1-

گهڙيُس دنيا جي درياءَ ۾ ٻڌي توّڪل سندو تُرهو،

اُڪاريو مون کي احسان سان نه سيڻهُه سنڊُ ڪو ڦَرهو،

ڪريو نظرِ ڪرم سرورَ اوهانجي ئي آهيان آهَرُ.

2-

سندئي محبت رهي دل ۾ خسارا ٻيا ختمُ ڪريو،

مڪين دل ۾ رهو منهنجي، اوهان کي ڏسان اُن کي وريو وريو،

مٺا محبت جي مستيءَ جي پرين پُختي ڏيو پاکر.

3-

هجان گُم اُن ئي جلون جي پسڻ ۾ ئي پرين هردم،

ڏسندي اُن کي ئي نڪري جسم مان پوءِ هي دم،

ڏسان پيو ڏيهه ساري کي جي مالڪَ جوڙيا آهن منظرَ.

4-

هِتي هُتِ پناري پيو اوهان جي ئي عجيب آهيان،

آهيان اصلئون اوهان جو ئي ڪهين ٻئي جو اصل ناهيان،

پياريو پرتِ مان پياسي پرين هُو آبُ جو ڪوثر.

5-

آهيان ”مائلُ“ مدامي محب اوهان  جي دَرَ تي ئي سوالي،

ڀريو جهولي سندم جانبِ ويو ڪوئي نه اِتان خالي،

آيو عجزئون آهيان عاصي سفارش مون ڪيو پروَر.

1.         

ڪيو قرآن ۾ قادرَ، ادب آهي سچا سرورَ،

سڄي لولاڪ کان ان کي، پيارو يا محمّدَ تون.

2.        

اوهان جو بخت ٿيو بالا، اوهان تي مهر ڪئي مولا،

خدا جي خلق ۾ بيشڪ، ڀلارو يامحمّدَ تون.

3.        

اوهان جي نور مان نرملَ، خدا خلقيو جهان سارو،

نگاهن منهنجي ۾ نوري، نظارو يامحمّدَ تون.

4.        

تصورئي اوهان جي کان، نه آهي چَينُ ڪو دل کي،

مٺي ”مائلَ“ جي خيالن جو، پَسارو يامحمّدَ تون.

1-

لوڪ لاڳاپا دل سان لاهيو، پُرَن پرينَ جي پارَ،

رمز ۾ روئي ريجهائن پيا ربُ.

2-

ڪنهن جي پرواهه ڪانَ ڪڍن ٿا، مٿانهان ملين مَعيار،

مولا سان آ تن جو مطلبُ

3-

گهڙي کَنُ غافل ڪين گذارن، سائين جي ٿَنِ سارَ،

سندن اهوئي آهي مَذهبُ.

4-

دمَ هي حياتي جي ٿا گذارن، جيئري جهان کان ڌارَ،

عبرت ۾ سي کائن عجبَ.

5-

پنهنجي پاڻ ۾ لالُ لڌائون، کڻي برهَه جا سِرَ تي بارَ،

سڀئي وساريون عيشُ و طَرَبُ.

6-

لَڙِهيون لُڙِڪَنِ پرت مان پُوئي، هِنئين کي پاتائون هارَ،

سندن اهوئي نيازُ اَدَبُ.

7-

نيت کوٽي جا جيڪو سبب ڏي، کائن انهيءَ تي خارَ،

ڪم نه سندن آهي ڪوڙُ ڪَسَبُ.

8-

انسان سڀئي هڪجهڙا سمجهن، جي خلقيا خلقڻهارَ،

ذات ڏسن نه ڪو رَنگ نسبُ.

9-

مَحِوُ محبوبن ۾ ئي رهن ٿا، اٺئي پهر اپار،

تَنَ ۾ ڏٺو تَنِ ونحَن اقربُ.

10-

جيئري جدا ٿي ويا هو جسم کان، گڏيا ربَ غَفارَ،

قادر ڪين ڏسو ڪيڏو قربُ.

11-

ظاهر باطن بندش لاهي، ڪيا خالق خودمختيار،

وريو وريو ڏئين واحد وهَبُ.

12-

نيهَن نشي جا قلب تي ڪاملَ، خوب اٿن ڪي خمار،

اندر اچان ڪلمون طيَبُ.

13-

حڪمت هيبت حشمت تي ڪيا، سائين سدائين سوار،

انسان انهن تي کائن عجب.

14-

بيرق برهه جي ڀڙڪي دل ۾، ٿين عشق علمبردار،

مشرق کان وڃي پهتا مغرب.

15-

سوري تن ڏي ڪين سنڊي ٿي، ٿا سوريءَ ڪائين سينگار،

جو ”مائلَ“ تن سان گڏ ٿيو محبُ.

1-

وَڙَ ٿو وَڏا هي تنهنجا ڀايان، ڳايو، ڳايو، ڳايو، ڳايان،

جانب جيءَ جيارَ، دنيا کان ير دور ڪيو ٿئي.

2-

ڪنهن جهڙو مان ڪين ڪي هُيَڙسُ، خاڪ پيرن جي توئي ڪَيَڙُسُ،

اِي سڀ تنهنجا آرَ، اهڙو پرين ڪو پُورُ پيو ٿئي.

3-

پنهنجو ادب هاني پاڻ ڪريان ٿو، پنهنجي پاڻ ۾ توکي ڏسان ٿو،

محب مٺا منٺار، نيڪ نظر سان نورُ ڪيو ٿئي.

4-

عشق ٿي منهنجي من ۾ آيون، وسري ويون مون کان سڀئي وايون،

تنهنجي رڳو اٿم تار، طلب مان مون ۾ طُورُ ڪيو ٿئي.

5-

علمَ عطا ڪئي توئي نرمل، قرب ڪري مون سان پاڻ ئي ڪامل،

پاڻان پرين ڪري پيار، ”مائلَ“ کي مسرورُ ڪيو ٿئي.

1-

بنا ناڻي ڳِڌلُ هِن ٻانهي تي تون، ڪر ڪو رحمُ ڪرَمُ،

پرت پُڪارئي پيارا پيئي.

2-

ٻئي جو در مون ڪين ڏٺو آ، ڪڍ دلبر دل مان وَهَمُ،

پرت پُڪارئي پيارا پيئي.

3-

برهَه سندُئي آهن باهيون ٻاريون، ڦاٽي نه پئي سو بَمُ،

پرت پُڪارئي پيارا پيئي.

4-

ڦاٽو بَمُ جي سوين ئي ساڙيندو، ڪندو ڪي حياتيون ختم،

پرت پُڪارئي پيارا پيئي.

5-

ماسُ هڏن تان ڳريو ويو، وڃي جسم تي رهيو آ  چَمُ،

پرت پُڪارئي پيارا پيئي.

6-

ڦٽَ فراقَ جا چِڪَن پُراڻا، اچي تن تي رکُ مرهم،

پرت پُڪارئي پيارا پيئي.

7-

وائي تنهنجي وات ۾ آهي، ٻيو ڪوبه نه آهي ڪَمُ،

پرت پُڪارئي پيارا پيئي.

8-

ڪَنَ ٽارَ نه ڪر تون ڪنهن پر ڪاملَ، منهنجي اُلفت اٿئي اَهَمُ،

پرت پُڪارئي پيارا پيئي.

9-

ويٺو مليندين هٿ افسوس جا، جو هاڻ ٿو نڪري دَمُ،

پرت پُڪارئي پيارا پيئي.

10-

سهڻلُ سُٺو ٿئي جِيئري اچي ملُ، ڀري قرب جو يار قَدَمُ،

پرت پُڪارئي پيارا پيئي.

11-

ٺڪرائج نه تون خلوص مُحبتَ، رَکُ تن جو ڀلارا ڀَرَمُ،

پرت پُڪارئي پيارا پيئي.

12-

ويندس مان هي ناتو نڀائي، سهي سڀ تنهنجو ستم،

پرت پُڪارئي پيارا پيئي.

13-

ميار ٻين جي کان تون لڪي، اچ ”مائلُ“ وٽ مُبَهَمُ،

پرت پُڪارئي پيارا پيئي.

1-

عشق ۽ حسن جي کيڏيئي راند اهڙي، عشق کي اُتم ڪيئي رکي رمز ڪهڙي.

ڀڄي ڪين پڙَ مان نه ته چون ها کاتو.

2-

ڏسڻ ۾ ته ظاهر مڙن کي هو معلوم، آهي عشق لازم ٿيو حُسن ملزُوم،

انهي ئي ڪري عشق حُسن لاءِ آتو.

3-

حُسَن تي حرفُ بيوفائي جو آهي، عشقُ باوفا ڪيئي سونا تو نِڀائي،

اِهو ڄاڻ توئي آهي پاڻ ڄاتو.

4-

اچي عشق مان ڪيئي مظهر هي مولا، ڪيئي حُسنُ پيدا آئينو اِنهي لا،

ڏسين عڪسُ اُنَ ۾ پيو ڏينهان راتو.

5-

حيرت انهي ۾ هَڙئي آهن حيران، جِن و مَلڪَ پڻ ۽ انسان،

بيرنگ رنگ ۾ تو رنگ ڪيئن لاتو.

6-

ڪيئي مونکي ٻانهو ٿئين  تون ئي مولا، انهي ئي وصف ۾ رکئي رمز اعليٰ،

اِهو ويسُ پاڻهي پاڻ ئي هُئئي ته پاتو.

7-

ٿئين پاڻ ڏي پنهنجي مولا تون”مائلُ“، ۽ قدرت سان ويٺين حاوي ٿي حائل،

سَندوئي شان شاهي هي آهي شاناتو.

1-

رُڳي تنهنجي طلب ۽ تات اٿم،

لڳي لُنئن لُنئن ۾ اها لات اٿم،

اِنهي لَنئُن ئي ڪيس لاچار مٺا.

2-

نٿي ڪنهن جي دوا ۽ دارون هلي،

چُڪي هاڻ ڀلا ڇو ڪيڏانهن چلي،

ڪر مهر مان مٺڙا پنهنجي بِلي،

مُئي هاڻ مزيد نه مار مٺا.

3-

منهنجي ساهه ۽ سِرَ جو تون ئي ڌڻي،

ٿِيسَ تنهنجي پريت ۾ پيارا پڻي،

پرين پورهيت ٿي ڏي پَلو کڻي،

مون لءِ سائين به تون ستّار مٺا.

4-

تولاءِ سختيون سوين ئي سرتي سَٺيم،

ڪڏهن ڪين هٽايم تن کان قدم،

ڀلو آهين ڀلارا رکج ڀَرم،

جڏي هاڻ کڻي هي جيار مٺا.

5-

پرين پورهيت سان ڪر سرداري،

آهيان توريَ لالڻ لاچاري،

ڪر نوري نظر ڪا تون نياري،

نه ته بلڪل آهيان بيڪار مٺا.

6-

ميڙيون ”مائلُ“ جون منڃ نامِ خدا،

بيمارن لءِ تون آهين شفا،

ريجهي رانجهن پؤ ٿيون پاڻ ڪٺا،

ڪري قرب ڪري واڳون وار مٺا.