1-

پُڄيوَ جي ڀَلائي ڪريو مدد مونسان، نه ته به جهليو ڪيم جيڏيون وَرَ ڏي وڃڻ کان،

ڏاڍي تائي آهيان وَرَ جي وڇوڙي..

2-

ڪيان ڳالهه ڪهڙي ڇا گذري ٿي مون تي، پَتو پو پَويَو جي گذري اوهان تي،

ويو نينهن ان جو نِڌر کي نِهوڙي.

3-

نه آهيان لُوٺي، جو محبت لڄايان، انهي ئي ڪري پئي پُٺي پنهل ڪاهيان،

ڀلي سور سنڌُ سنڌُ ڇڏن مون اُلوڙي.

4-

مُيس جي ويندي واٽ ته به پَهتيس پُنهون کي، ڪنهن پر ڪانهي ميارَ ڪا اوهانتي،

لکين مون کي مهڻا ڏِيو طعنا توڙي.

5-

پُڪارُون پورهيت جون سُڻي ساڻِي ٿيندو، مهجوري ”مائلَ“ وٽ پنهون پاڻهي ايندو،

سڄو حال چونديس جيڏيون تنهن کي جوڙي.

1-

پرينءَ پيار اهڙا ڪيا آهن مونسان، سڀڪنهن سان سائي ڪيان ڳالهه سِڪَ مان،

هلي پاڻ مون وٽ آيو آهي هادي.

2-

سرور نوح جو سو سُجاده نشين آ، محبت مان مون وٽ ٿيو اڄ مڪين آ،

هالن ۾ ئي آهي گوهَر تَنهنجي گادي.

3-

هٿن سان اچي موڙون محبّت ٻَڌائون، سَر گشتُ سِڪَ جو قربئون ڪرايئون،

محبّت جي ڏياريائون هي مُلڪن مَنادي.

4-

سو مولا جو طالب ڄڻ آيو پُٽن سان، اهو هڪ ٿو سمجهان رهيو اٿم مٽَن مان،

انهن جي دُعا سان آئون ٿيندس اولادي.

5-

مهرباني مرشد ڪئي ايڏي مون تي، نٿو يار سمجها ڪيئين ڪنهن ٻئي تي،

وَسايئين وحدت سان منهنجي دل جي وادي.

6-

ڏنئين جاءِ اهڙي پنهنجي دل ۾ مون کي، خبر کين آهي ناهي ڪَلَ ڪَهين کي،

عشق پنهنجو دل ۾ ڏنئين اِنِفرادي.

7-

مِڙي مِڙن مونکي ڏنيون لالن لائون، تنهن ڪيفيت جي ڪهڙي ڪيان ڳالهه آئون،

پُڄايئون پرت مان منهنجي مَنَ مُرادي.

8-

ڪيائون نينهن سان نيٺ منهنجي نيکيٽي، روحاني رمزن سان جهين دلڙي ريٽي،

رحمت ساڻ ربّ جي وسي وِرِهه مُرادي.

9-

مان مسڪين”مائلُ“ هُئس ڪنهن نه جيڏو، آهي پاڻ جيڏو ڪيئين ڪرمُ تيڏو،

قبوليو جهين جي عشق ۾ استادي.

1-

الله سائين ان کي رکيو آ سلامت، اَبَدَ کان اَمُن ۾ تائين قيامت،

مخالفتن جو مولا سدا ساڙيو سَنڌُ سَنڌُ.

2-

نِرمل نوح رحه، قلندر ۽ جنهن ۾ ڀٽائي، آهن ٻيا به تِن ۾ ڪئين اوليائي،

پرت مان ڏيکاريو پروَر جو جِن پَنڌُ.

3-

سِنڌنِ ڪئي سڀن سان مهمان نوازي، خدمت خلوص ۾ کنيئون هي بازي،

کڻي ڪين تڏهن ڪو تَن آڏو ٿو ڪنڌ.

4-

سڃاڻن ٿا جنهن کي مڙئي مسلمان، دنيا سڄيءَ جا، فقط نه آ پاڪستان،

سا ئِي بَابُ اسلامُ اصلَ کان آهي سنڌ.

5-

ٿين جي ڪي هن جا اڳي پوءِ دشمن، ٻُڌن سي ئي کولي پنهنجا هاڻ سڀ ڪَنَ،

ڪري ڪجهه نه سگهندا اکين تي اٿن انڌُ.

6-

صَدِنِ کان سا سنڌڙي رکي داتا دائم، ڪَرَم ساڻ قادر ڪيو اٿس قائم،

وَسايو آ واحد تنهنجو هرڪوئي هنڌُ.

7-

چئي ”مائل“ محافظ جنهنجو آ مولا، تهين کي ڪندا ڇا رُلِيَن جا هي رولا،

اجائي هو پنهنجي وڃائن پيا وِنڌُ.

1-

انهي ڪري اٿئي مون کي وساريو،

محبت جو نه سڃاتُئي مانُ.

2-

دلڙي پلڻَ تان دلبر ٿيان ڪيئن،

حيرت ۾ ڀلا آئون حيرانُ.

3-

پيار کي پاپُ جي تو آ سمجهيو،

اُنَ جو ڪيا مان ڇو ارمانُ.

4-

منهنجي محبت توسان سچي آ،

ناهي جنهن کي ڪو نقصانُ.

5-

سچ جي ٻيڙي لڏندي آهي،

ٻُڏندي نه، جو ٿَس قرب ڪپتان.

6-

پيار ڪرڻ سچو سولو هجي ها،

ته عشق ڪري ها هر انسانُ.

7-

پاڻ کي پيچُ به الله^ج ئي پارايو،

ٻي صورت ۾ هو نه امڪانُ.

8-

ماٺِ مُٺِي آ، مِٺي  ماٺِ آهي،

وِرهُه نه ڪنهن پَرِ ڪَري ويران.

9-

الله سائين دلين جو مالڪُ آهي،

سڀڪي ڏسي پيو سو سبَحانُ.

10-

عشق سچو چئبو ان کي آهي،

نيڪ نيت جو جنهن ۾ نيشانُ.

11-

ڏوهه فقط تنهنجو يار ڪيم هيءُ،

طلب سَندُئي جو ڇيڙِيمُ تانُ.

12-

دل ٿي گهُريئي ڇا ڇا ٿئي ڪيو تنهن سان،

درد تهين جو وڏو داستان.

13-

من ۾ محبت سِڪَ ئي سَمائِي،

اُلفت سچي کي مليم اَمانُ.

14-

تون جي وَئين ته به محفوظ محّبت،

ڳايان تڏهن ٿو ٿي مان ڀانُ.

15-

تون جي جدا ٿئين جِي پونداسون،

رُوحُ ۾ گڏ هُو آهي رَحِمانُ.

16-

تو جي ڇڏيو ته هٿن تي کڻي ويو،

نِرمل نوح فقير مهربانُ.

17-

اصُل کان آهيون ان جي پناري،

اَڪِمَلَ تنهنجي اچي ڏنم امانُ.

18-

قُلبُ هي قرب سان هردم پڙهي پيو،

قادر جو هو ڪريم قرآنُ.

19-

”مائل“ کي ڏنو محّبت سان تنهن،

ڪرمُ نظر ڪري مٿانهون مانُ.

1-

چئي لا اِلہٰ اِلاَ اللهُ ڪيم دست بيعت، مُحَمّد رَسُولُ الله سان وڌي ويئي محبّت،

دم دم سان چئي پيو قلب ڪلمو طَيّبُ.

2-

ڏني مونکي ساڃاهه جي هاديَ هدايت، اٿم هر ڪهين لاءِ مَنَ ۾ محّبتَ،

مڃيو ٿم مُحّمَد جو دل ساڻ مذهبُ.

3-

ڏنئين پردو پرتئون شريعت جو شاهي، قلبئون قبوليم سو دينُ اِلاهي،

مشرق کان پهتو وڃي هو جو مغربُ.

4-

طريقت، حقيقت، معرفت ملياسون، اڃا پڻ اڳي گم وحدت ۾ ٿياسون،

ڏسان قلبَ ڪعبي ۾ وَنَحَنُ اَقَرَبُ.

5-

هُنَالِکَ الوِلاَيَةُ للهِ الَحَقُ سو، مالڪ ڪُلَ جو آهي جَلاَلھ جو،

”مائلَ“ کي مليو سو سائين سڀ جو صاحب.

1-

مُحَمّد^صه پيدا پهرين ڪرايئين نُورَ تهين مان جهان جوڙايئين،

انسانَ جي الله کي صفات پسند ڪرائي تنهن خلقائي.

2-

عشق اصل کان ئي آهي اعليٰ پهرين ڪيو آهي پاڻ ئي مولا،

ڏاتَرَ ڪَيُسِ وڏي ڏاتِ الله وارن وٽ الستئون آئي.

3-

مظهرُ جنهن جي مَنَ ۾ ڪري ٿو ڏيل ۾ ڏاتَرُ سوئي ڏسي ٿو،

هردم دليئُون، واتِ سوئي حق جي واري وائي.

4-

ڏاڍ نه تنهن ۾ ڪوئي آهي سراسر محبّت سوئي آهي،

قرآن جي منجهه آيات ڪٿي نه لکيل اهڙي ڳالهه آ ڪائي.

5-

گهر تَڙَ ڪڏهن ڪين نه وساري پاڻا وسريلَ ياد ڏياري،

منجهس طلب رڳي تاتِ هن ۾ سچي رڳو سِڪَ سمائي.

6-

اول منزل سِڪَ آهن جي آخر منزل نڀائڻ تنهنجي،

ڪري مقابلو هر حالات ڏُکن سُکَن سان تنهن ئي نڀائي.

7-

عشق اچڻ جي مُند ئي ناهي ڪنهن به وقت هو ايندو آ ڪاهي،

جيسين انسان حياتِ پر پهرين ايندي آ ان جي پاڪائي.

8-

هُن جي اچڻ سان قلبي قُوَتون سواءِ محّبت ختم ٿين ٻيون،

هِنَ وٽ هڪڙي ئي لات نڪريو وڃي ٿي ٻي سڀ ٻِيائي.

9-

امتحان عاشقن تي ايندا آهن پَرِکَڻ لاءِ پَرَ ڏاڍَ سي ناهن،

ڪئين سِرَ اَڏيَ ۽ ڪات ڪِن ئي قبولي محبت مَرڪائي.

10-

آزمائش انهي ڪري آهي ايندي سچي محّبت تن جي آ هوندي،

اُلفت تن جي اثرات ثابت قدمي ٻين سِکائي.

11-

مقصد جنهن لاءِ هِتِ ماڻهو آيو شال ٿئي سو سانگُ سجايو،

فضول ٻيا فڪرات هڪدم ڇڏي وٺو صاف سچائي.

12-

مُحَمّد^صه جنهن محبوب بنايو ٽِڪو ڏاڍائي تنهن نه لايو،

اهڙا الزامات تنهن تي ڏيڻ ڪا ناهي چَڱائِي.

13-

عشق ڪاملُ چئبو اُن کي آهي ربّ سان جيڪو ٻانهُو مِلائي،

انکي نه چئبو آفات هر ڪيفيت هن جي رڳو آ ڀَلائي.

14-

عشق سچو يارو الله جو آهي سندرو ٻَڌو تنهن لئه سِڪَ جو ساهي،

باقي ٻي سڀ بات عُمِرِ وڃائڻ آهي سجائي.

15-

عشق  سچو جنهن کي آهي لڳندو محبت ۾ سو ماڻهو آ مچندو،

تنهن قلب ۾ قرب قراءت اصل نه پڙهندو ٻي ڪا وائي.

16-

اڻانگو ان کي ڪيئن چون ٿا خبر ناهي ڇا سمجهن ٿا،

هيهات، هيهات، هيهات شايد تن وٽ ناهي سچائي.

17-

فطرت جنهن جي ”مائلَ“ محّبت ڪيئن سو سمجهيئون آهي هيَ حيرت،

جو قادرُ ڪُلَ ڪائنات پرور تنهن وٽان ٿيو پيدائي.

1-

ريگيوليٽرَ رُوحِي ڪنٽرولُ ڪيون ٿا، گيجُ گوندرَ سيڪنڊُ سيڪنڊُ ڏسون ٿا،

پرتِ پاڻي نه وڃايون پاءُ سيرُ، ڏنئين ڊيوٽي اسان کي اُن جي ورهائڻ لءِ.

2-

پيار پِچِنگِ برهه بَندنِ تي ڪرايون، جو ڇِرڪَن ڇوليون وڃن ٿيون تِن کي کايون،

تن پائِڻ پائي جنهن ويرَ، تدبيرون ڪيون تنهن جي رُخ ڦيرڻ لءِ.

3-

جنهن دل درياءَ اچي اُلفت آب ڪلاني، اُنَ بِرهَه بندنِ تي وڃيو ٿيون ٿا مڪاني،

ڪٿِ بيهون نه ڪوئي پيرُ، بچاءَ ڏيون بندَ تنهن کي ٻَڌڻ لءِ.

4-

عشق اسڪيمون آهن اهڙيون پڙهايون، مَئِپِ پلين محّبت ٺاهوڪا ٺاهيون،

اينهين ٺاهي نه سگهندو ٻيو ڪير، علم عطا ڪيئين جڳ جي جوڙڻ لءِ.

5-

محّبت، محنت مِلي مولا کان ”مائلَ“، حڪمت حشمت سان رهون حبّ تي حائِلَ،

ٻيو اَيرُ نه ڄاڻون ڀيرُ، عملُ ڪيون انسانَ ٿيڻ لءِ.

1-

جڏهن ٻڌڻ وارا ئي ڪينهي ڪي، تڏهن سُورَ ونڊَڻ لءِ اچن ٿا سي،

ڏبو تن جي مُنهن مذڪورن سان، نڪي ڳالهيون ڪبيون نڪي دانهون ڏبيون.

2-

جيڪي پنهنجا اچي سُورَ ٻُڌائن ٿا، دل، ذهنن تان بار لاهن ٿا،

ڏبو تَنُ تِن ته سمورن سان، نڪي ڳالهيون ڪبيون نڪي دانهون ڏبيون.

3-

تڪليفون تِن جون سڀئي ٻڌبيون، همدرديون هُنن سان ڏاڍيون ڪبيون،

تِن ٻارنِ، جُوانن، جُهورن سان، نڪي ڳالهيون ڪبيون نڪي دانهون ڏبيون.

4-

پنهنجي سورن جي سامَ پاڻ جهلبي، تڪليف نه تن جي ڪنهن آڇبي،

ڪبو پيار پنهنجي پُورن سان، نڪي ڳالهيون ڪبيون نڪي دانهون ڏبيون.

5-

جي هڪجهڙا ماڻهو سڀئي هجن ها، ته تڪليفون ڪنهن تي ڪين اچن ها،

ٿبو ڏک ۾ شامل رَنجُورن سان، نڪي ڳالهيون ڪبيون نڪي دانهون ڏبيون.

6-

مُنهن پنهنجي ويڌَن کي پاڻ ڏبو، ڪنهن پَر به نه ڪنهن ٻئي کي چئبو،

نه هلبو، غلط دستورن سان، نڪي ڳالهيون ڪبيون نڪي دانهون ڏبيون.

7-

سچي نيت خلوص سان ڪبي خدمت، وڌ ناهي انهي کان ٻي نعمت،

محتاج، سَڄَن، معذورن سان، نڪي ڳالهيون ڪبيون نڪي دانهون ڏبيون.

8-

سڄي حياتي ٻينَ لءِ وقف ڪبي، هي آهي قرآن ۾ حڪمُ ربّي،

ڪبي مدد مڙن مجبورن سان، نڪي ڳالهيون ڪبيون نڪي دانهون ڏبيون.

9-

ڪري ڪم ڪُليئي قادرُ ٿو،م پر ٿئي ٿو ذريعو ظاهر جو،

ٿئي سَڀڪي سندس منظورن سان، نڪي ڳالهيون ڪبيون نڪي دانهون ڏبيون.

10-

رکي توّڪل ربّ تي حيلو ڪبو، ته الله سائين پاڻ وسيلو ٿيندو،

پنهنجي پختن ارادن پورن سان، نڪي ڳالهيون ڪبيون نڪي دانهون ڏبيون.

11-

نقارو نينهن وڄائي مَنَ ۾ مدامي، عشق جي عَلَم کي ڪبي سِڪَ مان سلامي،

رهبو عشق جي گڏڌ عاشورن سان، نڪي ڳالهيون ڪبيون نڪي دانهون ڏبيون.

12-

مِثالُ محّبت ڇڏ اهڙو ”مائلَ“، قربئون ٿِين تنهنجا ڪيئي قائِلَ،

تون عاشق رهُه خوش سورَنِ، نڪي ڳالهيون ڪبيون نڪي دانهون ڏبيون.

1-

وئي قُرب ۾ جنهن جي دل آهي ڦاسي، رَهان هر گهڙي ٿو انهي لا اُداسي،

وري تنهن جون واحد واڳون ورائين.

2-

سدائين تون وڇڙيل ملائين ٿو مولا، ڪرين ڪم سڀن جا اي سائين تو سولا،

سندم عرض آگا اِهو تون اَگهائين.

3-

ناهي ڪو ٻيو در وڃان ڪيڏانهن ڪاهي، سوا تنهنجي در جي ڪا ٻي واهه ناهي،

مهابي مُحّمدَ^صه سدا سُڻ تون سائين.

4-

هي ”مائلُ“ آ تو وٽ سٻاجها سوالي، ورائج نه تنهن کي دران پنهنجي خالي،

انهي کي تون بخشج لڱين توڙي لائين.

1-

هَنيئي مست نظر جو وارُ ڀَري، دِل مَستي سان سرشار ڪري،

ٿئين پوءِ ڀَڄي تون يار پري، وري ويجهو نه آئين يار وري.

2-

پڪ ڄاڻ پرين آئون تنهنجي آهيان، مون تي ٻاجهه ڪريو آئون اَهنجي آهيان،

ڪنهن طرح به ٻي ڪنهن جي نه آهيان، سُڻي سمجهي نه ڪر تون ڌار وري.

3-

بيٺي ”مائلَ“ کي ڏٺي ڏوراهون، ڪري ڪيئن ٿو آهون ۽ دانهُون،

پرين پاهون آئين نه پير ڀري، جو تنهنجي وڃي ٿي ڌار سَري.

1-

قلبن تي تنهنجا قائم آهن

قرب قرارا- منهنجا هالن وار

سرور سائين.

2-

قدمن ۾ تنهنجي ڪوڙين آهن

ڪَلَنگِن وارا- منهنجا هالن وارا

سرور سائين.

3-

مٽ نه سندُءِ مورهؤن مرشد

نرمل نيارا- منهنجا هالن وارا

سرور سائين.

4-

پيارا پنجنَ جو پيارا توسان

پيغمبر پيارا- منهنجا هالن وارا

سرور سائين.

5-

عشق تنهنجي هنيا ”مائلَ“ من ۾

عجيب اوتارا- منهنجا هالن وارا

سرور سائين.

1-

الله سائينءَ توکي ٺاهيو آهي اهڙو، ڏسڻ ۾ اڃان ڪين آيو تو جهڙو،

گهُمي ڏِٺيم دنيا ساري سنڌُ ۾ هِندُ.

2-

سِڪَ سان سَمايُون مٺا دل ۾ منهنجي، لڳُسُ ڪين اهڙو محبت ۾ ڪنهن جي،

سڄڻ دل کي ڇيڙي نه ڪر هاڻ تون ڇَندُ.

3-

نشي نيهنَ تنهنجي جي خُوءِ ئي خُماريو، نه ڀَنڃُ هيرَ هيرين اٿئي ڇو وساريو،

ڪندُس ماٺ ڪيئن جو محبت پيتُمُ مَندُ.

4-

يا ته مُورَهئون نه”مائلَ“ کي پرين پيار ڏين ها، پنهنجي عشق ۾ ئي شامل ڪرين ها،

طلَبَ جي نه ٽوڙِج سا لالڻ لڳل تندُ.

1-

قرب ڪري جو قلب ۾ آيون وسريون تڏهن مون کان سڀئي وايون،

تنهنجي رڳو اٿم تارُ، طلب مان مون ۾ طُورُ ڪيو ٿئي.

2-

پنهنجي پاڻ کان پاڻ ڊڄان پيو، ڏيل ۾ توکي ڏاتر ڏسان ٿو،

مالڪ خودمختيار، بشر سان گڌ پُرنور ڪيو ٿئي.

3-

مُٺِ مٽيءَ مان بوتو بڻائي، پاڻُ ويٺين اچي اُنَ ۾ لڪائي،

اِهي سڀ تنهنجا آر، اهڙو اچي ڪو پُورُ پيو ٿئي.

4-

علمَ، حلمَ سڀ ڏاتر ڏنائي، توکي ڏسان ٿو مان هرجائي،

اهڙا ڏئي اختيار، محبت سان مسرور ڪيو ٿئي.

5-

همدم مون سان هردم آهين، ساهه سان ساڻي آهين سدائين،

ٿو پسائين پنهنجا پار، زور هي مون ۾ ظهور ڪيو ٿئي.

6-

جلال جمال جا جلوا ڏيکاري، ماري جياري جياري ماري،

ڏيهن جا ڏاتار، ”مائل“ کي معمور ڪيو ٿئي.

1-

دل ۾ محبت ماتم مچايو، برهه جو ڏيئي بارُ،

پيرَ پويان ڪيئين قياس نه پيوئي.

2-

سمجهيم ايندين مون وٽ موٽي، اهو هُئم انتظار،

تون ته اڃائي آهين اُهوئي.

3-

پيار مان ڪنهن دم ڪين پڇين ٿو، ڇنڻ لاءِ آهين تيار،

ڪرڻ انهين ڪين واجب هوئي.

4-

کنئي شيءِ جو ڪو ملهه ئي ناهي، پاڻهي ڪيم توسان پيارُ،

ڪونه قدر ڪيئي تڏهن  ڪوئي.

5-

مون کان خطا هيءُ پار ٿي آهي، توکي ڪيم دلدار،

لوڙيان تڏهن ٿو پنهنجو ڪيوئي.

6-

الله سائين دلين جو مالڪ آهي، قادر ڪل مختيار،

سڀ ڪي ڏسي پيو سائين سوئي.

7-

ويندس پنهنجو وارو وڄائي، هي دنيا جو ڇڏي دار،

ڪوبه هتي ڪونه رهندو ڪوئي.

8-

گذري وقت گواهي ڏيندو، سچو هو ڪنهن جو پيارُ،

ثابت سجو ڪندو سِڪَ کي سوئي.

9-

جهوري ڏئي جيئن جاني جدا ٿئين، نيڻين وَهَن پيا نارَ،

ترس نه تِرُ جو پيارا پيوئي.

10-

داغ جدائي جا جي ڏئي وئين، روئي سي زاروزار،

دل تان ڇڏيندس آخر ڌوئي.

11-

مدد ”مائل“ جي ٿيندو مولا، ڏيهن جو ڏاتارُ،

خلقيو آهيان آئون جهنجوئي.

1-

هيڻن جا همراهه اچي رَسُ، لاکيڻان لڄپال،

پورهيت پُڪاري پيئي پازياڻي.

2-

مدد مُوڙَهلَ جي ڪَر ڪا قُربئون، جاني ڪڍ مان جنجال،

ويرِن ورايو آهي هاڻي.

3-

ظاهر باطن دُشمن دَسجَن، جن هي وڌا آهن ڪال،

سڏ پهرين سان ٿي تون ساڻي.

4-

سيّد سچا ڪر مهر نظر جي، هيڻا ٿيا ٿم حال،

وِرهَه ۾ آهيان وِيرَ ويڳاڻي.

5-

پرچي پرين مون سان پرت مان پاڻهي، جنهن کي ٿيا آهن سال،

اکريون وَهائن اُن لاءِ پاڻي.

6-

محبت ملي ٿين برهه بهاريون، ڏي ”مائل“ محبت مال،

پريت نئين ٿئي منهنجي پراڻي.

1-

هي ڀُلجي به وهم و گمان ڪونه هو ڪو، قدم قرب جا ڪيئن گهمايا کڻي تو،

ڏسي اکيون ٺريون پرين توکي هنَ پل.

2-

هميشه سندم هي هيون آسون آتيون، پرين پرت مان ٿو ڪڏهن پائين جهاتيون،

پاڻهي سي پُڄايئي ڪري قربُ ڪاملَ.

3-

مٺا آئين، مون وٽ سندُئي لَکَ ڀَلايون، اَحسان عُمر ڀَر اهي تنهنجا ڳايون،

لاٿي لوڪَ جي تو اسان تان کڻي کِلُ.

4-

اِهي وَڙَ وَڙائتا ڪيا آهن توئي، اهڙا مان ڪنهنکي ڏِئي ڪونه ڪوئي،

محبت جا پنهنجي هِلي هاڻ ويا هُلُ.

5-

ڪَيُئي ڪَنڌُ ڪُرَ ۾ مٿي منهنجو ڪيڏو، ٻُڌم توکي جيڏو آهين تون ئي تيڏو،

نِمانو نوازيو اٿئي پنهنجو نِرملَ.

6-

برهَ باغَ ۾ ٿيون هي ڪيڏيون بَهاريُون، مُکڙيون ٽِڙيون سڀ ٽَهڪن ٿيون ٽاريون،

ڪيئي مونکي خوشبو مثل تون ٿئين گُلَ.

7-

نه طاقت زبان کي چئي ڇا ٻُڌائي، اهي قرب تنهنجا ڳائي ڪهڙا ڳائي،

پرين جي ڪيا ٿئي اچي پنهنجي ”مائل“.

1-

نڪو دل جو دؤرو، نه ڪا سائي آهي، جو سمجهو ٿا رت جي ڦُڙي ڪائي ناهي.

پَتو ڪين پوندو ڇڏيو هَر واهي.

2-

نڪي آهيان چريو نه دماغي خرابي، نه چَرسي موالي نه آهيان شرابي،

اِهو وَهمُ دل مان اوهين ڇڏيو لاهي.

3-

ڀلا منهنجي منهن ۾ اچي ڪيئن بشاشَت، وِرهه جي وڪوڙيو وڏي آ علالت،

خبر آن کي ڪهڙي ٿيو مونکي ڇاهي.

4-

ڀلا هاڻ چيڪنگ ڪهڙي ڪريو ٿا، مغز هي اجايو ڇا لئه هڻو ٿا،

خبر ڪنهن کي پوندي، ته قرب ۾ پيو ڪاهي.

5-

ڪريو ڪهڙي تشخيص ٿا هاڻ منهنجي، حقيقت ٻُڌائي اٿم صاف پنهنجي،

ٿيان چاقُ تڏهن، جڏهن هوئي چاهي.

6-

رَتي ماسَ جي تيستائين نه چڙهندي، ملي محب مونکي خوشي پوءِ ٿيندي،

سيڪنڊ ۾ وجهي ساهه سوئي جان ٺاهي.

7-

ڪڍي قربَ مان هُن اهڙي ڪانبلاٽي، کڻي دمُ سگهان ڪين ۽ مشُڪل حياتي،

وِيو سِڪَ جو سَندرو سڄڻ اهڙو ساهي.

8-

پيو جي اوهانکي آهي قياس منهنجو، بِلو هي ڪريو هلائي وَسُ پنهنجو،

محبت سان ”مائل“ کي ڪريو گاهي ماهي.

1-

علم عطا ڪئي توئي نرمل، تنهنجي ثنا ڇا ڪريان سُهڻل،

پاڻا پرين ڪري پيارَ، مونکي مٺا معمور ڪيو ٿئي.

2-

سِڪَ جي سُرڪي اهڙي پياريئي، وهمَ سڀئي دل تان وساريئي،

خاص چڙهي ويا خُمار، محبت ۾ مخمور ڪيو اٿئي.

3-

وَڙُ هي وڏا ٿو سَندُئي ڀايان، ڳايو، ڳايو ڳايو، ڳايان،

قلبي ڏنئي قرارَ، دُوئي کان يَرُ دُور ڪيو ٿئي.

4-

درد جي دل ۾ هزارين هُيڙا، تنهنجي نظر سڀ دور سي ڪَيَڙا،

لاهي اندر آزارَ، ”مائلَ“ کي مسرور ڪيو ٿئي.