نابوديءَ نيئي، عبد کي اعليٰ ڪيو،
مورت ۾ محفي ٿيا، صورت پڻ سيئي،
ڪبي ات ڪيھي ڳالھه پريان جي ڳجھه جي

اھڙي قسم جو قرب ۽ اتصال، عبد ۽ معبود جي وچ ۾ راءِ ڏياج ۽ ٻيجل جي قصي نمايان آھي. ان ۾ ھڪ وڏي تمشيل رکيل آھي جنھن جي اپٽار انھن حقاني بزرگن ڪئي آھي. جي اسلامي تصوف جي اسرارن کان واقف آھن. جيڪي طالب آھن سي انھن جي روحاني وارثن وٽان يا سندن ڪتابن مان پروڙين. اھا تمثيل شاھه جي ھيٺين ٻن بيتن ۾ ايتري قدر عيان آھي، جو وڌيڪ بيان جي ضرورت نه اٿس. ڪي رند اھو راز پروڙين.

نرتي تند نياز سين، ٻرائي ٻيجل،
راجا رتولن ۾، اونائي امل،
راز ڪيائين راءِ سين، ڪنھن موچاري مھل،
”انا احمد بلا ميم‛‛ چئي سين ھئين سائل
ڪنھن ڪنھن پيئي ڪل ته ھر دوئي ھيڪ ٿيا
 

ڪنھين ڪنھين ماڙھئين پيئي ڪل ڪائي،
رسيا جي رمز کي تن پارسي پائي،
الانسان سري و انا سره ورتي اي وائي،
راجا راڳائي، ھر دوئي ھيڪ ٿيا

اھڙي اعليٰ درجي حاصل ڪارڻ لاءِ دائمي جدوجھد جڳائي تتي ۽ ٿڌي ڪاھڻ گھرجي .جيڪڏھن ويسلائي ٿي ته مقصود ھٿان ويندو ھليو.

تتي ٿڌي ڪاھه ڪانھي ويل وھڻ جي
متان ٿئي اونداھه پيرين نه لھين پر جو

ٿوري ڳائڻ وڄائڻ کان پوءِ مسٽر آسانند مامتورا ”شاه جو وشودرشن، ،جي سري سان پنھنجو مضمون پڙھيو.

شاھه جو وشو درشن.

شاھ عبدا للطيف ڀٽائي جي شعر ۾ اھا ڪھڙي خوبي آھي. اھا ڪھڙي سڳنڌ آھي جا کيس سنڌ جي شاعرن جو سرتاج بنائي ٿي؟ سنڌ ۾ ٻيا به شاعر ٿيا آھن پر انھن جي شعر مان اھا انوپ ھٻڪار ڪانه ٿي اچي جا امرتا جي آھي. ھنن جو شعر برابر روپڪن ۽ النڪارن سان سينگاريل ۽ بحر ۽ وزن تي ٻڌل آھي پر ڇو ان ۾ اھا روح رچندڙ سھس رنگي راند ۽ سھس ڀا وجي رمت ڪانيھه جا شاھه جي شعر ۾ آھي. ڇو ان ۾ اھا وشالتا ۽ وسيع مشاھدو ڪونھي. جو شاھه جي شعر ۾ آھي؟ ڇو ان مان اھا موج ۽ مستي ڪانه ٿي سري جا شاھه جي شعر مان سري ٿي؟

انھي جو راز اھو آھي جو شاھه جو ڪل ڪائنات سروبرھمانڊ جو مشاھدو ماڻيو آھي. ھن وشو درشن پاتو آھي. ساري رچنا ھن ھڪ ھستي متعلق ھستيءَ  ۾ پسي آھي جنھن ۾ جيوت جا سڀ دوند زندگي جا اختلاف ملي سووتا جي پورنتا ۾ غائب ٿيو وڃن.

چي پاڻھه جل جلاله پاڻھه حسن جمال،
پاڻھه صورت پرينءَ جي، پاڻھه ڪمال،
پاڻھه پير مريد ٿئي پاڻھه پاڻ خيال،
سڀ سڀوي حال منجھان ئي معلوم ٿئي،
پاڻھه پسڻ پاڻ کي پاڻھه محبوب،
پاڻھه خلقي خوب پاڻھه طالب تن جو،
 

ڪُوڙين ڪايائون تنھنجون لکين لک ھزار
جيءُ سڀ ڪنھن جي سين، درسن ڌاروڌار،
پريم ! تنھنجا پار، ڪھڙا چئي ڪئن چوان؟

اھڙي احساس اچڻ سان انسان ساري جھان سان پنھنجي گھري مائٽي محسوس ٿو ڪري. اڳي ائين ٿي ڀانيائين ته ماديات جي بند ۾ اچي پيو آھيان. ھاڻ ھو پاڻ کي بند نٿو سمجھي. ھاڻ ھو ڄاڻي ٿو ته جر ٿر، جيو جنتر پکي پکڻ، مرون ۽ ماڻھو آسمان جا ڪل ستارا توڙي فرشتا سڀ ھڪ لاشريڪ جي حق ۾ وسن ٿا؟

ھو آھي اول، ھو آھي آحنر
ھو آھي ظاھر، ھو آھي باطن
ھو آھي ڪل شين جو ڄاڻو
                  ( قران شريف )

اوائل ۾ اھو ئي آھي ٻيو ڪجھه به ڪينھي ھن مان ئي سڀ گره ستارا سڀ جيو جنتر آپيڄيا. انھي ڪري ڪائنات جا ڪل مظھر وشو جا نانا پرڪان جا روپ ۽ رنگ ھن جي ليلا آھن. اننت جڏھن پاڻ ارپي ٿو تڏھن ليلا رچجي ٿي. ارپڻتا ۾ وڏو آنند آھي. انھي ڪري ھي وشو ليلا وشو آنند آھي ۽ پڻ وشو نيم . اھڙي شناس اچڻ سان شاعر کي سارو برھماند ليلا سٿان ڀاسي ٿو .۽ ڪائنات جي سدا ڦرندڙ مظھرن مان ھن کي بي انت آنند اچي ٿو. پوءِ ھو دنيا جي رنگين روپن ترتن ۽ ناٽڪن کان ڇرڪي ڪونه ٿو. انھي ۾ ھو امر محبوب جي رمت ۽ راند روح پر اکين سان پسي ٿو. انھي مشاھدي ڪري ئي ھو ٻارھو ئي حال يا وجد گھاري ٿو. انھي ڪري شاھه پڻ سنسار جي جيون جا ناٽڪ دلچسپي سان ڏسي ٿو ۽ ھنن جي قربن ۽ ڪمزورين سکن ۽ دکن جاکوڙن ۽ طلبن جا بيان ڪري ٿو. پر آخر اھا ئي وحدت وجوديءَ واري تنوار تنواري ٿو ته؛

لھرن لک لباس پاڻي پسڻ ھيڪڙو

سو پکي سو پڃرو سو سر سو ئي ھنج

ھو سھڻي جي اجھل عشق ۾ اچرج ۾ وجھندڙ سورمائي جا انوپ چٽ چٽي ٿو. جڏھن ھوءَ  درياءَ جي دھشت ۽ دم ڏسي ۽ ڪنن جا ھراس ۾ وجھندڙ ڪڙڪا سڻي به پاڻ کي انھن ۾ اڇليو وجھي ۽ پنھنجي انفرادي ھستي ميٽيو ڇڏي تڏھن شاھه جو شعر معراج واري منزل تي رسي ٿو ۽ ھو اتي ٿو.

ساھڙ سا سھڻي سائر پڻ سوئي
آھي نجوئي ڳجھه ڳجھاندر ڳالھڙي

سسئي ڄام پنھل جي فراق ۾ ڀنڀور جا ڀاڻ ڇڏي پاڻ کي روھن ۾ رولي ٿي پر جڏھن ٻاھرين ڳولا نسڦل ٿئيس ٿي تڏھن اندر ۾ جھاتي ٿي پائي ۽ سندس دل دماغ ۾ بجر جون ڀتيون ڀڄيو ڀورا ڀورا ٿيو پون ۽ پوءِ پنھونءَ پھاڙن ۽ پاڻ کي يڪ وجود ڏسي ٿي چي.

پيھي جان پاڻ ۾، ڪيم روح رھاڻ،
ته نڪو ڏونگر ڏيھه ۾ ناڪ ڪيچين ڪاڻ
پنھنجو ٿيس پاڻ، سسئي تان سور ھا
 

وھم وسارياس، نا ته پنھون آءُ پاڻ ھـئ

سڀ ۾ پنھون پاڻ ڪونھي ٻيو ٻروچ ري
 

جنھن انسان ۾ اھو وحدت وجودي وارو ڄاڻ اتپن ٿئي ٿو.

تنھن جي زندگي جا اخلاقي معيار ئي ڦريو وڃن. ھو ڪائنات جي سڀني وٿن مان انا الحق جي تنوار ٻڌي ٿو. شاھه صاحب چوي ٿو؛

جر ٿر، تک تنوار، وڻ ٽڻ وائي ھيڪڙي

انھي ڪري؛    

سڀيئي شي ٿيا، سوريءَ سزاوار
ھم منصور ھزار ڪھڙا چاڙھيو چاڙھئين؟
 

سڀت پچار پرينءَ جي سڀت ھوت حضور
ملڪ مڙوئي منصور، ڪھي ڪھندين ڪيترا؟
 

اھڙو جيو ئي سچي عالمگير برادري جي جيوت گھاري ٿو ھن جي لباس تان جا پات ڪڙم ڪوفي ديس پرديس مذھب ملت جا ٺپا لو’في لا ڪوفي ڪونه ڀانئيس ڪير،
منجھان ئي منجھه وڙھي، پڌر ناھيس پير،
جنھين ساڻس وير ٿئي تنھين جو واھرو

ھو ڄاڻي ٿو ته ٻئي کي اھنج ايذاءُ رسائڻ آھي پاڻ کي ڏکوئڻ ٻئي کي مارڻ آھي پاڻ کي مارڻ. شيخ سعدي وانگر ھو محسوس ٿو ڪري ته؛

بني آدم اعضاي يڪ ديگرند

يا

ڪشي ڪان ڪمان ۾، ميان ! مارم مون،
مون ۾ آھين تون متان تنھنجو ئي توکي لڳي

جي ڪو کر ساڻس کونس ڪري ٿو ته به سندس اکيون ھن ۾ پرين پسن ٿيون.

مون کي اکڙين، وڏا ٿورا لائيا،
ته پڻ پرين پسن کڻان جي کر سامھون

مطلب ته اھڙي شناس واري زندگي گھارڻ سان انسان فرشته سيرت ٿيو پوي. اھو ئي آھي آدي ۽ ابدي مذھب. حديث آھي ته گھڻيون آھن راھون رب ڏانھن جيترا روح، جيترا بني آدم نفس.

اھي سڀ اڪيچار راھون انھي آدي مذھب جي مرڪز ۾ اچيو ملن. پوءِ ڪفر ۽ اسلام جا ويچا واءُ ٿيو وڃن ۽ طالب معرفت جي موج ۾ اچي چوي ٿو ته؛

عين شرڪ ايءَ جئين بي شرڪ ڀائين پاڻ کي،
وڃائي وجود کي پاڻان پاسي ٿيءُ،
ھڏھن ڪونھي ھيءُ ھو پڻ ڪونھي ھن ري
 

ھو پڻ ڪونھي ھن ري، ھي نه ھنھان ڌار،
الانسان سري و ناسره پروڙج پچار،
ڪندا ويا ويچار، عالم عارف اھڙي،
 

ڏسڻ ڏسين جي ته ھمھ کي حق چوين،
شارڪ ! شڪ ۾ ني انڌا انھي ڳالھه ۾
 

اھو خيا اھو مشاھدو شاھه صاحب جي شعر جي تاڃي پيٽي ۾ مڙھيو پيو آھي ۽ جيسين سندس ڪلام انھي جي روشني ۾ نه پڙھبو تيسين انھي جو سچو سر نه سمجھبو.

حڪيم فتح محمد صاحب مسٽر ليکراج ڪشچند ۽ مولوي محمد نورنگزاده جا رچيل نظم ھيٺ ڏجن ٿا جي ھنن صاحبن انھي مبارڪ موقعي تي ميڙ ۾ پڙھي ٻڌايا.

شاھه ڀٽائي

وزن فاعلاتن    فاعلاتن        فاعلاتن        فاعلات

سنڌ جو سھڻو مڻيو ۽ سنڌ جو سينگار شاھ
شاعرن شيرين ڪلامن جو سچو سردار شاھه
لال جنھن جولقب ۽ نانءُ جنھن جو ٿيو لطيف
سنڌ جي روحاني دلدارن مان ھو دلدار شاھه
جنھن جياريو مارئيءَ کي ۽ عمر جي ڪيائين عمر
ساھه جنھن سسئيءَ ڏنو ھو سو پنھون جو پار شاھه
گھوريان موتي جواھر آءُ ڀٽائي گھوٽ تان
جنھن ڏنا موتي ۽ ماڻڪ سو سندم ڏاتار شاھه
ڇا سنديس ٻولي مٺي ۽ ڇا سندس وائي عجيب
واھه خوش رفتار سيد واه خوش گرفتار شاھه
ڀيٽ ۾ پنھنجي ڀٽائي سان نه ڀانيا ڪوبه مٽ
ھو نسورو نور رباني ۽ ھو اسرار شاھه
صوفي صافي، شافي ڪافي، دل جي بيمارن جي لاءِ
عشق ۾ موليٰ جي ھو پر پاڻ پڻ بيمار شاھه
عشق موليا جي لڳائي سنڌ ۾ ھئي شاھه لھر
بحر بر ۾ جھنگ جھر ۾، برھه جي بازارشاھه
معنيٰ ۽ مضمون روحاني جو ھو درياھه شاھه
ھو حقيقي عشق جو گلشن عجب گلزار شاھه
شاھه مولا جي محبت ۾ سدا ھو محو مست
عشق جو ھو تار تانگھو جنھن مان لنگھيو پار شاھه
پي پيالو پرت جو ساقي تون سمجھي شاھه کي
آ خدائي عشق جي نشي ۾ خود سرشار شاھه
صوفي جوڳي ۽ ولي الله سڀڪجھه شاھه ھو
ھو حقيقت ۽ طريقت جو علمبردار شاھه
مير ھو ۽ پير ھو، در خدا جي جو فقير
عشق جي دولت جو داتا ھو ۽ شاھوڪار شاھه
جنھن پڙھيو آھي رسالو شاھه جو رس رمز سان
ٿو چوي سڀڪو پيو آھي ھئين جو ھار شاھه
جي منھجھه من دک سان دل ڀرجي، کڻي پڙھه شاھه کي
ڏئي اکين آنند ۽ تو لاءِ ٿئي من ٺار شاھه
مثنوي وانگي رسالو روح جو آھي رفيق
حافظ شيراز وانگي آھي خوش گفتار شاھه
سنڌ جوسعدي چوان يا ھو عمر خيام شاھه
دل کي دلداريون ڏئي ۽ لاھي دل تان بار شاھه
جئن خدا ھڪڙو آ خالق، خلق ساري پڻ سنديس
تئن ٻيائي ۽ دوئي کان دور ۽ بيزار شاھه
ڏس ته ڪيئن محبوب ٿيو ھندن مسلمانن سندو
ھو ديالو دوست سڀني جو سچو ديندار شاھه
ٿو رٺن روحن کي ريجھائي ۽ پرچائي وڙھين
شل خدا جي رحمت ھيٺان ھجي صدبار شاھ
اڄ اچو ھندو مسلمانو! ته صوفي ٿي رھون
ٿو ڏئي روحاني عالم مان اھي ئي پار شاھه
شاھه جھڙا ٿيو، ڪڍو ڪينو رکو سينو صفا
ڪين گھرندو ھوندو ھھڙي آن کي ڌار شاھه
ھن طرح ھندو مسلمانن کي اٽڪيل اڄ ڏسي
ٿو رئي روحاني عالم ۾ ته زارو زار شاھ
شاھه ڀاڪر ۾ جھليو ھندو مسلمانن کي پر
اڄ ڏسي ھي حال نيڻئون ٿو وھائي نار شاھه
 

شاھ عبداللطيف

روز اول کان کلي جنھن وقت قسمت سنڌ جي
ڏينھن وانگر ٿي تڏھن پڌري فضيلت سنڌ جي
رشڪ حيرت سان ڏٺي سنسار سبقت سنڌ جي
گوشي گوشي ۾ رسي دنيا جا برڪت سنڌ جي
مشرق و مغرب ۾ ھرجا ھل ھلي ويو سنڌ جو
ويٺي ويٺي ڀاڳ ھي ھڪڙو کلي ويو سنڌ جو!
 

روم جي ميخاني جو اوتيائون ھت صافي شراب
معنوي ميءِ لاءِ ساقي سنڌ کي ڪيئون انتخاب
معرفت جي بزم جو حاضر ٿيو چنگ و رباب
روح انساني ٻڌي ھن راڳ کي ٿيو فيضياب
غيب مان آواز ٿيو؛ آڻيو ڀٽائي شاھه کي
معرفت جي عرش اعظم جي درخشان ماھه کي
 

شان سان ۽ مان سان ٿي وچ ۾ ويٺو سرفراز
شاعري جي تخت جو ٿيو ان کي حاصل امتياز
باغ معني جي ۾ ٿيو بلبل صفت نغمه طراز
سالڪن سمجھيو ته بيشڪ آھ ھي دانائي راز
راڳ پڌرو تار ان جي مان حقيقت جو ٿي پيو
شاعري جو جسم گويا ساز وحدت جو ٿي پيو
 

ڇا سلاست شاھ جي ۽ ڇا فصاحت شاھه جي
ڇا زبانداني ۽ جدت ڇا بلاغت شاھه جي!
حسن معني جي ۾ سھڻي ڇا نزاڪت شاھه جي!
ڇا سندس شيرين تڪلم ڇا حلاوت شاھه جي!
شاھ جي سچ پچ صفت ڪھڙي ڪري ڪھڙي ڪريان؟
دل نٿي ڍاپيم وت ڪھڙي ڪري ڪھڙي ڪريان.
 

شاعري کي جنھن ڪيو الھام سو ھي شاھه آھه
شاعري جو جنھن مٿي ڪيو نام سو ھي شاھ آھه
معرفت جو جنھن پياريو جام سو ھي شاھه آھه
جنھن محبت جو ڏنو پيغام سو ھي شاھه آھه
جنھن وڌو شيخ و برھمن ۾ محبت ۽ پيار
مسجد و مندر کي ھڪجھڙو عطا ڪيائين وقار
 

ھڪ ٻنھي کي شاھه ڪيو لاھي دوئي جي داغ کي
فرق مذھب جو ڪڍي ڪيو دور ھن سالڪ سچي
مسلم و ھندو کڙا ٿيا ٻئي سڌي ھڪ راھه تي
کير کند ٿيا پاڻ م صدقي رسالي شاھ جي
نوع انساني سندس احسان جو قائل ٿيو
پيچ الفت جو سڀن ۾ شاھه جو صدقي پيو
 

ٿي ڪڏھن مومل اڏائي ڪانو ٿو نت ڪاڪ جا
روح ۽ راڻو رکي ٿئي ٿو محبت ۾ فنا
ٿي سسئي ڏوري ٿو ڏونگر ۾ پنھل جا پيچرا
مارئي وانگر وطن لئي ٿو ڪري واڪا وڏا
سوز ڏاڍي سان ڳائي ٿو اباڻن جي اڪير
شوق ڪامل سان گھري ٿو ديس جا ڳم ۽ ڳنڍير
عشق صادق شاھه جو ترندو وڃي ٿو تار مان
ڪينڪي مھراڻ ڀي روڪيس ٿو ميھار کان
سڪ سسئي وانگر اٿس پختي پنھل جي پار سان
پير پيادو ڌرتتي ۽ ڊوڙيو وڃي وڻڪار تان
ويا کڻي کوھا ڪپن تان جي اتر جي آسري
ساھه تن سامونڊين لئي ٿو سندس ڏاڍو سڪي
 

حب ملڪي حب قومي سان سڄو سرشار آھه
شاھه جو مذھب محبت ۽ وطن جو پيار آھه
ڌرم مذھب جي تفاوت کان گھڻو بيزار آھه
آدمي ھرڪو محبت جو وٽس حقدار آھه
ٿي ڪڏھن سامي ٽڪاڻن جو ڪري ٿو سير پڻ
۽ ڪڏھن حاجي ٿي ڪعبي جو ڪري ٿو وير پڻ
 

مسجد و مندر وٽس آھن خدا جا گھر ٻئي
ھڪڙو گھر ان ۾ اچڻ جا ھي ٿا سڏجن در ٻئي
مسلم و ھندو وطن جي اڀ جا ٿيا اختر ٻئي
پنھنجي سائين جي طلب ۾ ٿا رھن مضطرب ٻئي
ھي دوئي ٿي دور پيالو جي محبت جو ڀرين
 

ھي ھلاچو آھه ھل با لله ان دلدار جو
وحد تان ڪثرت ٿي لھه ڪو انت ان اسرار جو
سر مخفي جي پروڙين شاھه جي گفتار جو
تون مزو حاصل ڪرين سچ پچ ڌڻي جي پيار جو
شان بشريت جو کولي شاھه ڪيو آھي بيان
عارفن تي معرفت جو ائين ٿيو پڌرو مڪان
 

ڪر پرين پنھنجو ٻيا سڀ وسوسا دل جا وڃاءِ
ٿي سچو سالڪ اندر تان ڪٽ ڪدورت جي ھٽاءِ
مسجدو مندر کي سمجھي گھر خدا جو پير پاءِ
واٽ جا آھي محبت جي انھي تي وک وڌاءِ
ھر جڳھه حاضر اھو سڀني سان گڏ آھي سڄڻ
شاھه صاحب جو اندر جي گوش سان سڻ ھي چوڻ

دوست جوديرو منجھئي تون ڇو وڃين وڻڪار ڏي
ھوت ھرھنڌ آھه حاضر تون م ڀڄ ڪھسار ڏي
سڪ سچي جي شمع کڻ پو پر پنھل جي پار ڏي
ھي اٿئي نڪتو سچو ڏي گوش ھن گفتار ڏي
گرچه روزو ۽ نماز آھي چڱي ھڪ بندگي
پر وري آھي اڃان ڪا ٻي ڌڻي جي ديد جي
 

شاھ کان سنسار جي وٺ ڪاميابي جو سبق
ڇڏ ورائي دل کي ھمت ساڻ آرس جو ورق
جو گھڙي پاتار ۾ لھندو سو موتين جو طبق
بي عمل لئي آھه دنيا ۾ ھڪيو رنج و قلق
ڪاھه اٿ ڪوسي ٿڌي ۾ سر جو سانگو ڪيم ڪر
پنڌ ڏورانھن کي آرس سان اڙانگو ڪيم ڪر
آيتون آھن حقيقت ۾ پڙھو جي بيت ٿا
ھي ترقي ۽ تمدن جا ٿين ٿا رھنما
دل جي آئيني تان لاھي ڪٽ ڪري جي ڪو صفا
سو رسالي مان پرائيندو گھڻيئي فائدا
دين ۽ دنيا جي نيڪي جو منجھس آھي اصول
جنھن کي دانائن چمي چشمن سان ڪيو دل سان قبول

موجزن ھڪ بحر آھي شاه جو عالي ڪلام
روح جي پاڪيزگيءَ جو جنھن ۾ آھي اھتمام
شاھه جي تعريف مون کان ڪينڪي ٿيندي تمام
ٿو ڪريان عاجز ٿي آخر نظم جو ھيئن اختتام
ھي حقيقي بحر جو ڪيئن ٿيان شناور مان عزيز
ڪھڙي نسبت ٿو رکي قطرو سمندر سان؟ عزيز!

ڀٽائي گھوٽ

اي ڪ درياءِ تصوف جو تون در بي بھا
جلوه توحيد حق جا راھبر ۽ رھنما
فيض تنھنجي جا وھن درياءَ جاري جا بجا
آھين بحر حقيقت جو شنارو تون شھا!
تو ھڻي غوطا ڪڍيا موتي اھي مھراڻ کان
سنڌ ساري سبز اڄ سين آھه ان سرھاڻ کان
 

گل وحدت جا تو پوکيا جي وڌي ٿيا گلستان
 

بوستان معرفت جو تون بلاشڪ باغبان
پرت سان تنھنجو رسالو ٿا پڙھن پير و جوان
آھه اھل دل جي لئي دلچسپ تنھنجو داستان
ھير رانجھو ۽ عمر مارئي، ھي سڀ آھن لباس
تو انھي انداز ۾ ڪئي ذڪر اندر جي اداس
 

سنڌ ۾ تون پھريون شعر و سخن جو شھريار
سنڌ وارن لاءِ ھستي تنھنجي آھي افتخار
تنھنجي سيني جي صدف ڪڍيا سي گوھر آبدار
قدر قيمت آھه جن جو اڄ به عالم آشڪار
شعر تنھنجا ٿا معطر ڪن مشام زو
ٿ ڪڍي تصوير جن ۾ درد دل جي ھوبھو
 

تنھنجي ميخاني منجھان مخمور آھن مرد و زن
تنھنجي دل دريا وانگر ھئي ھميشه موجزن
اي ڀٽائي گھوٽ گفتا سڀ سندءِ در عدن
متن تنھنجي تي سوين اڄ شرح ٿا شرح لکن
تو تصوف جي مسائل کي ڪيو آسان آ
سنڌ وارن لاءِ ڪافي تنھنجو ھي احسان آ
 

ھئا گھڻائي عابد و زاھد زماني تنھنجي ۾
پر سمورا خير جا خوگر خزاني تنھنجي ۾
ڪاملن پڻ ٿي ڪمايو ڪارخاني تنھنجي ۾
ڇو ته گوھر گڏ ھئا سڀ گنج خاني تنھنجي ۾
ڀٽ ڪوه طور تو سمجھي زمين جي فرش تي
ڪيو تخيل تنھنجي ھو پرواز اعليٰ عرش تي
دل مسخر ٿي ڪري جادو بياني تو سندي
قلب ۾ نت قرب وارن جي ڪھاڻي تو سندي
بزم ھن ۾ آھه اڄ ظاھر زباني تو سندي
 

خود رسالو نينھن وارن وٽ نشاني تو سندي
تنھنجي ئي قربن ڪري گڏ ٿيا مڙئي ھن ماڳ ۾
ٿا چون ائين روح کي راحت رسي ٿي راڳ ۾
 

نظم تنھنجي نمائش عالم ناسوت ۾
عشق تنھنجي تي عجب ڪن عالم ملڪوت ۾
جذبه دل تنھنجي کان پيو جوش آ جبروت ۾
قلب تنھنجي جي ڪشش لاڙو ڪيو لاھوت ۾
آسمان اھتدا جو تون منور ماھتاب
ذره ذره ۾ پسايو تو شعاع آفتاب
 

عشق وارن وڌي ٿو عزم تنھنجي ياد ۾
درد وارن جي ٿئي دل نرم تنھنجي ياد ۾
 

بورڊ ھن برپا ڪئي ھيءَ بزم تنھنجي ياد ۾
تنھنڪري نورنگ آندو نظم تنھنجي ياد ۾
روح راحت سان ڪري تنھنجو جشن جنات ۾
ھت ولايت تنھنجي ھر ڪنھن کي وائي وات ۾

نئون صفحو -- ڪتاب جو ٽائيٽل صفحو --گذريل صفحو

ٻيا صفحا 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20

هوم پيج - - لائبريري ڪئٽلاگ