|
سورٺ
مان ئي ٻيجل آهيان، مان ئي راءِ ڏياچ،
منهنجو ڪنڌ ڪماچ طلبي پيو تند ۾.
1
چوٽا چندن واسئان، ويروتار ورونهن،
سورٺ ساري سونهن، اڃ اجهي ئي ڪين ٿي.
_
مٿي چنيءَ چٽڙا ويروتار ورونهن،
سورٺ ساري سونهن، ڍاپي ڍاپان ڪينڪي.
_
گهاڙوءَ گهڙيو ڪونه، ڳهڻو تنهنجي ڳل جئن،
سورٺ! توتي ڇونه، ور ور مان واريو وڃان!
_
سورٺ! سونارن پياليون هيئن نه پلٽيون
آڌيءَ رات اڀار ۾، ڇا ڇا تنهنجي تن!
وني! تنهنجي ون، ڪندن ڪاڻيارو لڳي.
_
ٻانهن مٿان چپڙا، بازوبند لڏن،
ڳچيءَ منجهه ڳراٽڙيون، ڳل پٽ ڪارون ڪن،
ٽمي نور نهن، هٿ چميندي منڌ جا.
_
هٿ نه ههڙا مون ڏٺا، جهڙا نيل ڪمل،
لهرين جئن لڙهندا ويا، تن تي پيارا پل،
جيءَ نه آئي جهل، ساري رات رمي وئي.
_
موتي موتي ٿي ويو، سورٺ تنهنجو مُک،
ڌرتيءَ ويڙهيو دک، تو جو ڏنا ٽهڪڙا.
_
ٽهڪن ساڻ ٽڙي پئي رات رتول جي
منجهان کينءَ کڙي ڄڻ ڪا مکڙي اوچتو.
_
ٽڙي ڏيئي ٽهڪڙا، ڪامڻ ڪرني رنگ،
سرهي! تنهنجي سنگ، جهرڻا منهنجي جيءَ ۾.
_
ٽهڪن منجهه گلاب جا ٽڙيا ڳاڙها گس،
منهنجي ٿوري ڀل، کلندي منڌ کڙي پئي.
_
سورٺ روپ انوپ، سهسين سانگ سُهاڳ جا،
سورٺ! تنهنجي روپ، مايا ارٿ پرائيو.
_
جهرڪن پيا جهانءِ ۾، تو تي هيرن هار،
اهڙو چمڪو چنڊ کي ناهي سڀ ڄمار:
توئي منهنجا پيار! هيرن کي هيرا ڪيو.
_
سورٺ! تنهنجو روپ، جئن مندر ۾ ڏيئڙا،
مون من مڙهيءَ ڌوپ، سدا تنهنجي سنگ ۾.
_
تو جو نيڻ نمائبا، مرگهن کاڌي مات،
اکين مان الماس جان، اڀرين آڌيءَ رات،
تن ۾ ٻاري تات، ڪيڏي آندءِ ڪامنا!
_
جهرمر جهرمر جهومڪيون، ٻر ٻر ڪنگڻ ڪن؛
نِوڙي نٿ نموريون، مٿان مُرڪ لڏن،
پهتا چپ چپن، سون سمايو ساهه ۾.
_
تو تي تن من واريان، تو جئن ڪير ڪنوار!
هونءَ ته هن سنسار جي ليلا آهه اپار،
پر مون تنهنجي پيار، سڀڪجهه پاتو سندري!
_
ڏس هو لهندي سج ۾، ڪاوا ٿا جهرڪن
رم جهم رم جهم تروار، چوڌر ٿا چمڪنـ
ڇا ڇا منهنجي من، سرتي تنهنجي سنگ ۾!
_
ڏس هوءَ رات رتول تي آئي ڪي آئي؛
جهرمر جهرمر ڏيئڙا، جهڙا سهائي!
اگر سرهائي، ور ور آئي واءُ مان.
_
موتئي جي مهڪار ۾، پئي سيج سڏي،
اوري آءُ، ڇڏي، مان به ته تنهنجي آرسي.
_
مان به ته تنهنجي آرسي، مون ۾ ئي ڏس پاڻ،
اکيون اکين ساڻ، ڳالهائن ٿيون ڳجهه ۾.
_
ڏيئا تيل چنبيلئا، اڇي چندن واس،
مليو تنهنجي سواس سان، سورٺ منهنجو سواس،
من به هاڻي ماس، سڀڪجهه توسان واسيو.
_
ماس به هاڻي من، سڀڪجهه تو سان واسيو؛
ڄڻ ڪو پکي پار جو، تنهنجو منهنجو تن
مٿان گهور گگن، اوڏارون انڌڪار ۾.
_
وائي
اگر ٻار نه تون، چڳون واس نه تون
مون من توسان واسئو.
وار ورائي ڪنڌ تان، ڇوڙي ڇڏي سڳيون
مون من توسان واسئو.
ڪيڏيءَ ساهه سڳنڌ ۾، رات گذاريسون!
مون من توسان واسئو.
جئن ڪي ڦڳڻ ماس ۾، مکڙيون مروي جون،
مون من توسان واسئو.
جئن ڪي ڀنيءَ رات ۾، ٽانگر جون ٽاريون،
مون من توسان واسئو.
مشڪ انوکي مرگهه جي، اهڙيون خوشبوئون!
مون من توسان واسئو.
سرکنڊ سرهو تو جيان، ڏٺو مور نه مون،
مون من توسان واسئو.
سورٺ! تنهنجو پيار
مارڳ آهي موک جو.
آهين راءِ ڏياچ لئه، تون سارو سنسار.
توسان ڪيڏو موهڻو آهي مايا ڄار!
تون ڪو ساگر سونهن جو، تنهنجي سونهن اپار.
آ ڳانجهو اوري ڪري، اکڙين جو اسرار.
توتي موهيو ڇو نه هو، ساکي سرجڻهار!
سورٺ! منهنجو ساهه، اڄ ڇوآهي اوپرو؟
ڇڪي ٿو ڪو ڇوهه سان، مون کي انت اٿاهه؛
ڪيڏي پيڙ پساهه، آٿت ڪوبه نه آئڙي!
_
ساري رات رتول تي، ڪونجون ٿيون ڪڻڪن؛
مون کي رولا روهه جا، چت اندر چڻڪن،
ڀُنءِ مان ڀڻ ڀڻ ڪن، سڏ انوکا سانت ۾.
_
هوءَ جا سين وڳي، سورٺ تو به سئي اها؟
ڄڻ ڪا ڪوڪ ڪٽار جئن، منهنجي جيءَ لڳي!
ڄڻ ڪنهن ڀت ڀڳي، آڌيءَ رات رتول جي!
_
ڪير هيو سورٺ اهو، ڪنهن هئن اهڙو وڍ؟
ڏاري منهنجو ڏڍ، جاجڪ ويو جود ۾.
_
اهڙي جهانءِ جهروڪ ۾، اڳ نه پئي ڪا،
ڄڻ ڪوئي ڊاهي ويو، قسمت جا ليڪا
ڇا تو سئي ڪا، ڪوڪ ڪٽاري وانگيان!
_
اڀري ڪا آواز مان، آڌيءَ رات، آڻي،
هيڪر سين هڻي، ماٺ ڪري ويو منگتو.
_
ٻُڌ! ٻُڌ! ٻيهر ٿي اچي، سورٺ! ساڳي سين،
اڳ به انهيءَ چين چايا منهنجي چت مان.
_
هاڻ ته هر هر ٿو وڄي، واڄو وڄ سمان،
ڌرتي ۽ آڪاس ڄڻ، ڪن ٿا اڳ سنان:
سورٺ! هي مهمان، باسي ناهي ڀونءِ جو.
_
اڳ اهو آواز، گونجو نه گرنار ۾،
آهي وڍ موجود جا، صدا ناهي ساز:
اڳ اهو انداز، مون نه ڏٺو ڪنهن منگتي.
_
ڪنهن جا ٻهه ٻهه ٻول، ٻريا ٻاهر ٻاٽ ۾!
آڌيءَ رات رتول، ٻري پيا ڏيئڙا.
_
سورٺ! هي انسان، آهه انوکو ڳائڻو،
هي جو اڀريو ساز مان، نڪري ساهه سمان:
ماڻهو آهه مهان، مور نه آهي منگتو.
_
سورٺ! هي آواز يا ڪاريهر جي ڪاٽ!
ڪيڏي انگن اٽ، ڪيڏو لونءَ لُڇي پئي!
_
هوءَ جا صدا ساز جي، ڄڻ ڪا ڏيئي لاٽ،
ڌيري ڌيري ٿي وئي، ڀنڀٽ جا ڀڙڪاٽ:
ڪيڏي ڄر ڄراٽ، آهي ان آواز ۾!
_
سورٺ تنهنجا ڳهه چمڪڻ لڳا چنڊ جان؛
سارا رنگ رتول جا، ٻول ڪيا ٻهه ٻهه؛
چارڻ ڪيڏي ڪهه، اڀري ٿو آڪاس ۾!
_
سورٺ! تنهنجون آرسيون مڙي ميڻ ٿيون،
آيون اَنحد ناد مان، چڻنگون چارڻ جون:
روڪ انهيءَ کي تون، ڪندو رک رنول کي!
_
سورٺ، هي آواز يا شِوَ جو تانڊو ناچ،
ڪاري رات، ڪُماچُ ڄرڪي پيو ڄر ۾.
_
سرسوتيءَ جي سنگ ۾، ڪالي ڀينڪر روپ،
آڌيءَ رات انوپ، ڪنول اڀريو آگ مان.
_
جئن ڪو ڌڪي ناوَ، ڪاري ڪارونڀار ۾،
سورٺ! هن آواز ۾ پيڙهين جا پڙلاوَ،
ڏيئي گهرا گهاوَ، وڍي ويٺو انگڙا.
_
سرهو ٿي سر کنڊ، ڄرڪي جيئن ڄراٽ ۾،
تئن هن مانڊيءَ منڊ، جلي جيءُ سڳنڌيو. |
