سيڪشن؛ شاعري

ڪتاب: ڪپر ٿو ڪُن ڪري

صفحو :12

ڪنڌ ڪهاڙيءَ هيرئان

ڪنڌ نوائي ڪانئرو، ورتو اڀري واٽ!

ڏمري، جوڳيءَ جاٽ ڏٺو آڏيءَ اک سان.

_

هي جي ڪن ٿا ٻوڪ، ڏري ساري ڏيهه لئه،

تن جا اندر ڪينئرا، بزدل بابو لوڪ،

ها، هو سڳر ٿوڪ، ڪنڌ ڪهاڙيءَ هيرئان.

_

ها، هو مڙس مٿير، ڪنڌ ڪهاڙيءَ هيرئان،

ٻانهون، پگهر واسيون، کيڙيءَ کرچيل پير،

ڪانه وڃائن وير، مري ملهن ماڳ ۾.

_

هي جو ڪوسو ڪڇ ۾، هي جو ونيءَ ور،

جنهن کي پيارو ديس کان، آهي پنهنجو گهر،

ان جو ڪهڙو آسرو، ان ڪانئر کان ڏر!

تون جو ڪاهين هر، ڪنڌ ڪهاڙيءَ هيرئان!

_

جيڏا! تن جي جاڳ ۾، منهنجا سارا ماڳ،

سنڌ اڀاڳيءَ ڀاڳ، ڪنڌ ڪهاڙيءَ هيرئان.

_

تون ڏاٽو تون هر، ڪنڌ ڪهاڙيءَ هيرئان!

آهين منهنجي ڏيهه ۾، تون ڀيڻي تون ڀر،

ڪندو سنڌ امر، جهوٻو تنهنجي جيءَ جو.

_

توکي پنا پيٽ ۾، تون ڇا وڙهندي ڀڄ!

وڃي اتي وڄ، جت نه جوکو جيءَ جو!

_

مڙس ته ڪلهي ڪوڏيو، ٻيو جئن رنڀي رڍ،

ڇا ڇا ڍائي ڍِڍَ، ٻول ٻڌايئه ٻولڙيا!

_

آيو سوريءَ سڏ، لڪي وئين لوڪ ۾،

ڏاها! تون ڀي ڏڏ، جي تو سانگو ساهه جو.

_

آءُ ڪڙهائيءَ ڪڙهه، آءُ ته پرکيون پاڻ کي!

هونءَ ته پيو پڙهه، پڙهڻ مان ڇا ٿو وري!

_

جي تو سگهه سرير ۾، آءُ چڪڻ مان چڙهه!

هونءَ ته پيو پڙهه، پڙهڻ ٻوڙيا ڪيترا.

_

چنڊ جيان چمڪن، ڏاٽا منهنجي ڏيهه جا،

جهنگن ۾ جهونجهار ٿا، جهيڙيندي جهمڪن،

تارا ٿا ٽمڪن، مولهين مٿان ماڳ ۾.

_ _

آزاديءَ جي راهه ۾

آزاديءَ جي راهه ۾، ڪجهه به نه اجايو،

لالڻ! ٿي ٿو دير سان، لايو سجايو،

سو به ته ڪم آيو، ڪنڌ ڪريو جو پنڌ ۾.

_

ڪنڌ ڪريو  جو پنڌ ۾ وڌي ٿيو وڻ،

آزاديءَ جي راهه ۾، ڇانوَ ڪري ٿو ڄڻ،

وک وتري کڻ، ور جو مئو ماڳ ۾!

_

هو جي مئا ماڳ ۾، ڄڻ ڪي اوچا بڙ،

وڍين ڪيڏا وڙ، پانڌي ڪيا پنڌ ۾!

_

جهرمر جهرمر ڏيئڙا، آهي سارو پنڌ،

ڪنهن جو ڪنهن جو ڪنڌ، جرڪي ٿو ان جوت ۾!

_

ڪنڌ ڪريو جو پنڌ ۾، ڄڻ ڪا ڏياٽي!

اڳ جيئن اونداهي نه آ، گوندر جي گهاٽي،

وک نه وهاٽي، پويان ڪنهن جي ماڳ ۾.

_

آهکي آهي راهه، آزاديءَ جي ڀائڙا!

جي تو سانگو ساهه، پير نه وجهه تون پنڌ ۾!

_

آهي موٽ ميار، آزاديءَ جي راهه ۾،

اُسهين ته آجو ٿئين، پسين پرينءَ پار،

مرين ته به امر ٿئين، وڌين ويروتار،

جئن ڪا سنڌوءَ ڌار، سدا رهي سير ۾.

_

ڏس نه ڌڱن ڌڙ، وک اڃا ڪر وتري!

مري پنهنجي پاڻ سان، ويرن ڪيا وڙ،

انهن نه اوگهڙ، جن تي اوڇڻ اڀ جو.

_

آزاديءَ کان اوپرا، تون نه اسان جو ڀاءُ!

تون ڪو پٿر پنڌ ۾، اسان اتر واءُ،

اسان تڏي آءُ، سانگو لاهي ساهه جو.

_

هيءُ نه ڀونر ڀون، ڪومل ڪنول هينئڙا!

ڇنن ڇاتي اڀ جي، هت ڇتيون ڇوليون،

سو ڇا ڄاڻن تون، مان جنهن ڇوهي ڇوهه ۾!

_

جي تون ويهي واٽ تي، پسين ڪوئي گل،

۽ ڏين سونهن سڳنڌ جو، مهل وڃائي مل،

اسان ساٿ نه ڄل، پنڌ پري آ پانڌيا!

_

وري اچڻي ناهه سا، جيڪا وئي وير،

ڏس هو واريءَ ڍير، پنڌ پري آ پانڌيا!

_

پنڌ پري آ پانڌيا، تارن ڏي به نه تڪ!

متان لُڏي لڪ، تنهنجي وک ڍري ٿئي!

_

لگن پنهنجي لونءَ جي، آهي پرينءَ پار،

جتي سونهن سڳنڌ ۾، تري ٿو سنسار،

وچ نه وجهه ويچار، متان وک ڍري ٿئي!

_ _

جي تو سَڌَ سڳنڌ جي

 

جي تو سَڌَ سڳنڌ جي، ٽاريءَ ٽاريءَ ٽِڙُ!

ها، تون هيئن نه کِڙُ، هيکل پنهنجي هانوَ ۾!

_

جي تو سڌ سڳنڌ جي، هان هي موکيءَ مَٽَ!

پهريون سر جي سَٽَ، پوءِ سري جون سرڪيون.

_

جي تو سڌ سڳنڌ جي، آءُ، وٽيءَ ڏي وڌ!

ملهه مهانگو مڌ، چُڪيءَ چُڪتو جيئڙو.

_

جي تو سڌ سڳنڌ جي، ڦول اسان جو ڦٽ!

مور نه تنهن جو مٽ، ڪوئي گل گلاب جو.

_

جي تو سڌ سڳنڌ جي، ٽار نه سر جي سٽ!

ڳورا ڀانءِ نه ڳٽ، آڻ جيڪي آجپو!

_

ڳورا ڀانءِ نه ڳٽ، هي ڄڻ ٽانگر ٽاريون،

سر جي ڏيئي سٽ، آجو ٿي انياءَ کان!

_ _

منڇر تي ماريءَ، اڄ به ماريون هنجرون،

ڳچيون رت چڪندڙيون، وات مٿان واريءَ،

ککيءَ جي کاريءَ، ڇا ڇا کنڀ کڻي ويو!

_

جر تي لٿين جيئن، شال مرين ها هنجڙا!

ڪانيرن سان ڪيئن، گهاريئه ايڏا ڏينهڙا؟

_

ڪونجو! مون ڄاتي پئي، ساري ماريءَ مام،

اوچي ڳاٽ اڏام، پوءِ به مون کي آئڙي.

_

ڪونجو! ڪرڪو پار ڏي، نيئي نياپو:

’منهنجو جياپو، سار اوهان جي سپرين!‘

_

هلڻ هاريون ڪونجڙيون، اجهو ڄاڻ ويون،

ڪري روهه ريون، آڌيءَ جو الاپ سان!

_

هلڻ هاريون ڪونجڙيون، گهڻو نه گهارين،

سدائين سارين، تن کي راتيون روهه جون.

_

هلڻ هاريون ڪونجڙيون، وهاڻيءَ آڪاس!

رهندو روهه اداس، تن لئه ڪيئي راتڙيون.

_

هلڻ هاريون ڪونجڙيون، روڪي ڪونه رهن،

ويندي واڪا ڪن، ڪهندي ڪاريءَ رات ۾.

_

ڪونجو! ڪاريءَ رات ۾، سڀڪجهه آ ڪڻڪڻ،

چوڌاري چڻڪڻ، رائي اندر روهه جي.

_ _

مون جو ساري جندڙي، ڄرڪائي ڪئي ڄر،

سرجيا منهنجي ساهه مان، ڪيئي گيت امر،

موت نه ڪائي ڪر، ان لئه رک وڃي رهي.

_

مٺ هڏن جي مون وٽان، ملندي توکي موت!

هلندي منهنجي هوت، ايئن جهپيندا جندڙي.

_

مٺ هڏن جي دان، تو لئه مون وٽ آ ميان!

ڪالهه هزارين گيت ها، منهنجي گهر مهمان،

سڀ انهن کي مون ڏنو، مون وٽ جيڪو ڏان،

هاڻي هان حيران، تو آئي ڇا آڇيان!

_

مٺ هڏن جي موت کي، هئه هئه هن جي موٽ!

آءٌ ڏيان ٿو ٽهڪڙا، بيٺو ڪڪرن اوٽ،

چٿر اهڙي چوٽ، اڳ نه ملي منگتي.

_

چارڻ سارو چنگ آ، ٻيو سڀ هڏن مٺ،

تو سان جوڳي جٺ، موت ڪئي مون ماڳ ۾!

_

ٻيو سڀ مٽيءَ مامرو، آءٌ رڳو واڪو،

لُنءَ جو لياڪو، گونجي ٿو جو گيت ۾.

_

واڪي منجهه وجود کي، ڦيرايو آ مون،

موت تڪين ٿو تون، مٺ هڏن جو مامرو!

_ _

هيءَ جا سُرڪَ سَراپَ جان

 

هي جا سرڪ سراپ جان، لڳي ٿي ڏوران،

گهوٽ انهيءَ گهوران، چکي چس امر ٿيا!

_

اڃا گهٽڪي گهٽ، اڃا وهه وترو پيئون،

آڌيءَ رات ڪلال تون، متان ٻوٽين هٽ!

متو رهي مٽ، جيسين باک ڀِڄِي وڃي!

_

جيسين باک ڀڄي وڃي، اماپيو پيو اوت!

تو وٽ جيئڻ جوت، اوندهه انڌوڪار ۾.

_

اڃا نيري نڀ ۾، تڙڳن ٿا تارا،

هر هر تنهنجي هٽ جا، جهمڪن ٿا جارا،

پئٽ اڃا پيارا، جيسين باک ڀڄي وڃي!

_

جيسين جرڪي سج ۾، پنهنجي لوئيءَ لاک،

پوڻو پڻج نه پئٽ ۾، متان کوهين ساک!

اجها نڪتي باک، جهونجهڪڙي جي جيءَ مان!

_

ڪاريون راتيون پوهه جون، اوندهه انڌوڪار،

پئٽ، اسان جي پياليين، آڌيءَ وير اڱار!

هيءَ جا سر جي سار، چُڪيءَ ساڻ چُڪي وڃي.

_

سرو آهه سرو، جي تون آڇين جندڙي،

گهٽڪي تنهنجي گهٽ ۾، ڏئي تک ترو،

۽ تون ڳاٽ ڳرو، کڻين اڀرين اڀ ۾.

_

سڌ اٿي جي سرڪ جي، سو ڪو ڳول ڪلال،

جنهن جو مڌ عقاب جان، لهو گهري لال،

جهونجهاڙي جنجال، جيڪو ڪڍي جيءَ مان.

نئون صفحو --  ڪتاب جو ٽائيٽل صفحو
ٻيا صفحا 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17
هوم پيج - - لائبريري ڪئٽلاگ

© Copy Right 2007
Sindhi Adabi Board (Jamshoro),
Ph: 022-2633679 Email: bookinfo@sindhiadabiboard.org