|
ó
ڪنهن جو خيال ڪونهي،
دنيا جو حال ڪونهي.
روئڻ ڪمال آهي،
مُرڪڻ ڪمال ڪونهي.
دوڏا نه ڦاڙ غاصب!
حق آ، سوال ڪونهي.
ناياب روح آهن،
جسمن جو ڪال ڪونهي.
سَٽَ ڪُٽ نه آ حياتي،
ماڻهو پلال ڪونهي.
دولت جي ٺوڪرن ۾،
غُريب جو حال ڪونهي.
ڪيئن فرض سان نڀايون،
حق ئي بحال ڪونهي.
سُر سان غزل ٻڌائي،
شاعر قوال ڪونهي.
هر هڪ مثال شاهد،
تنهنجو مثال ڪونهي!
سوريءَ تي سَچُ ’وفا‘! پر،
ڪنهن کي ملال ڪونهي.
ó
ó
گُل گُل گواهه آهي،
مُرڪڻ گناهه آهي.
روحن جو ڊاههُ آهي.
جسمن جوٺاههُ آهي.
ناتو ڳنڍڻ ته سولو،
مُشڪل نباهه آهي.
ڍورن جي ڀيل – ڀيلان،
ٻيلن جو گاهه آهي.
اڳتي نه وڌ انهيءَکان،
چاهڻ ئي چاهه آهي.
چَمڪي پيا انڌيرا،
ڄڻ مِهر و ماه آهي.
گجگوڙ، شينهن، ٻيلو،
هَرڻين کي ٽاهه آهي.
ó
ó
اڄ اچانڪ نچي پيو آهين،
دل جي پڙ ۾ اچي پيو آهين.
هاڙهه مان توکي فائدو پهتو،
فصل وانگر پچي پيو آهين.
سچ جي قتلِ عام ۾ مُنڪر!
ڪُوڙ بنجي بچي پيو آهين.
عِشقُ ڪڍندئي، ٻئي جي جاءِ نه آ،
”ڌَن – ڌُٻڻ“ ۾ گچي پيو آهين.
پاڻ کان ڪيئن ڪيان جدا توکي،
روح وانگر رچي پيو آهين.
روز کُٽڪو رهي ٿو چورن جو،
مينهن وانگر مچي پيو آهين.
ó
ó
ڪو بي نقاب ٿيندو،
اڄ احتساب ٿيندو.
بي صبر! پَٽ نه مکڙي،
آخر گلاب ٿيندو.
گهر گهر ۾ آهي ليڊر،
ڇا انتخاب ٿيندو!
هرڻين کي ڇا خبر هئي،
دريا سراب ٿيندو.
گهر تڙ ڇڏيون اچي پئي،
خانو خراب ٿيندو.
قبضي ۾ رک نگاهون،
دل کي عذاب ٿيندو.
دل سان گناهه ڪريو،
ڏاڍو ثواب ٿيندو.
ó
ó
دُشمنن جو هراس لاهي ڇڏ،
خوف جو هر لباس لاهي ڇڏ!
جيڪڏهن نوڪري عزيز اٿئي،
فيل چاڙهي ۽ پاس لاهي ڇڏ!
پنهنجي خوددار جسم تان ماڻهو!
جُبهءِ التماس لاهي ڇڏ!
اڄ اکين سان پيئاربو، پيئبو،
مَنَ چپن تان گلاس لاهي ڇڏ!
جيئن هر گُل مان تُنهنجي بُوءِ اچي،
پنهنجو گل گل ۾ واس لاهي ڇڏ!
آهه ليليٰ نثار مجنونءَ تي،
’اي وفا‘! بت تان ماس لاهي ڇڏ.
ó
ó
نڪا نفرت وڻي ڪنهن کي،
نڪا قربت وڻي ڪنهن کي.
مثال آدم ۽ حوا جو،
نه ٿي جنت وڻي ڪنهن کي.
بدن فرضن جي ور چڙهيل،
نه ٿي چاهت وڻي ڪنهن کي.
سدائين سِرُ اَڏيءَ تي، پر،
اِها فِطرت وڻي ڪنهن کي.
رڳو دولت جي ڪڍ دنيا،
نه ٿي غُربت وڻي ڪنهن کي.
سڳيون ڇاتين سان کيڏن پيون،
پئي عادت وڻي ڪنهن کي.
ٿين پيون عورتون اغوا،
نه ٿي عِصمت وڻي ڪنهن کي.
’وفا‘! حقدار هوندي ڀي،
نٿي شُهرت وڻي ڪنهن کي.
ó
ó
ڏاڏي آدم کان عيبدار آهيون،
فطرتن سڀ گناهگار آهيون.
ڇو کِلو ٿا خزان – رسيد ڏِسي،
حاصلِ موسمِ بهار آهيون.
وات – ڳاڙهن سان دوستي آهي،
تنهنڪري ئي اسان به ٻار آهيون.
دل وٺي ڀي نه دل ڏيون ڪنهن کي،
ڪنهن ڪيا ايڏا هوشيار آهيون.
آهه وڻندي بدن جي هر خوبي،
ڪنهن جو چهرو
۽ ڪنهن جا وار آهيون.
حوصلو ٿا رکون پهاڙن جو،
پر روئي پئون ته آبشار آهيون.
غير سمجهون نه ڪنهن بشر کي ’وفا‘!
هر ننڍي ۽ وڏي جا يار آهيون.
ó
ó
وصل جا پُور سوايا ٿي ويا،
هجر جا سور سوايا ٿي ويا.
عقل، لقمان کان ڀي ڪجهه نه ٿيو،
زخم، ناسور سوايا ٿي ويا.
هٿ لڳڻ ساڻ پيو جام ٽُٽي،
نيڻ مخمور سوايا ٿي ويا.
پير ڀي مون کي چمڻ ڪو نه ڏنئون،
مُحب مغرور سوايا ٿي ويا.
فن ۽ ڏات کان خالي ها ڪئي،
صرف مشهور سوايا ٿي ويا.
ساري دنيا کي ڇڏيان ها ڪاٿي،
دوست منظور سوايا ٿي ويا.
ظُلم ۽ جبر جو انجام ڏسي،
دوست مشڪور سوايا ٿي ويا.
زخم پنهنجا به سڃاڻي نه سگهيا،
نيڻ بي نُور سوايا ٿي ويا،
مئڪدن ۾ ٿا ٻرن جام ’وفا‘!
هيل انگُور ساويا ٿي ويا.
ó
ó
نيڪي به بَدي آهي،
هي ڪهڙي صدي آهي!
باطن ۾ آ محبوبا،
ظاهر ۾ ادي آهي.
احساس ڇُهائڻ جو،
ريشم جي گدي آهي.
گرم آهي طبيعت جي،
فطرت ۾ ٿڌي آهي.
مُرڪن کان سوا جيون،
لُڙڪن جي ندي آهي.
انسان چڱو آهي،
پر ماڻهو ردي آهي.
چقمق ٿي رکي بت ۾،
حالانڪ ڦدي آهي.
تِنهن دل ۾ ”وفا“! جي،
جِنهن دِل ۾ مدي آهي.
ó
ó
سارو عالم غلام تنهنجو آ،
ڪيڏو اعليٰ مقام تنهنجو آ.
عمر ڀر توسان هم ڪلام هجان،
ايڏو دلڪش ڪلام تنهنجو آ.
ڇو ٿو نوٽن سان پاڻ کي تورين،
حسن آن، عشق دام تنهنجو آ.
مون کي گُل گُل لڳي ٿو تو جهڙو،
ڪيئن پٽيان، احترام تنهنجو آ.
تون سچي پيار جي علامت آن،
عاقبت ۽ دوام تنهنجو آ.
ڪنهن شرابيءَ جي جستجو آهين،
روح مئه – جسم جام تنهنجو آ.
جسم جو ديپ، روح جي ڳولا،
هِن صدي، فڪرِ خام تنهنجو آ.
تنهنجا سجدا، ”وفا“! ٻڌائن ٿا:
ڪوئي قابل امام تنهنجو آ.
ó
ó
پَن ڇڻيءَ ۾ به ٽڙيل چمن آ،
قابلِ ديد تنهنجو بَدن آ.
عشق مقتل ۾ آهي جڏهن کان،
منهنجي سِر
سان تڏهن کان ڪفن آ.
خواهشن ۾ ورهايل رهي ٿو،
پيار جي حق ۾ تن آ، نه من آ.
پيار جا پيچرا خوب آهن،
منزلن ۾ نه گلشن، نه بن آ.
مُنفرد حسنِ مشرق جا جلوا،
بُت تي سلوار ۽ پيرهن آ.
گرم لُڙڪ ۽ ’وفا‘ سرد آهون،
هجر جي زندگيءَ جو مَتن آ.
ó
ó
پيار ڏيون ٿا، پيار گهرون ٿا،
ٻيو نه ڪوئي وهنوار گهرون ٿا.
خاموشيءَ کي لفظ ڏئي ڇڏ،
باطن جو اظهار گهرون ٿا.
عشق نه آيو راس اسان کي،
گهر واري، گهر ٻار گهرون ٿا.
چنڊ کان ڀي شرمائڻ وارا!
درشن ۽ ديدار گهرون ٿا.
جو نفرت جون ڀِتيون ڊاهي،
رب کان سو اوزار گهرون ٿا.
اکيون ڀي اکين تي آهن،
پر دِل جو اقرار گهرون ٿا.
ó
ó
حُسن معيار تي لهي آيو،
عِشق ڪِردار تي لهي آيو.
دل جي اظهار تي لهي آيو،
روز ديدار تي لَهي آيو.
زُلف رُخسار تي لهي آيا،
حادثو پيار تي لهي آيو.
پيار احساسِ حُسن ثابت ٿيو،
هار سينگار تي لهي آيو.
روز نظرن جا تير هڻندو هو،
نيٺ ويچار تي لهي آيو.
دِل جي ڪَعبي ۾ بُت ڏِٺئين جو ’وفا‘!
بُت شِڪن وار تي لَهي آيو.
ó
ó
ايترو توکي چاهبو هاڻي،
پويون هر نقش ڊاهبو هاڻي،
مون کي مِهڻن جي وس ڪرڻ وارا!
تُنهنجو احساس لاهبو هاڻي.
ڪا به رونق رهي نه ديرن تي،
ڪو به ساسي نه ٽاهبو هاڻي.
نور آهين، نڪو بشر آهين،
ڪجهه نه ڪجهه
توکي ٺاهبو هاڻي.
پنهنجي سِر تي وسائبو سڀ ڪُجهه،
توتان هر بار لاهبو هاڻي.
توکي پلٽي ’وفا‘ جي سانچي ۾،
تنهنجو معيار ٺاهبو هاڻي.
ó
ó
حسرتن تي جوانيون آهن،
پيار جون مهربانيون آهن.
’وصل ۽ هجر‘ پيا تنهنجي جون،
ياد رهندڙ نشانيون آهن.
دل کي جيڪي ڪري ويون لِيڙون،
تُنهنجي نظر جون ڪانيون آهن.
ٿو نپوڙي گهڙي گهڙي رومال،
اڄ روئڻ ۾ روانيون آهن.
مون تي بي سبب ڏک ڪرڻ وارا!
بندشون، بي زبانيون آهن.
عِشق جو جسم زخم زخم آهي،
حسن جون گل – فشانيون آهن.
رُوح ڇا ڀي گهُري ’وفا‘! ليڪن،
جِسم جي گهرج مانيون آهن.
ó
ó
تو اهڙو تڙپائي ڇڏيو مون کي،
مقتل ڀي ٺُڪرائي ڇڏيو مون کي.
زلفن سان پرچائي ڇڏيو مون کي،
سوريءَ تي
لڙڪائي ڇڏيو مون کي.
صبر جو پئمانو لبريز ويو ٿي،
جام جيان ڇلڪائي ڇڏيو مون کي.
دوزخ ۾ هر يارُ رهي ٿو منهنجو،
جنت مان بدلائي ڇڏيو مون کي.
بتخانن، مئخانن جو منهن ڏسبو،
ٽِڪ وانگر
چمڪائي ڇڏيو مون کي.
سانڊي جان ٿا هر هر رنگ مَٽايو،
هڪڙي ڳالهه
ٻڌائي ڇڏيو مون کي.
ڏينهن جو هر انصاف اوهان تي آهي،
رات هڪڙي ترسائي ڇڏيو مون کي.
باقي سڀ سنسار اوهان کي آيو،
منهنجا مِيتَ
ملائي ڇڏيو مون کي.
روز ۽ شب طواف ڪيان دلبر جو،
جاڳ اهڙي جاڳائي ڇڏيو مون کي.
اهڙا قاتل نيڻ نه ٻيهر ملندا،
چيري، ڦاڙي،
گهائي ڇڏيو مون کي.
ó
ó
تنهنجي چاهت کي ڪير مُنهن ڏيندو،
جڳ جي نفرت کي ڪير منهن ڏيندو؟
تنهنجي دولت کي ڪير منهن ڏيندو،
منهنجي غربت
کي ڪير منهن ڏيندو؟
سڀ ڪو دولت جي ڪڍ لڳو پيو آ،
هِت نصيحت کي ڪير منهن ڏيندو؟
وصل جي رات، سَن بلوغت جو،
هِن قيامت کي ڪير منهن ڏيندو؟
زلف چهري جان ٿو عزيز رکان،
منهنجي جِدت کي ڪير منهن ڏيندو؟
آئون شاعر ۽ هوءَ رقاصه،
هن تفاوت کي ڪير منهن ڏيندو؟
ٿي سگهان ٿو خوشيءَ سان پاڳل مان،
تنهنجي آٿت کي ڪير منهن ڏيندو؟
آهي نيلام گهر ۾ حسن ”وفا“!
هِن اذيت کي ڪير مُنهن ڏيندو؟
ó
(وڌيڪ پڙهو) |
