|
ó
نه پهتو ڪو به سِنڌڙيءَ جي سَڏن تي،
ننڍن کي حيف ۽ لعنت وڏن تي.
رڳو رستن ۽ چؤڪن تي چڙهائي،
نه همت ڪنهن کي پهچڻ جي اڏن تي.
ائين دولت تي آهي ويڙهه – ويڙهان:
وڙهن ٿا جئن بکيا ڪُتا هڏن تي.
اميرن جون حويليون ڀي ته آهن،
رڳو ڪاهون غريبن جي لڏن تي.
اِهو تعليم جو معيار آهي،
معلم کٽ تي طالب تڏن تي!
وفا! انسان ۾ انسان ڪونهي،
سدا سندرو فسادن ۽ ڦڏن تي.
ó
ó
جو به دولت سان وير ٿو چاهي،
ڄڻ ته هَڻ – کَڻُ تي پير ٿو چاهي.
اي اميرو! پُڇو غريبن کان،
ڪيئن ٻڪريءَ
کي شير ٿو چاهي؟
ڪنهن به ڀاڙئي – ڀُتي جو ڪم ناهي،
عشق جذبو دلير ٿو چاهي.
هِن ۾ ”تنهنجو“ وجود شامل آ،
ورنه دنيا کي ڪير ٿو چاهي!
منهنجو: صدين جو صبر، شڪر صنم!
تو ۾ ڪوفرق/ڦير ٿو چاهي.ـ
تنهنجي حسن و حيا جي دريا مان،
مَنَ جو ملاح گهير ٿو چاهي.
ايٽمي جنگ جو جنون ’وفا‘!
صرف لاشن جا ڍير ٿو چاهي.
ó
ó
صرف نعرن جا ٿا ٺڪاوَ ٿين،
ڪاش! عملي طرح اپاوَ ٿين.
رَتَ ۾ روشني نه آ، ورنه -
جهير راڊون، چراغ گهاوَ ٿين.
کول زلفن کي، ڳول مُرڪن کي،
ڪي بهاريون اچن، هڳاوَ ٿين.
برف ڄميل رهي ٿي ذهنن تي،
ڪيئن جذبن جا تيز تاوَ ٿين.
پيٽ کان ظرف ٿو عزيز رکان،
منهنجي پڇ کان پري پلاوَ ٿين
آس جي اجني انڌيرن ۾،
ڪنهن جا محسوس ٿا ڇهاوَ ٿين.
هرڻين سان مِرون پيئن پاڻي،
پوءِ گندا نه ڪيئن تلاوَ ٿين!
ڪو ڪندو ڇا مقابلو هن سان،
وقت وٽ ٿا هزار داوَ ٿين!
صرف ڀرجن ٿا وصل ساڻ ’وفا‘!
هجر جا ٿا عجيب گهاوَ ٿين.
ó
ó
مٺا! توسان ملڻ مشڪل لڳي ٿو،
سمورو شهر ئي قاتل لڳي ٿو.
سندس روئڻ، کلڻ باطل لڳي ٿو،
صفِ اغيار ۾ شامل لڳي ٿو.
اهي جي حُسن کي فاني چون ٿا،
انهن جو نظريو باطل لڳي ٿو!
نه ٿو معراج ماڻي عاشقيءَ جي،
جو عاشق ٿي ڪِري عاقل لڳي ٿو.
توهان جو مون کي سمجهائڻ غلط آ،
ڪڍان ڪيئن دل
مان، منهنجي دل لڳي ٿو.
’وفا‘! ڄاڻي خدا، عاشق ۽ شاعر،
ڪڏهن عاقل، ڪڏهن جاهل لڳي ٿو.
ó
ó
زندگي ۽ سڪون! ڇا؟ ڇا؟ ڇا؟
سوچ تي کِل
اچي ٿي ها – ها – ها.
حشر ۾ ڀي نه پوءِ مِلندوسانءِ،
شرع جا ٽي دفعا ٿي، آ! آ! آ!
عالمي اتفاق نامُمڪن،
عالمي ڊوڙ صرف ٺا! ٺا! ٺا!
صِرف تاڙيون عُروج شاعر جو،
شاعريءَ جو ڪمال وا! وا! وا!
ڇا وفا، واقعي ’وفا‘ آهي!؟
چند گهڙين کان پوءِ: ها! ها! ها!
ó
ó
جو پيٽ وجهي کاريو،
پيتي کان چڱو هاريو،
پاڻيءَ ۾ نمڪ وانگر،
دُکَ، درد ڇڏن ڳاريو،
سودو ته رضا جو آ،
دوڏا ته نه ڦوٽاريو!
سنسار ۾ سچ ناهي،
جي آهي ته ڏيکاريو!
شيرين جا طلبگارو!
ڏونگر به اٿي ڏاريو.
ڪيئن پيار ڪبو آهي،
مون کي به ته سيکاريو.
روشن جي ٿيڻ چاهيو،
اوندهه ۾ ڏيئا ٻاريو.
چاهت ۽ ”وفا“ بنجي،
مون وقت تي ويچاريو.
ó
ó
خاص، مُسلط عامن تي،
ڪَهل ڪيو گُگدامن تي.
پهتو پيار سلامن تي،
ايندو نيٺ ڪلامن تي.
خالي پيٽ غريبن جا،
زر جي پهچ طعام تي.
هاريو کير ته ٻانهيءَ هو،
آقا گرم غلامن تي!
اَنڌن سارو ڏوهه رکيو:
کَڏن، کُوٻن، کامن تي!
ڪو به نه چاهي امن امان،
زور رڳو هنگامن تي.
بوتل جهڙا هَٿَ ”وفا“!
لَٺِ لڳي ٿي جامن تي.
ó
ó
رقص ۾ سڳي وفا!
هيءَ ڪٿان لڳي وفا!
ٿي ويو، ٽُڪر ٽُڪر،
مون جو اک ڀڳي وفا!
آدمي ازل، اَبد،
باقي سڀ ٺڳي وفا!
تنهنجي ساٿ کان سوا،
زندگيءَ، کڳي وفا!
حُسن ڪهڙو دڳ وٺي،
چاهه چؤدڳي وفا!
پيو کِلين صليب تي،
ايتري مَڳي ’وفا‘!
ó
ó
ڪَنول پاڻي ۾، خُشڪيءَ تي گلاب آ،
بلاشڪ: واقعي، هوءَ لاجواب آ.
ائين زُلفن ڍڪيو آهيسِ چهرو،
ڪڪر جي پوئتان ڄڻ ماهتاب آ.
اڃايل هرڻين وانگر جيون ٿا،
اڳيان، پويان فريبن جو سراب آ.
چڱا آهن اِهي روزا، نمازون،
مگر معراج ڪوئي ٻيو حساب آ.
خوشامدَڙيا ’وفا‘! ڪاٿي ٿا سمجهن،
جيئڻ خوددار تي ڪيڏو عذاب آ.
ó
ó
پيار – پريت جون سر نه ٿيون چوٽيون،
عزمِ فرهاد جون رهيون کوٽيون.
چؤطرف ٻوڙ ۽ پُلاوَ، مگر -
پيٽ ۾ صرف دال ۽ روٽيون.
زندگي نارَ جي مثال آهي،
۽ تمنائون نارَ جون لوٽيون.
تنهنجي آفاقيت کي ڇا ٿي ويو،
ٿي ڪبوتر، زمين تي ڏوٽيون؟
خَرَ نه هرگز ’وفا‘! ڇڏي گوهي،
مُون مَٿس سَوَ ڀڃي ڇڏيون سوٽيون.
ó
ó
پيٽ ته پنهنجو، مال پرائو،
وات نه ساڙيو، ٺاري کائو.
نَنهن کان چوٽيءَ تائين ڪُنئرو،
اهڙو، جهڙو مکڻ ڳائو.
هر هيڻي لئه، هر هڪ ڏاڍو،
آهي مُلڪ جو چوٿون پائو.
لُڙڪ جڏهن پيرن تي ڪِريا،
هُن جي وات مان نڪتي ”هائو“.
دل جي پيرن منجهه چُڀي پيو،
ڀَڳل اکِ جو ٽٽل ڪائو!
هُن جي آڏو ذڪر ’وفا‘ جو،
ڳائي ماس اڳيان جيئن ٻائو.
ó
ó
مِٺي زندگي يا ڪَڙي زندگي،
نه مون ڏي ڪڏهن ڀي لَڙي زندگي.
جا، تنهنجي عبادت ۾ گذري وئي،
لڳي ٿي اُها ئي گهڙي زندگي.
جي اُن ۾ جيئڻ جي نه خوبي هجي،
ته واريءَ جي آهي دڙي زندگي.
قيامت کان اڳ ۾ نه ايندي وري،
تڏهن تان مون اهڙي تڙي زندگي.
فرشتو ڍَڪرجي ويو موت جو،
جڏهن زندگيءَ مان اڙِي زندگي.
ڪڏهن کنڊ کان ڀي مٺي ٿي لڳي،
ڪڏهن زهر کان ڀي ڪڙي زندگي.
’وفا‘! موت جا ڪَنَ کڙا ٿي ويا،
ائين زندگيءَ لئه رڙي زندگي.
ó
ó
جنهن ۾ انسانيت جو دَمُ ناهي،
اُن جو جڳ ۾ جيئڻ جو ڪَمُ ناهي.
ذات ۽ پات، رنگ، نسل ته ڇا،
ڪير ڀي عشق کان اُتَمُ ناهي.
مان، مٺا! فرض ناهيان، پيار آهيان،
تنهنجي شاديءَ
جو مون کي غَم ناهي.
آءٌ ڪيڏو نه خوشنصيب آهيان،
تنهنجي زُلفن ۾ پيچ – خَمُ ناهي.
عالمي امن ڪيئن بحال رهي،
ڪهڙو مُلڪ آهه جنهن ۾ بَمُ ناهي.
ڪير ڪنهن جي نٿو رکي هاڻي،
مُحبتن جو رهيو ڀرم ناهي.
اُن جي پيرن ۾ بوٽ ڪيئن هوندا،
جنهنجي هٿ ۾ ’وفا‘! قلَمُ ناهي.
ó
ó
ڪو به سجدو، سجود ڪونهي ڪو،
ڇا خدا جو وجود ڪونهي ڪو؟!
جيڪو مون ۾ لَچڪ ڪري پيدا،
مون ۾ اهڙو غدود ڪونهي ڪو.
ڪوبه روحانيت شناس نه آ،
ڪنهن به لب تي درود ڪونهي ڪو.
عام ۽ جام حالتن کي ڏسو،
زر، زيان آهي سود
ڪونهي ڪو.
مِينهن وانگر نزولَ شعرن جو،
چُپِ ۾ ڀي جمود ڪونهي ڪو.
مان ’وفا‘! مَچُ مچائيندو آهيان،
منهنجي فِطرت ۾ دود ڪونهي ڪو.
ó
|
