سيڪشن؛ شاعري

ڪتاب: ڪپر ٿو ڪن ڪري

شيخ اياز

صفحو : 8

نوان سلوڪ ساميءَ جي نالي

 

1

سامي! تو به نه سمجهيو، ڇا آهي سنسارُ!

مايا ڌوتي ناهه ڙي، مايا ناهي ڄار!

مايا اپرمپار، سدا سرجي سونهن ۾.

_

سڀڪجهه آ آڪار ۾، ڪجهه به نه نرآڪار،

انڌو اوندهه ۾ ڏسي، انوکو اسرار،

گُڻَ ستارا اڀ ۾، نرگڻ انڌوڪار،

مايا ناهي ڄار، مايا ساگر سونهن جو.

_

هي جو ساگر سونهن، جو، انهيءَ کان انڪار!

ساکي پنهنجي وچ تي، تونئي پنهنجو ڄار،

سچو آ سنسار، جوٺ سندءِ ئي جيءَ ۾.

_

ڪيڏو توکي ڪؤ، آهي مايا موهه کان!

آڌيءَ اُرهه منڌ جا، جوٺا آهن، چؤ؟

ڀورا! تنهنجو ڀؤ، جاڙ اجائي جيءَ سان.

_

پٿر ۾ پڌرا ڪيا، هو جي ايلورا،

جي تون ڏسين جيئرا، ڀؤ  ڇاجو ڀورا؟

نوان، نڪورا، آڌيءَ اُرهه منڌ جا.

_

ساري رات سڳنڌ ۾، ناريءَ ڪارا وار،

ڳچيءَ منجهه ڳراٽڙيون، پوڄا جهڙا پيار،

توکي نرآڪار، آڌوتيءَ ڇا آڇيو؟

_

ان کان وڌ ڪهڙي ملي، مُڪتي ماڻهوءَ کي؟

چپ ڪپيل انجير جان، اڀري اچن جي،

۽ امرت آڇي، ڪائي نار نهار ۾!

_

آنڌيءَ آئي انبڙيون، ٽيڪي ڪرن جيئن،

سندر ناري تيئن، سرڪي آئي سيج تي.

_

سندر ناري سيج تي، مايا نه سامي!

آئي اڏامي، ماکي ماکيءَ مک ڏي.

_

گوري سُتي سيج تي، رمندي رهي رات،

پرينءَ سان پرڀات، جوٺ نه آهي جوڳيا!

_

 

مايا ناهي ڇل، جي سمجهين سنسار کي،

ڏس تون ڪنهن جي پيار ۾، چت ڪري چنچل،

پورن هر هڪ پل، لڳندءِ پنهنجي پاڻ ۾!

_

سامي! هيءُ سرير، جئن مٽيءَ جو ماٽو،

رچي جي ريٽو ٿئي، مڌ منجهس گهاٽو،

ڳڻ پائي ڳاٽو، اڀري، اوچو اڀ کان.

_

سامي! جيئڻ جس، ناهي ڪوئي ’نانهه‘ ۾،

ڪام ديو جي سينڱ[1]  تي، ماکيءَ مکيون پس

ماڻهوءَ ڪهڙو وس، مُني ڦاٿا موهه ۾!

_

آيو ڦڳڻ ماس، ٽڙيون ٽانگر ٽاريون،

سڪي ٿو سڳنڌ لئه، سامي! منهنجو سواس،

گهوريو هي بنواس، سڀڪجهه آ سنسار ۾.

_

پايل پائي راڌڪا، ڇم ڇم اچي جي،

ڪوڪي بن جي باک ۾، ڪويل ڪدم[2] تي،

مڪتي ناهه مٿي، ڪابه انهيءَ کان ڪاپڙي!

_

مڇ گنڌا جو موهڻو، تاتي ڏس تون تن،[3]

چنچل چندن واس ۾، ويڙهي جي تو من،

اهڙو اتم ڌن، ڪوبه نه آهي ڪاپڙي!

_

هي چندن جو تلڪ، يا سارناٿ تي چنڊ،[4]

ناري! توسان منڊ، آهه اڳي کان موهڻو.

_

سندر ناريءَ سر مٿان، وهنجي ڇنڊيا وار،

جئن هرمل جي آگ مان، نڪري دونهين ڌار،

هينئن ٻي هٻڪار، آڌوتي اهڙي ڪٿي؟

_

جل مندر جئن جندڙي، ڏيئا ڏيئا پيار،

ويراڳي ويراڳ ۾، اهڙو ڪٿ اسرار!

اوندهه انڌوڪار، تياڳي تنهنجي تياڳ ۾.

_

نيڻن مرگهه نمائيا، سرڪي مٿان سيج،

ڪٿي ههڙي هيج، تياڳي تنهنجي تياڳ ۾!

_

 

2

سامي! هن سنسار ۾، هي ماڻهوءَ جو من،

پائي ماڻهوءَ پيار ۾، پنهنجو آتم ڌن،

پيار بنان پورن، ڪوبه نه آهي ڪاپڙي!

_

ڪوبه نه پرڏيهي، سامي هن سنسار ۾،

سڀ کان سندر ديوتا، آهي هيءَ ديهي،

پرجهي، ڏس پيهي پيارا! پنهجي پاڻ ۾.

_

ديهيءَ بنان آتما، اَڌوتي! ڇاهي؟

من به مٽيءَ مامرو، اڳتي ڪجهه ناهي،

هن سهڻي سنسار کي چار گهڙيون چاهي،

لاڳاپو لاهي، ويجهو وڃ وناس کي.

_

ماڻهوءَ منجهه وناس جو، ڏاڍو آهي ڏر،

چاهي ٿو ڪيڏو چريو، هجان هوند امر!

شال هجي هيءَ جندڙي، ڪوئي پوپٽ پر،

گهڙيءَ لاءِ گذر، جنهن جو گل گلاب تي.

_

ور ور اَويساهه سان، رات ڏٺم آڪاس،

هر شيءِ هن سنسار ۾، ٿيڻي آهي ناس،

ماڻهوءَ ڇاهي؟ ماس! ور هي جيئڻ ڏينهڙا.

_

متان ٻي جڳ ڪاڻ، موڙهل! هي جڳ وارئين،

انت اهو آ ساميا! هيءَ جا رک مساڻ،

ڇاڻي ويٺو ڇاڻ، ڪيهي وٿ وناس ۾!

_

مايا مڌ ڀري، سامي! وهه ويراڳ ۾،

اَڌوتي! اچڻي نه آ، وئي ويل وري،

موٽيو ڪير مري؟ ور هي جيئڻ ڏينهڙا!

_

آهه اجائي انت تي پنهنجي اداسي،

هر شيءِ هن سنسار ۾، آهي اَبناسي،

مٽيءَ سان مٽي ٿئي، موٽي هر ساسي،

ور سو جنهن واسي، پنهنجي سرت سڳنڌ سان!

_

مٽيءَ منجهه وشال، موٽي ٿئي جندڙي،

هن اونهي آڪاس ۾، جنهن جو انت نه ڪال،

ڪتين جو ڪمال، مٽي آڇي موت کي.

_

ماڻهوءَ مڪتي پريت ۾، اَجوکي آهي،

سامي! هن سنسار کي، جي ڪو ساڃاهي،

مور نه هو چاهي، پيد پوي، ڪو پريت تي.

_

 

3

غريبي گلزار؟ مينگها تنهنجي مت مئي!

ڏکن ڏڌي ڏيهه کان، اَڌوتي انڪار؟

ٻوڙو ٻجهڻهار، دانهن نه ٻڌي ديس جي.

_

هيءُ بکايل ماءُ جي، ٿڻن مٿان بار،

ڇا هي ابهم ٻارڙو، آهي مايا ڄار؟

انهيءَ کان انڪار، ڪيئن ڪيو تو ڪاپڙي؟

_

ڇا ڪوُڙي آ بُک ۾، ڪُکِ اندر ڪاني؟

جا هيءَ مايا آهه ڙي، پنڊيءَ تي ماني؟

آهي ناداني، جهيڙو انلئه جڳ ۾؟

_

اڙي او ويدانتي! انهيءَ کان انڪار،

ماڻهوءَ جو ماڻهوءَ مٿان، هي جو اتيچار!

هي پڻ مايا ڄار، مون تي ڪڙا ڪوٽ جا؟

_

ڇا هي ڏاڍا ڏيهه جا، ڌرتيءَ جا ڌاڙيل،

جيڪي ماڻهوءَ رت سان، ڪن ٿا تيل ڦليل،

سڀ انهيءَ جا کيل، هو جو نرگڻ نانهه ۾؟

_

هي مايا جون ڳالهڙيون، ڳهلا نه سارين،

ڏينهن تتي ۾ مون جيان، ڏونگر جي ڏارين!

ٺپ تڏهن ٺارين، جڏهن جاڙ ڏري پوي.

_


 

 

4

هتي آ، هن جاءِ، سڀڪجهه آ هن لوڪ ۾،

پرمتڙيا، پرلوڪ لئه، وهي ڪانه وڃاءِ!

لنؤ انهيءَ سان لاءِ، جوٺ نه آهي جندڙي!

_

ڪجهه به نسوريءَ ’نانهه‘ ۾، ناهي اي سامي!

جوتيءَ مان جوتي جلي، کُٽي نه کامي،

هر هر اُجهامي، جرڪي پيئي جندڙي.

_

ڪنوٽيا، ڪن چير، آنگ ڀڀوتي ڪاپڙي،

ڳالهه مڙيوئي هڪڙي، ملان، پنڊت، پير،

ساڌو، سنت، فقير، جرٿر ڪيئي جيوڙا.

_

سامي! مون ڪيئي صديون، ٻڌي ساڳي بڪ،

جيءَ اچن ٿا جڪ، صدين کي ساڙي ڇڏيان!

_

هيءَ جا ڳنڍيري، چوسي اڇليئه ڳجهه جي،

جنهن تي ڏکيا ڏيهه جا، ڊُڪي ٿيا ڍيري،

وهه کان گهڻيري، سگهه وهاٽي ساهه جي.

_

 

ساڳي صورت عين کي، ساڳي صورت غين!

چرين پاتو چينُ، ڳهليون ڳولي ڳالهڙيون.

_

سامي! ماڻهوءَ جندڙي، سدا آ سنگرام،

ڪوُڙ ڪڏهن ڀي سچ کي، ڏيندو نه وسرام!

ناهي ڪوئي نام، جنهن ۾ جڳ سمائيو.

_

سچي مڪتي ميڙ ۾، آڇي ٿو انبوهه،

اونداهو اندوهه، تياڳي تنهنجي تياڳ ۾.

_

ماڻهوءَ ۾ آجو ٿيو، مٽيءَ جو مانڊاڻ،

پائي پنهنجو پاڻ، پهتو پنهنجي توڙ تي،

_

جاڙ مٽائي جڳ مان! ماڻهو شال جين!

پوپٽ پنک ٿين، سڀ جا سرها ڏينهنڙا!

_

سامي! هن کان ڪو وڏو، ناهي انتر گيان:

بنان ڪنهن ڀڳوان جي، اُتم آ انسان،

ماڻهو آهه مهانُ، پنهنجو ڀڳونُ پاڻ آ.

_

 

5

ساراهيان سنسار، سچو آ جو سونهن ۾،

جنهن جو انت نه آد آ، جنهن جو آر نه پار،

جنهن ۾ ٿو جنسار، مري روز امر ٿئي.

_

هي جا آد اَ سونهن ۾، سرجي پئي سونهن،

ڪنهن جي نانهه ورونهن، پورن آهي پاڻ ۾.

_

چتر، ڪوتا، مورتيون، سارا ماڻهوءَ ماڳ،

وڻ ٽڻ، ٻوٽا، ٻاريون، سڀ ۾ ڪائي آڳ،

ڪيڏي جاڳ اَجاڳ! ڪيڏي ڄاڻ اَڄاڻ ۾!

_

ٻڌي بنان ٻڌ جي، ڳولي پئي پاڻ،

پرڪرتيءَ ۾ پرش جو، ڪٿي نه اُهڃاڻ،

ڀينگ به ڀريل ڀاڻ، آهي پنهنجي پاڻ ۾.

_

سامي! هن سنسار ۾، اَواهو انسان،

هيٺان انڌي اڀ جي، سدا سرگردان!

ماڻهو پو به مهان، نِڀُ انهيءَ کان ننڍڙو.

_

 

سامي! هر سنسار جئن، ناهي ڪو ستگر،

گائڪ بنا ڪونج ۾، آهي آدي سر،

ٻُڌي تانَ مڌر، جهومي پئي جندڙي.

_

سامي! هي سنسار آ، گوالي بن گوڪل،

پنهنجيءَ مڌر تانَ ۾، جهومي ٿو جل ٿل،

جمنا ساري جل، ڪوهه تڪين ٿو ڪنڌيون؟

_

سامي! هن سنسار ۾، تار نه آهي تر،

هن جو انت نه آد آ، ڪٿي ناهه ڪپر،

ائين آهه امر، سرجي پنهنجي پاڻ ۾.

_

جڙيو هي جنسار، آهي پنهنجي پاڻ مان،

ڪهه ڄاڻان ڪنهن ڳجهه مان، کڙيو کڙڻهار!

پاڻ منجهان پولار، اڀريو ڪنول وانگيان.

_

ڪنهن به نه جوڙي جوڙ، آهي هن جهان جي،

ڪنول پاڻ ٽڙي پيو، پهتو پنهنجي توڙ،

جر جي جيءَ ولوڙ، ڪُهه ڄاڻان ڪهڙي هئي!

_

 

 

سامي! هن سنسار جو، انوکو اسرار،

آهي پنهنجو پاڻ ئي، ساکي سرجڻهار،

نوڙي نمسڪار، ڀورا! ڪر برهمانڊ کي.

_

برهما بن برهمانڊ کي، ڏٺو آهي جَن،¨

اڌر هوندي ڀونءِ تي، عجب آڌر تن،

ڏاها ڪونه ڏسن، اوني ساڻ اننت کي.

_

اوني کان آجا ٿيا، ڊاهي سارا ڊوهه،

تڳن پنهنجي توهه، گهوري اونهي اڀ ۾.

_

برهما بن بهرمانڊ کي، نوڙي سيس نماءِ،

۽ ماڻهوءَ جي پيار ۾، پنهنجي مڪتي پاءِ،

سڀ سان دک ورهاءِ، آجو ٿيءُ انبوهه ۾!

_

هو جو آگم گيان، سامي! تو سوچيو پئي،

ان کي پهچي پهچندو، ڪونه ڪڏهن انسان،

اَگم کان اڳتي اَگم، آهه سدا امڪان،

حيرت ۾ حيران، جيءُ سدائين جڳ ۾.

_

 

متفرقا بيت

 

هر ڪنهن وڻ جي ٿي وڃي، ڌرتيءَ ۾ ئي جڙ،

ساڳيءَ ڌرتيءَ وڙ، توسان مون سان ڀٽ ڌڻي!

_

جڙون تنهنجي جيءَ جون، ڌرتيءَ  منجهه هزار،

پونهارن جا پيار، ٽڙيا تنهنجي ٽاريين.

_

ڪهڙي ڪنڀر جوڙيو، مٽيءَ بنان ٿانءُ؟

آهي تنهنجيءَ ٻاجهه سان، ميان منهنجو نانءُ،

ڪٿي هجان آنءُ، جي نه هجين تون جوءِ ۾!

_

مون توکان پو سنڌ کي، ٻه سؤ سال ڏٺو،

ڇڏي مڌ مٺو، ڪڙو آندم ڪيف ۾.

_

اڄ نه مٽيءَ مينهڙا، نه ڪي سنڌ سڪار،

سائين! لهي ڪيرُ اڄ، سنگهارن جي سار؟

اوندهه انڌوڪار، ڏاڍن آندا ڏيهه ۾.

_

 

سائين! مونکي سگهه ڏي، اڏيءَ ڪنڌ ڌريان،

چارڻ! تنهنجي چنگ ۾، ڪائي باهه ڀريان،

ٻيهر آءٌ ڪريان، سر جي صدا سنڌ ۾.

_ _

آڌيءَ رات اننت جا، پيا گهنڊ گُڙن،

سي ڪئن ننڊون ڪن، جن جا ڪن ٻُرن پيا!

_

سج سڀاڻي اُڀرندو، پر جي مان نه هجان!

تارا ڪجهه ترسو اڃا، اڃا ڪجهه لکان!

منهنجو پيار متان، مون سان گڏ واريو وڃي!

_

جي تون سرجڻهار، جيءُ انوکو جڳ ۾،

واري پنهنجي جندڙي، جوڙ اهو جنسار،

توکان پو سنسار، سرس ٿئي ڪجهه سونهن ۾.

_

ڏئين ته ڏاتار ٿين، گهر تڙ گهوري ڏي،

ور جو واري ڙي، جيئڻ ڪارڻ جندڙي!

_

جي مٽيءَ مان مورتي، تون ڪائي ٺاهين،

۽ تون پنهنجي جندڙي، ان سان وراهين،

چاهين نه چاهين، پيو ان ۾ پوڄين.

_

اڏري ڪاليءَ مُکَ تي، پوپٽ ويهي جيئن،

تو پڻ آهي تيئن، ڪلا ڪارڻ جندڙي.

_

ڪلا ڪارڻ جندڙي، ڪلا ڪهڙا ڇيهه!

هيءَ جا آڇي ڏيهه، ڀن ڀن سپنا سونهن جا!

_

نت نئون آ روپ، سپني کي سنسار ۾،

پنهنجو پنهنجو ٻاريو، هر ڪنهن مڙهيءَ ڌوپ،

ارهو آهه اَروپ، جيسين ٽڙي ٽاريين.

_

ٻج هئي جا ٻوجهه، ٽاريءَ منجهه ٽڙي پئي،

سونهن انوکي سوجهه، آندي ات سڳنڌ ۾.

_

ڪنهن ڪنهن جو ڪاپو ڏسي، ڪتي مون هيءَ تار؟

پوءِ به منهنجو ٿو لڳي، ڌاڳو سڀ کان ڌار!

ارٽ نوان اسرار، آتڻ سان اروي پيو.

_

ڀونءِ انوکي گانءِ، ڏُههُ ته ڏَهوڻي ٿئي،

ڀٽاريءَ جو ڀانءِ، کير کُٽي ئي ڪونه ٿو!

_

آهي انت اٿاهه، ساگر تنهنجي سونهن جو،

اکين اَويساهه، متي ڏسي مٺ ۾!

_ _

 

 

ڪويل ڪوڪي رات جو، ڪوڪ وراڻي بن،

لڏيا پپل پن، تارن ڇنڀيون اکڙيون.

_

ڏس  هو ڪويل ڪنٺ مان، ڄرڪي نڪتي  باک،

جئن مون لوئيءَ لاک، تئن هو سامهون سوجهرو!

_

سدا ڪويل ڪنٺ ۾، سرجي ٿو سانوڻ،

برکا رت جي باک ڪا، ڄرڪي پيئي ڄڻ،

ويڻا ٿي وڻ وڻ، جهوميو جنهن جي جهانءِ ۾.

_ _

 

هو جي سڱن وانگيا، ٻٽا چوٽا ڪن،

ٻيجا کڻي باک ۾، ٻنين تي ٻهڪن،

پريان ڄڻ ته لڳن، پنن ٽاريون مينهن ۾.

_

هو ڌرتيءَ جون ڌيئڙيون، پگهر جن پيرن،

سانجهيءَ ٽاڻي ميرڙيون موٽيو واهيرن،

پريان ئي ڏيرن، منجهان لوڏ لکائيون.

_

وڻن وچان چنڊ جا، تڙڪا مٿي تڙ،

ڌوڙين ڌوتا ڌڙ، بيهي وِچ تلاوَ ۾.

_

واهڻ، اتر واءُ، گهڙو نينگر چيلهه تي،

مرڪي هن جي ماءُ، سوچي جوڀن ڏينهڙا.

_

نينگر جهولي پينگهه تي، مٿان نمن ڇانوَ،

ڳڀرو ساري ڳوٺ جا، هن لئه رڳو نانوَ،

هريس اَندر هانوَ، هيکل بڊي ڏينهڙا.

_

وئنڻن ۾ ويهي، ڳهلي! ٻڌءِ ڳالهڙيون،

ڦٽيون کڻي پاند ۾، مرڪينءَ گهر پيهي،

تاڙن ٿا نيهي، گج اندر جي گوگڙا!

_

مهريءَ مٿان هٿ، لٿي اُس آکاڙ جي،

پگهر ڦڙو نرڙ تان، لهي پڳو نٿ،

موتي ڪهڙي وٿ، ان ۾ مهڪ نه منڌ جي!

_

چولو لاهي چٽ ۾، آرس ڀڳائين،

ڇاتيءَ مٿان پت کي، گهوري ڏٺائين،

ڀتر هنيائين، اڱڻ آيل ڪانوَ کي.

_

لُڏي ڏکڻ واءُ ۾، ٽالهيءَ جي ٽاريءَ،

ڳل ڳراٽي چنڊ کي، وڌي متواريءَ،

پر پو لڄاريءَ، يڪدم ٻانهن ڇڪي وتي.

_

مٿان ڍور ڍري، پير ڇمايان پکڻن،

ڇولين ڇلڪا آئيا، ڏکڻ هير وري،

رانول رات ٽري، نڪتي، باک بسنت جي.

_ _

 

 

نه سي مينديءَ ڏار، نه سي مومل هٿڙا،

نه سي چندن چوٽيون، نه ڪنهن ڪرهن سار،

سانجهي سڃ اپار، ڌيمي، ڪاڪ وهي پئي!

_

نائي مينديءَ ڏار، سوچيم مومل هٿڙا،

سوڍن ڪانهي سار، ڪاڪ ڇڏي ويا ڪاپڙي.

_

هنجون هاري ڌوءُ، چٽ پرينءَ جا چت تان،

مومل! ايڏو روءُ، جو هيءَ ڪاڪ ٻڏي وڃي!

_

اڄ نه ڳوڙها اکيين، نه مون ٿڌو ساهه،

توڙي توسان چاهه، آهه اڳي کان اڳرو.

_

اڄ جو تنهنجي سار، لهرين ۾ لوڙهي وئي،

اڀريا ات سڳنڌ سان، تنهنجا ڪارا وار،

هريا ٿي هٻڪار، منهنجا جوڀن ڏينهڙا.

_ _

مومل وهنجي ڪاڪ ۾، ڇوڙي وار ڇڏيا،

گڙي، ڄاڻ گڏيا، ڪارا ڪڪر اڀ ۾.

_ _

 

 

موت، متان ڀانئين، سڪا پن ميڙي پيو!

جهونو آرائين، ڇني گل گلاب جا.

_

ڇو تون ڇڻڻ ڏينهڙا، ڏسڻ ٿو چاهين؟

پٽڻ لئه آهين، ڳاڙها گل گلاب جا!

_ _

 

ٽم ٽم ٽم ٽم لاٽ ۾، ڪامڻ آٽيل اڱ،

ڪالهه نه سوچيئه سڱ، هاڻي وس نه هينئڙو.

_

ٽم ٽم ٽم ٽم لاٽ تي، رڳو هڪ پتنگ،

هئه هئه هيءُ نسنگ، جنهن کي لاٽ للاٽ ۾.

_

اچو، اچو آڳ تي، اچو کوهيو کنڀ!

هي جي ڏيئي ڏنڀ، جرڪائن ٿا جندڙيون.

_ _

 

ڍؤنگر ۾ جئن ڊيل، اُڀي اوچي ڳاٽ سان،

ڏات اسان جي هيل، سرسي اڳ کان سونهن ۾.

_

کني اهڙي کينءَ، ميندي جئين ڪنوار تي،

اڳ نه هيو اِيئن، رڪ اسان ريٽو ڪيو.

_

اڳ نه اهڙي جاڙ، ڪنهن به پرائي جوءِ ۾،

پڌرا منجهه پهاڙ، پريان پيرا منڌ جا.

_

جهاڳي جهاڳي جندڙي، ڏينهن تتا ڏونگر،

اڄ ڪنهن آڏي لڪ ۾، ڍرڪي مٿي ڌر،

ڇپون ڪيهر ڪر، اڳتي پنڌ نه اُڄهي.

_

هونءَ ته منهنجي جندڙي، ڪيٽيءَ مٿان ڪونج،

گرڙ جيان مون گونج، جڏهن ڏيهي ڏک ۾.

_

مون کي ئي هن ڏيهه ۾، مدد خان ڪُٺو،

لهوءَ مينهن اُٺو، سارو منهنجي ساهه تي.

_

ڪنهن جي ڪنهن جي پيڙ، اُڀري منهنجي گيت  مان!

ڪيڏي ڪٺل ڀيڙ، سهڙي منهنجي ساهه ۾!

_ _

 

 

هيءُ نه تنهنجو هنڌ، اَهکي پرک پهاڙ جي،

تون ته ڪرين ٿو وائڙا، ڄڻ سپني ۾ پنڌ!

ڪِري ڀڄي ڪنڌ، ڏوگر، ڏنگايون گهڻيون.

_

جي تو پرک پهاڙ جي، پهچي ويندين پڪ،

جانٺو تنهنجي جيءَ کي، ڪندا جهولا جهڪ،

لوچي لوچي لڪ، چڙهي ويندين چوٽيون.

_ _


 


[1]  هندو ديومالا موجب ڪام ديو کي هڪ سينڱ ۽ پنج پاڻ هوندا آهن. سينڱ ڪمند جي هوندي آهي، جنهن تي ماکيءَ جي مکين جي قطار ويٺل هوندي آهي ۽ پاڻ ڏانڊيءَ سان ڪنول جا گل هوندا آهن.

[2]  ڪدم : هڪ وڻ، جنهن جو هندي شاعريءَ ۾ بار بار ذڪر ڪيو ويو آهي.

[3]  مڇ گنڌا: مهاڀارت ۾ آيل اها سهڻي ماڇاڻي، جنهن تي ڀيشم جو پيءُ اڪن ڇڪن ٿي پيو هو. لغوي معنيٰ اٿس. ’مڇيءَ جي بانس واري‘.

[4]  سارناٿ ۾ مهاتما ٻڌ جي رک ۽ هڏيون پوريل آهن

¨  برهما_ هندو ديو مالا موجب ڪائنات جو خالق. برهمانڊ_ ڪائنات.

نئون صفحو --  ڪتاب جو ٽائيٽل صفحو --گذريل صفحو

ٻيا صفحا 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16
هوم پيج -- لائبريري ڪئٽلاگ

© Copy Right 2007
Sindhi Adabi Board (Jamshoro),
Ph: 022-2633679 Email: bookinfo@sindhiadabiboard.org