|
مدد علي ”سانگي“
منزل ناھي دوُر!
منزل ناھي دور، او ساٿي -
متان وڃين وھلور!
مومل جھڙا مارڳ، رڻ جي راڻن کان ڪيئن رُسندا؟
وک جي پنھنجي وڌندي رھندي، نيٺ ته رستا کُٽندا!
سانجھيءَ کان پوءِ رات ٿئي ٿي، تنھن کان پوءِ اَ
سوُر-
ساٿي! منزل ناھي دور!
عزم جي آڏو مشڪل ھرڪا، ٿيندي آ آسان،
جَل ٿَل سارا وجھي جھُڪائي، اٿي جي ھي انسان:
نيٺ ته ھي مجبور سمورا، ٿي ويندا مسرورـ
ساٿي! منزل ناھي دور!
منزل ماڻي ميلا مَچندا، جھرمر ۽ جنسار،
سونھري سو سُک جو دؤرو، ڏسنداسين ٻيھار:
”سانگي“، ھرڪو ماڳ پڄُي ٿو، دنيا جو دستور ـ
ساٿي! متان وڃين وھلور!
لوڪ گيت
محمد اعظم رحه (خيرپورناٿنشاھه)
بيراڳڻ
مائي، مائي! سُن ميري مائي، عشق الستي آيا،
بيھوشي دا ڀر ڀر ميڪون جلدي جام پلايا،
ھوش عقل گُم ھويا ميڏا، حيرت حال وڃايا،
سور سڄڻ دي جان جگر ڪون جوشين خوب جلايا،
ميرا بس نھين اي ماتا! موليٰ ايوين بنايا،
لوڪان وي مئين بيراڳڻ شام دي،
چندا! ميرا پيا بتلادي!
مائي، مائي! سن ميري مائي، محب ڪا ڪٿ مڪاني،
ڍونڍ ڪي ٿڪيان عالم ساري، ھٿ لگا نه ٺڪاني،
نام نزاڪت والا ظاھر پيدا ڪجھه نه نشاني،
ڪس ني پايا انت نه اسڪا، حيران ھردو جھاني،
لوڪان وئي مئين بيراڳڻ شام دي،
چندا! ميرا پيا بتلادي!
مائي، مائي! ٻڌ منھنجي مائي، منھنجو وس نه ڪوئي،
جيڪي لکيو لوح قلم ۾، پيش اچي ھت سوئي،
ٻانھي جي ھٿ ڪينڪي آھي، سائين ھٿ سڀوئي،
ڪنھن کي لک ڪروڙن بخشي، ڪنھن کي لڱ نا
لوئي،
لوڪان وئي مئين بيراڳڻ شام دي،
چندا! ميرا پيا بتلادي!
مائي، مائي! ٻڌ منھنجي مائي، سورن ساڙيو سينو،
عشق اجاريو اندر ”اعظم“، قلب منجھان ويو ڪينو،
پاڪ پريت پرينءَ جي مُنھنجو اندر ڪيو آئينو،
ٻاجھه ڪري جي ٻھڳڻ ملندو، درد ويندو ديرينو،
لوڪان وي مئين بيراڳڻ شام دي،
چندا! ميرا پيا بتلادي!
(احمد خان آصف کان شڪريي سان مليل)
”سرويچ“ سجاولي
مورو
|
مورو ته آھي مورو، |
ڙي ڍولڻ - مورو ويٺي ڏيانءِ. |
|
ماري ٿو تُنھنجو جھورو، |
ڙي ڍولڻ - مورو ويٺي ڏيانءِ. |
|
درياھه تي جا واري، |
او درياھه تي جا واري، |
|
تُنھنجي ڳڻتين آھيان ڳاري، |
ڙي ڍولڻ - مورو ويٺي ڏيانءِ. |
|
درياھه جا تان واھه، |
او درياھه جا تان واھه، |
|
سڪي ٿو تولاءِ ساھه، |
ڙي ڍولڻ - مورو ويٺي ڏيانءِ. |
|
درياھه تي جو جھنگ، |
او درياھه تي جو جَھنگ، |
|
روئي ته وِيَم رَنگ، |
ڙي ڍولڻ - مورو ويٺي ڏيانءِ. |
|
درياھه تي جي مينھُيون، |
او درياھه تي جي مينھيُون، |
|
ڦاٽي ٿو تولئه ھينئيون، |
ڙي ڍولڻ - مورو ويٺي ڏيانءِ. |
|
درياھه جون تان لَھِريُون، |
او درياھه جون تان لهريون، |
|
منھنجو پيچ ته توسان پھريون، |
ڙي ڍولڻ– مورو ويٺي ڏيانءِ. |
|
درياھه ۾ تان مِينُھن، |
او درياھه ۾ تان ميِنُھن، |
|
نئون ته تو سان نينھن، |
ڙي ڍولڻ - مورو ويٺي ڏيانءِ. |
|
درياھه جون تان ڀِڪُوّن، |
او درياھه جون تان ڀِڪُوّن، |
|
مون لاٿيون نه اڃا سڪون، |
ڙي ڍولڻ - مورو ويٺي ڏيانءِ. |
|
دريا تي جي ٽارا، |
او دريا تي جي ٽارا، |
|
ڳڻيان ته ويٺي تارا، |
ڙي ڍولڻ - مورو ويٺي ڏيانءِ. |
|
درياھه تي جا مَڏي، |
او درياھه تي جا مَڏي، |
|
جياري ته وَڃ ھيءَ جَڏي، |
ڙي ڍولڻ ــ مورو ويٺي ڏيانءِ. |
|
درياھه تي جي دُونھان، |
او درياھه تي جي دُونھان، |
|
آءٌ رت ٿي تولاءِ روئان، |
ڙي ڍولڻ ــ مورو ويٺي ڏيانءِ. |
|
درياھه جي تان ڪنڌي، |
او درياھه جي تان ڪنڌي، |
|
مُنھنجي ڪانھي توريءَ ڪنڌي، |
ڙي ڍولڻ - مورو ويٺي ڏيانءِ. |
|
درياھه تي جا موري، |
او درياھه تي جا موري، |
|
ڇِني نه ڇَڏ ھيءَ ڇوري، |
ڙي ڍولڻ - مورو ويٺي ڏيانءِ. |
|
درياھه جون تان ڇاڙون، |
او درياھه جون تان ڇاڙون، |
|
تو سان مِلڻ جون ٿم ٻاڙون، |
ڙي ڍولڻ - مورو ويٺي ڏيانءِ. |
|
درياھه جي تان ڪيٽي، |
او درياھه جي تان ڪيٽي، |
|
ڇِني ڇَڏ نه ننڍي نيٽي، |
ڙي ڍولڻ - مورو ويٺي ڏيانءِ. |
|
درياھه ۾ تان دَنگي، |
او درياھه ۾ تان دَنگي، |
|
تنھنجي وِرھه آھيان ونگي، |
ڙي ڍولڻ - مورو ويٺي ڏيانءِ. |
|
درياھه جون تان آرون، |
او درياھه جون تان آرون، |
|
توکي ڪريان پيئي ڪارون |
ڙي ڍولڻ - مورو ويٺي ڏيانءِ. |
|
درياھه جون تان ڀيڙون، |
او درياھه جون تان ڀيڙون، |
|
مُڪِيمَ ته توڏي ميڙون، |
ڙي ڍولڻ - مورو ويٺي ڏيانءِ. |
|
درياھه جي تان ڇولي، |
او درياھه جي تان ڇولي، |
|
تنھنجي گَھَر جي آھيان گولي، |
ڙي ڍولڻ - مورو ويٺي ڏيانءِ. |
|
درياھه تي جا لاڻي، |
او درياھه تي جا لاڻي، |
|
تُنھنجي دَرَ جو ڀريان پاڻي |
ڙي ڍولڻ - مورو ويٺي ڏيانءِ |
|
درياھه جا تان ڪوڏا، |
او درياھه جا تان ڪوڏا، |
|
تو لَئه دل ٿي کائي لوڏا، |
ڙي ڍولڻ - مورو ويٺي ڏيانءِ. |
|
درياھه جون تان ستيون، |
او درياھه جون تان ستيون، |
|
توسان مَن جون ميخون کتيون، |
ڙي ڍولڻ - مورو ويٺي ڏيانءِ. |
|
درياھه جا تان ڪُنَ، |
او درياھه جا تان ڪُنَ، |
|
منھنجو تَن ته ٿيو آ تُنَ، |
ڙي ڍولڻ - مورو ويٺي ڏيانءِ. |
|
درياھه جا تان ٻيلا، |
او درياھه جا تان ٻيلا، |
|
تولئه روح ٿو کائيم ريلا، |
ڙي ڍولڻ - مورو ويٺي ڏيانءِ. |
|
درياھه ۾ تان ٻيڙي، |
او درياھه ۾ تان ٻيڙي، |
|
ھُجان تو سان شل مان ڀيڙي، |
ڙي ڍولڻ - مورو ويٺي ڏيانءِ. |
|
درياھه جون تان ڀِٽون، |
او درياھه جون تان ڀِٽون، |
|
چُمان ته تنھنجون مِٽون، |
ڙي ڍولڻ - مورو ويٺي ڏيانءِ. |
|
درياھه جا تان ڪَپَ، |
درياھه جا تان ڪَپَ، |
|
چمان ته تنھنجا چپ، |
ڙي ڍولڻ ــ مورو ويٺي ڏيانءِ. |
|
درياھه جا تان ڇَڇَ، |
او درياھه جا تان ڇَڇَ، |
|
توکي ڪُڏي ته کڻان ڪَڇ، |
ڙي ڍولڻ ــ مورو ويٺي ڏيانءِ. |
|
درياھه جون تان ٻوڏون، |
او درياھه جون تان ٻوڏون، |
|
پاڻ لُڏون ٻَڌي لوڏون، |
ڙي ڍولڻ ــ مورو ويٺي ڏيانءِ. |
|
درياھه ۾ تان ڪَکَ، |
او درياھه ۾ تان ڪَکَ، |
|
توکي ڏاڍا ته وجھان وجھان ٻک، |
ڙي ڍولڻ - مورو ويٺي ڏيانءِ. |
|
درياھه تي جي ٻيريون، |
او درياھه تي جي ٻيريون، |
|
ڇو ٿو دوست وجھين تون ديريون، |
ڙي ڍولڻ - مورو ويٺي ڏيانءِ. |
|
درياھه ۾ جي واڳون، |
او درياھه ۾ جي واڳون، |
|
منھنجون وَس ته تنھنجي واڳون، |
ڙي ڍولڻ ــ مورو ويٺي ڏيانءِ. |
|
درياھه تي جي ٽالھيون، |
او درياھه تي جي ٽالھيون، |
|
تنھنجون ڳڻيان ويٺي ڳالھيون، |
ڙي ڍولڻ - مورو ويٺي ڏيانءِ. |
|
درياھه جا تان ڍورا، |
او درياھه جا تان ڍورا، |
|
ڳايان ويٺي تنھنجا ٿورا، |
ڙي ڍولڻ - مورو ويٺي ڏيانءِ. |
|
درياھه جون تان ڪوڀون، |
او درياھه جون تان ڪوڀون، |
|
توکي سائين ته ڏيندو سوڀون، |
ڙي ڍولڻ - مورو ويٺي ڏيانءِ. |
|
درياھه ۾ تان چنڊ، |
او درياھه ۾ تان چنڊ، |
|
ماريئي ته ھَڻي مَنڊ، |
ڙي ڍولڻ - مورو ويٺي ڏيانءِ. |
|
درياھه تي جا ڪانھين، |
او درياھه تي جا ڪانھين، |
|
تنھنجي دَر تي آيس دانھين، |
ڙي ڍولڻ – مورو ويٺي ڏيانءِ. |
|
درياھه ۾ تان ٻيڙا، |
او درياھه ۾ تان ٻيڙا، |
|
پنھنجا مولا ته ڪندو ميڙا، |
ڙي ڍولڻ ـ مورو ويٺي ڏيانءِ. |
|
درياھه ۾ تان پاڻي، |
اودرياھه ۾ تان پاڻي، |
|
مون سان سھڻل ٿي تون ساڻي، |
ڙي ڍولڻ – مورو ويٺي ڏيانءِ. |
|
درياھه تي ھِيءَ چَري، |
او درياھه تي ھِيءَ چَري، |
|
وڃان نَه متان مَري! |
ڙي ڍولڻ ــ مورو ويٺي ڏيانءِ. |
|
درياھه ۾ تان ٻانڌي، |
او درياھه ۾ تان ٻانڌي، |
|
تُون ڪُلھي ته ٿجئين ڪانڌي، |
ڙي ڍولڻ ــ مورو ويٺي ڏيانءِ. |
|
درياھه ۾ تان ھُلَ، |
او درياھه ۾ تان ھُلَ، |
|
اچي قبر تي پڙھجئين قُلَ، |
ڙي ڍولڻ ــ مورو ويٺي ڏيانءِ. |
|
درياھه جو تان پيچ، |
او درياھه جو تان پيچ، |
|
ھي ساريئي ٿو ”سرويچ“، |
ڙي ڍولڻ ــ مورو ويٺي ڏيانءِ. |
الحاج رحيم بخش ”قمر“
مانجھيءَ جي منڊي
|
مُنڊي تنھنجي دلبر، |
ھنئين لايان ھر ھر. |
|
مُنڊي تنھنجي مانجھي، |
چمان صبح، سانجھي، |
|
لُڏي ٿيس لانجھي، |
مٺا آءُ موٽي_ |
|
وجھونا وڇوٽي، |
|
مُنڊي تنھنجي پياري، |
سَوني آھي ساري، |
|
وڏي شان واري، |
مٺا يار منھنجا – |
|
چمان پير تنھنجا. |
|
مُنڊي منھنجي ھٿ ۾، |
سُونھان پيئي سٿ ۾، |
|
ڪچھريءَ جي ڪٿ ۾، |
وئين ڏور جاني_ |
|
منڊي ڏئي نشاني. |
|
مُنڊي جَھرڪي جاني، |
ٿئي دل ديواني |
|
سندءِ ڪونه ثاني، |
ھلي آءُ ھاڻي. |
|
جوانيءَ کي ماڻي. |
نظم
”تنوير“ عباسي
سَڏ
مون ته مشعل پنھنجي ھٿ ۾ آ کنئي،
پوءِ به ڪافي ناھه ان جي روشني!
سمنڊ اونداھيءَ جو آھي بيڪران:
تون به ڪا مشعل کڻي، اوري ته آءُ،
لاٽ مان ٻي لاٽ ٻاري، ڪر الاءُ-
روشنيءَ کي ائين ورھائيندا وڃون،
مشعلون ساريون جَلائيندا وڃون؛
روشنيءَ مان روشني وڌندي وڃي،
پاڻ کان اوندھه پري ٿيندي وڃي؛
سمنڊ اونداھيءَ جو آھي بيڪران_
ٻيڙين وانگي تَرن، ان جي مٿان،
روشنيون ئي روشنيون ئي روشنيون!
”نياز“ ھمايوني
پنھنجي وطن ۾ لھي ويا جو وندر جا لابارا ھوءِ،
اسان ويراڳي بڻجي پياسين، ويڳاڻا وڻجارا ھوءِ.
انبن جئان ٿا پال وجھون دل درد جي ڪينگر منجھه
جڏھن،
تڏھن پچڻ کان پوءِ ٿيون ٿا ڪنھن جي اڳيان موچارا
ھوءِ.
اکڙيون اوھان جون جن جو آٿت، تن جا آھن پؤن ٻارھن،
جن تي ديد نه ڪوئي ڌري سي ڪيئن ڪندا ويچارا ھوءِ.
مُونن ۾ منھن پائي ٿو ڪوئي ڪنڊ ۾ ٻلڪي ٻارن جان،
ھاءِ حياتي، ڪَتِيءَ جو پارو، ھاءِ گذر ڄڻ تارا
ھوءِ.
جيئون ته پو ڪيئن جيئون اسان ھن آئٽي نپٽي دنيا ۾،
گھڙي گھڙي اوساٽ اندر جا، گھڙي گھڙي مونجھارا
ھوءِ.
توبن پنھنجي پيار جي نگري سُڃِي سُڃِي ڀڙڀانگ
پرين،
آڌي ۽ مانجھيءَ تي آھن، آھُن جا ڪيڏارا ھوءِ،
آبادين ۾ اڻ تڻ پنھنجي، ويرانن ۾ وندر ڪانه،
تن من ٿا بي چين بڻائن، يادن جا يڪتارا ھوءِ.
عشق ڪيوسي ڄڻ ته ڪيوسي چوري چاڪيءَ جي گَھر جي،
گھر گھر منجھه پچار اسان جي، گھٽيءَ گھٽيءَ ۾ رارا
ھوءِ.
”ذوالفقار“ راشدي
ھڪ بودلو بھار
ھڪ نوجوان آھي اوھان جي ئي شھر ۾،
جنھن سان سدا گلاب جوانين جو پيار آ؛
ھن جي رھاڻ ريجھه جو راڻين ۾ چھچٽو،
ھن جي خماري نيڻ ورھايو خمار آ؛
ھڪ مست آھي، جنھن کان آ مستين جو مرتبو،
ھڪ جيئرو ميڪدو ۽ مجسم بھار آ؛
ھيڏي، سدا بھار شبابن جا شائقو!
ھڪ دادلو آ، جنھن جو اوھان ۾ شمار آ!
ڳولي ڏسو ته ڪير اھو آھي ڪاپڙي،
جنھن جي اوھان کان زور سجائي آ راتڙي.
ھن جي سدوري ياد سان سرشار ھير آ،
رانجھوءَ جون بانسريون به سندس نانوَ کان وڄن،
ليٽائي جنھن کي گود ۾ حورن ڪرائي ننڊ،
جنھن تي پريون پيار جون پر کولي ڇانو ڪن؛
جذبات جو جواب، جوانيءَ جو آھه مھاڳ،
ھن جي حسين ھنج ۾ سرکنڊ مھٽجن؛
نيڻن تي ڪنھن جي نيڻ جو اولو سدا رھي،
چندن – ڳتيون چڳون به ھٿان ان جي کولجن.
ڀاڪيءَ ۾ جنھن جي روز محبّت کڻي پساھه،
جيڪو ڪري ٿو روز، نرالي نئين نگاھه!
’سنجوگتا‘ کي جنھن جي سويمبر ۾ گھرج پئي،
سيتا آ جنھن جي چاھه ۾ خانه بدوش ٿي؛
راڌا کي جنھن جي بين بڻايو ملنگ، مست،
گوپين کي جنھن جي ڌيان ۾ پنھنجي نه ڄاڻ ھئي.
جنھن ’روپ‘ کي آ ’باز بھادر‛ ٿي موھيو،
جنھن لاءِ ’پدمڻي‛
وڃي آڙاھه ۾ پئي،
جيڪو سڏائي جوان چنيسر لکيسري،
جنھن سان نه ڪنھن به ليلان ڪدت ڪا ڪڏھن ڪئي؛
سو ڪير آ جو مقصدِ ’زيب النساءِ‘ آ،
جنھن تان سدائين گھور ڪا ’مھرالنساءِ‘ آ؟
ھو جيڪو منھنجي ڄاڻ ۾ اِندر، کان اڳڀرو،
ھو رنگ، روپ، راڳ جي راتين جو داستان؛
مقبول جيڏڙن ۾ ۽ سرتن ۾ سر سدا،
جنھن تي سدائين سونھن جا سرتاج مھربان؛
ھن جا ملوڪ گيت ٿا مٺڙن ۾ ڳائجن،
ڪن – ڳالھڙين ۾ سڏجي حسينن جو رازدان؛
ھن تي آ پنھنجي شھر جي پيارن کي ڀروسو،
ھن لاڏلي جي دل آھي پرين جو آستان
جاني ڏسو چتائي، آھو آھي ”ذوالفقار“،
جو آھي پنھنجي وقت جو ھڪ بودلو بھار!
مرحوم لطف الله بدوي
ابتدائي سخن
عشق ازلي آ عطا، عامي نه ان تي ٿو رسي،
نينھن جون ڳالھيون نراليون، ڏيھه کي ڪٿ ڪو ڏسي،
راھه جو ھي رھنما!
عقل سان حاصل نه ٿي ھي، ٿو مين جي مت کسي،
آھه تسليم ۽ رضا!
ھي پسڻ آسان نه آھي، پسڻ ھيءُ ٿو پسي،
ابتدا تا انتها!
عشق جي ڳالھين ڪرڻ سان، ھي وسئن ڪٿ ٿي وسي،
ٿي فنا وٺ پوبقا!
حافظ احسن چنا
منھنجي وطن جو ماڻھو
با قرب با محبت، منھنجي وطن جا ماڻھو،
خوش رو ۽ نيڪ سيرت، منھنجي وطن جا ماڻھو.
خوش خو ۽ خوش خصالت، منھنجي وطن جا ماڻھو،
دل ۾ رکن ٿا الفت، منھنجي وطن جا ماڻھو.
دلدار دوست دلبر، خوش خلق خوب خوشتر،
با شان با شرافت، منھنجي وطن جا ماڻھو.
ھمدرد ھر ڪنھين جا، اخلاق تن جا عمدا،
سڀ سان رکن اخوت، منھنجي وطن جا ماڻھو.
جانباز جان نثار ۽ سورھيه سچا سپاھي،
فاتح ۽ با شجاعت، منھنجي وطن جا ماڻھو.
سادا سڌا سٻاجھا ۽ نرم دل نماڻا،
نھٺا ٿيا نھايت، منھنجي وطن جا ماڻھو.
مھمان نواز مانجھي، دست ڪشا سخي ڀي،
غربا سان ڪن اعانت، منھنجي وطن جا ماڻھو.
ڪوڏيا ڪچھرين جا، ۽ مور محفلن جا،
مجلس جا زيب و زينت، منھنجي وطن جا ماڻھو.
ميٺاج ۽ مروت شيوو سندن محبت،
ڪنھن جي نه ڪن شڪايت، منھنجي وطن جا ماڻھو.
قربان قوم تان ۽ صدقو ٿين وطن تان،
ڪن خلق جي ٿا خدمت، منھنجي وطن جا ماڻھو.
غمخوار غمزدن جا ۽ خير خواھه سڀ جا،
ھيڻن سان ڪن حمايت، منھنجي وطن جا ماڻھو.
باڪار سڀ رھن ٿا، واندا نه ِڪي وِھن ٿا،
ڪن صنعت و تجارت، منھنجي وطن جا ماڻھو.
فتني فساد کان ٿا، ھردم پري رھن پيا،
ڪينو رکن نه ڪلفت، منھنجي وطن جا ماڻھو.
مشڪل مصيبتون لک، سيز تي سھن ٿا سڀڪجھه،
ھارن ٿا ڪين ھمت، منھنجي وطن جا ماڻھو.
ڳوٺن جو زيب آھن، شھرن جي سونھن آھن،
اڪثر ٿا ڪن زراعت، منھنجي وطن جا ماڻھو.
منصف مزاج عادل، ايماندار عاقل،
سھڻي رکن طبيعت، منھنجي وطن جا ماڻھو.
مذھب تي پورا عامل، روحانيت جا قائل،
پابند دين و ملت، منھنجي وطن جا ماڻھو.
غيرت جا پاڪ ُپتلا، پورھيي ۾ پنھنجي پورا،
ڪن محنت و مشقت، منھنجي وطن جا ماڻھو.
محڪم يقين وارا، پختا رکن ارادا،
با عظمت و صداقت، منھنجي وطن جا ماڻھو.
جي قوم ۽ وطن جا، َغدار ۽ عدو ٿيا،
تن سان رکن عداوت، منھنجي وطن جا ماڻھو.
مقصود جيڪا منزل، ڪن ٿا انھيءَ کي حاصل،
خالص رکن ٿا نيت، منھنجي وطن جا ماڻھو.
پنھنجي وطن جو گلشن، ان کي بنائي ”احسن“،
دل ۾ رکن حميّت، منھنجي وطن جا ماڻھو.
”وفا“ ناٿنشاھي
نعرو……!
انسان جو دَم آھيان، انسان جو دم آھيان.
تڪميلِ ڪرم آھيان، تشڪيلِ ستم آھيان،
انسان جو دَم آھيان....!
تقدير به آهيان مان، تدبير به آهيان مان،
افلاس به آھيان مان، جاگير به آھيان مان،
مان دست خدا آھيان، مان لوح و قلم آھيان.
انسان جو دَم آھيان....!
ڪِٿ عرش جو فرد آھيان، ڪِٿ صحرا نورد آھيان،
ڪِٿ باھه جھَنم جي، ڪِٿ خلد جان سرد آھيان،
ڪِٿ برف جو پُتلو، ڪٿ پٿر جو صنم آھيان،
انسان جو دَم آھيان....!
ڪٿ سوريءَ تي پيو لڙڪان، ڪِٿ چمڪان چتائن مان،
ڪِٿ تاج امامت جو، ڪٿ چوبِ صليب آھيان،
ھڏُ آھيان بلاول جو، ۽ شمس جو چمُ آھيان،
انسان جو دَم آھيان…!
مسجد به ھان، مندر ڀي، ملا به قلندر ڀي،
خلوت به ھان، جلوت ڀي، ٻاھر به ھان، اندر ڀي،
مان زھدو عبادت ھان، مان دين و ڌرم آھيان،
انسان جو دَم آھيان…!
ڪِٿ مُنھنجي ٿئي پوڄا، ڪٿ منھنجا ڀڳل گوڏا،
نيزي تي تلاوت ڪٿ، قرآن جي ڪِٿ ورکا،
مان شيخ و برھمڻ ھان، مان ديرو و حرم آھيان
انسان جو دَم آھيان…!
خيبر کي ڇڏيم ڊاھي، ڪعبي کي ڇڏيم ٺاھي،
شيطان کي عزَت جي عھدي تان ڇڏيم لاھي،
مان دفتر داور جي سيني تي رقم آھيان،
انسان جو دَم آھيان…!
ھي ارض و سماء زنده، بخشش ۽ سزا زنده،
جنت ڇا جھنم ڇا، مان ھان ته خلا زنده،
يزدان جو غرور آھيان، ڀڳوان جو ڀرم آھيان،
انسان جو دَم آھيان…!
ڪوثر جا مٺا چشما، طوبيٰ جا ٿڌا پاڇا،
جنت جون ٿڌيون ھيرون، سڀ منھنجا سڀئي منھنجا،
ناز آھيان فرشتن جو، حورن جو نعم آھيان،
انسان جو دَم آھيان…!
ڪِٿ سم جي ڀريان سرڪي، ڪٿ گھاءُ جھليان مُرڪي،
ڪٿ نعرو اناالحق جو، ڪٿ سُور وٺان ڪُرڪي،
تدبير جو گَرُ آھيان، تقدير جو خم آھيان،
انسان جو دَم آھيان…!
”سليم“ ڳاڙھوي
ڪونج
ستمگارَ ماري! ڪيئه ڇو ڪلور،
ڪيو مون ڀلا تنھنجو ڪھڙو قصور!
مليو توکي ڇا، منھنجي پَرَکي ڀڳئه،
ڀڃي منھنجي پرکي، ولر کان ڇڳئه!
ولر کان ڇڳو تو وڳر کان ڇڳو،
ٻچن کان ڇڳو تو ۽ گھر کان ڇڳو!
کڻي ٻوڙ ھڪ وقت جو پِڙ پيَئه،
مگر منھنجي ٻچڙن کان ڇورو ڪيئه!
حلال آھيان پر حلاليءَ جي لاءِ،
نه ظالم ۽ بيدرد ماريءَ جي لاءِ!
ٻچا منھنجا روئيندا ھوندا ضرور،
سڪل چپ به سوئيندا ھوندا ضرور!
وڃان ھا، مِلان ھا ٻچن ھاڻ مان،
سفر سڀ سلان ھا ٻچن ساڻ مان!
دُکِيءَ دل ۾ ڪيڏا ته ارمان ھئا،
مگر دل جا دل ۾ رھجي ويا!
ولر منھنجو اڄ مونکان وڇڙي ويو،
وڇوڙي سندو داغ دل کي لڳو!
وڃو منھنجون ساھيڙيون سڀ ھتان،
ڀڄو ظالمن جي دغا دام کان !
وڃو منھنجون ڀينر، وطن ڏي وڃو،
بُکين ۽ نماڻن ٻچن ڏي وڃو!
ھتي آھه جوکو وڏو جان جو،
ھتي قدر ناھي ڪو مھمان جو!
ھتي ظلم، زوري ۽ انڌير آھه،
جو ھيڻن سان ڏاڍن رکيو وير آھه!
وطن جا اَٿَو ڏُک وطن ۾ چَڱا،
ڪيو صدقي سُک تن تان پرديس جا!
ٻَچا منھنجا پَرتا اٿو اي اديون،
ڏجو تن کي منھنجا سلام ۽ مٺيون!
ڏئي تن کي آٿت ۽ چئجو اوھان،
ته ايندي سڀاڻي اوھان جي امان!
اوھان جي ٻچن کان جو چوڳو بچي،
ڏجو منھنجي ٻچڙن کي شفقت ڪري!
يتيمن تي جيڪو ڪرم ٿو ڪري،
اُنھيءَ ڏي خدا پاڪ ويجھو وري!
ھي فاني جھان سڀڪو ويندو ڇڏي،
فقط نام خالق جو باقي رھي!
اجل جي سدا لٺ رھي ٿي تيار،
نه غافل ٿي رھه، جاڳ ۽ ھوش ڌار!
”نديم“ انصاري
اڄ وري رات چاندني آئي
ھڪ دفعو اڳ به آئي ھئي سائين!
توکان وسري وئي ھجي شايد،
پر مون کي ياد آ اڃان تائين؛
تون ھئين، مان ھيس جذبا ھا،
بس! ٻيو ھر طرف ھئي خاموشي،
قرب ھو ۽ وفا جا وعدا ھا:
پر جلائي ٿي ھاڻي تنھائي،
- اڄ وري رات چاندني آئي!
تنھنجي اکين ۾ مون ڏسڻ ٿي گھري،
پنھنجي صورت، مگر تو شرم وچان،
ھر گھڙي ٿي نگاھه ھيٺ ڪئي،
مون سان اي دوست ان ادا تنھنجي!
ڇا چوان، ڇا ڪيو ۽ ڇا نه ڪيو،
بس ائين سمجھ دل جي دنيا تي!
ھڪ گھڙي لئه بھار ھئي آئي،
- اڄ وري رات چاندني آئي!
مان اڃا تائين منتظر آھيان،
تنھنجون راھون تڪيان پيو ھر ھر!
ڪيئن ڀلا توکي ھاڻ سمجھايان؛
تنھنجي وعدي تي اعتبار ڪري!
مون اميدن سَوَ ڏيا ٻاريا،
۽ ڇڏيو شام کي مون صبح ڪري!
پر نه تنھنجي اڃا خبر آئي،
- اڄ وري رات چاندني آئي!
زخم جو نذر ٿي ويو سارو،
چنڊ جي منھن جو حسن ۽ ڳاڙھاڻ،
پر نه اڄ تائين زخم ڀرجي سگھيو؛
آھي دنيا جي ان سان ھمدردي!
ته به انھيءَ کي اچي نٿو آرام،
جنھن کان پنھنجو پرين وڃي وڇڙي:
ناھه ھن درد جي دوا ڪائي،
- اڄ وري رات چاندني آئي!
رات ھڪڙي جي زندگي جي لاءِ،
شمع مغرور ڪيڏو ظلم ڪيو؟
ڪيرائي پتنگ تڙپايا؛
ھو ويچارا وفا شعار ھئا،
پرڪو آھي ھتي ٻڌائي جو؟
ھاڻي نادان شمع ڪاٿي آھه؟
حسن تي آ اجائي ارڏائي،
- اڄ وري رات چاندني آئي!
مون ستارن کي ٽھڪ ڏيندي ٻڌو،
منھنجي فرياد تي ھنن شايد،
ويٺي ڪو وقت مرڪي ڳالھايو،
چنڊ پڻ مون کي مسڪرائي چيو،
صبر ڪر اي ”نديم“ ڇا ٿيندو؟
پاھڻن کي ڪڏھن پگھر آيو؟
تون اجايو ٿئين ٿو سودائي،
اڄ وري رات چاندني آئي!
احمد خان ”آصف“
ڊوڙندا آيا ڪڪر
رنگ ۽ رونق مٽايون، ڊوڙندا آيا ڪڪر!
ڪارڙي پوشاڪ پايون، ڊوڙندا آياڪڪر!
عرش جي ميدان تي ھڪٻئي کان اڳ نڪرڻ جي لئه،
پاڻ ۾ شرطون پڄايون، ڊوڙندا آياڪڪر!
جيئن ھوا ۾ ڇوھا ڊوڙيا، پگھرجي پاڻي ٿيا،
پلڪ ۾ پوٺا پسايون، ڊوڙندا آيا
ڪڪر!
بجليون چمڪيون ته آڏو رعد جي ڳائي ملھار،
سارنگيون سرندا وڄايون، ڊوڙندا آيا
ڪڪر!
بحر مان سيراب ٿي برسيا بيابانن مٿان،
جيڪي ملين سو ورھائيون، ڊوڙندا آيا
ڪڪر!
اَڇڙا اَڇڙا موتي پلٽيائون، پٽَن تي بيشمار،
جو ھُين خرچيون کپايون، ڊوڙندا آيا
ڪڪر!
جُھڙ جي لُڙ، گجگوڙ جي گھمسان سان ۽ گوڙ سان،
ڏيل ڏاڍن جا ڏَڪايون، ڊوڙندا آيا
ڪڪر!
ٿيون وسوڳيون واه ”آصف‛‛
۽ وطن مان وئي اڻوٺ،
مھر موليٰ جي وسايون، ڊوڙندا آيا
ڪڪر! |
