|
مان اُنهن مان هوس
مان اُنهن مان هوس
صبح سوير چانهه چانهه پڪاريندي
شروع ڪندا هئا ڏينهن جيڪي
ڊوڙي ڊوڙي ۽ -
سهڪندا سهڪندا –
بلڊ پريشر وڌائيندا
پهچندا هئا آفس.
مان اُنهن مان هوس
وقت جا سڀ سڌانت پاليا
سختيءَ سان جن، پر –
هر سڌانت ڪري ويو
جنجي هستيءَ کي
وڌيڪ پولو، وڌيڪ چگهيل.
مان اُنهن مان هوس
نسوُن لرزنديون نه –
هيون جنجون، گهرر –
گهرر آواز ئي ڪنديون هيون
هڪ مشين وانگر
۽ جئڻ جو هڪ بي ڊؤلو وَڪرڪش
احساس ڏيئي وينديون هيون.
مان اُنهن مان هوس
جي هستيءَ جي نبض جاچيندا رهيا
ڪڏهن به محسوس ڪين ڪيائون ليڪن
زندگي جو ڇهاءُ اُن ۾
۽ ٽنڪچر پيئندا رهيا.
مان اُنهن مان هوس
ننڍيون ننڍيون معمولي معمولي
چيزون ٿي پيئون –
جن لاءِ، سوال زندگيءَ ۽ موت جو.
مان اُنهن مان هوس
جنکي خبر نه هئي
ڇو، ڇالاءِ آهيون اسين، ۽ -
پاڻ وڃائي پاڻ کي ڳولهڻ لڳا.
اُنهن مان هوس مان
جنکي خبر به نه پيئي، ۽-
مري ويا.
حصن ۾ جيون
مون ڪيترا خارج جذبا
ڦٽا ڪري ڇڏيا آهن
مان ڪوي ٿيس ته ڇا ٿيو!
هڪ سچ ٻڌايان توکي
جي همٿ ٻڌين –
تون ايندينءَ، ٽڙي پوندو.
منهنجو چهرو خود بخود
مگر خوشي محسوس نه ڪندس مان
تون وينديءَ ته
مايوس ٿي ويندس مان
پر غم محسوس نه ڪندس
ڪجهه بجلي بٽڻ جيان حالت آ
ڪير به آنِ ڪري، روشني ٿيندي ئي.
تنهنجي جدائيءَ ۾
هڪ ڀيرو به خيال نه آيو تنهنجو
مان خوش آهيان
ٻين سان
جئن توسان هوندو آهيان
۽ ائين
هن هُن سان مشڪي کلي
مون حصن ۾ جئڻ –
سکي ورتو آهي.
آتم – سويڪرتي
هر غير سهوليت
هراسيو آهي مونکي
مون هميشہ
پهاڙي پيچرن کان پاسو ڪري
روڊن جو سهارو ورتو آهي.
ايمانداريءَ جا نعرا هڻندي
پيٽ هميشہ مونکي
راڄنيتي سيکاري آهي.
ڪارن سچن کي لفظن ڏيڻ جي ڪوشش ۾
مون لفظي واپار ڪيو آهي
۽ مئنرس جي لپسٽڪ
وڌيڪ ۽ وڌيڪ
گهري ٿيندي ويئي آهي،
جنهنجو وهنوار چقمق جي بار[1]
آهي
جنهنجا ٻه پول – سوڄ ۽ ڪرڻ
هڪ ٻئي کي ڇڪين ته ٿا
پر ملي نٿا سگهن ۽ مان وچ ۾ پيدا ٿيل
شڪتي جي داٻ هيٺ
وڌيڪ ۽ وڌيڪ
دٻجندو ٿو وڃان.
صرف ٻاهران
اَندر
گهر سڄو
روشن روشن
ٻاهر
چانئٺ تي
اونده اونده
هيءُ مڪان
شخص جو
مجسم ضد ٿو لڳي.
نامديو تاراچنداڻي (1946)
آڀاوُ
ڪارن وارن ۾ لڪيل ٻه ساوا ڦل
سيءَ ۾ ڏڪن ٿا
گرميءَ جي اَڀاوَ ۾
۽
ٻن ساون ڦلن جي آس پاس
ڪارا وار
جلن ٿا آگ ۾
ٿڌڪار جي اڀاوَ ۾
مون وٽ
گرمي به آهي، ٿڌ پڻ
پر نه آهن ڪارا وار ۽ ساوا ڦل
ڇو ته
مان – ”مان“ آهيان
ڪارا وار – ڪارا وار آهن
ساوا ڦل – ساوا ڦل آهن
مان سڀيه آهيان
(ڪاش مان ڪوئي جهنگلي هجان ها!)
افسوس جو باقي دنيا جهنگلي آهي
پر پوءِ به هڪ سنتوش آهي
ساوا ڦل ڏڪي رهيا آهن اڃان
ڪارا وار پڄري رهيا آهن اڃان
ڪڏهن نه ڪڏهن
منهنجي سڀيتا به برف ٿي ويندي.
پڇتاءُ
هن کي ڦاسيءَ جي ڦندي تان
هيٺ لاٿو ويو
منهن تان ڪارو ٽوپ لاهي
هن مونجهه محسوس ڪئي
مرڻ لاءِ تيار ٿيڻ کانپوءِ
هن کي ڪوٺڙي کان ٻاهر ڪڍيوويو
هن تي ڌريل الزام واپس ورتا ويا
کيس باعزت رها ڪيو ويو
ڪوٽ کان ٻاهر نڪري
هو زندگيءَ ۾ پهريون دفعو
روئڻ لڳو
آسائتين اکين سان
هن منهن ورايو
هاڻ شينهن جا دروازا
اندران بعد ٿي چڪا هئا
هن سوچيو
آخر هن وري ڪهڙو گناه ڪيو هو؟
جنم ۽ مرتيو
موت
غير قدرتي
۽
هميشہ بيوقتائتو آهي
آپگهات
ڪمزوري آهي
هتيا
آڊمبر
بليدان
بيوقوفي آهي
حادثو
پر پنچ آهي
بيماري
تماشو آهي
۽ جنم
هڪ واهيات مجبوري!
وقت
هاڻي اسان کي
ٻاهرين شتروُءَ جي
ڪابه ضرورت نه رهي آهي
دکي ٿيڻ لاءِ
اسان منجهه
اُنهن جو انداز ڪافي آهي
اتيت جي ڀيانڪ کِڻن
ورتمان جي کسڪندڙ گهڙين
۽ ڀويشيه جي نراس لمحن کي ملائي
زندگي اسان
بيٺل گهڙيال جيان ڪري سگهيا آهيون
ضرورت وقت ڪانٽا ڦيرائي
ڪڏهن به کلي سگهندا آهيون
ورنه ڪو به وقت
اَسان جو پنهنجو نه آهي.
|
