ٿيا سفر سجايا
جي پِرِين کڻي پياريا- سِڪَ مان سجايا
ڀلارن ڀلو ڪيو- بَخت ڀِڙايا
عِجزئون جي آيا- اُهي اگهِيا در عجيب جي.
بيت
”مائلُ“ مِليو مُحِبتَ سان- ويا ويڇا وارَ
ڏِنا اچي ڏُکويل کي- عجيبن آڌار
فذڪروني اذڪرڪم- سڄڻ لڌي سارَ
”مائلَ“ محبتن جا- ٿيا ٻيڙا پارَ
ڪرمَ ڪيا ڪلتار- ڪي ئي اڄ ڪِنَن تي.
9 رمضان المبارڪ 1991هجري 10 آڪٽوبر 1971ع، هالا
کان حيدرآباد ويندي بس ۾.
بيت
مُلڪ اسان جي ماڻهن ۾- گهڻئي خود مطلبَ
تِن هَٿِ مهل نه اچئي مُورهئُون- ڪي ٿيا ابِن
الوقت
اڪثر عادتن اهڙن سان- ٿين بِلڪُل بدنيت
”مائلَ“ بَچائين مولا تون- سائين اهڙي صحبت
جو مَنَ مان تِن محبّت- نڪري ويئي نياز جي. |
