1-

اچي انسانيت کي جنهن اُجاريو آهِه عَالَمَ ۾

۽ بَخِشَشِ جو سَبَبُ بنجي هتي خيراُلوَرا آيو.

2-

ڪلام الله جا شارحُ ۽ عاملُ هر عَملَ تي خود

هو مشڪل جو حل بنجي هتي مشڪل ڪُشا آيو.

3-

ڪهين کي ڪا خبر هئي ڪانه خالق جي ڪا عظمت جي

سَرَاپَا صورتَ و سيرتَ ٿي هِت باخدا آيو.

4-

ٿيو ”مائلُ“ رهي هردم محمّد^صه جي محبت ۾

اُهو ئي منهنجي مَنَ ۾ نُورالهديٰ آيو.

1-

پي سمجهيم ته محبوب وِهندو گهڙي ڪا

هو آيو، اڱڻ پير پائي هليو ويو.

2-

خدا ڄاڻي قاصد اڃا ڪونه وريو

جو پُرزور پرينءَ لءِ لکائي هليو ويو.

3-

ڏسي مون تي غالب جُنونءَ کي مُلا جي

چريو چئي خلق کي کِلائي هليو ويو.

4-

هي آهي رقيب اوهان جي رقابت

تڏهن محبت منهنڙو مٽائي هليو ويو.

5-

تهين کي ڪندو ڇا سندءِ وعظُ واعظ

قدم قُرب ۾ جو وڌائي هليو ويو.

6-

صنم ٿو ٿئي تنهن سان ساڻي سدائين

جيڪو نينهن ناتو نڀائي هليو ويو.

7-

اچن پيا، مبارڪ ڏني مون کي قاصد

ڳجهي ڳالهه ڪَنَ ۾ ٻُڌائي هليو ويو.

8-

پَسي تنهنجو جلوو مٺا يار جاني

اڳيان سَڀڪو سرڙو نَمائي هليو ويو.

9-

چُٽي تير چَشمن جا چوٽون چَلائي

سندم دل کي زخمي بنائي هليو ويو.

مقطع:

ڪري ناز نيڻن جا نرمل نهاري

هو ”مائلَ“ ماري مڃائي هليو ويو.

1-

اڃان مان رمز دلبر کي، صحي سمجهڻ نٿو  ڄاڻا

سبب ان کان اکين ۾ پرين پائڻ نٿو ڄاڻا.

2-

يقينن ذَري ذَري ۾، خدا جو نُور پوشيده

ڏسان جنهن کي سا اُهائي، مان نظر پائڻ نٿو ڄاڻا.

3-

سندم دل ۾ مٺا توکي، ڏسان جيئن ٿو حقيقي سا

زبان سان ڪنهن نموني مان، ڪري ڄاڻا نٿو ڄاڻا.

4-

نه آهي درد منهنجي جي، حڪيمن وٽ دوا دلبر

اوهين مون تي شَفا ڪريو، خدا ڪارڻ، نٿو ڄاڻا.

5-

اچي ٿي شامتِ اعمال کان، تڪليف جيڪا ئي

خدا، رحمت سوا تُنهنجي، اُها لاهِڻُ نٿو ڄاڻا.

6-

کڻي ڪيڏي نصيحت تون، ڪرين مون کي ڀلا واعظ

نه ٿيندو ڪجهه، پَچَرَ ڇڏ تون، تَندو تاڻَڻُ نٿو ڄاڻا.

7-

ڪيم حِيلا هزارين پر، ٿيا بيڪار، رَسُ هاڻي

دلِ مغموم کي ڪنهن طرح، پرچائڻ نٿو ڄاڻا.

8-

سَرِ تَسليم خَمُ آهي، قبولڻ جي عنايت ٿئي

انهي کان وڌ خوشي ٻي ڪا، مٿي ڀائڻ نٿو ڄاڻا.

9-

ڪبي آخر ته ڪاميابي، سهاري طالب الموليٰ،

اڃا شعر قابل داد جي، ٺاهڻ نٿو ڄاڻا.

10-

ڇڏيم درياءِ دنيا ۾، اميدن دل سندي ڪَشتي

رسائج تنهن کي ساحل ياخدا، تارڻ نٿو ڄاڻا.

مقطع:

محبت ۾ ڪري ”مائلُ“، ڏنا جي سور تو سڪ جا

ڪرڻ سي آشنا ڪنهن سان، چڱو ڀائڻ نٿو ڄاڻا.

ڪيو جنهن قرب ۾ قابُو انهي ئي يارَ ڏي هلبو

سهارو جو سڄڻ آهي تهين سردار ڏي هلبو.

1-

ٿين ٿا شرمندا شمس و قمر ڪتيون اڳيان جنهن جي

سڀن کان خوبصورت حُسِنَ جي سرڪار ڏي هلبو.

2-

ڪري مغموم منهنجي دلِ ڏئي ويو داغُ فرقت جو

ڏسڻ سان جنهن جي لهندو غمُ انهي غمخوار ڏي هلبو.

3-

نه ڊڄ درياءِ دنيا جي هنن لَهِنُن ۽ لوڏن کان

توڪُلَ جي ٻڌي تُرهو پرين جي پارَ ڏي هلبو.

4-

ڇڏي دنيا ۽ عقبيٰ کي خيالِ يارَ ۾ ئي رهه

سَٽي سِرَ ساهه جو سانگو مٺي منٺار ڏي هلبو.

5-

پياري پُر ڪري جو ڏي سوئي سُرِڪَ ساغر مان

انهي ئي ساقي ڪوثر سڀن سالار  ڏي هلبو.

6-

مليو لولاڪَ لَمَا جو جهين کي شانُ آ اعليٰ

محمّد^صه مير مدني مصطفيٰ منهندار ڏي هلبو.

مقطع:

محبت ۾ ڪيو ”مائلَ“ وجهي جنهن دامَ زُلفَن جا

دِلاوَرَ دوستُ دلبَر تنهن دِلي دلداري ڏي هلبو.

1-

هي مثالُ آ رنگ و بُو جو گڏُ هجڻُ گُلَ ساڻُ جيئن

آهِه جانبُ جيءَ ۾ تيئن پو جدا ڪيئن ٿا چئو.

2-

مون ته هن جي ئي وفائن کان متاثر ٿي چيو

هي عجب آهي سڄڻ کي بي وفاڪيئن ٿا چئو.

3-

ڪين جنهن آهي سڃاتو مامَ ۾ ”مَن عَرفَ“ کي

تنهن کي ڀُلجي پو ڀَلا مَردِ خدا ڪيئن ٿا چئو.

مقطع:

آهِه تعجبُ واعِظَن ۽ ناصحن کي هيءُ ٿيو

شاعري ۾ شعرَ ”مائلَ“ هيتيرا ڪيئن ٿا چئو.

1-

جي وصالِ يارَ جي، عاشق رکين ٿو آرزو

هر ڪهين سان قربداري، جا قدم ڀرڻا پيا.

2-

نيڪ نيّت، دل صفاتي، هر عمل جو آ مدار

ڪاملن جا هي قبولي، قول ڪم ڪرڻا پيا.

3-

بس فراقِ يار ۾ سُکَ، موڪلائي ويا هَلِيا

دردِ غمَ ساٿي رهيا، ڏُکَ سور سَوَ چَرڻا پيا.

4-

جو ڪري محبوب وٽ، منهنجي شڪايت روزِ شب

تهن مخالف جي هنئين تي، منڱ اڄ ڏَرڻا پيا.

5-

سَنڊُ ڪو سيڻاهُه ناهي، ۽ سُجَهن ٿا ڪُنَ گهڻا

بندهِ ناچيز کي، دريا وڏا اترڻا پيا.

6-

رَسُ محمّد^صه مصطفيٰ، بي واهَ جي تون واهَ ٿي

وقت مُشڪل ۾ مٺا، توکي ئي سڏَ ڪرڻا پيا.

مقطع:

عاجزي ڏي دل، ڪندين، ”مائلَ“ ته ٿيندين ڪامياب

هر طرح توکي خُودي جا، خيال سڀ ڇڏڻا پيا.

1-

ڏسي ميدانِ اُلفت ۾ سَوين سختيون، ڀَڳا سَڌِڙِيَا

قدم پُختا انهي پِڙَ ۾ ڄَمائي يار ٿو ڪو ڪو.

2-

نگاهِ تيغَ سان جو نازنِين عاشِقَ ڪُهي ويٺو

اکيون اُنَ سان وڃي پنهنجو اڙائي يار ٿو ڪو ڪو.

3-

اماره نفس ٿو جنهن دم وڪوڙي نفس ناطق کي

وٺي همت کان ڪم ان کي ڇڏائي يار ٿو ڪو ڪو.

4-

لڳي هرڪنهن کي وئي پنهنجي ٻُڌي ٿو ڪونه ڪو ڪنهنجي

اذيت دل ڏکويل جي هٽائي يار ٿو ڪو ڪو.

5-

محبت ۾ اچن وهم و گمان دل کي هزارين ٿا

انهن کان پاڻ کي بلڪل بچائي يار ٿو ڪو ڪو.

6-

گهڻئي لفظن جا مجموعي لکن ٿا نظم اڄ شاعرَ

حقيقت فطرتِ انسان ٻُڌائي يار ٿو ڪو ڪو.

7-

خُواريون خلق جون آهن سَهڻ ڏاڍيون ڏکيون ليڪن

مٺي محبوب لءِ سِرَ تي سَهائي يار ٿو ڪو ڪو.

8-

پڙهن ٿا علم ڪئي استاد وٽ شاگرد مڪتب ۾

عَمَلُ  اُنَ تي ڪري نيڪي ڪرائي يار ٿو ڪو ڪو.

مقطع:

هڻن دعوا جو دم ”مائلَ“ محبت ۾ گهڻئي ٿا

مگر جند جان جان لءِ جلائي يار ٿو ڪو ڪو.

1-

نوازش تُنهنجي نيڪيَ جي، هلي اَرِضُ و سَما پيئي

نوازج نُور سان نُوري، نه ٻيا پيمانا گُهرجن ٿا.

2-

مقدرَ ۾ جو منهنجي آهه، انهيَ کان مئي وڌائي ڏي

سخي آهين سخاوت ڪر، اڃان پيمانا گُهرجن ٿا.

3-

پيارجُ جام اهڙو تون، جو وحدت ساڻ مون واڳي

نه خالي ڇڏ سُواليءَ کي، اڃان پيمانا گُهرجن ٿا.

4-

پيڻ کان پوءِ ڇا ٿيندو، خبر اُنَ جي خدا کي آه

ڏسڻ سان ڪيفُ ڪن طاري، اُهي پيمانا گُهرجن ٿا.

5-

پياريندي ڀلا ويٺو، دعا ڏينديئي اُڃايل دِل

اڃا مان تِشنه لَب آهيان، اڃان پيمانا گُهرجن ٿا.

6-

ڏسڻ سان مَسِتُ ڪن جيڪي، پِيَڻَ سان پِرِتِ ڪن پُوري

”چُمِيا جِن تُنهنجا لَبَ ساقي، اهي پيمانا گُهرجن ٿا.

7-

اڃان پهريون پياريو ٿئي، ٿِيُسُ مان تو ۾ گُم ساقي

فنا کان پوءِ باقي ڪن، اهي پيمانا گُهرجن ٿا.

8-

مون کي اهڙو پياري پُر، ڪري ڇڏ اي صنم ساقي

پِيان پو پاڻَ مان ويٺو، نه ٻيا مئيخانه گُهرجن ٿا.

9-

رهي منظوم تنهنجي ياد، مون کي اي سچا سروَرَ

ٿئي آباد منهنجي دل، نه ڪي ويرانا گُهرجن ٿا.

10-

حقيقت، معرفت جي حال جا، اڄ ڪي مِلَن ماِڻڪَ

نظر ڪر ڪيف وَرُنُوري، نه ٻيا افسانا گُهرجن ٿا.

11-

رڳَن ۽ روحَ ۾ تنهنجي، رهي آ تاتِ هيَ طالبَ

عطا ڪا ڪر حقيقتَ ۽، نه ٻيا افسانا گُهرجن ٿا.

12-

ٿيان مان لا اِلــٰھَ کان پوءِ، اِلا اللهُ جو عاملُ

اهو ڪلمون پرهان قلبئون، نه ڪي بتخانا گُهرجن ٿا.

13-

مڙَن مَچ تي اچو ڪي ئي، پَتنگ پِڙَ ۾ لَهن ٿا اُتِ

ٿِيَن جي شمع تي قُربان، اُهي پَروانا گُهرجن ٿا.

مقطع:

مان تنهنجوئي آهيان ”مائلَ“، ۽ تنهنجي دَرُ سڄڻ سائلُ

پياري پُر ڪجَئين پارَي، اڃان پيمانا گُهرجن ٿا.

1-

جي هُجين عاشقُ ته ڪر منٺار تان سِرُ جانثارُ

ڪم رڳو ايندءِ نه آزي عشق جي ميدان ۾.

2-

ٿو ڪري ليکيو پرينءَ سان گهورڻي جت جان ٿئي

تَرَڪُ ڪر تورا ترازي عشق جي ميدان ۾.

3-

بس چڙهيين مَنمبرَ واعظَ ڪجهه نه ورندءِ وعظ مان

تون ڪري ڏِسُ عشق بازي عشق جي ميدان ۾.

4-

سرد دمَ، صدما سَوين هي عاشقن جو ٿيو مَرَڪُ

رمز رک عاشق ايازَي عشق جي ميدان ۾.

5-

نفس هن نادانَ کي ماري مڃائج مام ۾

نينهن جو بنجي نمازي عشق جي ميدان ۾.

6-

سور سختيون، غم الم  ۽ هي جدائي جون گهڙيون

صبر سان سڀ سَهُه مجازي عشق جي ميدان ۾.

7-

نيڪ نيت دل صفا سان تون عمل ڪر پيو سدا

ڪم اچي ٿي پاڪ بازي عشق جي ميدان ۾.

مقطع:

سِرُ سڄڻ جي ڪر حوالي ٿي اي ”مائلَ“ ڪامياب

پوءِ ملنديئي سرفرازي عشق جي ميدان ۾.

1-

رهي نام زنده انهيءَ جو سدائين

محبت کي جيڪو هتي ويو ڪَمائي.

2-

سو منزلِ مقصود وڃي نيٺ پهتو

ڇڏيو غير دل مان جنهن پنهنجي ڀُلائي.

3-

جدا دردِ دل ٿي نه مون کان تون جيئري

اچي لطَفَ، شدتِ غم جڏهن ٿو ستائي.

4-

زباني محبت ڪرڻ وارا ڪئين ٿيا

مگر محب سيني ۾ ڪو ٿو سمائي.

5-

ٿيو نينهن منهنجو آ نروار تو سان

نڀايان هي ناتو ٿو ڳائي وڄائي.

6-

وصالِ صنم سان وڌي بيخودي ٿي

خودي ٿي هِتي پاڻ پنهنجوئي کائي.

7-

پنهنجو نينهن ناتو نباهيندو نيهي

هتي هر ڪنهن جي ادا جاءِ ناهي.

8-

محبّت ۾ وهم و گمان ٿا اچن ڪئين

انهن کان پنهنجو پاڻ ڪو ٿو بچائي.

مقطع:

ٿا دعويٰ رکن ڪيئي محبت سان ”مائلَ“

مگر جان جانب لءِ ڪو ٿو جلائي.

1-

همدردي نه حڪيمن وٽ آهي، تشخيص صحي سي ڪين ٿا ڪن

تڏهن تَن جي دوائن کي، کائڻ بيمارن آهي ڇڏيو کڻي.

2-

افسوس انهن جي حال تي آ، جنهن ائڪٽنگ پنهنجي پوري نه ڪئي

هن فلمي دنيا جو پارٽ، پنهنجو اداڪارن آهي ڇڏيو کڻي.

3-

هيرا لال هزارين آهن، پر وِنڌَڻ وارائي ڪينهي ڪي

جو اصلي پنهنجو عملي ڪم، وينجهارن آهي ڇڏيو کڻي.

4-

ٿو هرڪو پريشان حال ڏسان، جو اصل اصول اسلام ڇڏيئون

هڪ ٻن جو سوال ته ناهي ڪو، هي هزارن آهي ڇڏيو کڻي.

1-

مطلب پرست ڪيئي وڪوڙي ويا اٿئي

ڪو ڪو ڪندءِ خلوص سان خدمت جڏهن تڏهن.

2-

پنهنجن مٿي ستم ۽ پَراوَن سان ڇو ڪرم

آهي انهيءَ رمز تي عبرت جڏهن تڏهن.

3-

پنهنجن جو رَتُ دانگيءَ تي نيٺ ورندو آهه

مشڪل ۾ تنهنجي تن کي آ غيرت جڏهن تڏهن.

4-

وٺڻو اٿئي جي امتحان پنهنجا پروا سڏ

ان وقت ٿيندي توکي حيرت جڏهن تڏهن.

5-

دامن ڇڏي هٿن سان ڪيرائين ٿو پنهنجا گُلَ

خارن جي ڪيئن خلش ڏيئي فرحت جڏهن تڏهن.

6-

ڇڏبي نه هٿ مان دامن ڪرندا ڪڏهن نه گُل

خارن جي وڏي خراش اذيت جڏهن تڏهن.

7-

چنبڙي پوي ٿو خار اها ڪيئن وفا چئون

ان سمجهه تي وڏي آهه حيرت جڏهن تڏهن.

8-

گل جي وڃي سُڪي ته به گُلقندُ ٿو ٺهي

ڪارائتي سندس هر صورت جڏهن تڏهن.

9-

جيئرن ڳچيءَ جا هارَ مزارَن تي پڻُ پوَن

تن جي ڀَلي ڪئي مولا آ قسمت جڏهن تڏهن.

10-

گُل آهه جي جوان ته خوشبو انهي ۾ خوبُ

معطر ٿين حواس وٺن فرحت جڏهن تڏهن.

11-

پنهنجو ته نيٺ ماري ۽ ڇانوَ ۾ ڇڏي

پنهنجن تي رعبُ تابُ ۾ لذت جڏهن تڏهن.

مقطع:

”مائلُ“ هي اصلئون مائلُ توڏي اي يارَ آهه

ان کي هميشه پنهنجي ڏي اُلفت جڏهن تڏهن.

1-

هي تَڙپِي نيٺ آهُون پنهنجو آخر هنڌ هڻي ڪنديون

هن دلڙي ويچاريءَ جو اثرُ ڏسجي ته ڇا ٿو ٿئي.

2-

علاجن، آپريشن سان وڃن بيماريون ٻيون ڇڏيو

بِرهه جي هن بيماريءَ جو اثرُ ڏسجي ته ڇا ٿو ٿئي.

3-

گهڻي ڪوشش ڪيرائڻ جي دنيا ڪئي عاشقن لءِ آهه

سندءُ سائين سَتاريءَ جو اثرُ ڏسجي ته ڇا ٿو ٿئي.

4-

مان سمجهان ٿو ڀُليا آهن گهڻئي ظاهر ڏسڻ وارا

حقيقت هن سچاريَ جو اثرُ ڏسجي ته ڇا ٿو ٿئي.

5-

گهڻئي منٿون ۽ ميڙيون مون ڪيون ”مائلَ“ سڀئي ليڪن

وريو ڪجهه ڪينَ خودداري جو اثرُ ڏسجي ته ڇا ٿو ٿئي.

1-

چئي آمنا صدقنا پَل چئي لبيڪ

رمزن ۾ پنهنجي پاڻ کي ڪو رُلائي ته پئي پتو.

2-

ٺهيل ٺُڪيَلُ تي اچيو سڀڪو ٿو شينهن بنجي

ويرانُ وَستِيُون وِرِهُه جو ڪو وَسائي ته پئي پتو.

3-

پنهنجي ڪري ڪو پاڻ کي ماکيَ جي مک مثلِ

محنت ڪري ٻين کي کارائي ته پئي پتو.

4-

محبّت ۾ وهم دل ۾ هزارين اچن ٿا ليڪن

بلڪُل تنين کان پاڻ کي بَچائي ته پئي پتو.

مقطع:

محبوب پنهنجا ”مائلَ“ ڪيئي ڪري ڇڏيا

مائلُ ڪري ڪو ان کي مڃائي ته پئي پتو.

1-

ڏنيئي سُرڪي اهڙي پيارا پِرِتِ

ڪئي دور جنهن ئي مٺا ماسوا.

2-

هئي دل ته وهمن گمانن ۾ ڦاٿل

ٿي آجي انهن کان نظر ٿي اُها.

3-

نظر نيڪ جي ئي نوازش سان دلبر

ڏياريَ فقط ياد هڪڙي خدا.

4-

ڇڏين ڪين خالي ٿو سائِلَ سڄڻَ تون

هلي هاڪَ هر هنڌ اِهائي سخا.

5-

ڪيئي علمَ جي محب امداد عالي

ثنا ڇا ڪيان، عظيم آ عطا.

6-

رضا مند و رهبر سندءِ هيئن سمجهيم

اِهائي مٿم ٿي رسول^صه رضا.

7-

هڻان ڪين دعويٰ جو دم يار توسان

مگر هيَ صورت سندم التجا.

8-

جهان وارا منهنجي شڪايت پيا ڪن

نه پرواهه آهي انهن جي گِلا.

9-

جدائي جو کُٽڪو رهي ٿو وصل ۾

حقيقت ڪيان ڇا انهيَ ماجرا.

10-

سندم تون ئي مطلوب، استاد، مرشد

آهين روح جي رمز جو رهنما.

مقطع:

هي ”مائلُ“ ڪري عرضُ اڪثير ٿو

قضا کي مَٽائج کان صاحب قضا.

1-

ظاهر ريه جدا ۽ روحي طرح سان هِڪُ

اُلفت کي اهين توسان نڀائي ته پو مڃيان.

2-

محبت زباني ڪيئي ڪرڻ وارا ٿيا مگر

سيني ۾ توکي پنهنجو ڪو سمائي ته پو مڃيان.

3-

تنهنجا ستم سهِي ۽ کِلندي گذاري خوش

منُ پوءِ به تنهنجي مَنَ سان مِلائي ته پو مڃيان.

4-

مطلب پرست ڪيئي وڪوڙي ويا اٿئي

خدمت خلوص سان نيڪي ڪرائي ته پو مڃيان.

5-

منصف ضمير پاڻ ئي پنهنجي کي ڪري

هر ڏوهه پنهنجي پاڻ تي وسائي ته پو مڃيان.

6-

ڪامل جڏهن ٿو عشق اچي قلبَ ۾ وِهي

اُنَ کان قدم ڪو پنهنجو وڌائي ته پو مڃيان.

7-

آهن لکين ٻين کي ستائڻ وارا مگر

پر پاڻ کي ڪو پنهنجي ستائي ته پو مڃيان.

8-

محبّت جي دام ۾ ٿو جڏهن ڪو وڪوڙجي

ڦٿڪي ڪو پاڻ اُنَ مان ڇڏائي ته پو مڃيان.

9-

کوٽي نيت کي جيڪي سيڪنڊ ۾ هڪڙي سمجهن

تِن کي سبب ڏئي ڪُوڙا ڪو نٽائي ته پو مڃيان.

10-

درد و الم غمن سان هردم رهي خوشين ۾

اذيت تنين جي چاهئون ڪو چائي ته پو مڃيان.

11-

تيغِ نگاهِه نازَ سان جو عاشق ڪُهي ٿو ڪئين

اک ان جي اک سان پنهنجي ڪو ملائي ته پو مڃيان.

12-

اُلفت ڪرڻ جا يارو آهن گهڻئي قسمَ

پنهنجي پاڻ مان ئي پِرَ کي ڪو پائي ته پو مڃيان.

13-

ڪري عشق هرڪو انسان شاعر ڪي هيئن چون ٿا

پر توڙ تائين تنهن سان ڪو نڀائي ته پو مڃيان.

14-

پنهنجو حُڪم هلائڻ سولو ٻين تي يارو

پر حُڪمُ پاڻ تي ڪو پنهنجي هلائي ته پو مڃيان.

مقطع:

محبت ۾ مَحِوُ اهڙو ”مائلَ“ جيئن ٿي ڪري

هر شيُ دنيا جي دل مان ڀُلائي ته پو مڃيان.

1-

هڪُ دمُ ٿو نفي جو ٻاهر وڃي ٻيو

اندر ٿو اثباتَ کڻان

ڪري رَڳَ رَڳَ پئي الله الله

سُـــــبَـــــحَـــــانَ اللهُ سُـــــبَـــــحَـــــان اللهُ.

2-

جيڪو عشق و محبت مان ٺاهيو هو

وَنَحَن اقَرَبُ وَاحِدَ چئي

سو بلڪل ڏسان پيو بيتُ الله

سُـــــبَـــــحَـــــانَ اللهُ سُـــــبَـــــحَـــــان اللهُ.

3-

منهنجو ساقي اچي ٿيو سَروَرُ خُود

پنهنجي پِرِت مان پياري ڪيئين بيخود

سو نوح^رحه فقير بن نعمت الله

سُـــــبَـــــحَـــــانَ اللهُ سُـــــبَـــــحَـــــان اللهُ.

4-

نَوَ لَکَ ملائڪ مُريدَ ٿِيا

هُئا جنهن جا تولُدَ کان اڳ ۾

پهريون نالو آ سندُنِ لطف الله

سُـــــبَـــــحَـــــانَ اللهُ سُـــــبَـــــحَـــــان اللهُ.

5-

جنهن هڪڙي نظر ڪئي نُورَ ڀَري

دل بِرهَه سان جنهن ئي آهِه ڀَرِي

سو ڪامل مڪمل ولي الله

سُـــــبَـــــحَـــــانَ اللهُ سُـــــبَـــــحَـــــان اللهُ.

6-

اهو عوث الحق ڏسو هالن ۾

آهيان جنهن جي مان مَتوالن ۾

سو هادي آهي حبيب الله

سُـــــبَـــــحَـــــانَ اللهُ سُـــــبَـــــحَـــــان اللهُ.

7-

سڌي هيَ نوازش سائل تي

ڪئي مُرشد پنهنجي ”مائلَ“ تي

تنهن خوشرو خوءِ خليلُ الله

سُـــــبَـــــحَـــــانَ اللهُ سُـــــبَـــــحَـــــان اللهُ.

8-

علي^عه، فاطمه^عه و شبير^عه و شبرُ^عه

ابوبڪر، عمر، عثمان، حيدر

حامي، پنجتن^عه، يا رَسول الله

سُـــــبَـــــحَـــــانَ اللهُ سُـــــبَـــــحَـــــان اللهُ.

9-

اچي ٻارهن، چوڏهن واهَرَ ٿيا

۽ بيا به مڙئي انبيا اوليا

هيَ هيڏي نوازش للهِ في الله

سُـــــبَـــــحَـــــانَ اللهُ سُـــــبَـــــحَـــــان اللهُ.

10-

بي نياز وٽ ئي نياز نيمُ

۽ شڪِ ندامت پيش ڪيمُ

سڀ بخشي بديون ڏنو وَهَبُ اللهَ

سُـــــبَـــــحَـــــانَ اللهُ سُـــــبَـــــحَـــــان اللهُ.

11-

مستي محبت ۾ آهيان مَحِوَ اهڙو

جو وسريو وجود ٿو مون کان وڃي

جو قلبُ ڏسان پيو ڪعبتهُ الله

سُـــــبَـــــحَـــــانَ اللهُ سُـــــبَـــــحَـــــان اللهُ.

12-

ٿيو جلال، جمال سان جلوه نِما

ڪئي ڪيڏي الله سائينءَ آهِه عطا

هي سچ ٿو چوان والله بالله

سُـــــبَـــــحَـــــانَ اللهُ سُـــــبَـــــحَـــــان اللهُ.

13-

هاڻي ساقي خود، مئخانو خود

مئخوار به خود ۽ ساغر خود

پيان بِسم الله کي ڪريو بِسمِ الله

سُـــــبَـــــحَـــــانَ اللهُ سُـــــبَـــــحَـــــان اللهُ.

14-

مخلوقُ مِٺو ڏاڍو مولا کي

پَرَ طَلبي جيڪو سوئي مِلي

اَٿَوَ ٻاجهارو گهڻو ئي اللهُ

سُـــــبَـــــحَـــــانَ اللهُ سُـــــبَـــــحَـــــان اللهُ.

15-

چيو هاڻي جَزاڪ الله چوان

۽ صَبَحَڪَ الله ۽ مَسَحَڪَ الله

جو اِسم اندر ۾ قُل هوَ اللهُ

سُـــــبَـــــحَـــــانَ اللهُ سُـــــبَـــــحَـــــان اللهُ.

مقطع:

نِجُ نيهن نشو چڙهيو ”مائلَ“ جي

آهي قلبَ تي يارو هي ڪاملُ

ٿيو حاصلُ وَمَن يَتَوَکلَ الله

سُـــــبَـــــحَـــــانَ اللهُ سُـــــبَـــــحَـــــان اللهُ.

1-

جي اچن پيئڻَ ٿا سڀ مئي کي پيئو هو ڇڏن

مئخوار ٻيا مئخاني جا ٿا سُرِڪَ هڪڙيَ لءِ سِڪَن.

2-

جي بچايو هُو چُڪي ٿا چاهَ مان ڪنهن کي ڏينَ

سي نشي کان نيهن جي پَٽَ تي ڪِريو پَلَ ۾ پونِ.

3-

مَسِتُ نظرون جي کڻن ڪنڌُ ڪونه تِن آڏو کڻي

ڊنگَ ڪيئي خودبخود ڊِڄيو اُتي اُن دم ڊَهَن.

4-

جي جلالي ڪيفيتَ طاري انهن تي آهِه پو

مئخوار ٻيا مئخاني مان ڀَڄيو وڃو ڪُنڊَ ۾ لَڪَن.

5-

ٿي پوي ڪنهن دم لَڪلَ تِن تي اُنهن جي ڪا نظر

ٿا وڃن ٽُٽيو نَشا تَنِ، سَاهَه ٿا اُن جا سُڪَن.

6-

پِرتِ مان پيمانُ ڀَريو ٿا جَڏهن لَبَ تي رکن

عُمر ڀَر تِن جا نَشا ٿا ڪينَ قلبن تان لَهن.

7-

پاڪ مئي مان پي سدائين سي جلالي ٿا جِيَن

۽ جَمالي ڪيف طاري ٿا سدا تِن تي رَهَن.

8-

خالصُ خلوص و نيڪ نيّت سان سدا هر ڪنهن هلن

خوفَ ريَ پنهنجي خدا جي ڪين ٿا ڪنهن کان ڊڄن.

مقطع:

مِحِويتَ ٿي تِن تي طاري ئي سدا ”مائلَ“ رَهي

دنيا ۽ عقبيٰ کي مٽي ديدار پيا پَرَوَرَ پَسن.

1-

ڪڏهن ڪنهن کي ڪَريون ٿا منٿون

ڪڏهن ڪنهن جي پرواهه ڪانه ڪڍون

ڪڏهن ڪنهن جي ڪِري پئون پيرَنِ تي

ڪڏهن مُور نه ڪنهن وٽ لَڙِڪُون ٿا.

2-

ڪڏهن تِرُ نـــــه ڪنهين لءِ تَرِسُون ٿا

ڪڏهن ويـــــٺا ڪنهين لءِ واجهايون

ڪڏهن پنهنجي پاڻ ۾ ٿيون ٿا گُمُ

ڪڏهن ڪنهـــــن لءِ ڏاڍو تڙپــــــون ٿا.

3-

ڪڏهن عجزُ نـــــيـــــاز ۽ ادب گهڻو

ڪڏهن خودداريءَ جـــــي خـــــوءِ گهڻي

ڪڏهن محبت مان ٿا هر ڪنهن ٻُڌون

ڪڏهن پـــــاڻ اُنهن کـــــي جِهڙِڪِيُون ٿا.

4-

ڪڏهن هيڻن سان همراهه ٿيون

ڪڏهن بـــــي واهَـــــن جـــــي واهَه ٿيون

هِن دنـــــيـــــا ۾ هِـــــتِ اينهين جِي

۽ وِرِهَـــــه ۾ يـــــارو وَڙِڪُـــــون ٿا.

5-

ڪڏهن ارض و سما جـــــا سَير ڪريون

ڪڏهن عرش عظيمَ جـــــا رازَ ڏِسُون

ڪڏهن بـــــاهِه بِرهه جـــــي ٻيڻي ٻـــــاري

ڀَـــڀَــــڙَنِ جيئن اُتِ ڀَڙِڪون ٿا.

مقطع:

ڪڏهن ”مائلَ“ محبّت مستيَ ۾ ئي

ٿي خـــــود کان وڃون ٿـــــا خود بيخود

ڪڏهن سَوزَ سڄڻَ جي سختيَ کان ئي

حُـــــبَ ۾ ڏاڍو هَـــــڙِڪُـــــون ٿـــــا.

1-

فقط هُنَ ابروئي خَمدار سان، مون کي ڪيو بِسِمِل

رهي باقي سندُس ئي ياد، افسانا به وسري ويا.

2-

رُخ جانان ڏسڻ سان ئي، ٿيو غالبُ جُنون آهي

ٿِيُسُ مان هوشَ کان بي هوشُ، بيگانا به وسري ويا.

3-

نگاهِه نازَ سان ساقي، پيالا پِرت جا پياريا

صُراحي، ساغر و مينا ۽، ميخانا به وسري ويا.

مقطع:

نهوڙي نيٺ نيو نرملَ، محبت ۾ ڪري ”مائلَ“

پُسايئين پاڻُ اهڙو جو، بُتخانا به وسري ويا.

1-

ٿين ٿا شرمندا شمس و قمر، ڪَتيون اڳيان جنهن جي

سڀن کان خوبصورت حُسِنَ جي، سرڪار ڏي هلبو.

2-

ڪري مغموم منهنجي دل، ڏئي ويو داغ فرقت جو

ڏسڻ سان جنهن جي لهندو غم، انهي غمخوار ڏي هلبو.

3-

نه ڊڄ درياءِ دنيا جي، هنن لَهِرُن ۽ لوڏن کان

توَڪُلَ جو ٻَڌي تُرَهو، پرينءَ جي پار ڏي هلبو.

4-

تون ڇڏ دنيا ۽ عقبيٰ کي، خيالِ يار ۾ ئي رَهُه

سَٽي سِرَ ساهَه جو سانگو، مِٺي منٺارَ ڏي هلبو.

5-

پياري پُر ڪري ٿو ڏي، سوائي سُرِڪَ ساغرَ مان

انهي ئي ساقي ڪوثر، سچي سالار ڏي هلبو.

6-

مِليو لولاڪَ لما جو، جهين کي شانُ آ اعليٰ

مُحمّد^صه ميرُ مدني مصطفيٰ، مهندار ڏي هلبو.

مقطع:

محبّت ۾ ڪيو ”مائلُ“، وجهي جنهن دام زُلفن جا

دلاور دوست دلبر تنهن، دلي دلدار ڏي هلبو.

1-

جي تمنائون رکي دلبر سندءِ دَر آيا

سي وڃن واپس وري پينار بس هاڻي ٺهيو.

2-

نامِ خدا ڇڏ وعظ تون واعظ اجائي بَڪَ نه بَڪُ

ماٺِ ڪر ڇو ٿو ڪرين بيزارُ بس هاڻي ٺهيو.

3-

تشنه لبُ تنهنجي پيار در تي پُڪارون قياس ڪر

مَئي سوا موٽي وڃن مئخوار بس هاڻي ٺهيو.

4-

درگُذر دل سان ڪري مون سان اچي مل تون مِٺا

تُرشُ ايڏو ڪينَ ٿي دلدارَ بس هاڻي ٺهيو.

5-

قول جي تو ها ڪيا سي پار هاڻي تون پرين

ڪئن وساريا تو اُهي اِقرار بس هاڻي ٺهيو.

6-

ڪر نظر پنهنجن پراون جي سڃاڻڻ جي مِٺا

تو ڪيا پيارا کڻي اغيار بس هاڻي ٺهيو.

مقطع:

منزلِ مقصود ڏي ”مائلَ“ هليو هل هاڻِ تون

ڇڏ زماني جا ٻيا دلدار بس هاڻي ٺهيو.

1-

ڇڏيو توکي نوازي هو نگاهِه فيضَ مُرشد جي

نه تنهنجي ڪا ادا، زنده يا مرده بي اثر رهندي.

2-

محبت تو ڇڏي اهڙي جا لهندي ڪينَ قَلبَن تان

”هميشه ياد اي ”مخمور“ تنهنجي دل اندر رهندي.“

3-

گهڙيون توسان حياتيءَ ۾ محبّت جون جي گهاريون ٿَم

انهن جي ياد اي ”مخمور“ تنهنجي دل اندر رهندي.

4-

هليو هرڪو ئي ويندو نيٺ رهندو هڪُ انهي جو نانءُ

محبت کان سواءِ اهي زندگي ئي بي اثر رهندي.

5-

ڏي خالق ٿو خلقتَ ۾ فنا کان پو بقا جنهن کي

چوي ”مائلَ“ اُهائي زندگي هِتِ سربسر رهندي.

ہمارے دل سے تم کھیلو،

نہیں شیشہ جو ٹوٹے گا

محبت اس میں ہے محفوظ،

نہیں سپنہ جو ٹوٹے گا۔

بھلے تم ٹھیس اس کو دو،

مگر کچھ بھی نہیں ہوگا

ستم کتنے بھی ہم کو دو،

مگر کچھ بھی نہیں ہوگا

اس کو پیار ملا سچا،

نہیں جھوٹہ جو ٹوٹے گا۔

میں تم سے تیری صورت کا،

تصور لیے ہی بیٹھا ہوں

اثر ان سے صرف دل میں،

محبت کا ہی لیتا ہوں

ہے یہ اب آشیاں تیرا،

نہیں میرا جو ٹوٹے گا۔

نہ اپنا آشیاں کس نے

نہ چھوڑا ہے نہ چھوڑے گا

اپنے مکاں کو خود،

اپنے آپ توڑے گا

تمہارا گھر ہے یہ،

نہ اوروں کا جو ٹوٹے گا۔

بھلا تیری جُدائی کیوں،

نہیں محسوس ہوتی ہے

جو سینے میں تیری صورت،

صنم منقوش رہتی ہے

الستی ہے یہ "مائل" نہیں،

ابگا جو ٹوٹے گا۔

جب دل میں میرے تو آئے خدا،

سبحان اللہ سبحان اللہ

حیران ہوں میں، مجھ پے عطا،

سبحان اللہ سبحان اللہ۔

تو ہی بنایا ہے مجھ کو،

اک خاک کی مٹی میں ہی سے

پھر شرف ہے تم نے ہم کو دیا،

سبحان اللہ سبحان اللہ۔

تم نے ہی بنا کر ہم کو پھر،

شرف دیا ہے ملکوں پر

سب قدرت تیری ہے مولا،

سبحان اللہ سبحان اللہ۔

کی ذات تیری پنہان تونے،

تب سجدا کیا ہے ملکوں نے

کیا کیا سے تونے کیا نہ کیا،

سبحان اللہ سبحان اللہ۔

مجھے بندہ بنایا ہے تونے،

اور مالک خود تو میرے ہوئے

میں ادنیٰ ہوں تو ہے اعلیٰ،

سبحان اللہ سبحان اللہ۔

کُل شیء یُحرکُ میں پنہاں راز،

ہے تیرا کہاں میں کہوں

ہر جا ہی تیرا ہے جلوہ نما،

سبحان اللہ سبحان اللہ۔

تو گُل ہے تیری ہوں میں خوشبو،

ہے فرق نہ اس میں کوئی ذرا

ہوں اک ہی لیکن نام جُدا،

سبحان اللہ سبحان اللہ۔

کہیں عشق ہی بن کر آئے تو،

کہیں حُسن ہی ہوکر بیٹھے ہیں

ہے تعجب کیسے رنگ بدلا،

سبحان اللہ سبحان اللہ۔

اب اپنے آپ سے ہوں ڈرتا،

جو قلب میں میرے بیٹھے ہیں

مجھ سے ہوئے حق تیرا ادا،

سبحان اللہ سبحان اللہ۔

کہاں "مائل" کہاں سائل ہے،

کہاں حق ہی بن کر حائل ہے

ہر صورت میں ہے نُور تیرا،

سبحان اللہ سبحان اللہ۔