سيڪشن: شاعري

ڪتاب: ناهي مَستن تي ڪامَيار (ڪليات)

باب:

صفحو:16 

بيت

ڪڏهن رنجايو ڪونه ڪو- منهنجي محب وٽان

مجرم کي معافي ملي- حبيبن هٿان

جو ڪري اچان اچان- سو سڏيو وِهاري سَٿَ ۾.

بيت

ڍولڻ آهي ڍَڪُ- ڪڍي عيبَ نه ڪنهن جا

مُحب جو مرڪ- اِهو آهي اصلَ کان.

بيت

”امين“ گهوٽ اچي- همدم ٿيءُ حبيبَ تون

ته محبوبَ تنهنجي محبت جو- وڃي مچُ مچي

هم صحبتن مان ڪين ٿيو- رڳو ريٽا ٿيا رَچي

جيڪي گهريئون حبيب کان- سو سڀڪي مليُن سچي

پر ساهُه نه سُڪايئون سائينءَ لءِ- پائي پانڌُ ڳچي

ماريئون ٿي مسڪين کي- ڪري ڳالهه ڪچي

مهر ڪريو مون ”مائلَ“ تي- ته بلڪُل پوان بچي

ته نرمل پوءِ نچي- هڻا نعرو تنهنجي نينهن جو.

بيت

اڳيان در حبيبَ جي- هليا منجهارئون حُبَ

پائي پاندُ ڳچيءَ ۾- عجز ساڻ ادبَ

ڪَرمين مِلَن قُرب پيا- ٻيا سڀئي آهن سبب

راضي ٿين رَبّ- ”مائلَ“ مليا محبت سان.

بيت

عجيبن اڄ ڏني- خاصي خوش خبر

ته عاشقن لءِ اسان جا- کُليل آهن درَ

”مائلَ“ مليا محب سان ٿيا سجايا سفرَ

واليءَ ڪيا ورَ- پنيون مرادون من جون.

بيت

پُنيون مُرادون  من جون- ٿيا لايا سجايا

”مائلَ“ محبتن جا- ٿيا سفر سجايا

پو پرينءَ کڻي پياريا- سِڪ مان سَوايا

ڀلارن ڀلو ڪيو- بختن ڀِڙايا

عجزئون جي آيا- اُهي اَگهِيا در الله جي.

11 رمضان المبارڪ 1391هجري، 1 نومبر 1971ع، حيدرآباد کان ڪراچي ويندي بس ۾.

بيت

عاجز ڪري ٿو عجز مان- سائين اوهان کي سوال

ته مون سان هلو ميڙ ٿي- جو هيڻو اٿم حالُ

راضي رهبر کي ڪريان- جو لاکيڻو لجپال

آهي روزِ حشر جو ۽ هجري نئون سال

ڌڪيو دشمنن آ گهڻئي- ڪوڙو وجهي ڪالُ

معافي وٺي ڏيو محب کان- ته ڀُليل ٿان بحالُ

”مائلَ“ محبت مال- صرف کپي ٿو سِڪ جو.

بيت

مڃيان سدائين محبت سان- هاديءَ جو حڪمُ

حجت هلايان ڪين ڪي- ڪنبي کڻان قدمُ

پايان پاندُ ڳچيءَ ۾- نه دعويٰ سندو دمُ

هيڻو هلان حضور ۾- اهو ڪريان ڪمُ

ويجهو اٿم ويساهَه سان- جيئن مون سان آهي دمُ

مُهابي مُحمّدصه جي- ڀلا رکيو ڀرمُ

هاڻ ڪري رحم ڪرم- ”مائلُ“ نوازيو محبت سان.

بيت

ڄٽِي ڇا ڄاڻان- آئون پرين تنهنجي پيار مان

نالائق نواز تون- سُهِڻُل سياڻا

ريجهي ڪا راڻا- مهر ڪريو مون ”مائلَ“ تي.

بيت

ڄاڻان ڇا ڄَٽِي- آئون پرين تنهنجي پيار مان

پيارج وِرِهَه وَٽِي- قرب ڪري ڪو پنهنجو.

بيت

ڄَٽي ڄاڻان ڇا- پرين تنهنجي پيار مان

پَرِچي پنهنجي ڪا- مهر ڪريو مون ”مائلَ“ تي.

بيت

ڪڏهن ڇڏيندس ڪين ڪي- دلبر سندئي دَرُ

پرين ڏي ڪو پيار مان- پيالو ڪري پُرُ

ته نشو ٿئي نَـرُ- نرمل اوهان نينهن جو.

6 جولاءِ 1961ع، هالا

بيت

پيارا تنهنجي پِرت جي- پل پل اٿم پچارَ

ڇِني يار ڇڏي وئين- محب مٺا منٺارَ

اٿم عجيب اندر ۾- آن سندا آزارَ

سگهو لُهه تون سار- ”مائلَ“ پنهنجي جي مٺا.

4 جون 1961ع، هالا

بيت

سڄڻ تنهنجي سِڪ ۾- ٿو سڪي سندم ساهُه

پرين سندءِ پورن ۾- پچيو ٿيان پاهُه

ڪهُه ڄاڻان ڪهڙو ٿيو- اوهان جو ارواحُ

آئون ڏوريان ڏُکن ۾- اوهين بِلڪل بي پرواهه

نِرمل نامُ الله- ”مائلَ“ ڏي ورُ محب تون.

4 جون 1961ع، هالا

بيت

محب ملاقات- سڄڻ ڪرائج سيگهه مان

اکيون عجيب اُڪنڊيون- ٿيون ڏس ڏينهان رات

سِڪَ سندءِ ۾ ساهه کي- ساجن آ سَڪِرَاتِ

”مائلَ“ مون مُشتاق کي- محبت ڪيو ماتِ

وائي وصل وات- واحد ڪارڻ وارِ تون.

4 جون 1961ع، هالا

بيت

وائي ورڻ وار تون- ويهه وساري

سندم ساهُه پساهُه ٿو- سُهِڻَل تو ساري

”الفراق اشد من الموت“ ٿو- مٺا مون ماري

ڳڻتي تنهنجي روز ٿي- ڳچَ هنئين ڳاري

جڏيَ سندي جيَ کي- وڃ جانب جياري

واڳ وصل واري- مِل اچي تون ”مائلَ“ سان.

بيت

ورمَ وساريجُ- سڄڻ سٻاجها سپرين

واحد لڳ ولهيَ ڏي- واڳ وصل واريجُ

پرين اچي پيارَ جا- ڪي پيالا پياريجُ

جانب جياريجُ- ”مائلَ“ مون مهجور کي.

4 جون 1961ع، هالا

 بيت

دلبر مون کان دُور- جانب جڏهن ٿو ٿئين

تڏهن تنهنجي طلب ۾- سهِسين سهان سُورَ

مٺا مون ”مائلَ“ کان- وڃين متان وهلورَ

ڏکوئين کان ڏُور- هرگز نه ٿي حبيبَ تون.

28 جون 1961ع

بيت

ٿو ڏسان پنهنجي پاڻ ۾- رمزن جو ٿو رازُ

ڏنم ڏاتر ڏيلَ ۾- نُوري ٻيو نيازُ

اُتم مليو خيال کي- پراهون پروازُ

سِڪ مان پيو ٿو سازُ- وڄي سندس وحدت جو.

15 فيبروري 1975ع

بيت

بِرهه سندي باغ ۾- ٿيءُ گوندر سندو گُلُ

ته سُڳَنڌ سُنگهئي سڀڪو- چئي ”مائلَ“ ٿيئي مُلُ

۽ هلئي ڏاڍو هُلُ- سُرهاڻ جو سنسار ۾.

15 فيبروري 1975ع، سومر شام 7:00 بجه، ڊپٽي ڪمشنر بنگلو، حيدرآباد

بيت

”مائلَ“ رمزون مُرشد جون- مڃي ڪر سرت

ڪڍي ڇڏيون قلب مان- ڪوڙي سڀ ڪِرت

رکج سدا روح ۾- نرمل سندي نِرت

پڪي ڪر پرت- ته ويجهو ٿيئي ويساهه سان.

بيت

”مائلَ“ رمزون مرشد جون- سَمجهي ٿيُ سُڄاڻ

اکيون پَٽي اندرَ جون- اُنَ سڄڻ کي سُڃاڻ

مولا اٿئي مِلائيو- سُهڻل اهڙو وساڻ

آگي سندي عطا جو- ڄاڻ اهو اهڃاڻ

هلجئين نئڙت، نياز سان- پنهنجو سنڀالي پاڻ

ڪر حاصل حال حبيب کان- ڄَٽُ ٿي وڃاءِ مَ ڄاڻ

پاسي ڪر تون پاڻ- ته ويجهو ٿئي ويساهه سان.

بيت

”مائلَ“ رمزون مرشد جون- سمجهي ڪر ساڃاءِ

ويٺو پنهنجي وجود ۾- وريو وريو وهنڃاءِ

سانڍ سداءِ ساهه ۾- ڪنهن کي ڪيم سُڻاءِ

ڳالهيون سندس ڳُڻن جون- ڳايو، ڳايو ڳاءِ

ڪري پو تون قدمن تي- ۽ پانڌ ڳچيءَ ۾ پاءِ

قلب منجهه ڪماءِ- محبت سندي مام کي.

بيت

پائي پانڌ ڳچيَ ۾- ريجهائج رهبر

محبت رک من ۾- ڪج نه ڪڏهن ظاهر

اينهين لڪائج لوڪ کان- ڄڻ آهين بي خبر

ادب، نوڙت، نياز جو- رک تن ساڻ ثمر

ته نرمل ڪري نظر- قلب اجاريندئي قرب سان.

26 سيپٽمبر 1962ع، ڪوئيٽا

بيت

ڪچي ڪيئن ڪوهه- جو روح رنجايئي رهبر جو

”مائلَ“ معافي وٺ تون- جو ڏاڍو ڪيو ٿئي ڏوهه

اهرو ڪين اندوهه- رکڻ گهرجي روح ۾.

بيت

خطائن کان خفا ٿي- جڏهن رهبر ٿئي ٿو رنج

تڏهن ڏين ٿا ڏنجهه- اچيو وَهَم وجود کي.

بيت

تدبير جو تعلق- رڳو رهي ٿو عقل سان

مگر محبت عشق- اوڏو ناهي اُن کي.

بيت

مُرشد ڪيو مقُدم- سمجهج سڀ ڪنهن ڳالهه ۾

اڳيان اُن جي ادب سان- نميو پيو ٿون نَمُ

”مائلَ“ سندس محبت ۾- ڏي تون هڏ ۽ چم

ناتو نڀائج نياز سان- اهو ڪر تو ڪم

پر دعويٰ سندو دم- ڪڏهن هڻجئين ڪين ڪي.

بيت

مرشد کي مقُدم- حاضر، غائب ڄاڻ

ڪڏهن به پنهنجو پاڻ- آڻ نه آڏو اُن جي.

بيت

جڏهن مرشد جي محبت- رکندي پنهنجي روح ۾

تڏهن وينديئي وجود مان- ڪُدورت، ڪُلفت

ان کان پوءِ عبرت- لڀندين پنهنجي پاڻ ۾.

بيت

رهبر سندي روح کي رليا ڪيم رنجاءِ

اگليون پنهنجون عادتون- محبت ساڻ مٽاءِ

پاڻ سنڀالج پانهنجو- ڪر نه ڪَچي تون ڪاءِ

سختيون سڀئي ساهَه کي- صبر ساڻ سهاءِ

حجت واري هام تون- هرگز ڪيم هلاءِ

پاندُ ڳچيَ ۾ پاءِ- ته راضي توکان رهبر ٿئي.

8 آڪٽوبر 1962ع، منڌو ڪاڪا

 بيت

مُرشد مهربان- جڏهن ٿئي ٿو جنهن تي

ته ڪڍي ان جي قلب مان- وڍي وَهَمَ گُمان

ان کان پوءِ انسان- صحيح معنيٰ ۾ ٿو ٿئي.

بيت

”مائلَ“ سوئي مرشد کان- ڪندو حاصل حالُ

جو دُئيَ جو دجالُ- ڪڍي ڇڏيندو قلب مان.

بيت

کَٽي خوش اعتقاد- ”مائلُ“ پنهنجي مُرشد کان

باقي بي اعتماد- ڪڏهن پِرائي ڪينَ ڪي.

عنوان: جُنونُ

بيت

جُنون ڏيئي جوشُ- پهچايم پرينَ وٽ

ڪنهن پر پُڄان ها ڪينَ ڪي- جي هجان ها هوَش

”مائلَ“ محبت ۾ وڃي- ٿيسُ دلبر سان هم دوش

نَبِيزُ ڪريان پيو نوش- من ۾ سندس محبت جو.

جنوري 1975ع

بيت

جُنونَ سوا جاني- ڪنهن پر ڏسان ها ڪين ڪي

پُـرَڻَ سوا نه پُڄان ها- هجي ها حاصل حيراني

پهتيس جڏهن پِرَ کي- ته ڪئي عجيبَ احساني

تنهن جو ڪيئن ثاني- ساٿي ڪنديس ڪو ٻيو.

جنوري 1975ع

بيت

جنهن راهه رَليو رهبر سي- تنهن ”مائلَ“ نه پُڄان ها مُور

هجي جَسُ جُنونَ کي- جو پهتس پهرين پورُ

ٻيا جَذبا ويچارا جهُورَ- تن رستو ڏَسيو رَمَڻَ جو.

جنوري 1975ع

بيت

محبت واريَ مستيءَ جو- مَشربُ آ مَستنِ

”وحده لاشريڪ لھ“- پختو يقين اٿن

”ومن يتَوڪل عَليٰ الله“ تي- هردم پيا هلن

”ونحن اقرب اليھ من حبلاللوريد“ ٿا- پنهنجي پاڻ پَسن

”الله نورالسماوات والارض“ ۾- ڏسيو ٿا ڏسن

”ڪل سيرو في الارض“ ۾- گهميو ٿا گهمن

”لااِلــٰھ اِلاالله محمّد رسول اللهصه“- قلبئون اُچارن

”کل شي يجرڪ“ ۾- نوچيو نهارن

اهدنا الصراط المستقيم سان- پرور ڏانهن پُرن

”ليس الانسان الاماسعيٰ“ جو- فرض ادا ٿا ڪن

خلوص محبت پيار سان- هر ڪنهن پيش اچن

عبرت ۽ عجب جو- کاڌو ٿا کائن

عجز وارو آب ٿا- پاڻي ڪريو پيئن

سِڪِ جي پنهنجي سرير تي- پوشاڪ ٿا پهرن

لڪيو اينهين لوڪ کان- گهمندا پيا وَتن

سڄو وقت سائين سان- ”مائلَ“ مَحِوُ رهن

افضل عبادت الله ڪئي- سا خدمت خلق جي ڪن

هتي هن جهان ۾- اينهين گذارن

لوڪُ نه لَکَي تن- ويا واحد گڏجي. 

1 صفر 1395هجري، 13 فيبروري 1975ع، جمعرات 2:45 12-D بنگلو محمد علي سوسائٽي، ڪراچي

بيت

جلوي جلال، جمال سان- مولا ڪيو ٿئي مست

منهنجي اهو مقدر ۾- لکيئي روز الست

هيَ قادر ڏيکاري قدرت تو- نه ته پرور هئس مان پَستُ

دير نه ڪيئي دم ڪُو- جو سائين ناهين سُست

محبت سندئي ۾ مولا مان- هاڻ چريو به آهيان چُست

جو داتا رکي دَستُ- کڻي ”مائلُ“ مٿي ڪيئي مهر مان.

1 صفر 1395هجري، 13 فيبروري 1975ع جمعرات 2:45، 12-D  بنگلو محمد علي سوسائٽي، ڪراچي

بيت

محبت جي مستيَ ۾- جو مچي ٿئي مستُ

سو مُور نه ٿئي ماڻهن جو- زوريَ زيردستُ

جو قدرت اُن جي قلب کي- ڪيو زبردستُ

مستيَ مَحِويَت ساڻُ گڏُ- چالِ هلي سو چُستُ

جو اُن کي روزُ الستُ- قادر ڪيو قلندري.

12 محرم الحرام 13952هجري، هالا

بيت

مشرب ۾ يا مولا تو- محبت ڏني مستي

قادر ڏنئي ڪرم سان- هادي اهڙي هستي

نالائق نوازيئي- ستائين نه ڪيي سُستي

محبت سندئي جي ”مائلِ“ کي- چوٽ چڙهي چُستي

الله سائين آباد ڪيئي- برهه واري بستي

تقويت ڏنئي توڪَل جي- پِرت نه ٿيندي پستي

محبت ڏني ”مائلَ“ کي- تو آهي الستي

وهبَ ڏنئين ٿي وحدت جا- ٿي وسي اندر وستِي

پنهنجي ڏئي پيار جي- دردن ڏنئي دَستي

ٿي وَسي اندر وستي- جو وَهَبَ ڏنئين پيو وحدت جا.

بيت

مشرب ۾ يا مولا تو- مونکي ڏني محبت

ڏسان پيو سڀ ڏيهه ۾- قادر سندس قدرت

اکيون کائن عجب ٿيون- ۽ آهن منجهه حيرت

ٿي نظر اچي انسان جي- هر ڪائي فطرت

بيشڪ تون ئي آهين- سڀ کان وڏي طاقت

ضايع ذرو نه ڪرين- مولا ڪنهن جي محنت

تنهنجي هر ڪنهن ڳالهه ۾- هادي آ حڪمت

قربان تنهنجي نام تان- هردم ۽ هر وقت

تنهنجي روزِ الست کان- بلڪل ڪيم بعيت

وساريان ڪئين واحد مان- تنهنجي پاڪ طينت

جو سڪ مان ڏني ستار تو- سائين سگهي صحت

هن جهان ۾ هلڻ لءِ- وڌ نه ٻي نعمت

گهنگار گدلي سان- مولا ڪيئي مَرِوَتِ

ڪفر ڪذب ۽ ظلم جي- کان بچايئي لعنت

شيطاني شر ڪڍيئي- ربّ ڪري رحمت

جلوو پَسايئي جمال جو- ۽ جلال ڏنئي جُرَت

پازيَ کي تو پُر ڪيو- ٿو کاوان اها عبرت

جو واحد گڏيئي وحدت- ”مائلُ“ کڻي مهر مان.

1 صفر 1395هجري، 13 فيبروري 1975ع

بيت

الله سائين مون تي- سندئي لک احسانَ

لک ته آهن ٿورڙا- هت جاءَ ڪروڙن ڪانَ

سائين ڪيئي سولو- پِرت مان پشيمانَ

نه ته ڏاتر هئئي ڏيهه ۾- ٻيا به گهڻي انسانَ

الله الصَمَدُ تون آهين- اٿئي ڪنهن جي پروا ڪانَ

قادر آهين ڪُل جو- سڳورا سُبحانَ

بخشيُئي گنهگار کي- منهنجا مولا مهربانَ

صدقي امام حسينعه جي- پنهنجا سُڃاڻي شانَ

مهابي مرسلصه جي- ”مائلَ“ ڏنئي مانُ

پنجتنعه، چوڏهن جي صدقي- سڃاتئي سبحانَ

جلال ساڻُ جهان- کڻي معافي ڏنيئي ”مائلَ“ کي.

 

1 صفر 1395هجري، 13 فيبروري 1975ع

بيت

بيشڪ سڀ جو آهين- الله سائين مالِڪُ

نِپايئي ننڍڙي هوندي کان- ٻاجِهه پئي ٻالڪ

سِڪَ، مستيءَ ۾ سالِڪُ- ”مائلُ“ ڪيئي مهر سان.

 

1 صفر 1395هجري، 13 فيبروري 1975ع

بيت

محبت مستيَ ۾ ڪيو- مولا مونکي ممتاز

عشق سندُس جو اندر ۾- اهڙو ڏنئين آواز

ٿو ڀُليل اچي بازُ- جو هڪ ڀيرو ٻُڌڻ سان.

بيت

”مائلَ“ مون مسڪين جو- آهي مولا مددگار

جو جلَ جلالَ جبار- قادُر آهي ڪُل تي.

بيت

پرور ڪئي پاڻهي- چرئي سان گڏ چالاڪُ

پيو وائي ورائيان حق جي- بلڪل ٿي بيباڪُ

ٿو سڻايان سنسار کي- وحدت سندوئي جو واڪُ

وحدت سندي واپار ۾- چاهئون ڪيئي چالاڪُ

نرخ سڻائيان نياز جو- بلڪل ٿي بيباڪُ

چوان ته هي سستو سڀ کان- اَٿوَ وحدت سندو واڪُ

وکرُ وٺو وِتِرو- جو پئي به ٿئي پاڪُ

ته کُليوَ ڪُلِفُ قلب جو- جو ٿيو اَٿوَ لاڪُ

الله سائينءَ ٻَڌو آڪُ- رکيو انهي تي رحمت جو.

1 صفر 1395هجري، 13 فيبروري 1975ع

بيت

هِتي هُتي آهيين- منهنجو تون الله

پيدا پرور پاڻ ڪري- سائين وڌو ٿئي ساهُه

جمال ۽ جلالَ ساڻ- جوڙي ڏنئي جاهه

”اهدنا الصراط المستقيم“ جو- ربّ ڏيکارئي راهه

ٿيو پردو آهين پناهه- ”مائلَ“ مون مسڪين جو.

1 صفر 1395هجري، 13 فيبروري 1975ع

بيت

مِهر ڪري يا مولا تو- ڏني قوت قلندري

سچو ثابت ٿي ڪيئي – ”مائلُ سروري“

پنهنجي پروري- ڏيکاريئي ڪيئن ڏيهه کي.

1 صفر 1395هجري، 13 فيبروري 1975ع

بيت

هِتي هلايئي حڪمت سان- هادي ڏئي همت

جمال ۽ جلال جي- جيَ کي ڏنيئي جُرت

ڪيئي ڀلارا ڪرم سان- ڀلي سندم قسمت

آهيان الله سائين آئون به- انهي ۾ عبرت

ته گولي گنهگار تي- ايڏي سندءِ شفقت

ٻانهي ۾ تو ٻاجهه سان- ڪيڏي رکي قدرت

عقل، فهم سڀ عاجز ٿيا- آهي هردم ئي حيرت

عشق اچي اڳواڻ ٿيو- ڪيئين امامت

ظاهر باطن ۾ ڏسان- تنهنجي ئي طينت

مَحِوُ اهڙو محبّتَ- ”مائلَ“ رهي ٿو مستيءَ ۾. 

4 صفر 1395هجري، 14 فيبروري 1975ع، 12-D بنگلو محمدعلي سوسائٽي، ڪراچي

بيت

مولا وٽ مظلوم جي- ڪيو آهُن نيٺ اثـرُ

اچي مُحمّدصه مير ٿيو- اُن دم ئي آڌر

ظالم سڀ زبون ٿو- پاڻ ڪري پرور

جو مسڪينن جو مولا وٽ- ٿيو سفارشي سرورُ

پاڻا نوري نظرَ- ڪيئين ”مائلَ“ مون مظلوم تي.

 

بيت

فورن آهي فون- لءِ ماڻهن ملاقات

ڪري ڪالَ بُڪَ سي- بلڪل ڪن ٿا بات

توڙي هجي ڏينهن يا- توڙي هجي رات

انسانن اهڙا- آهِن نَسبُ ڪيا آلات

ڪن جي غور گهَرو – ته منجهن مواصلات

”ونحن اقرب اليھ حبل اللوريد“- آهي ايَ سچي آيات

سڌو پنهنجي سائينءَ سان- بلڪل ڪن سي بات

جي مَحِوُ هن محبت ۾- ته تَنَ ۾ ڏسن تجلات

”مائلَ“ تِن کي موت پو- ماري نه ڪندو مات

۽ رهندا سدا حيات- قائم سي ڪائنات ۾.

 

1 صفر 1395هجري، 13 فيبروري 1975ع

بيت

ڪَرمُ ڪِنَنِ سان ٿو ڪرين- ٻيو سُجهي نه ڪو سرورَ

آهين اٻوجهن جو- اَڪمل تون آڌر

هيڻن جو همراهه تون- بي واهن سندو وَرُ

ناهي ”مائلَ“ جو مِٺا- توريَ ڀيڻي ڀرُ

ڄاڻي ٿو پَرورُ- ته محتاجن جي مدد تون.

بيت

دلبر سندءِ در تي- آهي سواليَ هيَ صدا

”مائلَ“ کي منهنجا مِٺا- ڪڏهن ڪج نه جدا

ڪري پڻي پيزارن جي- نرمل نامِ خدا

نظر نوازش مان- اهڙي ڪر ڪا

نرمل پنهنجي نُور مان- ڪر اگلي تي عطا

مور نه ٿجئين محب تون- خاطيَ کان خفا

ڀولا ڀڇن بِرهَه ۾- ۽ سينو ٿيئم صفا

قلب ڪعبو ٿي وڃي- منهنجا محب مِٺا

رهي هِن جهان ۾- هُجان جهان کان جدا

پيارج پِڪَ پريم جي- ڪاملَ اهڙي ڪا

تون سخي سراپا- سرور سڄي سَرَ جو.

بيت

ڏئي ”مائلَ“ کي- طلبن سندو تابُ

ڪَيُوَ پنهنجي قُرب سان- نُور نظر نايابُ

ته بِلڪُل ويو ڀُلجي- حبيبَ حسابُ ڪتابُ

هردم ۽ هر ويلَ ۾- آڻيان اکن آب

بخشي بديون بيڪار جون- ڪامل ڪَيُئِي ڪاميابُ

فقيرَ فيَض مَآبُ- ڪرمَ ڪِنين سان تو ڪيو.

عنوان: لِيلان

بيت

مَڻِئي مٿي موهجي- مُٺي هَڏِمَ مَــرُ

ليلان لڳي لوڀَ تي- وڪڻي ڇڏيئي وَرُ

ڏِيلَ پنهنجي ۾ ڏَرُ- ڪر ڪو پنهنجي ڪانڌ جو.

بيت

ڪندو مَڻئي جو موهُه تو- خوب خلق ۾ خوارَ

چڱون چوئين ٿو چِلولِي- ڌيان تون دل ۾ ڌارِ

اها ڪميڻي ڪارِ- چڱي چنيسر نا لڳي.

بيت

سُهڻي اها صلاح تون- منهنجي منڃ مُٺِي

نه ته ڏيهنِ منجهه ڏِٺي- ٿيندينءَ مڻئي جي موهَه کان.

بيت

لِيلان لَڄَ نه ٿِيَئِي- جو ڪاندُ مَٽيو تو ڪَچَ تي

مُٺِي ڪينَ مَڃيئي- پاڻ ويهايئي پاڻ لءِ.

22 فيبروري 1962ع، امين منزل، گاڏي کاتو، حيدرآباد

بيت

ماڻِڪ سندو مُلُ- ڪٿي وڌو تو ڪَچَ سان

آئيي ڪينَ عقلُ- مُٺينءَ مڻئي جي موَهه تي.

بيت

مُئينءَ مڻئي جي موهَه تي- هي ڪيُئي ڪُڄاڙو

هنيئي پنهنجي پيرَ تي- هَٿ سين ڪُهاڙو

جو پرين جو پاڙو- پاڻهي وڃايئي پاڻ کان.

بيت

چنيسر جي چاهه مان- ڄٽي نه هِڏ ڄاتوءِ

”نُوريَ“ جيان نيازَ جو- پاندُ نه ڳچيَ پاتوءِ

جو هارُ ڳچيَ پايوءِ- ٻُڏي مرين ها اِن کان.

بيت

ڪڏهن ڪميڻِن سان- ڪري نه چنيسرُ چاهُه

سچ ٿي چوان سرتيون- ڄاڻي هِڪُ الله

جنهن جو ڊِڄي ساهُه- سا ”مائلَ“ وني وَرَ کي.

22 فيبروري 1962ع، امين منزل، گاڏي کاتو، حيدرآباد

عنوان: رقيبُ

بيت

رقابت کان رِيسَ- ڪرين روز رقيب تون

هيڻن سان هر ويلَ ٿو- هَيَا ڪَرين هِيَس

روح رنجائين خوامخواه- ڪيڏا ڪرين ٿو ڪِيسَ

انڌو نه ٿي ابليسُ- پاڻ وِهائين ٿو پاڻ لءِ.

بيت

ڪري رِيسَ رقيبَ تون- ڪندين ڪُڄاڙو

مُور نه ڇڏائيندي ”مائلَ“ کان- پرين جو پاڙو

پنهنجي هڻين ٿو پيرَ تي- پاڻ ئي ڪُهاڙو

سڙيل اهو ساڙو- نهڙُ نيندُئِي اوچتو.

بيت

رليا رقابت رِيسَ کان- ڀَر نه پنهنجو ڀَڀُ

ڪيڏا هڻين ڪوڙَ ٿو- ڄَڻ ٿو ڦاڙين اُڀُ

سڄڻ سمجهن سڀ- رٿون تنهنجي روح جون.

بيت

ڪر نه پڌرا پانهنجا- لُوٺا تون لڇڻ

سمجهن سڀ سڄڻَ- رِٿون تنهنجي روح جون.

2 جولاءِ 1961ع، هالا

بيت

رِٿون هر ڪنهن روح جون- سڄڻ ٿا سمجهن

پر ڇني گُلُ ڏين- مُور نه ڪنهن کي مُنهن ۾.

بيت

رولي لاءِ رقيبَ وڏا وس هلائيا

پر هِڪُ نه ڪڏهن حبيبَ- ٻڌيس مُدعا من جي.

 

بيت

جي رهيا روز رقيب ٿي- ڪينَ آيا سي سالِ

پائيَ ۾ ڪوهه پئين- تون پنهنجو پاڻ سنڀالِ

پنهنجي اندر پالِ ”مائلَ“ محبت محب جي.

2 جولاءِ 1961ع، هالا

عنوان: سُورَ

بيت

سڄڻ تنهنجا سورَ- سهڻا پيا ساهه کي

جانب جدائيَ ۾- پلٽيو پون پُور

ڪيا مون قُرب ۾- ڪهڙا آهن قُصورَ

مٺا مون ”مائلَ“ کان- وڃين ڇو وهلُور

ڏکيون کان ڏُور- ڪڏهن ٿجي ڪين ڪي.

بيت

دلڙي دلبر يار تو- وڌي سُورَن منجهه سَٽي

سوز سوايو روز ٿئي- ڪنهن پر ڪينَ هَٽي

مون کان ڇو منهنجا پرين- وئين محب مَٽي

ڪَچايُون سڀ ڪَٽي- مِلُ اچي تون ”مائلَ“ سان.

بيت

سڄڻ مُڪئي سورَ- قرب منجهان ڪيئي

توڙي ڏنئون ڏيلَ کي- اچي سختيون سوين ئي

ته به پرين آئون پيئي- سانڍيان تن کي ساهَه ۾

1961ع، هالا

بيت

سڄڻ تنهنجا سُورَ- سانڍيم ساهَه سنوان

پرين تنهنجي پُورن کي- ٿي پيرين روز پوان

جونئين سِج نوان- ٿو ”مائلَ“ ڏي تون موڪلين.

بيت

”مائلَ“ ڏي تو موڪليا- سورَن سَوَ هزارَ

ڳڻڻ ڳاڻيٽو ناهِه ڪو- آهن اڪيچارَ

ٿا لاهين لَحِمُ لَنڱن تان- ڳُجهڙِي وِجهو ڳَارَ

ساڙن ايئين سَريرَ کي- جيئن کُوريَ ٻرن اڱارَ

ته به پرين تنهنجا پيارَ- ڀايان سي پئي بِرهه ۾. 

بيت

”مائلَ“ ڏي تو موڪليا- سڄڻ سوين ئي سُورَ

پاليان پيو آئون پِرِت مان- پرين تنهنجا پُورَ

جو اندر منجهه اَنبُورَ- وڌَئونِم تنهنجي وِرهه جا.

بيت

پَسيو پنهنجا سُورَ- وڃن پَراوا وسريو

پُورن مٿي پُورَ- چڙهن سدائين چِتَ تي.

1961ع، هالا

نئون صفحو --  ڪتاب جو ٽائيٽل صفحو
ٻيا صفحا 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16
هوم پيج - - لائبريري ڪئٽلاگ

© Copy Right 2007
Sindhi Adabi Board (Jamshoro),
Ph: 022-2633679 Email: bookinfo@sindhiadabiboard.org