|
ó
الفت اسير آهي،
ڪلفت ڪثير آهي.
جي ڪَسوٽي پنڻ آ،
هر ڪو فقير آهي.
موت کي سَلي
ڇڏيو جنهن،
دولت جو تير آهي.
ذاتي خيال آهي:
هُو بي نظير آهي.
با رُعب نازُ نخرو:
ماڻهو امير آهي.
ڪلهه زهر جو وٽو هو،
اڄ کنڊ، کير آهي.
ايڏو نه وڻ ’وفا‘ کي،
ڏاڍو شرير آهي!
ó
ó
تون ۽ منهنجي غريب خاني ۾!؟
ڪنهن زماني جي ڪنهن زماني ۾
بيوفا هو، مگر حَسين هُيو،
ڪجهه حقيقت هئي فساني ۾.
برق ڇا، موت ڀي قبول آهي،
توسان گڏ تنهنجي آشياني ۾.
ظلم مظلوميت تي ڏينهن ڏِٺي،
قهر قدرت جي ڪارخاني ۾!
منهنجي مظلوميت لِڪل آهي،
منهنجي انداز باغياني ۾.
جو ويو سو ’وفا‘! ٿو اڄ موٽي،
ڇا هيو تنهنجي آستاني ۾!؟
ó
ó
بيوفايون رڳو، بي وفا! پيو ڪرين!
حسن پنهنجي جي ڄڻ خود گِلا پيو ڪرين.
منهنجي سامهون ۽ غيرن جي آغوش ۾!
هيءُ ڇا ٿو ڏسان؟ هيءُ ڇا پيو ڪرين!؟
جيئن پوءِ تيئن پوندو وڃان پوئتي،
واهه جو دردِ دل جي دوا پيو ڪرين!
بي نقابيءَ جو عالم ۽ برسات ۾،
شهر جي گرم آب و هوا پيو ڪرين.
اي مسيحا! هي مرض آ، يا اسرار آ؟
هَرَ دوا پيو ڪرين. هَرَ
دعا پيو ڪرين
ڪو پِيئه ڇا يزيدن جو ٽولو پُٺيان؟
جو وفا! ڪربلا – ڪربلا پيو ڪرين!
ó
ó
منهنجي چاهت جي خطا ڪانهي ڪا،
تنهنجي فطرت ۾ وفا ڪانهي ڪا.
درد هوندي به دوا ڪانهي ڪا،
تنهنجي هٿ ۾ ئي شفا ڪانهي ڪا!
ڪيترو گرم رهڻ ٿو چاهين،
تنهنجي ڪمري ۾ هوا ڪانهي ڪا.
ڪيئن وٺن گيت جنم چاهت جا،
تنهنجي ڇيرن ۾ صدا ڪانهي ڪا.
باقي هر چيز ڏئي سگهجي ٿي،
جسم جو دان سخا ڪانهي ڪا.
الف – الله جو سوڳنڌ وفا!
عين عورت مان غذا ڪانهي ڪا.
ó
ó
صرف دودُ ٿو لڳين،
بي وجود ٿو لڳين.
هر ڇهاءُ سان ڇڙين،
ڪو سُرود ٿو لڳين.
زندگي چُرڻ پُرڻ،
تون جمود ٿو لڳين.
ڪنهن جي لئه زيان آن،
ڪنهن کي سُود ٿو لڳين.
تون جهان ۾ ’وفا‘!
هست و بُود ٿو لڳين
ó
ó
پاڻ کي ڇو وڃين ٿو ڊاهيندو،
ٻيو دفعو ڪير توکي ٺاهيندو!
پنهنجي ظلم ۽ ستم جا ڏاند ٻڌي،
ڳاهه وانگر وڃين ٿو ڳاهيندو.
هر نظر ۾ اهو شعور ڪٿي،
مون جيان ڪير توکي چاهيندو!
منهنجي هر آرزو کي قتل ڪرين،
ٿو مٺايون وتي وراهيندو.
هر نئين سج ٿو خيال مَٽين،
ڪير توسان مٺا! نباهيندو.
ڏک نه ڏي، جي ’وفا‘ اُڏيو توکان،
ياد رک پَرَ به ڪو نه ساهيندو.
ó
ó
ها مرض هو، نه ڪي دوا هو ڪوئي،
سوچيان ٿو ته نيٺ ڇا هو ڪوئي.
منهنجي هر فڪر جي جلا هو ڪوئي،
منهنجي هر سوچ جي بقا هو ڪوئي.
خون وانگر هو منهنجي نَس نَس ۾،
پو کڻي ظاهري جدا هو ڪوئي.
عام ماڻهو هو عام ماڻهن ۾،
منهنجي حق ۾ مگر خدا هو ڪوئي.
حُسن ۽ عشق سان جهُڪائي ويو،
منهنجي عظمت کان آشنا هو ڪوئي.
قتل منهنجي کان پو چيو قاتل:
”مڙس هو، سچ هو، ’وفا‘ هو ڪوئي“.
ó
ó
سچُ نچڻ گهرجي،
مچُ مچڻ گهرجي.
پل پل ڪانُ لنوي،
ڪو ته اچن گهرجي.
ساسي بُک مرن،
پوک پچڻ گُهرجي.
سچ کان ڪُوڙ چڱو!؟
شرم اچڻ گهرجي!
دولت نانگُ ’وفا‘!
يار! بچڻ گهرجي.
ó
ó
پوک جيڪا به هاريءَ پچائي،
ويو وڏيرو حسابن ۾ کائي.
اَنُ وڏيري کي، ڪڙميءَ کي گاريون،
”لِڏِ ليکو ۽ ديرو بٽائي“.
سج بيٺي انهن کي ڪُٺو ويو،
جن انڌيرن ۾ مشعل جلائي.
مون کي هر آشنا کان وڇوڙي،
وئي ٺهي پاڻ ۾ ڪُل خدائي.
حُسن! حالات جي ور چڙهي ويا،
تنهنجا جلوا ۽ منهنجي سُڃائي.
بيوفائن ۾ نعرا ’وفا‘ جا!؟
شل ٿيئي ڪا ’وفا‘! پاڙ سائي!
ó
ó
روز پِٽڪو آ بيوفائيءَ جو،
ڇا ڪجي تنهنجي ڪَجَ ادائيءَ
جو؟
مون کي وڇڙڻ کان پو يقين ٿيو،
وصل بنياد هو جدائيءَ جو.
’ايڪتا‘ جو ڏئي سبق مون کي،
پاڻ ڇو ٿي ويو ’ٻيائيءَ‘ جو.
عشق شايد ڪمال تي پهتو،
مُنهن لٿل ٿو ڏسان خدائيءَ جو.
هر ڀلائي ’وفا‘! بُرائي ٿي،
ڄڻ زمانو نه هو چڱائيءَ جو.
ó
ó
آشتيءَ جي اياغَ
جهڙو هو،
هُو ڪويءَ جي دماغ جهڙو هو.
ويس پاتل هو جنهن کي بلبل جو،
فرق – فطرت ۾ راغ (2) جهڙو هو.
سڀ سان وِهتو پئي حمامن ۾،
پنهنجي عصمت تي داغ جهڙو هو.
صرف اکيون چراغ سڏجن ٿيون،
هو سراپا چراغ جهڙو هو.
جسم جو روپ، روح جو ٻهروپ،
هُو بَهوُ سبز باغ جهڙو هو.
غم ۾ ڦاٿل هيو وفا اهڙو،
موت کان پو فراغ (3) جهڙو هو.
ي آهه چاهت جي سزا.ڍ
.
يون.
ó
ó
عرض ٿئي آخري صدائن ۾:
ياد رکجان مون کي دعائن ۾.
مون سان آزاد ميل جول رکي،
ويو اچي ڪيترن دٻائن ۾!
ڏنگ عورت جو، ونگ دولت جو،
زندگي آهه ٻن بَلائن ۾.
پنهنجي رَب کي مون ست رڇي ڄاتو،
نڪُ ٻوڙيو نه مون پلائن ۾.
بيوفا ۾ ’وفا‘ جي آس وفا!
گل نه ٽڙندا ڪڏهن خزائن ۾.
ó
ó
مَست اکين تي پيار ايندو ويو،
بِن پيئڻ جي خمار ايندو ويو.
جئن چمن ۾ بهار ايندو ويو،
گُلبدن تي نِکار ايندو ويو.
بُتڪدا، مئڪدا ويا ٺهندا،
جيئن جئن مون ڏي يار ايندو ويو.
ظلم کٽيو يا صبُر ڪنهن کٽيو،
وقت کي اعتبار ايندو ويو.
مئڪدي ۾ ’وفا‘ جو پهچڻ هو،
هر نظر ۾ غبار ايندو ويو.
ó
ó
زير آهي يا بام آهي،
عورت کي سلام آهي.
اِحساس غلاميءَ جو،
ڪينسر ۽ جذام
آهي.
آئين مڃي ڪهڙو؟
ٻُڏتَر ۾ عوام آهي.
سڀ ڪجهه نه حلال آهي،
سڀ ڪجهه نه حرام آهي.
اکيون ئي نٿيون پٽجن،
وينگس آ يا جام آهي.
تلوار نٿي ماپي،
خنجر جو نيام آهي.
اجسام ’وفا‘! فاني،
رُوحن کي دوام آهي.
ó
ó
دِل کڻي در در رلائيندو رهيو،
پيار جي عظمت گهٽائيندو رهيو.
پاڻ هر بندش کان بي قابو رهي،
صرف مون کي آزمائيندو رهيو.
تجربن جي راهه کان اڻ ڄاڻ هو،
لغزشن جي ڌوڙ پائيندو رهيو.
پاڻ ڀي آهي اڃا خانه بدوش،
جو، پراوا گهر ڦٽائيندو رهيو.
ڪُوڙ جو ايڏو مٿس غلبو هيو،
هر حقيقت کان لنوائيندو رهيو.
ميزبانيءَ ۾ به ڪو ٻهروپيو،
زهر شربت ۾ ملائيندو رهيو.
پنهنجي چهري تي رکي چهرو ٻيو،
پنهنجي عيبن کي لڪائيندو رهيو.
سچَ جي گهر ۾ جو پيدا ٿيو ’وفا‘!
تا لحد ڳوڙها وهائيندو رهيو!
ó
ó
اوڀاريون، لهواريون آهن،
ڦِرڻيون گِهرڻيون ياريون آهن.
هي جي ڀُوريون ڪاريون آهن،
دوڌاريون تلواريون آهن.
تو ۾ ڪو دروازو ڪونهي،
هر پاسي ديواريون آهن.
توڙي مُرڪون، توڙي نظرون،
سڀ دل جو بيماريون آهن.
بُت ڇا، روح به قيدي آهن،
اهڙيون خود مختياريون آهن.
لابارن جي مُند اچي وئي،
سَٽ – ڪُٽ آهي، ساريون آهن.
مون لئه سڀ هِڪجهڙيون آهن،
ڇا ڀُوريون ڇا ڪاريون آهن.
سُک سان سُمهندوڪَو نه ’وفا‘! سو،
جنهن هي باهيون ٻاريون آهن.
ó
|
