سيڪشن؛ شاعري

ڪتاب: ڪپر ٿو ڪُن ڪري

صفحو :10

متفرقا بيت

هر ڪنهن وڻ جي ٿي وڃي، ڌرتيءَ ۾ ئي جڙ،

ساڳيءَ ڌرتيءَ وڙ، توسان مون سان ڀٽ ڌڻي!

_

جڙون تنهنجي جيءَ جون، ڌرتيءَ  منجهه هزار،

پونهارن جا پيار، ٽڙيا تنهنجي ٽاريين.

_

ڪهڙي ڪنڀر جوڙيو، مٽيءَ بنان ٿانءُ؟

آهي تنهنجيءَ ٻاجهه سان، ميان منهنجو نانءُ،

ڪٿي هجان آنءُ، جي نه هجين تون جوءِ ۾!

_

مون توکان پو سنڌ کي، ٻه سؤ سال ڏٺو،

ڇڏي مڌ مٺو، ڪڙو آندم ڪيف ۾.

_

اڄ نه مٽيءَ مينهڙا، نه ڪي سنڌ سڪار،

سائين! لهي ڪيرُ اڄ، سنگهارن جي سار؟

اوندهه انڌوڪار، ڏاڍن آندا ڏيهه ۾.

_

سائين! مونکي سگهه ڏي، اڏيءَ ڪنڌ ڌريان،

چارڻ! تنهنجي چنگ ۾، ڪائي باهه ڀريان،

ٻيهر آءٌ ڪريان، سر جي صدا سنڌ ۾.

_ _

آڌيءَ رات اننت جا، پيا گهنڊ گُڙن،

سي ڪئن ننڊون ڪن، جن جا ڪن ٻُرن پيا!

_

سج سڀاڻي اُڀرندو، پر جي مان نه هجان!

تارا ڪجهه ترسو اڃا، اڃا ڪجهه لکان!

منهنجو پيار متان، مون سان گڏ واريو وڃي!

_

جي تون سرجڻهار، جيءُ انوکو جڳ ۾،

واري پنهنجي جندڙي، جوڙ اهو جنسار،

توکان پو سنسار، سرس ٿئي ڪجهه سونهن ۾.

_

ڏئين ته ڏاتار ٿين، گهر تڙ گهوري ڏي،

ور جو واري ڙي، جيئڻ ڪارڻ جندڙي!

_

جي مٽيءَ مان مورتي، تون ڪائي ٺاهين،

۽ تون پنهنجي جندڙي، ان سان وراهين،

چاهين نه چاهين، پيو ان ۾ پوڄين.

_

اڏري ڪاليءَ مُکَ تي، پوپٽ ويهي جيئن،

تو پڻ آهي تيئن، ڪلا ڪارڻ جندڙي.

_

ڪلا ڪارڻ جندڙي، ڪلا ڪهڙا ڇيهه!

هيءَ جا آڇي ڏيهه، ڀن ڀن سپنا سونهن جا!

_

نت نئون آ روپ، سپني کي سنسار ۾،

پنهنجو پنهنجو ٻاريو، هر ڪنهن مڙهيءَ ڌوپ،

ارهو آهه اَروپ، جيسين ٽڙي ٽاريين.

_

ٻج هئي جا ٻوجهه، ٽاريءَ منجهه ٽڙي پئي،

سونهن انوکي سوجهه، آندي ات سڳنڌ ۾.

_

ڪنهن ڪنهن جو ڪاپو ڏسي، ڪتي مون هيءَ تار؟

پوءِ به منهنجو ٿو لڳي، ڌاڳو سڀ کان ڌار!

ارٽ نوان اسرار، آتڻ سان اروي پيو.

_

ڀونءِ انوکي گانءِ، ڏُههُ ته ڏَهوڻي ٿئي،

ڀٽاريءَ جو ڀانءِ، کير کُٽي ئي ڪونه ٿو!

_

آهي انت اٿاهه، ساگر تنهنجي سونهن جو،

اکين اَويساهه، متي ڏسي مٺ ۾!

_ _

ڪويل ڪوڪي رات جو، ڪوڪ وراڻي بن،

لڏيا پپل پن، تارن ڇنڀيون اکڙيون.

_

ڏس  هو ڪويل ڪنٺ مان، ڄرڪي نڪتي  باک،

جئن مون لوئيءَ لاک، تئن هو سامهون سوجهرو!

_

سدا ڪويل ڪنٺ ۾، سرجي ٿو سانوڻ،

برکا رت جي باک ڪا، ڄرڪي پيئي ڄڻ،

ويڻا ٿي وڻ وڻ، جهوميو جنهن جي جهانءِ ۾.

_ _

 

هو جي سڱن وانگيا، ٻٽا چوٽا ڪن،

ٻيجا کڻي باک ۾، ٻنين تي ٻهڪن،

پريان ڄڻ ته لڳن، پنن ٽاريون مينهن ۾.

_

هو ڌرتيءَ جون ڌيئڙيون، پگهر جن پيرن،

سانجهيءَ ٽاڻي ميرڙيون موٽيو واهيرن،

پريان ئي ڏيرن، منجهان لوڏ لکائيون.

_

وڻن وچان چنڊ جا، تڙڪا مٿي تڙ،

ڌوڙين ڌوتا ڌڙ، بيهي وِچ تلاوَ ۾.

_

واهڻ، اتر واءُ، گهڙو نينگر چيلهه تي،

مرڪي هن جي ماءُ، سوچي جوڀن ڏينهڙا.

_

نينگر جهولي پينگهه تي، مٿان نمن ڇانوَ،

ڳڀرو ساري ڳوٺ جا، هن لئه رڳو نانوَ،

هريس اَندر هانوَ، هيکل بڊي ڏينهڙا.

_

وئنڻن ۾ ويهي، ڳهلي! ٻڌءِ ڳالهڙيون،

ڦٽيون کڻي پاند ۾، مرڪينءَ گهر پيهي،

تاڙن ٿا نيهي، گج اندر جي گوگڙا!

_

مهريءَ مٿان هٿ، لٿي اُس آکاڙ جي،

پگهر ڦڙو نرڙ تان، لهي پڳو نٿ،

موتي ڪهڙي وٿ، ان ۾ مهڪ نه منڌ جي!

_

چولو لاهي چٽ ۾، آرس ڀڳائين،

ڇاتيءَ مٿان پت کي، گهوري ڏٺائين،

ڀتر هنيائين، اڱڻ آيل ڪانوَ کي.

_

لُڏي ڏکڻ واءُ ۾، ٽالهيءَ جي ٽاريءَ،

ڳل ڳراٽي چنڊ کي، وڌي متواريءَ،

پر پو لڄاريءَ، يڪدم ٻانهن ڇڪي وتي.

_

مٿان ڍور ڍري، پير ڇمايان پکڻن،

ڇولين ڇلڪا آئيا، ڏکڻ هير وري،

رانول رات ٽري، نڪتي، باک بسنت جي.

_ _
 

نه سي مينديءَ ڏار، نه سي مومل هٿڙا،

نه سي چندن چوٽيون، نه ڪنهن ڪرهن سار،

سانجهي سڃ اپار، ڌيمي، ڪاڪ وهي پئي!

_

نائي مينديءَ ڏار، سوچيم مومل هٿڙا،

سوڍن ڪانهي سار، ڪاڪ ڇڏي ويا ڪاپڙي.

_

هنجون هاري ڌوءُ، چٽ پرينءَ جا چت تان،

مومل! ايڏو روءُ، جو هيءَ ڪاڪ ٻڏي وڃي!

_

اڄ نه ڳوڙها اکيين، نه مون ٿڌو ساهه،

توڙي توسان چاهه، آهه اڳي کان اڳرو.

_

اڄ جو تنهنجي سار، لهرين ۾ لوڙهي وئي،

اڀريا ات سڳنڌ سان، تنهنجا ڪارا وار،

هريا ٿي هٻڪار، منهنجا جوڀن ڏينهڙا.

_ _

مومل وهنجي ڪاڪ ۾، ڇوڙي وار ڇڏيا،

گڙي، ڄاڻ گڏيا، ڪارا ڪڪر اڀ ۾.

_ _

موت، متان ڀانئين، سڪا پن ميڙي پيو!

جهونو آرائين، ڇني گل گلاب جا.

_

ڇو تون ڇڻڻ ڏينهڙا، ڏسڻ ٿو چاهين؟

پٽڻ لئه آهين، ڳاڙها گل گلاب جا!

_ _

ٽم ٽم ٽم ٽم لاٽ ۾، ڪامڻ آٽيل اڱ،

ڪالهه نه سوچيئه سڱ، هاڻي وس نه هينئڙو.

_

ٽم ٽم ٽم ٽم لاٽ تي، رڳو هڪ پتنگ،

هئه هئه هيءُ نسنگ، جنهن کي لاٽ للاٽ ۾.

_

اچو، اچو آڳ تي، اچو کوهيو کنڀ!

هي جي ڏيئي ڏنڀ، جرڪائن ٿا جندڙيون.

_ _

ڍؤنگر ۾ جئن ڊيل، اُڀي اوچي ڳاٽ سان،

ڏات اسان جي هيل، سرسي اڳ کان سونهن ۾.

_

کني اهڙي کينءَ، ميندي جئين ڪنوار تي،

اڳ نه هيو اِيئن، رڪ اسان ريٽو ڪيو.

_

اڳ نه اهڙي جاڙ، ڪنهن به پرائي جوءِ ۾،

پڌرا منجهه پهاڙ، پريان پيرا منڌ جا.

_

جهاڳي جهاڳي جندڙي، ڏينهن تتا ڏونگر،

اڄ ڪنهن آڏي لڪ ۾، ڍرڪي مٿي ڌر،

ڇپون ڪيهر ڪر، اڳتي پنڌ نه اُڄهي.

_

هونءَ ته منهنجي جندڙي، ڪيٽيءَ مٿان ڪونج،

گرڙ جيان مون گونج، جڏهن ڏيهي ڏک ۾.

_

مون کي ئي هن ڏيهه ۾، مدد خان ڪُٺو،

لهوءَ مينهن اُٺو، سارو منهنجي ساهه تي.

_

ڪنهن جي ڪنهن جي پيڙ، اُڀري منهنجي گيت  مان!

ڪيڏي ڪٺل ڀيڙ، سهڙي منهنجي ساهه ۾!

_ _

هيءُ نه تنهنجو هنڌ، اَهکي پرک پهاڙ جي،

تون ته ڪرين ٿو وائڙا، ڄڻ سپني ۾ پنڌ!

ڪِري ڀڄي ڪنڌ، ڏوگر، ڏنگايون گهڻيون.

_

جي تو پرک پهاڙ جي، پهچي ويندين پڪ،

جانٺو تنهنجي جيءَ کي، ڪندا جهولا جهڪ،

لوچي لوچي لڪ، چڙهي ويندين چوٽيون.

_ _

آءٌ اڪيلو ڍٽ تي، مٿان انڌو اڀ،

آنڌيءَ ۾ اڻ لڀ، ٽم ٽم ڏيئا رات جا.

_

ڇا ڪو آهي وانجهيو، چڪڻ مان چاڙهو؟

ڏور افق ڳاڙهو، سج ٻڏي ويو سوچ ۾.

_

ڇا ڪو ناهي ڏيهه ۾، چڪڻ چاڙهاڪو؟

تڙ تي ترڪڻ اوڏڙو، ڏيهي! ڪيو ڏاڪو؟

ڄاڻ ٻڏو واڪو، ٻوڙن ٻوڙن سامهون!

_

اڳ نه اهڙو سنڀران، ڪوئي ڌرتيءَ دک،

هي جو ڪاليءَ مُک، هيل ڏٺو مون ڏيهه ۾.

_

آهي جو انسان ۾، اڃا آدم، خور،

تنهين، جي ڏسي ڍور، ڪنڌ جهڪائي لڄ مان!

_

ڪهڙو جهوٻو جيءَ جو، ڪهڙي لوٺئي لڄ!

ڇائي پائي ڇڄ، ننگو نڪتو ڏيهه ۾.

_

ڳِجهه چوي ٿي ڳوهه کي، مان توتي پاڇو!

هر ڪو سمجهي ٿو، ڳهلا تنهنجون ڳالهيون.

_

ڦوڙو پوريءَ پونءِ سان، پيو ڪالهه ڦِسي،

ايڏو روڳ ڏسي، ويڄ ٿيا سڀ وائڙا.

_

ويڄ ٿيا سڀ وائڙا، ڪهڙو ويڄن وس؟

منهن ڦيري جو موت ڏي، ٻڌي ڏاهن ڏس،

تنهن جو موت اوس، اچڻو آهي اوچتو.

_ _

آها! اڃا آهِه، چڪڻ چاري سامهون،

اُٿ! اُٿ! پير نه ساهه، پنڌ نه آ پورو ٿيو!

_

آها! ٿيندا ونجهه سان، اڃا ونجهيءَ وڙ،

اڃا ڪي اَوتڙ، آهن ڪنڌيءَ اوڏڙا!

_

ترندي تهوارون ٿيان، اهڙو انت نه ٻيو،

شال نه وڃي جيءَ مان، اَؤتڙ، جو اونو!

متان مانجهي ڪو، پڳهي پنهنجيءَ پريت کي!

_ _

اڄ، جو نڪتي تند مان، تڙڦي ڪائي تان،

مون تان ويون ميٽجي، زنجيرون زندان،

سمجهن ٿا نادان، باندي مون کي بند ۾!

_

هي جي پٿر پٽ، جن ۾ چرپر ناهه ڪا،

جي تون چورين چنگ کي، جاڳي اٿن جهٽ،

گونج نه ڀائنج گهٽ، ڀڙڪي ته ڀنڀٽ ٿئي.

_

ڇا ٿو پڇين ڇيڳرا، ”آزادي ڇاهي؟“

ماڻهو مٽيءَ مان ٺهي، مٽيءَ کي ٺاهي،

ڏٺي تو ناهي، شايد ڪار ڪنڀار جي!

_

پرجهي هر پرڏيهه کي، ڏات کنيم ڏيهي،

پيڙا جي هر پور ۾، ڏيهه ڏٺم پيهي،

سنڌڙي! تو جيهي، ڌن نه آ ڪنهن ديس ۾.

_

آڳاٽو اَهڙو نه هئو، هي پاڇاٽو، پس،

منهنجي واڪي وس، آهِه ڳي کان اڳرو.

_

اڃ به اهڙي اُڃ، تل ترايون پي وڃان!

ڊوڙِي ڊوڙان ڪيترو، ٿيءُ نه رڳو رڃ!

ڪيسين ڪندين مَڃُ، ماري مون کي ماڳ ۾!

_

گيت سگهارو ٿو ٿئي، پي پي ڌرتيءَ ٿڃ،

هو جي راهي رڃ جا، تن جي واٽ نه وڃ،

اڀ ۾ ناهه اهڃ، ڪنهن ڀي ڳوڙهيءَ ڳالهه جو.

_ _

سارتري

هت ڄمين ها سارتري! ٿي سنڌيءَ اولاد،

چونڊين ها پو مون جاين، سوچي مستي واگر،

پل پل توکي ياد، ٿڃ، اچي ها ماءُ جي.

_

اولهه اوڀر جو ميان، مور نه ٿيندو مٽ،

اٽل آزادي ڏئي، خوب هلايئه هٽ،

هت ته جهُڳو چٽ، آزاديءَ جي نانوَ سان.

_

مان سوچان ٿو سارتري! اوچو سو انسان،

بيهي جيڪو باهه سان، ڪري پاڻ سنان،

گرو! تنهنجو گيان، رڳو متيون لوڪ کي.

_ _

شال ڪڏهن ساڃاهيو، منهنجو هي ايمان:

اول به انسان آ، آخر به انسان،

باقي سڀ زندان، آجو رڳو آدمي.

_

چنتا نگري سنڌڙي، گهر گهرِ چنتا راڄ،

ڪوڙو ناهي ڪاڄ، ڪنهن ڀي سنڌُ سپوت جو.

_

سرتا! سنڌوءَ تي جڏهن، جر ڏيئا جهپڪن،

سپنا منهنجي ساهه ۾، لهرين جان لپڪن،

تات انوکي تن، جهپ نه ڏئي جيءَ کي.

_

سپنا منهنجي ساهه ۾، ڄڻ ڪي ستل مور،

ڪارونجهر جي ڪور، آ جن لئه آسائتي.

_

چانڊوڪيءَ ۾ چيٽ جي، کڙيو کاروڇاڻ،

سپنا منهنجي ساهه ۾، ڇا ڇا سنڌوءَ ساڻ!

پائي پنهنجو پاڻ، سڙهه سنباهيم هيکلو.

_ _

ڌرتيءَ منهنجي ديس جي، ڏاڍا ڏک ڏٺا،

ڪيئي محب مٺا، واريا تنهن تان ويڙهه ۾.

_

ڌرتيءَ منهنجي ديس جي، ڪيڏا ڏٺا ڪيس!

ڪيئي سورهيه سيس، واريا تنهن تان ويڙهه ۾.

_

صدين کان سڀ جي رهي، لتڙ ۾ هيءَ لوءِ،

هيئن لتاڙيو ڪونه ڪنهن، ان کي اڳ ابوءِ!

اڄ اسان جي ڀاڳ ۾، پيارا! ڪانهي پوءِ،

اچ اچ، ڍونڍ نه ڍوءِ، ويڙهه سڏي ٿي واهرو!

_

هڪڙو سچ اَمول، آءٌ اوهان کي آڇيو:

”موُرُ نه آهي ماروئو! ڍٽ جيان ڪو ڍول“،

ڪوئي ٻول سٻول، ان کان اوچ نه ڀائنجو!

_

ماڻهوءَ پهريون ماڳ آزاديءَ ۾ آجپو،

جي تون آجو جاڙ کان، بُک به ڀلو ڀاڳ،

رودن سارو راڳ، ڏاڍائيءَ جي ڏيهه ۾.

_

پوپٽ پرڙا مينهن ۾، ڀڃي تون جيئن،

آزاديءَ ۾ تئن، ڏک نه ڏکن وانگيان.

_ _

اٿو ستل آڱريون

اٿو، آڌيءَ رات جو، ننڊ نه ڪيو ڙي!

ڪوٺي پيو ڪينرو، اوڳا اوهان کي!

اٿو، ديس سُتي، تاڻيو، پنهنجيءَ تند کي!

_

اُٿو، اُڀاريو، اوري آڻيو باک کي!

اٿو، نيڻ ڏيئڙا ٻنڀي ۾ ٻاريو!

اوندهه اجاريو، تاڻي پنهنجيءَ تند کي!

_

اُٿو، آڌيءَ رات جو، ڪيو ڪينر تات!

تن کان اڳ ۾ ئي اُٿو، پکي جي پرڀات،

رهڻي ناهي رات، تاڻيو پنهنجيءَ تند کي!

_

اُٿو، آهن تند ۾، اڃا گيت انيڪ!

وهاڻيءَ وويڪ، وڍ وجهندوَ ويسرا!

_

اُٿو ستل آڱريون! سدا ناهي ساز،

ارهيون! ڪو آواز، تڙڦي پيو تند ۾.

نئون صفحو --  ڪتاب جو ٽائيٽل صفحو
ٻيا صفحا 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17
هوم پيج - - لائبريري ڪئٽلاگ

© Copy Right 2007
Sindhi Adabi Board (Jamshoro),
Ph: 022-2633679 Email: bookinfo@sindhiadabiboard.org