1- پنهنجي پاڻ سان حالُ ونڊيندس،

رازُ نه دل جو توکي ڏيندس.

ڪائي نه ڪيان خبر چار،

نينهن جون جيڪي هو يار نراليون.

2- لوڪ لَکا ڪين وجهنديون هاڻي،

پيئنديون رهنديون پنهنجو پاڻي،

ظاهر نه رُئنديون زارَ،

پرت اکيون آهن اهڙيون پاتيون.

3- سُورَ سليندسُ ڪين ڪي توسان،

اثر وٺي متان ٿين نه پشيمان،

بره جا ڏيئين ڪيئن بار،

روئي اکن جون نه لڳنئي ڇاليون.

4- احساسُ ٿيئي متان پنهنجي ڪِئي جو،

قياسُ نه پيئي جو محبت مُئي جو،

اصل نه ڪيان اظهار،

هاڻئي ٿئي وٺنديئي نه ته هٿ بي حالتون.

5- باهه برهَه جي متان لالڻ لَهساٽي،

دردن ذونهون ٻيڻو ٻُوساٽي،

دمُ نه وجهي ڪري ڌار،

جسم ۾ رهنديئي ڪين لاليون.

6- تو نه سُڃاتي ”مائلُ“ جي محبت،

عشق منهنجي کي آئي آهي غيرت،

پاڻ کي ڏيندس پيار،

تنهنجو ڏٺيون ٿم مڙئي چاليون.

1-

الله سائين ڪيو آهي پنهنجي حوالي، سندم سڪ محبت سوئي خود سنڀالي،

ڪيل قول پهريون سو پنهنجو پيا پاريون.

2-

اصل کان سندس ئي هُئس آئون ملڪيت، ڪري پيار پاڻئي ڏنئين مستي محبت،

ڪيئين پاڻ پنهنجو هُئس ڪين ڌاريون.

3-

آيو اُفق اهڙو عشق جو اندر تي، چڙهي ڪونه ڪنهن وقت شفق ٿو نظر تي،

سدا ڏينهن سمجهان توڙي راتيون ڪاريون.

4-

هن کان اڳي هو مونکي هي نه معلوم، ته پاليئين پي منهنجي محبت هوءَ معصوم،

ڪريان تڏهن ڪيئي پيو انگل آريون.

5-

آهي عشق منهنجو آئون هن جي محبت، مونکي ڪيئين آئينو ڏسي تنهن ۾ صورت،

انهي طرح هڪٻئي ۾ نرتئون نهاريون.

6-

چوان فاذکروني اذکرکم چئي ٿو، نه خالي انهي کان ڪو دَمُ ٿئي ٿو،

اينهين هڪٻئي کي سدائين پيا ساريون.

7-

اچي عشق مان ڪا پيس ٻاجهه اهڙي، ٻڌائي سگهان ڪين ڪيان ڳالهه ڪهڙي،

آهن برهه بخشيون اِهي سڀ بهاريون.

8-

سندس آئون ”مائلُ“ مون ۾ هُوئي مولا، ڪيان هاڻ ڪنهنجي نه ڪار يار ڳولا،

ڪيون ايڏيون سائينءَ مون سان ستاريون.

1-

مدد هُوندَ منهنجي اوهين پاڻ ڪريو، سو وِهَڻ لاءِ ويتر ڇو ٿيون زورَ ڀريو،

اوهان جي ٿي سمجهان آهي نيت کوٽي.

2-

آهيان آئون انهي جي ٻي جي نه ٿيندس، اوهان جي چوڻ تي اصل ڪين وهندس،

لڄايان نه محبت ناهيان لُوٺي لَوٽي.

3-

هُيس پنهنجي دل تي خبر ڪانه پيئي، ڪري دوکو مون سان ويندا وَرَ کي نيئي،

ڪري ڏير ويڙا ڀاڄائي سان چوٽي.

4-

سمجهيئون پنهل کي ته آهي ڏوهاري، ننگائتا نه ٿيڙا ڪيئون ڪاري واري،

تڏهن ويا ولهَي سان وجهي هو وڇوٽي.

5-

نِڪاح مون نِڌر جو هو قسمت ڪرايو، اِهو پيچُ قدرت اسان کي پارايو،

پُنهُون نه ته ڪٿي جو آئون ڪنهن جي پوٽي.

6-

يَڪي ساهي هاڻي ويندس آئون ور ڏي، انشاءالله ڪاٽي سڀئي وَرَ وِندُر کي،

ڳول گهوٽ جي مان پيرن جي گهَوٽِي.

7-

وارائڻ لاءِ وَرَ جي ڪندس هرڪو حيلو، مَهجُوري جو مالڪُ ڪرائيندو ميلو،

اٿم جنگ جبلَ سان جوشن ساڻُ جوٽي.

8-

آهيان جنهنجي ”مائلُ“ اهو نيٺ ملندو، پُڪارون پورهيت جون سُڻي ساڻي ٿيندو،

جنهن جي گوندر آه دل منهنجي گهوٽي.

1-

اَٿوَ جي نه هلڻو نه جهليو ڪيمَ جيڏيُون،

وِهان ڪينَ هرگزِ جهلُون پايون ڪيڏيون،

وِيو وَرُ ولهيَ کان وِهان ڪنهن سهاري.

2-

هُيَسِ جنهن سان منسوبُ وِيَس تنهن کان وِڇِڙي،

اوهان جي نه هلنديون هلي ويندس هڪڙي،

سچي سائي سمجهان جا پت پنهنجي پاري.

3-

مناسب اَٿوَ ڪينَ ڏکن ڏيڻ مهڻا،

سُوريتيَ ته سڀئي آهن هُن لءِ سَهِڻا،

پوي ٿي ڪا اِنَ مان اوهان هَڙَ پناري.

4-

سبب مونکي ڪُوڙا ڏيو خوفَ ڪيئي،

اوهان جي ڀلا آهه ڪهڙي هَڙَ ويئي،

مونکي وَرُ ته ويو آ جيئري ئي ماري.

5-

آهيان جنهن جي ”مائلُ“ انهي وَرَ ڏي وينديس،

ڪندو الله ان کي لُوٺيون ڳولي لهندس،

اميد آهي ايندمُ پاڻا واڳ واري.

1-

اوهين پاڻ مدد هوند منهنجي ڪريو، سو جانب کان مونکي ڇوٿيون جهليو،

جي پلڻو اَٿوَ وڃي پاڻ پليو، مان ته پُٺي پُنهل جي ڪاهينديس.

2-

هِتي ڪين وهان توڙي ڇا به ڪيو، مون کي نيهن ته هُن جي نهوڙي نيو،

ڏُک ڏونگر جا کڻي ڪيڏا ڏسيو، ڊڄي تَن کان نه پاڻ هٽائينديس.

3-

جي وَرَ ڏي ويندي مان وِيَس مري، ته به سرتيون اها مونکي سوڀ سري،

پر واٽ تان ايندس ڪانه وري، پنهنجي محبت ڪانه لڄائينديس.

4-

مون ڀوريَ سان نه بهانا ڪيو، ڀلا ڳالهه سچي کڻي مون کي ڏسيو،

مون ڳَچُ ته اوهان جو ڪونه نِيو، اِهو ٿورو اوهان جو ڳائينديس.

5-

سختيون سور سڀئي سرتي سهي، وينديس ڪيچ ڏي هاڻئي قربئون ڪهي،

پنهنجي محب کي ”مائلُ“ لوچي لهي، ساري سور سڄڻ کي سڻائينديس.

1-

پَلئه ڏئي پرت مان پيارين پِيا ڪَنِ،

پياريا تو بازيِي ڪئين پِيڻَڻ وارا،

تنهنجي مهرباني.

2-

صدائون سُڻي اڄ پياسيَ پيارج،

ميڙيُون هي منهنجون مڃين مڃڻ وارا،

تنهنجي مهرباني.

3-

بخش ڪم بُرايُون نظر نيڪَ سان تون،

منهنجي عيبن کي ڍَڪين ڍَڪَڻ وارا،

تنهنجي مهرباني.

4-

تمنائون دل جو ٿين يار پوريون،

سگهو ”مائلُ“ ڏي مٺا ملَڻَ وارا،

تنهنجي مهرباني.

1-

ڏونگر ڏاڍو ڏکيو آهي، ٻانهن ٻيلي هِتِ مُئيَ جو ناهي،

توريَ ڪريان ڪنهن ڪُوڪارَ، پيارا پرين اچ واڳڙيون واري.

2-

توڏي اچڻ جون راهون نهاريم، راهَه فقط هٿِ هڪڙي آيم،

تنهن ۾ به وَرَ ٿيا هوت هزار، هيڻيَ کي رسُ هاڻ هوڪاري.

3-

نرملَ بلڪل آهيان نَويلِي، پيئي پُڪاريان بَرَ ۾ اڪيلِي،

ساڻي سگهو ٿي تون سردار، هاڻ وڇوڙو ڏيلُ ٿو ڏاري.

4-

چارو چُڪيَ جو ڪونه چَلي ٿو، حِيلو هَرگِز ڪونه هلي ٿو،

موٽ ”مائلُ“ جا مهندار، ويهُه مَ وِلهي کي وَرَ تون وساري.

1-

ناتو نيهن لڳل توسان الستئون آهي، اڄڪلهه جو هي يارَ ڪو ناهي،

ٿو ڳالهه اُها پهرين ياد ڏيان، طلبون اچن اُهي ڏاڍو تايون.

2-

وئي اڌُ عُمِر کائي جانبَ جدائي، باقي به گذري ويندي اَجائي،

ٿو صافُ سچي دِلدار چوان، نينهن پنهنجو اچ پاڻ نڀايُون.

3-

مند مِينهَن جي آئي آهي موٽي، جذباتن سان تنهن جنگ آهي جوٽي،

ٿو توکي ساريو دلدار جِيان، اَچُ تون سِگهو ٿِيَن سڀئي سڻايُون.

4-

ماڻهن مهڻن سان ڪينَ گهٽايو، جيئن ئي تو آهي منهنڙو مَٽايو،

سي سڀئي سِرَ تي يارَ سَهان، ميٽِ اچي منهنجو لالَڻَ لايُون.

5-

پيمانَ پرت اچي پاڻ پيارج، جذبا جهونا جاني جيارج،

پيو پاڻ پنهنجي مان پاڻ پيان، وسري وڃن مون کان ٻيون سڀ وايُون.

6-

مثال دنيا لءِ ڇڏيون محبت، اهڙي ڪريون وري پيارا اُلفت،

ياد پيا ڪن پٺيان پويان، محب محبّت کي اهڙو ملهايُون.

7-

مَحِوُ محبت رَهان ”مائِلُ“ مُدامي، دل ۽ زبان ڪري جاني، جاني،

پيو پاڻ ۾ توکي مان پاڻ پَسان، پيارُ اهڙو پنهنجي پاڻ ۾ پايُون.

1-

جي هلڻو اَٿو  سچ ڀلا ڪوهه نه ڪريو، بهانا ڀوريءَ کي ڏيو ڇا لءِ وريو،

وقت ڇو وڃايو اوهين رُلِيُون ريڏيُون.

2-

تکي ڊوڙ پائي يڪي ساهي وينديس، جيسين نه ملنديس تيسين ڪين وهنديس،

پٿون پير ٿِيَن يا ڀلي لڳن ڀيڏيُون.

3-

نڪاح مون نڌر سان پُنهل جو هو پِيڙو، اکن ٺارُ آري جدا جِتَن ڪيڙو،

دولابِ دوکن جون اٿن رانديُون کيڏيون.

4-

ڇا گُذري پئي مون تي چئي ڇا ٻُڌايان، قسمُ آ خدا جو پنهنجي وَسَ ۾ ناهيان،

پُنهل آهي جيڏو آهن طلبُون تيڏيُون.

5-

جواب مون کي جڏهن ڏنو مڙني عُضون، ته به رڙهنديس روحئون سندي ڪيچ راهُنُ،

کڻي محبُ ”مائلُ“ جو ڪري ويڙا هيڏيُون.

1-

ڪري جت ويا مون کان جاني جدا، ناهي چينُ ڪو دل کي ڄاڻي خدا،

سرتيون ساهه ڪري آئون اُن تان فدا، حيلو هرڪو هلائي ويندس ڙي.

2-

سمهي سيجَ رهيس هٿان منهنجي پئي، نه ته ڪيئن وڃن ها هوت نَئي،

پاڻهي پاڻ سان ڪيم مون سان ڪنهن نه ڪئي، آئون ڏهه نه ڪنهن کي ڏيندس ڙي.

3-

جڏهن جاڳڻ مون کان ڪينَ پُنو، تڏهن آبَ اکِن اَڄُ آهي رُنو،

ڏسُ ڏونگر جي مونکي ڏِنو، ڪيهون ڪوهفن ۾ پئي ڪندس ڙي.

4-

پنهنجي ڪوهيارل ڏي ڪهنديس مان، وري واٽ تان ڪينَ ڪي ورنديس مان،

ساري سور سڄڻ سان سلنديس مان، پنهنجي محب ”مائلُ“ ملنديس ڙي.

1-

ڪونهي ڪوهيارل ڪيچ ڌڻي، اٻوجهيَ آڌرِ ميان،

ٻـــاروچـــل ٻــاڪــاريــان.

2-

هاڻ سگهو رس حُبَ ۾، ڏکيو آ ڏونگرُ ميان،

ٻـــاروچـــل ٻــاڪــاريــان.

3-

آهي آرياڻي آن سندو، اندرُ منجهه اُٻَرُ ميان،

ٻـــاروچـــل ٻــاڪــاريــان.

4-

ڪاملَ ڌڻي ڪيچ جا، رِڻَ ۾ ٿي رَهِبَرُ ميان،

ٻـــاروچـــل ٻــاڪــاريــان.

5-

”مائلَ“ سان تون مِلُ اچي، پنهنجو سُڃاڻي ڪُرُ ميان،

ٻـــاروچـــل ٻــاڪــاريــان.