|
ميهر! اڄ ته مران، جهري تنهنجي جهول ۾،
سڀاڻي سرتاج! مان، متان ڪانه وران،
نڪران ئي نه گهران، ايڏو ڏم ڏکيو پوي!
_
ڪاري ڪارونڀار مان، آڌيءَ جو ڪاهي،
آيس تنهنجيءَ ڪڇ ۾، لاڳاپا لاهي،
امرتا آهي، ساجن تنهنجي سنگ ۾.
_
پنهنجا هٿ ته جهل، منهنجو جيءُ جهري پيو!
اڀري ٿي هر انگ مان، وڄ جيان ڪا ول،
ڀور ٿئي اڄ ڀل، آءٌ اساهي سانورا!
_
ڪلهه ٿي چَڪيءَ چاڙهيا، ڪنڀر ڪپا جيئن،
ساجن! اڄ سرير ۾، لونءَ لسايئه تيئن،
هانءُ نه منهنجو هيئن، پر وس، ٿيو آڳ پيار ۾!
_
ليلا کي هر لونءَ ۾، توسان لکايوم،
هن سهڻي سنسار کي، چميءَ سان چايوم،
توسان ورهايوم، جڏهن ساهه سرير کي.
_
هيءَ جا پنن سيج، مهڪي پئي ماڪ ۾،
هانوَ نه اهڙي هيج، ٻي ڪائي سنسار ۾.
_
ڇا هي ساهه سرير کان ، آهي ڪجهه الڳ؟
پرين! تنهنجي پڳ، ٻيئي پنا پنڌ ۾.
_
ڪئن ڪو ريٽي چنڊ کي، چونڊي چانڊوڪي!
آهي اهڙو ئي ناتو ساهه سرير جو.
_
ناتو ساهه سرير جو، جنهن ناهي ڄاتو،
پورو ڪنهن جي پيار کي، تنهن نه ڪڏهن پاتو،
پل پل پاراتو، ٻيائيءَ جي ٻوجهه ۾.
_
سڄڻ اوري آءُ، سُري منهنجي ساهه ۾!
رهندو سائر ڪنڌيين، سدا تنهنجو ساءُ،
ماڻهو ڇا آهي؟ واءُ! سڀڪجهه آهه سڳنڌ ۾.
_
ڇا، مان توکان ڏور، رهي سگهنديس ڏم سان؟
ڇا، مان ڪوئي ٿانءُ هان، مٽيءَ جئن مجبور؟
پرين! تنهنجي پور، سدا رهنديس سير ۾.
_
مان جاڳان ٿي سپرين! تون ڀل سمهي پؤ،
مون کي مور نه چو، توسان ننڊ نه اڄهي.
_
اڳتي ننڊ گهڻي ميان، توسان ڪهڙِ ننڊ!
گڙن پيا گهنڊ، چڙن چپ نه ٿي اچي!
_
هيرؤن هندورو ٿيون، ڏکڻ واءُ لڳو،
رکي رکي رات ۾، چڙو چنگ وڳو،
اٿي منڌ ڀڳو، آرس اوٻاسيون ڏئي.
_
پکي اَسُرَ ٻولڻا، اٿيا اي مهيار!
ڇا ڄرڪي باک جي، جهونجهڪڙي جا ڄار،
ڏينهن گذاريان ڏم سان، ڪئن مان توکان ڌار؟
اُٿ! اٿ! منهنجا پيار، وڇوڙو ويجهو ٿيو!
_
متان لوڪ پرو پوي، دلڙي ٿي دهڪي!
منهن انڌيري موٽجي، چڙي نه چهڪي،
منڌ پئي مهڪي، اسر وير اٿي ڪري.
_
جهونجهڪڙي جي جهانءِ ۾، وڃڻ جي ويلا،
ٻُرن ٿا ٻيلا، جهري پيو جيئڙو.
_
تون به ته تري آءُ، ڪڏهن منهنجي پار ڏي!
سدا مون کي سير جو، ڏنئه ڇو سوداءُ!
ميهر! محب! مِلاءِ، توکي ڇڪي ڇو نه ٿو؟
_
ساهڙَ ساهڙ! تون؟ چؤ تون پيارا ڪير آن؟
اُٿي آڌيءَ رات جو، ڏئي ساهه سَٽون،
پاتو ڇا هي مون؟ تون ته اڃا آن اجنبي؟
_
پري آن ٻي پار، توڙي منهنجيءَ هنج ۾،
اڃا مون کي اجنبي، لڳين ٿو ميهار!
ڌير نه توکان ڌار، چين نه تنهنجي اوڏڙو!
_
ڇا مون پنهنجي پاڻ کي، تو ۾ سڃاتو؟
منهنجو توسان سانورا! ننهن ننهن جو ناتو،
مون توکي پاتو، يا مون پاتو پاڻ کي؟
_
ملي تو ميهار، سهڻي سهڻي ٿي وئي،
اچي آڌيءَ رات جو، ڌير نه توکان ڌار،
هري منهنجو هانوَ ۾، سدا پيءَ پڪار،
لهرين لُڙ هزار، مون ۾ تون ئي تون پرين!
_
اٿ! اٿ! ننڊ نه ڪر، متان رات رمي وڃي!
هي جي جوڀن راتڙيون، تن جون جهوليون ڀر!
پائي ڌيرُ، نه ڌر، مٿو ميهر هجن ۾!
_
متان ويل وهامئين، اتي امر ٿيءُ!
اڄ ساري سنسار سان، جڙيو منهنجو جيءُ،
ڌرتيءَ ۽ آڪاس سان، هونءَ نه ناتو هيءُ،
مون سان پوري پيءُ، هيءَ جا رس رهاڻ جي!
_
ڪوبه سڃي سنسار ۾، مون جئن اڄ نه امير،
متان ويل وهامئين! نديءَ ٿيءُ نه نير،
جهل مون ساهه سرير، ڪنڌيءَ جئن قابو ڪري!
_
امرت ويلو، ماڪ ۾ ڀنا پپل پن،
هي سارو سنسار آ، ڄڻ ڪي آدي ڪن،
سانت اندر ساجن، ڪيڏا گهنڊ گڙن پيا!
_
وري وڃڻو دور آ، مون کي ورونهان،
دکي دُکي رات جو، اجهاڻان، دونهان،
ڪڍيون ۽ ڪونهان، پرهه کي پرجهڻ لڳا.
_
سوچي سگهجي ڪانه ٿي، سهڻي سوا سير،
سهڻيءَ کي سهڻي ڪيو، ندي! تنهنجي نير،
ڌرتيءَ سار اڌير، مٽ نه تکيءَ تار جا.
_
2
گرج، گرج مهراڻ، ڇوليون وڌ ڇتيون ٿيو!
ڀلي منڊ وڌاءِ تون، مدائيءَ جا ماڻ!
جيسين مون ۾ پراڻ، ترندي وينديس تار ۾.
_
چئي سگهان ڪينڪي، چوڻ جي چاهيان،
وني محب ميهار جي، ازل کان آهيان،
ڪنن ۾ ڪاهيان، لڪي ساري لوڪ کان.
_
ڀلي ڏمري ڏم، آءٌ انهيءَ جي آهيان،
جيڪو سدا ساهه ۾، جنهن لئه چڻڪي چم،
لاهي لوڪ ڀرم، ملان شل ميهار سان!
_
انڌي آڪهه جنهن ڪيو، منهنجو آؤٺو سڱ،
ازل کان مون اڳ، ميهر! توسان اڙيو.
_
ديواني درياهه کي، ڪيڏي گڦ چپن!
پيرين ان جي پيڪڙا، وجهي ڪُن ڦرن،
ڇيڙ انهيءَ سان ڇوليون، ڪري ڪارون ڪن،
پو به نه ٿيون ڇرڪن، جن کي ساهڙ ساهه ۾.
_
ڪارا ڪارونڀار! هٽين ته هيڪر ڏسان،
اڀري جيڪر سير مان، پريان پرينءَ پار،
الا! مون ميهار، ٻوڙيو ڪاريءَ ٻاٽ ۾.
_
ستارو! چئجوس، ’سهڻي ٻڏي سير ۾،
’اسان اکيون ٻوٽيون، ٻڏندي ڪونه ڏٺوس،
’اوندهه اڙايوس، تو لئه ڪاري ڪن ۾.‘
_
تون به لڪي وئين چنڊ، آڌيءَ جو آڪاس ۾!
مون سان ساري منڊ، وڌو وير اٿاهه ۾.
_
ڄرڪا! سچ چئي، ڀل پٽيو مون ماس کي،
جر ۾ اهڙي جندڙي، اڳ به ڏٺو ٻي؟
ڇا ڪنهن گهير گهڙي، هيئن سڳنڌيو سير کي؟
_
سچ چئو اي لوهڻيون، چڪين ماس کڻي،
ٻيءَ ڪنهن جي ٻوٽي اوهان، اڳ به هيئن وڻي؟
آڌيءَ رات آڻي، ترندي وئي ڪا تار ۾.
_
سهسين سيسارو! آءٌ نه وري اچڻي،
ڪيو، جيسين آهيان، مئيءَ تي مارو!
ساهڙ سانڀارو، ڇڪي ڇنو ساهه مان!
_
مور نه مڙو مانگرو، وڏا وات پٽيو،
منهنجو جيءُ جهٽيو، آءٌ نه وري اچڻي!
_
صدين کان پو مون جيان، سانگو پلي ساهه،
گهڙو کڻي گهير تي، ايندي ڪا درياهه،
ٻڏي ٻوڙ اٿاهه! آءٌ نه وري اچڻي.
_
لڪڻ لڳيون لوهڻيون، جڏهن چنڊ کڙيو،
دانهن ڪري درياهه جئن، مٿان مڇ چڙيو،
سهڻيءَ ساهه مڙيو، ميهر سان مهراڻ ۾.
_
وائي
اڳ نه مران ميهار، يار!
توکي ڪنڌيءَ ويکيان.
ڏاڍا ڌڙ درياهه جا، ڪڪر ڪارونڀار، يار!
ساري سير سڳنڌ ۾، لهرين لوڙهيم وار، يار!
ڪونهي انت اٿاهه جو، پاڻي تارئون تار، يار!
ڏهڪائي وئي ڏيل کي، ڀيلي جي ڀلڪار، يار!
ٿڻن چنبڙيون ٿيلهيون، مڙيا مڇ هزار، يار!
اچي ٿي اوڙآهه ۾، چنگ چڙي جي لار، يار!
ڪوبه نه آهي، جو ٻُڌي ٻُڏيءَ جي ٻاڪار، يار!
آڌيءَ اُٿي مون ٻُڌا ساهڙ تنهنجا سڏ
لڪي ساري لوڪ کان.
مَئي متي مهراڻ ۾، مڏ به ڪهڙا مڏ!
جنهن جوآر نه پار ڪو، مون لئه پاڻيءَ اڏ!
تون ئي ترين تار ۾، هئي رڳا هڏ!
سدا منهنجي ساهه ۾، ساهڙ تنهنجي تات،
مون کي ننڊ نه اڄهي.
گهڙو چايم چيلهه تي، اٿي آڌيءَ رات،
اڀري آئي اڀ ۾، بانورجي برسات،
دم ڏسي درياهه جا، مور نه کاڌم مات،
ساهڙ! توکي ساريان، توڙي واڳن مات.
3
سهڻيءَ سوچيو سير ۾، ’آءٌ ڇڏي گهر ٻار،
’اڌيءَ اٿي ڳوليان، ڇا لئه ٿي ميهارُ؟
’هاءِ پراهون پار، جنهن ۾ چنگ ٻُرن پيا!‘
_
سهڻيءَ سوچيو سير ۾، ڏسي انڌوڪار،
’سهڻيون ڪيئي، مون بنا مرندو نه ميهار،
’ڪاهي ٿو ڪنهن ڪُنَ ۾ مون کي ڪارونڀار،
’هاءِ، پراهون پارُ، جنهن ۾ چنگ ٻُرن پيا!‘
_
’اڳتي ڪيئن وڃان‘، سهڻيءَ سوچيو سير ۾،
’ڪيڏو ڏور پرار کان آهيان آءٌ اڃان!
’گهڙو پنهنجو گهير تي، موٽي ڇو نه ڀڃان؟
’هئه هئه ڪيئن مڃان، سڏ ٻرن ٿا ساهه ۾!‘
_
ڪاري ڪارونڀار تي، چيهه ڪيو چمڪار،
سهڻيءَ سوچيو سير ۾، ’مان ئي هان ميهار،
’مان ئي پهچان پاڻ کي، مان ئي پنهنجو پار،
’مون سان پاڻ پرار، تري پيو تار ۾‘.
_
ڪارا ڪڪر اڀ ۾، چنگ چڙي جي لار،
ٻڏيءَ جا ٻيڻا ٿيا، منڌ ملي ميهار،
لهرين لڙهندا وار، ڪانڌ ڪرايون چيلهه ۾.
_
سدا ڪائي سير ۾، سسي کي سيسار،
سدا چمڪيا چيهه ۾، لهرين لڙهندا وار،
سدائين اورار، تريا تار پرار ڏي.
_
سدا سڏڙا سير جا، وجهي قرب ڪڙا،
آڻيندا اورار تي، مٿان گهير گهڙا،
سدا چنگ چڙا، ٻرندا ڏور پرار تي.
_
ميا متا مهراڻ! شال سدا وهندو رهين!
هيل به تنهنجي سير تي اڳي جئن اهڃاڻ،
ڄرڪن پيئي ڄاڻ، لڙهيا وار لڙاٽ ۾.
_
هي جو سڏ پرار جو، شال نه ٿي پورو،
سدا اڌورو، سڏڪو رهي سير ۾.
ليلا
1
جو چاهين سو چونڊ تون، مڻيو توڙي ماڳ!
ڀوري تنهنجو ڀاڳ، آهي تنهنجي وس ۾.
_
هرک ٻنهي تي هارئين، اهڙو نرڳ نه ڪو!
ور سو ماڻهو، جو هجي اُڻ تُڻ کان آجو!
هان، هي آهه مڻيو، هان، هوءَ سيج سهاڳ جي!
_
امر کي آڏو ڦري، سگهي ٿو انسان،
آهي ماڻهوءَ وس ۾، ازل کان امڪان،
ليلا! سو نادان، جيڪو لکيو لوڙئي.
_
2
آئي اڳيان آرسيءَ، ليلا پائي هار،
ڇرڪي ڏسي ڪانچ مان، ڪاريهر جو وار:
هئه هئه هن جو پيار، ڀورا ڀورا درسني!
_
ڌرتي تنهنجي درسني، ڏس تون پنهنجو پاڻ!
مدائيءَ جو ماڻ، جو تو چاهيو چت ۾!
_
ليلا! توسان ڪونه هو، مڻئي کي ڪو موهه،
هي تنهنجو ئي ڏوهه، جو تون هرکينءَ هار تي.
_
تون ته مڻئي کان موهڻي، هَئي! ڪئن هرکينءَ؟
ڪوڙو چمڪو ڪچ جو، کوٽي اُنَ جي کينءَ،
پرکي ڪالهه پرينءَ، ڏنئه ڏنڀ ڏهاڳ جو.
_
ليلا! ڪابه ڪريت، پاڻ نه ٿي ميسارجي،
هاڻي جهوري جندڙي، چنيسر کي جيت،
پَلَ جي جوٺي پريت، ڪيڏو جنجل جيءَ جو!
_
ليلا! ڪنهن به ڪُريت سان سُکُ نه آ پاتو،
ڀوري! تنهنجي ڀل سان، ڇڳو جو ناتو،
پل پل پاراتو، آهي ڄڻ ته ڄمار جو.
_
ليلا! ڪؤنرو ڪچ، پرک پرين جي پريت جي،
ڪوڙ منجهاران سچ، پاتو ڪنهن نه ڪريت سان.
_
ليلا! ڪنهن به ڪريت سان، ريت نه ٿي چوکي،
اڳي کان اوکي، جاڙ پرائي جندڙيءَ.
_
هَئي! سڀ حيلا، پرکج ريت ڪريت تي،
چنيسر سان چاڳ جا، ڪوڙا وسيلا،
لوڙائن ليلا، ڏئي ڏنڀ ڏهاڳ جو.
_
سدا توکي سچ، ڳولي پيو، ڳجهه ۾،
ڳولائوءَ ڏي ڳهلڙي، تون به ته اوري اچ!
ها، هو ڪائو ڪچ، دور ڪري ٿو داسڙو.
_
3
ڇا هيءَ ساڳي منڌ آ؟ يا آهي ٻي ڪا؟
لنگهي هئي ليڪا، ڇا هيءَ ڪؤنروءَ ڪچ تي؟
_
هيءَ جا جَرڪي سونَ جان، پيڙا منجهه پئي،
ساڳي ليلا ناهه ڙي! ڪٿي هوءَ هئي!
هرکي ڪالهه وئي، جيڪا ڪؤنروءَ ڪچ تي.
_
چائت لاهي چت مان، ماڻهو پائي پر،
آجو ٿي ائن ٿو هلي، ڪونج کڻي جئن ڪر،
مڻئي موهه نير، جاڙ نسوري جيءَ سان.
_
مڻئي تي جو موهجي، دک پرايو تو،
تنهنجي لاءِ چڱو هيو، مان ائن ڀانيان ٿو،
هونءَ چنيسر جو، ساٿ سڃاڻين ڪيئن ها؟
_
ڪؤنروءَ بنا ڪانه، ليلا ليلا ٿي سگهي،
ڏکيءَ پاتا ڏان، پاند جهلي پڇتاو جو.
_
مومل
1
اَلا اچڻ وير، سڄڻ صديون لاٿئين!
آءٌ ڪنائي پير، تو لئه تڪيان ڪيترو؟
_
ڏس هيءَ ڪتيءَ راتڙي، ڀنڀرڪي ڀيڙي،
الا ساهيڙي، سڄڻ اڄ نه آئيو!
_
ادي، اڄ به نه آئيو، سڄڻ ڀني رات،
جيڪر هن جي تات، تن مان آءٌ تڙي ڪڍان!
_
ڇا مان وسايان، روئي نيڻن ڏيئڙا؟
ڪنهن جي ڪرهي لاءِ مان ڪيسين ڪنايان؟
هاڻي مان ڀانيان، ڪوبه نه ايندو ڪاڪ تي.
_
ڪيڏي لنبي رات آ، ڪيڏو انڌوڪار!
ٽيڙوءَ ٽمڪو ناهه ڪو، اوندهه آهه اپار،
سامي سج اڀار، ڪوبه نه ايندو ڪاڪ تي.
_
ڪارا ڪڪر ڪاڪ تي، ٻاهر چارا چڪ،
ڪيڏو ڪارونڀار آ، ڪيڏي تارن لڪ!
سهمي ويندي سڪ، ڪوبه نه ايندو ڪاڪ تي.
_
هو جو مُنڊيِ ٽڪ، تارو ڪاري مَنڊَ ۾،
تنهن به ڪئي آ اوچتو، لڳهه هيٺان لڪ،
سهمي ويندي سڪ، ڪوبه نه ايندو ڪاڪ تي.
_
راڻا مون کي چين، موٽائي ڏي مينڌرا!
رئي تو لئه رين، ڪيسين ڪاٽيان ڪاڪ ۾!
_
ڏيئا تيل ڦليل جا، ڦوڪي وسايان،
توکي واري مينڌرا! اڻ تڻ اجهايان،
وري نه لايان، ميٽي لنو لِلاٽ مان.
_
راڻا! او راڻا! سڏ وراڻين ڇو نه ٿو؟
ڪٿي آهين مينڌرا، ڀينگ ٿيا ڀاڻا؟
ڪنول ڪومائا، ڀونر ڀونءِ ڇڏي ويا!
_
ڪٿي آهين مينڌرا؟ مون کي سڏ ته ڏي!
وئين هيئن ڇڏي، ڪهڙي ڪارڻ ڪاڪ ۾؟
_
توسان منهنجو مينڌرا، ڇو هئن انگ اڙيو؟
هينئون ڏيئي وٽ جئن، ساري رات سڙيو،
ڪنهن هئن جيءُ جڙيو، منهنجو توسان ڪاپڙي؟
_
ناتر! مون کي جهل، منهنجي وس نه هينئڙو!
متان ٿي پاڳل، ڪيان رک رتول کي!
_
ڏس هو مون تي ٿو کِلي، لوٺيو لُڊاڻو،
سومل! سچ پچ ڪاڪ تي، ايندو نه راڻو؟
هي جي ڪُماڻو، ڪنول ٽڙندو ڪينڪي؟
_
الا، رت ڏئي، مون جوڙيو جنسار کي،
پوءِ جو ڏٺم ڪاڪ کي، ساري پيڙ وئي،
مٿان ماڪ پئي، رتو رنگ رتول جو.
_
مومل! ٻيهر ٻار، سارا ڏيئا ڪاڪ جا،
کيهه کٽن تان ڪامڻي، لاهي هنڌ اجار،
هئي! هانءُ نه هار، نيٺ ته ايندو مينڌرو.
_
تو ۾ ڪمي ڪامڻي، هن جو ڪهڙو ڏوهه؟
مورک! پنهنجو موهه، جاچي ڏس تون جيءَ ۾.
_
اچڻو آهي اچتو، راڻو ڦٽيءَ باک،
ساجهر تنهنجي ساک، لڊاڻي ۾ ليکبي.
_
پيڙا جي هر پور ۾، رچي ٿو راڻو،
سرجي سڀاڻو، سدا ڪاريءَ رات ۾،
_
پيڙا جي هر پور ۾، هيءَ جا ڪاڪ ٺهي،
ويندي ڪانه ڊهي، نيٺ ته ايندو مينڌرو!
_
مومل جيسين ناهه ڪو، تو ۾ رساڻو،
سڀاڻي راڻو، ڪَهي ايندو ڪاڪ تي.
_
راڻو ڪاڪ سواءِ، رهي رهندو ڪيترو؟
مومل! هو تو لاءِ، اجهو پيو پنڌ.
_
ڪرها چندن هيرئان، لاڻو ڪونه چرن،
موٽي ماڳ ورن، وهسي ساڳي واس تي.
_
ايندا ايندا ڪاپڙي، رتو روءُ نه تون!
ويهي واس چڳون ٻيهر تيل ڦليل سان.
_
ايندا ايندا ڪاپڙي، لهند اڏوريءَ ڏک،
راڻو سدا سُک، ڏکن ٿورا ڏينهڙا.
_
مين بنا ماڪ، ڪهڙي چندن چوٽئين!
ناتر! ٻوٽ نه تاڪ، نيٺ ته ايندا ڪاڪ تي.
_
وائي
مٿان ڪاڪ ٻرن،
ٽِم ٽِم، ٽِم ٽِم ڏيئڙا.
لڪي ويٺا لامئين پکي منجهه پرن،
لڊاڻي ۾ لوٺيون، ستيون ساٿ کرن،
مومل سوچي ماڙيئين، ڪرها مان ورن،
چانگا چندن هيرئان، ٻيو ڪجهه ڪونه چرن،
تو بن راڻا رات جو، ڏاهيون ڏنجهه ڏرن.
تڪن تنهنجي ڪاڻ،
آڌيءَ اڱڻ ڏيئڙا.
تو لئه وهسي واءُ ۾، سيرانديءَ سرهاڻ،
ساجن! مون کي سيج تي چينُ نه ڏي چانڊاڻ!
ور ور واجهائي ٿڪو، هينئون منهنجو هاڻ،
تون سپنو، تون ساهه ۾، ننڊ ڀري نيراڻ،
موٽ ڀليءَ جي ڀاڻ، وو، موٽ ڀليءَ جي ڀاڻ!
رات لڙي آهي،
پنڌ پرهه ۾ ڪيترو!
اجهو ويون اُڀ مان، ڪَتيون ڪر ساهي،
پنڌ پرهه ۾ ڪيترو!
جاڳ اڃا ڪجهه جيئڙا! جهپ چڱي ناهي،
پنڌ پرهه ۾ ڪيترو!
ڏس هي مٽيءَ ڏيئڙو، جوت بنان ڇاهي!
پنڌ پرهه ۾ ڪيترو!
شال نه منان مينڌرو، ڪاڪ ڪنڌي لاهي!
پنڌ پرهه ۾ ڪيترو!
موکي متارا
1
موکيءَ جو ماٽو، سدا متو مڌ سان،
اڳيان ايندءِ، منڌ ڏي ويندي، ٻه واٽو،
ڳڻين جي ڳاٽو، چارو وٺ نه چس جو!
_
جيڪي چس چريا ڪيا، ڳچي ڳڻن ڪوهه!
تن جو پيئڻ کان سوا، جيئڻ جهڙو ڏوهه،
متارن جو موهه، وهه پي پي وترو ٿئي.
_
رچي ريٽا ٿي ويا، گهوٽ منجهان گهاٽي،
ڇا ڇا ساهس ساهه کي، وهه جي وهاٽي!
موکيءَ جي ماٽي، جرڪن پيئون جندڙيون.
_
جهولايو ڇا جيءَ کي، موکي تنهنجي منڌ!
جئن گل اتر واءُ ۾، تيئن متارن ڪنڌ،
هي نه انهن جا هنڌ، جنکي سانگو ساهه جو.
_
جئن سانوڻ ۾ ڏار، تئن جهولن ٿيون جندڙيون،
موکي! تنهنجي منڌ ۾، ڪيڏا مينگهه ملار!
سر جي ڪنهن کي سار، ڏي ڏي وٽيون وهه ڀري!
_
ٻٻر سائو وڻ، ٽونر ٽونر ٽاريون،
هيٺان موکيءَ مٽ ۾، هينئين جي هڻ کڻ،
سويرو، سانوڻ، متارن تي مينهڙا.
_
پيئڻ تي جيئڻ، گهوري گهوٽ وهاٽيا،
رئندو تن لئه راتڙيون، سدائين سانوڻ،
هو جي مري ڄڻ، موکيءَ کي موکي ويا.
_
وهه جي لونءَ لڙاٽ ۾، موکي موتيءَ مُک،
اڏري ويو اوچتو، سارو ڌرتيءَ دک،
امرت روپي سک، ڪڙي ۾ ڪيڏو هيو!
_
وهه جي لونءَ لڙاٽ ۾، نچي ٿي ناتر،
متارن جا ميڙ ها، ڇا ڇا موکيءَ گهر!
انهن جي آڌر، پيئڻ پت رهجي وئي.
_
وهه جي لونءَ لڙاٽ ۾، سونهن ڀريو سنسار،
ٽم ٽم، ٽم ٽم ڏيئڙا، سارو ڪارونڀار،
پن لئه ماڻهوءَ پيار، امرتا اوڏو ٿيو.
_
مهڪي نڪتو مٽ مان، جيئڻ جو جنسار،
سرو سرجڻهار، لنءَ لُنءَ ۾ لهڪڻ لڳو.
_
ڪڙو ڄڻ ته ڪڙو، جڙجي ويو جيءَ ۾،
گهاٽي ساڻ گهڙو، لنءَ لنءَ ۾ لهڪڻ لڳو.
_
جن کي ڪڙي ڪل، جيئڻ ڄاڻن جاڙ ۾،
جرڪائن ٿا جندڙيون، پارس جهڙا پل،
ڇا ڇا مڌ مهل، ساهه سڃي ٿو کيپ ۾!*
* تون پارس مان لوهه، سڃين ته سون ٿيان ڀٽائي
_
سرو آهه سرو، متارن جي مک تي،
هونءَ ته موکيءَ مڌ آ، ٻانهن لاءِ ٻرو،
جن کي پنڌ پرو، سرڪ سجائي تن سان.
_
کڙي پيا کيپ ۾ مهڪي موکيءَ ڳل،
ڪڙي منجهه ڪنول، لڪي لهرائڻ لڳا.
_
ڪنگوءَ ون ڪرائيون، مهڪيون مٿي مٽ،
چمڪڻ لڳي چس تي، چانڊوڪيءَ جي چٽ،
اڄ ته وٽيءَ وٽ، سر ڏيئي سستي ملي!
_
جان جو مٿان مڌ جي، لڙڪي موکيءَ لٽ،
وٽي وهه وترو ٻريو، گهٽڪيو اندر گهٽ،
ڳاري جيئڻ ڳٽ، جرڪايائين جندڙيون.
_
جڏهن پهتا مڌ جي، مٿان موکيءَ نيڻ،
اسان سارا ويڻ، وٺي وهه، وساريا.
_
وهه مان واجهائڻ لڳو، جڏهن موکيءَ منهن،
سرتا! مون کي سنهن، مون سڀ ويڻ وساريا.
_
آئي بٺيءَ بوءِ، کپي وئي کيپ ۾،
موکيءَ مڌ چڪائيو، جرڪي اٿي جوءِ،
رچي، ريٽي روءِ، مٽ متارن ڏوگهيا.
_
ڪهڙو ڪافر هاڻ، موکي! منهن موڙي وڃي!
اپٽيا، اهاءُ ٿيو، چکيسين چانڊاڻ،
موٽي مٿي ڪاڻ، وڃي ڪير ڪلال کان!
_
اسان صدين سڌ، اڄ پي پي پوري ڪئي،
اندر هونءَ به اڌ، متان سرڪ سڄو ڪري!
_
ٻرندي مان ٻاهر ڪڍي، ايءَ نه موکي اڍ!
وهه سان وهاٽي ڇڏي، ڏاري سارا ڏڍ،
سوچي سوچي ڪڍ، اچي ڪوبه ڪلال جي.
_
متان پي پي پوسرين، وهه کان وڃين وهه،
متان پنهنجو پهه، ڏسي ڏک، وسارئين.
_
سير جو ناهه سوال، جي به مئا سي ملهبا،
سرو سڳنڌيو رهي، سدا لالئون لال،
متارن مثال، معنيٰ ڏيندو موت کي.
_
پي جي پر ٿيا، موکي تنهنجي مڌ سان،
ٻي در ڪونه ويا، ور ور وهه وهاٽيا.
_
موت نه تن جي مات، پي جي وهه وهاٽيا،
چمڪيو چوڏهين چنڊ جان، سرو ساري رات،
وهاڻيءَ پرڀات، متارا مهڪي مئا.
_
ڪوڙو چوان ڪيئن موکيءَ هان جو مليو!
وهه وترو تيئن، جئن جئن ترو ويجهڙو.
_
تري تائين پيءُ، ته تون موکي ماڻيين،
وٽيءَ وهه وترو وٺي، جاڙ پرائي جيءَ،
هر ڪنهن ڀاڳ نه هيءُ، متان مڌ موٽائيين!
_
متان ٻاڙو ٻولئين، متان ويڻ ڏئين!
او تون شال ٿئين، اڃا وهه کي ويجهڙو!
_
ڪپي ڪپي انگڙا، سڄڻ سڄو ڪن،
اياڻا الجهن، ڏسي وڍ وجود جا.
_
هيءَ جا اونهي کڏ، پڄي ٿي پاتار ۾،
ان ۾ اڇلائي جڏهن، ڀڃندا تنهنجا هڏ،
تڏهن تنهنجا سڏ، اوريندا آڪاس سان.
_
موکي انوکي، وٺي پرک پياڪ جي،
جنهن کي وهه جي وات تي، چس لڳي چوکي،
انهيءَ لئه اوکي، جاڙ نه ڪائي جيءَ جي.
_
وائي
سو ڪي سڏ سئا، هو جي رات مئا،
ورتائون وهه گاڏئون.
موکي! تن جو مامرو لنءَ لنءَ منجهه لئا،
ورتائون وهه گاڏئون.
سپ به آهي سپ ۾، ڪنهن کي هور هئا!
ورتائون وهه گاڏئون.
ووءِ، متارا مٽ، تي، ڳهريءَ ڳيت مئا!
ورتائون وهه گاڏئون.
اڄ جو وٽيءَ وٽ لئه، پارون پنڌ ڪيوم.
واري سان وهه گاڏئون، موکيءَ منڌ ڏنوم،
پيتو، پيتو مون ميان،
مون ميان وهه پيتو!
وهه ٿي چڪيو چنگ مان جان جان گيت چيوم،
پيتو، پيتو مون ميان،
مون ميان وهه پيتو!
ماڻهن ليکي مُکُ، سڄو ماکيءَ ميٺ هيوم،
پيتو، پيتو مون ميان،
مون ميان وهه پيتو!
ڳاري پنهنجا ڳلڦڙا، امرت ٿي آڇيوم،
پيتو، پيتو مون ميان،
مون ميان وهه پيتو!
متارا مري ويا، موکي تون نه مرين!
ڪهڙيءَ پر پرين ڏکي ڏاتارن ري؟
ڀٽائي _ سر يمن ڪلياڻ
. . . . . . . . .
موکيءَ ڪيهي مات، الو ميان، ريٽو ٿيندو رات!
مرندا چار متارا، رهندي زهر پياڪن ذات،
الو ميان، ريٽو ٿيندو راتِ!
نيٺ ته موکي چوکي ٿيندي، پرهه ڦٽيءَ پرڀات،
الو ميان، ريٽو ٿيندو راتِ!
منڌ ڪروڙين ڪنڌ، سڀن کي وهه جي وائي وات،
الو ميان، ريٽو ٿيندو راتِ!
موکيءَ ڪيهي مات، الو ميان، موکيءَ ڪيهي مات!
الو ميان، ريٽو ٿيندو راتِ! |
