’مصروف‘ محمد حسن چانڊيو
دڙيلو
غزل
رهجي ويا هي اڌورا ساجن،
پنهنجا خواب سمورا ساجن.
دردن دل کي آهه وڪوڙيو،
ٿي پئي ٽڪرا چورا ساجن.
جيءُ جُدائي آهه جلايو،
اندر ٻرن کورا ساجن.
سپنا جيڪي دل ۾ سانڍيم،
نيٺ ته ٿيندا پورا ساجن.
گيت غزل ۽ وايون تولئه،
ٺاهيم ڪيئي مورا ساجن.
مِل اچي ’مصروف‘ سان جاني،
ڀانڪر پائي ڀورا ساجن.
غزل
ڪاريون راتيون ڪَٽجن ڪيئن،
غم وڇوڙا گهٽجن ڪيئن.
نفرت جي هن دنيا اندر،
ٻج محبت ڇٽجن ڪيئن.
دل ۾ درد هزارين جاني،
توبن هرگز هٽجن ڪيئن.
تون ته اکين کان دور او دلبر،
محبت مزا وٺجن ڪيئن.
تنهنجي جدائي ۾ اي جاني،
ويس هي ڪارا مٽجن ڪيئن.
ويساگهاتين جي وَر چڙهيل،
قوم جون اکيون پٽجِن ڪيئن.
’مصروف‘ محبت راه ڏکي،
واٽون اهڙيون وٺجن ڪيئن.
عبدالغني ’غني‘ هاليپوٽو
...........
غزل
مٺا مرڪي ملڻ جي ڪر سٺي بيگانگي ناهي،
جڏو ٿم جيءُ جدائي ۾ بدن ۾ تازگي ناهي.
نماڻا نيڻ هي پُرنم زمانا ٿيا ستا ناهن،
پڄاڻان تو پرين پيارا اکين آرامگي ناهي.
بنا مقصد جي اي ساقي پيڻ مان فائدو ڪهڙو،
لڏن ڪنڌ مئي ڪشن جا ٿا مگر ڇو زندگي ناهي.
جواهر ٿي جهڪا ويڙا جمالِ يار جي اڳيان،
اڙي او چنڊ تو ۾ ڪا رهي تابانگي ناهي.
غذا آ روح جي ليڪن هجي پاڪيزه موسيقي،
نه ٻڌجي راڳ اهڙو راڳ جنهن ۾ نغمگي ناهي.
رهي انسان ٿو زنده مرڻ کان پوءِ محبت سان،
محبت جيڪڏهن ناهي ته گويا زندگي ناهي.
ڏسي ها حال مون هيڻون ڏنو پٿر دلين روئي،
’غني‘ جي درد دل جي تو ڪئي درمانگي ناهي.
غزل
ڏکن سورن ۽ دردن سان اڳي پيئي ڀري آهي،
اڃا ڀل ڏي زمانا تون سندم دل ويڪري آهي.
لنگهي ويا سال سنڀران ڪين ساعت ڪا سُکن واري،
نماڻيءَ جي نصيبن ۾ رڳو دردن ڀري آهي.
ڏهوڻان ڏک ڏيڻ آيون سرد راتين سياري جون،
ڪچهرين قرب وارين جي وري موسم وري آهي.
مٺا هڪ منٽ ۾ دليون هزارن جو هڻي ويندين،
انهي فن ۾ سڄن توکي نِمايان برتري آهي.
ڏسيان اوقات مان ڪهڙي بُري بدخواه بدتر کي،
عيان ٿيندي افعالن مان ئي جنهن جي جيتري آهي.
سندم هر شعر ڇا جي لئه هٿوڙا ٿي لڳو هن کي،
حقيقت تي رهي مُبني اسان جي شاعري آهي.
اٿئي هن پار ڏي هلڻو ثمر ۾ سوجهرو گهرجي،
قبر اونداهه واريءَ ۾ نه ڪوئي در دري آهي.
ڪکن منهنجن تي قربن مان پرين پيرڙا پاتا،
عنايت ٿي عجيبن جي ’غنيءَ‘ تي مٿڀري آهي.
نُور ناچيز
ٽنڊوالهيار
غزل
سجاڳ نيڻ جڏهن ٿيا نظر نه تون آئين،
لنگهي ويا ڪي زمانا مگر نه تون آئين.
وري فراق جي چاڪن ڪيو آ ميڙاڪو،
وري ويراڳ وڍي ويو اندر نه تون آئين.
جيان به هاڻي جيان ڪاڻ ڪنهن جي بلآخر،
هي جيءَ منهنجو بڻائي زهر نه تون آئين.
منهنجي اکين ۾ ڪهاڻي آ پياسي دريا جي،
اُڃائي ريت تي بڻجي لهر نه تون آئين.
سفاڪ رات انڌيري ٿي روز تڙپائي،
لنگهي ٿي رات جيان هر سحر نه تون آئين.
نظر اُداس آ ’ناچيز‘ تنهنجي راهن تي،
هُئي اُڪير اَندر هر پَهر نه تون آئين.
غزل
خيال يار خود خيما اچي من ۾ اڏي ويو آ،
ڏئي اوجاڳ اکڙين ۾ سرابن ۾ ڇڏي ويو آ.
سگِ در ٿي رهڻ جنهنجو ڪيو مون خيال هو جنهن
سان،
فراقن سان چِڪيل سارا زخم مونسان گڏي
ويو آ.
ڪئي آ هاڻي مون سنگت حجر آلود سوزن سان،
وڇوڙن ساڻ سُرندو ساز ڪو مون کي سڏي ويو آ.
ڪيا ڪيڏا هُئا وَس مون صنم تنهن کي ريجهائڻ
جا،
منهنجي چاهت سندا سارا سي نذرانا ٿُڏي ويو آ.
سُڃيون اکڙيون سُڃيون نظرون سُڃي آ بزم
يارانه،
لڳي ٿو ڏيهه مان، ’ناچيز‘ ڏوراهون لڏي ويو آ.
ڏاتل خان چنا اُداسي
ڦلجي وليج
غزل
مون کي تُنهنجي مُحبت ٿي گهُرجي،
نِڪي مون کي تنهنجي نَفرت ٿي گهُرجي.
ڏِسان مان اهڙوئي نَظارو،
مون کي اهڙي ئي حَسرت ٿي گهُرجي.
سُبحان الله آهي اڄ ڏينهن ڀَلارو،
مون کي اهڙي ئي مُسرت ٿي گهُرجي.
سڄڻ جوئي ته بيشڪ سَهارو آهي،
بَس مون کي ان جي ئي نظرت ٿي گهُرجي.
ڪيان ديدار پيو تنهنجو دَم دَم،
مِٺا مون کي تنهنجي بَشرت ٿي گهُرجي.
’اُداسي‘ اَزل کان آهي تنهنجو سُهڻا،
پوءِ به مون کي تنهنجي صورت ٿي گهُرجي.
شفيق عاصم منگي
شڪارپور
غزل
خواهشن کي ڀي لڳي ڄڻ پَرَ ويا،
عرش کي مَسڪن بڻائي ويٺيُون.
جي ٿيون گُم چاهه جي پولارَ ۾،
پاڻ سي ڪيڏو وڃائي ويٺيُون.
ڏِس اُميدن آسري پنهنجي وَري،
دِل ستارن سان سَجائي ويٺيُون.
عِشق راهون دور ٿي کانئن ويون،
ڪيترو هَرجا رُلائي ويٺيُون.
چاهه راهُن ۾ وڇايل نيڻَ ها،
ديد سا ساري لَٽائي ويٺيُون.
جي هُيون مهمان حُجتون ساريون،
سارَ ساگر ۾ وَهائي ويٺيُون.
ريت رَسمون چاهتون پنهنجون رَکن،
پَر اُهي ڀي ڪِٿ نڀائي ويٺيُون.
نينهَن ناتن ساڻ جُڙيل زندگي،
يارَ ’عاصم‘ سا مَٽائي ويٺيُون.
غزل
سُور صدمن اَذيتن جي ڄڻ ڀري آ زندگي،
عشق سان پُختي اَٽل ڪيڏو کري آ زندگي.
چاهَتن جي ڌوڙ ۾ پنهنجا وڃائي حال سڀ،
پو به ڏس ته چاهه ۾ ڪيڏي چَري آ زندگي.
ساعتون سُک سانت سنديون گهاريون جيڪي اَٿم،
باهه تن ۾ عاشقيءَ جي ڏس ٻَري آ زندگي.
آ وَسائي يارَ دنيا مون خيالن جي وري،
تن مٿان پهرا هَڻي ڀي ڪِٿ ٺري آ زندگي.
سوچ ساري خوابَ ڀي ڄڻ ٿي هوا اُڏري ويا،
پَــرَ لڳي سڀ تي اَٿم ڪيڏي ڳَري آ زندگي.
بيرُخيءَ جو راڄُ آ جِت آس تِت دم ٽوڙيو،
درد سارا اُت وساري جي مَري آ زندگي.
ٿاڪَ احساسن مٽايا ذهن ٿي خالي ويو،
ڏِس پلئه پئجي وئي ڄڻ ڪمتري آ زندگي.
پير ڀي پنهنجا پِٿون پُرخارُ راهون عشق جون،
چاهه گهيڙن گهيڙيو ’عاصم‘ وري آ زندگي.
ذوالفقار ٽالپر
شڪارپور
غزل
تنهنجي اچڻ جي آس ڀلي آ،
گل ٿا جهومن واس ڀلي آ.
سهڻي صورت من کي موهي،
چپ سنهن جي چاس ڀلي آ.
جيئڻ جا جاني جتن ڪبا هِت،
سهڻي سوچ شناس ڀلي آ.
ڪجهه گهڙيون گهارڻ آيو آهيان،
توسان کيڏيل ”تاش“ ڀلي آ.
ڪم ڪجي ڪو سبتو سهڻو،
مليل پوءِ شاباس ڀلي آ.
ڏينهن به ڪي، ڪي ڏنڀ ڏين ٿا،
’ذوالفقار‘ ڪا ته اُماس ڀلي آ.
بيت
خودڪشي ڪيڏي خراب، ماري ملوڪ مور!
ڪريو ڇڏي ڀور، هر ڪنهن ماڻهو من کي.
ساڃاهه ڪرين ها سپرين، آپگهات کان اڳ،
ڪڏهن نه غلط دڳ، وٺين ها ويندي ساٿ ڏي...!
خودڪشي ڏاڍي خراب، جيءَ ٿي جهوري،
آ تون اوري، رهون سهڻي ساٿ ۾.
سنڌوءَ ۾ ساهه آ، سنڌو لاءِ وڙهندس،
جاني مان جُڙندس، ماري ويري ملڪ جا.
سنڌو جو رُخ هو، پاپي پيا موڙن،
هڻي هنبوشيون هَوس مان، ڪيئن پيا ڊوڙن،
ناتو پيا ٽوڙن، ڀلاري هن ڀونءَ سان!
ڪريم بخش ’ڪاظم‘ چانڊيو
دڙيلو
ڪافي
مل محب مٺا پئي ٿي جان جلي،
رويو ريهون ڪريان حيلو ڪونه هلي.
تنهنجي سڪ ۾ سڄڻ برباد آهيان،
تون قرب ڪندين آباد آهيان،
نه ڪي دم ٿو ٽٽي نه حيات آهيان،
سوا تنهنجي سڄڻ نه ٿو چارو چلي.
تنهنجي تن اندر ۾ تات اٿم،
ٻي وائي روئڻ جي وات اٿم،
ٿي سورن ڪئي سڪرات اٿم،
اهو سور سڄڻ توري ڪير سَلي.
’ڪاظم‘ جي وئين تون دلڙي لُٽي،
هو قيدن جان ويٺو ڏينهن ڪٽي.
جنهن جي توکان سواءِ ساعت ڪيل سٽي،
برهه باهه ٻاري وهه واهه بلي.
غزل
آ پرين منهنجا پرين، توکي سڄڻ ٿو ساريان،
لڙڪ ڪيو لارون وهن، تولئه هنجهون ٿو هاريان.
مان وڃان پرديس پيو، تنهنجو وسي شل ديس پيو،
توکي چوان ان پيش پيو، هت ڪيئن گنگهر ڏينهن
گهاريان.
تون آن سڄڻ سُهڻو سدا، توتان ڪئي مون دل فدا،
تون نه ٿيءُ جاني جدا، پلپل پيو پوڪاريان.
ڪر نه ’ڪاظم‘ ڪو به غم، دوست ملندو دم بدم،
پائي سڄڻ ايندو قدم، اکر اهي اُچاريان.
محمد طاهر’تائب‘راهمون
عمرڪوٽ
التجا
گهُران توکان توکي ٿو تون ئي عطا ڪر؟
گناهن کان مون کي تون باري بچا ڪر.
ڪروڙين ڪرم تو وري ڀي ڪرم ڪر،
سدا عشق تنهنجي ۾ دلڙي نرم ڪر.
تنهنجي عشق جي باهه دل ۾ گرم ڪر،
مڙيئي معاف موليٰ تون منهنجي خطا ڪر.
تنهنجي نعمتن جو شڪر ٿو ڪريان،
اڳيان تنهنجي پيارا ٿو گردن ڌريان،
ڇڏي در توهانجو مان ڪيڏانهن وڃان،
سچو ڪر سَچو ٿيان، تون مولا سچا ڪر.
ڏنئي دينِ اسلام اعليٰ اُچو،
ڇُٽي مون کان هرڪو ڪنو ڪم ڪچو،
آهي نفس مون لئي وڏو ئي ڏچو؟
بچا ڪر تون باري تون باري بچا ڪر.
آهي انوري
”تائب“ هي عاصي انڌو،
سچائي ڏي سائين سچو ڪر بندو،
معافي ڏي تون موليٰ بندو ڪر سَندو،
ڪِنايون ڪڍي قلب ڪوري صفا ڪر.
نِم ناز
ٽنڊو جان محمد
غزل
اڄ جو انسان، حيوان ٿيندي ڏٺم،
تن جو ايمان، مهان ٿيندي ڏٺم.
جت به جهيڙا جهٽا ۽ هجن نفرتون،
ڳوٺ سارا سي ويران ٿيندي ڏٺم.
شوق جنهن ڀي رکيو، علم ۽ هُنر سان،
تنهن گدا کي به، سلطان ٿيندي ڏٺم.
ويڄ جون ڪَن ٿيون، فرق ڦڪيون جڏهن،
پاڪ قرآن، درمان ٿيندي ڏٺم.
پيار سان پيار آ، هن سان آ مگر،
ڀاءَ ڀاءَ جو ويري جان ٿيندي ڏٺم.
چور لوفر هِتي، ٺاٺ ٺٺ سان هلي،
لوڪ ساري جو، نقصان ٿيندي ڏٺم.
خوف سڀ کان بنا، وئي جواني لنگهي،
سي پيري ۾ پشيمان ٿيندي ڏٺم.
’ناز‘ زنده رهڻ، ٿيو مهانگو هتي،
موت سستو ۽ آسان ٿيندي ڏٺم.
فراخ جانوري
لاڙڪاڻو
غزل
ڪنهن ڪليءَ جي هڪ سُهاني سار ڳالهايو پئي،
منهنجي من سان رات ڄڻ مهڪار ڳالهايو پئي.
نيڻ نيڻن سان ملائي هُن پئي مُرڪيو ائين،
ڄڻ اُڃي ٿر سان ٿڌي وسڪار ڳالهايو پئي.
هاءِ قارونيت وڌائي بک ڇڏي آ هر طرف،
شام ڌاران هڪ بُکي پينار ڳالهايو پئي.
بس سگهوئي هي سڄو سنسار ٿي ويندو تباهُه،
وحشتن مان ايٽمي هٿيار ڳالهايو پئي.
جو ڇڳو مون کان دڳن جي ڌوڙ ٿي ويندو اُهو،
باک ويلي وقت جي رفتار ڳالهايو پئي.
ڪجهه ڏهاڙا زندگي آ، مهڪي ۽ مُرڪي جِيو،
واءُ ۾ جهومي سرنهن، ڦولار ڳالهايو پئي.
جي خدا آهي ته پو ڇو دانهن ورنائي نٿو؟
رات هڪ مظلوم ۽ لاچار ڳالهايو پئي.
دل جي احساسن جا هٿڙا پيار سان رنگين ڪر،
هڪ جوانيءَ ساڻ ميندي ڏار ڳالهايو پئي.
ڄڻ تتيءَ دل ۾ ٿڌيون هيرون گهُليون پئي هر
طرف،
ڀر ۾ ويهي ٻاجهه مان غم ٽار ڳالهايو پئي.
ڌرتتي آ، اچ مُسافر ڇانوَ ۾ ڪُجهه ساهُه
پَٽِ،
دڳ ۾ هيکل وڻ جي مون سان ڏار ڳالهايو پئي.
جو اڳيان ايندو ته ويندو مارجي پل ۾ اهو،
شامِ قاتل ڪجلي اک جو ڍار ڳالهايو پئي.
هر انڌيرو ڏيهه مان جلدي ختم ٿيندو
’فراخ‘،
ديپَ ٻاري ديس جي دلدار ڳالهايو پئي.
