|
ó
جي هر دل ۾ تنهنجو ديرو آهي،
ڪنهن ڪنهن من ۾ ڪوهه انڌيرو آهي!؟
ڳئون ۽ سوئر خالي پيٽ نه ڄاڻي،
بُڇڙي بُک لئه ڪانءُ به ڳيرو آهي.
اهڙو ماڻهو آهه مُنافق، جنهن جو –
ٻاهر اُجرو، اَندر ميرو آهي.
گرم هٿن ۾ نرم وڃي ٿو ٿيندو،
جسم سندس، مکڻ جو ٽيرو آهي.
هر جِرڳو ناڪام وڃي ٿو ٿيندو،
تنهنجو، منهنجو موتُ نِبيرو آهي.
وچ ۾ بيٺو آهيان جيئن همالا،
چوڌاري دشمن جو گهيرو آهي.
آهي فن دلگير ’وفا‘! صدين کان،
صدين کان فنڪار ڏکيرو آهي.
ó
ó
هَنجهه اڏري ويا، ڪنگَ اڏري ويا،
تنهنجي چاهت جا سڀ رنگَ اُڏري ويا.
ايڏو مُنهنجن پرن منجهه پرواز هو،
مون سان گڏ ڪوڙڪيون وَنگ اڏري ويا،
صرف مِٽيءَ جو بوتو رهيو آن وڃي،
تو منجهان سڀ اکر انگَ اڏري ويا.
حسن ۽ عشق گڏجي اُهي بم هنيا،
ذات ۽ پات جا دنگَ اڏري ويا.
تون اڪيلو رهي هِت ڪندين ڇا ’وفا‘!
ساٿ اُڏري ويا، سنگَ اڏري ويا.
ó
ó
عشق جو اهڙو ٿو بحر و بَر مِلي،
جنهن ۾ ڪنهن جو ڌڙ نه ڪنهن جو سر مِلي.
هُونءَ ته آهي هرقدم تي مئڪدو،
پر مون کي تنهنجي هٿان ساغر ملي.
ايتري ڇُڙواڳ ڏي ڪيئن دِل ڪَڍي،
جنهن جو ڏَس در در ڏئي، گهر گهر مِلي.
مُون ڏٺي آهي سڄي دنيا گُهمي،
تُنهنجو ڪاٿي ڪو نه ٿو همسر مِلي.
پير ويچارا وڃن ڪاڏي ڀَلا،
هر قدم تي ٿو نئون پٿر مِلي.
ڄاڻ پڃرن ۾ پيون آزاديون،
هر پکيءَ جو ٿو پَٽيل پَر پَر مِلي.
ڪو نه ٿو ڪو عشق جي ويجهو وڃي،
حُسن جو هر ڪو ٿو سوداگر مِلي.
سِر تريءَ تي ٿو وتي رکيون ’وفا‘،
عِشق ۾ ايڏو ته ٿو ماهر مِلي
ó
ó
حُسنُ ۽ ٽَڪن تي، ڇو !؟
عاشقي هَٽن تي ڇو !؟
ويون ڪِٿي کَٽون اُڏي،
بِسترا پَٽَن تي ڇو !؟
ننڊ هئي يا ويڙهه هئي،
ورَ وَڪڙ لٽن تي ڇو !؟
بدَمعاش ٿا رهن،
روز – شب سَٽن تي ڇو !؟
سُونهن سام نينهن جي،
بوالهوس جهَٽَن تي ڇو!؟
”اڌ حڪيم“ آن ’وفا‘!
لوڻ ۽ ڦٽن تي ڇو!؟
ó
ó
هر خريدار آ ڪارِ ۾،
حُسن وڪجي ٿو بازارِ ۾.
مست اکيون نظر ٿيون اچن،
آهه سوراخ ديوارِ ۾.
عشق جي جنگ الٽي ڏٺم،
جيت آهي هتي هار ۾.
اوٽ تائين تڪيندو ويو،
گار ٿيندو ويو گارِ ۾.
جي حقيقت مان نڪري ويا،
پيا مُنجهي نور ۽ نار ۾.
عاشقيءِ جو هيو امتحان،
نانگ آيو هو جو غار ۾.
منهنجي آهه و بُڪا پئي چوي:
عدل ڪونهي ڪو سرڪار ۾.
سچ مربوط توسان ’وفا‘!
ربط سچار ۽ دار ۾.
ó
ó
حسن ۾ اهڙو ته ٽاڪوڙو پيو،
عشق جو ڪَلُ ۾ وڃي گهوڙو پيو.
رهزنن پٺيان هئا سڀ راهرو،
رهبرن جو هو ائين موڙو
پيو
ڪيئن بچايون ها ٿُڏن کان پاڻ کي،
هو جڏهن هر راهه ۾ روڙو (2) پيو.
امتحانِ عشق ۾ منهنجو پوڻ،
حوض پاڻيءَ جي ۾ ماڪوڙو پيو.
پيو ڪري تنقيد مون تي ائين حريف،
ڄڻ هڻي پاڻيءَ ۾ ٿاڦوڙو پيو.
ائين ٻُڏي ويو رنگ و خوشبو ۾ ’وفا‘،
کوهه ۾ جئن ڪووڃي ٻوڙو پيو.
ó
ó
زندگي خانه بدوشيءَ جي ڇڏي،
مُون سان ويهي رهه اچي گوڏو گڏي.
زندگي! ايڏا وڏا صدما نه ڏي،
ورنه ڪو ويندُئي سدائينءَ لئه ڇڏي.
جيئن جِيئڻ ۾ رهي يڪسانيت،
غم ڇڏيا آهن مون خوشين سان گڏي.
جانور ئي جانور ڏسجن پيا،
چنڊ تي شَايد ويَا ماڻهو لَڏي.
پيٽ جي خاطر وِڙهايا پاڻ ۾،
ڳوٺ ساري جا ڪُتا هِڪڙي هڏي.
صُلح جي گهُرج آ، ضرورت امن جي،
مُڙس مَارائي ڇڏيا، فِتني، ڦڏي.
هاڻ جيئن تنهنجي رضا، مون لئه مِٺا!
مان ته آيو هان هَلي تنهنجي تڏي.
ايترو تاثير تنهنجي عشق ۾،
نِنڊ ۾ ڀي ڪو ’وفا‘! توکي سڏي.
ó
ó
ساههُ صدقو ڪيون، دل فدا ٿا ڪيون،
پوءِ ڀي ٿو چِڙين، توکي ڇا ٿا ڪيون!
پيار اهڙيءَ طرح ٿا ڪيون تون ۽ مان،
ڄڻ ته تبديل آب و هوا ٿا ڪيون.
دل جي زخمن جي ڪهڙي ٿا حالت پُڇو،
بس توهان جي اکين کي دعا ٿا ڪيون.
پنهنجي چاهت کي چاڙهي صليبن مٿان،
تنهنجي احسان جو حق ادا ٿا ڪيون.
پيار ڏيئي وري پيار جي گهُر ڪري،
پيار جي فلسفي کي فنا ٿا ڪيون.
ڪوئي مجنون رهيو ناهه جڳ ۾ ’وفا‘!
ڪنهن به ليليٰ کي ناحق خفا ٿا ڪيون.
ó
ó
هر بدن ملبوس ڪاري ويس ۾،
ايترو انڌير تنهنجي ديس ۾!
صرف سوري آهه چاهت جي سزا،
ڀل ڪوئي ڦاسي ڏسي هن ڪيس ۾.
منزلِ مقصود شل حاصل ٿئي!
راهزن سڀ رهبرن جي ويس ۾.
رات جو ٿڌ ۾ اگهاڙو ٿو وتين،
ڏينهن جو ويڙهيل رهين ٿو کيس
۾.
ايئن مليو ڪو اوپري ماحول ۾،
جيئن ڪو ديسي مِلي پرديس ۾.
تنهنجون تصويرون ۽ خط ڏاڍا رُنا،
توکان پو منهنجي اٽيچي ڪيس ۾!
هر نظر چقمق جيان چنبڙيل وفا!
آهه مقناطيس تنهنجي فيس
(2)
۾.
ó
ó
وڏن کان بي ضمير هو،
لڪير جو فقير هو.
لهو لهو سوير آ،
نظر هئي يا تير هو؟
اڏيو مگر ڪري پيو،
پکي اڃا صغير هو.
نفس نفس نزاڪتون،
حسين بي نظير هو.
هُتي ڇو زهر ٿي ويو؟
هِتي ته کنڊ – کير هو.
جو لُڙڪ لُڙڪ ٿي ويو،
سندم اکين جو نِير هو.
مون کان اڳي ٻُڏي ويو،
عجيب دستگير هو.
صليب تي، به پيو کِلي،
’وفا‘ وڏو شرير هو!!
ó
ó
سخت بي پرواهه ٿيندو ٿو وڃين،
آدمي! الله ٿيندو ٿو وڃين!
جهنگ جو هر جانور ڀيلِئي پيو،
ڇو نڌڻڪو گاهه ٿيندو ٿو وڃين.
عقل هوندي ڀي غلط سوچين پيو،
جانِ ٿي، جانڪاهه
.
ٿيندو پيو وڃين.
ظلم آهي، مون کي اوندهه ۾ رکي،
پاڻ مِهر و ماهه ٿيندو ٿو وڃين.
عشق جي سوريءَ تي لڙڪائي مون کي،
پاڻ ڇو ونواهه ٿيندو ٿو وڃين.
حسنِ عالمگير ٿو محسوس ٿين،
هر بشر جو چاهه ٿيندو ٿو وڃين.
روز ٿيون سَڏني پيون سوريون ”وفا“!
ڄڻ ته حق – آگاهه ٿيندو ٿو وڃين!!
ó
ó
جو اسان جي ضرُورتن ۾ هو،
صِرف پٿر جي مُورتن ۾ هو.
نانگُ هو زر جي ديڳ تي ويٺل،
ڄڻ خزانو ڪدُورتن ۾ هو.
جنهن جي مون کي سدا تلاش رهي،
سِيرتن ۾ نه، صُورتن ۾ هو.
مون گهڻو ڳوليو وفائن ۾،
پيار وَنڊيل ضرُورتن ۾ هو.
ڇا ٻئي کي ڏئي سگهي ها ’وفا‘!
لوهه پنهنجي ئي پُورتن ۾ هو!
ó
ó
ڪُوڙ ڪيئن موت کان بچي پيارا!
سچُ سوريءَ تي پيو نچي پيارا!
پيار ۽ دوستيءَ ۾ فرق آهي،
توکي ڪيئن اعتبار اچي پيارا!
جنهن جو پاڻيءَ سان ڀي نه انت اچي،
مَچُ اهڙو به ڪو مچي پيارا!
دل ۾ انسانيت جو درد رکي،
ڍور جيان ڪئن ڪوئي مَچي پيارا!
عشق سهڻيءَ جو هو پڪو ليڪن،
ڪَمُ وڃايو گهڙي – ڪچي پيارا!
عشق کي پنهنجو گهر به ڪو نه سهي،
هِن ڌُٻڻ ۾ نه ڪو گچي پيارا!
عقل ڇو عشق کان خفا آهي؟
سمجهه ۾ ئي نه ٿو اچي پيارا!
عشق جي باهه ۾ ’وفا‘ جو وجود،
جئن تئيءَ ۾ چڻو پچي پيارا
ó
ó
عقل ٿيو، عشق جي خلاف آهي،
سوچ جو آئينو نه صاف آهي.
ڇو ٿو احساسِ ڪمتري ۾ پَوين،
تنهنجي عظمت جو اعتراف آهي.
صرف تجديد رسم و راهه نه ڪر،
توکي ٻي هر خطا معاف آهي.
مون ته تازي شڪست کاڌي آ،
تنهنجي چهري تي ڇو غلاف آهي؟
هر پريءَ تي آ ديوَ جو قبضو،
سارو سنسار ڪوهه قاف آهي.
عشق آهي عروج تي اڄڪلهه،
هر طرف حسن جو طواف آهي.
صرف تون ئي نه آهين سونُ، مگر –
منهنجو اڀياس ڀي صراف آهي.
تنهنجي تحريڪ جي خلاف ’وفا‘!
هر ستمگر جو موڊ آف آهي.
ó
ó
ساقي، بغير محفل ڳولي اُهي زمانا،
ڪاڏي ويو نڀاڳو کولي شراب خانا!
جنهن ڏينهن کان خبر پئي ايندو لُٽڻ لُٽيرو،
مون پنهنجي ذات جا سڀ کولي ڇڏيا خزانا.
انسانُ هِن جڳت ۾ هڪڙو دفعو ئي آهي،
ٻيهر ٺهي نه سگهندا، ساڙيو نه آشيانا.
ڏي صاف چئي ته: ”مون کان مشڪل نباهه ٿيندو“
پَل پَل نه سِٽ سِٽون ۽ هر هر نه ڪر بهانا.
ڪنهن فرش تان پڪاريو، ڪنهن عرش تان اِشاريو،
لِکجي ويون ڪهاڻيون،گهڙجي ويا فسانا.
جنهن ڏينهن کان وٺي هُو، مهمان آهه منهنجو،
دُولت ڪدا ٿا سڏجن، منهنجا غريب خانا.
لبريز ٿي چُڪو آ ڄڻ صبر جو پيالو،
ٿيندا وڃن ٿا منهنجا رجحان باغيانا!
توڙي اسير آهيان، پر بي ضمير ناهيان،
حملا نه ڪر ’وفا‘ تي جلاد! قاتلانا.
ó
|
