|
سرائڪِي ڪلام
غزل
مَئين ته الائي ڪيا ٿِي ويسان،
جنهن ويلي تيڏا ٿِي ويسان.
اکّ مِلا ڏوُن حرف اَليسيِن،
اَرهي چون سَرها ٿي ويسان.
ڏوُ رڪنوُن جي ميڇان ڏيسيِن،
تان تيڪون ويجها ٿي ويسان.
تون جي مِلسيِن، مل مل کِلسين،
قطري، چون دريا ٿي ويسان.
دوزخ ڀي هَٽ ويسين، جي، مَئين،
ڀاڪُر وچ سوگها ٿي ويسين.
ماڻهو ”مدهوش“ ڀلِي آکن،
تون ملسِين، ڏاها ٿِي ويسان.
غزل
(توحيد جي رنگ ۾)
نظارا حسنَ داهان مَئين، تماشا عشقَ داهان مئين،
ڪٿي بڻيا گدا هان مئين، ڪٿي بڻيا خدا هان مئين.
اي صورت ڪيا، او صورت ڪيا، تَفرقي، دي ضرورت ڪيا؟
ڪٿي ويڙها وَسا ٻيٺان، ڪٿي سڀ تون جدا هان مئين.
مَڪاني لا مَڪاني دا، شَرَف گِهن ميزبانِي دا،
لڳا مهمان گهر گهر دا، مُسافر ٿيا وَدا هان مئِن،
خوشيان وچ ڀي، غمان وِچ ڀي، ڪُسڻ والي ڪمان وچ ڀِي،
مَٿوُن معشوق عاشِق ٿِي، ڪريندا حق ادا هان مئين،
وِٿيان ايڏيان ڌريندي او،تفاوت ڪيون ڪريندي او،
اُٿي ”مدهوش“ ذاتي اِٿ، صِفا تي دا وَڳاهان مئين.
غزل
تيڏي نَخَري، مَعشوُ قاڻي، انڌي دنيا ڪيا ڄاڻي،
ماڻي ٽاڻي محبو باڻي انڌي دنيا ڪيا ڇاڻي.
تون ٻول جڏان ڪو ئي ٻولين، نال حيا دي، چَپ چوليِن،
اَڻ کُٽ اڻ مُلهه هِيري توليِن، اوڳاڇين موتي داڻي.
عشق مجازي دي اي بازي، قادر دي قدرت سازي،
کٽ سگهدائي ڪو ڪو غازي، ڀُل ويندي، ڏاهي سياڻي.
اي پيچ پِيَل هِن ها نوان دي، اي ڪانڍي ارواحان دي،
اِٿ شهزور لک شاهان دي، ٿِي ڳئي حال فقيراڻي.
اي ڪالي، چوٽي، مست مگهن، جِٿ ڪار يهَر آپ ڊڄن،
”مدهوش“ ڪرن تي موهه گهتن، وال کُليل خوشبُوهاڻي.
غزل
ٿولڙا کل، ٿولڙا کل، کل ته اي دل خوش ٿِيوي،
ناز تحري نال آمِل، مِل ته اي دل خوش ٿيوي.
اوپَد مڙِي! ٽورتيڏِي مور هي شهزورهي،
پيرچا ميڏي ،اڳونُ آٽِل،ته اي دل خوش ٿيوي.
ڳل اُتون جو تِل کڙا چُپ چُپاتِي چُپ ڪِتِي،
اڄ اِهو چُپ ڪرچمڻ ڏي تِل ته اي دل خوش ٿيوي.
قرب دي، ڀر ڀر قدم، ڪاوڙ ڪني ڪون ڪر ڦِٽي،
آمزي دي چامَچا محفل ته اي دل خوش ٿيوي.
مئين تڪان تيڏي طرف ڏي، تون تڪِين ميڏي طرف،
اي اکيان ماڻن اِها منزل ته اي دل خوش ٿيوي.
عيد جهڙي اڄ خوشي دي ڏينهن تي ”مدهوش“ ڪُون،
خواهِشان خوشيان چه ڪر شامل ته اي دل خوش ٿيوي.
آومٽِدي اڱڻ تي شوق شرنا يان وَڄا،
دل اندر د ڌڪار ڪر داخل ته اي دل خوش ٿيوي.
غزل
نينهن نسري آڻ اُلري، ڪيا ڪريجي ڪجهه ڏَسو،
پڙڪي کا کا درد اُڀري، ڪيا ڪريجي،ڪجهه ڏسو.
زندگي مشڪل ٿي پوري، موت ڀي مُشڪل لڳي،
ايجهي حالت دل تي گذري، ڪيا ڪريجي ڪجهه ڏسو.
آسري آسان اميدان، پرزي پرزي ٿي پووَن،
هان وڃي ٿي ٽڪري ٽڪري، ڪيا ڪريجي ڪجهه ڏسو.
وصل دي ڏي ڏي دلاسي، دل ديواني ڪون اگر،
مئين سُڌا اِن، جي نه سُڌري، ڪيا ڪريجي ڪجهه ڏسو.
جيڪڏهن ”مدهوش“ ميڏا، ٿي وڃي سارا جگر،
ٽوٽي ٽوٽي ٽڪري ٽڪري، ڪيا ڪريجي ڪجهه ڏسو.
غزل
مئين مستانا،تون البيلا، مئين مشتاقان، تون نخريلا،
ڏيک اساڏي روح داريلا، ٿي ڳيا اڄ واهه جو ميلا.
سانوڻ دي برسات اُٺي هي. موسم ڀي اڄ رات سُٺي هي،
آوَ ته وِهنجُون، تڙتي تُڙڳُون، قرب دا ڀريا پئه ڪا نبيلا.
واوان وانگر گُهل گهل گُهل ڳيا، خوشبو وانگر کُل کل کُل ڳيا،
هُلدا هُلدا آخر هُل ڳيا، تيڏا ميڏ نينهن نشيلا.
دروازا جو کوليا درشن، ساري پاسي ٿي ڳئي روشن،
آئي تيڏي صورت سامهون، ٿي ڳيا اُجلا صبح سويلا.
تَئين ميڪون ”مدهوش“ قبوليا، مئين تيڏا آغوش قبوليا،
ڪيون ته الائي، ساري تَر وِچ، مچ ڳئي واويلا، واويلا.
غزل
ترس ڪجهه هان پڪا ٿيوي،
درد هان دا، جهڪا ٿيوي.
پير ڇؤ ڦير چا گُهم، ڦِر،
گهر ميڏي، سوجهلا ٿيوي.
ٽڪ ته سيني، دي سڪ لاهان،
دل شُدِي دا ڀلا ٿيوي.
آ، اکيان ؤِچ رکان تيڪُون،
تيئن اُتون ڇانوَ لا ٿيوي.
ٻهه چُمائِين بدن سارا،
پيار دا حق ادا ٿيوي.
آملوُن پر ملون اهڙا،
ول نه ڪو ئي جُدا ٿِيوي.
نال ٻانهان ٻَکان تيڪون،
ڀاڪُران دا مزا ٿيوي،
سائين ”مدهوش“ تيڏا هي،
بس رڳا تيڏي ها ٿيوي.
غزل
تيڏي، ڀِروُن مٺي، تيڏيان اکيان مٺيان،
ڪيڏيان اکيان مٺيان، رَب نِي رکيان مِٺيان.
تيڏيان ڏوهين اکيان، ميڏيان ڏوهين اکيان،
اهڙيان ٻکيان مٺيان جهڙيان سکيان مٺيان.
حوران پريان چريان، ريسان چه رهه ڳيان،
منگوا ڪِٿُون نِي اي، سُرخيان مکيان مٺيان.
طعني، جو تَڻدِيان، ويتر ئي وَڻدِيان،
تون جو اليندئِين ڳالهيان تکيان مٺيان،
”مدهوش“ هوش وچ، آيان نه وَل اُهي،
هِن پيار ديان پِڪان، جنهن ڀِي چکيان مٺيان.
غزل
روح ميڏا رِحَل، سونهن تيڏي رکيل،
ڪيون نه ٻيٺا پڙهان، تيڏي، رُخ دا غزل،
اِس ڪتابي شڪل چي، خدا ڀي لِڪل،
ڪيون نه پاوان ڀلا، مئين ثوابِي عمل.
شربتي شربتي، امرَتي امرتِي،
لب شرابي ڀِنل تي طهورا رَتل.
ڳل گلابي لڳن، نيڻ ڪجلي ڪُهَن،
هڪ ته لالي لڳل، ٻيا ته ڪالا ڪجل.
مئين ته ”مدهوش“ هان، ڳالهه ڪيهِي ڪران،
تون سڄابي مِثَل، سوچ ميڏي کُٽل.
ڪافي
ميڪون محبوب اڪيلا، ڇوڙ نه وڃّ اويلا.
مولا تيڪون اَڄ هي آندا،
مس مس ٿيا هي ميلا.
پنڌ اَڻاگا رات اُونداهي،
ٽِيجها جهنگل ٻيلا.
رات اڄوڪي اِتهين ٽِڪ پو،
سَنبرين صبح سويلا.
”مدهوش“نماڻي نال نَه ٿِي،
يار پَڪا پٿريلا.
ڪافي
پٿر جهلئي نه مجنون، ليليٰ رُني ڀلا ڪيون؟
هڪ جان هَئي ڏُنهان دي، انڌي، اکيندي، ڏُون ڏُون،
هڪ شهردي رَهاڪُو، هِن حسن و عشق ڏُونهين،
واقف ازل ڪنُون ٿَئي، هڪ ٻئي دي، گهردي، سُونهين،
آ کوُن ته غير آکوُن، محبوب ڪِيوين، تيڪُون؟
گڏايوين ٿي وڃون جو، ڪا ئي وِٿي نه هووي،
دم نال دم هلي پيا، تِل دا نه فرق پووي،
ڀُڻڪن ڀلي پئي، ماڻهو، ڪنهن دي سُڻون نه ڀوُن ڀوُن.
ٻهه ٻول جي ٻُڌاوِين، ڪوثر جيوين پِلاويِن.
جنت ڪنوُن ڀَليري، زُلفان دي ڇان گُهلاوين.
ٻيٺارهيِن تون سامهُون، ٺردي رهي اي لوُن لوُن،
”مدهوش“ ڪون يقيني، تيڏا هان جهڙا تهڙا،
اَي جان من تُسا ڏي، هَر وقت هي تقاضا،
ايجها ڪو رنگ ٺاهُون، مئين ڀي سڏيجان تون تون.
ڪافي
رنگ روُپ سينگار بلي، و هوا سهڻي دا،
مُنهن مبارڪ صاف صحيفا،
تجليدار بلي، وهوا سهڻي دا.
ڦوهه جواني، اک مستاني،
خاص خمار بلي، وهوا سهڻي دا،
جڳ شهِيدي، ايڪ جَهلڪ دا،
شوقُون شڪار بلي، وهوا سهڻي دا.
روز ميثا قوُن مئين مَدهوشان،
شُڪر گذار بلي، وهوا سهڻي دا.
ڪافي
آ وَ ڍوليا نيڻ وِڇاوان،
نيڻ وِڇا ڪر، تيڪون ٻلهاوان.
تيئن بِن ڪيوين خوشبو لاوان،
سينڌ سجاوان، سُرما پاوان.
گونگِي دي گهر آ ته اَلا وان،
سارا دل دا سُول سڻا وان.
ڀر ڀر ڏاڍي ڀاڪر پاوان،
ٻانهه سراندي ڏي سُمهلا وان.
زم زم کوهه دا آب منگاوان،
تون ڀي ڌاوِين، مئين ڀي ڌانوان.
برهه دي باهه تي روٽ پڪا وان،
تيڪون کِلاوان، مئين ڀي کا وان.
”مدهوش“ ٿيو ان ويس مٽا وان،
مدهوشي دا چولا پاوان.
ڪافي
ميڏي اڱڻ تي آوي سڄڻان،
تئين ٻاجهون مئين هيڪاندي، ماندي آن ماندي.
سوچان، يادان سيني لائي،
سُتڙي پئي آن سُور لِڪائي،
ڏاج ڏکان دا ڪيتي سراندي.
ڏينهن ڏکان دا کا وڻ آوي!
ويلا ويلا آڻ سَتا وي،
نيند ڪران تي، نيند نه آندِي.
درد ان دل وچ ديرا لاتا،
جلد نِڀا وڃ نينهن دا ناتا،
بِرهُون تيڏي، دل هي باندي.
تئين بِن ”مدهوش“ سُهڻيان ايجهان،
ڪهڙي ڪم ديان ريشُم سيجهان،
وي ڪهڙي ڪم دا سونا چاندي.
ڪافي
آيا آيا ميڏا ماهي، مل ڳئي سوران ڪنون ساهي.
دوست درتي آيا جنهن دم،
دُور ٿئي سڀ درد الم،
قادر ڪِيتا مئين تي ڪرم، اُميّد جيڪا آهي.
برهه ٿرڇان بَڇائيان،
چشمان دلبر جو چائيان،
ڏاڍيان رمزان لائيان اکيان لٿي اونداهي.
آيا ماهي هُل هي هُليا،
”مدهوش“ مقابل آ مِليا،
خوش ٿِي مُرڪيا کِليا، و هوا مِلي واڌائي.
ڪافي
جوڳي جهنگ سيالان آيا،
مينون مُرلي مست بنايا.
آيا ويس فقيران پاڪي،
ڏاڍا رنگ بَڀُو تِي لاڪي،
ٿيوان گولي اُسي دي جاڪي،
جنهن هي من ميڏا تڙ پايا.
جڏان جوڳي رمزرَلائي،
سُتڙيم، نيند نه مينوُ آئي،
واهه مُرلي موج مچائي،
رانجهن روح ريجهايا.
ٿِيوان صدقي مئين لکواري،
جيوي مالڪ تخت هزاري،
سانون پريت ازل دي پياري،
هئي هوران تن ڪيون تپايا.
جوڳي جالن جام جهنگل ؤچ،
پاون محبت مالها ڳل ؤچ،
”مدهوش“ڪيتونهي، چا پَل وچ،
ايجها مَنڊر لڳايا.......
ڪافي
نينان والي گهتِ گهت گُهور،
ڪرڳيون دلڙي، چَڪنا چُور.
صدقي ٿيوان سهڻل سائين،
آ ته سلائين ساري سُور.
ٻانهان ٻڌ ٻڌ عرض ڪرائيِن،
منٿان پو وَن من منظور.
تيڪون ڏاڍي لا پرواهي،
مئين آن ماندي، مجبور.
”مدهوش“ اَساڏي، نيڙي آٻَهه،
دُورِي والا سَٽ دستور.
ڪافي
راتيان ڏينهان، ڪُوڪان ڪِيهان،
ڪر ڪر يار ٿڪِي هان، ٿي ٿي ڇيهان ڇيهان.
يڏا جاني درد وڇوڙا،
آخر ڪيوين؟ ڳيهان.
اؤندي ويندي تيڏا درشن،
فـــــــــردوسِــــــي تفريــــحــــــــان.
تيئن وچ وسدي ذات خدادِي،
تيئن وچ ڪُل تشبيهان.
”مدهوش“ تُساڏا گِهن گِهن نالا،
پـڙهــــــــدي هــــــــــــــان تسبيحان
ڪافي
فوج حُسن دي گهيري گهيري،
بچدا ڀلا ير ڪيري؟
پلپل پلڪان مارن ڇَمڪا،
ڇَمّ ڏيندي، ول ڇيري.
زو ران زوري، لاڪر جهوري،
دردان لائي، ديري.
بُڪيان ٻلديان، ٻل ٻل ڪڙهديان،
جُکدي، پئي، هِن جيري.
من اندر ”مدهوش“ اساڏي،
عشق گُهمائي، پيري.
ڪافي
ٿلهه، محبوب اڱڻ تي اڄ آيا،
آيا ته سجايا ٿِي ڳيا لايا.
هي بخت ڀليرا اڄ ميرا، آ گهر ميري، پاتُس ڦيرا،
خوش ٿي وس پيا دلدا ديرا، ماحول سڄاهسِ مَهڪايا.
من موهه گهتيا اڄ مستاني، مرڳئي، مهڻي، لهه ڳئي، طعني!
مولادي، لک شڪراني، وهواهه رنگي رنگ لايا.
هي سونهن ڪَنُون وَڌ سُونهارا، پيارا پيارا ڏاڍا پيارا،
گُهنڊڙا کول حجابي سارا، هِس آڳُر آ ڇِمڪايا.
ميندِي لاوان سهري ڳاوان، ٻڌ ڇير نچان جهمريان پاوان،
اڄ ڏينهن تَتاڀِي جُهڙ ڀانوان، ”مدهوش“ مٿون ٿيا رب دا سايا.
ڪافي
محب جڏان ڀي ملدا هِين،
دل ڪريندي هي ڌڪ ڌڪ وي.
نال تُساڏي اکيان اٽڪيان،
جيوين، چُهٽي چَڪمَق وي.
ول ول ڏيکان ڪتلا ڀي ڏيکان،
اک نه رَڄدِي تڪ تڪ وي.
دل مشتاق دي ڪِيُون تَڙپيِندئين،
منهنُ مبارڪ ڍَڪ ڍَڪ وي.
مدهوش اَسا ڏِي ايَهه محبت
هي حقيقت حق حق وي.
ڪافي
ها ها، ها ها، مئين مدهوشان،
ميڏا هئي هئي من مدهوشي.
عشق هُلايا تي هُل ڳئي آن،
گوشي، گوشي،مَن مدهوشي.
ٽُٽدا، ٽُٽدا، ٽُٽدا ٽُٽ ڳيا،
پردا پوشي، مَن مدهوشي،
جيوين جيوين لڳدِن طعئي.
چڙهدا جوشي، مَن مدهوشي.
تار ملڻ دي وڄدي پئي هي،
لَب خاموشي، مَن مدهوشي.
رُوئي زيبا آ ڪروايا،
پيالا نوشي، من مدهوشي.
ڪافي
دوجڳ جيوَڻ سک، وي ”مدهوش“
وک وک تي چا وک، موت ڪون ماتان ڏيندا ڄُل.
دين ڪفر دا فرق وڃا سَٽ،
دُوئي والا ورق وَلا سٽ.
هڪ دا ٿيوَڻ سک، وي ”مدهوش“،
موت ڪون ماتان ڏيندا ڄُل.
ڪوڙ ڪتابان ڪوُن چا کڏ گهت،
جاءِ ثوابان دي تون اڏ گهت،
سچ ڪون سِيوَڻ سک، وي ”مدهوش“
موت ڪون ماتان ڏيندا ڄُل.
عشق دي جانڊهه ڦيرالستِي،
پِس جا وي اي ساري هستِي،
ايجها پيهڻ سک وي ”مدهوش“،
موت ڪون ماتان ڏيندا ڄُل.
”مدهوش“ ڏُکان دا ڏار ڏور جبل،
سور اندر دا مول نه سَل،
غم ڪون پيَوڻ سک، وي ”مدهوشَ،“
موت ڪون ماتان ڏيندا ڄل.
ڪافي
عشق زوران زور
پَليا نا ڪنهن جهليا، نا ڪنهن،
سراساڏي آيا وو يار، عشق زوران زور او سائين عشق زوران زور
حصه اول
ازلوُن ٺهه ڪر، عرشوُن لهه ڪر،
وحدت وادي چُون ير وَهه ڪر،
ٻيڙا تارِيُس آرو پار، عشق زوران زور.
ساهه نپوڙيس ڏي ڏي لوڏي،
نا ايڏي ڇوڙيس، نا او ڏي،
ماريس ڪُنڍي وچ ڪپار، عشق زوران زور.
اَلانسان سِرِي وَ انا سِره،
گل ڦل دي، وچ جيوين خوشبو،
هر جا ڦهلايُس هٻڪار، عشق زوران زور.
شَرق غرب تئين جهول وِڇا ڪر،
تون هي تون دي ٻول ٻُڌا ڪر،
مئين مئين ڪِيتُس چامسمار، عشق زوران زور.
ڪافي (حصه ڏوُجها)
عشق زوران زور
چولي اندر چاهه لِڪايم،
ڏاڍي ڏي ته پناهه لڪايم،
ويتر ڪر وايُس نِروار، عشق.
رُسوائي دي لَٺ لڪڙي دا،
لوڪ هٿان رون ڦِٺ ڦڪڙي دا،
آڻ چوايس بيحد بار، عشق،
ميڇان، ڇاندان، مهميزان دي،
مار اشاري، آ ڏي تِرڇي،
چَهبُڪ چُڀڪايُس چوڌار عشق.
مُفت ملامت، لاڙ اُڀي، دِي،
اِهندِي اُهندِي، لوڪ سڄي دي،
سهندا وَت ”مدهوش“ ميار،عشق،
زوران زور او سائين عشق زوران زور،
ڪافي
ايڏوُن، اوڏوُن، عرشُون فرشُون،
حيڏون ڪيڏون سامهون يار.
ڪنهن ڪون ڪِهندا ڪو نه پتا ها،
ناڪو اسا ڏا عشق مَتا ها،
اکڙيان ڪر ٻيٺيان اقرار.......
تيڏا جلوا جيڏي ڪيڏي،
واهڻ وستي هو ڪاڏي ڏي،
ڪيون نه ڪران هڻ اظهار.....
ٻئي پاسي ڪيون راهان ٺاهان،
او ميڏا هي، مئِن اُنهن دا هان،
ڪوئي نهين هي ڌارو ڌار......
هوش وڃا ”مدهوش“ وَدا هان
پيارتُون پردا ڪيون لا هان،
سنسار اڳوُن ٿي نِروار......
گيت
دردان ماري دل ماندي هي، ول آو وطن تي ول آ،
هيڪاندي سڪ هيڪاندي هي، ول آووطن تي ول آ.
سڪدي،سڪدي او دلبر، ٿي ڳئي ڪيئي سال گذر،
ڪنهن ڪا نه خبر ڪا آندي هي، ول آو وطن تي وَل آ.
هجران دي، فرياد ڪَنُون، دل ديواني ياد ڪَنُون،
ڪو وال نه هڪڙا واندِي هي، ول آو وطن تي ول آ.
جيڪو ڀي سُور ڏتوئي، سِر هيٺون آڻ رکيوئي،
سور اُهوئي سيراندي هي، ول آو وطن تي ول آ.
ميڏي ”مدهوش“ ويراڳي، جندڙي اڄ تائين ساڳي،
برهه تُسا ڏي دي باندي هي، ول آو وطن تي ول آ.
گيت
ڪتا هي روح فيصلا، پسندي، رنگ سانولا،
ڀلا ڀلا اوسانولا، ڀلا ڀلا اوسانولا.
ديدارڙا عجيب دا، اسان ڪون هي نصيب ٿيا
ڇمان دي ڇان دا ڇانولا، ڀلا ڀلا او سانولا.
سوين بدر ڀلي ڀلي، اونداهِيان دي، سوجهلي،
تون سوجهلي دا سوجهلا، ڀلا ڀلا او سانولا.
تون واهه جوئين ڀاڳِيا، تون دل اندر سماڳِيا،
وڃين نه شال موڪلا، ڀلا ڀلا او سانولا.
”مدهوش“ مِئن غريب تي، ڪڪر ٿي ڇان ڪريندئين،
ٿي ڪو جهڙي دا ڀرجهلا، ڀلا ڀلا او سانولا.
گيت
چالاڪ چقمَقِي، تِر ڇا تڪي تڪِي،
وينديان ڌڪي ڌڪي، تيڏيان اِهي اکِين.
ڏيکن ته ڀن گهتن، سارائي تن بدن،
چاهَن ته اڏ گهتن، جنهن نال وڃ رکن
ياري پڪي پڪي، تيڏيان اِهي اکين،
هر جا مچائي هُل، بُل دي اُتون ڏي بُل،
مُڙديان نهين اَصُل، ڪُهنديان وَديانِ ڪُل،
هر نا حقي حَقِي، تيڏيان اهي اکِين.
بيشڪ اِهي تَڪن، تڪ تڪ ولا جُهڪن،
جُهڪ، جُهڪ وَلا اُٿن، ”مدهوش“ دِي وڃن،
چاتِي يڪي چڪِي تيڏيان اهي اکين. |
