|
ó
اکِ اکِ نيرُ وهائي دل ۾،
هٿ سان باهه لڳائي دل ۾.
هر پاسي اعلانُ ڦري ويو،
هر ڪوئي ڳالهائي دل ۾.
ڪيسين چپَ ڀڪوڙي ويهون،
دل جو درد دٻائي دل ۾.
سچ جا ٻول چپن تي آڻي،
دل ويٺي پڇتائي دل ۾.
تو ۾ پاڻُ لڪائڻ وارو،
توکي ڪيئن لڪائي دل ۾!
هر گهر – ٻار ’وفا‘ جو آهي،
دنيا ڌُوڙ نه پائي دل ۾!
ó
ó
پَهڻُ سڏڪن سان پگهرائي ڇڏيوسين،
رُٺل محبوب پرچائي ڇڏيوسين.
اوهان جي ڪاڪُلن جي ڇانوَ خاطر،
سڄي جنت کي ٺڪرائي ڇڏيوسين،
وري پيتوسي قاتل زهر مُرڪِي،
وري رِندن کي شرمائي ڇڏيوسين.
ائين سمجهي ته دنيا خواب آهي،
تمنائن کي سرچائي ڇڏيوسين.
وِساڻل مشعلن تي رَتُ روئي،
ڦِٽل ٿاڪن کي چمڪائي ڇڏيوسين.
انڌيرن ۾ کِڙياسين چَند بنجي،
چِٻُن، چَمڙن کي چيڙائي ڇڏيوسين.
سندس بي هوش رخسارن تي روئي،
سُتَل جذبن کي جاڳائي ڇڏيوسين.
’وفا‘! سوريءَ گهڻو نڙگهٽ نپُوڙيو،
جمالو پوءِ ڀي ڳائي ڇڏيوسين!
ó
ó
اکيون منهنجون ۽ تنهنجا چارا هئا،
سفر ۾ اِهي ئي نظارا هئا.
ڇو ٻيڙيءَ کي چاڙهي ڇڏيئه سِيرتي،
جڏهن تنهنجي وس ۾ ڪنارا هئا.
ٻيا ڀي ته ٻُوڙا هئا جهنگ ۾،
رڳو ڇو اَڪن تي ئي پارا هئا!
ويا دل جي چشمي ڏي ڳوڙها لڙي،
اکين جا سڀئي کوههَ کارا هئا.
جڏهن تنهنجي چوٽيءَ مٿي ڪَرُ کنيو،
نه جوڳي هئا ۽ نه ڍارا هئا.
ٻُڏي وئي جو ڪشتي ته ظاهر ٿيو،
’وفا‘! ڪُن ۾ ڀي ڪنارا هئا.
ó
ó
ڳِٽي ڳِٽي سان مُنَوَر دَري دَري آهي،
گِهٽيءَ گِهٽيءَ جي فضا ”طور“ جان ٻري آهي.
سخيءَ سخيءَ جي اکين تي چڙهي ويا پردا.
گداگرن جي اگهاڙي تري تري آهي.
تلاش ڪيئن ڪجي جادوئي چراغ جڏهن –
نه ڪوئي ديوُ چَئي ۾، نه ڪا پري آهي.
لَڏيا وڃن ٿا سڀئي آسمان تي شايد،
سڄي جهان جي مِٽي ڀَري ڀَري آهي.
مري ويو نه هجي موت جو فرشتو ڀي،
سمورو عرش رُلي زندگي وري آهي.
سڄي جهان تي حاوي آ تنهنجي پيار جو غم،
نه ڪوئي جهول سلامت، نه اک بَري
آهي.
ڪئي دفعا مون ’وفا‘! هٿ وجهي ڏٺو آهي،
خُدا جو ڳُجهه به ماڻهو جي کوپري آهي.
ó
ó
ٽيڪي ٽيڪي تي ڏيئا ٻري ويا،
هر اڱڻ تان انڌيرا ٽري ويا.
غازي غازيءَ کي انصاف آهي،
پر، شهيدن جا لاشا ڳري ويا.
ڇو ٿا قبرن تي ڳوڙها وهايو،
جن کي جيئڻو نه هو، سي مري ويا.
منهنجا ڳوڙها ته سر کان تتل ها،
تنهنجا رخسار ڇا لئه ٺري ويا؟
ڏِس ’وفا‘! ساههُ ڪيڏو مٺو آ،
ٿر جا ماڻو به دريا تري ويا!
ó
ó
تڪڙي تڪڙي وکَ کڻي ٿي دنيا،
شايد پنهنجا ساههَ ڳڻي ٿي دنيا.
سانوڻ جي برسات وسن ٿا ٽانڊا.
ڇاڻيون ٿا انسان، ڇڻي ٿي دنيا.
مانڊو آهيان، ڏند ڀڃڻ ڄاڻان ٿو،
ورنه ڏاڍا ڏنگ هڻي ٿي دنيا.
هاڻي ٻڏڻو – ترڻو توکي پوندو،
مون کي ڀي ميهار! وڻي ٿي دنيا.
پيرن ۾ زنجير هٿن تي مينديون،
ڪهڙي جُڳ جا ٻارَ ڄڻي ٿي دنيا.
سچُ چوي ٿو، سچ چوي ٿو شاعرُ،
ڪُوڙ هڻي ٿي،
ڪُوڙ هڻي ٿي دنيا.
ó
ó
پنهنجي وسَ ۾ جڏهن حيات هئي،
توکي هر موت کان نجات هئي.
ڏينهن جو ڀي نه ڪير ڏسندو هو،
جنهن زماني ۾ تنهنجي رات هئي.
هر گريبان ۾ مُنهن وجهي ڏٺم،
سيني سيني ۾ تنهنجي ذات هئي.
هر طرف بي شمار لاشا ها،
جنگ ۾ جيت هئي نه مات هئي.
ها، ڪِري
هو حُسين کي پاڻي،
ورنه سڏ پنڌ تي فرات هئي.
جي ’وفا‘! پيار ڪو نه پهچي ها،
سخت مشڪل ۾ منهنجي ڏات هئي.
ó
ó
ڏَنَ – ڌُٻڻ ۾ پئي گَچي دنيا،
عاشقيءَ ۾ لڳي ڪچِي دنيا.
جيڪڏهن عرش تي سُڪون هُيو،
ڇو، ڪِري پٽ تي اچي دنيا؟
ڪُوڙ جي ڌوڙ سان نچڻ وارا!
توسان مشڪل ڪري سچي دنيا.
وقت ڀي پُل صراط آ شايد،
وک کڻي ٿي بچِي دنيا.
منهنجي آڏو ته تنهنجو پردو هو،
تُنهنجي نظرن کان ڪيئن بچِي دنيا!؟
چيڪلي جان ڦِرڻ لڳو ماڻهو،
ايتري زور سان نچِي دنيا.
ó
ó
اَڌُ جوابن ۾، اَڌُ سوالن ۾،
رات گذري پري جمالن ۾.
جو به پيئندو ويو سو جيئندو ويو،
ڇا هيو زهر جي پيالن ۾؟
پاڻ کي ڀي ڏسي نه ٿو سگهجي،
وصل جي رات جي اجالن ۾.
سج تپندا رهيا اميدن جا،
عمر ڳرندي رهي ڪشالن ۾.
ونڊ ۽ ورڇ کان سواءِ ڇاهي،
مذهبن، ذاتين ۽ نالن ۾!
پاڪ ڇاهي، پليت ڇا آهي،
ڪير آڻي شعور ٻالن ۾.
هڪ ئي مشعل جي روشني آهي،
مسجدن، مندرن، شوالن ۾.
ڪو حقيقت جيان رهي ٿو ’وفا‘!
منهنجي خوابن ۾ ۽ خيالن ۾.
ó
ó
ساري جڳ تي بار وفا!
ڪيڏو ڳورو پيار وفا!
تون ڇا ٿو هِن پارِ ڪرين؟
يارُ وسي هُن پار وفا!
شاعر ڪنهن سان پيارُ ڪري؟
ماڻهو دنيادار وفا!
جانِ ڇُٽي وئي اوندهه کان،
چمڪيو هر رخسار وفا!
ڏيئا ٻاري لُڙڪن جا!
دل ڳولي ڪو يار وفا!
ڏاڪڻ جي هر ڏاڪي تان،
مُرڪن جو وسڪار وفا!
ساهه سُڪي ويو اکين جو،
دل جو دريا تار ’وفا‘!
ó
ó
تون کڻي سون ٿي پوين هاڻي،
توتي دل اعتبار شل آڻي!
سچ کي چار چنڊ لائي ڇڏيا،
ڪرٽ، سوري، صليب ۽ گهاڻي.
هر تمنا جو ماحصل تون آن،
مون ڏٺي آهه دل ڇنڊي ڇاڻي.
ڪوئي کائي مئو، ڪو بک مُئو،
قهر هر روپ ۾ ڪيو ناڻي.
سج لهندي ڏسي اميدن جو،
ڪو سمهي پيو ’وفا‘! سنجهي ٽاڻي!
ó
ó
سُرخ جلوا ڏسي ڪنوار جا.
هوش ڳيرن جان اڏري ويا.
مون سان گڏ تون ڇو روئي پئين،
ايترا لڙڪ ڪاڏي ڪبا؟
ٿي سگهي ٿو مري ويو هجين،
ڪانگُ تو ڏانهن اڏرن نه ٿا!
مان ائين تو ۾ موجود هان،
جيئن لفظن ۾ معنى! مٺا!
جو اچي ٿو، مَري ٿو وڃي،
تنهنجي ڀاڪر ۾ ڇاهي ’وفا‘!؟
ó
ó
مون خود سان ٿي پيار ڪيو،
تنهنجو صرف بهانو هو.
آزاديءَ جو متوالو،
پِڃري سوڌو اڏري ويو.
اَڪ جي ماکي ناهي پيارُ،
امرت پياريو، زهرُ پيو!
ٻڪري، شينهن اڃايل ٻئي،
پاڻي پي انصاف ويو.
توکي ڪيئن تلاشي ڪو،
هر ماڻهو آ تو جهڙو.
ڌِڪو مون تي، مَلهه وِڙهو،
واهه! جو تو انصاف ڪيو!
جنگ وسائي ڌوڙ ’وفا‘!
امن سمورو لٽجي ويو.
ó
ó
هر تمنا کي ماري ڇڏيو مون،
زندگي کي وساري ڇڏيو مون.
تو اڱڻ تي جڏهن پير پاتو.
ماڻهو – ماڻهو اُٿاري ڇڏيو مون.
جاڳ هاڻي ته قسمت جا تارا!
چنڊ کي ڀي سمهاري ڇڏيو مون.
بس اهو وقت ئي زندگي هو،
جيڪو توسان گذاري ڇڏيو مون.
تنهنجو نالو نه ايندو چپن تي،
تنهنجو کاتو ئي واري ڇڏيو مون.
اچ اکين جي پرن ساڻ اڏري،
دل جو پڃرو سنواري ڇڏيو مون.
مان ٻُڏي ويس ته پرواهه ناهي،
تنهنجو ٻيڙو ته تاري ڇڏيو مون.
زندگيءَ جي اڃايل نڙيءَ ۾،
موت جو زهر هاري ڇڏيو مون.
مُنهن ڏئي بحر جي مُشڪلن سان،
پيار کي پار اُڪاري ڇڏيو مون.
ٿي ’وفا‘! بي وفا سان نباهي،
نينهن نئين – سر اجاري ڇڏيو مون.
ó
|
