”ڪلهه جو تو مون کي

ڌمڪايو؛

جيڪي منهن ۾ آيئي

سو چئي وئين؛

بنهه بالا عملدارُ،

جو اچڻو هو!

ڪنهن کي به خبر

ته ڪانه هئي؛

هن جي اچڻ جو

ڪو پروگرام ته ڪونه هو؛

مون ته ڪو

خواب ڪونه لڌو هو

ته اوهين هلي ملهي

وڃي کيس منٿ

ڪري ايندا ــــ

پيرن گهمائڻ لاءِ؛

پر هُنن

بالا آفيسرن جي اچڻ ڪري،

اوهان جو دماغ،

ڇو....

سرت ۽ ساڃهه

مان نڪريو ٿو وڃي؟

ايتري

ناجائز ۽ لنڊي خوشامد

ڇو ٿا ڪريو؟

ڇا جي لاءِ ڪريو ٿا؟

شايد، اهي صاحب

اهڙا ئي آهن

جي ’خالي ڇنڊ ڦوڪ،

۽ سائين، سائين،

جيءُ حضور‘!

تي آڪڙجيو

۽ آڦرجيو وڃن ٿا!

بناوٽي ۽ ملاوٽي،

ٽيپ ٽاپ تي،

راضي ٿيو وڃن!

پوءِ ڇو نه اوهين

اهي اَٽڪلون

۽ سٽڪلون هلايو!

اهو هار سينگار،

اها ملمعي سازي،

اوهان کي

’واهه! واهه!

۽ شاباش!‘

جي لقبن سان

ضرور نوازيندي....

کير ۾ جيتري

کنڊ وجهبي اوتروئي مٺو ٿيندو!

”اڄ جو آءٌ،

توکي ٻڌي سڻي،

خاموش ٿي ويس،

توکي جيڪي چوڻو هو،

سو اکيون پوري

چئي ڏنئي،

تنهنجي ڪاوڙ ۾ قهر

جو پارو

چوٽ چڙهي ويو؛

آءٌ توکي ٻڌندو،

۽ آءٌ توکي تڪيندو،

رهجي ويس؛

دراصل آءٌ

سوچي، ويچاري،.

خيال ڪري رهيو هوس

ته اوهان کي واقعي

ناراض ٿيڻ جو

آخر ڪهڙو سبب هو؟

صبح جو،

دستور موجب،

حاضر ٿيس ــــ

منهنجي خطا؟

۽ منهنجو ڏوهه؟

آخر ته اسان کي به

اوهان جهڙو ساهه آهي.

نيٺ اسين به آهيون،

ڪي انسان!

اسين به نوڪر آهيون،

سرڪار جا،

نوڪري ڏيندا رهون ٿا،

توهان جي ۽ سرڪار جي؛

۽ آهيون ٻَئي،

پگهاردار نوڪر؛

۽ اهي بالا عملدار صاحب!

ڇا اهي ڪين آهن ڇا،

سرڪار جا ملازم،

ملڪ ۽ ماڻهن

جا خادم؟

پوءِ هيءُ هيڏو

سارو ويڇو!

اهو ته اسان جي

خاموشيءَ ۽ اڻ ڄاڻائيءَ

پيدا ڪيو آهي.

”انهي ڪري،

واجب سمجهيم

ته توکي لکيل جواب ڏيان،

بنهه توکي لکي ٻڌايان،

ٻين کي به ٻڌايان،

۽ ائين انهيءَ،

بيداد جي نڙيءَ تي

ننهن ڏيئي،

اُن کي

هميشه هميشه لاءِ،

نيست نابود

ڪري ڇڏيان!“

نئون صفحو --  ڪتاب جو ٽائيٽل صفحو

ٻيا صفحا 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25
هوم پيج - - لائبريري ڪئٽلاگ