|
هڪ صلاح
سلامتيءَ جا سڀ پهرا
ڪنهن انڌي کي سونپيو
توهان جون سڀ شۡڪايتون
ڪنهن ٻوڙي کي چئو
پنهنجي بي حال حال جو حل
ڪنهن گونگي کان پڇو
يا
توهان جون سڀ چنتائون
ايشور کي اَرپيو.
آتم هتيا ڪرڻ کان اڳ
ترسو
ووٽنگ ويجهي آهي
پنهنجو پويتر فرض نڀائيندا وڃو
توهان تي نه سهي
توهان جي پوين تي ڪير راڄ ڪري
اهو طئي ڪندا وڃو
۽ ان لاءِ
پنهنجن ٻارن اڳيان
پڇتاءَ جو اظهار ڀل ڪري ڇڏيو.
اِسم عام
هوُ اسم عام آهي
هنجي ڪابه خاصيت نه آهي
هوُ ڪٿي به ملي سگهي ٿو توهان کي
هوُ ڪروڙ ماڻهن جي ڀيڙ ۾
ڪهڙي به ويس وَڳي ۾
ڪپڙن جو ڪو به شرط نه آهي
ڪهڙي به گهر ۾
ڇت در – ديوارون ضروري نه آهن
ڪنهن به ڪٽنب کي
ڀاتين جو جتي عدد هڪ به ٿي سگهي ٿو
هنجي ڪابه ڀاشا نه آهي
ٽٽل ڀڳل لفظن جي سهاري ٿاٻڙجندو آهي
هنجو هڪ ملڪ نه آهي
ملڪان ملڪ موجود آهي ويچارو
هنجو ڪو مخصوص مذهب نه آهي
ڪنهن به پيغمبر سان نباهي نه سگهيو آهي پوُرو
هنجو منڪر هئڻ به ڪا واقفيت نه آهي هنجي
هنجي انسان هئڻ ۾ به
شڪ جا اهڃاڻ مٽيا نه آهن اڃان
نامديو هنجو نالو نه آهي
اِتفاق آهي
هنجو هئڻ
ڪجهه آهي به نه
هوا جو هڪ جهونڪو آهي
اَجنبي
هر ڪروڙ ماڻهن جي ڀيڙ ۾
اِهو نالو ڪيترن جو به ئي سگهي ٿو.
منهنجو شخص
منهنجو شخص
سکيو آهي روئڻ
اتهاس کان
جو يڌ جي هر خالي ميادن تي
هوُ وڙهيو آهي پاڻ سان –
هر گهڙيءَ.
منهنجو شخص سکيو آهي چپ رهڻ
ڌرم کان
جو
شانتي – شانتي – شانتيءَ کان وڌيڪ
اُن جي وَهي ويل ٻڪ ۾
ڪجهه بچيو ئي ڪو نه.
منهنجو شخص
سکيو آهي مسڪرائڻ سڀيتا کان
۽ فقط اُن هڪ ئي ناٽڪ ۾ اهو
ڪامياب ويو آهي.
هاڻ اهو هر سڃاتل چهري کي
کيڪاريندو آهي
موٽ جي پرواه کان سواءِ.
صلاح
اچو
هن ڍير مان
پنهنجو لاش سڃاڻون
۽
پنهنجي پسندگي واري شمشان تائين
ڪلهي تي کڻي
ڪريون شمشان ياترا.
هن طرف سائين
هيءُ رستو سولو آهي
جلدي پهچي وينداسين.
ايلرجي
ڀائوُ
مونکي وشواس جي ايلرجي آهي
توهانجي هر ڳالهه
مان (ڄڻ) ڌيان سان ٻڌندس
منهنجو ڪنڌ به لڏندو
منهنجو من به لڏندو
پر مان توهان کي چوندس ڪو نه
مان توهانکي دوکو ڏيندس
”توهان برابر آهيو“
… …
… …
معاف ڪجو
مان توهان جو ننڍو ڀاءُ آهيان،
سچ جي سزا
سچ جي سزا مقرر ڪرڻ لاءِ
ڪي مدبر گڏ ٿيا
ڀڻ ڀڻ شروع ٿي
کيس…
سوسائٽيءَ مان نيڪالي ڏيو.
اَسڀيه جي اُپادي ٿو پيو –
نابالغ قرار ڏيئي بالغيءَ جي فائدن کان محروم ڪريو.
ٻڍن جي قطار ۾ شماري آشرم حوالي ڪريو.
ڊڄڻن ۾ شامل ڪري اونده ۾ پوريو.
سڀا هلندي هڪ باندر دريءَ مان ٽپي چيو:
”هئنڊس اَپ.“
سڀ وائڙا ٿي هٿ مٿي ڪري اُٿي بيٺا
”ڪو به هٿ هيٺ نه ڪري –
سچ جي اِهائي انتم سزا آهي.“
موهن ديپ (1948)
هڪ، ٻه، ٽي
گئس تي
جو کن تو اڳيان آهيان
سي کن مان
جئان ٿو.
باقي وقت مان گئس تي آهيان.
(2) بير جي گلاسن مٿان لنگهندڙ
هيءَ اڪيلي، اُداس، اَرٿ هيڻ زندگي
صبح جي
چانهه جي ڪوپ کان
رات جي
کير جي ڪوپ تائين
بير جي گلاسن مٿان لنگهندڙ
ڪا هڪ حسين گهڙي به نه ئي ڏي!
(3) منهنجي پاڇي جو هڪ حصو
وقت جي گاڏيءَ جي
دروازي تي
بيٺل، مان ۽ مون پٺيان
منهنجن ويچارن جي، مٿتي ٽنگيل
ٽيوب لائيٽ.
اُنجي روشنيءَ سبب
۽ گاڏيءَ جي رفتار ڪري
ريل جي پٽن تي
ڪريل – ڊوڙندڙ منهنجي پاڇي جو هڪ حصو.
مان به پاڇو،
ڪنهن تي، ڪو به تاثير نه ڇڏيندڙ.
اچ – وڃ
پيار تي مونکي
وشواس نه آهي.
مونکي وشواس تي وشواس
ڪو نه ٿو ٿئي.
اِهي لفظ،
ٻڌان ٿو،
زندگيءَ ۾ هوندا هئا –
زندگيءَ مان ڪهاڻين، ناولن،
ڪويتائن ۾ ويا.
مونکي پر
لڳي ٿو
ڪهاڻين، ناولن، ڪويتائن ۾
اهي لفظ هوندا هئا
جتان زندگيءَ ۾
هڪ ٻئي سان ونهوار رکڻ لاءِ –
سوارٿ ونڊڻ لاءِ –
ٺڳڻ – ٺڳجڻ لاءِ
موٽي آيا آهن،
ڀڳوان به هوندو هو –
ڇو نه آهي هاڻ؟
مان ڪنهنجي سهاري زندگي ڪاٽيان،
ڀڳوان! تون ڪئن غائب ٿي وئين؟
ڪرت جي ڦرت
اڪثر سرڪاري عريضين ۾
ٻه
ڪالم – ڌنڌو ۽ ذات.
جاهلن کي سڌ نه آهي ته
ذات ڪرت سان جڙيل آهي،
ڪرت ڦرڻ سان
ذات به ڦرڻ لازمي آهي.
راڄنيتيءَ ۾ ڌنڌو
ڌنڌي ۾ راڄنيتي ملي جلي
هڪ ٻئي جي اصلي ذات
۽ ڪرت
ڦيرائي چڪا آهن.
دوائون وڪڻندي ڊاڪٽر
ڪيمسٽ بڻجي ويا آهن ۽
اِنسٽنٽ ڪيوُئرس ٺاهي
دوا ڪمپنيون
ڊاڪٽر بڻجي ويون آهن.
پوليس گناه،
ڪلا جي راڄنيتي،
وزيرن جي چمچاگيري
۽ راڻيءَ جو ووٽن لاءِ بيک.
اڄ بيکاري به
ووٽ ڪندا آهن، پرجا تنتر جي سمانتا ۾.
(سنڌيءَ ۾ ليکڪ، پاٺڪ ۽ پاٺڪ ليکڪ آهن!)
ذات پات جو ڀيد ڀاو ختم ٿي چڪو آهي
هاڻي Isms جو وارو آهي. |
