|
ó
عالمي امن جو بهانو آ،
عالمي جنگ جو زمانو آ،
صرف طاقت جي بادشاهي آ،
حڪمران ڀي فقط خزانو آ،
جنهن کي يو. اين. او چيو ٿو وڃي،
سو ته اسلحه جو ڪارخانو آ،
هڪ ئي مزدور جا ٻه رخ آهن،
ڪوئي ڏاٽو آ، ڪوئي پانو آ،
ايٽمي بم ۽ نيوٽران ’وفا‘!
آدميت تي تازيانو آ.
ó
ó
دست آهي نه دستگيري آ،
زنده پيري، نڪا فقيري آ،
حق جي اعتراف کان نهڪر،
تنگ ظرفي آ، بي ضميري آ.
تو سوا ڪَک پَن اداس آهي،
خوش غريبي، نه ڪا اميري آ.
هڪڙي لالڻ جي ميزبانيءَ ۾،
مون پلي جان حيات چيري آ.
جنگ: تخريب ۽ شرپسندي آ،
امن تڪميلِ ملڪ گيري آ،
آسماني اکين جا ڏنگ ’وفا‘!
دل سڄي نِير جيئن نيري آ.
ó
ó
آسماني ڪتاب ۾ آهي،
پيار شامل ثواب ۾ آهي.
سامري
نيڻ ۽ بدن ڪيلاش
،
سحر
تنهنجي شباب ۾ آهي.
منهنجي خواهش کي بي لباس ڪري،
پاڻ ٻِيڻي نقاب ۾ آهي.
منهنجي محبوب جو، جي حُسن ڏسو،
چنڊ ۾ يا گلاب ۾ آهي.
منهنجي جذبات جي زبان
’وفا‘!
ڪنهن جي چُپِ جي عذاب ۾ آهي.
ó
ó
حالانڪه ڦڙي آهي،
دريا جان ڇُڙي آهي.
جي انگ – اکر ڪونهن،
هر چيز ٻُڙي آهي.
صُورت به آ، سيرت ڀي،
ڇا جوڙ – جُڙي آهي.
غربت ڇا، جهالت ڇا،
جُوتي جي کُڙي آهي.
چاهت کان مَٽي مُنهنڙو،
دولت ڏي مُڙي آهي.
دنيا لئه
’وفا‘!
دولت –
ڪُتي کي پُڙي آهي.
ó
ó
منهنجي چاهت کان انحرافي آ،
تنهنجو ونواهه اِختلافي آ.
هن سڄي ڪائنات ۾ مون لئه،
صِرف تنهنجو وجود ڪافي آ،
تنهنجي شاديءَ ۾ خودڪُشي منهنجي،
نينهن نقصان جي تلافي آ.
هاڻ هر ڪو ٿو پنهنجي دِل تي هلي،
هاڻ هر جُرم جي مَعافي آ.
پيار ۽ سچ جي سِلسلي کان سوا،
باقي هر سلسلو اضافي آ.
پيار تنهنجو
’وفا‘!
سندس دِل ۾،
ٻار جي مُٺ ۾ جيئن ٽافي آ.
ó
ó
تُنهنجو جنون آهي،
ڏاڍو سُڪون آهي.
احسانَ جي رڳن ۾،
مطلب جو خون آهي.
مان، دل، سماج، دولت،
حالت زبون آهي.
ڪيڏو بلند آهين،
جڳ سِرنگون آهي!
ڪنهن جي مِلڻ لئه آتو،
اڄ مِيم نون
آهي.
دوشِ
’وفا‘
تي بيٺل،
دِل جو ستون آهي.
ó
ó
نظريو ۽ اصول پئسو آ،
وقت جو عرض و طول پئسو آ.
نعمتن ۾ شمار هر راحت،
رحمتن جو نزول پئسو آ.
موت جو ڪوئي ڀي هُجي مقصد،
زندگيءَ جو حصول پئسو آ.
تَنهن کي قارون ئي چئي سگهبو،
جنهن جو مقصد ۽ مول پئسو آ.
هر زمان ۽ مڪان شاهد آ،
ذِلتن جو خلول پئسو آ.
سچَ ۽ سُونهن جي نظر ۾
’وفا‘،
اڄ به تِڇَ ۽ فضول پئسو آ.
ó
ó
سَچُ سوچڻ ڪُفر ۽ اَلحاد ڙي!
هاءِ، گهوڙا ڙي! اڙي بغداد ڙي!
دل کان، دولت کي رکي جيڪو عزيز،
دوستو! قارون ڙي! شداد ڙي!
منهنجي لفظن ۽ خيالن کي پڙهو،
منهنجي شعرن کي نه گُهرجي داد ڙي!
جا بَجا سُورين، صليبن جو قسم،
عِشق جو آهي، اڃا ميعاد ڙي!
صرف نظرن سان ئي ڪم لاهيو وجهي،
هُو نڪو قاتل، نڪو جلاد ڙي!
منهنجي هٿ ۾ ڪنهن جون تصويرون ڏِسي،
ٿي ويو تصوير خود بهزاد ڙي!
ڌُوتين جي پاڙ سائي ٿي وئي،
ڪونه شيرين کي رسيو فرهاد ڙي!
سُر ۽ گُر ۾ رقصِ بسمل سان
’وفا‘!
صِحنِ مقتل ۾ وڄي ٿو ناد ڙي!
ó
ó
جوڙ مِليا، بي جوڙن وانگر،
جن جا وصل، وڇوڙن وانگر.
دل جي ڌرتي ناسُ ڪري ويا،
صدما جنگي گهوڙن وانگر.
رَٻ ۽ پَڇ وڪائو ناهي،
اُڦراٽن ۽ ٻوڙن وانگر.
رستي ۾ سڀ رهبر گڏيا،
ديوارن ۽ روڙن
وانگر.
سچن تي تنقيد ٿئي ٿي،
پاڻيءَ ۾ ٿاڦوڙن وانگر.
موتُ چڱو آ، ڪير جئي ٿو –
انڌن، گونگن، ٻوڙن وانگر!
نازڪ شيشي جهڙي تون آن،
منهنجا هٿ: هٿوڙن وانگر.
ايڏو اوکو نانءُ
’وفا‘
جو،
ياد ڪيان ٿو کوڙن وانگر.
ó
ó
سڀ ڪو تنهنجي يارن وانگر،
ڪَڍُ، ڪوئي مون پارن وانگر.
دُشمن آهن خارن وانگر،
دوست گلن جي هارن وانگر.
سَچن پويان ڏاٽا – ڏاٽيون،
سارين ۾ لابارن وانگر.
مون کي پاڙهي پيار جون پٽيون،
ٿي ويو دنيا وارن وانگر.
انسانن جو مَرڪُ نه آهي،
سوچڻ : اَڇن / ڪارن وانگر.
سُرخ چپن جي کٽمٺڙن لئه،
رڙندو رهندس ٻارن وانگر.
هوءَ ڪمري جي ڊيڪوريشن،
مان ڪمري جي ڄارن وانگر.
هر دوشيزه
’سُهڻي‘
لڳندئي،
سوچي ڏس
’ميهارن‘
وانگر.
منهنجي ارمانن جي اُڀ تي،
سهڻا چنڊ ستارن وانگر.
ڪي ڪي پيڪر لڳندا آهن،
چپڙين ۽ يڪتارن وانگر.
منهنجي ٻڏندڙ آشائن لئه،
تنهنجو جسم ڪنارن وانگر.
منهنجو پيار
’وفا‘
جو پُتلو،
تنهنجو پيار هزارن وانگر.
ó
ó
ڦَٽڪي تي ڦَٽڪو ٿئي،
شايد بُت ڄٽڪو ٿئي.
سچُ: ٿورن لفظن ۾،
سوريءَ جو جهٽڪو ٿئي.
منهنجو ساٿ نه ڇڏجان،
پيرن تي پٽڪو ٿئي.
حق وٺڻ جو نُسخو:
جوتن جو سٽڪو ٿئي.
جيڏُل! سوچي کڻجان،
سُهڻيءَ جو مٽڪو ٿئي.
”دنيا جو نظريو،
اٽڪايو اٽڪيو – ٿئي!“
پيار ”وفا“! دنيا لئه،
هڪ لٽڪو، چَٽڪو ٿئي.
ó
ó
جيسين هو مهمان رهيو،
مالڪ جو احسان رهيو.
چَٺِ ۾ ٻوڙَ، پُلاوَ، مگر –
فاقن ۾ انسان رهيو.
ڪهڙو تن جو دين – ڌَرم،
زر، جن جو ايمان رهيو.
نانگن جي ڪَرَ – تاڻَ ڏِسي،
هر جوڳي حيران رهيو.
عالم فِرقن لاءِ ٿيا،
ختمن لئه قرآن رهيو.
ó
ó
لوڪ لتاڙي آيو آهيان،
تنهنجي پاڙي آيو آهيان.
پُٺتي موٽڻ شان نه منهنجو.
ٻيڙيون ساڙي آيو آهيان.
استحصالي جُبا، ڪڙتا،
چيري، ڦاڙي آيو آهيان.
لُڙڪن – ميڙ به موٽايائين،
رَتُ ڀي ڳاڙي آيو آهيان.
سج اُڀاري ڪونه سگهيس جي،
رات ته لاڙي آيو آهيان.
جَن به ”وفا“ جو پيار ڪُٺو، سي-
دَنگ اُکاڙي آيو آهيان.
ó
ó
ائين دل ۾ سندس هورا ۽ کورا،
ڀُليل جئن شهر ۾ واهڻ جا ڇورا.
ائين مون کي ڪٽيو منهنجي اصولن،
هَٿوڙن سان ڪُٽن جيئن لوههُ لورا.
ڀريندو پنهنجي پنهنجي قبر هر ڪو،
نه ڪنهن رشتي ۾ رک ايمان ڀورا.
وفادارن مٿان اِلزام ايندو،
نه لُڏ سڀ سان محبت جا هِندورا.
بدن کي مئڪدو ئي چئي سگهون ٿا،
جڏهن اکيون سندس آهن ڪٽورا.
نه کِليو گُل ڪنول جو، روئي روئي-
ڀري ڇڏيم سڀئي ڍنڍون ۽ ڍورا.
نَشن ۾ چپ وَتن ٿِڙندا ڳلن تي،
اکيون تنهنجو شرابن جا ڪٽورا.
زمانو صرف ڪم جو يار آهي،
مگر تنهنجا اسان عاشق ۽ گهورا.
ڪري پٿرن سان جذباتي ڪچهريون،
ڪري ڇڏيائين بُت شيشي جو، ڀورا.
مون کي تڪليف جي سوريءَ تي چاڙهي،
لُڏي ٿو پاڻ پيو سُک جا هِندورا.
ڊڄن سُورين، صليبن تي چڙهڻ کان،
’وفا‘!
عاشق ڪٿي اهڙا سدورا.
ó
ó
پَڙَ ٿا پون اميرن تي،
لعنت هجي ضميرن تي!
انڌيون عقيدتون آهن،
ڪهڙي ميار پِيرن تي.
سڀ ڪو پِني پيو جڳ ۾،
ڪاوڙ رڳو فقيرن تي!
دُشمن هيو غريبن جو،
پڳ جنهن رکي اميرن تي.
جيلن جا وڻ ويا وڍجي،
اس ٿي رهي اسيرن تي.
چَمڙي اُڏي پئي ڦَٽڪن سان،
ضِد جو نشو سريرن تي.
زهراب ٿا لڳن هاڻي،
افسوس کنڊ، کيرن تي.
ó
ó
آيت
دليل آهي،
ماڻهو شڪيل
آهي.
انسان جو جياپو،
گاڏيءَ جو وِيل آهي.
پئسي جي شيءِ عدالت،
ويڪُو وڪيل آهي.
ڏاڙهون، ڪَري ڇا هڪڙو،
سڀ ڪو عليل آهي.
جيڪو به ڪاٺ ۾ آ،
حق جو خليل آهي.
گهوڙا! جفا
’وفا‘
سان،
ڪيڏو ذليل آهي.
ó
ó
ڪا خطا، ۽ نه ڪو قصور آهي،
سچَ سان واسطو ضرور آهي.
هِڪَ ئي ذات جا ٻه رخ آهن،
ڪوئي موسى، نه
ڪوئي طور آهي.
منهنجا جذبات با وفا آهن،
تنهنجو احساس بي شعور آهي.
مختصر هِن خيال جي تشريح:
بُت بشر آهي، روح نور آهي.
مُختلف روپ خود شناسيءَ جا،
مان
’وفا‘
ناز، هو غرور آهي.
ó
ó
هر شيءِ جي تجارت آ،
الله کي پارت آ.
ڇا تاج محل ڄاڻي،
دل ڀي ڪا عمارت آ؟
پِي خون غريبيءَ جو،
نَشي ۾ امارت آ .
سُڪن سان سڙن ساوا،
ڪنهن جي ته شرارت آ.
سچن تي کلن ڪوڙا،
ڇا حُسنِ بصارت
آ!!
سچ ڇو ٿو چڙهي ڦاهي؟
سڀ ڪنهن کي ڳجهارت آ!
من ميرو ۽ تن اُجرو،
هيءَ ڪهڙي طهارت آ!
ó
ó
پيار جا ڳيچ ڳايون هَلي،
هل ته محفل مچايون هلي.
لعل اٽڪي پيو تاج سان،
گودڙيءَ ۾ لڪايون هلي.
سِجُ هوليءَ جو مشڪل لَهي،
هل ته ڪپڙا مٽايون هلي.
ڇڏ نه کِلندن سان گڏجي کِلڻ،
آ ته رُئندڙ کلايون هلي.
اچ ته مسجد مان جهرڪيون جهليون،
مولويءَ کي پِٽايون هلي.
پنهنجي پنهنجي ڳچيءَ ۾ پيل،
دُهل گهر گهر وڄايون هلي.
هَمسفر سڀ ڇڏي ويا وفا!
ڌوڙ رستن تي پايون هلي.
ó
ó
سندءِ تدبير هان، تقدير ناهيان،
نه ڏس حيرت سان مان تصوير ناهيان.
مون کي منهنجي مرڻ کان پوءِ پڙهجان،
مان پنهنجي دُور جي تحرير ناهيان.
نه ڊِڄ، مان رحمدل درياهه آهيان،
بتيلا! لهر ناهيان، وِير ناهيان.
جيئڻ چاهيان ٿو مان پنهنجي رضا سان،
مان ڪنهن جي پيءُ جي جاگير ناهيان.
سڙي ويندين لُڪن، جهولن ۾ ناحق،
پري ٿي مان ڏکڻ جي هير ناهيان.
فقط عورت جي رکُ اميد مون کان،
وفا! سهڻي نه آهيان، هِير ناهيان.
ó
ó
ٽيڙو يا ڪَتي آهين،
اوندهه ۾ بتي آهين.
ڇا رنگ ڏيان تو کي،
هر رنگ – رتي آهين.
قتلام انڌيرن جو،
ڇا ميڻ – بتي آهين؟!
مان
’باز
بهادر‘
هان،
تون
’روپ
متي‘(2)
آهين.
دِلِ ڪيئن ڪڍي توکي،
دولت ۾ گتي آهين.
مان ابر جو ٽُڪرو هان،
تون چنڊ – چَتي آهين.
ڪئي خون وفا! ٿيندا،
پاڻيءَ جي پتي(3) آهين.
ó
ó
ساٿَ – سرواڻ ضروري آهي،
ڪوئي اڳواڻ ضروري آهي.
دل جي هر فصل جي افزائش لئه،
درد جو ڀاڻ ضروري آهي.
عِشق جي صحرا نَورِديءَ
جو قسم،
حُسن اڻ ڄاڻ ضروري آهي،
سنگ مرمر جا بدن! تنهنجي لئه،
ڪارو پهراڻ ضروري آهي.
وقت جي رڻ ۾ اڪيلي جوڳڻ!
ڪونه ڪو ساڻ ضروري آهي.
’پنج
درياهه‘
اکين تي ليڪن،
مون لئه
’
مهراڻ‘
’ضروري
‘
آهي.
پيار جي لاءِ ضروري آ
’وفا‘،
کٽ لئه واڻ ضروري آهي.
ó
|
