|
موتيلعل جوتواڻي (1936)
ڪافي هائوس ۾
ميري روشني، اوجل انڌيرو
سگريٽن جي دونهين جا غبار
شفاف شفق رنگ، ڪيارو سڪيورو.
’هيلو، مس مارئي!‘
’هيلو، مسز سسئي!‘
’مومل نه آئي آ ڇا؟‘
’ليلا به اڃا ندارد آ.‘
لڱن لهر نئين، نئون سوجهرو
پئندڙن چڙهيا ڪافي خمار!
جيءُ آيون
سدا آيون!
ڪيارو سڪيورو.
’سسئي، پر ڀرو هوُ ڏس
هن جون اکيون ڪهڙيون نه سهڻيون آهن!
ڪاريون ڪاريون
۽ وڏيون وڏيون!
’مارئي! پرڀرو ڪٿي؟ ڇا ’ڏس‘؟،
اتي جتي
منهنجون اکڙيون اٽڪيون آهن
پريم نگريءَ جو لڳي هوُ نس پس راجا ٿو:
راجا راضي ٿيءُ ته توکي ملي مارئي.‘
’اڄ ايجنڊا تي ڇا آهي؟‘
’ڪافي، ڪٽليٽ
… ۽ ها، هڪ سگريٽ…
تون کلين ٿي!
کل
پر مون کي به کلاءِ
کل ڪيڏي نه مهانگي آهي!
’مان ڇا ڪريان؟ ڪيئن ڪريان؟
توکي خبر آهي،
مان مسٽر امر جي فلئٽ ۾ رهي به
پاڪ رهيس
بيباڪ رهيس
اڻڀا سڻڀا نه ڪيا، سونهن وڃائي سوُر.
پر هاڻي کيتر پال چوي:
سونهن وڃايئه مارئي، ٿيندينءَ ڪيئن قبول؟
باقي رهيهءِ ڦوڳ، سو ڦوڳ سان ئي ملي.
’ڇي ڇي ڇي ڇي ڇي
اڄ ڪلهه اِنساني رشتا ۽ ناتا
تڪڙا تڪڙا
ٽٽي رهيا آهن.‘
’تون پرئڪٽيڪل آهين (وساري سگهين ٿي).‘
’هوُ به اِئين چوندو آهي.‘
’ڀلا مسٽر پي، ڪمار جي يادگيري اچيئي؟‘
’هوُ به اِهو پڇندو آهي.‘
’پوءِ؟‘
’پوءِ ڇا؟ چوندي آهيانس:
دفتر ۾ پڻ گهڻيئي پنهل آهن…
دفتر؟ نوڪري؟
هونءَ به مس مارئي
(تنهنجي ڳالهه ٻي آهي)
مون کان نه ٿي پڄي
ڏينهن نوڪري، رات نوڪري.
تاڻ
من ۾ مونجهه
بدن ۾ سور ويتر.
شايد اسان سمپورڻ نه ٿا جيئون
اڌوگابرو
ڊنل – ڊٺل
اڌ سچ ٿا رهون!
وچ ۾ سچائي ناهي
اُها گرمائي ناهي
آهي هلڪو جهيڻو پردو…‘
’شنڪر آچاريه جي مايا جو پردو؟‘
’نه نه، اُن پردي ۾ پردو –
ڊاڪٽر پاروتيءَ جو ڏنل نروڌ!
تاڻ
من ۾ مونجهه
بدن ۾ سوُر ويتر.
آءِ ٽيل يوُ دئٽ
آءِ ول گو مئڊ…‘
’ڪڏهن پي. ڪمار جي يادگيري نه اچيئي؟‘
’هوُ به ائين پڇندو آهي.‘
’پوءِ؟‘
’پوءِ ڇا؟ پڇندي آهيانس:
کڻي ڇڏيان نوڪري؟
چي: تنهنجي پگهار تي
گهڻو مدار آهي
متان اِئين سوچيو اٿيئي،
او چري!
مونکي تو تي وشواس آهي،
ليڪن هڪ ڳالهه ٻڌاءِ
تو وٽ رات ٿي وڃڻ کان اڳ ئي
پي ڪمار کي ڀڄائي ويا هئا نه؟
توتي پورن وشواس آهي
پر هيءَ ڳالهه وري به سڻاءِ
دفتر جا پنهل
پنهنجون راتيون
پنهنجن گهرن ۾ گذارين ٿا نه؟‘
’هي هي هي …پوءِ؟‘
’پوءِ جي نه پڇ
جو وهم کان آهي جهيڻو
اهڙي يقين ۾
(ٻڌائي مانءِ هاڻ اڃا)
ٽٽل تسڪين ۾
ٻڌجي ويندا آهيون…‘
’سچ پچ؟ پوءِ؟‘
’پوءِ ڇا؟ ڀاڪر جي ڀيڙ، چميون ۽…‘
’ڊونٽ ٽيل مي دئٽ
آءِ گيٽ ايڪسائيٽيڊ
آءِ ول گو مئڊ.‘
(2)
’آءِ ول گو مئڊ.‘
’آءِ ول گو مئڊ.‘
’ليلا ۽ مومل! هي ڇا ؟‘
’جي تون ڀانئين، مومل! پري نه ٿئي راجيش،
جهڙو گل گلاب جو، تهڙو ڪر تون ويس،
چوٽو تيل چنبيليو، ها ها، هو. هميش،
پسيو سونهن تنهنجي پو (ءِ) نينهن اچي نيش…‘
’نه نه، راجيش جو ڏوهه ناهي
سچ ته هيئن ناهي
هونءَ ناهي
مان ڪيئن ٻڌايان، ڪيئن آهي؟‘
’مير صاحب…؟‘
’ييس ويٽر، ايسپريسو ڪافي
مٽن ڪٽليٽ
… ۽ هڪ ڪئپسٽن سگريٽ.‘
’ذرا ويجهو اچو
ويجهو ٿي ويهو
هي مرد اسان جون ڳالهيون پيا ٻڌن
مارئي، هوڏانهن ڀلا ڇا آهي؟
سڀ توکي پيا ڏسن.‘
’مومل، تون هم جنس ٿي چوين،
ويجهو اچو، ويجهو ويهو.
جهوُمل سان سمهي، رسايئه راجيش راءُ
پوءِ چوين اَشانت آهين، رهيو نه سواد ساءُ
اِئين ڀلا ڪهڪاءُ، ڪنهنکي ڪنهنتي ڇو اچي؟‘
’مان ڪيئن ٻڌايان، ڪيئن آهي؟
ڇا ٻڌايانءِ؟ اِئين ڇو آهي؟…
مارئي، منهنجي ڳالهه مڃينديءَ
اڄ رات مون سان گڏ سمهندينءَ؟…،
’ميم صاحب، ڪافي ۽ ڪٽليٽ.‘
’۽ منهنجو سگريٽ؟‘
’ميم صاحب، لوس سگريٽ نه ٿو ملي،
پئڪيٽ آڻي سگهان ٿو؟‘
’مئڊم، ايڪسڪيوزمي،
لوس مون وٽ هڪيو تڪيو،
اوهانکي آڇي سگهان ٿو؟
’نو، ٿئنڪ يوُ.‘
’هي مرد اسانجون ڳالهيون پيا سڻن،
اکين سان پيا ٻڌن!
’هيل وٿ يوُ !
اِن ۾ ڇا آهي؟‘
’ليلا، ڇا ناهي؟‘
’ڪجهه به ناهي
منهنجو چندربشور آزاد خيال آهي –
اڄ چيائين:
منهنجو صاحب توسان گڏ ويهي
صرف هڪ پيالو ڪافي پئڻ ٿو چاهي
مون گهڻو ئي نٽايو
شرمايو ۽ ڪيٻايو
پر هوُ ڪٿي ٿو مڃي؟
چي:
ليلا، حيلا ڇڏ
منهنجي ’پروموشن‘ جو سوال آهي
تنهنجو اِن ۾ ڇاٿو وڃي؟
ڇي ڇي ڇي ڇي ڇي
اڄ ڪلهه انساني رشتا ۽ ناتا
رشتا ۽ واسطا
تڪڙا تڪڙا
ٽٽي رهيا آهن.‘ |
