|
ó
ستم جهڙا ڪرم، افسوس آهي!
صنم! اهڙا قدم، افسوس آهي!
کُٽي پيا تنهنجو اِستبداد لِکندي،
مُسون ڪاڳر، قلم، افسوس آهي!
کِلڻ تُهمت، رُئڻ الزام وانگر،
ڏِسي ڪاتب جا ڪم، افسوس آهي!
هميشه کان، سياڻن سيبتن کان،
لٿا چِرين جا چم، افسوس آهي.
کُٽو ڇا، امن جو داڻو ۽ پاڻي!؟
رڳو برسن ٿا بَم، افسوس آهي!
’وفا‘! ڦَڙڪن ٿا نالائق هٿن ۾،
مُحبت جا عَلم، افسوس آهي!
ó
ó
خالي گلاس آهين،
ڪيڏو اداس آهين.
ايڏا لباس مون سان؟
ڪو بي لباس آهين!
مان بي زبان آهيان.
تون بي قياس آهين،
هر سوچ ٿئي گداگر
ڄڻ التماس آهين.
دل تي ضمير حاوي،
غيرت شناس آهين،
اچ وڃ ڪُتن ٻِلن جي،
مُردي جو ماس آهين.
جڳ! پيار ۽ ’وفا‘ لئه،
خوف ۽ هراس آهين.
ó
ó
حيرت ۾ بسر آهي،
سوچن تي گذر آهي.
هر زُلف ۾ ور آهي،
قِسمت ۾ چڪر آهي.
گهَرُ آهه يا بَر آهي،
ڪو پيشِ نظر آهي.
احساس جي محرومي،
توهينِ بشر آهي.
اعجاز تصور جو،
ڪونهي ڪو، مگر آهي.
گُل پوکي پَٽيم ڪَنڊا،
محنت جو ثمر آهي!
مان خانه بدوش آهيان،
هر شخص کي گهر آهي.
هر گام ’وفا‘! خطرو،
سنگين سفر آهي.
ó
ó
چِتُ ائين آهه تنهنجي چَڪر ۾،
جيئن ڪو فَلسفِي تَفڪر ۾.
رُوح ۽ جِسم پاش پاش آهن،
ٻن نگاهن جي سخت ٽڪَر ۾.
هُو کِليو پئي مگر رُئڻ جهڙو،
زهر جو ذائقو هو شَڪَر ۾.
تِئن بَکي ٿو نقاب مان چهرو،
سِجُ چمڪي ٿو جيئن ڪَڪَر ۾.
مُختلف هر نشي جو ردِ عمل،
ڪوئي پنڪيءَ ۾ ڪوئي ڍڪر ۾.
فرق سمجهي وئي ڇُري به ’وفا‘!
ماءُ جي مامتا ۽ ٻَڪَرَ ۾.
ó
ó
هر مڏيءَ جو مال هو،
ايترو ڪنگال هو.
جيڪو سڀ ڪنهن سان وڙهيو،
منهنجو استحصال هو.
هُو کِليِ روئي پيو،
جُرم جو اقبال هو.
تاج تائين ويو رَسي،
گودڙيءَ جو لعل هو.
ڪنوار جو هٿ ڇا هُيو،
ريشمي رُومال هو.
نفرتون مِليون رڳو،
چاهتن جو ڪال هو.
ويو وَهي توسان ’وفا‘،
جهڙو هُن جو حال هو.
ó
ó
ڪيستائين پيا جلون؟
هَلُ ته پڪنڪ تي هلون!
حادثن ۾ مِشنري –
زندگي ٿِڙيل ڪَلون.
هر حقيقت کان فرار،
يعني: فطرت کي جهَلون!
خُشڪ – سالين جو قسم!
صرف ڀَريون پيا ڍلون.
عشق آڏو، عقل ڀِتِ،
فيل سڀ سوچون، ٽلون.
ايئن مان پکڙيل ’وفا‘!
جيئن رستن تي کَلون.
ó
ó
پو کڻي رسوا هئو،
عشق ۾ يڪتا هئو.
وقت جان ويو منهن مٽي،
وقت جو درياهه هئو.
منهنجي رستي تان ٿِڙي،
هُو رڳو رستا هئو.
ڪلهه وڃي ميلو ڏٺم؟
هر ڪوئي تنها هئو.
سيڻ گهوريا، سون تان،
دل نه هو، دنيا هئو.
ڪو نه ٿيو ڪؤنري ۾ بَند
ڄڻ ’وفا‘ دريا هئو،
ó
ó
هِت هُت پيار لڳين ٿو،
ڪاروبار لڳين هو.
طوطا چشم طبيعت،
پنهنجو پار لڳين ٿو.
وِک وِک آزاديءَ جي،
خودمختار لڳين ٿو.
بالغ ٿي ويو آهين،
پر ڀي ٻار لڳين ٿو.
جسم بتيلي جهڙو.
ٻيڙو پار لڳين ٿو.
پيار خريدڻ وارا!
دنيادار لڳين ٿو!
چنڊَ! پرينءَ جي سامهون،
ڪارونڀار لڳين ٿو.
حيرت آهه ’وفا‘ کي،
گُل ٿي، خار لڳين ٿو.
ó
ó
وات کي لغام آ،
وقت کي سلام آ!
تنهنجو هي سخي بدن،
مئڪدي جو جام آ،
نانگ ڪو ڏنگي ويس،
گُل سياهه – فام آ.
اي تلاشِ روزگار!
اڄ ڪٿي قيام آ؟
عشق جي مقام سان،
حُسن جو مقام آ.
تون ته ڇا، ’وفا‘ سندءِ –
قوم جو غلام آ!!
ó
ó
هر طرف هڳاءُ هو،
تڙ تي تڙ تلاءُ هو.
منهنجو موهه مَڻُ هيو،
هُن جو پيار پاءُ هو.
جيئن اکين جا گز ڇُٽا،
جسم گهاءُ گهاءُ هو.
چشمِ مست کان سواءِ،
ٻيو سڄو ڀراءُ هو.
حُسن عِشق سنگسار،
شهر جو نياءَ هو.
هُن پئي نوٽ اُڇليا،
منهنجو سر جو داءُ هو.
ڇا به هو کڻي ’وفا‘،
درد جو اُپاءُ هو.
ó
ó
وفا جي موٽ ۾ نفرت ملي آ،
عجب انسان جي عادت ملي آ،
جڏهن هر قسم جي تهمت ملي آ،
تڏهن ايڏي وڏي شهرت ملي آ.
مٺا! توسان رهي، احساس ٿئي ٿو،
جيئڻ لئه مختصر مدت مِلي آ.
مان ڪنهن پهلوءَ کان ڀي تنها نه آهيان،
عجب جهڙي مون کي قُربت ملي آ.
سدائين قافلن سان منزلن ۾،
اِها عادت، اها فطرت ملي آ.
مون کي پنهنجي به ڪا پرواهه ناهي،
جڏهن کان تو وٽان صحبت ملي آ.
’وفا‘! توکي جڏهن ڀي پرکيوسين،
ڪڏهن حيرت، ڪڏهن عِبرت ملي آ.
ó
(وڌيڪ پڙهو) |
