|
|
سوال
- سيزدهم |
سوال تيرهون |
|
(14)
|
چه خواهد مرد
معنيٰ ز آن عبارت
که دارد سوي چشم و لب اشارت
|
حقيقي ڇا هي معنيٰ، عشق جو حال
اکيُون، مُنهن، چپَ ۽ زلف ۽ خطّ ۽
خال؟
|
|
(15)
|
چه جويد از رخ و زلف و خط و خال
کسي کاندر مقامات است و احوال
|
|
|
جواب |
جواب |
|
(16)
|
هر آن چيزي که در عالم عيان است
چو عکسي ز آفتاب آن جهان است
|
هي سڀڪا شيءِ جا عالم ۾ عيان آھ
سا حق جو عَڪسُ پارَوُن هُن جھان آھ
|
|
(17)
|
جهان
چون زلف و خط و خال و ابروست
که هر چيزي به جاي خويش نيکوست
|
هي جڳُ ٿيو خالَ ۽ خط جي مثال آھ
تجلّي ڪڏّهن جَمال ۽ ڪڏهن جلال آھ
|
|
(18)
|
تجلي گه جمال و گه جلال است
رخ و زلف آن معاني را مثال است
|
|
(19)
|
صفات حق
تعاليٰ لطف و قهر است
رخ و زلف بتانرا زآن دو بهر است
|
صفاتون حقِ جُون آهن لُطف ۽ قَهر
ڏينَ محبوبَ مُنهن مان قَند ۽ زهرَ
|
|
(20)
|
چو محسوس آمد اين الفاظ مسموع
نخست از بهر محسوسند موضوع
|
[جيئن ته اسان پهريائين الفاظ محسوس
ڪريون (ٻڌون) ٿا، انهيءَ ڪري اهي شروع
کان ئي محسوس شين جي نشاندهي ڪن ٿا.] |
|
(21)
|
ندارد عالم معني نهايت
کجا بيند مراورا لفظ غايت
|
مجازي ۽ حقيقي لفظ معنيٰ
مطابق ٿيا اچي دُنيا ۽ عُقبيٰ
|
|
(22)
|
هر آن معني که شد بر ذوق پيدا
کجا تعبير لفظي يابد او را
|
نه سمجھين جيسين تُون تن جي حقيقت
اِنهن گُفتَن جي توکي ناهي رُخصت
|
|
(23)
|
چو اهل دل کند تفسير معني
به مانندي کند تعبير معني
|
[جڏهن اهل دل (صوفي) انهن جي سمجھاڻي
ڏين ٿا ته هو انهن جي سمجھاڻي محسوس
ٿيندڙ شين سان ڪن ٿا.] |
|
(24)
|
که
محسوسات از آن عالم چو سايه است
که اين چون طفل و آن مانند دايه است
|
[دراصل محسوسات اصلي عالم (جھان) جي
پاڇولن وانگر آهن، هنن جي حيثيت ننڍي
ٻار جي آهي ۽ اصلي دائي وانگر آهن.] |
|
(25)
|
به نزد من خود الفاظ ماول
بر آن معني فتاد از وضع اول
|
[منهنجو خيال آهي ته جن اصطلاحن جي
اسان سمجھاڻي ڏيون ٿا، اهي شروع کان
انهيءَ معنيٰ سان مخصوص ڪيا ويا آهن.] |
|
(26)
|
به
محسوسات خاص از عرف عام است
چه داند عام کان معني کدام است
|
[ليڪن عام ماڻهن انهن کي پوءِ رواجي
معنيٰ ڏئي ڇڏي آهي. ڀلا، عام ماڻهو
انهن کي ٻي ڪهڙي معنيٰ ڏئي سگهن ٿا.] |
|
(27)
|
نظر چون در جهان عقل کردند
از آنجا لفظها را نقل کردند
|
[جڏهن عقل وارن انهيءَ جھان تي نظر
وڌي ته هنن اصلي لفظن جي اها معنيٰ
مقرر ڪري ڇڏي.] |
|
(28)
|
تناسب را رعايت کرد عاقل
چو سوي لفظ معني گشت نازل
|
[پر داناءُ اهو آهي جيڪو انهيءَ نسبت
کي سمجھي ٿو ۽ اصلي معنيٰ ڏانهن ڌيان
ڪري ٿو.] |
|
(29)
|
ولي تشبيه کلي نيست ممکن
ز جست و جوي آن ميباش ساکن |
[جيتوڻيڪ مڪمل تشبيھ ناممڪن آهي، پر
اها جستجو ختم نه ڪر.]
|
|
(30)
|
درين معني کسي را بر تو دق نيست
که
صاحب مذهب اينجا غير حق نيست
|
[انهيءَ سلسلي ۾ تو مٿان ڪنهن کي
فضيلت ڪونهي، ڇو ته اتي حق کان سواءِ
ٻيو ڪو به رهنما ڪونهي.] |
|
(31)
|
ولي تا با خودي زينهار زينهار
عبارات شريعت را نگهدار
|
[ليڪن ياد رک جيستائين تون هوشيار
خبردار آهين ته پوءِ هر حال ۾ شريعت ۽
قانون تي هل.] |
|
(32)
|
که
رخصت اهل دل را در سه حال است
فنا و سکر و پس ديگر دلال است |
[ڇو ته اهلِ دل يعني سالڪن کي به ٽن
حالتن ۾ رخصت آهي. هڪ فنا، ٻي سُڪر ۽
ٽين محبت ۾ استغراق.] |
|
(33)
|
ترا چون نيست احوال مواجيد
مشو کافر بناداني و تقليد
|
فنا ۽ سُڪر جيسين ٿيو نه ظاهر
نه ٿي تقليد سان تُون پاڻ ڪافر
|
|
(34)
|
هر آنکس کو شناسد اين سه حالت
بداند وضع الفاظ و دلالت
|
[جيڪو انهن ٽنهي حالتن جي شناخت رکي
ٿو، اهو الفاظن ۽ اصطلاحن جي معنيٰ ۽
مطلب کي سمجھي ٿو.] |
|
(35)
|
مجازي نيست احوال حقيقت
نه هر کس يابد اسرار طريقت
|
[حقيقت ائين ناهي جيئن ظاهري طور نظر
پئي اچي، هر ڪوئي طريقت جي اسرارن کان
با خبر نٿو ٿي سگهي.] |
|
(36)
|
گزاف اي دوست نايد ز اهل تحقيق
مر اين را کشف بايد يا که تصديق
|
شريعت پوءِ طريقت پوءِ حقيقت
سواءِ ان جي تُون کڻندين جڳُ جي لعنت
|
|
(37)
|
بگفتم وضع الفاظ و معاني
ترا سربسته گر خواهي بداني
|
ٻُڌج تُون هاڻ الفاظ ۽ معاني
منجھان تشبيھ سِکُ تنزيھ جاني
|
|
(38)
|
نظر کن در معاني سوي غايت
لوازم را يکايک کن رعايت
|
[معنيٰ ۽ مفهوم تي پهچڻ خاطر مقصد کي
ضرور نظر ۾ رک، هن سلسلي ۾ ضروري
هدايتن تي ضرور عمل ڪر.] |
|
(39)
|
بوجهي خاص از آن تشبيه ميکن
ز ديگر وجهها تنزيه ميکن
|
[فقط خاص حالتن ۾ تشبيھ جو سهارو وٺ،
ور نه ٻي هر صورت ۾ تنزيھ (هن کي هر
شيءِ کان الڳ) سمجھه.] |
|
(40)
|
چو شد اين قاعده يک سر مقرر
نمايم ز آن مثالي چند ديگر
|
[جڏهن تو کي هن ڳالهه جي خبر پئجي وئي
ته پوءِ آءٌ تو لاءِ ڪجھ مثال ۽
سمجھاڻيون پيش ڪريان ٿو.] |
|
|
اشارت به چشم و لب |
اکين ۽ چپن مان ڇا مراد آهي؟ |
|
(41)
|
نگر کز چشم شاهد چيست پيدا
رعايت کن لوازم را بد آنجا
|
[غور سان ٻُڌ ته محبوب جي اَک مان ڇا
ٿو ظاهر ٿئي، ان لاءِ تون سڀني ضروري
ڳالهين کي سمجھ.] |
|
(42)
|
ز چشمش خوست بيماري و مستي
ز لعلش گشت پيدا عين هستي
|
ٿي اک محبوب جي بيمار ۽ مَست
۽ چَپَ ڳاڙها اُنهي جا نيست منجھ هَست
|
|
(43)
|
ز چشم او همه دلها جگرخوار
لب لعلش شفاي جان بيمار
|
اکين کان ٿيون دليُون غم ۾ گرفتار
چَپَن کان ٿي شِفا تنِ کي، جي بيمار
|
|
(44)
|
ز چشم اوست دلها مست و مخمور
ز لعل اوست جانها جمله مستور
|
ٿيا عاشق اکين کان مست مخمُور
چَپن کان ٿيا اُنهن جا رُوحَ مستُور
|
|
(45)
|
به چشمش گرچه عالم در نيايد
لبش هر ساعتي لطفي نمايد
|
اکيون ليکين پڻ ٿيون ڪين عالم
مگر لَبَ تُنهنجا ڪن ٿا لُطف هردم
|
|
(46)
|
دمي از مردمي دلها نوازد
دمي بيچارگان را چاره سازد
|
[ڪڏهن هو ماڻهن جي دلين کي لُڀائي ٿو،
ڪڏهن ڦٽِلين ۽ بيمارن جي تيمارداري
ڪري ٿو.] |
|
(47)
|
به شوخي جان دمد در آب و در خاک
به دم دادن زند آتش بر افلاک
|
[هن جي حُسن جي شوخي پاڻي ۽ مٽيءَ کي
زندگي بخشي ٿي، هن جي هڪ ڦوڪ آسمانن ۾
باھه لڳائي ڇڏي ٿي.] |
|
(48)
|
از او هر غمزه دام و دانئه شد
وز او هر گوشهاي ميخانئه شد
|
[هن جي هر اشاري ۽ غمزي ۾ ڦاسڻ جو
داڻو رکيل آهي، هن جي ڪري ڪنڊ ڪڙڇ
ميخانو بڻيل آهي.] |
|
(49)
|
ز غمزه ميدهد هستي به غارت
به بوسه ميکند بازش عمارت
|
[جتي هن جو هڪ اشارو پوري ڪائنات کي
جلائي رک ڪري ٿو، اُتي هن جي چپن جي
چاشنيءَ سان عمارت کڙي ٿي وڃي ٿي.] |
|
(50)
|
ز چشمش خون ما در جوش دايم
ز لعلش جان ما بيهوش دايم
|
اکين کان رتُ عُشاقن جو ٿيو منجھ جوش
چَپن کان جان تن جي آهي مدهوش
|
|
(51)
|
به غمزه چشم او دل مي ربايد
به عشوه لعل او جان مي ربايد |
اکيون غمزن سان ٿيون دلڙيون لُٽي نِين
چُميُن سان چَپَ سَدا ڦَٽڙا ڇُٽائين |
|
(52)
|
چو از چشم و لبش خواهي کناري
مر اين گويد که نه آن گويد آري
|
[جڏهن تون هن جي ‘اکين’ ۽ ‘چپن’ ۾
سمائجڻ گهرين ته هڪڙو چوندو نه ته ٻيو
چوندو هائو!] |
|
(53)
|
ز غمزه عالمي را کار سازد
به بوسه هر زمان جان مي نوازد
|
[هن جو هڪ غمزو ۽ اشارو سڄي جڳ جھان
کي سنواري ٿو، هن جي چپن جو مٺاڻ هر
گهڙيءَ روح کي راحت ڏئي ٿو.] |
|
(54)
|
از او يک غمزه و جان دادن از ما
وز او يک بوسه و استادن از ما
|
[هن جي هڪ غمزي تي اسان ساھه صدقي ڪري
ويهون ٿا، هن جي چپن جي چاشني اسان کي
ٻيهر جيئرو ڪري ڇڏي ٿي.] |
|
(55)
|
’کلمح
بالبصر‘
شد حشر عالم
ز نفخ روح پيدا گشت آدم
|
[هن جي اک ڇنڀڻ سان جھان ۾ قيامت برپا
ٿئي ٿي، هن جي روح ڦوڪڻ سان آدم پيدا
ٿي پوي ٿو.] |
|
(56)
|
چو از چشم و لبش انديشه کردند
جهاني مي پرستي پيشه کردند
|
[جڏهن ڪنهن تي هن جي اکين ۽ چپن جو
تصور حاوي ٿئي ٿو، تڏهن هو پاڻ کي مئي
۽ ميخاني جي رنگ ۾ رڱي ٿو.] |
|
(57)
|
نيايد در دو چشمش جمله هستي
در او چون آيد آخر خواب و مستي
|
[ليڪن هي سڄو جڳ جھان هن جي اکين آڏو
ڪهڙي حيثيت رکي ٿو! ڇو ته هن جي اکين
تي ڪڏهن به ننڊ ۽ غفلت جو غلبو نٿو
ٿئي.]
|
|
(58)
|
وجود ما همه مستي است يا خواب
چه نسبت خاک را با رب ارباب
|
[اسان جي هستي يا خواب خيال آهي يا
اجائي مستي آهي، ان صورت ۾ اسان خاڪ
وارن کي هن سان ڪهڙي نسبت!] |
|
(59)
|
خرد دارد ازين صد گونه اشفت
که
’ولتصنع
علي عيني‘
چرا گفت
|
[اتي عقل پاڻ هزار پريشانين ۾ آهي، ڇو
ته هن پاڻ چيو آهي،
’توکي
پاليوسين پنهنجي اکين ڳيان.‘] |
|
|
اشارت به زلف |
زلف جو اشارو |
|
(60)
|
حديث زلف جانان بس دراز است
چه شايد گفت کان جاي راز است |
حقيقت زُلف جي دُور ۽ دراز آھ
ڪبو ڇا ذڪر، جو سڀ رَمز راز آھ |
|
(61)
|
مپرس از من حديث زلف پرچين
محبانيد زنجير مجانين
|
وِڌا زنجير عُشّاقن کي محبوب
ٿيا جي قيد ڪثرت جي ۾ مجذوب
|
|
(62)
|
ز قدش راستي گفتم سخن دوش
سر زلفش مرا گفتا که خاموش
|
سَئون ٿيو قَدُ، ڏِنگا ٿيا زُلف اُن
جا
تعيّن ۾ ٿيو ضد آهي بَر جا
|
|
(63)
|
کژي بر راستي زان گشت غالب
وز او در پيچش آمد راه طالب
|
[ڏنگائي ان ڪري سڌائيءَ تي غالب آهي
ته جيئن طالب ان ڏنگي ۽ ڏُکي راھه ۾
پنهنجو رستو ڳولي لهي.] |
|
(64)
|
همه دلها از او گشته مسلسل
همه جانها از او گشته مغلغل
|
[سڀئي دليون ان زلف دراز ۾ ڦاٿل آهن ۽
سڀئي روح ان ۾ ٻُڏندڙ ۽ ترندڙ آهن.] |
|
(65)
|
معلق صد هزاران دل ز هر سو
نشد يک دل برون از حلقئه او
|
[هزارين ۽ لکين دليون ان (زلف) ۾
اٽڪيل آهن، هن جي زلف جي پيچ کان ڪا
دل بچيل ناهي.] |
|
(66)
|
گر او زلفين مشکين برفشاند
به عالم در يکي کافر نماند
|
ڇَنڊي جي زُلفَ پَنهنجا منهنجو دلبر
نه عالم ۾ رهي ڪو هڪڙو ڪافر
|
|
(67)
|
وگر بگذاردش پيوسته ساکن
نماند در جهان يک نفس مؤمن
|
۽ جي دائم ڪري او تن کي ساڪنِ
ته جڳ ۾ پڻ رهي هڪڙو نه مومن
|
|
(68)
|
چو دام فتنه ميشد چنبر او
به شوخي باز کرد از تن سر او
|
[جڏهن هن جي فتني (زلف) جو دام وڌي
دائرو (ڦاهي) بنجي ٿو ته هو پنهنجي
شوخيءَ سان ان جو سر وڍي ڇڏي ٿو. |
|
(69)
|
وگر زلفش ببريده شد چه غم بود
که گر کم شد شب اندر روز افزود
|
[پر جيڪڏهن ائين سندس زلف جو سر وڍجي
ويو ته ڇا ٿيو، جيئن اونداهي گهٽبي
آهي ته ڏينهن جو سوجھرو وڌڻ لڳندو
آهي.] |
|
(70)
|
چو او بر کاروان عقل ره زد
به دست خويشتن بر وي گره زد |
[جڏهن هن پاڻ عقل جي قافلي تي ڌاڙو
هنيو آهي، تڏهن پاڻ ئي وري ان جي پيرن
۾ زنجير وڌا اٿس.] |
|
(71)
|
نيابد زلف او يک لحظه آرام
گهي بام آورد گاهي کند شام
|
مگر زلفن کي اُن جي ناهي آرام
ڪڏهن ٿا صُبح آڻنِ ۽ ڪَڏهن شام
|
|
(72)
|
ز
روي و زلف خود صد روز و شب کرد
بسي بازيچهاي بوالعجب کرد
|
رُخ ۽ زلفن مان ڪيئي روزَ شبَ ٿيا
مخالف رنگ ڪَثرت جا عجب ٿيا
|
|
(73)
|
گلِ آدم در آن دم شد مخمر
که دارد بوي آن زلف معطر
|
[انسان جي مٽي انهيءَ خمير مان آهي،
جنهن ۾ هن پنهنجي زلف جي خوشبو شامل
ڪري ڇڏي آهي.] |
|
(74)
|
دل ما دارد از زلفش نشاني
که خود ساکن نمي گردد زماني
|
[اسان جي دلين ۾ به ان زلف جي هڪ
نشاني آهي، جنهن جي ڪري اسان جي دلين
کي هڪ پل به آرام نه آهي.]
|
|
(75)
|
از او هر لحظه کار از سر گرفتم
ز جان خويشتن دل برگرفتم
|
[هن کان ئي مون هر وقت ڌُن ۾ رهڻ سکيو
آهي، اهڙيءَ طرح پنهنجو پاڻ کان بيزار
ٿيڻ جو عادي ٿيو آهيان.] |
|
(76)
|
از آن گردد دل از زلفش مشوش
که از رويش دلي دارد پر آتش
|
[منهنجي دل هن جي زلف کان ان ڪري
پريشان آهي، ائين هن جي چهري کان هر
وقت منهنجي دل بيتاب آهي.]
|
| |
اشارت به رخ و خط |
چهري ۽ خط جي اشارو ڪيڏانهن آهي؟ |
|
(77)
|
رخ اينجا مظهر حسن خدائي است
مراد از خط جناب کبريائي است
|
آهي رُخ مظهرِ لُطف اِلاهي
۽ خطُ آهي خُدا جي هيڪڙائي
|
|
(78)
|
رخش خطي کشيد اندر نکويي
که از ما نيست بيرون خوبرويي
|
[هن جي چهري تي ايندڙ خط سهڻائپ جي
انتها آهي، اهو ظاهر ڪري ٿو ته ان کان
ٻاهر وڌيڪ ڪا سُونهن ڪونهي.] |
|
(79)
|
خط آمد سبزه زار عالم جان
از آن کردند نامش آب حيوان |
آهي خط سبز وَ رُوحاني ۽ ذاتي
ٿو سڏجي چَشمُه آب حياتي
|
|
(80)
|
ز تاريکي زلفش روز شب کن
ز خطش چشمئه حيوان طلب کن
|
ڍڪي اُن کي سَدا زلفن جي ظُلمات
خِضُر ڳولي لهي ڪثرت ۾ هڪ ذات
|
|
(81)
|
خضر وار از مقام بي نشاني
بخور چون خطش آب زندگاني
|
[خضر جي پوئلڳي ڪندي تون به ان لڪل
هنڌان خط جي صورت ۾ مهيا اهو آب حيات
پي وٺ.]
|
|
(82)
|
اگر روي و خطش بيني تو بيشک
بداني کثرت از وحدت يکايک
|
[جيڪڏهن تون هن جي چهري ۽ خط کي واقعي
ڏسي ورتو ته پوءِ تو کي فوراًڪثرت ۽
وحدت جي سمجھاڻي اچي ويندي.]
|
|
(83)
|
ز زلفش باز داني کار عالم
ز خطش باز خواني سر مبهم
|
[هن جي زلف جي اسرارن مان تو کي هِن
جھان جي خبر پوندي ۽ هِن جي خط جي
خوبيءَ مان تو تي ڳجھا راز کلي
پوندا.]
|
|
(84)
|
کسي گر خطش از روي نکو ديد
دل من روي او در خط او ديد
|
[ڪو ئي هن جي خط پويان خوبصورت چهرو
ڏسي ٿو، پر منهنجي دل هن جو چهرو سندس
خط ۾ ڏسي ٿي.] |
|
(85)
|
مگر رخسار او سبع المثاني است
که هر حرفي از او بحر معاني است
|
سندس رُخسارَ ٿيا سَبع اَلمثاني
لڀي هر حرف ۾ بَحر معاني
|
|
(86)
|
نهفته زير هر موئي از او باز
هزاران بحر علم از عالم راز
|
ٿيا سَڀ حرفَ، اُن رخسار جا وار
لِڪلُ هيٺان اُنهي جي علم اسرار
|
|
(87)
|
ببين بر آب قلبِ عرش رحمان
ز خط عارض زيبائي جانان |
[تون پنهنجي دل جي پاڻيءَ مٿان ذات
خداونديءَ جي عرش کي ڏس، هن جي ڳل تي
ظاهري خط سونهن جو سامان اٿئي.] |
| |
اشارت به خال |
تِرَ مان ڇا مراد آهي؟ |
|
(88)
|
بر آن رخ نقطئه خالش بسيط است
که اصل مرکز دور محيط است |
۽ رخ تي خالَ جو ڏسجي جو نقطو
سو مرڪز آهي ذاتي دائري جو |
|
(89)
|
از او شد خط دور هر دو عالم
وز او شد خط نقش و قلب آدم
|
ڏسڻ ۾ گرچه آهي هيچ در هيچ
وَڪوڙي هر دُو جڳ کي پيچ در پيچ
|
|
(90)
|
از آن حال دل پرخون تباه است
که عکس نقطئه خال سياه است
|
[انهيءَ تِرَ جي ڪري هيءَ دلڙي رت
روئي بيحال ٿي وئي آهي، ڇو ته اِهو ئي
اصلي ڪاري تر جو عڪس يا اولڙو آهي.] |
|
(91)
|
چوخالش
حال دل جز خون شدن نيست
کز آن منزل ره بيرون شدن نيست |
هُويّت جو آهي سو غَيبُ مخفي
مُنهجي موڳي ٿئي دل رت ۾ ڦٿڪي
|
|
(92)
|
به وحدت در نباشد هيچ کثرت
دو نقطه نبود اندر اصل وحدت
|
اچي وحدت ۾ ڪڏهين ڪِين ڪثرت
ٻه نُقطا ڪِيئَن ٺَهن منجھ هڪڙي وحدت
|
|
(93)
|
ندانم خال او عکس دل ماست
و يا دل عکس خال روي زيباست
|
[مون کي خبر نٿي پوي ته اهو تِرُ اسان
جي دلين جو عڪس آهي يا اسان جي هيءَ
دل هن جي خوبصورت چهري جو عڪس آهي.] |
|
(94)
|
ز عکس خال او دل گشت پيدا
و يا عکس دل آنجا شد هويدا
|
اسان جي دِل، خالُ اُن جو، ٻه نقطا
هي هُن جو عڪس ٿيو، هُو هِن جو ٿيو يا
|
|
(95)
|
دل اندر روي او يا اوست در دل
به من پوشيده گشت اين راز مشکل
|
دِل اُن جي مُنهن ۾، يا هُو آهي منجھ
دل
آهي هِڪ رازُ اِيءُ، سمجھڻ ٿيو مُشڪل
|
|
(96)
|
اگر هست اين دل ما عکس آن خال
چرا مي باشد آخر مختلف حال
|
جي اِيئَن آهي ته ڇو ٿيو دل جو هي حال
ڪڏهن خوش آهي ڪڏهين غم ۾ پامال
|
|
(97)
|
گهي
چون چشم مخمورش خراب است
گهي چون زلف او در اضطراب است
|
[ڪڏهن هن جي خماريل اکين ۾ خرابي ۽
تباهي پئي ڏسجي، ڪڏهن وري هن جي زلفن
تي پريشاني ڇانيل آهي.] |
|
(98)
|
گهي روشن چو آن روي چو ماه است
گهي تاريک چون خال سياه است |
[ڪڏهن هو چنڊ جي چھري جيان منور ۽
روشن آهي، ڪڏهن وري هو ڪاري تر وانگر
سراسر سياهي ۽ اوندھه آهي.] |
|
(99)
|
گهي مسجد بود گاهي کنشت است
گهي دوزخ بود گاهي بهشت است
|
ڪڏهين مسجد ٿئي، ڪڏهن ڪنشت آھ
ڪڏهن دوزخ ٿئي، ڪڏهين بهشت آھ |
|
(100)
|
گهي برتر شود از هفتم افلاک
گهي افتد به زير تودهء خاک
|
[ڪڏهن هو ستن آسمانن کان به مٿي آهي،
ڪڏهن هو ويچارو پنهنجي مٽيءَ هيٺان
دٻيل آهي.]
|
|
(101)
|
پس از زهد و ورع گردد دگر بار
شراب و شمع و شاهد را طلبگار |
[نيڪي ۽ پرهيزگاري، عبادت ۽ خوف خدا
کي ڇڏي، هو ٻيهر وري وڃي ميخاني ۾ شمع
۽ شاهد جو طلبگار ٿئي ٿو.] |
